De „verhinderde"!?)
Een Hollandsch voorbeeld nagevolgd.
Zaterdag 15 October 1932.
SCHAGER COURANT.
De dame
die zich Bancroft noemde
Het heelt oorspronkelijk in mijne bedoeling gele
gen mij te onthouden van elke schrijverij aangaan
de de bekende, door mij gehouden executieveiling te
Schagen.
Ik kan me begrijpen dat meerdere tuinders onder
dc tegenwoordige omstandigheden in een ongewo
ne» gemoedstoestand verkceren en dat dan wel eens
woorden gezegd, ja dingen gedaan worden waaraan
zii onder andere omstandigheden niet zouden ge
dacht hebben.
Dat. die bestaande toestanden slecht zijn, ja dat. er
jr. de normale maatschappelijke en sociale verhoudin
gen gccne verbeteringen mogelijk zouden zijn, ik zal
de laatste zijn om het tegen tc spreken. Al ben ik
persoonlijk van meening dat er met onvolmaakte
menschen geen volmaakte samenleving op te bouwen
is, zoo sluit dit natuurlijk niet uit dat ik heb te
respcctecrcn dat ieder naar eigen overtuiging
zijn best doet het ideale zooveel mogelijk nabij tc
komen.
Maar ik meen wel als eisch tc mogen stellen dat
men daarbij rond voor zijne meening uitkomt en
elkander niet rpisleidt.
Waar'ik meer en meer den indruk krijg dat ge
noemde veiling door bepaalde personen met een be
paald doel nu verder wordt uitgebuit en cr in ieder
geval onware voorstellingen worden gegeven, voel ik
mij nu gedrongen, niettegenstaande vroegere voor
nemens, de pen ter hand te nemen.
Toen de veiling W. tot het verleden bfehoorde, werd
ergens cenc vergadering bijeengeroepen met als on
derwerp van bespreking: „Moeten wij ons laten ver-
koopen of niet?"
De beantwoording van deze vraag laat ik aan den
lezer zelf over. Mij kwam als vanzelf de wedervraag
op de lippen: „Moeten wij onze verplichtingen nako
men of niet?" Immers hij dio iets leent ver
plicht zich zelf dat geleende op een bepaald tijdstip
terug tc geven. Dit zijn naar mijne meening niet al
leen wettelijke, maar ook fatsocnsplichtcn! Erkent
degene die leende deze plichten niet, dar. leende hij
niet. maar deed iets anders, waaraan U zelf maar een
naam moet geven.
Dat die teruggaaf wel eens op een ongelegen tijd
stip kan zijn vastgesteld of kan worden verlangd is
niet tc ontkennen. Daardoor verandert de wettelijke
verplichting niet, maar ook ik ben van meenïmg dat
men zooveel als het kan redelijke en menschclijke
toepassing der wetten mag verlangen. Daarbij mag
echter allerminst worden vergeten dat een ieder rech
ten en plichten heeft en de laatste alleen kan nako
men als de andere partij ook zijn plichten nakomt.
Dat een groep van personen ook onder abnor
male omstandigheden eenzijdig zijn plichten zou
kunnen op zij zetten, is dan ook niet alleen onder
dc tegenwoordige wetten nog altijd onrechtmatig,
maar komt me ook afgescheiden daarvan, tegenover
de anderen altijd onbillijk en onredelijk voor.
In het geval W. heb ik de volle overtuiging dat er
niet anders gehandeld kon worden en daarnaast dat
SV.'s belangen zooveel mogelijk behartigd zijn.
De mededeeling van hot „Protestcomité" dat het be
reikte resultaat is te danken juist aan de gevoerde
agitatie, is beslist onjuist. Indien de tegenwoordige
kooper, daartoe in laatste instantie mede door mijn
persoonlijke medewerking in staat, gesteld, geenc
schriftelijke opdracht had gegeven voor een bepaald
bedrag en onder bepaalde voorwaarden af te mijnen,
i was de plaats ingevolge de laatste Instructie van de
1 eerste hypotheeklioudstor gegund, onverschillig in
welke deelen of combinaties ze was ingezet en zou
het resultaat zijn geweest dat W. niet had kunnen
blijven wonen!
