BAIGA.
Wetenschap
en Techniek.
*ch*
:hea»
vreden te zijrt- Ik had op het tooneel het mooiste suc-
dat men zich denken kan. Buitendien had ik een
reeks van de meest verlokkelijke aanbiedingen voor de
toekomst in mijn zak. Dat allea laten varen om de on
tkende filmwereld in te stappen? Ik voelde er bitter
weinig voor.
Eenlge jaren later nadat Douglas Fairbanks mij had
verzekerd, dat ik er verkeerd aan deed de film den rug
t0€ te keeren. daar ik er zeker een geweldig succes zou
hebben kwam Jassy L. Lasky naar Parijs. De vice-
president van de Paramount. sprak den wensch uit mU te
jien spelen. Hij kwam in het Casino de Paris en ln de
pauze bracht hij een bezoek aan mijn kleedkamer.
Onze eerste ontmoeting was nogal lauw. Ik geloofde
piet meer in Amerika
Lasky ging dadelijk op zijn doel af. „U hebt een manier
van zingen die U een grooten naam kan bezorgen bij
At film. Ik zou graag nog een proefopname van U ma
ken. Veel tijd heb jk niet. Ik moet morgen weer naar
Amerika terug. U moet dus dadelijk in het atelier ko
men"
„Dat is niet noodig," antwoordde ik. „Ik bezit reeds
ren proefopname van mij. Daarop kunt u alles zien wat
U denkt noodig te hebben."
„Goed, wanneer kan ik die proefopname zien?"
Het was 10 uur in den avond en een belletje kondigde
bet einde van de pauze aan. Daarom sprak ik l ort: „Bel
ie Paramount op en laat de menschen bij mij komen,
jiiddernacht kan ik u de opname laten zien."
Deze manier om de zaken aan te pakken scheen Las
ky te waardeeren.
U bevalt me. meneer Chevalier, U kent de waarde
van den tijd. Ik zal u aan het einde van de voorstelling
Be', mijn eigen auto afhalen. En dan zullen we die op-
y-ne eens bekijken."
Als ik zeg dat ik het laatste gedeelte van de revue
volkomen rustig speelde, zou dat een leugen zijn. Mijn
kirt klopte daarvoor veel te heftig. Ik zag den man.
vaarvan mijn lot afhing, opmerkzaam in zijn loge zit
ten, en ik kon het niet laten aan de geweldige toekomst
lt denken, die me wachtte, wanneer het plan van Lasky
"jorging.
En middernacht bekeken Lasky en zijn begeleider mijn
*>pname. Om half twee in den morgen lag het on-
kende contract voor mü... Een maand later reisde
kaf naar Amerika. De eerste film die jk moest ma-
ifea was: „Het lied van Parijs". Daarna volgden: „Lief-
trade". „De groote vijver", „Paramount op paraae"
Cafétje" en mijn nieuwste film: „De glimlachende
ant" die weer door Ernst Lubitsch is gcenscen&erd
ïu... en het is nog lang m'n laatste niet.
ruk verboden).
iju
nfib d
EEN OPWINDEND VOLKSVERMAAK.
Door
DIMITRI STONOW.
heb
een
keer
teri
aldê <k
int'
de flla'
>mdat
item nH
echt*
Het was te Awan Koetan, in het hartje van de Oes-
ipubliek, dat ik het oude en toch altijd nieuwe
Bilga-spel zag, dat de deelnemers soms zoo aangrijpt,
ti: zij er bewusteloos van raken. Reeds bij zonsopgang
wrden wij gewekt door luide, uitdagende trompet-
itooten. Ondanks het vroege uur wemelde het :n de
kromme straten al van de menschen. Enkele schreden
p, aagzaam en deftig voort, anderen konden hun nieuws-
f ptrigheid niet bedwingen en versnelden hun pas. Er
nren menschen onder, die ezels bereden en anderen,
i* paarden aan den toom meevoerden. Dat waren de
fcflnemers aan het Baiga-spel.
Achter Aman Koatan ligt de onafzienbare Russische
iifviakte. Hier stroomde het volk heen. De trompet-
begonnen een ernstige, gedragen melodie te spelen
et een innerlijke opwinding maakte zich van de
aenschen meester. Zonder dat er een woord gesproken
Wwefde te worden, vormden zij een reusachtigen
ciag. een levende arena. De ruiters het waren er
15- traden met hun paarden in het midden daarvan.
