F
Ziekenkas „Steunt Elkander"
te Broek op Langend ij k.
Jaar lang
pmm dewlreid
Theater Royal.
"j
taald en ia over het eerate halfjaar '81 uitbetaald t 165.
Do uitbetaling bodraagt f 10, f 7.50 en f 5 naar ges-
wicht en vetheid en wordt dit bedrag verminderd met
do koaten van vervoer. Indien verwerking van grooto
dieren winst geeft, moet billijkheidshalve uitkeering
plaats hebben en moeten do gemeentebesturen bijdra
gen voor het verwerken van hun niet-rondabel afge
keurd materiaal. Het aantal stuks vee kan moeilijk
een maatstaf zijn voor het bepalen van de bijdrage,
daar veerijke gebieden uit oogpunt van destructie
voordeellgcr zullen zijn dan do vee-arme.
De heer Koster van Winkel zou willen onderzoeken
of het niet mogelijk is, dat de destructor wordt be
heerd door 33 gemeenten, inplaats van door 9 ge
meenten, opdat men een uniforme r egeling zou kunnen
treffen en zou het risico lichter zijn te dragen.
De heer Breebaart van Callaatsoog acht dit zeer
bezwaarlijk daar de inrichting heeft drie takken van
dienst, welke zeer incengrljpen en ia het zeer moeilijk
om deze strikt afzonderlijk te beheeren. Daarbij is er
een gebouw en zou dit door twee Commissies worden
beheerd en zou het personeel evenzoo in dienst moeten
zijn van twee commissies. In verband met de uitbe
taling aan de veehouders merkt spreker op, dat met
de stichting van do verwerkingsinrichting is beloofd,
dat de boeren uitbetaling zouden ontvangen voor het
inbrengen van de groote cadavers en indien deze groote
dieren wederom rendabel kunnen worden verwerkt,
dan moet uitbetaling plaats hebben. Spreker meent,
dat deze vergadering uitsluitend dient om te bepalen
op welke wijze dc Kring Baralngerhorn aan andere
•kringen en gemeenten gelegenheid geeft tot verwer
king, maar moet een ieder dc interne aangelegenheden
zelf regelen.
De heer Nolot van Warmenhulzen vraagt, waar de
gemeentebesturen nu gevraagd worden bij te willen
dragen in het verlies, of zij ook eventueel zullen deelen
in de winst In ieder geval tot het bedrag, dat in het
•verlies is bijgedragen.
De heeren Van Fridagh en Voorthulzen bepleiten een
contract voor den duur van 5 jaar.
Voorzitter dankt voor de aanwezigheid en de prettige
discussies en deelt mede, dat de Commissie hot ge
sprokene zoo spoedig mogelijk zal behandelen om daar
na met voorstellen te komen.
Voorstellen.
De Commissie heeft geen anderen maatstaf kunnen
vinden voor de verdeeling van het begroot» verlies
van f 6000.
Uitkecring van groote dieren kon voor de bultenge-
gemeenten plaats hebben, indien het uitbetaalde be
drag komt ten laste van het betrokken gemeentebe
stuur of van den Kring en de uitbetalingen per drie
maanden daarmede wordt verrekend. Voor het ge-
heele district wordt een gelijke uitbetaling vastgesteld
van f 5 per groot dier of varken met een slachtgewlcht
van 250 pond, zonder aftrek van ophaalloon. Voor den
Kring Barsingcrhom is deze uitbetaling opgenomen In
de bijdrage van f 1850.
De duur van het contract wordt bepaald op 5 jaar.
De Commissie is gaarne bereid persoonlijk of schrif
telijk alle gewensohte inlichtingen te verstrekken.
Het bedanken voor de N.V.Z. Overname
van elkanders leden. De advocaten
gaan st rij kon met hot geld van de zieken.
Wie is er mee begonnen?
Vergadering van de Ziekenkas „Steunt Elkander",
op Woensdag 23 September 1931, 's namiddags half
acht, ten huize van den heer Vijzelaar.
Voorzitter de heer Stammes, opende met een wel
kom aan dc leden en dc heeren Kuijer als vertegen
woordiger van het N.V.Z. en Witteveen van den
Prov. Bond van Ziekenkassen in Noordholland.