Ik heb den heer Zwagerman na afloop der veiling
'doen verzoeken zich te mijnen kantore tc vervoegen
ten einde hem deze feiten mede te deelen en zoo
noodig te bewijzen, doch deze heeft zich tot heden
piet bij mij vertoond.
Js het niet opvallend dat geen der woordvoerders op
.veiling of vergaderingen ooit moeite hebben gedaan
FEUILLETON.
Roman van Norberfc Garai.
16.
Savages had deze woorden op zoo ernstigen toon ge
sproken dat Elis verbaasd opkeek. „Waar gaat het om,
Jules?"
„Om onze scheidingsplannen. Daar ik. zooals gezegd,
eensgen tijd op reis moet en het niet onmogelijk is, dat
die- i-eis langer duurt dan ik vooruit voorzien kan,
schijnt het me raadzaam je dit voorstel nu reeds te
doen."
„En wat heb je me dan te zeggen, Jules?"
„Ik ben bereid je een maan del ijksche toelage van 200
pond te geven tot je weer zult hertrouwen. Als je met
Berry trouwt, ontvangen jullie op den dag van je hu
welijk 50.000 pond. Dat wil zeggen, niet jij, maar Berry
Davis. Ik zal dan dat bedrag op zijn naam bij een bank
depuneeren."
Ontzet sprong Elis op. „Dat zou onzinnig zijn, Jules",
riep ze uit,- „Berry is een verkwister!"
„Dat is zoo. Maar hij is geen speler. En een verkwis
te1' b°e zeer het me ook spijt je dat te moeten zeg
gen is me toch liever dan een speler!"
Zij gaf geen antwoord. Zij had het gevoel, alsof de
grond onder haar voeten wegzonk. Tot dusver was zij
steeds van meening geweest, dat haar man haar voor
50.000 pond had opgelicht. Dat hij zich dit bedrag had
toegeëigend om het door haar hartstocht voor het spel
niet in gevaar te laten brengen, had ze nooit willen
inzien. Maar de gebeurtenissen van dezen nacht had
den hem in het gelijk gesteld. Zij was een speelster, ja,
nu moest ze het zelf toegeven.
zich op de hoogte te stellen van de feiten waar
over zij het publiek toch zouden inlichten?
Nu lees ik in dc Schager Courant van 11 dezer de
aankondiging van eene vergadering met als onder
werp: „Wat leert ons dc verhinderde vorkoo-
ping te Schagen?"
Nu loopt het toch wel de spuigaten uit! Dit is zui
vere misleiding. Er is verkoch» te Schagen. Voor een
betrekkelijk lagen prijs, doch bij gebrek aan contante
gelden en geheel geen behoefte aan bouwland is dat
toch niet te verwonderen. Zoodra de tuinbouw beter
gaat, zal naar mijne meening het bieden en koopen
door geen enkele „solidaritcitsoverweging" worden
bemoeilijkt.
Ik laat aan het gezond verstand van den lezer over
tc beantwoorden waarom men blijft vergaderen en
blijft ageeren. Hij die wel eens dc verslagen van deze
vergaderingen leest, vindt daarin gegevens genoeg
om te beoordeelen of hier al of niet dc politiek zich
heeft meesier gemaakt van een beweerd onrecht en
van oen gefantaseerd succes om te eigen bate munt
uit te slaan.
Maar hoe men over politiek denke en welke rich
ting inen voorsta, hier is mijn plicht om uitdrukkelijk
te verklaren dat er geen veiling verhinderd'is en dat
het naar mijne meening, onder onze tegenwoordige
wetgeving niet mogelijk zal zijn ccne veiling te ver
hinderen, al moest ook dc inzet door schriftelijk ge
machtigden worden gedaan of in laatste instantie de
veiling volgens artikel 495 Burg. Rechtsvordering op
de Rechtbank worden gehouden.
Ten slotte meen ik te moeten waarschuwen tegen
het feit dat het niet is buitengesloten dat deze en
dergelijke agitatie's het credietwezen in de tuinbouw
streek op den duur wel eens zouden kunnen schaden
en het onderling vertrouwen en daardoor het zaken
doen meer kwaad dan goed zouden kunnen doen.
