SchagerCourant Derde Blad. Arrondissements Rechtbank te Alkmaar. ie beker van koningin Hizabeth Hef gestolen luchtballonnetje De geschiedenis van twee deugnieten. Donderdag 26 Mei 1932. 75ste Jaargang. No. 9077 MEERVOUDIGE STRAFKAMER. ZITTING VAX DINSDAG 24 MEI. EEN JAMMERRJK MISLUKTE REPRE SENTATIE. Er moet helaas worden geconstateerd, dat de 47- rige heer Michael Johannes P.. gepensionneerd ierg.-majoor en gedurende geruimen tijd vertegen- irdiger der Singer-Naaimachlne-Maatschappij al- voor deze maatschappij en voor zich zelf aller minst een succes is geweest. Althans stond hij heden terecht als zich in voor arrest bevindend verdachte, aan wien bij dagvaarding ten laste was gelegd in de eerste plaats vervalsching een tweetal contracten ten name C. en F. Brou wer en voorts verduistering van een som van f 280, Ithans f 250, althans een bedrag in geld, zulks ten adeelc Singer-Maatschappij, waarin verdachte, ils gezegd, filiaalhouder te Castricum was. In deze zaak waren gedagvaard een zestal getuigen, decharge, waaronder de heer S. A. Surig, hoofdver tegenwoordiger der Singer Maatschappij te Alkmaar. L 1 De verdachte, uiterlijk eon nette persoonlijkheid, die indruk wekte, beter te kunnen praten dan zaken "oeheeren. werd verdedigd door mr. Thomas, advocaat Mi procureur te Alkmaar. Verdachte erkende in het verhoor, hem afgenomen [oor mr. Ledeboer, de vice-presidcnt der meerv. itrafkamer. dat hij een tweetal contracten valscheJijk iad geteekend en ingeleverd bij de Directie der Sin ter-Maatschappij, doch hij wilde niet toegeven, dat hij tulks met strafbare bedoelingen had gedaan. Voorts ontkende hij pertinent zich aan de hem ten c ,B laste gelegde verduistering ten nadeele van de Maat- 9 9«P» fChappij te hebben schuldig gemaakt. Al het te vor- deren geld was door hem afgedragen en zelfs nog meer uit eigen middelen. Hij had bijvoorbeeld een tweetal machines aan de familie Brouwer geleverd v iroor f 140 per stuk. terwijl de werkelijke prijs bedroeg f 225, waarvan afging 15 voor den verkooper. -,1 De president animeerde den verdachte, deze bewe- tingen aan te toonen, doch door hem werd geant- j wcord. dat hem dit niet mogelijk was. Hij had een en «der gedaan om zijn goeden naam hoog te houden. Verdachte wil wel erkennen, fouten gemaakt te doch hij had zulks meer gedaan uit een jpansoogpunt. 0fen wonderlijk koopmansoogpunt, vermeende de Hent. Hier werd het getuigenverhoor aangevangen en ver voor het bekende hekje, de heer S. A. Surig, joofdrepresentant en inspecteur der Maatschappij te Bkinaar. Deze heer verklaarde dat verdachte aan- Tankelijk voor de maatschappij te Haarlem werkte en i 102D naar Castricum werd overgepluatst. Getuige Jerklaarde voorts, dat er geen sprake was van eenige tuchtiging aan verdachte, om voor de koopers. con- icten te t-'ckonen. Bij zijn onderzoek naar de ver- fcedciijke fraude werd getuige ten woonhuize van de lie Brouwer niet toegelaten. Getuige had voorts verdachte geen toestemming gegeven om machi- I voor f 140 te verkoopen. Ook dc f 280 had ver- Ihte niet afgedragen, doch ten dien aanzien was regeling getroffen, zooals wij uit de verklaring l den getuige Surig meenden te moeten distilleeren. Biet betrekking tot deze schulden had daarop tus- strafkazner, verdachte, getuige en verdediger l traditioneele „onder onsje" plaats. BVij vingen daarbij op, dat de president den vcr- ibte een „aardige sinjeur" noemde, 'n lofspraak, Jaarvan Z.Ed. vermoedelijk niet veel meende. Door verdachte werd opgemerkt, dat hij zijn ge- leele pensioen, f 