Verder memoreerde voorzitter, dat in verband met
do uittreding der Kas, dit bedanken niet geaccepteerd
was door het N.V.Z., als zijnde niet reglementair ge
schiedt. Het bestuur vindt zulks zottenwerk, maar
heeft zich laten welgevallen het nogmaals voor te
stelen met voorbehoud en reserve van alle rech
ten, zooals op het convocaat is vermeld onder punt 3.
Dc notulen werden gelezen en onveranderd vast
gesteld.
Vervolgens kwam punt 3 aan de orde betreffende
het nogmaals bedanken voor het N.V.Z.
Do heer Smak vraagt wat voor fouten er gemaakt
zijn, zoodat het nu weer geschieden moet, want het is
nu zeker de derde of vierde maal al.
Voorzitter zegt, dat het niet is geschied volgens de
desbetreffende artikelen van dc statuten en huishou
delijk reglement van het N.V.Z., welko inhouden dat
bedunken uitsluitend kan geschieden tegen 31 Decem
ber, terwijl uiterlijk 3 maanden tevoren hiervan me
kunde had getwijfeld. „In orde." zei hij somber. „Ik
zal je niet in den weg loopen. Waarschuw me echter
zoodra er iets gedaan kan worden."
„Laten wc nu eerst eens ontbijten," stelde Spot prac-
tlsch voor. „Helen zal me dadelijk roepen als ik noo-
ciig mocht zijn, en die kleine ziekenverpleegster is uit
muntend. Het leek me het beste haar er by te halen;
ze zal hcusch niet zooveel onkosten met zich mee
brengen."
„O, ik zal natuurlijk alles betalen," zei Tiggie opge
wonden. „Ik heb geen trek. Ontbijt jij maar, oude
Jongen."
„Wees nu niet dwaas," drong Spot aan. „Schenk een
kop koffie in als een brave kerel, en dan zal ik wel
voor de rest zorgen."
Geheel tegen zijn wil gaf Tiggie toe. Ze gebruikten
brood, ham en eieren en toen dc maaltijd achter den
rug was, zei Spot ineens:
„Je kunt me een grooten dienst bewijzen, als Je een
eindje met de jongens wilde wandelen. Of blijf een
beetje bij hen in de buurt, want Helen en de zuster
hebben haar handen vol."
„Ik zal het doen," beloofde Tiggie.
Hij stopte zijn pijp. hoewel hij niet de minste be
hoefte had om te rooken, en ging naar de kleine jon
gens.
Hij vond ze op hot strand, waar ze druk naar schel
pen aan het zoeken waren en een fort maakten. Hij
werd met luid gejubel begroet en het duurde niet lang
of Tiggie begon hen bij den arbeid te helpen en geen
sterveling had kunnen bemerken wat er in zijn ziel
omg.ng. Harvey, die het drietal vanaf een rots gade
sloeg. waar hij zich in do zon lag te koesteren, ver
moedde het wellicht wil.
Het had juist twaalf uur geslagen, toen Spot op het
strand kwam. Tiggie zag hem eerst en liep hem tege
moet. De kinderen wilden hem volgen, maar hij gaf
hun een tceken achter to blijven.
„En?" vroeg hij al dadelijk.
Spot keek hem aan en nam hem bij den arm. „Het
gaat niet goed," zei hij. „Ik was er wel bang voor
Ze moet onmiddellijk geopereerd worden, anders kan
er bloedvergiftiging ontstaan."
„Wat moet er gedaan worden?" vroeg Tiggie, die
doodsbleek was geworden. „Wil je er een anderen
dokter bij halen?"
Spot zag eveneens bleek, doch hij was volkomen
zeker van zichzelf. „Die zou vermoedelijk te laat ko
men," zei hij. „Ik heb er al een getelefoneerd, doch de
man zit by een zieke, en Ik durf niet langer to wach
dedeeling moet geschieden bij de resp. secretarissen
van den Prov. Bond en N.V.Z.
