I
I
Brabantsche brieven.
EXAMENTIJD.
Ulvenhout. 21 Juni 1932.
Menier,
Vandaag vieren me d'n
verjaardag van d'n ZJpmer!
Op d'n buiten staat alles
Jn vollen wasdom, 't Ver-
sohlet van huizekens. toren
tjes en meulentjes drijft op
'n zee van rijpend koren,
van wiegelenden rog. van
bloeiende velden.
De bloedroole bessen,
barstend van rijpheid in
pèèrlende trossen, druipen
neer in 't sterke groen van
manshooge struiken.
't Kleurkrjjtblaauw van
le korenblomme-ster. 't
gloeiend rood van de klaproos, 't suiker-wit van de vlier-
bloraplakaten, 't zijn allegaar de klaterende op deu
ren Zomerfeestdag. nouw de èèrde. tot vollen rijpdom
gekomen, barensbereid is in berstenden drang.
Buien klatsen van d'n mergen uit de dikke lochten
dat 't ruischt en golft in zijig gerucht over 't proppens-
volle akkerland.
Druppen as bessentrossen patsen in oewen nek uit
mekaar, da ge ze lauw over oew rug vuult ziggelen tot
ge in d'n lach sohiet. 't Is sjuust of pure vruchtbaarheid
in klatsenden stroom op 't volgroeide gewas spoelt, 't
Malsche rengelwater sijpelt en siepert in de grage ok-
eeltjes en kelkskes van al 't dorstig loof.
Waant na de drogte van de leste maanden, nouw de
èèrde schraal as poeier was en veur de spinraggewortel-
tjes er nikske meer te slurpen uit 't mulle land. nouw
zogen èèrde en gewas 't koele nat in. dat alles ziender
oogen zwellen ging van 't vruchtbaarlijke sap. 't Slappe
blad verstijfde en stak z'n punten trotsch weer uit. vol
as 't was. tot in z'n kleinste nerfkens van 't rengel-
drinken. Ge zag 't leven schuimen, melkwit schuimen
In z'n oksels. De èèrde ligt weer volgezogen, builend vol
en in enkele uren zijn er wonderen gebeurd in de dorre
weareld.
Gisterenavond zee Trui al: „aauw, wa stikt me dieën
Judas", en mee 'nen kletsende klap sloeg ik in m'n
handen en vreef ze van plezier.
„Goddank!" zee ik: „gelukkig maar", en in 't veur-
uitzioht van 'n fiksche scheut malsch rengelwater zwier-
de-n-ik op éénen klomp over de plavuizen in de rondte.
In... Trui d'r ermen. Waant ze was van kwaaiigheid op
gesprongen om mijn 's efkes af te vragen, „waarom da'k
zo'n lol had in heur stekende hekstroog."
En toen me dan toch zoo kant-en-klaar stonden as 'n
verliefd paarke (al was 't dan per ongeluk) en er uit
m'nen radioow 'nen Mengelbergschen treurwilg roosch,
mokte-n-ik van 't heele „geval" wat er van te maken was
en danste mee m'n kwaaie Trui 'n slèèpend walske op
de treurwil gerij.
„Lamelos, lamelos, ouwe gek. zulde meloslaten of...
maar 'k walste deur tot Wullem aan d'n aanderen kant
van onzen radioow z'n houtje neerlee en boog en ik
Trui los liet om netjes trug te buigen. En terwijl 'k da
dee schupte ze me tegen m'n ge-wit-wel aan, da'k Wul
lem verders maar olleen liet bulgen. Maar alle respect,
maar as hij in mijn plak gestaan had. dan had ie ok
wel opgehouwen, amico! Wrijven en buigen gaat nie
goed samen; wa gij?
„Kan da nie 'n bietje zochter, weerborstel?" vroeg
ik.
