BLUE BAND
De Brabantsche Brief
van Dré.
Het Pad langs
de Klip
De gramofoon voor regimentsmuziek.
De Crisispachtwet en de
tuinbouwbedrijven.
Een bandjir in Mexico.
Nieuwe bezems vegen
schoon.
is thans de prijs voor Blue Band - Holland's
beste standaardmerk - versch gekarnd met
25% allerfijnste Roomboter onder Rijkscdntröle
Ulvenhout, 6 September 1932.
Menier,
't Jaartij is omgekanteld.
Mee 't ingaan van de
Herfstmaand week d'n Zo
mer weg as 'nen dief; stil-
lekes en rap.
Ja d'n buiten is veul ver-
aanderd in ennigte dagen.
Somberkes, duster en kil
ligt de èèrde stillekes te
peinzen onder de lage loch-
ten, waarin klodders wolken
krullen en slieren, van en-
der tot ender.
't Is of de natuur onder
*nen stolp staat, zoow laag
koepelt d'n -watergrijze he
mel over de besohauwde wea
't Akkerlaand, verlaten van 't veugelengetier, wazigt
weg in valen nevel.
De wegels verkleuren onder 't brons van d'n blaren-
val, die langzaamaan begonnen is uit de proppensvolle,
hooge kruinen van "t geboomte ieveraans.
De volgerengelde slooten rimpelen staalblank langs de
boschkanten. De nuuwe stemming weegt loodzwaar op
oew zielement.
D'n dag verschrompelt lijk de blommekes. Er zijn al
uren af. En as Trui om acht uren de lainp aanstikt,
dan sluiten me de tristigheid buiten. Dan grendel ik de
deur, doei de blinden veur de ramen en trek profijt
van 't gezellig avond-uurke, dat er nouw weer vastzit
aan d'n korteren dag.
'n Lekker, suizelend uurke van rust, da me hebben
kunnen! Waant veul drukte staat deus maand te wach
ten nog veur ons.
D'n èèrpel mot gerooid en gekuild worren. De bieten-
rooi staat ok veur de deur en steuvlg mot er worren
geploegd veur d'n wïnterzaai van d'n tarwe, garst en
d'n rog.
't Gerooide knolgewas mot allegaar uitzweeten, zoow-
da-d-'t lekker droog en koel d'n kuil en de schuur Jn kan
en 't zaaigoed veur d'n winter vraagt nog heel wa zur-
gen aan ontsmetting, aleer 't geried is veur d'n zaai.
Dan za'k de slooten 's na motten kijken van 't jaar
veur de waterloozing zooda-d-'t ier mee de werkloos
heid nog al losloopt op d'n hof, lijk as ge begrijpen zult.
Ja. dan werken me mee laamplioht in de schuren,
amico. Dan komt 'r d'eerste weken nie veul terecht van
'n uurke rust in d'n avond. Maar ik klaag nie, jong.
Eer me nog 'n week of zes, zeuven verder zijn, dan
kruipen me-n-in d'n winterslaap weg. Dan Malen me
da bietje rust weer wel in.
Alles bij mekaar genomen, zijn deus dagen veur 't
werk beste dagen veur d'n boer.
Nouw de schroeihitte van de velden af is, 'nen milden
dag van dauwkoelte over 't laand gaat, zoowdat oew
vel strak en koel, as verjongd, om oew henen trekt,
nouw valt d'n arbeid in d'n akker en op de velden niet
zwaar. De locht is smeuig en pittig. Malsch valt ie in
oew longen, waar ge 'm ga&n vuult deur oew zielement.
En as-t-er nouw en dan 's effe 'n dunner wolkenflar-
reke- langs de zon jaagt, zoow dater even klèèrheid komt
op 't laand, de weareld effekes wa grooter en ruimer
wordt, dan springde van zeivers op uit oew gewas en
dan is 't of de zomer even -omkekt naar oew.