Het ligt natuurlijk niet in mijne bedoeling politieke
of zelfs maatschappelijke discussies te openen, zoodat
ik op eventueele beantwoording niet zal ingaan. De
opgemelde feiten garandeer ik volkomen en ieder
belangstellende kan zicli van dc waarheid daarvan te
mijnen kantore overtuigen.
II. J. VAN VEEN,
Notaris.
70-JARIGE ROTTERDAMMER STIJF VAN
RHEUMATIEK.
Nu wéér lenig als toen hij 40 was.
Men schrijft ons uit Rotterdam:
„Ik had veel last. van kramp en stijfheid in mijn
boenen. Daar ik 70 jaar ben en ik eiken avond 2 uur
moet loopon om kranten te bezorgen, gaf mijn vrouw
mij den raad om ook eens Kruschen Salts in te ne
men. Ik ben daar zes weken geleden mede begonnen
en ik heb nu geen pijn meer. Mijn beencn zijn nu
weer net zoo lenig als toen ik 40 jaar was. Dus ben
ik vast besloten om er mee door te gaan zoolang
ik loef. Als U liet noodig acht, kunt U mijn schrijven
bekend maken". P. J. P. te Rotterdam.
70 jaar. Dan funcüonnecrt alles zoo vlot niet
meer; inwendige stoornissen brengen kwalen moe,
en kunnen aanleiding zijn tot rhcumatiek en hevige
pijnen. Nu wordt Kruschen onmisbaar. Kruschen
Sjilts tast direct de ooi-zaak van het kwaad aan;
de scherpkantige unnezuurkristallcn, die do on
draaglijke pijnen veroorzaken, worden opgelost en
met de andere afvalproducten volkomen verwijderd.
Door de ideale combinatie van zes verschillende zou
ten is Kruschen tevens een zachte aansporing voor
alle organen, dus zal hot onmogelijk zijn dat derge
lijke zuren zich weder, kunnen ophoopen en zich in
uw gewrichten nestelen. Dat is de reden waarom
een trouw Kruschen-gebruiker geen last van rheu-
matiek kan hebben.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten a F1 0.90 en Fl. 1.00 per
flacon.
Nu is het de meest geschikte tijd, dit. alles eens
zelf te ondervinden op t oogenblik kunt U Kru
schen Salts probeeren op onze kosten. Want door
heel Holland zijn onder de apothekers en drogisten
duizenden flacons Kruschen verdeeld, die verpakt
zijn met een gratis proefflacon. U kunt deze gratis
proefflacon gebruiken zonder de gewone flacon Kru
schen te openen. En als U na deze proef niet volko
men tevreden bent, kunt U dc groote flacon terug
brengen bij den winkelier, waar U haar kocht en hij
zal U Uw f 1.60 (Uw geheele uitgave) zonder omwe
gen terugbetalen. Maar vergeet, niet, dat de gratis
proefflacon alleen verpakt is hij dc groote maat van
f 1.60 en dan nqg slechts voor beperkten tijd.
Gaat dus naar Uw apotheker of drogist, voordat hij
deze groote proefpakken uitverkocht heeft. (Adv.)
En deze erkenning ontnam haar de kracht, waarmee
de haat jegens haar man haar tot dusver vervuld had.
Nu eerst zag zij in. dat ze geen recht had bem te ver
afschuwen en de wijze, waarop hij te werk was gegaan
als verachtelijk te kwalificeeren.
Het zwijgen dat thans tusschen hen heersohte, lag
zwaar en drukkend in het vertrek. Door de gesloten
ramen drong slechts gedempt het ruischen van de
Theems en het getjilp der vogels, die in het park ont
waakten.
„Ik kan me met alles vereenigen", zei ze eindelijk,
bijna fluisterend. „Ja, ik kan me met alles vereenigen
En overigens, Jules, hebben wij elkaar zeker niets meer
te zeggen?"
„Neen."
„Dan wensch ik je goede reis, Jules."