„Zochter, zochter?" zee ze: „ik kan 't nog veul har
der", en as 'nen voetballer van 't nationaal elftal „liep
ze uit" om 't achter mekaar twéé-nul van te maken,
maar ik zette ze gaauw „afsijt", floot op m'n vingers
en riep: „hout!" Trui had in de ruimte geschupt.
Ik laohte m'n eigen kriek. Trui wieT hoe langer hoe
kwaaier en toen ze nie meer wist wa ze zeggen zou,
toen schold ze: „gek, ouwe gek, net as ik altij zeg:
'nen vos verliest wel z'n haren, maar niet z'n streken!"
Da'a altij zo'nen onderwatersteek op m'nen kalen kop.
„En gij", lachte-n-ik: „gij zij-d-'n rooske. da wel z'n
blommekes verliest, maar nie d'r doorntjes!"
Toen was 't effe één-één! Waant plotseling stopte ze,
kneep d'r oogen 'n bietje dicht en keek me ingehouwen
aan. D'ren mond lachte stiekum, toen stak ze d'r tong
uit en ging naar 't achterhuis.
En jawel, horre: toen 'k op d'n erft de locht in oogen-
aohouw ging nemen... Trui d'r hekstroog had weer net
jes z'n plicht gedaan. Z'n weerberichtje klopte! In 't
westen krooien stapels van wolkenklodders over me
kaar. ^Hooger en hooger, in log beweeg, tot boven de
erft. dreven de wolkgevaarten dusterder en dusterder
tegen d'n avondhemel. De haan aan d'n oostkant was
onzichtbaar. Alleen 'n zwak sliertig lichtplekske wees de
plak aan waar ze achter wolkenflarren dreef. Zwarter
wier de locht, de wind liep veur 't eerst na weken deur
't westen en d'n avond huiverde koel op de schepping
mee ruischend la-wijt in 't buigend geboomte.
bruiken en het fragment bevatte slechts één regel, aan
beide kanten afgebroken en geschreven in een kloeke,
aristocratische hand. Fanshaw keek over Anita's schou
der en las met haar mee. Er was kop noch staart aan
de woorden:
en de politia zal mij voor den moordenaar houden
en mij zoe..." 0
„Goedeheinel," hijgde Fanshaw, „wie heeft dit ge
stuurd?"
„Ik weet het niet," antwoordde het meisje heesch,
„maar het schrift..." Ze maakte den zin niet af.
„Wat is er met het schrift?"
„Dat is... dat is... van mijn vader. En hij schrijft, dat
de politie hém van den moord zal verdenken en hem
daarvoor zoeken..."
XVI
SUSAN'S ONTDEKKING.
De volgende dagen deed Lionel voortdurend pogingen
om uit te vinden, wie de enveloppe bij de achterdeur
had neergelegd. Niemand kon hem echter een inlichting
geven, waar hij iets aan had; het leek haast of het ge
heimzinnige document uit de lucht was komen vallen!
Toch was die snipper papier ongetwijfeld een sleutel,
waarmede de waarheid omtrent de dubbele misdaad
aan het licht zou kunnen worden gebracht en daarom
was het noodig te weten, wie hem aan Anita had doen
toekomen: zóó kon immers de persoon worden opge
spoord. aan wien de brief gericht was. en wanneer die
eenmaal bekend was. zou hij een heel eind op den goe
den weg zijn, meende de jpnker. De regel zonder begin
of einde was door den kolonel geschreven en hield min
of meer een bekentenis van zijn schuld in. Inmiddels
achtten Anita en Lionel het om begrijpelijke redenen
gewenscht, het stilzwijgen te bewaren over hetgeen
de inhoud van het couvert h enhad geopenbaard.
„Het eenige, wat we kunnen doen. is afwachten," zei
de jongeman tegen Anita, toen zijn nasporingen vruch
teloos bleven. „Ik heb er nog niet achter kunnen komen,
wie de enveloppe daar heeft neergelegd en zoolang ik
dat niet weet, kan ik niets doen. Tob maar niet, liefste."
