De Brabantsche Brief
UtfAARSCHUWING
van
De Japansche Oceaanvliegers.
Een
reis naar
d e
maan.
Vreeselijk drama in de
tropen.
Ulvenhout, 27 September 1932.
As ik 's Zondagrsmergens
in de kerk zat. kwam na
d'n preek van ons pastoorke,
d'n Fielp zaknk» rond
mee 't ..sohepnetj» zee
d'n Eiauwe ajtij en bij
mlin in de baank, 'k heb
daar 'n boekske, - gong ie
mee s'n ruim driehonderd
pond boven op m'nen voet
staan, om „mijnen aandacht
te trekken", zooas ie da la
ter uitlee. ..'k. Docht aan-
ders", gaf 'k 'm ten ant
woord: „da-d-et er meer om
ging om mijn m'nen voet
er af te schroeven."
Maar toen 'k 'm dan in de eerste opwelling mee m'nen
vust 'n opkaaier wouw geven om zijn „aandacht" ad
honderdveftig kilo's weer af te lelden, toen flusterde-n-
ie in m'n oor. onderwijle dat Ie „schepte" in mijn baank:
„na de Mis effetjes propclub-vergadering in de Gouwe".
'k Snapte-n-er niks van en keek 's om naar d'n Blaau-
we. die drie rijen schuins achter me zit,
'k Merkte dat d'n Tiest al naar mijn zat te loeren.
Hij zette 'n paar groote oogen open, krabte ln z'n rosse
borstels en stak z'n lippen 'n end veuruit as 'n verkens
neusgat, zoowda 'k begreep, dat ok d'n Blaauwe-n-er
niks van snapte.
Afijn, 't belleke begos te klengelen veur d'offeraande,
ons pustorke draaide z'n eigen op d'n altar naar ons
toe, riep: „Dominoes vobiscoem" meez 'n helder kraak-
etemmeke en mee da'k weer verder wouw gaan in
m'nen boek, zag ik nog sjuust veur me uit, dat d'n Joep
z'n schouwers optrok naar d'n Fielp. Die was dus ok
„gekonvleseerd" deur d'n bakker.
't Was 'nen donkere Zondagmergen. De natte Sep-
temberlocht bleef blaauw in 't gewulfte van ons kerkske.
't Glas-inlood leek ultgebluscht van kleuren. Nouw en
dan schoven de boomtakken rauschend teugen 't kerk
glas. 't Klokketouw, vóór bij d'n pilèèr, golfde van d'n
wind die er wervelde in d'n toren, 't Was duster, blaauw
duster in alle hoeken. Aleen op d'n altaar, beschenen
wier deur de wemelende zonnekes van de statige was-
kèèrsen, daar droop wa vloeiend licht van 't gouwen
tabernakel af. Daar plekte 'n gllmmerske van 't goud-
geborduurde kruis op d'n kazuivel, waaronder ons pus
torke gebogen sting. Stroef knoersten de stoelpooten
over de klamme plavuizen en aan Krist Stoffers z'n
scherpen neuspunt hong 'nen glaanzenden pèèrl, zóó
kil was d'n kuster.
Toen 't gedaan was, en ik voetje veur voetje naar
buiten was geschoven, sting d'n bakker al midden op
't kerkpleintje, tusschen de wegstroomende kerkgan
gers, as 'n rots in de braanding.
En zonder naar z'n broodklanten te kijken, zee-t-ie
ze allemaal goeiendag, en loerde over de koppen naar
de lejen van de propclub. „Dag vrouw van Rosmalen,
dag Pietje, dag van der Zaanden, goelemergen
van Oers, vuil wirke-nee, hó. Donkers, thuis alles
kits, seluu Wagemakers, vrouw de Bie" hij
heurde aan de stemmen wie 't allegaar waren en ein
delijk zee-t-ie: „waar blijven die twee piassen nouw;
ha. daar is d'n Blaauwe-n-al; sodemearel, wa-d-hee-t-Ie
laank nagebid. mergen Martens, goeiendag Wou
ters, Zég ze thuis gedag, waar is dieën vrekten Joep
nouw, Blaauwe, goeiendag", (da was vast 'nen pof-
klaant!) „mergen Dlentje oera. daar is ie, d'n bur
gemeester. zeg. kunde nie 'n bietje-n-opschieten, as heel
de vereenigink op oew staat te wochten, sloeber!"
