Beroemde Opsnijders.
Vuurwerk.
Hei Pad langs
de Klip
Donderdag 21 Juli 1932
SCHAGER COURANT.
Tweede blad. No. 9110
ten nachtelijk congres.
Abonnementsgelden.
INTERMEZZO.
Een enorm gelach barstte los na den ver
rassenden afloop van Tartarin's verhaal. Ten
slotte gelukte het Münchhausen. zijn vroolijk-
heid meester te worden en te zeggen: „Stilte
voor Old Shatterhand!" De groote reiziger en
held staarde even dioomerig voor zich uit, hief
dan het gelaat op en sprak:
vn.
OLD SHATTERIIAND. DE STRIJDER VAN
HET WILDE WESTEN.
Mijn verhaal speelt in den tyd, dien ik den Winnetou-
tijd zou willen noemen. Ik bevond mij juist alleen in de
uitgestrekte prairie; door een of ander toeval was ik
mijn metgezellen kwijtgeraakt, nadat wij den gebruike-
lijken strijd op leven en dood met den vijand hadden
gestreden. Ik had mij in het gras uitgestrekt, om wat
uit te rusten, toen een talrijke groep ruiters onder wild
gehuil op mij toe kwam rijden. Het waren Comanchen,
die woest en dreigend met hun wapens zwaaiden. Ik
bleef rustig zitten, ook toen de voorsten, vier opper
hoofden, eenvoudig met hun paarden over mij heen
sprongen, want men mag tegenover een Indiaan nooit
eenige vrees toonen. Mijn houding had dan ook de ver
wachte uitwerking.
„Waarom staat de witte man niet op?" vroegen de
opperhoofden wat verbaasd, nadat zü van hun paarden
gesprongen waren. „Waarom zetten de roode broeders
zich niet naast mij neer?' sprak ik in de Comanchentaal
natuurlijk. „De opperhoofden der Comanchen zetten zich
alleen neer naast een opperhoofd", luidde het antwoord.
Ik nam mijn tomahawk in de hand en sprak: „Een op
perhoofd moet sterk en dapper zijn. Als de roode man
nen niet gelooven, dat ik een opperhoofd ben, laat zo
dan met mij vechten, dan zullen ze spoedig genoeg
merken, wie en wat ik kan.
„Hau. hoe is de naam van het bleekgezicht?"
„De roode en de blanke krijgers noemen mij Old Shat
terhand!"
Dat scheen te helpen. „De groote
Old Shatterhan? Ha, het bleekgezicht
zal zich dien beroemden naam wel aan
gematigd hebben". „Als de opper
hoofden der Comanchen met mij willen
vechten .mogen zij den tomahawk en
het mes nemen: ik heb genoeg aan mijn
eigen hand. Hau!" „Het bleekgezicht
spreekt trotsche woorden. HU zal ze
door daden moeten bewijzen. Hij stijge
te paard en kome in ons lager!"
In het lager wees men mij een tent
aan. en daar sliep ik, hoewel ik onder
vreemde en vijandige Indianen vertoef
de, rustig en koelbloedig in. Den vol
genden morgen wilde ik uit mijn tent
naar buiten treden. Maar daar kwam
een der beide wachten, die voor den
Ingang stonden, met zijn lana op mij af,
als wilde hij mij doorboren.
Te koekoek, dat mocht een Old Shat
terhand zich niot laten welgevallen. Ik
dus de lans niet ver van de punt
met belde handen beet. stootte haar van
mij af en trok haar dan plotseling weor
naar mij toe, zoodat de roode krijger
moest loslaten en vlak voor mün voeten
neerviel.
„Oef!" brulde hij en wilde mij met
het mes te lijf. „Ooef!" brulde Ik ook,
trok eveneens het mes, wierp de lans
in mijn tent en deed den tweeden wach
ter, die zijn makker te hulp kwam, het
zelfde lot ondergaan. De beiden stootten
daarop schrille geluiden uit, en in een
oogenblik was het geheele kamp op de
oeen.
Nu, ook daarvan trok ik mij weinig
aan. Ik haalde mijn geweren uit mijn tent en wilde mij
daarna uit het kamp verwijderen. Maar ik zag mij om
ringd door een woud van lansen.
