De Brabantsche Brief
van Dré.
H o l e 1 „R ij s s e n b e r g"
afgebrand.
„Z a k e 1 ij k e" jeugd.
AFSCHAFFING VAN DEN
ZOMERTIJD.
Zware brand te Veendam.
UI venhout, 29 November 1932.
Menier,
Teugeswoorig la er maar
één manier om méé te ko
men in de weareld. Eén ma
nier om méé te draaien op
dieën steeds sneller wente
lenden èèrdbal en die ma
nier is om da ding nie al
te seerjeus te nemen.
Waant as ge da wèl doet,
as ge deuze weareld, dit
draaiend gekkenhuis veur
„vol" aanziet, veur ernst
nimt, dan kan 't nie uitblij
ven, of ge wordt stapel kran
kejorum
Wetenschap, Kunst, Poli
tiek, as ge alles wat er op die punten wordt beweerd
veur zuute koek aannimt, nouw dan meugde wel *n
maag hebben aa 'nen ijzeren ketel, om t allegaar te
verstouwen.
As ge 't allegaar mee oew harsens verwerken wilt, dan
meugde wel 'nen kop van gewapend beton hebben, wil
le nie ontploffen.
En daarom: as ge gtren oew maag gezond houdt, as
ge gèren oew harsepan klèèr houdt, wel, dan Is 't het
beste nog maar, da ge de boel maar laanks oew Jaske
lot loopen en da ge kalmkes oewen weg gaat.
Dan Is 't de grotste wijsheid, om op d'n dag oew werk,
oewen handel, oew perduktle zoo goed meugelijk af te
leveren- en as d'n dag weer om Is, oew deur te sluiten,
t plattebuske op te poken en maar net te doen, of ge
mee oew Trui „samen alleen" op de weareld zljt.
'n Mopke muziek, niet te laang en as er per ongeluk
weer 's 'nen weareldhervormer veur oewen radioow
komt, dan draalde d'n knop om en ge zegt: „zeg ze
thuis gedag."
Waant één ding staat veuruit vast: hij hee gelijk! Nét
ro'n gelijk as d'n vorige, die 't aandersom beweerd had
en as nommer drie, die 't mergen weer veul beter wit en
t aanders bekekt. Om dus mee oew eigen nie overhoop
te komen leggen, is d'n besten raad die *k m'n eigen
geven kan, en ok opvolg, amlco, draai 't knobbel-
ke om, mokt netjes 'n buiging, zeggende: „gedag Beu
kers, vandaag nie noodig."
Veftig jaren gelejen omtrent, hebben ze 'n zekere stof
tot wetenschap verheven. En nie zoow flaauw, amlco.
ge kondt er doktor in worren! Die wetenschap hiette
toen, als ik me-n-eigen nog herinder: economie-politiek!
Teugeswoorig hiet ze... Malaise!
Maar da's zoow erg nie, die naamsveranderink. 't
Kind mot *nen naam hebben en as ge nagaat dat er in
Amerika teugeswoorig wefkes zijn, die alle drie maan
den weer aanders hieten, Jansen, Pletersen, Klaasen,
Wullemsen, al navenaant dat d'ren mieljonnèèr is ge
doopt licht, dat dan ok d'n Economie z'n eigen 'a
aanders vernoemde!
Maar genogt: Sjeek Spier hee al gezeed g"ad in z"nen
tijd: „wat is "nen naam", en iedereen, ok al hebben ze
nie veul aanders gelezen van dieën mensoh, as die vier
woordjes, -is 't daar wel mee eens!
Maar 'k wou ditte gezeed hebben: veur d'n economie
zóó vast was geloopen as nouw 't geval Is, toen s oh reven
de geleerde perfesters en doktoren haalve kraanten vol
over economie. En as ge 't dan allegaar sjecuur las en
'r oewen kop mee voldouwde, dan zoude die kearels
volop gelijk gegeven hebben! Zelfs... al sprakken ze me
kaar vierkaant teugen.
En nouw?
Ge ziet niks meer van die krantengeleerdheid, niks!
't Beste wa ze 'r dan ok van maken kunnen! Maar...
as er nouw 's éénen was, die twee woordjes zéker wist,
van boeken en kraanten die hij vroeger volgeschreven
hee, dan zouwen me 'n heel end op kunnen schieten In
de weareld.