„Sloeber?" vroeg d'n Joep: „hedde 't teugen mijn?"
„Teugen niemaand aanders," zee d'n Fielp oprecht.
„Heb 'k jouw wèl of heb ik jouw nie mee 't kerkzakske
op oewen kop getikt?"
„En wa da nog?"
„Hedde dan nie gesnapt da'k oew spreken moest, na
de Mis, sufferd?'
„Sufferd?" vroeg d'n Joep weer.
„Wa vraagde gij vanmergen toch telkens naar d'n
bekenden weg!" zee d'n bakker vuil: „nouw, menier
d'n Sufferd dan, as ge da beter verstaat!"
„As ge nouw nie uitscheidt," dreigde d'n Joep.
„Dan is 't nog niks" vulde d'n Fielp aan. „Gy zyt
zo'n bietje d'n snotneus van ons club en op jouw mot
ten me altij woohten, witte da wel, ventje?"
„Vrek" wenschte d'n Joep.
„Nouw kunnen me praten." zee d'n bakker.
„Kek 's mannen" 't Kerkplein was in dieën tus-
schentijd leeg geworren, me stingen mee z'n vieren daar
as 'n soortement van Oorlogsmoniement. „kek 's man
nen", zee d'n Fielp: „de zaak zit zoow, da'k jullie eerst
's in de vergaderink mot emmen, veur me d'r op uit
trekken om d'n pot te gaan verteren, waant..."
„Wordt 't uitgesteld?" vroeg d'n Blaauwe wantrou
wig.
„Val me nie in m'n reede" zee d'n bakker: „wie hee-
ge't nouw ooit op z'n vioo"! beuren speulen! Wordt 't
een Iersche; zij is knap en weet zich bovendien zóó
goed voor te doen, dat niemand baar ware afkomst
zou raden. Ik ben er van overtuigd, dat deze jongedame
binnen niet al te langen tijd tot de beste tooneelspeel-
sters van het Vereenigde Koninkrijk zal behooren; baar
talent laat te dezen opzichte geen twyfel over!"
Op het gelaat va.n de toehoorders begon zich eenige
bevreemding af te teekenen.
Druusmond keerde teleurgesteld naar zijn plaats te
rug. Savages wilde een jongedame protegeeren, van wier
talent hij zich heel veel voorstelde? Wat was dat voor
een onderneming? En wat kon dat den ondernemers nu
voor voordeel brengen?
„Ik geloof Savages," zei hij op waardigen toon, „dat
je verstandiger zou doen by je vak te blijven. Dat heeft
je tot dusver toch voldoende succes gebracht
„Men moet niet eenzijdig zijn! Een goede koopman
weet elke kans te benutten, die hem geld kan opbren-
gen. Zaken zijn zaken."
..M«n man in. zooais je weet. Lord Mayor van De-
vonshire klonk nu Isidore'a stem. „En aJs hii ie een
raad geeft..." y J
„Ik begrijp niet, dat u zich daar mee bemoeit tnnt.
onderbrak Elis haar ongeduldig. „Als mijn man een
jongedame protegeeren wil, moet hij dat toeh zelt we-
„Het was er mij alleen maar om te doen Lord Eerrv
in de gelegenheid te stellen geld te verdienen" kwam
Savages sussend tussohenbeide. „Geloof me. het zal een
loonende speculatie zijn, want zij la werkelijk een se-
nie. die kleine Nicole Irvine..."