Do secretaris merkt hierbij op, dat zulks niet kan
geschieden in verband met het in liet leven roepen
der commissie van geschillen, welke tot taak had, de
geschillen in het hoofdbestuur van den Prov. Bond te
onderzoeken en te probeeren partijen bij elkander te
brengen. Naar aanleiding daarvan was door don heer
Visser van Nieuwe Niedorp de vraag gesteld, hoe het
dan moest met de inachtneming van den termijn van
opzegging, waarop toentertijd door den waarnemend
voorzitter van het N.V.Z. werd geantwoord, dat op
zich te nemen en dezen datum te verschuiven. Later
werd door hem gezegd, dat hij in dezen ter goeder
trouw heeft gehandeld.
De hoer Kuijer hierna het woord verkrijgende,
brengt brengt dank voor de uitnoodiging, welke hem
in dc gelegenheid stelt, hier te komen. Daardoor is
de kwestie reglementair uit de wereld, daar nu aan
de voorwaarden is voldaan, en hij hoopt dat we hier
als vrienden komen en gaan. Er zijn nu eenmaal
wetten vastgesteld en zoo is het ook met onze statu
ten, zoodat we maar niet alles kunnen laten gaan.
We hebben allen één doel en gepoogd onze zieke
menschen uitkecring te geven. Wanneer een persoon
ter goeder trouw heeft gehandeld, dan is het hoofd
bestuur daartegen in verzet gekomen, omdat ze zulks
niet mocht laten gaan. Wanneer een bestuurslid der
Kas evenzoo zou doen, dan werd er ook geen genoe
gen mee genomen, omdat besluiten welke enemaal
door allen zijn genomen, niet mogen gesaboteerd wor
den, maar ten uitvoer gebracht.
Wat de kwestie in Noordholland betreft, wil spr.
niets zeggen, alleen wenscht hij den zakolijkcn kant
te bekijken en geen personen. Spr. heeft zich afge
vraagd hoe liet mogelijk is dat men hier wil afschei
den. Want het gaat er om wat er is bereikt met
de samenwerkende kassen.
In 1912 hebben we ons twee dingen ten doel gesteld
en daar hebben we iets mee bereikt en we kunnen
nog veel meer bereiken. Wanneer er niet samenge
werkt was, dan was er niets overgebleven van het
geen in het volk leefde. En daar hebben wij ons tegen
verzet, met als resultaat dat we ongerept zijn be
houden gebleven. Wanneer een lid der kas bedankt,
dan kijkt hij niet verder dan zijn neus lang is. Voor
een groot aantal kleine werkgevers, ook niet ver
zekerden bij de wet, is bet noodzakelijk dat de kassen
blijven bestaan. Ook hier kan men er niet buiten.
Wij hebben bepaald de aanvulling bij ziekte tot het
loon; steeds meerdere kassen blijven bestaan, omdat
ze zich aanpassen. Ten tweede hebben we trots alle
onoenighcid, bereikt, op te treden als uitvoerders der
wet, cl is het niet in zijn geheelcn omvang geslaagd.
Het is toch geregeld bij art. 100 der Ziektewet op te
treden als B.V.
Wij zijn al lang de kleinste niet meer, reeds 16 be-
drijfsvereenigingen hebben zich al achter ons ge
plaatst. Het is een absolute zegen voor de arbeiders
en voor de werkgevers wordt een grooten last afge
wenteld, wanneer de uitkecring geschiedt door de
plaatselijke besturen. We durven zeggen, dat we door
samenwerking een tweeledig doel hebben bereikt.
Verder is de overname van elkanders leden van
groote beteekenis. Deze geschiedt door ons voor le
den welke gaan verhuizen, landelijk. Ook voor plaat
sen waar geen kas is, kan men evengoed lid blijven.
Zulks zal niet kunnen wanneer men zich als Kas
afscheidt. Wanneer men jong is en verhuist, dan zal
hét nog gaan om lid te worden van de kas daar ter
plaatse, maar is men oud, dan is dat uitgesloten. Het
is zaak, die dingen goed onder de oogen te zien, want
controle is niet mogelijk. Hier in Noordholland trekt
men zich terug, terwijl Friesland met 32 Kassen weer
terug komt. Dat wil wat zeggen.