Ik greep mijn karabijn, nam hem ln twee stukken uit
elkaar en hield die met dreigend gebaar mijn tegen
standers voor, terwijl ik uitriep:
„Halt! Anders zijn alle zonen der Comanchen ver
loren!"
Zij deinsden werkelijk terug, want zij hielden de ka
rabijn voor een tooverinstrument met een gevaarlijke
werking. Ik maakte onmiddellijk van de situatie gebruik
FEUILLETON.
UIT HET ENGELSCH VAN
J. S. F L E T C H E R.
6.
„Meneer Pike", vroeg Letty na een oogenblik van
zwijgend nadenken, „was u nog aanwezig bij het einde
van het gesprek tusschen mijn vader en Sir Cheville?
Hoorde u mijn vader zeggen, dat er tenslotte niet an
ders voor hem oppt dan Sir Cheville toch maar in ver
trouwen te nemen."
„Dat heb ik gehoord," was het antwoord.
„Hebt u er eenig idee van, wat hij bedoelde?" was
Letty's volgende vraag.
„Geen flauw idee! Maar dit kan Ik u wel vertellen.
In het oude gedeelte van de fabriek heeft uw vader een
kamer, waar nooit iemand dan hij zelf mag komen .Een
jaar of twee geleden heeft hij een speciale deur ervooi
laten maken, met stalen platen bekleed, volkomen ge-
luiddicht en met een dubbel veiligheidsslot. En toen uw
vader vanmiddag Sir Cheville meenam, gingen zij in de
richting van die kamer."
„Maar maar. waarom houdt mijn vader een der
gelijke kamer er op na?" riep Letty verbijsterd. „Het
lijkt een mysterie
„Er is een mysterie," viel Pike haar in de rede. „HU
brengt het grootste deel van den tijd in die kamer door.
Wat hij er uitvoert, kan ik u niet zeggen; ik ben niet
alwetend. Ik kom trouwens nooit in dat gedeelte van
de fabriek ik heb mijn werk op kantoor. Maar wat ik
maar al te goed weet is, dat het geld ergens anders
heengaat, waar het niet behoort hoopen geld, juf
frouw Letty. En het wordt niet per cheque uitbetaald:
uw vader neemt sommen op in contanten in bank
papier en waar hij het laat, dat mag Joost weten. Zoo-
als nu bijvoorbeeld
„Nu, zooals", herhaalde Letty, toen Pike abrupt op
hield. blijkbaar niet zeker of hij er goed aan deed meer
e zeggen. „Nu u zooveel hebt losgelaten, hoeft u verder
„Oef!" schreeuwde ik. „Old Shatterhand is een groot
medicijnman onder de bleekgezichten; hij zal den roo-
den mannen toonen, dat hij alle zielen der Comanchen
kan dooden.
Ik zette den karabijn weer in elkaar en nam mijn re
peteergeweer. „Laat de roode mannen letten op den
paal daar vóór die tent." Ik wees hun op een paal. die
op grooten afstand stond. Toen schoot ik. De paal werd
aan de spits doorboord.
Büvalsgemompel Het tweede schot trof een hal
ve centimeter onder het eerste; het derde op gelijken
afstand onder het tweede. Er heerschte een doodsche
stilte, meer vanwege het feit, dat ik schoot zonder te
laden wat wisten die wilden van de constructie van
een repeteergeweer dan om mijn geniale trefkunst.
Ik loste twaalf schoten snel achtereen, hing toen het
geweer rustig over den schouder en sprak: „Zien de
roode mannen nu, dat Old Shatterhand een groot medi
cijnman ls? Wie hem wil aanvallen, moet sterven. Hau."
En waardig en kalm schreed ik door' de menigte, zon
der dat er één ook maar de geringste poging deed, om
mij, den meest beroemden jager en strijder van het
Wilde Westen, tegen te houden. De vrouwen en meisjes
staarden mij aan, alsof ik een hooger wezen was. Nog
eenmaal betooverde ik ze met mijn ernstigen blik, die
niet zonder dreiging was en toen was ik vrij.