Lts was in spanning,
sche fik Plotseling verschenen er drie mannen in den kring,
rouw. 5: toerden een vetten ram met zich mede. Midden
B?i<ta «p het groote open terrein bleven zij staan. Eén ging
een» ■•«Itórijlings op den ram zitten en trok zijn kop achter
mij ow^rtr, de tweede stiet het dier met verwonderlijke 3nei-
een scherp mes in de keel. Nu hieuw de eerste
geheel af, de tweede stroopte den ram met
[fmote handigheid den huid af en de derde veegde
bloed weg. Spoedig lag het gevilde cadaver cp
[ta grond. Nu vormden de ruiters een halven cirltel
[avierpen hun bonte, met goud en zijde beslikte
in een zak. De zak werd geschud, een Oesbek
de hand erin en haalde een der mutsen op.
Ka gebeurde er iets ongelooflijks. De tevoren zwij-
menschenmenigte werd plotsrfing dol van geest
en begon de ruiters aan te moedigen. Het publiek
1de zich duidelijk in groepen, die elk hun eigen
prezen en alle anderen afkamden. Door het ru-
en geschreeuw nam de opwinding steeds meer
bezitter van de muts kwam nu op den gevllden
f en legde hem als een zadel op den rug van zijn
l Dit kromp van schrik ineen en was als ver-
Toen sprong de ruiter op het paard en gebrulk-
Trefy zei een oogenblik niets. Hij wist. evenals
m in de streek, dat Jack Beel een hypotheek had
mion Court en er op blufte, dat hij hier heer en
J zou worden.
De oude schurk, riep John eindelijk. Ik heb een
als zou ik hem kunnen vermoorden.
Waarom?
-Om op den dag van je vaders begrafenis te komen...
en lk kan er eenvoudig geen woorden voor vinden'
Hij vertelde, dat hij van plan is om Trevanion Court
ka jongen Jack te geven.
Het is schande! En die knul komt hier zeker wo-
Dt vermoed van wel, zei het meisje, terwijl ze even-
tuiverde.
Trefy bleef een poosje zwijgen en vroeg toen
*-Ea wat ben jij van plan te gaan doen, Nancy?
*»scy antwoordde niet direct. Niettegenstaande haar
i* aan haar vader, had ze nog geen bepaalde plan-
Dm&akt. Alles leek haar nog zoo onwezenlijk.
was nergens op voorbereid, begon ze ten slotte.
at in Cambridge en had geen flauw idee er van.
k'cr eigenlijk stonden. Ik dacht, dat alles
•»'rde zooals het moest. Vader heeft me nooit in
:n Rif "Wfcwen genomen. En ik had evenmin gedacht, dat
*fy. 1
ld met
terwijl K
ier« DJ*',
;en. dat
ncisje
nd en
:de d<
komen.
aan s*
je stoc«
de, m*1
?r ondei
>uurt oo-.'.
oit den
ien. Ala
len dtf
:etwüf«*
7TCV&
*bter r*
iemand.
i de re*
cele bo«l
vriend*
«WH**
alles b*
gauw zou sterven en zoo plotseling.Maar och,
J* ik moet er jou niet mee lastig vallen.
-h v Z^U zo° Eraag willen helpen, antwoordde hU.
ben alleen maar bang, dat ik niet veel voor je kan
er Iets is wat ik voor je doen kan. dan
dolgraag. Dat weet je toch, nietwaar?
heb hier niemand tot wien ik me wenden kan.
terwijl ze in de ruimte staarde. Vader had
b kL,Tlï?nd<n ,n do buurt, hij zei dat hij ze niet noo-
- Natuurh;k heb ik notaris Handy als ik wat te
«b, maar die woont In Truro cn verder heb lk
Zooals je ziet, ben lk zelfs op den dag van mijn
zonder vrienden en zonder thuis. Dat
zoowel de oude als de jonge Jack hebben
i. »i/?r*aarde Seaoemd, waarop lk hier kan biy-
-ï?ï1>ilter-
5o- r,,nSe* zoveel verdriet had, ging het meisje
geloof ik, dat lk het als een goeden mop zou
bejehouwen.
r«fy begreep wat ze bedoelde. De adspiralies
te het cadaver als zadel. Met zijn beenen omklemde
hij den buik van zijn paard en na hem sprongen ook
de andere ruiters op hun rijdieren. De trompetten be
gonnen opnieuw te spelen, er schreeuwde iemand, die
vervolgens driemaal in de handen klapte en het
Baiga-spel was begonnen.