Maar eer ge'm goeendag hedt kunnen zeggen, drijft
er 'n gevaarte veur 't zonneke, zoow groot as 'n zeil-
sohip en vanzelf gaat oewen mond weer dicht, die
sjuust 'n bietje opengelachen sting. En ge kruipt veredr
weer in oewen boerenkool om er de rukskes uit te halen,
aanders bleft er niks veur de klaanten van over! Waant
't zijn schaailijke kostgangers, amico, deus koolrupsen,
hoe schoon 't beestje n-ok is.
Trui d'r blommenhoveke, onzen erft, staat er nog
pronkerig bij.
D'n wingerd is aan 't gelen. Die mot nog op z'n mooist
worren. Nog enkele weken en hij begint te gloeien. Van
dag tot dag verkleurt ie nouw in schoonderen tint De
kapellekes schuilen in de blaren weg. De dagpauw-ogs-
kes de citroentjes, de voskes, ollee. as viooltjes zoow
schoon, sieren ze d'n erft. Ze wapperen mee d'r blom-
blad-vlerkskes over de dahlia's, in-en-uit d'n wingerd,
op de sterreblommen de asterkes of ze plazier
hebben in d'n schoonen, fleurigen nabloei, die van flu-
weelen zachtheid en oud-gouwen pracht is.
't Is de leste dagen grijs en triest onder de lage Herfst-
loohten, maar straks, as we 'nen scheut nazomer meugen
krijgen, as dan de herfstdraaien lijk bliksems deur den
koperen zonnegloei schieten, de bruine asters in goud
bronzen weerschijn te -wiegen staan, de gele sterrenblom
te smelten lijkt in zuute kleur, de overjaarsche graniums
flakkeren in vurig rood, 't loof bestoven wordt mee
zonnig poeierbrons, dan staat nog heel veul schoons van
bonten bloei en najaars-cier te wochten.
D'n eierstruik weer dan gaat gloeien, d'n beuk in
pèèrsen dos schiet, de mast weer nuuw gaat groenen en
d'n berk zulver-glaanzen, as de dreven besprenkeld
leggen onder d'n gouwen-regenval van 't droge blad, de
lijsterbes pèrelt van bloedkoraalen-vruoht, dan zijn de
bosschen tempels van natuurschoon, waar in ge stille
kes toeft. Dan ritselt er 't windeke z'n eeuwigheidslie-
deke in eerbiedig gefluster; tikt er 'n takske, onder d'n
lenigen sprong van d'n sierlijken eekhoorn, schiet as 'n
liohtstraal zoow rap, 't wit kernijn dwars over de dreef,
klapwiekt 'n kraai meee entonig gekrijt over de hooge
kruinen.
Dan is veur d'n zooveulsten keer weer aangebroken;
d'n schoonsten tijd van 't jaar.
Maar nouw motten we effe wennen aan de groote
veraandering. Nóg drukt de nuuwe pracht ons wa
zwaar op onzen kop. Waant me zijn in korten tijd ge
komen van den witten middag in de gouwen schemering
van 't jaar.
Van d'n vollen zomer in d'n rijpen nabloei!
Zaterdagavond wier veur vast verteld, bij Guust Ver
hagen, d'n barbier, dat d'n Janus weer wa-d-aanders
aan de hand mot hebben.
Volgens d'n Joep, die zoo nuuwsgierig is as 'n baker,
scharrelt ie d'n lesten tijd veul onder Notsel, da's nog
wa verderop van ons vandaan, wa zuidelijker za'k maar
zeggen. D'n Joep kan 't weten, waant z'nen grond is
oder Notsel gelegen.
„Jawel, Joep," zee ik, om 'm 'n bietje los te krijgen:
..maar 't kan genogt zijn, dat ie daar achter de klepen-
dieven speurt, ge wit
Verder kwam ik nie. Heel de scheerkamer schoot in
d'n lach. „Kiependieven, kiependievén? D'r is gin enkel
kiepke gestolen. Da-d-heet-ie zélf in 't Nuuwsbodeke
laten zetten
't Liep naar half negen op d'n Guust z'nen wekker
en 'k snapte nie daar d'n Tiest bleef. Waant 'k voelde
n-aankomen, da-d-et verkeerd gong loopen. Da kon alleen
d'n Blaauwe weer goedmaken.