Plotseling sprongen de zeven opsnijders tegelijk op.
want uit het struikgewas was vriendelijk groetend, een
kleine dike man in een sportpak te voorschijn getre
den. Beleefd sprak hij: „Mijne heeren. het verheugt mij,
met U allen persoonlijk kennis te kunnen maken; met
veel genoegen heb ik naar Uw opsnijderijen geluisterd."
„Wie bent U?" vroeg Münchhausen dreigend. „Mijn
naam is Modernicus, als U er niets tegen hebt. Ik ben
hedenavond hier heen komen vliegen Een laoh
barstte los. „Gevlogen heeft hij", schaterde Gulliver. „ho-
ha. die kerel hoort bü ons!"
De heer Modernicus keek Münchhausen verwonderd
aan. „Nu wat is daar voor vreemds aan? Ik sprak van
middag met de Wereldfilmmaatschappij te New York.
„Hahaha, goede hemel, die kan het; vanuit Europa ge
sproken met iemand in New York!"
„Ik kreeg opdracht dit congres van opsnijders te toon-
filmen en zoo heb ik gedaan." Het gelach werd steeds
heviger. „Wat is dat, getoonfilmd?" vroeg Münchhausen.
„Getoonfilmd. Wel, binnen een paar dagen zult U Uw
geschiedenis nogmaals vertellen, en wel tegelijkertijd te
Berlijn, te New York, te Londen, te Amsterdam, te
Rome, te Yokohama..."
Hij kon niet tot het einde spreken, want de zeven
opsnijders raasden, tierden, vielen om van het lachen,
van het schateren:
Old Shatterhand reikt Modernicus de medaille over.
„Hahahaha hahahaha hahahaha."
Nog nooit te voren had de wereld zoo'n laohwaanzin
meegemaakt. Totdat Old Shatterhand zich zoo goed
mogelijk herstelde, een zware gouden medaille voor den
dag haalde en haar den verbaasden heer Modernicus
overreikte. Op de medaille stond:
Aan den wereldkampioen opsnijder.
Het nachtelijk congres 1932.
niets te verzwijgen. Het is heusch beter dat ik alles
weet"
„Wel, op het oogenblik ls hij ook weer dringend om
contanten verlegen." ging Pike voort. „Ik weet het. En
toch. de zaak gaat goed, of beter gezegd, zou heel goed
gaan. als er niet zooveel kapitaal aan werd onttrokken.
Maar tenslotte gaat het mij niets aan en welbeschouwd
is het verkeerd dat ik u zooveel gezegd heb. Maar ja,
u vroeg ernaar en u is natuurlijk ongerust. Ik ben het
ook zooals ik u al zei. Want ziet u. ik heb zoo mijn
eigen ldeën; u zou ze ook droomen kunnen noemen,
juffrouw Letty."
De lekke band was nu gerepareerd, en Pike's dunne
vingers bevestigden deze weer om het wiel. Er was haast
iets hypnotiseerends in deze broze en toch blykbaar zoo
sterke vingers, en Letty kon er haar oogen niet af hou
den. terwijl ze met hun arbeid bezig waren.
„Ja droomen," herhaalde Pike op peinzenden toon,
toen de band vastzat.
„Wat voor droomen?" vroeg Letty nieuwsgierig, „ik
had nooit gedacht, dat u een droomer was, meneer
Pieke."
„Men moet zün medemenschen niet naar het uiterlük
beoordeelen." antwoordde de secretaris. Hy boog zijn
lange gestalte naar haar toe. terwijl hy zijn handen op
het stuur van het rijwiel liet rusten. Voor het eerst
merkte Letty op, dat hij vreemde, groene oogen had,
welke op een eigenaardige manier glansden en fonkel
den. „De meeste menschen, die mij kennen, juffrouw
Letty," ging hij voort, „denken dat ik een vrek en een
geldschraper ben. Ik drink niet ik heb in mijn heele
leven zelfs geen glas bier aangeraakt ik rook niet,
zelf geen goedkoope sigaretten, kortom ik spaar iedere
penny, die ik kan sparen. Maar dat is geen gierigheid,
neen, ik heb een doel voor oogen. Ik wil iemand van
beteekenis worden en ik heb mij voorgenomen dat ide
aal te verwezenlijken. En de laatste jaren heD ik dik
wijls gedacht," ik zal het niet ontkennen, dat ik mijn
plannen een bepaalde richting moet geven."