D'n één houdt 't mee goud, d'n andere zweert bij zui
ver. (of daar 'n aander verschil in is as de kleur!),
nommer drie zouw veur 'n dubbeltje gère tien gulden
ontvangen in plots van aandersom. nommer vier wilt
„kappetaol" heelegaar afschaffen..., en da's samen zoow
ongeveer de wijsheid waarmee de weareld naar de pin-
nekes is gedraaid.
Nouw zit bekaanst iedereen, mee z'n ermen, over me
kaar. te woohten op wa nuuws.
Ik .ken er, die iederen dag 'n paar gulden leenen, mee
de bedoeling om 't weer effen te maken op d'n grooten
feestdag van de algemeene revolutie! Ollee, amlco, zulke
grappenmakers zijn er teugeswoorig ok, horre!
Maar genogt alweer.
As ik verder deurgaal op al da schoons, waar 'nen
boerenmensoh alleen maar om lachen kan, dan zit ik.
veur ik 't wet, in d'n politieken mesthoop en dan... dan
kleddert de blubber om oew ooren, veur ge 't beseft.
Elke mensch is teugeswoorig „ergens" lid van en „er
gens" hee altij 'n kraant en bestaat uit duuzenden on
bekenden, en as ge nouw per ongeluk één lid van „Er
gens" op z'n eksterogskes trapt, dan komen die duuzen-
vertrekken, een maand vroeger dan hij gedacht had.
Je vader is met hem meegegaan."
Max Reiss deed deze mededeeling geheel onverwachts
aan het ontbijt.
Hetty schrok en alle kleur, die ze nog over had ver
dween uit haar smalle wangen.
„Weggegaan? Heelernaal weg? Voor goed weg?"
vroeg zij verslagen.
„Heelernaal weg", antwoordde Max Reiss, haar woor
den herhalend. „Je moest mij op je knieën danken en
mijn naam zegenen, dat moest je!" flapte hij er belee-
digd uit
Hetty bloosde en haar wangen geleken op twee pioen
rozen.
,Jk - ik ben u dankbaar, mijnheer Reiss. Dank u
heel hartelijk!" 6tamelde Hetty en ze wenschte, dat zü
iets meer warmte In haar stem kon leggen.
Zij kon met geen mogelijkheid beschrijven waarom
zij tegen den man, met wien zij nu verplicht was te
trouwen, zoo'n lngekankerden haat koesterde. Zij wist
niet dat haar koelheid, haar jeugdige reinheid, en haar
ongenaakbaarheid juist haar voornaamste aantrekke
lijkheden waren. Gedurende zijn geheele leven was Max
Reiss alleen in contact gekomen met vrouwen voor wie
geld het eenige was, wier zieleleven te koop was met
de dingen, die men voor geld verkrijgen kon, die erom
gelachen zouden hebben, wanneer zij hoorden, dat
Iemand een ander Ideaal kon hebben dan onmetelijk en
rijkdom.
Maar hij kon Hetty Loring niet koopen, Hij had groo
te sommen besteed voor de prachtigste juweelen, hij
had haar uit Londen een vorstelijken uitzet medege
bracht opdat zij hem alle eer met haar verschijning
kon aandoen, wanneer zij getrouwd waren.
Maar in zijn hart wist hij wel, dat zelfs zijn meest
rijke gift niet in staat was haar polsen ook maar een
weinig sneller te doen kloppen en hü wist ook, dat haar
bleeke wangen en doffe overschaduwde oogen niet te
wijten waren aan gebrek aan voedsel of frlssche lucht
want Hetty at met den eetlust van een gezond jong
meisje en haar meesten tijd bracht zij met haar zusje
in den tuin door maar aan een nameloos verlangen
naar Jack Peri-vale, wiens geschiedenis nu tot alle cou
ranten was doorgedrongen.
Max Reiss was van plan geleidelijk al zijn zaken in
Engeland af te wikkelen, met Hetty te trouwen en dan
naar Amerika te gaan om daar opnieuw zijn praktijken
den onbekenden mee d'r kraant op oew af, of ge 'm
doodgetrapt hedt en dan...
Wel dan kunde beter terecht staan veur 'nen echten
moord (per auto) „verkeersongeluk" hiet da, waar ge
mee vijf guldens boete afkomt! En dikkels mee *n vrij
spraak.
Dus... gin politiek, de deur dicht en 't plattebuske nog
*s lekker opgepookt. En as meneer „Ergens" aan m'nen
radio komt, d'r uit die gin huishuur betaalt.