In een toestand van volslagen uitputting verliet zij
het vertrek. Moeizaam ging zij de trap op, die naar haar
vertrekken leidde. In haar boudoir vond zij de kame
nier. die op haar wachtte. Zij liet zich. rillend van koude
door haar ontkleeden, hoewel het in het vertrek be
haaglijk warm was.
Een beseheiden klopje op de "deur deed haar uit haar
apathie opschrikken. Het was James, die een brief voor
haar bleek te hebben. Een gesloten couvert zonder adres
De inhoud bestond uit een crèque van 60 pond. De
winst van dezen nacht!
Van buiten drong het geluid van het aanslaan van
een motor tot haar door. Zij snelde naar het raam en
luisterde net zoolang tot het gonzen van den wagen in
de verte wegstierf.
Door een onverklaarbare onrust gedreven, liep zij
daarna het vertrek op en neer, tot zij eensklaps tot een
besluit scheen te zijn gekomen. Zij nam plaats aan het
kleine schrijfbureau, dat in een hoek van het boudoir
stond, zocht een couvert en voorzag dit van het adres
van haar man. Daarna schoof zij de chèque in de en
veloppe, plakte deze dicht en gaf haar kamenier op
dracht den brief onmiddellijk naar de post te brengen.
Maar toen het meisje reeds bij den deur was, riep
zij haar terug, nam den brief uit haar hand en opende
hem weer.
300.000 H.A. veenmoerassen en plassen in
Duitschland wachten op de kolonisten.
Een gebied, halt zoo groot als Neder
land, ligt ongebruikt.
Door Dr. W. Tietgens.
ALS men ziet. hoe intensief de landbouw in Duisch-
land wordt bedreven, lijkt het bijna onmogelijk,
om daar nog een kolonisatie te ontwikkelen,
binnen de eigen landsgrenzen. En toch vindt
men ook daar naast streken, die op de meest intensieve
wijze in cultuur zijn gebracht, andere streken, die braak
liggen, waar niets groeit, waar alles nog wacht op het
werk van den kolonist, dat ook deze gronden geschikt
zal m%ken voor het opleveren van rijke oogsten. Het
Saargebied niet meegerekend bedraagt de oppervlakte
van Duitschland 46.8 millioen H.A.. waarvan vólgens de
jongste statistieken 63 pet. in gebruik is voor den
landbouw, terwijl 27 pet. met wouden en bbomaanplan-
tingen zijn bedekt. Van de rest wordt 1.3 pet. in beslag
genomen door huizen en tuinen. 3.7 pet. door allerlei
wateren. 3 pet, door wegen, spoorwegen, parken, kerk
hoven, sportterreinen, vliegvelden e.d., terwijl slechts 4
pet. als werkelijk onbenut wordt aangemerkt. Dat is
dus een gebied van 1.88 millioen H.A. Deze onbenutte
grond is echter hiet altijd onbruikbaar. Er is 421000
H.A veen bij. wat een niet onbelangrijke geldswaarde
vertegenwoordigt. En de 1.470 K.A., die er dan nog
overblijven, zijn wel niet meer dan 3.1 pet, van.de totale
oppervlakte, doch bij elkaar vormen ze toch nog een
terrein zoo groot als de helft van Nederland. Dat i3
voldoende, om de vraag te rechtvaardigen, hoeveel er
van dat gebied nog bruikbaar gemaakt kan worden en
hoeveel menschen er zoodoende door binnenlandsche ko
lonisatie onderdak gegeven kan worden.