„O." zei Letty. Het gesprek nam een persoonlijke
wending aan die haar niet aanstond. Maar het was moei
lijk er abrupt een einde aa,n te maken* vooral omdat zij
het zelf begonnen was en daar Pike haar zooeven had
te kennen gegeven dat. hij voor haar vader, zijn patroon,
zooveel sympathie voelde, kon ze hem niét voor 't hoofd
stooten. Dus vroeg ze. beleefdheidshalve: „Wat voor
richting dan? Ik hoop dat u succes hebt. meneer Pike."
„Meent u dat heusch, juffrouw Letty?" Er was iets
gretigs in zijn stem, toen hij dit zei. „Dat is heel
vriendelijk van u. Ik weet eigenlijk niet of ik u wel durf
vertellen in welke richting mijn gedachten en ambities
den laatsten tijd uit gegaan. Enfin! hij aarzelde
UITGEVONDEN DOOR ITALIANEN? HET KOST
VEEL GELD. GEHEIMEN DER
PYROTECHNIEK.
Wie stak de eerste vuurpeil af?
Er zijn historici, die beweren, dat de Ouden het vuur
werk hebben gekend. Dit blijft evenwel een zeer ge
waagde veronderstelling, want in de oudheid wist men
in elk geval niet. wat kruit voor iets was. Wat wel
vast staat is. dat de Chineezen. die de Europeanen steeds
in alle opzichten vóór waren, lang geleden de kunst van
het vuurwerk maken reeds hebben beoefend. Enkelen
zijn van meening, dat Italië de pyrotechniek voor 't
eerst in Europa bracht. Zelfs wordt er wel eens gezegd,
dat Michel Angelo de uitvinder zou zijn van den vuur
pijl etc.
Dit laatste ls echter onmogelijk, want op den 16en
Juli 1465 zooals de kroniekschrijver vertelt hadden
er reeds feestelijkheden plaats, die eindigden met een
knaleffect. Er gebeurde namelijk het volgende. De graaf
van Charolai, de latere Karei de Stoute, ontving te
Etampes, den Hertog van Berry en organiseerde, ter
eere van den doorluchtigen gast, verscheidene feesten
en tournooien.
Toen de avond was gevallen en de vorsten op het
balcon den sterrenhemel stonden te bewonderen, za
gen zy plotseling dat een vurige slang zich in de lucht
verhief en vervolgens uiteenspatte in vlammenbundels
en vonken. De veroorzaker van dit ongewone gebeuren,
was niemand anders dan Jan Stokebrand (Jean Bou-
tefeu), een gewoon soldaat, die beroemd was om de
fraaiigheden, welke hij wist te voorschijn te tooveren
met behulp van een vuursteen, een lont en wat brand
bare stof.
Hy werd onmiddellijk bij den koning geroepen en
kreeg een goed gevulde beurs ten geschenke.
Sedert dien kwam het vuurwerk in zwang. Het hof
van Valois had een aparten pyrotechnicus in zyn dienst
Het was een Duitscher uit Neurenberg, die zich Henri
Clarner noemde.
Het mooiste vuurwerk der geheele 16de eeuw werd
afgestoken in het jaar 1598. De gemeente Parijs droeg
de kosten. Het voornaamste stuk stelde een lange guir
lande voor, bestaande uit olijftakken, in het midden be
vond zich een tot aan de tanden gewapend man. omge
ven door lansen, pieken, sabels, hellebaarden en andere
aanvalswapenen.
Uit de guirlande schoten naar alle kanten de vlam
men, die het gewapende individu volkomen vernietig
den. De lezer zal waarschijnlijk niet in staat zijn te ra
den. wat dit alles moest beteekenen Wij willen hem niet
lang in de onzekerheid laten en verklappen, dat dit
kunststukje 'n allegorische weergave was van den vrede,
die den oorlog overwint! Het verdrag van Vervins was
juist tot stand gekomen en men verkondigde overal,
dat er nooit meer oorlog zou worden gevoerd.