De ruiter met den ram liet zijn paard omhoog staan
op de achterpooten. riep iets, boog zich voorover over
den hals van het paard en reed met groote snelheid
weg, gevolgd door de anderen. De kring was reusach
tig groot, zoodat zij volle vrijheid van beweging had
den. De paarden reden met een ongelooflijke, krank
zinnige snelheid. Ruiters en paarden schenen aaneen
gegroeid te zijn. Daar maakte er één zich uit de greep
los en begon den ruiter met den ram te naderen. Met
elke seconde werd de afstand tusschen hen kleiner, na
5 seconden waren zij ai naast elkaar. Nog één seconde
en toen begon de strijd tusschen de beide ruiters. De
tweede boog zich tot den eersten over, greep den ram
met beide handen beet en trachtte hem onder zijn
tegenstander uit te rukken. Deze gaf echter geen Kamp.
Nu sprong zijn vervolger, zonder de teugels los te la
ten, bliksemsnel op zijn paard over. De twee vechtende
mannen bewogen zich op het paard als een schommel,
terwijl het andere paard gehoorzaam daar naast rende.
Na enkele lange seconden, die uren schenen te duren,
was de strijd beslist.
Doch het spel werd dadelijk
voortgezet. Drie andere deelne
mers waren lntusschen naderbij
gekomen. Een van hen trok
den ram zoo snel onder den
ruiter, die er nu op zat, van
daan, dat deze van het paard
viel. De aanval kwam geheel
onverwacht voor hem. Lenige
seconden rende het paard zon
der ruiter nog verder toen
bleef het plotseling staan. Door
dit voorval was zijn ruiter
eenigen tijd van den strijd uit
gesloten.
De anderen snelden voort.
Soms viel er een van zijn
paard, lag onbeweeglijk als een
doode in bet stof, kwam dan
overeind, strompelde naar zijn
paard toe en joeg de tegen
standers weer achterna. Als een
lange, dichte sluier hing het
stof achter de ruiters in de
lucht.
De toeschouwers, die aanvan
kelijk zwegen in hun spanning,
hadden reeds bij den eersten
strijd de stilte verbroken. De
vrienden moedigden hun held
aan, de vijanden bespotten hem
en voorspelden hem een smade
lijke nederlaag. Zoolang als het
spel duurde, had iedere toe
schouwer één vriend en veer
tien doodsvijanden. Al3 de ruiters schreeuwend voorbij
kwamen, trachtte ieder door klappen met een zweep
of met de handen het paarcf van zijn vriend aan te vuren
en de andere zenuwachtig te maken om ze althans voor
een oogenblik hun vaart te doen inhouden
Onder de toeschouwers waren eenige oude mannen,
die het spel met bijzondere aandacht volgden. Zij tracht
ten rustig te blijven, want zij waren de scheid3rccnters.
Zij moesten met beslistheid kunnen verklaren, wie het
spel gewonnen had. Zij telden de ronden.Als een uitor
vechtend en worstelend den ram drie volle ronden be
houden had, was hij de winnaar.
Tot nu toe was daar echtei geen sprake van. De ram
ging van hand tot hand. De ruiters werden zichtbaar
vermoeid; steeds vaker struikelden de paarden. Enkelen
lieten de teugels los; anderen hielden zich aan de manen
van hun paard vast en reden slechts mee, zonder aan
den strijd deel te nemen. Dat was echter een list, zoo
als mij later bleek. Ruiter en paard sparen dan hun
krachten, terwijl de anderen zich vermoeien. 20 tot 25
minuten duurde de strijd nu al; steeds wisselde de kans.
De strijdenden werden vermoeid en zenuwachtig. Nu was
het de kans voor hen, die hun krachten gespaard had
den Dadelijk voelden de paarden de sporen, als razend
schoten zij op de .vechtenden toe en de toeschouwers
wisten, dat de strijd nu spoedig beslist moest zijn
Weer ging de ram van hand tot hand, maar het duur
de niet lang meer. Een van de ruiters greep hem met
onweerstaanbare kracht, legde hem op zijn paard, be
dekte hem volkomen met zijn eigen lichaam en reed in
volle galop weg. De anderen trachtten tevergeefs, hem
zijn bezit afhandig te maken. Zij trokken en rukten aan
hem, zij sloegen hem zelfs, doch tevergeefs. Ruiter, ram
en paard schenen één aaneengesloten geheel te vormen.