Gedurende eenige seconden heerschte er na deze
woorden een doodscbe stilte. Toen schenen echter allen
hun stem plotseling te hebben teruggevonden. Men
dacht niet goed gehoord te hebben en eerst toen Sa
vages den naam van zijn beschermelinge nog eens her
haald had, drong het tot hem door, dat een ongeluk
kige samenloop van omstandigheden de schandaalaf
faire, die maanden geleden zooveel stof had doen op
waaien, thans opnieuw aan de orde zou komen.
Allen spraken door elkaar; men trachtte Savages. die
met een onverschillig gezicht toehoorde, aan het ver
stand te brengen, dat Nicole Irvine niets meer of min
der was dan een geraffineerde bedriegster, tegen wier
brutale practijken niet ernstig genoeg kon worden ge
waarschuwd.
uitgesteld?" en mee tikte-n-le mee z'n wijsvinger teu
gen z'n veurhoofd: „Wordt 't uitgesteld?"
Toen kwam d'n kuster over 't plein.
„Mergen Stoffers, mergen Krist, mergen kuster,"
zeeën me tegelyk.
„Is-t-er wa gebeurd?" vroeg d'n Krist.
„Mag ie 't weten, veurzltter?" vroeg d'n Blaauwe mee
'n knipogske.
„Nouw veuruit dan maar" zee d'n bakker.
„Kek 's Krist, kunde zwijgen?" vroeg d'n Tiest toen
seerjeus aan d'n kuster.
„Genogt"! gaf Ie zaohtjes ten antwoord.
„Nouw wy emmen 'nen steuvigen pot centen by
mekaar gekaart, Krist en nouw wisten we nie, wa me
me daar mee doen moesten."
„.Veul?"
„Kollesaal!"
„Nouw beweert d'n Fielp da gij binnenkort oew zui
ver feest viert as kuster!"
„Nouw, binnenkort da wil zeggen eh da-
d-hee nog 'n haalf jaar d'n tyd horre! 'k Ben ln Mèèrt
aangesteld, deur menier pastoor, toen 'n zeuven-en-
twintlg was. 'k Ben één en veftig, dus reken nouw
zeivers maar uit."
„Maar dieën tijd hebben we hard noodig," gong d'n
Tiest verder: waant ge mot weten, Krist, da me Jouw
'n borstbeeld aan willen biejen, as ge 't tenminste
hebben wilt en nouw gaan me dalyk aan menier pae-
toor vragen, of 't hier op 't kerkplein mag staan."
„Borst," zee d'n Krist.
„Nouw krygde gin borstbeeld, verstaan?" dreigde
d'n Blaauwe! En d'n Krist, nuuwsgierig as 'n heel
buurtje ouwe wyven, stapte deur.
„Hoe wiste gy da?" vroeg d'n Fielp.
'k Raalde-n-er maar naar," zee d'n Tiest: „as ie
gezeed had dat ie de zuiveren al gevierd had, dan
ha'k 'm verteld da-d-et veur z'n dartigjarige gekuster
was. Maar tusschen twee hokskes, veurzltter, 'k krijg
liliyk kouwe pooten hier. kunde nie 's 'n bietje-n-op
schieten mee oew nuuwke.
„Nouw. dan maar hier op 't kerkplein, stelde d'n
bakker vast. „De kwestie is deze," (één van z'n veur-
zitterszlnnekes) „de kwestie is deze, da'k menier pas
toor gezeed heb, da'k nie in de Hoogmis kan kullek-
teeren, vanweuges ons reis naar d'n Bels mee de
propkas."
„En toen?"
„En toen hee-t-ie gevraagd of me 'n groote kast
hadden!"
„Hoeveul ok alweer presies?" vroeg d'n Blaauwe.
„Honderd gulden vyf en dartlg en 'nen haalven
cent!"
„Rondt 't dan maar ineens af op vyf en dartig en 'nen
haalven cent," zee d'n Tiest.
D'n Joep draaide z'n eigen 's lachende rond.
D'n bakker sting even verbouwereerd over d'n Tiest
zn vlugge begrip.