1100. beschikbaar stelde, om zijn fcbulden te dekken. Hij moest evenwel erkennen, dat In finan» 1 niet in staat was, onmiddellijk en ten lllen tijde het geld, dat de Singer-Maatschappij van Bern had te vorderen, uit te keeren. Vervolgens werd gehoord de 2&-jarige mej. A. Brou wer, huisvrouw A. L. Schoon en wonende te Heiloo, uor wie werd medegedeeld, dat zij van verdachte had Bkocht een niet geheel nieuwe naaimachine voor I 140. Een contract had zij niet geteekend. I De heer Surig wist heel zeker, dat de machine nieuw F E V LL ET O jV Dtx)aoc>o(x)cx)cx)(x)aoaoc>ocx) 3QO(X)OÖOÖ(X)(X)CXJQOÖOCXD(X) Naar het Engelsch van 1 FERGUS HUME. thans l dersee* JJIurton!" Het was thans Fanshaw's beurt om tecke ls van ontsteltenis te geven. Natuurlijk zei ik. dat ik nooit van dat plaatsje lord had. Ik heb te veel ervaring op mijn reizen pdaan om dergelijke vragen te beantwoorden, als ik I weet, wat voor bedoeling zoo'n vreemde kerel heeft nu ik hoor. dat de nieuwe gouvernante Baxter Hikt het me toch wel heel waarschijnlijk, dat ze piet elkaar te maken hebben. Wat zou hij anders j belang hebben bij een afgelegen nest als Hur- pu, het is tenslotte mogelijk," gaf de jonker toe. „Wat 7 soort man is die kolonel?" piet veel zaaks!" verklaarde Ricky prompt. „Een Ttoturier en voor zoover ik beoordeelen kan. een val sspeler. Een knappe verschijning, een scherp ver- - en gewetenloos. Ik ben niet meer dan een paar met hem samen geweest,- maar dat is de indruk, Tn ik gekregen heb, ook door wat ik van anderen t hem heb gehoord. Je zult zelf een oordeel kunnen men. als hij hier komt." I Tv"1*11 dan ^ter?" I -Ik durf er geen eed op te doen, maar ik zou zeggen wel. Hij heet Baxter en de gouvernante heet Bax- en hij vroeg naar Hurton. Trek nu zelf je con- sic!" «Het is allemaal nonsens." sputterde de jonker, maar J:.VOelc*e zich toch niet bijster op zijn gemak en vroeg F met eenige beklemming af, of het noodlot een blij- f dan wel een tragedie in petto had. VL EEN ONWELKOME BEZOEKER. LWU' ^.at is °°k een onverwacht genoegen", zei Fan- ZIJn hoed afnemend. Mej. KoperBrouwer had in ongehuwden staat eveneens een Singer-machine gekocht van verdachte voor f 140. Een huurcontract was door haar nimmer geteekend. Werd daarop geïnterviewd de getuige Klaas Brou wer, koopman te Heiloo, vader der dames Brouwer. Kon uit eigen wetenschap verklaren, dat zijn dochters machines hadden gekocht. Een persoon, genaamd R. Brouwer was getuige onbekend. Dit was den naam door verdachte onder het contract geplaatst. Ten slotte verscheen nog de moeder der gezusters Brouwer en last not least, eindelijk de heer J. H. Wlggers. ambtenaar der reclasseering, die rappor teerde, dat verdachte voor een eventueele proefneming geschikt kon worden geacht. Verdachte was van huis uit geen oplichter, verduis- teraar of een slecht niensch. Gedurende zijn diensttijd viel niet veel op hem aan te merken, doch zijn nood lot was dat hij den dienst uit moest en op wachtgeld werd aangesteld. Een zakenman is hij beslist niet. Nog verschillende besprekingen over de eventueele reclasseeringskansen hadden plaats en kreeg vervol gens de heer Officier het woord tot het nemen van zijn requisitoir. Mr. Van der Feen de Lille begon met te memoreeren de'voorgeschiedenis van deze strafzaak en vermeende, dat aanvankelijk bij de. Singer Maatschappij het voor nemen bestond, de zaak met den mantel der liefde te bedekken. De Officier liet zich daardoor niel afleiden, doch trad ex-officio op en kwapi tot de ontstellende ontdekking, dat. zoover