„Eén!" riepen de grijsaards.
„Ah ah— ahoeh oeh oe]ivooruit!"
brulde de menigte. Dit gehuil en het „Eén!" der grijs
aards herinnerde de ruiters eraan, dat het spel op zijn
eind liep.
Af en toe boog er zich iemand over den bezitter van
den ram heen, af en toe getukte het iemand, op den lug
van diens paard te springen, doch hij sche?n onover
winnelijk. Hij was volkomen rustig, terwijl alle anderen
zich opwonden en zenuwachtig werden. Zijn paard voelde-
blijkbaar ook, dat zijn ruiter het won van alle andoren
en galoppeerde met de gelijkmatigheid van een machine.
„Twee!" riepen de grijsaards.
De toeschouwers werden dol. De derde en laatste
ronde begon. Allen vergaten geheel, dat ln dit lawaai,
in dezen chaos, hun opgewonden stemmen niet gehoord
konden worden. Zij schreeuwden. Zij herinnerden de
ruiters aan het einde. Zij trachtten hen aan te sporen,
doch in deze aansporing hoorde men reeds een woedende
ontevredenheid. De vrienden van den vermoedelyken win
naar waren echter buiten zichzelf van vreugde, spron
gen op en sloegen zich op de borst, zonder te weten
wat zij deden. Er riep iemand om hulp, doch tevergeefs
niemand kon hem nu hooren.
De ruiters werden razend. Hun paarden voelden de
schande en waren bereid, in het laatste oogenblik hun
uiterste krachten in te spannen. Handen, die van opwin
ding beefden, strekten zich naar den ram uit. Steeds
vaker grepen de vingers, steeds meer scheldwoorden en
vloeken werden den winnaar toegeslingerd door zijn te
genstanders, doch hun krachten waren uitgeput. Vele
ruiters waren achtergebleven, enkelen wentelden in het
stof, nog enkele secondende toeschouwers schenen
het te besterven.
„Drie!" riepen de grijsaards.
Het is afgeloopen. De zenuwen ontspannen zich. De
verslagen ruiters worden door vrienden en vijanden uit
gelachen, bespot, geslagen. De overwinnaar wordt naar
de eereplaats gevoerd. De menigte omringt hem, verze
kert hem dat iedereen, maar dan ook iedereen van zijn
overwinning overtuigd was geweest. De baiga is afge
loopen. (Nadruk verboden).
van den jongen Jack ten opzichte van Nancy Trevanion,
waren in de buurt geen geheim.
Je wilt toch niet zeggen, dat hij de brutaliteit heeft
gehad om aan zoo iets zelfs maar te denken, laat staan
om er over te praten!
Waarom? zei het meisje bitter. Hij bezit prac-
tisch gesproken alles en...
Maar dat moet je niet doen; dat mag je niet doen!
riep John verschrikt; dat zou heiligschennis, dat zou
een misdaad zyn! O, ik wilde dat ik je kan helpen! En
wat ben je verder van plan? vroeg hij na een pauze op
nieuw.
Wat kan ik doen?
Dat in elk geval niet... alles behalve dat Beloof
me dat je het niet zult doen. Kijk eens Nancy. ik heb
een paar honderd pond overgespaard en...
Neen John, viel ze hem in de rede. Ik vind het
vreeselyk lief van je, maar dat kan ik niet aannemen.
Bovendien is het niet noodig.
Maar beloof me dan dat Je het... voorstel van Jack
Beel niet zult aannemen.
Ik was nog liever dood... nu weet je het! Maar ik
ben ln elk geval van plan zoo lang mogelijk hier te blij
ven.
Hoe bedoel je?
Wel, het huis wordt verkocht, de meubels, alles;
lk ben van plan te blijven tot dat gebeurd is. Zoolang
de plaats van mij is, ai la het dan ook alleen maar in
naam, wil ik er nog zooveel mogelijk aan hebben.
Dat ben ik volkomen met Je eens, zei de jonge man
gretig. Maar daarna. Nancy. wat ga je dan doen?
Er kwam een afwezige blik in haar oogen. Dat weet ik
nog niet. zei ze aarzelend.