..Je hebt gemakkelijk praten, maar hoe kan ik één
rustig oogenblik hebben, terwijl ik in .het onzekere ver
keer over wat mijn vader gedaan heeft." antwoordde
Anita. „Hij verdient niet veel consideratie, dat geef ik
Tintelend prikte rengelpoeier al in m'n gezioht. M'n
vel wier strak en hard van de kouw. Blek schoof wa
dieper in z'n hondekot en ik zette de blinden veur de
ramen. D'n dag was snel vergaan. Laankzaam begon
d'n erft zwart te glaanzen. Kwam as uit de wije verte
zoow zoohtjes 't geruisch aanroffelen van 't rengelgetik
op d'n notelèèr. Schoof de wind deur d'n wingerd as 'nen
diepen zucht. De natuur hijgde naar d'n dronk.
En 'k ben in kouw en rengelval blijven zien naar deu-
zen eersten rengel in maanden.
Gaan staan schuilen, onder d'n kollesalen kruin van
m'nen notenlèèr, waar 't water op tikte as op 'n père-
pluuj. Ginnen drup kwam er deur.
Man, da was zo'n lekker, werm gevoel! Onder dieën
rauschenden reuzenkruin, die alle wind opving in z'n
geweldige vlerken, die alle rengel opslurpte in zn duzen
den droge steelblaren en waar 'k m'n eigen onder voelde
as 'n kieken onder de kloek.
Ineens viel er 'n gulp van lioht uit 't vierkaante
deurgat, as 'n aureool om m'n Trui. Ik dee 'n paar stap-
kes, hiew onwillekeurig m'nen asem in en school weg
achter d'n knoestigen boompieléér.
Feller zag ik nouw d'n erft leggen glaanzen in 't
blinkend-zwarte rengelnat.
't Licht zweefde zochtvloeiend deur 't dichte netwerk
van de bui naar buiten en ge zouw gezeed hebben
dat daar, in dieën kegel van licht 't goud veur 't
scheppen viel, zóó waasde daar 't licht deur de drup
pen. Mee 'nen uitgerekten nek tuurde Trui, knippend
mee d'r oogen, in 't groote zwarte gat van d'n donkeren
erft, zoekende naar d'ren „kalen vos".
Maar 't „beest" hiew z'n eigen koest en kwispelde
van stiekum plazier.
„Pssst!" dee ze mee d'r tong.
Gin antwoord, da begrepte.
Toen „pssschte" ze wa langer en scherper, of 'r 'nen
fietsband leeg liep.
Gin asem. Olleen onheurbaar en onzichtbaar „ge-
kwispel" van mijnen kant
Toen bromde ze: „waar zit nouw zo'nen piejas" en
toen, nouw, ik kan oew zeggen, amlco, da'k veul moeite
had om nie luidruchtig te gaan kwispelen.
Eindelijk dee ze éénen stap naar buiten, net as ons
kat altijd doet as ze deur 'n plaske mot, zoow veur-
zichtig-wantrouwend, maar ze bedocht d'r eigen gaauw
en „pssschte" nog maar 's; boven 't windgeruisch uit.
Ik genoot!
Van Trui, van 't rengelgeplas, van m'nen notenlèèr,
van de blinkende klinkers veur de deur, van 't drup
pende rieten dak, afijn van heel 't stilleven waar 'k
middenin sting.
En toen... Trui gooide de deur dicht, zee Iets da gij
toch nie afdrukt, en 't was effe of ik verdrinken zouw
in de stikdonkerte. in 't roetzwarte niks!
Maar 'k vuulde ineens d'n zwaren, vasten boom eugen
m'nen schouwer, m'n oogen wendden weer aan al da
dikke zwart en sjuust begon "k 't weer aarlg te vinden,
toen de deur weer openging en Trui kordaat naar
bulten stapte onder 'n groot pèrepluuj.
Jonk, wa kan 'nen mensch soms veul plazier beleven
om niks.