'k Had 't daarsjuust over die Am er i kaan scha werkens,
die zoow dikkels van mieljonnèèr verwisselen! „Mieljon
nèèr" ollee, ik zeg da zoow, omdat 'k nooit aanders
gelezen heb, as Amerikanen worden as krantenjongen
geboren en gaan as mieljonnèèr dood!
Neeë, da's gin smoesje, amico! 'k Weet nie of ge 't
wit, maar ge hedt daar 'n vereeniging van mieljonnèèrs-
gewezen kraanten jongens. Eéns per jaar venten die
kearels nog mee kraanten ouwe liefde roest nie.
en as ge nouw 't „geluk" hedt, zo'nen kearel tas baas
te hébben, die oew b.v. 't heele Jaar beknibbelt (daar
rijn van die mieljonnèèrs!) dan loopte 'm op z'nen kran
tendag „per ongeluk" teugen z'nen mieljonnèèrsbuik,
ge kopt 'n kraant van 'nen stuiver, betaalt mee 'n
dubbeltje en ge zegt, zoow erm as gé mocht zijn: „lot
maar zitten, jong!"
Maar 'k wouw 't over de wefkes van die mieljon
nèèrs gehad hebben.
Ge mot weten, die hebben 'n nuuwe mode uitgevon
den!
Die scheiën teugeswoorig uitliefde!
Amlco, déar moeste nouw Trui 'e over uit heuren
pakken! Om koud van te worren.
„Zijn die wijven nouw heelegaar bedlt-en-bedat," hee
ze gezeed! „Gaan die 'n mooi servies aan duuzend
stukskes gooien, omda ze baang zijn dat er vandaag of
mergen 'n oorke van 'n kommeke zal breken?"
En toch Is 't zoow.
Ik heb 't zeivers gelezen.
Da gaat zoow, as lk 't goedbegrijp. Op 'nen goelen
mergen staat de mieljonnèèr op, uit z'n donzen bedde-
ke, zet z'nen buik zoow vriendelijk meugelyk veuruit
en schrijdt naar z'n marmeren bad mee gouwen bieskes
Daar dompelt ie in d'n laauwen eau-de-cologne. en dan
komt z'nen lijf-barbier om 'm netjes in orde te maken.
De mieljonnèèr scheldt 'in 'n haalf uur achter mekaar
uit, omda-d-et allemaal zoow lang duurt, (want 'n schei
kammen in zeuven haren is 'n heksentoer!) en einde
lijk smeert ie 'm, in 'nen wolk van alle blommengeuren
naar de lift, (scheldt de lift uit omdat ze zoow lang
zaam valt) en spoeidt z'n eigen, as 'nen lenigen zee
hond naar z'n toeteloeriske, die mee 't ontbijt zit te
wachten. Meestal is da-d- gepensioneerd filmdingske
van tachtig pond „zwaar", mee 'n pruik van withouten
krullen en 'n steuvig gestucadoord smoeltje, solied ln
d'n grondverf, 't Wicht is opgenomen in zeuventlen
mieljonnèèrsstamboomen en dikkels „thuis" in 't heele
stamboomenbosch, waarvan de variëteiten zijn: rijke
krantenjongens, èrme graven en baronnen.
Hij is dol op z'n toeteloeriske, da bekend staat as
duur! Ja amlco, zoow schijnt da te gaan, in Kauw-
gommerika.
As de krantenjongen de tweede week zóóveul ver
dient, dat Ie 'n dubbeltje overhoudt, dan gaat ie 'n
hondje houwen. Veur da dubbeltje schaft le „stukskes"
aan, bij d'n slager.
Houdt ie, na ennigten tijd wa méér over, dan gaat
le 'nen grooten hond houwen, die weer wa duurder is
in d'n kost en as ie eindelijk z'n eerste mieljoen bezit,
dan gaat le nie naar d'n hondenkoopman, maar naar
de filmfabriek en lot z'n eigen daar 'n duur wefke aan
meten.
En hoe meer mleljoenen, hoe duurder of le z'n eigen
da „goedje" aanschaft.
Afijn hij is dan dol op z'n „gelakte meubeltje" en
as ie binnenkomt, uit d'n barbier z'n handen, dan zouw
ie ze gèren 'n kuske geven. Maarversch verfwerk
mot droog blijven, dus hij gaat zitten, aan d'n over-
kaant van de tafel en wuift z'n tachtig-pond-kostelijk
held minzaam toe.