Iloe kan men nu hier al die réchten waarborgen.
Wanneer een lid verhuisd naar een plaats waar geen
kas is, blijft hij dan lid? Wanneer hij vertrekt en te
oud is, zal men wel eens kunnen zeggen, hadden wij
het maar niet gedaan. De Landelijke Kas heeft- 673
leden verspreid.
Daarnaast hebben we nog het Sanatoriumfonds.
Door ons zijn 10 patiënten uitgezonden, waarvan er 7
hersteld zijn terug gekomen, welke alle waren afge
wezen door den Baad van Arbeid. Wanneer één van
u het zou overkomen, kan hij daar ook van profitee-
ren; f300.ligt voor diegene klaar, terwijl hot u zelf
geen cent kost, daar dc contributie van Noordhol
land is teruggebracht op 15 cent. Dat is ook geschieu
door sjHnenwcrking.
Ook worden de leden n-g i-p ecu andere manier ge
holpen en wel door ons adviesbureau. Velen zijn in
dezen van raa i gediend.
Verder nog iets. I)e regeering gaat het werk erken
nen. Al is het niet in klinkende munt omgezet, toch
komt het..
liet N.V.Z. telt 45000 leden. En nu wordt daarnaast
getracht weer een klein hondje op te richten. Noord-
Holland is nu al in 4 stukken verdeeld. Is dat nu de
weg die we moeten inslaan. Hebben we niet altijd
getracht ze in alles Ier wille te zijn?
Door de bedrijfsvereenlging kost de propaganda nu
niets. 4 menschen dienen de belangen daarvan. On-
(lergeteekende zelf is er één van. Dat komt alles ten
voordeel van den bond.
Ilot is spr. wel eens in de schoenen geschoven dat
het hem ie doen was om een baantje. Ten dien op
zichte durf ik ten allen tijde met een opgericht hoofd
te komen.
ten. Was haar man maar hier. Ze heeft nog een broer,
ia het niet? Kun je hem bereiken?"
„Zeer zeker." zei Tiggie. „Ik doe het echter niet."
„Doe je het niet?" vroeg Spot met gefronste wenk
brauwen. „Begrijp je wel dat hot hier een kwestie van
leven of dood betreft? Ik heb het je toch duidelijk
genoeg gemaakt, zou ik zeggen."
„Dat is zonder twijfel het geval," mompelde Tiggie
tusschen zijn tanden. „Aangezien ik evenwel weet dat
2e hem liever niet ziet, denk ik er niet over hem een
boodschap te doen toekomen. Begrepen?"
Spot begreep voldoende om niet langer op deze
kwestie uan te dringen.
„Zeker een bruut van een kerel? Ga mee naar bin
nen, want ze wilde je zien."
Tiggie wankelde bij dit bevel en een bloedroode kleur
steeg hem naar het gezicht. „Waarom zei je dat niet
dadelijk?" barstte hy los en rende in de richting van
het rotspad.
Toen Tiggie zich in het kleine, witte huisje over
Viola heenboog. zag hij weer doodsbleek, doch met
grooto krachtsinspanning gelukte het hem een glimlach
te voorschijn te roepen.
„En hoe gaat het met het kleine meisje?" vroeg hij
tecdcr, terwijl- hij haar handje In de zijne nam.
Ze zag hem aan en in haa» groote, blauwe oogen
brandde een koortsachtige gloed. „O, Tiggie," bracht
ze ademloos uit, „ik ben blij dat je kwam. Ik wilde
jo zoo graag zien. Ik geloof dat ik ga sterven en
het spijt me eigenlijk niet. Maar eerst wilde ik jou
zien om jo te bedanken en je to vragen me te
kussen voordat het met me afgeloopen Is."
Hij viel op zijn knieën voor haar bed neer, en ln
die oogcnblikken bestond er niemand anders op de
wereld voor hem dan zij. Hij drukte haar handje
tegen zijn gezicht en probeerde het te warmen, want
het voelde erg koud aan.
„Ik ben cr toch, kindje. Ik ben toch gekomen,"
klonk het hcesch.