Zochtjes draaide-n-ik om d'n stam van d'n boom,
uit 't gezicht van „Pssscht" en 'k kreeg 't wèrm van
ingehouwen lachen.
„Waar zit nouw toch zo'nen kearel?" bromde Trui
veur dkr eigen en parmaantig hekserseerde ze mee d'r
spuit over d'r erft. „Snapt daar nouw 's Iets van."
Toen weer: „waar haangt da merakel nouw toch uit ln
sjessesnaamis da-d'n weer? Om 'n ziekte op oew
lijf te halen... pssscht!" En dapper, as 'n zeilschip,
stevende ze mee d'r opgestoken spuit van d'n noten
lèèr naar 't stalleke; van 't stalleke naar de schuur,
van de schuur naar d'n grooten stal, van d'n grooten
stal naar 't huiske, waar ze op de deur klopte. „Zitte
soms hier flaauwen Diederik?" riep ze, maar daar
gaven ze evenmin asem, da snapte. Toen trok ze wild
't deurke open, ging nog 'n bietje dichterbij en amico,
'k moest me-n-elgen mee alle geweld inhouwen, maar
bijna ha'k geroepen: „licht d'n deksel 's pp!"
Ondertusschen goot *t. Dubbeléen, ons poes. kwam op
d'n durpel in 't lichte deurgat zitten. Die had me dalijk
in de gaten. Ze keek me recht in m'n bakkes zette
toen 'nen poot buiten, maar gelukkig, ze waagde d'r
witte pelske nie.
Waant hoe ok, maar 'k moest nouw mee 'n smoesje
van da lolletje af zien te komen, wilde-n-ik straks nie
nog motten lusteren naar d'ren littenie van Alderhelll-
gen!
Ge wit wel:
„Vervelende, flaauwe vent."
„Bitfrons."
„Broerling."
„Bitfrons."
„Kwal van 'nen vent."
„Bitfrons."
„Stuk onverstaand."
„Bitfrons."
„Nie wèèrd dat de zon van d'n hemel oew beschijnt"
„Vroor onseer."
„Hoe haalde't in oew kersepit; mekeerde-'t hier-
zoow?"
„Schermonseer."
„Zestig Jaren, grotvader van zeuventlen kleinkin-
ders!"
„Amen."
Eindelijk had 'k de kans.
„Nouw mag 'k 'nen aap krijgen as ie nie In „de
Gouwe" zit," foeterde ze en mee „zeilde" ze dn erft af.
Floep, schoot ik naar binnen, brak bekaanst de bee-
nen over Dubbeleen, gooide m'n klompen uit m'nen
direct toe, maar hij is en blijft mijn vader. Als Jk maar
wist waar hij was, zou ik hem schrijven of hem opzoe
ken."
„Waarom plaats je niet een advertentie?" opperde
Fanshaw.
„Dat zou degeen, die de enveloppe neergelegd heeft
er toe kunnen brengen engewenschte stappen te doen.
Het is beter om geen slapende honden wakker te ma
ken."
De jonker kon niet ontkennen, dat deze redeneering
juist was en zoo moesten zij beiden erin berusten, dat
er niets gedaan kon worden en hun handen gebonden
waren, tot er op een of andere manier lioht over het
mysterie zou gaan schijnen.
Anita zou nog veel meer hebben getobd en gepiekerd,
als haar aandacht niet door iets anders in beslag ge
nomen was: het plotselinge ziek worden van Julius, die
met koorts in bed lag. Hij had de ongesteldheid, die
met een zware verkoudheid was begonnen, blijkbaar op
gedaan bij zijn zwerftochten door bosschen en weiden,
in het kille mistige weer.
„Dat komt van dat idiote detective- en roovertje-epe-
len", verklaarde juffrouw Pamela triumfantelijk. „Ik
heb van den aanvang af gezegd, dat het moest misloo-
pen. Je kon op je vingers narekenen, dat het kind kou
moest vatten met dat eeuwige rondloopen buiten, weer
of geen weer."