„Motten guilie aanders nie zoow rap zeggen," zee ik
en ik docht: Blaauwe. schiet nouw op!
„Bij mijn hebben ze toch ok 'n paar koppeltjes weg
gehaald enne...
Gedaank! Daar was d'n Tiest.
„Navond mannen!"
„Navond Blaauwe!"
„Dré!"
„Tiest! Ge zij laat?"
Meteen Beduidde-n-ik 'm mee m'n bogen, dat er wa
loos was.
„Zeg Blaauwe," vroeg d'n Guust, die in stond te
zeepen: „geleufde gij wa van de protjes van die kle-
pendiefstallen
En mee 'n gezicht, zóów prachtig in d'n stijl, da-d-ik
'm haast geleufde, onderwijle 'n sigaar aanstekend,
zee-t-ie. over vlammeke henenglurend: „hij hee-t 'm,
ee!"
„Wie!?!"
De Tiest stak nog 's aan, z'n sigaar braandde aan
éénen kant, mee heelveul zudg dee-t-ie da en gluurde
toen mee éen ogske 'n honderste secondeke naar mijn
en zweeg, 't Wier geheimzinnig. Toen 't klaar was en
ie z'n sigaar nog 's heel sjecuur had bekeken, getrok
ken, weer bekeken en nog 's getrokken, toen blaasde-
n-ie 'nen kegel rook weg, reoht in d'n Guust z'n nuuws
gierig bakkes,z oowdat die z'n patiënt den zeepkwast
in z'n neus stopte en toen zee d'n Tiest: „hij hee-t-'m
ja!"
Amico, ik moest m'n eigen even omkeeren en om 't
toen nog wa-d-erger te maken... keek ik recht in d'n
Janus z'nen „lampion", die net binnenkwam.
„Was 't er dan maar éénen?" vroegen ze: ,,in de
kraant sting toch dat er meer waren?"
Toen kon 'k gelukkig 'n ogske naar d'n Jaan knip
pen, om 'n duidelijk te maken da-d-et over hum gong.
„Navond s^men!" zee Janus.
„Navond van den Heuvel"
Da was goeie! Uit 't feit da ze „van den Heuvel!"
zeeën, bleek, da ze hard bezig waren d'n Tiest te ge-
leuven.
„Ha, d'n Jaan!" groette d'n Blaauwe hartelijk.
„Zoow?" groette Janus trug.
„Nouw, Janus, gefllicteerd man!" dee d'n Blaau
we luidruchtig.
Maar Janus, die docht dat d'n Blaauwe weer wa mee
'm veur had, zee: „gij ok."
Toen begreep de heele scheersalon dat d'n Tiest de
waarheid had gesproken en dat d'n Janus z'n eigen er
nie over uit wouw laten.
Dus zwegen ze! Waant as 'nen mensch 'n plumpke
verdiend hee, dan bewaren de menschen da meestal
tot na z'nen dood.
D'n Blaauwe keek mijn 's tevrejen aan, blaasde
veul groote rookwolken weg, pakte 'n stoeltje en gong
er opzitten mee de leuning veur zijn lijf.
„Verhagen," zee Janus streng: „mag ik effe veur-
gaan? 'k Mot van d'n avond nog verderop en eh
as ztiilie (da waren wij) 't goed vinden...?"
Motte nog naar Notsel, Janus?" vroeg d'n Joep.
„Wouwde gij 'nen pliesieman uithooren. Joep?"
vroeg d'n Janus uit de hoogte.
Toen mokte d'n Tiest 'n verdacht snurkgeluid deur
z'n neus en om 't goed te maken zee-t-ie: „rooken,
Jaan?"
„Tot 'k geschoren ben,' zee Janus en stopte de sigaar
onder z'n pet zoolang.