bekend, minstens 24 strafbare feiten hadden plaats gevonden. De Officier besprak vooits het funeste systeem van den huurkoop in niet bepaald weftwillenden vorm. Wat tenslotte den verdachte betrof, releveerde spieker, dat vast stond te vnlschheid in geschrifte en de ge bruikmaking der schijncontracten. Eveneens was be wezen de verduistering. Spreker betwijfelde of ver dachte wel ten volle schuldbewust was. In het belang der maatschappij achtte de Officier een gecombi neerde straf goed geplaatst en vorderde iei slotte 10 maanden gevangenisstraf en wel 4 maanden de finitief en 6 maanden voor waard cl ij k, Hierop werd nog gehoord mr. v. d. Loos. curator in het faillissement van verdachte, die op verzoek van den president mededeelde, dat de gefailleerde vermoe delijk te hoog had geleefd. Er was f 20.000 schuld in den boedel. Verdachte bleef ontkennen eenige opzet tot bena deeling te hebben gekoesterd. De verdediger, mr. Thomas, het woord verkrijgende, had ten aanzien van de feiten niets op te merken en refereerde zich ton dien aanzien aan het oordeel der rechtbank. Pleiter verwees voorts naar de goede ge tuigenis die omtrent verdachte is gegeven en drong ten slotte aan op een geheel voorwaardelijke straf. De Officier sprak nog een enkel woord over het ge brek aan inzicht, dat voortdurend bij verdachte naar voren komt en persisteerde- bij zijn requisitoir. Mr. Thomas dupliceerde kortelijk en handhaafde eveneens zijn conclusie. Hierop werd de behandeling gesloten en de uitspraak hepaald op volgende week. HET ATTRACTIONEELE EN IDEALE BERGEN! Het moet worden gezegd, dat het lommerrijke Ber gen ook een reuze attractie is voor rondzwervende, in brekers. Thans stonden weer een tweetal van die globetrotters terecht in de personen van den kaal- hoofdigen 40-jarigen tuinder Joh. Hendr. Tromp, meer malen en ook te Alkmaar veroordeeld, benevens zijn compagnon Reijnier Ger. B.. 'n 32-jarigen timmerman uit Amsterdam, bij deze rechtbank minder bekend. Deze twee avonturiers, thans gedetineerd in het huis van bewaring, hadden zich te Bergen in den nacht van 10 April schuldig gemaakt aan diefstal van verschil lende goederen, door hen ontvreemd uit de tijdelijk on bewoonde villa van mr. Haitink uit Amsterdam. Welke villa zij waren binnengedrongen door ver breking van een glasruit on van een ijzeren stang. Na dezen welgeslaagden inval stapten de hoeren belast en beladen weer verder, doe hadden in 't Heiloér boscji het ongeluk te vallen in handen van Majoor Steen. Deze rijkspolitieambtenaar vond namelijk in het bosch dc pakken met gestolen goed. door de twee kraakjes- makers aldaar verstopt en hield de majoor, in de na bijheid verdekt opgesteld, bij deze verdachte pakken gedurende een viertal uren de wacht, tot de verdach ten weer tot hun bult terug keerden, waarop zjj on middellijk door den kranigen majoor werden gearres teerd. Uit de verklaring van den chef-veldwachter te Bergen, bleek ook nog dat de heeren gebruik gemaakt hadden van de opgemaakte bedden om eens lekker uit te blazen. Mevrouw Haitink. door de politie "uit Amsterdam met het feit in kennis gesteld, vond in haar villa een zeer onaangename warboel en miste een aantal goe deren, die ze nu in de rechtszaal terugzag. Wat betrof verdachte Tr„ die al eens meer een dergelijke streek te Bergen had gespeeld, toen voor waardelijk was veroordeeld en naar de „Wilhelmina- Hoeve" was gedirigeerd, dit heerschap was aldaar als totaal onbruikbaar aan de deur gezet. Men had hem toen. geplaatst in een gesticht te Den Haag en