Achter de verflaag wordt onzichtbaar glimgeiachen.
En as ie dan op z'n Engelsch hee gevraagd of z'n
„toeteloeriske lekker slaapies heeft gedaan," dan mokt
ie de post open. die naast z'n gouwen eierdopke leet.
Hè? Wa'st da? Hee z'n toeteloeriske nouw echtschei
ding aangevraagd?
„Ja, m'n mollig mieljonnèrke, gij zij zoow goed voor
jouw olledollepoesevrouwke, da'k echtscheiding aanvroeg
waant m'n hart brikt (en ze legt d'r gelakte vlnger-
topkes op de rechterborst), want m'n hart brikt, as ik
denk dat da wel 's veranderen zal. Dan is al dit
,,mooie"weg!'
De mieljonnèèr wil 'n traan wegpinken, maar hij be
denkt z'n eigen de barbier hee-'t 'm sjuust zoo
sjecuur gepoeierd en ontroerd zee t ie dan: „en nouw
zullen we samen 's 'n manjefiek, duur echtschelding-
twaletje veur m'n poezesoesevrouwke laten maken!"
't Pousevrouwke schuift de lange wimpers langzaam
open en gluurt schattig naar bulten, naar d'r moliig
zeehondje.
Amico, ik word nouw zo'n bleQe misselijk en lot die
twee dus maar alleen betijen, maar de echtscheidingen
uit liefde, zijn in Amerika nog meer in trek as knaauw-
gom.
te beginnen in New York, Chicago of een der andere
groote dichtbevolkte steden. Londen was een terrein
■wat voor hem wel bijna afgegraasd was.
Er was niet de minste kans op, dat de autoriteiten
zijn vrouw zouden indentlficeer-en als Hetty Loring, het
meisje dat ontsnapt was gedurende haar transport naar
het verbeterhuis. In haar rijke en modieuze kleeding zou
zij er heel anders uitzien en in ieder geval kon haar
vergrijp geen misdaad genoemd worden.
Met hongerige blikken keek hij naar het bleeke ge
zichtje. 'dat er zoo aandoenlijk uitzag in den gouden
oohtendzonnesch ij n.
„Wij zullen niet te lang meer wachten, Hetty. Van
ochtend ga ik naar de stad om een speciale vergunning
te koopen en dan zullen wij a.s. Woensdag trouwen in
Babbacombe, het kleine dorpje aan den voet van den
heuvel."
„Ja", was alles wat Hetty kon antwoorden, maar haar
hart stierf in haar binnenste. Voor een oogenbllk ver
gat zij alles behalve haar jammerlijke liefdesgeschiede
nis, vergat, dat zij door haar offer haar vaders veilig
heid verzekerd had, vergat dat door haar liefdesdroom
te begraven zij kleinen Chick de kans gaf op een ge
lukkig en gezond leven. Max Reiss had zijn woord ge
houden: do groote Rfenan was uit Zwitserland geroepen
om het kind te onderzoeken en koesterde alle hoop op
een volkomen en duurzame genezing, als hij den jon
gen onder zijn persoonlijke controle had. Dus had hij
kleinen Chick meegenomen naar zijn herstellingsoord
in de bergen en Hetty had een innig dankgebed gepre
veld toen zij zag, hoe de groote, vriendelijke chirurg de
zorg voor het kleine jongetje op zich naim.
Zij daoht nu aan Chick en aan haar vader en aan wat
het Max Reiss had gekost haar aan de wet te doen ont
snappen; hoe hij zichzelf schuldig had f-maakt, alleen
teTwille van haar en va; zijn groote liefde.
Er klonk dan ook dankbaarheid in haar stem, toen
zij zeide:
„Vergeef mij, als 't je blieft, Max! Het was de eerste
maal, dat zij hem bij zijn voornaam noemde. „Denk
niet, dat ik kjv 1 en ongevoelig ben voor alles wat je
gedaan hebt. A'issdh'"i zal ik mettertijd leeren Je lief
te hebben, als je in het begin maar geduld met mij wilt
hebben en in ieder geval zal ik als we getrouwd zijn,
mijn best doen, een goede vrouw voor je te zijn."