Haar oogen zagen hem aan met den blik van een
kind, dat het een of andere wonder aanschouwt „Ik
zal steeds aan je denken," zei ze, „zelfs wanneer ik
dood ben. Wil je soms ook eens aan mij denken,
Tiggie?"
..Altijd!" zei hij heftig.
Een zucht ontsnapte aan haar lippen. „Het was zoo
goed cn vriendelijk van je me op Je vlot te ne
men," fluisterde ze. „Ik hcop ik hoop dat ik je niet
te ver uit Je koers heb gebracht."
Haar stem begaf haar cn de witte leden sloten zich
zijn de bekende Aspirin-Tableffen in den
handel. Sedert 30 jaar bestrijdt men ver-
koudheidsziekten, rheumatiek en alle
soorten pijn met Aspirin-Tableffen. U
kunt dus het volste vertrouwen in dit
middel stellen.
[U Let op den oranjeband. Prijs ?5 ets.
Ik vraag u, is het nu de tijd om nog meer scheu
ring te brengen of tot elkander te brengen. Is Noord-
Holland een andere maatschappij, of hebben we de
zelfde nooden? Ik weet niet of ik u kan overtuigen,
maar volgens mijn meening ligt in samenwerking
onze kracht en niet in verdeeldheid
Voorzitter zegt spr. dank voor zijn rede en geloofd
dat het bestuur wel accoord gaat met het gesprokene,
Maar wat is dan de reden waarom die 18 kassen in
Xoord-IIolland de samenwerking verbreken?
De heer Kuijer zegt, de zaken betreffende Noord-
Holland niet aangeroerd te hebben, daar anders per
sonen in hoi gedrang zouden komen Wat de 18 kas
sen betreft, zijn er al 3 teruggekomen, terwijl er 2
niet meer meedoen.
Wat aangaat het reservefonds; nu aan alles is vol
daan en als de gelden beschikbaar zijn. zal iedere
kas haar deel terug gegeven worden, volgens besluit
der vergadering.
Het is niet de bedoeling het geld te houden, dat
zou niet eerlijk zijn, maar het gewestelijk bestuur
was verantwoordelijk voor do gelden Wat betreft de
centralisatie is hier niets veranderd. De prov. een
heden zijn gewestelijke eenheden geworden, terwijl
de plaatselijke zelfstandigheid ongerept is gebleven.
De heer Giltjes zegt, dat de heer Kuijer nu wel de
dingen heeft laten rusten betreffende de kwestie
Noord-Holland, dat is wel heel mooi, maar dit heeft
juist zoo'n belangrijke rol gespeeld, en vooral juist
de persoonlijke dingen.
Ten 2e gaan de advocaten strijken met het geld, het
welk voor de zieken is bestemd, maar wie is daarmee
begonnen en waarom moest dat?
De heer Kuijer zegt, dat wanneer er een persoonlijke
kwestie is, gaat u dan loopen als lid, of tracht men
die kwestie op te lossen. Over de kwestie Noord-Hol
land praten doe ik niet.
De heer Giltjes: Dat doet U wijselijk niet, want U
weet precies de heele zaak.
Dp heer Kuijer; Ik ga er niet op in, want de agen
da geeft het niet aan. Wanneer we het oprecht nemen
dan is volgens de besluiten Noord-Holland schuldig.
De vergadering van den Bond heeft met 7 tegen 1
stem hit. administratcurschap aanvaard en dan
moet men zich aan de besluiten houden. Dat is in
Noordholland niet gebeurd. De kassen zijn niet op de
hoogtb gebleven.
Wat betreft: wio het eerst begonnen is met een
advocaat? Dat is de schuld van den voormaligen se
cretaris van den bond. Wanneer deze op 1 Novem
ber bedankt, is hij verplicht tot afgifte der stukken
en dat is niet gebeurd. Er is zelfs gezegd, er zijn geen
stukken, tot bleek dat ze gebruikt werden voor den
nieuw op te richten bond, dus waren er wel stukken
en daarop is men de stukken gaan eischen.