„Ik geloof niet, dat het alleen kou is," antwoordde de
gouvernante peinzend. „De jongen moet een schrik heb
ben gekregen: hij is bang geworden door iets, wat wa
niet weten."
„Als dat zoo is. komt dat uit zijn overspannen ver
beelding voort", klonk het grimmig, „ook al een gevolg
van die dolzinnige spelletjes. Hij kan geen reden hebben
voor werkelijk angst."
„Ik vrees dat u zich vergist, juffrouw Pamela. Julius
moest beslist een schok hebben gehad," hield Anita vol.
„Hij kan niet inslapen en als hij even indommelt, praat
hij angstig en verward in zijn slaap. Soms gilt hij zelfs.
Maar wat hij mompelt, is onverstaanbaar, zoodat ik
daaruit niet kan afleiden, wat hem zoo van streek
maakt. Het minste geluid doet hem schrikken; zijn ze
nuwen zijn radicaal in de war. Maar ik kan met geen
mogelijkheid uit hem krijgen, wat hem hindert."
Julius weigerde inderdaad hardnekkig iets te vertel
len omtrent de oorzaak van zijn angsten; hij trachtte
zelfs het bestaan daarvan te loochenen. Hij mopperde,
dat hij in bed moest blijven, werd met den dag bleeker
en slapper, sliep weinig en at vrijwel heelemaal niets.
kiel en broek, m'n sokken en in aanderhaalve menuut
lag ik achter de bedsteegordijnen.
„Nouw begrijp lk er gin sallema..." zoow kwam ze
binnen, maar mee zweeg ze, waant ze zag natuurlijk
m'n uitrusting op de stoelen leggen.
Achter mekaar smeet ze de deur dicht, schoof er de
grendels op, zette de druppende pèrepluuj in 't achter
huis en trok de bedsteegordijnen open. Maai da trof
ze nie, 'k Lag onder de dekens, da snapte, mee m'nen
rug naar d'r toe en toen ze vijf keer „zèg" had geroe
pen, hoe langer hoe haarder, toen wier ik verschrikt
„wakker", overtuigd in m'n oogen wrijvend.
„D'ruit, d'ruit, d'ruitzekkoew; veur 't reuzenoeike!"
veur 't reuzenoeike!" en meteen gooide ze de dekens
open naar 't voetenend.
Nouw, amico, nie om te spotten, maar as ik deur
de verdiensten van da rozenoeike in d'n heml mot zien
te komen... nouw man, dan kan 'k hemeling wel gaan
stempelen
Afijn, de bui is weer over
D'n akker is er wèl bijgevaren.
Ik schei er af.
Veul groeten van „Pssscht" en as altij, gin horke
minder van oewen toet a voe
DRé.
De wetenschap regeert het land,
De jeugd is weer op hol,
't Is zomer- en examentijd,
De zalen zitten vol.
Daar wordt gebibberd en gezweet.
Gewanhoopt en verwacht,
Gefantaseerd en misgetast
Tot in de derde macht!
Nu wordt de kennis weer geperst
Uit menig jeugd-citroen,
Tot er geen druppel overblijft,
Dat hoort zoo bij 't seizoen!
En menig tobbend delinquent
Voelt zich bizonder klein,
Hoe groot hij ook in eigen kring
Gewoonlijk dan mag zijn!
De tafeltjes staan rij aan rij,
En pijnlijk stil gereed,
Elk tafeltje is een wereldje
Met eigen lief en leed.
Waar veel illusies ondergaan,
Omdat men angstig knoeit,
Waar ook. als kostbaar resultaat,
Een toekomst openbloeit!
Hoe heerlijk is het oogenblik.
Waarop het klinkt: „Geslaagd!"
Hoe troost'loos als d'ontknooplng dreigt,
En alle hoop vervaagt.