Helaas in haar geestdrift vergat de menigte, dat de
krans van olijftakken eveneens uiteenspatte in vonken
en sterrejes,
Dc Ruggieri.
Gedurende de heele 18de eeuw beleefde de pyrotech
niek een tijdperk van bloei. Petronio Ruggieri, de eerste
uit een geslacht van beroemde vuurwerkmakers, werd
naar "Parijs geroepen en organiseerde aldaar schitterende
feesten, alles natuurlijk op hoog vezoek des konings.
Lodewijk XV gaf hem. uit dankbaarheid het kasteel des
Porcherons ten geschenke en kende hem voorts zes dui
zend franken pensioen toe.
Den 24sten Januari 1730 werd ter gelegenheid van
's prinsen geboorte een groot vuurwerk afgestoken op
de tegenwoordige qui Malaquais, die toen nog quai des
Theatres heette. Twintig jaar later werd op de Place
de Grève dezelfde waar vele jaren de St. Jansvu
ren werden gebrand een nieuwe vertooning ten bes
te gegeven onder de beproefde leiding van Ruggieri.
Vuurwerk.
Intusschen werd er heel wat geld aan deze dingen
uitgegeven. Meer dan eens werden er honderdduizend
francs neergeteld teneinde den hof-pyrotechnicus voor
zijn goede diensten te beloonen. Het vuurwerk, dat
werd afgestoken by het huwelijk tusschen Elizabeth van
Frankrijk en Don Philippus van Spanje kostte hon
derd-twintig-duizend francs.
Toen de Dauphin werd gedoopt was de rekening, die
de heer de La Varinière inleverde, niet veel kleiner.
Zelfs de revolutie heeft aan de traditie geen eind
gemaakt. Zij had hier een prachtige gelegenheid om
haar zin voor symboliek tot uitdrukking te brengen.
even laat ik er maar rond voor uitkomen, dat ik
zelfs heb durven hopen dat uw vader my als compagnon
in de zaak zou willen nemen. Etherton en Pike. eh.
jufrouw Letthy, dat zou nog zoo slecht niet zijn,
wel?"
„O, maar meneer Pike, dat is een kwestie die myn
vader aangaat." probeerde Letty af te weren.
„Maar u zelf?" hield Pike aan. „U zoudt er toch niets
tegen hebben? Uw vader heeft geen zoon nietwaar, geen
opvolger. O, juffrouw Letty, ik zou een goede zoon voor
hem zijn als ik mocht!"
Letty duwde haar fiets een paar meter vooruit en
maakte aanstalten om op te stappen. Er was iets in
Pike's groene oogen, een uitdrukking om zijn dunne
lippen, dat haar een onbehaaglijk gevoel gaf en haar
deed verlangen zoo spoedig mogelijk van hem weg te
komen.
„Dat zijn allemaal dingen, die de zaak betreffen, me
neer Pike", zei ze zich dwingend om op onverschilligen
toon te praten. ,.U moet er met mijn vader over spreken
ik sta daar geheel en al buiten."
„Toch niet heelemaal." braoht Pike in het midden.
„De tyd kan komen..."
„Wat bedoelt u?" viel ze hem haastig in de rede, één
voet op het pedaal en zonder het hoofd om te wenden.
Pike bracht zijn fiets dioht bij de hare, en ondanks
het feit. dat er geen levend wezen dan zij beiden te
bekennen viel. liet hij zijn stem dalen tot gefluister.
„Zou u het niet prettig vinden, als ik voor u te weten
kon komen, wat dat geheim van uw vader precies is?"
vroeg hij dringend. „U weet, dat u erover tobt. Ik kan er
achter komen er is niet veel wat ik in dit opzicht niet
kan. als ik persé wil."
„Neen. ik zou het zeker niet prettig vinden." ver
klaarde Letty koel. „De geheimen van mijn vader zijn
zijn eigendom, meneer Pike."