De heer Giltjes zegt, dat hij niet heeft bedoeld de
stukken, maar het geld van het reservefonds.
De heet Kuijer zegt, dat in deze ook alles is ge-
probered. Tenslotte zouden door den oud-penning-
ineestcr de gelden worden afgegeven, hetwelk later
in zijn kwaliteit van directeur der boerenleenbank
weer werd geweigerd.
Do secretaris zegt in verband hiermede, dat, terwijl
het vertrouwen zoek was tusschen het Hoofdbestuur
en hun kas, een schrijven is gericht aan de boeren
leenbank, om het geld niet eerder af te geven voor en
aleer de rechtmatige eigenaar hekend was.
Do discussie over het verkrijgen van het reserve
fonds werd nog eenigen tijd voortgezet, terwijl ten
slotte door den heer Kuijer werd meegedeeld, dat nog
onderhandelingen gaande zijn over een minnelijke
schikking door partijen.
De heer Smak zegt, ten slotte, dat wat we gaan
doen is niet organisatorisch. Maar daar gezegd werd
dat er zulke groote onkosten verbonden zijn aan het
lidmaatschap, zijn we er maar zoo'n beetje klakke
loos op af gegaan, alhoewel het nooit is goed te keu
ren. Want men moet in een grooten bond zijn, wil
men wat bereiken, anders luistert men niet naar je.
Maar dat de zaken zoo gingen, daar heeft het hoofd
bestuur aan meegedaan.
De heer Giltjes zegt, dat in hoofdzaak de strubbe
lingen in het II.B. veel kwaad hebben gedaan. Wij
hebebn gezegd dat we ons vertrouwen daaraan niet
kunnen schenken. Het spijt ons, maar we hadden
geen vasten grond en moesten deze stap tot afschei
ding doen in het belang der leden.
Niemand meer het woord verlangende, werd tot
stemming overgegaan, waarbij bleek dat 2 stemmen
tegen en 16 stemmen voor het voorstel tot bedanken
waren. Zoodat besloten is tot afscheiding onder re
serve van rechten.
pE I
B
over haar blauwe oogen. Hij zag hoe haar lippen
zich samentrokken als in pijn.
„O, goede, almachtige God!" bad hij met gesloten
lippen, terwijl hij strak naar haar bleef kijken, „laat
haar niet lijden. Behoed haar voor'pijnen."
En toen begon haar heele lichaam te trekken en het
was hem duidelijk hoe ontzettend ze moest lijden. Haar
andere hand strekte zich ook naar hem uit en drukte
zich in do zijne. Geen kreet van smart ontsnapte even
wel aan haar lippen. Ze verborg haar gezichtje in de
kussens als om elk geluid te smoren. Met een blik van
wanhoop in zijn oogen keek Tiggie om zich heen.
Vlugge voorbereidselen voor hetgeen dadelijk zou ge
beuren, werden in de aangrenzende kamer gemaakt. De
deur stond open, doch hij was met Viola alleen. Hij
boog zijn hoofd tot dicht bij haar gezicht en zijn ziele-
smart was even groot als haar lichamelijk lijden. Woor
den kwam-pn over zijn lippen, waarvan hij zich niet
bewust was.
„Ik kan niets niets doen." kreunde hij. „Maar 11c
heb je zoo lief. O, groote God. ik heb haar zoo lief."
Haar handjes bewegen zich in de zijne, maar gedu
rende de eerstvolgende oogenblikken bleef haar ge
zichtje nog in het kussen verborgen. En ten laatste,
na een tijd die hem een eeuwigheid toeleek, werd ze
wat kalmer en haar gelaat raakte nu gedeeltelijk zicht
baar voor hem. Ze sprak ternauwerncod verstaanbaar.
„Het spijt me zoo."
„O. jij arm, klein meisje. Arme lieveling!" zei hij
zacht.
Ze bewoog zich eenigszins, zoodat haar bink voor
hoofd dicht bij zijn lippen was. Ze zei niets, maar hij
begreep wat ze bedoelde. Hij boog zich nog verder
over haar heen en kuste haar slapen.