was verdachte aldaar na eenigen tijd zonder kennisgeving geëclipseerd. Deze verdachte had bereids 12 veroor deelingen ondergaan en het goede vertrouwen der Alk- maarsche rechtbank schromelijk beschaamd gemaakt. Ook verdachte B. was een reclassant en door de Anita lachte; dit soort ontmoetingen, die de jonker onverwacht geliefde te noemen, hadden den laatsten tijd te vaak plaats gehad om het resultaat van puur toe val te kunnen zijn. Sinds Lionel's terugkeer naar Hurton, een paar weken geleden nu, scheen hij steeds haar weg te kruisen. Niet, dat het meisje dit onaangenaam vond, integendeel, want na ieder gesprek kreeg zij meer ach ting en sympathie voor hem. En ze zou geen vrouw ge weest zijn, als ze niet had gemerkt, dat hij groote be wondering voor haar koesterde. „Ik ga bloemen naar de kerk brengen; de geestelijke vindt het prettig, als iemand hem van de zorg daarvan ontlast", legde ze uit, met een blik naar de roomblanke chrysanten, die ze in de hand hield. „Juffrouw Pamela heeft het altijd gedaan, maar toen ik hier kwam, mocht ik het van haar overnemen." Hij liep het kleine kerkje met haar binnen; het ge kleurde licht, dat uit het Oostelijke raam op de slanke meisjesgestalte viel, maakte haar tot zulk een wonder van lieflijkheid in zijn oogen, dat Lionel een wild ver langen in zich voelde opkomen om haar in zijn armen te nemen. Ze was zoo rein, zoo wonderbekoorlijk en zoo echt vrouwelijk; hij wist, dat hij nooit een ander zou ontmoeten, die zoo volkomen bij hem paste. Het deed hem pijn, dat ze zoo terughoudend tegen hem was en dat weerhield hem ervan overijld te spreken. Hij moest haar vertrouwen trachten te winnen en de oorzaak van ha^r verdriet leeren kennen, want dat er iets was, dat haar kwelde, en haar zwijgzaam maakte over haar ver leden en persoonlijke omstandigheden, stond voor hem vast. Niet twijfel aan Anita deed Lionel aarzelen om haar zijn liefde te verklaren, maar vrees, dat een te plotselinge toenadering hun verhouding voorgoed zou kunnen bederven. Terwijl Anita de prachtige bloemen in vazen schikte, babbelde ze over allerlei verschillende onderwerpen. Maar toen ze klaar was met haar werk en de kerk wilde verlaten, trachtte Lionel haar tetug te houden. „Het is hier zoo heerlijk vredig", merkte hij met iets overredends in zijn stem op, terwijl ze naar den uitgang liepen. „Te vredig", antwoordde ze met neergeslagen oogen. „In zoo'n atmosfeer van heilige rust wordt men zich van bovennatuurlijke dingen bewust. Ik heb de ontvan kelijkheid voor voorgevoelens van mijn vader geërfd die eigenschap komt bij Kelten veel voor. Het is of bepaalde gebeurtenissen mij vooruit geopenbaard wor den. „Juist, welk voorgevoel hebt u nu?" „Van ongeluk." zei ze dof. ..U moet me niet uitlachen Ik voel werkelijk ongeluk en gevaar; het is, alsof er don rechtbank te Haarlem voorw. veroordeeld tot 10 maan den gevangenisstraf. Hij had eveneens nogal wat op zijn kerfstok. De heer Officier zag heelemaal geen lichtpunten in de zaak en zag af van verdere proefnemingen op on derscheidene door hem ontwikkelde gronden. Requï- reerdc tegen ieder der verdachten 3 jaar gevangenis straf. Hierop kwamen de respectieve verdedigers, mr. v. d. Loos en mr. Scholten aan het woord. Deze drongen aan op clementie. EEN GEANIMEERD KNOKPARTIJTJE TER AFWISSELING. Na de pauze werd met herwonnen levenskracht met de behandeling der strafzaken voortgegaan en verschenen als verdachten de twee heeren Frits en Harm W., uit Medemblik, aan wien door den Officier werd verweten, dat. zij op 22 