„Waren zijn eigendom, juffrouw Letty", verbeterde de
secretaris, met een veelbeteekenenden glimlach. „Hij
gaf ze vanmiddag prijs aan den ouden Sir Cheville. om
dat hij dezen vijfduizend pond schuldig is. Toch had
hij eenige minuten tevoren nog met den meesten nadruk
verklaard, dat hij hem niets zou vertellen, al moest Sir
Oheville vijftigduizend pond van hem hebben."
„Dat doet niets af aan het feit dat de zaak alleen
myn vader raakt," zei Letty stroef. Ze ging op het zadel
zitten en trapte aan. „Goeden avond, meneer Pike," riep
ze over haar schouder.
„Een oogenblik," Pike strekte een van zijn lange ar
men uit en legde een belemmerende hand op haar stuur.
„U gaat naar meneer Getherfield, nietwaar juffrouw
Letty?" vervolgde hij, zijn gezicht dichter by het hare
dan haar lief was.
Op zekeren avond verscheen Robespierre in eigen per
soon met een soort brandende toorts, de „de fakkel der
rede" moest verbeelden. Met deze toorts werd een heele
rij figuren in brand gestoken: het atheïsme, de eer
zucht, het egoïsme, enz., enz.; alleen het standbeeld van
de wijsheid behield zijn plaats op den troon en bleef
schitteren te midden der ruïne.
Niet alleen in Frankrijk, ook elders werden er gewel
dige sommen besteed, wanneer een buitengewoon effect
moest worden bereikt. Zoo had de stad Weenen er
80.000 gulden voor over om den Sjah van Perzië een
grandiooze ontvangst te bereiden. Het resultaat was
echter minder bevredigend dan men wel had gehoopt.
Het vuurwerk maakte zoo'n lawaai, dat de Sjah zich
watten in zijn ooren liet stoppen. Onder zijn gevolg
brak zelfs een paniek uit. Het geknal wekte bij de
dienaren herinneringen op, aan bepaalde gebeurtenissen
in hun vaderland en de goede lieden verkeerden in de
vaste overtuiging, dat er op hen werd geschoten.
Geheimen van het vuurwerk maken.
De moderne pyrotechniek is er dan ook op uit de ge
heele geschiedenis onhoorbaar te doen verloopen. Wij
weten echter niet, of het groote publiek dit zeer op prijs
zal stellen. Het is Immers iedereen bekend, dat het ge
knetter, gekraak en gefluit juist een ongewone attractie
is.
De in Berlijn zeer populaire pyrotechnicus Lindler
is echter van plan het geruischlooze vuurwerk in te
voeren. Pogingen in deze richting hebben reeds succee
gehad.
Italiaansche pyrotechnici verstaan de kunst om met
behulp van geheime recepten stukken te vervaardigen,
die zonder geluid te geven twaalf verschillende ge
daanten aannemen. Lindner is bezig met een soort
gelijk experiment. Hij wil een „stijgende en vallende
kroon" vervaardigen. Dit meesterwerk zal zich op en.
neer bewegen zonder de toeschouwers aan het schrikken,
te maken door luid geraas.
De pyrotechniek is overigens een zeer moeilijke
wetenschap, te lastiger omdat haar beoefenaren moeten
zijn toegerust met de noodige artistieke bekwaamheden.
Verder dient de vuurwerkmaker een voorzichtig menscb
te zijn en hij moet de salpeter, de zwavel en de kool
stof in de juiste verhouding weten te mengen. Wie nu
nog beschikt over wat keukenzout (voor de gele kleur),
een beetje salpeter (om er een róse tintje aan te geven.)
een paar gram zink (voor 't blauw) en een weinig ko-
percarbonaat (voor 't groen), die kan zioh gaan wijden,
aan de kunst van het vuurwerkmaken. Hij zorge alleen,
dat het tem niet ga als Barthold Schwarz, want in dat
geval zou het geraas en getier niet van de lucht zijn,
hetgeen de pyrotechniek achteruit zou brengen. Men
trachte integendeel het werk van Lindler en dat der
Italianen te verbeteren en de „Rolls-Royce-vuurpijT®
in het leven te roepen.