En as d'n Janus eindelijk onder 't mes zat, liet d'n
Tiest mijn 'n tiptopke van d'n Jaan zien en flusterde:
„da komt Zaterdag in de Nuuwsbode!"
,.Hee-t-ie dan 'nen dader. Tiest?" vroeg Ik zochtjes.
„Zekers," flusterde d'n Blaauwe: „maar hij weet 't
nog nie!"
Guust Verhagen hee me Zaterdagavond drie keer
gesnelen, maa. hij kan 't nie helpen, horre!
Veul groeten van Trui en as altijd gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Wegens opheffing der militaire muziek
korpsen.
Tot de maatregelen welke in Denemarken genomen
worden om de kosten van de landsverdediging naar
beneden te brengen, behoort ook een besluit tot op
heffen van alle militaire muziekcorpsen (buiten de
hoofdstad). Onder de inwoners van de garnizoens
steden heeft dit natuurlijk ontstemming gewekt en
ook vele militairen waren niet bijzonder met de
plannen ingenomen, omdat zij er van overtuigd zijn
dat de soldaten veel beter marcheeren en er ook veel
langer den moed in houden, wanneer er muziek voor
op gaat. De deskundigen hebben daar natuurlijk lang
over nagedacht en tenslotte een niet onaardige op
lossing gevonden. Bij de oefeningen, die dezer dagen
nabij het kamp van Vaerlose gehouden worden, zal
het muziekcorps.vervangen worden door een gramo
foon. die in een auto'tje gemonteerd en van een
krachtigen luidspreker voorzien is. Het instrument
zal langzaam voor den troep uit rijden en onderwijl
den eenen marsch na den anderen afdraaien, ter
wijl de „sergeant-schijvendraaier", of hoe hij anders
mag heeten, in de rustpoozen olaten met moderne
schlagers of soldatenliedjes op de gramofoon kan
zetten.
Slaagt de proef naar wensch. dan rullen alle regi
menten, die tot nu toe een muziekcorps hadden, een
gramofoonauto krijgen.
Minister antwoordt.
Op de vragen van den heer van de Bilt betreffende
de toepasselijkheid der Crisispachtwet 1932 op do
tuinbouwbedrijven, heeft de heer Donner, Minister
van Justitie, het volgende geantwoord:
Een der kantonrechters plaatsvervangers te Haar
lem heeft indertijd op 28 Juli een beschikking gege
ven, waarbij er van is uitgegaan dat de Crisispacht
wet 1932 niet betrekking zou hebben op den tuin
bouw.
Toen de drie centrale landbouworganisaties zich
naar aanleiding van deze beschikking tot den on-
dergeteekende hadden gewend, heeft hij gewezen op
de mogelijkheid van een hoogere voorziening. De
zaak is thans aanhangig bij de rechtbank te Haar
lem. Reeds daarom ware het minder juist, zoo de
ondergeteekende zijn mcening over het rechtspunt in
het openbaar uitsprak, laat staan zich tot de kan
tonrechters richtte.
Vele personen verdronken. Miilioeneu
schade.
De Rio Grande del Norte, de grensrivier tusschen
Texas en Mexico, moet door aanhoudende zware re
gens zoo sterk zijn gezwollen, dat de rivier buiten
haar oevers trad. De dijken aan den Mexicaanschen
kant bezweken, maar ook duizenden hectaren gronds
op Amerikaansch grondgebied zijn overstroomd. Er
zouden verscheidene personen verdronken zijn en da
raaterieele schade bedraagt reeds millioenen dollars.
Verscheidene dorpen zijn geisoleerd.
ALGEMEENE LOONSVERLAGING BIJ FORD.
Een vrijwel algemeene verlaging van de salarissen
en loonen bij de automobielfabrieken van Ford zal,
naar verluidt, voor het geheele personeel worden
ingevoerd, behalve voor de arbeiders, die de laagste
loonen hebben.
Ook gij, Brutus!