„Ineens?" vroeg ie eindeiyk.
„Ja," zeed 'n Blaauwe royaal!
,Aa gy ze 'm dan maar brengt," zee d'n Fielp: „die
zeuven Stuivers!"
Even docht d'n Tiest na. „Gif op." zee-t-ie: ,,'k zal
die gelden persoonlyk overhaandigen!"
„Wanneer?"
„Nouw, dalyk!"
En Ik keek al 's stiekum naar de pasCorie, en Tc
docht zoow: hy ls er veur in staat, da blaauw mera-
kel, toen ik meende dat op menier pastoor z'n kamer
't gordyntje 'n bietje bewoog
D'n bakker telde zeuven stuivers en 'n haalfke ln
d'n Tiest z'nen pal men werendig, d'n Blaauwe gong
naar de deur van de pastorie.
„Hy zal toch 't hart nie in z'n donder emmen, om..."
schrok d'n bakker, maar mee trok dén Blaauwe aan
de bel, die me op 't plein zwaar beurden klinken deur
d'n hollen, grooten gang van de pastorie.
Van schrik holde d'n Fielp naar de stoep van menier
pastoor z'n huis en d'n Joep en ikke d'r achteraan,
ie trok open.
„Mieke," zee d'n Tiest: „ik mot menier pastoor per
soonlyk spreken namens de Ulvenhoutsche propclub.
Zuilie, da waren wy mee z'n drieën, kunnen wel
in d'n gang wochten."
Verdacht keek Mie ©ns allemaal 's aan. zee: „wocht
dan maar op de stoep," dee de deur weer dicht en me
heurden ze deur d'n stillen gang sleffen.
„Wa-d-ls da toch 'nen vriendelyken pot...", maar
d'n bakker lee z'n klaauwske, ter grotte van 'n èèr-
pelschaal, op d'n Tiest z'nen mond. zeggende: „witte
gij wel waar me hier staan, sjandoedel?"
Toen slefte Mie weer terug.
„Binnenkomen," zee ze: „maar veegt eerst oew voe
ten goed af, 't is hier ginnen pèèrdenstal!"
„Nie goed gemutst. Mieke?" kwekte d'n Tiest deur
d'n gang. da-d-et allemaal echoowde.
Mie gaf gin asem, maar keek straf naar onze voe-
tenvegery.
Toen hiew d'n Blaauwe z'n haand open, Waar de
zeuven stuivers Inlagen en 't halfke en zee: „Mie...
eh..."
Mie die docht da ze 'n fooike kreeg, wier vrlndeiy-
ker en d'r haand openhouwende zee ze: ,,'t hoeft aan
ders nie, horre!"
,Jk docht 't" zee d'n Tiest en stak de centen weer In
z'nen zak.
Ook Elis had nu haar gereserveerde houding afge
legd. Woedend beschuldigde zij hem. dat hy 9lechts het
voornemen koesterde haar en haar familieleden aan de
sport van de geheele wereld prijs te geven, maar Sava
ges liet zich ook door dien aanval niet van zyn stuk
brengen. Rustig, maar gedecideerd, zooals dat in zyn
aard lag, verdedigde hy, toen men hem eindelyk aan
het woord liet komen, de meening, dat de fout van Ni
cole Irvine te vergeven was, omdat zy sleohts uit liefde
voor Berry was voortgekomen. En daarom was het ook
eigeniyk Berry's plicht haar te helpen.
„Wat voor verplichtingen zou Berry tegenover dat
wezen hebben?" riep Isidora woedend.
„Hij heeft haar toch verzekerd, dat hy haar lief had"
antwoordde Savages spottend. „Het zou werkelijk van
belang zyn te weten, of onze vriend Berry zich met
Nicole Irvine wilde verloven, omdat hy haar lief had.
of. wyl hy in de veronderstelling verkeerde, dat zy een
dochter was van den multi-millionair Bancroft". En
daar Berry met zyn antwoord aarzelde, vervolgde hy
aanmoedigend: „Kom, Berry. wees eens eerlyk. Je be
hoeft je meening niet onder stoelen of banken te ste
ken. Ik behoor toch In zekeren zin tot de familie. Wilde
je dat meisje alleen om haar geld trouwen?"