Maart j.1. gezamenlijk en met vereende krachten den grondwerker J. Vriese- man met een schop hadden mishandeld. Dit ernstige mishandelingsfeit was gepleegd gedurende de werk zaamheden in de Wieringermeer. De vijandelijkheden vingen aan met een ruzie tusschen Frits W. en den putbaas IJ. v. d. Glas. Daarop werd een broeder van den mishandelde door Frits W. met een schop be dreigd. waarop J. Vriesmtr zich mengde in de kwestie en daarop door beide heeren W.. die zich ieder met ren schop hadden gewapend, zoodanig werd geslagen, dat hij bloedend werd verwond. In deze zaak werden gehoord twee getuigen a charge en vier dito a de charge. De beide verdachten werden juridisch bijge staan door Mr. G. A. de Lange, advocaat te Alkmaar. Uit de ondervraging van eerste verdachte bleek dat broeder Fopke Vrieseman in het nieuwe kanaal was gevlucht uit vrees voor den oom van verdachte Frits. Deze broer had wel eenige reden om oom Wilkens te vreezen, aangezien hij, volgens verklaring van Frits. met diens vrouw een liason had aangeknoopt en er met die dame vandoor was gegaan. De broeder van den mishandelde was voorheen bij een oom van eersten verdachte en broeder van twee den verdachte in den kost geweest en als gevolg wa ren de amoureuze verwikkelingen ontstaan. Zoo men ziet, is het nogal een eedachtenoefening eischende fa- miliepuzzle. Door de heeren verdachten werd ontkend Jan Vr ie se ma mishandeld te hebben, doch de put baas v. d. Glas had er zoo een en ander van gezien en hun tegenspraak had geen ander resultaat dan den verwekten toorn des presidents. die niet duldde dat de verklaring van den kroongetuige in verdenking werd gebracht. Broeder Freerk, de eerste getuige, had het gebeurde gadegeslagen op 500 meter afstand en stond er dus vlakbij. Hij had later gehoord dat Jan Vriesema had gevraagd: Wie heeft mij geslagen? Volgde pertinente ontkenning van gezegden Jan Vriesman. De verklaringen der overige getuigen a decharge zullen we met goedvinden der geachte lezers, maar stilzwijgend voorbij laten defileeren. Het waren zoowat allemaal familieleden van beide verdact ten. Het grootste nieuws bracht dit veihoor, dat Jan Vriese man na de mishandeling ongestoord was blijven door werken. Alles te samen genomen en in onderling ver hand beschouwd achtte de heer Officier het ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen, maar toonde zich genegen in casu een geldboete te requireeren en wel f 50 boete of 50 dagen tegen leder der „schoppen- heeren". Mr. G. A. de Lange gaf een exposée van de voor geschiedenis van het drama, welke voorgeschiedenis zoo nu en dan een protestontlokte uit de getuigen bank. Pleiter zag echter in het geheele ge\al een wraakoefening en concludeerde vrijspraak, subsidiair clementie. EEN ARTIST DIE IN DRIE ACHTEREENVOLGEN DE NUMMERS MOEST OPTREDEN. De 41-jarige arbeider Simon Vr.. wonende te Schoorl- dam. een zonderling individu en een bijzonder goede be kende van de meervoudige strafkamer, bevond zich thans in voorarrest en moest terechtstaan ter zake drie onderscheidene gevallen van rijwieldiefstal, respectie velijk gepleegd te Castricum. Alkmaar en Warmenhui- zen. Dr. Kruitbosch. psychiater te Castricum. verklaarde als deskundige, dat verdachte wel toerekeningsvatbaar kan worden geacht, doch dat zijn moreele remkracht te kort schoot. Voorts was hij een chronische alcoholist. Langdurige onthouding zou misschien succes geven. Het te Castricum in Maart ontvreemde rijwiel behoor de aan den getuige P. C. v. Maarleveld. en het gelukte den zwijntjesjager, na