Volgens de officieele statistieken zijn er bij dat land
ongeveer 250.0C0 H.A. welke geschikt gemaakt kunnen
worden voor den landbouw, zooals heidevelden of moe
rassen. die kunnen worden gedraineerd. Doch ook van
het overige zou er nog heel wat voor den landbouw
geschikt zijn, zocals velden, die bij hoog water een enke
le maal kunnen onderloopen, doch overigens geen reden
tot klachten. Het waterrijke Holand kon trouwens in
meerdere opzichten tot voorbeeld worden genomen,
want de 781000 'H.A. water, welke' binnen het Duitsche
grondgebied vallen, bedekken nog veel vruchtbaar land,
dat zonder veel moeite kan worden drooggelegd. Vele
meren en plassen zijn slechts enkele decimeters diep,
ontelbare beekjes en delta-armen loopen breeduit met
ontelbare bochten door het vlakke land al die over
blijfselen uit een vroeger tijdperk, toen Duitschland neg
een echt waterland was, kunnen gereguleerd worden, of
geheel verdwijnen. De bekende, grootsch opgezette ko
lonisatie, pogingen der Pruisische koningin uit de acht
tiende eeuw, waardoor het Havelandsche veenmoeras
en de moerassen van de Oder, de Warthe, en de Netze
tot vruchtbaar land hebben gemaakt, zijn ongetwijfeld
van belang, doch ze verrijkten het landbouwgebied met
sleohts ongeveer 95000 H.A., zoodat er nauwelijks een
derde gedeelte is gedaan van wat thans nog gedaan
moet worden, nog ongerekend het vele, wat er evenals
in.Holland langs do zeekusten gedaan kon worden, niet
Leden van den vrijwilligen arbeidsdienst bij het
brnikbaar maken van den moerassigen grond.
alleen door bedijkingen, zooals in Friesland en Gronin
gen, maar ook door drooglegging op groote schaal.
Tot dusver heeft eigenlijk alleen op laatstgenoemd
gebied het Hollandsche voorbeeld aanstekelijk gewerkt,
de drooglegging der Zuiderzee kreeg een pendant in
de drooglegging van het Frische Haff en zelfs van de
Noord-Friesche Waddenzee en andere ondiepe gedeel
ten van Noord- en Oostzee. Zoo zou nog 80.000 H.A.
land gewonnen kunnen worden.
Bij dc allerlaagste, meest voorzichtige schatting komt
er dus nog een 350.000 a 400.000 H.A. grond voor kolo
nisatie in aanmerking, daarbij bevinden zich gronden
van de beste kwaliteit. En als wij dan nu eens voor een
zuiver schematische berekening aannemen, dat deze
grond verdeeld wordt in boerderijen van 5 H.A., dan
zouden er niet minder dan 70.000 boerderijen op kun
nen komen. Dat zijn. weer schematisch genomen, 1750
dorpen met elk 40 boerderijen, waarin minstens een
kwart millioen menschen een levensbestaan kunnen
vinden. Het belangrijkste voordeel van zoo'n systema
tische kolonisatie zou echter zijn, dat de koioniën niet
worden gesticht op reeds bestaade landbouwterreinen,
doch dat er voor die koloniën werkelijk nieuw land
wordt gewonnen. De vrijwillige arbeidsdienst, waarin
thans reeds bijna 200.000 jeugdige werkloozen bezigheid
vinden, zou jaren achtereen ontelbaar velen, die thans
tot nietsdoen zijn veroordeeld, door deze kolonisatie
plannen werk verschaffen van groote algemeene be-
teekenis, werk. dat met des te meer vreugde zal wor
den gedaan als diegenen, welke daarvoor geschikt too-
nen te zijn. het gewonnen land ook te bebouwen krij
gen, wanneer hét eenmaal voor den landbouw geschikt
is gemaakt. Het levensbestaan, dat zoodoende aan ve
len wordt verschaft, doet het gebruik van allerlei arti
kelen toenemen, waardoor de binnenlandsche markt
zich tot een grooter afzetgebied ontwikkelt en de ge
heele economische samenleving een stoot in de goed®
richting krijgt.
Akkers ontstaan uit een moeras! Een van de
reusachtige baggermolens, waarmee in korten
tijd een onbruikbaar moeras veranderd wordt
in akkerland.
Op de achterzijde van de chèque schreef zij de woor
den: „Ik zal nooit meer een kaart aanraken; ik zal
nooit meer spelen! Elis!"
En eerst toen de kamenier met dezen brief vertrok
ken was, eerst toen was zij tevreden...
De man met de twee gezichten.
In den namiddag van denzelfden, dag zat Lord Dou-
glas Davis in de bibliotheek van zijn landgoed. Nicole
hield hem gezelschap. De oude heer gewaagde ook nu
nog met geen woord van de reden, welke hem aanlei
ding had gegeven Nicole te verzoeken hem naar de bi
bliotheek te vergezellen. Maar toen zij hem verzocht
haar levensgeschiedenis te mogen vertellen, knikte hij
haar belangstellend toe.