Haar vingers bewogen zich weer en sloten zich om
zijn hand heen. De aanval van pijn was geweken, maar
zoo nu cn dan wendde ze haar gezichtje weer af cm
gekreun te smoren. Het kwam hem voor dat haar
ademhaling langzamer ging en een onbeschrijflijk ge
voel van angst maakte zich van hem meester.
H\j hield zijn adem in om beter te kunnen luisteren.
Het zachte geklots van de zee drong tot hem door en
opnieuw leek het hem toe alsof ze samen op hun vlot
dreven en een onbekend strand bereikten.
Hij hield haar handje nog steeds in de zijne geklemd,
drukte het telkens tegen zijn wang, en hij was wan
hopig angstig dat de aanval zich herhalen zou. Zwij
gend cn bewegingloos lag hij voor haar bed neerge
knield totdat ze haar hoofdje weer omwendde en hem
aanzag. Ze sprak niet en ze bleef hem aanzien met
De heer Kuijer hoopt, dat het besluit geen wet J
Persen cn Meden is en tevens dat niet tot het inj
gekomen mag worden dat gcfaudeerd is. Ik voc
geen andere uitslag, maar het was, mijn plicht 1
deze te waarschuwen als vriend.
De voorziter zegt de leden dank voor het vert-M f!l iI.1
wen in het bestuur gesteld, waarna onder danbB^c
ginc voor de mooie vergadering werd gesloten. rijkh'
m T Trom
I vrou\
hoogs
den i
Er
volko
Syrië
zeis
eenig
[aan
wen
in dï
Moht
nam.
men
ichoi
De
w oo
wai
wu
w
„Werkstudente
Een vroolijk Duitsch sprekende studentenfilm,
deze week in Theater „Royal" draait, getiteld „W
studenten."
Robort Riedel, de jonge Heidelberger student,
door zijn rijk met aardsche goederen bedeelde
in staat gesteld om zijn studentenjaren op de l
zorgelooze wijze door te brengen. Aan dit vrool
leventje komt echter ruw een einde, wanneer
een brief ontvangt, waarin zijn vader hem mei
dat de zaken er heel slecht voorstaan en Roberti
geen verdere ondersteuning behoeft te rekenen,
vriend wil hem helpen aan werk, zoodat hij
eigen studiekosten kan verdienen, maar Robert
I-Ieidelberg verlaten, daar hij zich voor zijn
studenten schaamt, die hem steeds als den
student gekend hebben, s Avonds zal dus het *1
scheid gefuifd worden, doch tot een afscheid kc
het niet.
Met den laatsten trein arriveert in Heidelbergi
jong Amerikaansch meisje, dat door de drukte
de feestweek nergens een onderdak kan vinden. "i
slotte poogt zij een kamer te krijgen in een van-
studentenpensions en komt daarom in een om
kenbaar Amerikaansch accent bij de studenten
raad vragen. Robert kan haar helpen. Ilij verlaat
den volgenden dag Heidelberg, zij kan zijn k:
wel krijgen. Dien laat3ten nacht zal hij zich wel
den gang of de kadkuip tevreden stellen. Zoo gea
het ook, zoo maakten Noima Schwab en Robert
del met elkaar kennis, liet eerste war Norma den
genden morgen op de tafel vindt, is de brief
Robert's vader. Opeens is het haar duidelijk vvi
hij Heidelberg verlaten wil. Schamen moest hij
Hij kan toch werken en studeeren tegelijk. R(
laat zich overhalen en blijft. Methusalem bezorgt
een baantje op het postkantoor. Zoo zit hij ovr
tusschen de brieven en 's nachts tusschen de
ken. Maar tusschen de brieven of tusschen de
ken, steeds zweeft hem het beeld van het ai
Amerikaansche meisje voor don geest.