Wolkers opvolger aan het werk. Schoon
maak In de New Yorksche gemeente-admi
nistratie.
MacKee, de voorloopige opvolger, die nu juist niet
met een goed getuigschrift Is ontslagen van zijn belang
rijken bestuurspost, heeft in de acht dagen die hij thans
in functie is, in de gemeentelijke administratie van de
stad New York reeds een zoodanige opruiming gehou
den, dat de New Yorksche bevolking bijna niet bekomen
kan van haar verbazing en dat in Tammany-Hall. den
zetel van de New Yorksche partijorganisatie der demo
craten. groote ontzetting heerscht.
MacKee heeft de salarissen van de door Tammany-Hall
in de belangrijkste functies geplaatste personen sterk
verlaagd en zijn eigen salaris met 15000 doll. verminderd
Tegelijkertijd heeft MacKee alle ambtenaren, over wier
salaris hij geen zeggenschap heeft, dringend geadviseerd
zijn eigen voorbeeld te volgen.
Ook In andere opzichten tracht MacKee het goede
voorbeeld te geven, o.a. door de gemeentelijke bestuurs-
instanties tot zuinigheid aan te sporen. Voor zijn dienst
werk maakt hij geen gebruik van het gemeentelifke
autopark, doch gebruikt hij den ondergrond. Al zijn af-
deelingschefs heeft hij aangeraden, hun limousines en
eigen chauffeurs op te geven en deze laatsten productief
werk te laten verrichten.
DE GEZONDHEID VAN* MACDONALD.
De geneesheeren van MacDonald, die hem bij zijn te
rugkeer te Londen nog eens onderzocht hebben, deelen
mee, dat zijn toestand zeer bevredigend is gebleken.
Zijn gezondheid is veel vooruitgegaan en zijn oogen zijn
in goeden staat.
FEUILLETON.
UIT HET ENGELSCH VAN
J. S. FLETCHER.
HOOFDSTUK XXHL
Marrmer's FokL
Inmiddels was het donker geworden; het was geen
heldere sterrennacht, als toen Sir Cheville Slanbury de
laatste maal over de beide was gegaan, en waarheen
nu Weathershaw en zijn makkers hun schreden richt
ten; maar een donkere sombere nacht, waarin de lich
ten van de huisjes en de verderop liggende fabrieken
ternauwernood zichtbaar waren. Alles was stil op den
weg; nog stiller was het op de heuvels, waar Hartley
ren Calvert hen voorgingen. Na een korte poos geloopen
te hebben, bleven deze twee stilstaan, en Calvert wees
op een groep huizen, die iets terzijde van het pad lagen.
Ze stonden geheel in het donker; uit een ervan scheen
zwakjes een rood licht.
„Dat is Marriner's Fold" fluisterde Calvert, toen de
anderen naderbij kwamen. „Er zijn drie of vier hutten
oude woningen. Daar, waar dat licht schijnt, woont
Madgwick de vrouw heet Beckett, een weduwe. Aan
dezen kant is een voordeur en en achterdeur komt op
de heide uit."
„Dan moet daar iemand de wacht houden," zei Wea
thershaw. „Ze moeten geen kans hebben te ontsnappen."
Marrows nam nu de leiding. Hij verdeelde hen in twee
partijen, zond de eene daarvan met Calvert naar den
achterkant van de hut en ging zelf met de andere naar
de voordeur.
„Niet aankloppen, Calvert", beval hij. „Ga dadelijk
naar binnen, naar die kamer, waar bet licht brandt Wij
zullen het hier aan dezen kant ook doen. Als iemand
probeert er vandoor te gaan, dan houden jullie dien
vast.