Zij sprak deze woorden op een aandoenlijk, lieve ma
nier.
t Gaat gepèèrd mee kollesale „bruiloften", toespra
ken, costuums die geëtaleerd worren en 't komt alle
maal in de kranten, mee de prentjes van 't „bruids
paar" erbij en iedereen vindt 't daar roerend schoon.
Nouw gij weer!
En acht dagen later, stapt Mister Zeehond weer op-
gepolitoerd in z'n lift en lot z'n eigen zakken naar
'n splinternuuw tweedebandske da weer op 'm te wach
ten zit aan de ontbijttafel en zoowlang as er glnnen
brief va d'n advekaat naast z'n eierdopke leet, is zijnen
dag al weer good!
Hoe gij over de wetten denkt, amico, die op zo'n
manlei de samenleving tot 'aen troep maken, die 'k
nie nader noemen kan in deus fatsoenlijke krant, da
weet lk nie, of... ik weet 't wel, natuurlijk! Nouw
zoow denk ik er dan net eender over.
'k Wouw ok nog iets over de Kunst (hoofdletter
zetterke! aanders hebben me al keet, veur me begin
nen!) over de Kunst gezeed hebben.
En wel naar aanleiding van 'n stukske da 'k las in
de „Nuuwe Haarlemmer", 'n stukske da gong over de
reis van Mgr. Aengenent naar d'n Paus.
„Tenslotte", zoow las lk: „informeerde de Paus naar
de richting der kerkelijke kunst in Nederland en vroeg
of in ons land de traditioneele lijn der Kerk gevolgd
werd zooals de Paus dat absoluut wenschte".
Ik heb gin plak meer. M'n velleke ls vol. Maar....
ik eindig maar net eender as Mgr. daar in Rome zal
gedaan hebben, toen d'n H. Vader da vroeg en....
ik krab maar 's achter m'n oor!
Ik koom er wel 's op trug.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Van het bekende toerlstenverblijf niets
don -en rnlne overgebleven. De brand
weer machteloos door gebrek aan blnsch-
water.
Naar uit het Twentsche stadje Rijssen gemeld
wordt, is Woensdagavond ongeveer halfelf het be
kende hotel en toeristenverblijf '„Rijssenburg", een
prooi der vlammen geworden.
De oorzaak is onbekend gebleven. In het hotel,
dat zeer eenzaam in de naatste omgeving van uitge
strekte bosschen ligt, waren slechts de bewoners
aanwezig; gasten zijn er in de wintermaanden maar
zeer zelden.
De brandweer trok naar het terrein van den brand,
dóch zij kon niets uitrichten, daar er geen blusch-
water te krijgen was. De watervoorziening in de heu
velachtige terreinen daar is zeer schaarsch.
Mede tengevolge van de groote droogte van de
laatste weken woedde dc brand zeer fel. Het duurde
dan ook niet erg lang of het geheele gebouw was
een ruine. Ook van den inventaris kon vrijwel niets
gered worden.
Een gelukkige omstandigheid was de windrich
ting. Die was nl. zoo, dat de bosschen geen gevaar
liepen. Tegen overslaan van de vlammen behoefden
dan ook geen maatregelen genomen te worden. In
dien de bosschen aangetast zouden zijn, was de ramp
zeer zeker thans niet te overzien.
De eigenaresse, N.V. Maatschappij Hollands
Schwarzwaid, was verzekerd
Hotel „Rijsserberg" was bij de toeristen, die Twente
bezoeken, een bekende pleisterplaats. Niet alleen ver
toefden er iederen zomer talrijke vreemdelingen ge
durende kortoren of langeren tijd, doch ook door
trekkende toeristen verbleven er gaarne eenige
oogenblikken om van den hoog gelegen heuvel,
waarop het gebouw stond, te genieten van de schoo-
ne panorama's over een groot deel van Twente on
Salland.
Als ei iets te verdienen ls....