Betaling 2e kwartaal 1932.
Aan onze lezers buiten Schagen doen wi| het veï-
zoek het abonnementsgeld der Schager Courant over
het tweede kwartaal 1932, ten bedrage van il.80
(voor courant met Zondagsblad 12.53).
vóór 1 Augustus a.s.
aan ons Bureau te betalen, óf over te maken per
postwissel óf over te laten schrijven op onze post
rekening No. 23330.
Voor alle abonné's die gewoon zijn hot couranten*
geld aan onzo Agenten (de plaatselijke kantoorhoa*
ders) te betalen, geldt dit verzoek niet.
Zij, die bij ons op De Prins, Het Nieuwe Mode
blad, Gracieuse, enz. zijn geabonneerd, kunnen even
eens het daarvoor verschuldigde abonnementsgeld
2e kwartaal 1932, op dezelfde wijze toezenden.
Na genoemden datum wordt beschikt met f0.1l
verhooging. Toezending is dus voordeelig!
Voor Dn Prins Is hef bedrag
f2-t*
Voor Het Nieuwe Modeblad
f 1.25
Voor Gracieust*
f2.15
Voor Panorama
12.60
Voor Het Leven
f 2J30
DE ADMINISTRATIE.
„En wat zou dat?" vroeg ze half boos.
„Dus u gaat erheen." concludeerde Pike. „Nu, als ik
in uw plaats was, zou ik niets tegen meneer Getherfield
zeggen van hetgeen u vanmiddag gehoord hebt, of van
wat wy samen besproken hebben. U herinnert u wat
uw vader tegen Sir Cheville zei, namelijk dat als Birch,
de advocaat van de geschiedenis hoorde, al zijn plannen
in de war zou sturen. Meneer Etherton wil niet, dat
iemand ervan weet. Laten wij daarom voor onszelf
houden, wat we gehoord hebben. Bij mij is het veilig."
Terwijl hij sprak, liet hy haar stuur los en Letty
maakte hiervan gebruik om door te trappen.
„Goeden avond, meneer Pike," herhaalde zij.
Pike zei niets meer; nam alleen zijn hoed af en
Letty vervolgde snel haar eenzamen weg, nog meer van
streek dan toen ze van huis ging.
HOOFDSTUK IV.
Foxden Manor.
Nadat ze een poos over den verlaten, geleidelijk bre^
der wordende weg had voortgereden, begon pas da
ware beteekenis van wat Bradwell Pike zyn droomen had
genoemd, tot Letty door te dringen. Zij had straks zyn
bedoeling niet begreepn; nu ineens kwam het. als met
een schok, tot haar. Pike had deze methode gevolgd, om
haar te doen weten, dat hij van haar hield! Een onbe
stemd gevoel van afkeer beving haar, maar werd dade
lijk weer verdrongen door een eveneens vaag gevoel van
vrees.
Wat jammer, onuitsprekelijk jammer, dacht zij, dat
de secretaris zooveel afwist van de zaken van zijn pa
troon. Het gaf hem vat op hem. een soort overmacht
en dat vond Letty. nu zy wist dat er iets niet in den
haak was, buitengewoon onplezierig. Ze dacht aan de
opmerking die haar vader terloops tegen Sir Cheville
had gemaakt: „die secretaris van mij loopt zoo zacht
als een kat", en het gaf haar een visioen van Pike'a
groene oogen, die uit een donkeren hoek de dingen om
hem heen beloerden en wat zij zagen snel overbrach
ten naar zijn sluwe hersens, opdat hij er zijin voordeel
mee zou kunnen doen. Ze zag Pike, den rustigen gere-
serveerden secretaris, opeens als een listigen intrigant,
voor wien men op zijn hoede moest zyn en ze beschouw
de het als een geluk bij een ongeluk, dat hij zich, door
zijn gesprek met haar, min of meer in de kaart had
laten kU'ken.
„Ik zal meneer Getherfield alles vertellen," besloot
ze, terwijl ze snel doortrapte. „Hij zal alles beter be
grijpen dan ik."
Wordt vervolgd.