Met groote aandacht volgde hij het verhaal en toen
zij had uitgesproken, staarde hij nog eenigen lijd na
denkend voor zich uit. Eindelijk zei hij: „Die dr. Stan-
hope heeft u met zijn rapport dus eigenlijk in de ge
vangenis gebracht."
Nicole zweeg. Zij sprak niet graag over dr. Stanhope.
Zij haatte hem. Hij had haar bestolen, moreel bestolen,
want hij ontnam haar de eenige verontschuldiging,
welke zij voor zichzelf had, de verontschuldiging, dat zij
haar misstap begaan had uit liefde voor Berry. Moe
dig zou zij de ontzettende gevangenisstraf gedragen
hebben, ongevoelig voor al het afschuwelijke, dat zij
daar had moeten beleven, wanneer haar tenminste de
troost was gebleven, dat zij ^terwille van haar liefde
moest lijden. Maar dr. Stanhopé had immers beweerd,
dat het niet liefde was geweest, die haar in de gevan
genis had gedreven, maar levenshonger! Levenshonger,
een woord, dat niets zei, maar nochthans over haar lot
besliste.
Ik heb in de gevangenis zooveel doorgemaakt", zeide
zij, in pijnlijke herinneringen verdiept, „dat ik de men
schen niet benijd, op wie de verantwoording rust over
anderenrecht te moeten spreken. De motieven, die
iemand tot misdaad kunnen drijven, zijn zoo verschil
lend, zoo tragisch en vaak ook zoo vergeeflijk, dat men
zich afvraagt waarom menschen, wier schuld werkelijk
niet zoo heel groot was, te gronde meesten worden ge
richt Vele mijner medegevangenen hadden gestolen en
bedrogen, maar bij de meesten was het de nood, die
haar daartoe gedreven had. Ik heb in die kooi heel wat
leed gezien, Lord Douglas, en niet mijn eigen leed al
leen, maar ook dat van anderen heeft mij te denken
gegeven. En daarom haat ik dr. Stanhope, die het
waagt met één woord met een mensch af te reke
nen..."
Lord Douglas troostte haar met de ververzekering,
dat zij ook deze tragische episode van haar leven spoe
dig vergeten zou zijn. Handig gaf hij daarna het gesprek
een andere wending. Hij vertelde haar, hoe verbaasd hij
geweest was, toen eenige dagen geleden geheel onver*
wachts Savage's secretaris, mr. Haynes, was versche
nen om hem mede te deelen, dat Mr. Savages bereid was
de op het landgoed ruslende hypotheek over te nemen,
zij het dan ónder één voorwaarde: dat hij. Lord Douglas,
bereid was Nicole Irvine, dezelfde, die ongeveer een
jaar geleden zijn zoon Berry in zoo'n moeilijk parket
had gebracht, te adopteeren--.
„Ik kan je wel zeggen, m'n lieve kind", vervolgde de
oude heer glimlachend, „dat ik me, zoo lang ik kon,
tegen deze eisch verzet heb. Je moet me goed begrijpen
M'n familieleden hebben je zoo heel anders geschilderd
dan je in werkelijkheid bent, maar ik moet je eerlijk
bekennen, toen ik vanmorgen onder de betreffende acte
mijn handteekening plaatste, deed ik dat geenszins met
tegenzin. Toen ik je leerde kennen, was ik aangenaam
getroffen door den indruk, dien je op mij maakte. Neen,
neen, m'n lieve kind, het ligt niet in m'n bedoeling je
een complimentje te maken. Maar één vraag moet je
me toch nog beantwoorden, oprecht beantwoorden, wat
ik je verzoeken mag: hoe is je verhouding tot Savages?"
Nicole keek den ouden heer vrijmoedig in het gelaat.
„Hij is als een vader voor me", antwoordde zij zonder
aarzelen. „En als Mr. Savages er niet geweest was, dan
zou ook voor mij het leven geen waarde meer hebben
gehad."
„En waarom verlangde hij, dat je mijn dochter zou
worden?"
„Mr. Savages wilde sleohts, dat ik de zuster van uw