Door een voorval blijkt het Robert. dat Norma
hem houdt Dagen van vreugde volgen, weldra,
volgd door een groote depressie. Hij heeft geen gi
wat heeft hij Norma dan aan te bieden. Doch N(
vertelt hem, dat haar vader ook geen geld h(
hotelkok is en met een gezin met acht kinderen
een zeer kommervol bestaan voert. Doch' F
Schwab blijkt geen hotelkok te zijn, maar een Duit
Amerikaan van het ras der millionairs. Als oi
dent van Heidelberg komt hij de Alma Mater m
bezoeken en op het verzoek van zijn dochter, die bi
vertelt, dat de tijden wel zeer veranderd zijn, detb
vroolijke studentenleven lang zoo vroolijk niet
is als vroeger, dat thans veel studenten dubbel
ten zwoegen om hun studie te kunnen voltoos
sticht hij een fonds voor ondersteuning van bete
tige studenten, met een beginkapitaal van 100.00Ö*
lars. Robert keert zich van Norma af. Tegen (if?
lijke kapitalen kan hij niet opbieden. Op het bef*
tingsfeest kan hij echter niet uit haar nabijheid»
ven, want als preases van de Senaat moet hij»
enkele woorden tot den gullen gever schenken,
Mr. Schwab gaat van Robert houden en waart
lochter dit reeds lang doet. hoeft het niet te ver*?
Mi
f*
#cbu
De
Leid,
lijn
wees
klee
hij c
gluie
vrou
niet,
dig
Da
vrou
let i
ding
maa
den
4oo<
vern
ichi
D
min
\e«
deren, dat deze twee jonge menschen weldra br
luk hebben gevonden.
„Kijk uit, Er
Op Harddraverijdag een film die bij het pufct
zal slaan. In deze film „Kijk uit llarold!" verft*
onvergelijkelijke komiek Harold Lloyd de hd
en door diens optreden kan men verzekerd zij;"
een paar heerlijke uren.
In het Theater Royal zal dezen dag de lach*
scheidene malen langs de wanden daveren.
ttml
vochtige oogen. Het leek Tiggie toe dat ze Iets
zeggen, wat ze niet kon uitbrengen.
Hij was het die tenslotte de stilte verbrak,
hy over haar smallen pols streek.
„Voel je je nu een beetje beter?"
Er lag een teedere glimlach om haar lippen en 3*
greote moeite bracht ze een paar woorden uit
wilde dat ik je kon zeggen hoe ik me voel. Mtf
het is misschien beter dat je het niet weet j
was erg lief van je me te vertellen dat J< v
liefhad."
„Dat doe ik," zei hij. „Kind. ik heb je met rnf®
ziel lief."
„Dat is juist iets voor jou, Tiggie," flulsterèe
Daarna volgde er stilte en hij vreesde, dat
was cm nog meer te kunnen lijden. Doch eeW^L
begon ze weer te spreken en er was een smeeken
klank in haar stem.
„Tiggie vertel het aan niemand van Jou
mij. Laten we het geheim houden.
je dat goed?"
„Ik zal ailrs deen wat je wilt,' zei hij op
toon. Weer glimlachte ze tegen hem en lan^~T
vielen haar leden over de blauwe oogen. „Dan
Tiggie," mompelde zc. „Dank je." En daarna z
„Veerwel, beste Tiggie. Vaarwel."
Ze zuchtte en lag toen stil. En het leek
haar onafgebroken gadesloeg toe, alsof er een
re schaduw over h~ar gezicht daalde en een
tusschen hen was gevallen.
Hij stond op een verbijsterend gevoel kwam
hem dat hy Iemand moest roepen. Op dot.°°ftoC.
trad de verpleegster binnen en liep op haar ba
i—Aotc hulpeloosheid
Wat i« het? Is
over
Met een gebaar van groote hulpeloosheid
Tiggie zich tot haar. „Kijk Wat is het? Is
„Nee. nee." Ze stelde hem vriendelijk gerus u
hij een verschrikt kind was geweest, „Het is
een lichte flauwte. Dadelijk komt ze weer JJ J
ze wat beter zijn. Laat u haar maar aan J f.
Tiggie begreep dat hij een bevel hadl ge r
er restte hem niets anders dan te gehoorz
gend ging hij vehtwrult - plaats gevend alsn
aan een grootcr macht cn daarna liep
teencn naar de deur niet durvend o U
het ontzaglijke gevoel van angst dat ais
gewicht op zijn hart lag.
(Wordt vervolgd)-