John Trefry kwam vlak bU haar staan; hij scheen
een wanhopig besluit genomen te hebben.
Nancy. zei hij een beetje stamelend. ik ben maar
een arme kerel die niet veel ln de melk te brokkelen
heeft en lk ben bang dat lk nooit te veel zal presteeren
in do wereld, maar...
Het meisje liet hem niet uitspreken.
Ik denk. zei ze, dat ik de invitatie van een oude
schoolvriendin zal aannemen. Die had me al zoo vaak
gevraagd om te komen logeeren. maar lk heb me er al
tijd zoc'n beetje afgemaakt. Vanochtend kwam er weer
een uitnoodlging en ik denk dat ik het nu zal aannemen.
Hoe lang blijf Je weg?
Dat weet ik niet. Ze heeft me voor onbeoaalden tijd
...Het spel wordt steeds vuriger....
DE TAAL DER HERSENEN.
Een kleino watersalamander werpt een
onwrikbare voorstelling ondersteboven-
DE VERBLUFFENDE RESULTATEN
VAN EEN PROEF.
Prof. Dr. W. VINKENSTEIN.
In zekeren zin is ons lichaam te vergelijken met een
marionetten-theater. Zooals de poppen door touwtjes,
worden de organen bestuurd door de zenuwen en zoo
als de touwtjes zich alle in één hand vereenigen, komen
de zenuwen samen ln de hersenen. Door aan de touw
tjes te trekken, brengt men in het marionetten-theater
de meest verschillende bewegingen voort men dient
slechts te weten, aan welk touwtje men moet trekken.
Inplaats van het trekken aan een touwtje komt bij de
zenuwen de zenuwprikkel. Welke spier, welk orgaan
zich ook roert, het hangt alles af van zenuwprikkels,
bevelen vanuit de hersenen. Het komt er slechts op -tan,
welke zenuw geprikkeld wordt, doch de wijze van
prikkelen of bevelen zenden is in alle gevallen dezelf
de, zooals er in een marionettentheater ook steeds aan
een touwtje getrokken wordt. Zoo stelde men zich tot
dusver de werking van onze spieren en organen voor.
De taal der hersenen kende slechts één woord: zenuw-
prikkel. Dit werd als zoo vanzelfsprekend beschouwd,
dat niemand eraan tornde.
Het werk van Dr. Wei»
Doch die onwrikbare voorstelling is nu onderste
boven geworpen door een kleinen watersalamander. De
gevraagd. Natuurlijk kan ik er niet zoo heel lang blijven,
maar het zal toch wel lang genoeg zijn om op mijn ge-
mak te overleggen hoe ik het zal doen.
Het zal doen? vroeg John verbaasd. Wat zal
doen?
Nancy gaf geen antwoord; de belofte die ze haar va
der gedaan had. scheen haar te heilig om er zelfs met
haar besten vriend over te spreken .Ze wilde haar ho
pen en vreezen, haar plannen en verwachtingen voor
loopig geheim houden.
Wat doen? bleef hij aandringen.
O. niets. John. Niets wat jou interesseeren zou.
Ik interesseer me voor alles wat jou betreft. Nancyl
Het Is afschuwelijk dat ik zoo arm en machteloos ben.
Nancy, vroeg hij na een kleine pauze. als je ooit geld
noodig hebt. of behoefte hebt aan een vriend, dan zul je
toch bij mij komen, is 't niet?
Ja. dat zal ik. was het welgemeende antwoord.
En Nancy... als ooit... als ooit...
Hij stamelde verlegen en bleef opeens steken. Hij wil
de haar zeggen wat zijn hart vervulde, haar aanbieden
om haar een tehuis te verschaffen. Maar zijn gevoel van
eer weerhield hem. Ofschoon de oude Trevanion jaren
lang op den rand van het bankroet had geleefd, was zij
opgevoed met eischen, die hij voorloopig niet zou kun
nen bevredigen. Hij zou haar niet kunnen geven, waarop
zij door haar persoonlijkheid en opvoeding recht had.
tenminste voorloopig nog niet. En bovendien: zou ze
eigenlijk iets meer dan oppervlakkige vriendschap voor
hem voelen? Hij was altijd beschouwd als een droome-
rigen, onpractischen jongen, die nooit succes in de we
reld zou hebben, tenminste niet wat de menschen auc-
cer noemen.