Marston, die met Sindal dadelijk achter Marrows en
Weathershaw aanliep, verwonderde zich over het vreem
de tooneel, dat zich nu aan ben voordeed. Het was hun
niet lastig gevallen, de hut binnen te komen, de deuren
waren niet op slot; voordat de bewoners tijd hadden
om te beseffen, dat er vreemden in huis. waren, waren
deze al in het lage voorportaal. En één blik vertelde
hen, dat hun bezoek in 't geheel niet verwacht werd. De
kamer, waarin zich drie menschen bevonden, was half
woonkamer, half keuken en degelijk gemeubeld. Een
oude vrouw zat bij de kachel te breien. Blijkbaar had
ze er geen flauw vermoeden van, dat er Iets bijzonders
ging gebeuren. Aan de tafel in het midden van de ka
mer zaten twee mannen rustig te eten. Marston, geboeid
door het geheele tooneel, nam onbewust alle details in
zich op, zonder ze eigenlijk te zien: het stuk koud rund-
vleesoh, de flesch met zure augurken, het groote stuk
brood, boter en kaas, de kruik met bier. Een van de
twee mannen was bezig vleesch te snijden, de ander
visohte uien uit de pot met augurken; beiden keken
met open monden op, toen de politie-mannen binnen
kwamen. En Weathershaw, met zijn snel opmerkings
vermogen zag, dat het gezicht van den een vertrok van
woede, maar dat de ander wit werd van angst.
Marrows trad dadelijk handelend op. Vóórdat Madg
wick vork en mes op den vleeschschotel kon laten val
len, stonden hij en Calvert ieder aan een kant van hem;
vóórdat de ander de zuurvork kon neerleggen, stonden
de twee detectives vlak naast hem. Toen klonk een
kreet van de vrouw bij het vuur. Ze liet haar breiwerk
vallen en stond op.
„Wees niet bang, vrouwtje," zei Marrows. „U zal niets
gebeuren. Nu, Madgwick, vriend", vervolgde hij. „We
willen eenige inlichtingen van je hebben. Ik zal het je
maar dadelijk zeggen je wordt er van verdacht iets te
maken te hebben met die Zwarte-Klip-geschiedenls van
Maandagnacht. Leg je handen vóór je op tafel!" beval
hij, toen Madgwick boos mes en vork neerlegde en de
handen in zijn zakken wilde steken. „Ik wil je nog niet
fouilleeren, maar ik zal het doen als je je niet rustig
houdt. Leg je handen op die tafel en laat ze daar lig
gen, terwijl je mijn vragen beantwoordt."
Madgwick legde zijn handen op het tafelkleed. Zij la
gen daar rustig, maar de handen van den anderen man,
wien juist gezegd werd hetzelfde te doen, trilden en zijn
gezicht begon te trekken. Marrows wees op hem.
„Jij en deze man!" zei hij. .Jullie beiden zeg, juf
frouw Beckett, hoe heet die andere kostganger van u?"
„Stones, meneer Ben Stones" antwoordde de vrouw,
die blijkbaar geheel overstuur was. „Zoo'n jong ventje
nog! Madgwick Jij hebt hem overgehaald, als..."
„Waar werkt hij?" vroeg Marrows.
„Op de Oude Weverij, meneer, bij meneer Etherton."
zei de hospita. „Net als Madgwick hier. O. hemel..."
„Houdt u maar kalm, Juffrouw", verzocht Marrows.
„Ik zal u eerst een paar vragen doen. Deze twee wonen
al een tijd bij u, niet? Juist en gaan ze nu niet wat
plotseling weg? Zijn..."
Madgwick draaide zijn hoofd om en keek de hospita
waarschuwend aan.
„Vertel hem niks", snauwde hij. „Hij heeft geen recht
om je wat te vragen; zeg 'm niks ik doe het ook
niet!"
„Dat zullen we nog wel eens zien, vrind", ging Mar
rows voort. „Nu juffrouw."
„Luister niet naar 'm, zeg ik je!" riep Madgwick. Hij
wierp een minachtende blik op Stones en keek toen
woedend naar Weathershaw, die hem van de overzijde
gadesloeg. „Je hebt het recht niet. 'r iets te vragen,
Marrows!" zei hij onbeschoft. „Ik ken de wet net zoo
goed as jij. Die verdomde kerel daar ik daoht al da
delijk dat hij een verrader was, toen Etherton met 'm in
de fabriek kwam, als of-ie d'r wat moest verbeteren. En
jij hebt 't leelijk mis, we hebben niks te maken met
den dood van den ouden man en dat hebben we nooit
gehad. En niks anders!"