een spannende achtervolging te achterhalen en aldus op heeterdaad te betrappen. Ver dachte werd door den 17-jarigen Wolterman gegrepen Volgens fantasie van verdachte had hij het rijwiel ont vreemd om bii den caféhouder Langedijk geld te leenen, doch natuurlijk werd hartelijk om deze origineele grap gelachen. De heer Langedijk lacht nog! De zwager van verdachte verklaarde alles te hebben beproefd om verdachte op den goeden weg te helpen, doch te vergeefs. De heer Theodorus van Baden te Alkmaar was op 15 Augustus de dupe van Simon's alcoholische kleptomanie en miste na gezellig cafébezoek zijn buiten geplaatste flets, die later bleek te zijn gevallen in handen van ver dachte. Deze bevond zich aanvankelijk in een ander café en kon zijn vertering niet betalen, zoodat hij zijn jas en vest in pand moest afgeven. Later loste hij die panden weet in door ruiling met het gestolen rijwiel. De laatste benadeelde door de machinatiën van Simon V.. was de landbouwer P. Gieling te Schoorldam. Deze miste op 13 Maart zijn rijwiel. Verdachte beweerde dien dag niet in Schoorldam te zijn geweest. Wonder genoeg gaf Simon op 14 Maart ditzelfde rijwiel in een café te Castricum in pand voor gemaakte vertering bij den heer K. Köhlinger. den caféhouder. Het daarop door den heer officier voorgedragen requi sitoir had tot resultaat dat tegen dezen verstokten drankmisbruiker, die alleen stal om «aan zijn begeerte naar alcohol te kunnen voldoen, zoo mogelijk tot lang durig afscheid werd gevorderd: 1 jaar gevangenisstraf, benevens hem ter beschikking te stellen van de regee ring. Mr. Dwars, advocaat te Hoorn, achtte enkele feiten in de dagvaarding genoemd niet wettig en overtuigend he- wezen. zooals door pleiter nader werd uitgewerkt. Plei ter vergeleek daarbij zijn cliënt met een postduif en cqn- cludeerde hem te veroordeelen tot een flinke gevange nisstraf en een voorw. ter beschikkingstelling. Re- en dupliek als naar gewoonte. Daarna sluiting der behandeling en de zitting. O* ÓHO 340. Toen riep er een, die de aanvoerder scheen, Geef nu de paarden de sporen. Men snelde voort. Pim die meegesleept werd. Had dra het bewustzijn verloren. Zoo joeg men voort, naar het groote kamp. Waar de hoofdman op hen wachtte. Toen hij in de verte de gevangenen zag, Keek hij verheugd en hij lachtte. kere wolken om me heen zijn. Ik dacht, dat ik hier in Hurton in de zonneschijn was gekomen en een poos heeft dc zon ook geschenen. Maar nu pakken de wolken zich samen." Ze zweeg even toen. met een poging om de drukkende gedachten van zich af te schudden: „laten we maar over andere dingen praten, over Rose Carr bij voorbeeld." Anita keek het laantje af, dat naar de kerk leidde. „Wel daar loopt ze juist. Misschien gaat ze wel naar den ouden Tollhurst. Spreekt u alstublieft over haar. over wat u wilt, als het maar over alledaagsche dingen is." Lionel deelde haar stemming onmiddellijk. „Vindt u Rose Carr dan een wezel of een hermelijntje of een ander aardig klein beest." „Dat zijn allebei wreede dieren." „Maar ze zijn toch mooi om te zien; Rose is ook mooi om te zien en wreed, ze speelt met harten." „Thomas bezit een hart. zeker; hij heeft genoeg ver driet om haar. maar Ricky ,Uit ^jetgcen u mij van hem hebt verteld maak ik op dat hij zooveel van haar houdt, als hij van iemand houden kan," viel Anita, hem in de rede. .Hij is een echt type van een egoist; dien indruk heb ik bij zijn eerste bezoek op „De Olmen" al van hem gekregen en hij iedere nieuwe ontmoeting ben ik in die overtuiging versterkt. Maar