Het viel den jongen Lord Davis niet gemakkelyk op
deze vraag antwoord te geven. Eerst na een korte pauze
zei hy: „Ik houd van Nicole Irvine."
„Een merkwaardige liefde, dat moet ik zeggen", zei
Savages met een schamper laohje. „Dure eeden, niet
waar? Liefdesverklaringen... beloften van eeuwigen
trouw... En plotseling is dat alles voorby!"
Hy sprong op, liep eenige malen met groote passen
het vertrek op en neer en bleef tenslotte voor Elis
staan. „En waarom is dat alles plotseling voorby? Het
geld was de oorzaak. Een ideale liefde, nietwaar Elis?"
„Ben je hier gekomen om Berry te beleedigen?"
Druusmond was opgestaan en wierp hem een dreigen
den blik toe.
„Ik ben gekomen" antwoordde Savages, terwyl hy
den ander recht ln de oogen keek, „om mijn bescheiden
meening van een parvenu, die ik voor jullie toch slechts
ben, tegenover den geest van hoogmoed te plaatsen, die
j.ou en je heele familie beheerscht".
Lord Druusmond soheen een oogenblik verbluft, doch
spoedig wist hy zioh te herstellen. „De hoogmoedige
geest der Davis, zooals jy de traditie van ons geslacht
VB ^^PAjpirin-tabletten worden door de B AYER-fabrleken uit- f
sluitend aan Apothekers en Drogisten geleverd.
Daarom trachten andere zaken, welke geen verstand van ge-
aan Apothekers en Drogisten geleverd,
^PAnl
sluitend
Daal_
neesmiddelen hebben U dikwijls minderwaardige tabletten te
verkoopen. Maar heeft U er al eens op gelet, op welke onhygië
nische en vieze wijze dergelijke tabletten in zulke zaken bewaard
en verpakt worden 1 U zult dan zelf tot de overtuiging komen,
steeds uitsluitend de origineele oranje-verpakking van BAYER:
oranjeband-buisjes van 20 tabletten a 70 cent en
oranje-zakjes van 2 tabletten a 10 cent
te eischen, en alleen Aspirin-tabletten
bij Apothekers en Drogisten te koopen, r r i
waar deze origineele verpakkingen |f fl
verkrijgbaar gesteld zijn.
Amico, d'r is nog nooit zoow schandalig gelachen in
de pastorie as dieën Zondagmergen, en Mie nouw,
as die nie in zo'n steuvig, gespannen zwart jak had
gezeten, dan had ze vast geborsten.
Menier pastoor kwam z'n kamer uit, vrindelijk la
chende. Maar toen le 't bakkes van Mie zag, toen per-
beerde-n-ie seerjeuzer te kyken, wat 'm glaansryk
mislukte.
„Kom binnen, komen guilie binnen?" vroeg ie
goedig as ie alty is en toen, om ok Mie 'n bietje 'n
plazler te doen: „hebben guilie oew voeten goed ge
veegd, mannen?"
,,'k Geleuf 't wel, menier pastoor," zee d'n Tiest: „me
staan al zeuven minuten niks aanders te doen" en d'n
Tiest veegde weer as 'nen schaatsrijder, die nie van
z'n plak af kan komen.
Mie smeerde 'm; wit gloeiend!
Toen me in de ontvaangkamer waren gezeten, mee
menier pastoor, toen nam onze veurzltter 't woord.
„Menier pastoor," begon ie: „de kwestie is deze: me
hebben vergaderd en besloten om tien gulden aan oew
af te dragen van onzen kaartpot veur oew ermen in
de prochie."
„Hebben juilie die vergadering op 't kerkplein ge
houwen?" lachte-n-ie mee rooie ogskes.