En zoo bleven de woorden, die hem op de lippen la
gen, onuitgesproken en toen hy een paar minuten later
wegging was het met de herhaalde verzekering, dat zij
onder alle omstandigheden op hem rekenen kon.
De volgende week werden ln de hccle streek biljetten
aangeplakt dat het huis en de pachthoeve, bekend als
Trevanion Court, publiek zou worer verkocht In .De
Zwarte Stier" In het stadje Tolgarlck, op Woensdag 15
Juni. terwUI de Inboedel zou worden geveild den Don
derdag d.a.7. In het huls zelf. waarby ook de levende
have en de landbouwgereedschappen onder den hamer
zouden komen.
't Deed Nancy onuitsprekeiyk p«n overal ln den om
trek de biljetten te zien, maar ze droeg het met volko
Weensche bioloog, Dr. Paul Welss, had den watersala
mander voor een geheel ander doel een vijfde poot
gegeven. De transplantatie, gelukte, het ingezette li
chaamsdeel vergroeide met den romp, genas en werd
beweegiyk. Doch nu het merkwaardigste: do vijfde
poot bewoog zich juist zóó als de andere poot. waar
naast hy ingeplant was. De bewegingen waren de
zelfde en werden op hetzelfde oogenblik uitgevoerd.
Beide pooten kromden bijv. tegeiykertyd eenzelfde teen.
Toch had de ingeplante poot geheel andere zenuw in
dan de poot, die oorspronkeiyk tot het lichaam nud
behoord. Dat was niet bepaald een bevestiging van .le
„marionettentheorie". Weiss bedacht nu met groote
vindingrykheid een proef, die over dit vreemde ver
schijnsel uitsluitsel zou geven. Hy zette in den rug van
een pad één enkele spier van een poot in. De ug-
zenuwen groeiden met die spier samen en na de volle
dige genezing werd ook deze beenspier op den rug
weer geweegiyk.
D© proef.
Nu kwam het verbluffende. Als de overeenkomstige
poot van den pad zich bewoog, trok ook de ln den -ug
ingeplante spier zich samen. Het was een spier van
een achterpoot; de spier in den rug bewoog zich niet,
warneer de pad alleen de voorpooten gebruikte en even
min als het dier een vlieg ophapte. Slechts de bewegin
gen van de overeenkomstige spier, die oorspronkelijk
reeds tot het lichaam van den pad behoorde, werden
gecopieerd, doch dit geschiedde dan ook met een ver
bluffende nauwkeurigheid. Het bevel van de hersïns
wordt dus niet naar een bepaald lichaamsdeel overgc-
brcaht, doch voor het geheele lichaam verspreid. Door
de spier, waarvoor het bestemd is. wordt het geregis
treerd en uitgervoerd. door de andere niet.
Conclusies.
Do hersenen zijn dus niet te vergelijken met de hand,
die alle draden van het marionnettentheater bestuurt
De taal der hersenen bestaat niet uit het cene woord
zcnuwprlkkel, dat aan één bepaalde zenuw wordt over
gegeven. De taal der hersenen heeft daarentegen zoo
veel woorden, als er spieren en organen in het lichaam
zijn. Het bevel gaat uit naar alle zenuwen, doch slechts
de zenuw, die het aangaat, voert het uit. Is nu het be
vel bestemd voor een bepaalde beenspier, dan gehoor
zaamt deze. ook al bevindt zij zich Ingeplant op den rug
Vandaar dat de ingeplante spier precies dezelfde bewe
gingen maakte als de spier, die zich op haar normale
plaats in den poot bevond. Vandaar dat de vUfde poot
van den watersalamander zich precies op dezelfde wyzo
bewoog als de overeenkomstige poot van het dier. Zy be
wogen op dezelfde wyze. niet omdat naar één bepaalde
zenuw een prikkel werd uitgezonden, maar omdat zij
beiden antwoordden op eenzelfde bevel van de hersens,
dat aan alle zenuwen in het geheele lichaam uitgaat.
Vroeger heeft men de zenuwprlkkei. die van do her
sens uit zou gaan. weieens vergeleken met de telegrafie
Doch deze vergelijking bleek onjuist. De rijke taal der
hersenen is veel eerder te vergeiyken met een oproep
door de radio, die tot de geheele wereld uit gaat. doch
slechts ten doel heeft den eenen man. voor wien hy be
stemd is, een bericht over te brengen.