toch heeft Rose het recht niet om met hem te spelen en met Thomas nog minder. Ze stookt het vuur aan, dat ze niet meer kan blusschen; uit louter ijdelheid en behaagzucht zweept ze twee mannen op om elkaar als wilde dieren naar de keel te vliegen." Lionel knikte. „Zoo voel ik het ook. Eigenaardig, dat u net zoo denkt". Hij wilde er nog iets bijvoegen, maar voor er een woord over zijn lippen kwam, greep Anita hem bi? den arm en riep ontsteld: „Hoort u dat? Dat geschreeuw? Wat gebeurt er in vredesnaam?" Luide stemmen en driftige kreten klonken eensklaps van dichtbij. Hoewel hij sohrok, ging er toch een tril ling van geluk door Lionel bij Anita's vertrouwelijke aanraking. Maar er was nu geen tijd om daaraan te denken; hij rende het laantje af en den hoek om .naar het ravijn van zandsteen, waarin het huisje van den ouden Tollhurst lag. De koster stond in de open deur met den beker in de hand. Hij was dien blijkbaar aam het poetsen, want in de andere hand hield hij een oude doek. Voor hem stond Thomas, die, brieschend van woe de, poogde in huis te komen. „Zij is er en hij ook", schreeuwde de tuinman. „Ik zag haar daarnet in de laan en ben haar nageloopen. Laat mij erin." „Niet zoolang er nog een sprankje adem in mij is", brulde de oude terug en hij keek zijn neef met venijnige blikken aan. „Dit is mijn huis en ik wil er jou niet in hebben." „Ik breek je nek, als je me niet doorlaat," De oude Tollhurst lachte kwaadaardig. „Ik ben nog sterk genoeg om je tegen te houden, mijn jongen", sarde hij en begon weer kalmpjes den beker te poetsen, „en bovendien zul je wel wijzer zijn met den jonker en de juffrouw als toeschouwers." Thomas keerde zich om bij deze waarschuwing en kreeg een kleur als vuur, toen hij Anita zag. Lionel's aanwezigheid liet hem koud; dat was een man, al was hij dan duizendmaal de landheer, maar hij wilde zijn zelfbeheersching niet verliezen in tegenwoordigheid van het meisje, dat hij zoozeer respecteerde. Met moeite dwong hij zich tot kalmte, maar ging niet van de deur weg. De oude Tollhurst versperde hem nog steeds den toegang; ongetwijfeld bevond zich daarbinnen iemand, dien de woedende tuinman niet mocht zien. „Laten we weggaan." fluisterde Fanshaw Anita toe. „We kunnen hier toch geen goed doen." „Als uw neef inderdaad met Rose in het huisje is", antwoordde ze op denzelfden toon. „loopt het vast. en zeker op een vechtpartij uit. Ik wil wel weggaan, maar blijft, u hier om een oogje in het zeil te houden." En meteen keerde ze zioh om en liep de laan af. Maar ver ging ze niet. ze was veel te bezorgd over Lionel. Hij zou tusschenbeide moeten komen als Gould wer kelijk daar binnen was en zou er misschien niet zon der kleerscheuren afkomen. Ze bleef binnen gehoorsaf- stand. al was ze ook uit het gezicht. Toen Anita weg was. kon de jonker handelend optre den. Hii deed een stap naar voren en legde zijn hand op Thomas' schouder. „Ga mee. Thomas." zei hij bevelend. „Je moet je neef niet prikkelen hij is een oude man..." „En sterk is hy ook", grinnikte de koster. „Ik ben heusch niet bang voor zoo'n jongen windbuil." „Rose is binnen en ik moet haar spreken," donderde Thomas, terwijl hij de hand van den jonker afschudde. „Het gaat je geen steek aan, wie hier wel of niet in mijn huis is, versta je dat, kwajongen?" luidde de ver ontwaardigde repliek van den ouden Tollhurst. „Maak dat je wegkomt, anders zal ik je hiermee je hersens in slaan." En hij hief den zwaren zilveren beker op. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1932 | | pagina 9