„Sjuust," zee d'n bakker.
Pastoor schaterde. „Ge zyt tiepen," lachte-n-ie.
„Nèt as ge zegt. menier pastoor," zee d'n Tiest droog
„Maar vrindelyk bedaankt. jongens, uit naam van
onz' erme procrianen. 'k Zal 't goed bestejen, horre!
'n Segaar?"
En terwijl ie 't kistje van d'n schoorsteenmantel
haalde, trok d'n Fielp z'nen portefullie uit z'nen bin
nenzak, dee 't illestiekske d'r af lekte aan z'n vin
gers, en terwyi me alelmaal toekeken, sleurde-n-ie 'n
pampierke van tien er uit, streek 't glad en zee:
„asteblieft, menier pastoor, namens dezelfste vereeni-
ging-"
„*k Vind 't heel. heel aardig van jullie, hoor." zee
pastoor toen: „en 'k wensch oew veul plazier op oew
uitstapke. Waar is de reis naar toe?"
„Naar d'n Belzjiek," zee d'n Joep: „me gaan aan d'n
petat-friet, zulle!"
Toen kwam Mie zeggen: „oewen koffie wordt ijs
koud, horre!" Waarop d'n Tiest antwoordde: „me
komen zóów, Mieke!"
Daarna zyn me mee negentig pop naar d'n Aan-
vers getrokken en 'n leut g*ad! 'n Leut g'ad!
't Is nouw Dinsdagavond en Trui hee nog niks teu
gen me gezeed van de week, dus dan wit 't wel
Maar tóch: veul groeten van Trui waant gy kunt
oewen toet a voe
DRA.
Noodseinen uit Alaska.
Het departement van marine heeft van het Ame-
rikaansche grens station St. Paul. in Alaska, een van
het Japansche radio-station Otshishi opgevangen tele
gram ontvangen, volgens hetwelk de Japansche Pa-
cific-vliegers, die sinds eenige dagen vermist worden,
zich aan de Mantanu-rivier zouden bevinden en van
daar noodsignalen seinen.
Zooals men weet, is het vermiste vliegtuig, aan
boord waarvan drie Japanners een trans-Pacific-
vlucht wilden maken, Zaterdag j.1. uit Japan ver
trokken.
VONDSTEN IN HET NEMI MEER.
Uit de oudheid.
Bij het graven in het drooggelegde meer van Nemi
zijn, vlak bij het tweede schip van Calligula, weer
belangrijke vondsten gedaan.
Er is n.1. een kleine pilaster van zeer fijn maaksel
gevonden, benevens een zeer elegant pilaartje van
roze ep violet gevlekt marmer, met den kraagsteen,
waarop het gestaan heeft, die beide in do uitvoering
doen denken aan den dichtbijgelegen tempel der Ara
Pacis.
Een en ander zou deel uitgemaakt hebben van een
tempeltje op het tweede schip.
belieft te noemen, de trotsche, onbuigzame geest der
Davis heeft er toe medegewerkt Engeland groot te ma
ken. Hij is het, die onze familie tot een van de eersten
van het Vereenigd Koninkrijk heeft gemaakt. De geest
der Davis..."
„Ik zal je bevrijzen," viel Savages hem ongeduldig in
de rede, „dat die trotsche en onbuigzame geest der Da
vis zioh nog zeer diep zal buigen en wel voor de avon
turierster Nicole Irvine! Ik zal je bewyzen, dat de zoo
hoogstaande familie Davis het als een eer zal beschou
wen met de oplichtster Nicole Irvine, tegen wier bru
tale practyken niet ernstig genoeg kan worden gewaar
schuwd, aan één tafel te zitten!"
Hij maakte een overdreven hoffelijke buiging en ging
naar de deur. Plotseling soheen hem echter nog een
gedaohte door het hoofd te gaan. Met een ruk draaide
hy zich om, liep op Berry toe en terwijl hy deze ami
caal op den schouder klopte, zei hy: „Ik hoop, Berry, dat
je ook verder mijn vrouw zooveel mogelyk gezelschap
zult houden. En wat dat zaakje betreft, dat ik je wilde
voorstellen..." hij glimlachte even, „let eens op, Berry,
hoezeer dit nog je belangstelling zal weten op te wek
ken."