Wanneer je zwijgend binnenkomt,
Je bleek gezicht verstrakt,
En vader moe en toonloos zegt:
„Je bent dus weer gezakt!"
'n Examen Is een wonder iets,
Het brengt zooveel geluk.
Maar 't breekt ook ln één enkel uur
Veel levensmoed aan stuk!
Gij, die niet slaagde, wanhoopt niet.
Al ging een kans defect,
Het hoogste Is niet het 1 e e r-verstand,
Maar 't leven s-intellectü
(Nadruk verboden).
De atmospheer in de Fransche Kamer.
Het Konün stierf onmiddellijk.
PARIJS. Niet alleen in Polen en Duitschland wordt
er door de afgevaardigden van het volk wel eens een
robbertje gevochten, ook in de Fransche kamer worden
de hartstochten nu en dan op onvoldoende wijze onder
drukt. De Fransche pers reageert natuurlijk weer an
ders dan de Duitsche. wanneer de heeren volksverte
genwoordigers zich te bulten gaan aan scheldwoorden
of handtastelijkheden.
De dokter verklaarde, dat hij bij den kleinen patiënt
niets kon vinden dan een lichte kou; verder mankeerde
den knaap lichamelijk niets. Hij veronderstelde dan ook,
dat het een geestelijke stoornis was, die Julius zoo he
vig aanpakte. Afleiding was volgens den geneesheer de
beste remedie en Anita deed spelletjes met den jongen,
las hem boeiende verhalen voor en trachtte hem op
alle mogelijke manieren verstrooiing te verschaffen en
te kalmeren. Maar niets hielp, telkens weer kwamen de
onverklaarbare angstaanvallen terug; het arme ventje
gilde en kreunde ln zijn slaap of lag met groote angst-
oogen in een doodsbleek, vermagerd gezichtje naar de
zoldering te staren. Het was zielig om aan te zien.
Meneer Dawson trachtte zijn vertrouwen te winnen,
maar ook zijn vader wilde hij niets vertellen en Lionel
verging het al even slecht om van juffrouw Pamela
heelmaal niet te spreken. Toch toonde ze de grootste
toewijding voor haar achterneefje, die zich vooral
uitte in een voortdurend aandringen, dat hij toch zoo
veel mogelijk zou eten om spoedig weer op krachten
te komen. Maar het kind kon eenvoudig niet.
Anita, die bedacht, dat Julius altijd dikke vrienden
was met Thomas, kwam met het plan voor den dag.
dat de tuinman boven zou komen om een praatje te
maken met den patiënt. Maar het kind huilde van angst
bij de gedachte alleen, en maakte zichzoo overstuur, dat
de gouvernante zich ging afvragen of ze wellicht de oor
zaak van Julius' raadselachtige overspanning op het
spoor was gekomen.
Ze maakte Lionel deelgenoot van haar gevoelens.
„Julius is bang voor Thomas, dat is zoo klaar als
klontje", betoogde ze. ..Hoe kan dat in vredesnaam
zoo opeens komen? Ze zijn altijd gezworen kameraden
geweest en bovendien, Julius is een flinke, dappere,
kerel en als hij bang is en huilt, wat anders nooit ge
beurt. moet daar wel een heel ernstige reden voor zijn.
Ik begin te gelooven, dat Julius iets weet,- iets heeft ge
zien of gehoord, iets vreeselijks dat niet over zijn lip
pen wil en dat iets met Thomas te maken heeft, mis
schien wel iets. dat met een moord in verband staat. Je
hebt me indertijd zelf verteld, dat Riohard te kennen
gaf. dat Tomas wel eens zou kunnen blijken de moor
denaar te zijn. en we hebben die veronderstelling on
middellijk als fantastisch terzijde geschoven, omdat we
hem daartoe niet in staat achten. Maar tenslotte waren
hij en de oude Tollhurst doodsvijanden en nu Julius zoo
zenuwachtig is, en alleen de gedachte, dat Thomas bij
hem zou komen, hem buiten zichzelf brengt, ga ik die
mogelijkheid toch in een ander daglicht zien. En als het
MIJNHARDT's
Zenuw-Tabletten 75 ct.