De draagwijdte der proeven van Dr. Weiss is nog niet
te voorzien. Op zichzelf is het niets zeldzaams, dat een
wetenschappelyke theorie door een andoro moet worden
vervangen. Doch deze proeven zullen wellicht een om
wenteling in de chirurgie veroorzaken. Men is reeds be
zig met proeven op apen. die een ongedachten vooruit
gang beleven op het gebied van spier- en zenüwopera-
tles.
Tenslotte een rectificatie. Een leek zei my. naar aan
leiding van deze proeven: „Dan zou een monsch met
twee ingezette armen in zyn eentje een quatre mains
kunnen spelen". Dat is natuurlijk onmogelijk, want de
twee rechterhanden zouden precies hetzelfde spelen en
de twee linkerhanden eveneens. Een dergelyke proef zal
ledereen trouwens als immoreel moeten veroordeelen«
(Nadruk verboden).
EVENTJES LACHEN
Student tot Chirurg: „Waarvoor heeft u dien man
geopereerd?"
Chirurg: „Driehonderd gulden!"
Student: „Ja, maar ik bedoel, wat had die man?"
Chirurg: „Driehonderd gulden!"
„De redacteur zei, dat mijn gedichten nu juist van
die verzen waren, die hij graag in een makkelijke
stoel bij den haard zit te lezen!"
„Zeker, omdat hij dan niet hoeft op te staan om ze
in het vuur te gooien!"
Levensbeschrijving van den man:
Hoofdstuk I, geboren; '2. Opgevoed; 3. gevangen;
A. getrouwd; 5. narigheid; 6. dood.
Jongetje: „Als ik hier niet was, zou die meneer
Je een zoen geven!"
Zijn zuster: „Ga dadelijk weg, brutale jongen!"
men zelfbeheersching en nam het kloeke besluit om zelf
by de verkooplng aanwezig te zyn. Ze had het gevoel,
dat ze dit aan haar vader verplicht was. Ze had niet
kunnen zeggen waarom, maar ze voelde het heel sterk.
Hoe droevig het ook was, ze wilde de bittere kelk tot
den laatsten droppel leeg drinken. Ze beschouwde het
als een deel van de erfenis die haar vader haar had
nagelaten en zij hoopte tegelijker tijd dat ze misschien
een idee zou krijgen die haar de vervulling van haar
belofte gemakkelijker zou maken. Ze wist wel dat deze
hoop vrijwel fantastisch was. maar dlep-binncn ln haar
was de vervulling van haar belofte toch volkomen wer
kelijkheid; het werd een soort religie voor haar.
Op den ochtend van de verkooplng ging ze naar ..De
Zwarte Stier". Ze had haar plan aan niemand verteld
en toen ze het veilingslokaal binnen kwam. veroorzaak
te haar komst 'n heele opschudding. Het was er vol.
Want behalve een dozijn adspirantkoopers, waren er
heeJ wat nieuwsgier, ge»
De verkoop van een huis als Trevanion Court was
niet zoo alledaagscb. Het was een huls waaraan een
lange historische traditie verbonden was cn de hoeve
kon bU behoorlyke en zaakkundige exploitatie nog wel
een opbrengst opleveren die niet te versmaden was. Het
was geen huls dat een ryken parvenu, die de allures vsn
landedelen zou willen aannemen, zou aantrekken en aan
den anderen kant was het ook niet geschikt voor een
echten landjonker. Daarvoor was het te veel ln verval
geraakt en de kooper zou moeten beginnen met een be
langrijk bedrag voor herstellingen uit te geven. Boven
dien miste het huis de meest primitieve gemakken en
er was nog gas noch electrisch licht. Neen. geen „gnetle-
man" zou zich er druk op maken, redeneerden de boeren.
En als boerenwoning was het huis nog minder aan-
trekkclUk. De meeste boeren zouden verre de voorkeur
gegeven hebben aan een nieuw huis, hoe leelyk en styi-
loos ook, boven wat ze als een „oud bouwvallig kavalje"
aanduidden.
Wat doe je met al dat snijwerk en die versierde pa-
neelen? redeneerden deze vandalen. Het is zoo donker
als ln de hel en als lk 't kocht zou lk beginnen met die
raamkozijnen er uit te gooien en flinke openslaande ra
men te maken.
Wordt vervolgd.