Daarop verliet hy haastig het vertrek.
Savages had zyn beschermelinge in een klein pension
ondergebracht, dat in de omgeving van Riohmond ln
een stille villawyk lag.
Toen hy Nicole in den namiddag bezocht, vond hy
haar in een zeer gedeprimeerde stemming. Het bleek
haar niet mogelyk den vreeselyken tijd, dien zij in de
gevangenis had doorgebracht, te vergeten.
Om haar op andere gedaohten te brengen, gaf hy
haar getrouw verslag van het onderhoud, dat hij den
vorigen dag met zyn vrouw en haar familieleden had
gehad.
Nicole had zwygend naar het verhaal geluisterd. Zy
wist nog steeds niet, wat Mr. Savages eigenlijk met
haar voor had. Met geen enkel woord had hy het noo
dig geoordeeld, haar in te lichten omtrent de vraag,
waar zij zioh steeds mee bezig hield, n.1. wat toch de
reden was, dat hij haar met de goede zorgen van een
ouden, trouwen vriend omringde. Met een vanzelfspre
kendheid, welke geen tegenspraak duldde, betaalde hy
het pension, waarin zij woonde en daarnaast had hy
haar nog ruimschoots in de gelegenheid gesteld haar
Met het Winkler raket. Met ongeloof
lijke snelheid.
Zooals reeds eerder door ons is vermeld geworden
heeft een zekere Dr. Winkler een raket-machine uit
gevonden.
Dr. Winkler wil zijn raket, dat voorzien is van
verschillende meetinstrumenten, afschieten naar de
stratosfeer. Hij verwacht, dat de vuurpijl zes Engel-
sche mijlen per honderd seconden zal afleggen en na
een record-hoogte bereikt te hebben door middel
van een parachute weer ongedeerd naar de aarde
zal terugkomen.
Slaagt dit experiment, dan is dr. Winkler van plan
het toestel zoo te vervolmaken, dat het in drie a
vier dagen de maan zal kunnen bereiken.
Omtrent een mislukten start van het raket wordt
bericht, dat er voor het experiment van Winkler een
buitengewone belangstelling bestond en dat alle aan
wezigen diep teleurgesteld waren, toen de proef niet
doorging.
De vulling met vloeibaar gas duurde reeds aan
merkelijk langer dan men verwacht had.
Eindelijk stond het raket om twee uur namiddags
start-klaar. Het weer was uitstekend. Op het terrein
was een speciale radio-installatie gebouwd, om den
schepen onmiddellijk het bericht van den start door
te geven. Dozen zouden dan zoo spoedig mogelijk
op zoek kunnen gaan naar de parachute.
Tevergeefs wachten allen echter op de afschieting
van het raket. Wegens den langen duur der vulling
en de vochtigheid was een gedeelte van het ventiel
verijzeld en de bovenste zuurstofhouder gesprongen.
Dientengevolge kon de vereischte druk van tien
atmosfeer niet meer verkregen worden.
Winkler zelf had op dergelijke hindernissen niet
gerekend, daar hij verwachtte, met de vulling in
tien minuten gereed te zijn.
De start is thans definitief op zes October a.s. vast
gesteld.
Moeder vergiftigd haar kinderen en zich
zelf.