Laxeer-Tabletten 60 ct.
Hoofdpijn-Tabletten 60 ct
Bij Apoth. en Drogisten.
Dr. Lachaud, zelf lid van het vertegenwoordigend li
chaam, heeft beschouwingen gepubliceerd, waarin men
o.a. het volgende kan lezen: „Is het mogelijk, dat waar
dige gedelegeerden des volks, ernstige mannen met een
groote dosis verantwoordelijkheidsgevoel, plotseling de
plechtige rust, die in het parlementsgebouw heerscht,
verstoren, wanneer daartoe niet een algemeene oorzaak
bestaat! Moet men zich er niet over verwonderen, dat
menschen, die overigens blijk geven van groote scherp
zinnigheid, onverwacht overeind springen, beginnen te
schelden, op den vloer te stampen en met inktpotten
smijten? Als arts en bacterioloog kon ik niet anders
doen dan over dit verschijnsel nadenken en mijn medi
sche kennis te hulp te roepen. Tenslotte redeneerde ik
aldus: Wanneer alle zich in zekere ruimte bevindende
personen dezelfde pathologische afwijkingen vertoonen,
dan kan alleen de ruimte zelf hiervan de oorzaak zijn.
Ik kan toch moeilijk aannemen, dat mijn geachte col
lega's allen zonder uitzondering gek zijn.
Inderdaad, nadat ik de atmosfeer onzer zittingsloka
len aan een grondig onderzoek had onderworpen, bleek
het mij dat deze lucht vol gevaarlijke microben zat,
zoodat het mij duidelijk werd, dat iedere ademtocht
onze arme gedelegeerden een stap dichter bij den
waanzin brengt.
Eens, toen de ruzie ontzettende afmetingen had aan
genomen, riep ik midden tusschen het geschreeuw
door „Blijf toch kalm heeren, blijf toch kalm... Neem
elkaar alsjeblieft niets kwalijk... U kunt er immers
niets aan doen, dat U staat te brullen als roofdieren;
de microben zijn schadelijk voor Uw maag en Uw ka
rakter".
Maar 't hielp allemaal niets. Ik heb later een extract
gemaakt uit de lucht, die in het parlementsgebouw
hangt en met dit preparaat een konijn ingespoten, dat
dadelijk daarop stierf.
Vervolgens heb ik mij tot den gezondheidsraad ge
wend, maar deze verklaarde dat hij zich alleen had ta
bemoeian met ruimten, waarin arbeid werd verricht.
Het Parlementsgebouw kan hiertoe niet wordèn gere
kend"
Planten in
Kamer en Tuin.
DE DAHLIA.
De Dahlia is een prachtig mooie plant.
Die in den tuin zoo heerlijk schoon kan bloeien.
Geef lichten grond, dan zal zij welig groeien.
Het is voorwaar een plant van d' eersten stand.
De dec'ratieve dahlia gaat voorop.
Dat is nu toch een groep van d'eerste orde,
Gevuld van bloem mag zij gezien toch worden,
Zij is reeds mooi, al staat zij nog in knop.
Men treft hier ook weer alle kleuren aan.
De bloemen zijn geplaatst op lange stelen,
Welk soort gij hebt. het kan mij heusch niet schelen
Het mooist is dat ze op lange stelen staan.
Hier volgt dan nu de cactus dahlia.
Met prachtig mooie pijpvormige bloemen,
Hoe heerlijk kan het bijtje daarom zoemen.
Ze zijn geplaatst op korte stelen, ja
De cactus dahlia vormt een boss'ge plant,
Daar komt de bloem maar even boven kijken,
Ik zie ze met de mooiste bloemen prijken,
En dan, wat is de bloem ook mooi getand.