„Wat deden jij en deze hier Maandagnacht op de
heide, met maskers voor je gezicht?" vroeg Marrows
rustig. „Die vraag zal je niet zoo gemakkelijk kunnen
beantwoorden, vind!"
Niemand beter dan Marrows zelf wist. dat deze vraag
lukraak gesteld werd. Maar ze trof doel Madgwick's
gezicht vertrok, in weerwil van zijn bravour: Stones
werd nog bleeker en uitte half een kreet.
Madgwick draaide zich om op zijn stoel en keek hem
aan.
„Houd je ellendige bek!" snauwde hij. „Wie zegt dat
we op de hei waren met maskers voor?" vroeg hij den
commissaris. „Dat is een verzinsel van je ik ken je
streken!"
„Nu, dan", zei Marrows streng, ..Een uur geleden wa
ren jullie je kleeren en verdere dingen aan 't inpakken.
Waar is hun boeltje, juffrouw? Boven? Goed als je
in die houding blijft volharden dan neem ik jou en je
bezittingen rechtstreeks mee naar Hallithwaite. Maar
ik geef je een kans om op te biechten, omdat ik ge
loof, dat er iemand anders achter steekt."
„Ik zeg je, dat we niks te maken hebben met den
dood van den ouden man!" herhaalde Madgwick. „Ik
weet d'r niks meer van dan Sir Marston en da's de
zuivere waarheid!"
„Je weet er meer van!" sprak Marrows hem tegen.
„Vooruit"!
„Ik weet dat de pelisie de menschen niet mag dreigen,
dat staat in de wet! Pas op wat je zegt, commissaris,
anders zal ik de wet er bij hale! Je hebt geen recht
om hier te kommen en me te dreigen..."
„Ik geloof zeker, dat er iemand anders achter steekt",
zei Marrows, „en daarom geef ik je nog een kans. Maar
als..."
Plotseling kwam er een onderbreking van den ?nderen
kant van de tafel. Stones, die duidelijk had laten blijken
hoezeer hij geschrokken was bij het binnenkomen van
de politie, verloor zijn zeifbeheersching en brak In tra
nen uit
„Ik heb wel gezegd, dat alles uit zou komme!" stot
terde hij en liet het hoofd op zijn arm vallen. „Ik wist,
dat het niet goed zou gaan! Je most maar liever beken
nen dan is 't afgeloopen! Ik geef 't op vanaf dien
nacht he'k nog geen oog dichtgedaan!"
Madgwick werd bleek bij die woorden, maar toen
kreeg hij een kleur van woede.
„Ja ellendige lafbek", siste hij. „As ik kon..."
„Maar je kunt niet, vrind", viel Marrows hem in de
reden. „Het spelletje is uit, jullie gaan beiden mee naar
Hallithwaite. Maar als er nog iemand ls..."
Madgwick keek woedend naar Stone. Het was duide
lijk dat de jonge man zijn zenuwen niet meer meester
was. hij kreunde en snikte maar door.
„Ik wou, da'k je nek gebroken had Stones. voor da'k
je op dit karweitje meegenomen had!" barstte Madgwick
uit. met een blik vol haat op zijn medeplichtige. „Ellen
dige lafbek. Nou" ging hij voort, uitdagend om zich
heen kijkend. „As ik niet alles vertel, dan zal die kerel
het wel doen! Maar d'r is niet zooveel te vertellen as
je denkt, Marrows. En as ik 't doe. dan za'k niks dan de
waarheid zeggen. Je ken 't geloove of niet mot je zelf
wete maar niks as de waarheid. En ik zeg nog 's
ik niet en Stones niet lammeling dat-ie is! we
wete geen van twee precies wat d'r bij de Zwarte Klip
gebeurd is!"