Uit Soerabaija komt het. volgende bericht tot ons:
Toen de heer De V., employé van een der tabaks
ondernemingen der Landbouw Mij. Oud-Djember
Woensdagmiddag van zijn werk uit de tuinen thuis
kwam, trof hij daar 'n afschuwelijk drama aan. Zijn
vrouw lag bewusteloos met doorgesneden polsade
ren en in bewusteloozen toestand trof de vader ook
zijn drie kinderen aan, twee meisjes van 9 en 7 en
een jongetje van 5 jaar. De onmiddellijk ontboden
dokter constateerde dat de vrouw gepoogd had haar
kinderen te vergiftigen. Vermoedelijk heeft zij daar
voor gestampe kinine gebruikt. Het jongste kind is
overleden. De vrouw en de beide andere kinderen zijn
nog steeds bewusteloos, maar men heeft goede hoop
op hun herstel. Het schijnt dat de echtgenoote van
den heer De V. geestelijke afwijkingen vertoonde,
waarvoor zij vroeger reeds ter observatie in een zie
kenhuis heeft vertoefd.
EEN KABEL GESPRONGEN.
Een zware last stort neer.
Bij de kabelbaan van de hardsteenfabrieken Ham-
bach-Diethardt bij Erfurt, is door tot nog toe onbe
kende oorzaak, dicht bij de laadplaats een kabel ge
knapt, waardoor 108 beiaden transportkooien elk on
geveer 12 centenaars zwaar met geweldig geraas van
een hoogte van 50 meter naar boneden zijn gestort.
Het terrein biedt een beeld van groote verwoesting.
Een opzichter, die er werkzaam was, kon zich nog
slechts op het iaatste oogenblik redden.
garderobe aan te vullen.
Zij liep naar het raam en keek in de stille straat met
aan weerszyden een rij groote kastanjeboomen, in wel
ker takken reeds duidelijk de eerste bladknoppen te
zien waren, zy voelde zich moedeloos. Het verbiyf in
de gevangenis had haar innerlyk gebroken; de vroolijke
onbezorgdheid, welke haar vroeger kenmerkte, had
plaats gemaakt voor een zwaarmoedigen ernst, die niet
bij haar jeugd paste.
„Ik ben u nog altijd eenige nadere verklaringen schul
dig", zei Savages plotseling, terwyl hij gemakkelyk in
een der breede fauteuils ging zitten. „Uw optreden was
destijds, toen u zioh voor Evelyn Bancroft uitgaf, zóó
zeker, zóó zelfbewust, dat zelfs de wantrouwenste men-
sohen aan het sprookje van uw rijkdom geloofden. U
bent er in geslaagd met sleohts 20 pond op zak toegang
tot de hoogste kringen te verkrijgen, iets wat zelfs me
nigeen met 100.000 pond niet gelukt."
Zyn woorden brachten haar plotseling weer herinne
ringen voor den geest, herinneringen, welke zy reeds
lang vergeten waande, doch die nu weer schenen te her
leven. Zij schreed in gedachten door vorstelijk ingerich
te vertrekken, zat aan feestelijk gedekte tafels en
danste met Berry in schitterend verlichte balzalen...
Daarna echter zag ze zichzelf op de beklaagdenbank
in de rechtszaal en al die aristocraten, de Astons, en de
Davis, de Molenglen en hoe zij allen mochten heeten,
vulden de gereserveerde tribune tot op de laatste plaats.
Hun gelaat had alle minzaamheid en voorkomendheid
verloren; hun houding was vijandig en ongenaakbaar
als van menschen, die zich bedrogen voelen. Zy miste
de kracht deze menschen tegemoet te treden. Haar in
nerlijke spankracht was gebroken, zij voelde het. Daar
om zei ze moeideloos: „Ik ben niet meer dezelfde, Mr.
Savages. Ik ben slechts een schaduw van de Nicole Ir
vine, die met 20 pond op zak de wereld meende te kun
nen veroveren."
„M'n lieve kind, je gevoel van eigenwaarde heb je
verloren. En dat is heusoh zeer betreurenswaardig. Zon
der gepast gevoel van eigenwaarde komt men in de
wereld niet vooruit. Ik had met die mogelykheid reke
ning moeten houden, maar alles is nog niet verloren.
Kom maar mee, Nicole. Dat zaakje maken we nog
sneller in orde dan je denkt."
Wordt vervolgd.