Hier volgt nu nog de Ponpon dahlia, die
'k Bespreek. Wat zijn het toch een lieve snoesjes,
Neen. neen. 'k verkoop hier heelemaal geen smoesjes
Ze zijn geliefd, zoo als 'k zoo dikwijls zie.
De bloem staat op een rechten, langen steel,
Er zijn hier ook weer allerhande kleuren.
Wat jammer dat een dahlia niet kan geuren,
Was dat 't geval, er haperde niet veel.
Een ruiker dahlia's is me alles waard.
Van eene kleur, dat is nog eens je ware,
Kijk, daarvoor wil ik wel een centje sparen,
Daarvoor dient toch een centje wel gespaard.
Gij wenscht een mooie, schoone, groote bloem,
Welnu, dan moet gij ook de plant nog pluizen,
De plant zit 's zomers vaakal in de luizen,
't Is daarom dat ik 't volgend voorschrift noem.
Gij neemt een liter brandb're spiritus.
Twee kilo zeep en honderd liter water.
Pas op. sla bij het mengen nu geen flater,
Gij spuit de plant en doodt de luizen dus.
zoo is. weet Julius iets. dat staat voor mij vast."
Lionel was niet onmiddellijk overtuigd door haar re
deneering. maar hij moest erkennen, dat ze heel aan
nemelijk klonk.
„Wanener het mocht zijn, zooals ik denk," vervolgde
het meisje, „zullen we van Thomas natuurlijk niets ge
waar worden en daarom is het zoo vreeselijk jammer,
dat ik den kleinen jongen niet aan het praten kan krij
gen. De dokter zegt, dat Julius' ziekte het gevolg is van
een hevigen sohok, en na mijn laatste ervaring met hem
ben ik overtuigd, dat Thomas daar in elk geval wat
mee te maken heeft, of hij de moordenaar is of niet."
De jonker verwierp de mogelijkheid niet. dat Anita
het wellicht bij het rechte eind had en hield daarom
zooals het meisje zelf trouwens óók deed een wa
kend oog op het doen en laten van Thomas, die, in
afwachting van zijn vertrek uit Hurton, nog op „de
Olmen" werkzaam was. Maar er was niets opvallends
of verdachts in de gedragingen van den tuinman
hij was altijd in een sombere norsche stemming, nu de
hoop, dat Rose ooit zijn vrouw zou worden, ijdeler leek
dan ooit. En toch kon hij niet nalaten haar na te loopen
en om haar heen te draaien, zoodra ze haar neus bui
ten de deur van Susan's huisje stak... Zijn verdriet be
lette Thomas niet eiken dag naar den toestand van zijn
vriendje te informeeren, maar hij scheen al even weinig
lust te hebben, Julius een bezoék te brengen als deze
laatste om dat bezoek te ontvangen. Ook van zijn kant
was deze houding eigenaardig, gezien de prettige ka
meraadschap, die er tusschen hem en den knaap altijd
had bestaan. Anita, die het niet ontging, dat Thomas,
wat toch voor de hand gelegen had. met geen woord
Het blijken, dat hij den patiënt wel eens zou willen op
zoeken, kon niet nalaten hem door een rechtstreeksche
vraag, of hij er niet naar verlangde jongenheer Julius
te spreken, te dwingen kleur te bekennen. Maar Tho-
mis wees een ontmoeting even nadrukkelijk zij het
met minder ontsteltenis van de hand. als de jongen
had gedaan! Dat beteekende een bevestiging van haar
theorie, dacht de gouvernante...
„Ik zou geen erg vroolijk gezelschap voor den jon
genheer zijn, juffrouw," weerde de tuinman op bedruk
ten toon af. „Mijn hoofd staat er niet naar om opge
wekt te praten en dat is toch wel het eerste, wat je
doen moet, als je bij een zieke komt."
„Wat is er dan Thomas?"
Wordt vervolgd.