De „Neue Freie Presse" geeft het volgende, voor de
„Sachlichkeif van de veelbesproken moderne jeugd
typeerende verhaal uit Wcenen:
Annerl was 16 jaar oud. blond, blauwoogig en zon
der baantje. Toen zij zich bij een parfumerie-winke
lier aanmeldde, die een advertentie had geplaatst
voor een verkoopstertje, geurde het in den winkel
op eenmaal naar de Lente. Daaraan waren de par
fums „Printempsvolkomen onschuldig: met de jon
ge Annerl was de Lente in den winkel gekoben. Zoo
was het ten minste voor het gevoel van den winke
lier. die echter tot zijn levendige spijt moest verkla
ren dat de post al vergeven was. Ln toen zag Annerl
er in haar teleurstelling zóó zielig, maar ook zóó lie
felijk uit. dat de winkeleigenaar het als een nood
zaak Voelde haar te troosten. De kus dien hij het
jonge meisje toen op de roode lippen drukte, was
volgens hemzelf vaderlijk bedoeld, maar zijn echtge-
noote vond zulks in het geheel niet vaderlijk. Want
Max Reiss staarde onafgebroken naar het witte ge
zichtje met zijn kinderlijken onschuld en ernstige aan
trekkelijkheid en hij overdacht of hij nog veel langer
moest wachten, alvorens hij haar kon gebruiken voor
datgene wat vanaf het eerste oogenbllk zijn bedoeling
met haar was.
Tot nog toe was hij bang geweest, maar nu Hetty's
vader uit den weg was geruimd, was er geen reden tot
verder uitstal; te meer daar hij dien morgen bericht had
ontvangen, dat een zijner ondernemingen misschien
wel de grootste misliep, omdat de vrouwenhand ont
brak.
Max Reiss kuchte; zijn stem had een zwaren, bijna
vaderlijken toon, toen hij een der kleine handen in de
zijne nam en antwoordde: .Dat ls goed, kindje! Als je
maar bij me blijft, zal ik je veilig door het leven helpen
En om nu eens te zien of je werkelijk apprecieert wat
ik voor jou en je vader en je kleine broertje heb ge
daan, vraag ik je om nog vanavond iets voor me te
doen."
Een plotselinge huivering doorvoer Hetty.
„Wat moet lk dan doen?" vroeg zij, zooals een klein
kind gevraagd zou kunnen hebben.
Max Reiss liet zijn vaderlijke allures vallen en werd
vroolijk; hij grinnikte alsof hij juist een goede mop had
'gehoord.
„Zullen de jongens je niet met huid en haar opeten,
jouw kleine duif!" grinnikte hij vergenoegd.
„De jongens? Ik begrijp u niet", stamelde Hetty, zich
afvragend of hij soms dronken kon zijn, als was het
ook nog vroeg in den morgen.
„Doe maar geen moeite - om iets te begrijpen, kind.
Trek dat mooie witte costuum aan en zet dien grooten
zwarten hoed op, die ik je pas uit Parijs heb medege
bracht en zorg dan, dat je in een half uur klaar bent
om met mij naar de stad te gaan", en hij stond op on
drukte een kus op Hetty's go.uiblond haar alvorens hij
de kamer verliet.
Is de vrijheid dien prijs waard?
Hetty zat stijf rechtop ln Max Reiss' prachtlgen auto
met doodsbleek gezicht onder den grooten hoed met
veeren.
„Wacht maar totdat wij in den trein zijn; dan zal ik
je meer ervan vertellen", sprak haar verloofde, in ant
de echtgenoote hoorde ervan. Annerl vertelde haar
avontuur namelijk aan haar vrienden en vriendin
nen-kring en daaronder waren vakl-»oze vriendjes
die geen geld kregen en toch graag naar de bioscoop
wilden.
Met hun voortreffelijk zakenlieden-inzicht zagen
deze „moderne'' jongelui dat dit avontuur van Annerl
geld waard was.
Zoo werd de parfumerie-winkel in de daarop vol
gende dagen druk bezocht. De klanten, bestaande
uit meisjes en jongens beneden de 20 jaar, waren
echter geen betalers. De meisjes verlangden parfu
merieën en wat er nog meer voor heerlijkheden in
een dergelijken winkel te krijgen zijn, de jongens
contant geld De winkelier gaf het allemaal „gratis
voor niets"', zooals dat heet.
Totdat het den winkelier na eenigen tijd te bar
werd. Wanneer hij een faillissement wilde voorko
men moest hij bij zijn vrouw te biecht gaan. Hij deed
tenslotte het laatste en de vrouw gaf hem den ver-
standigsten raad die te geven was: „ga naar de
politie."
Eenige dagen later stonden de jonge geldafperser-
tjes terecht voor den kinderrechter. Ook de gekuste
Annerl was als getuige verschenen. Toen de rechter
haar vroeg waarom zij zich „überhaupt" had laten
kussen, antwoordde de 16-jarige Circe met onschul-
digen oogopslag en met naieve verwondering: „Maar
hij gaf me toch een poederdoosje cadeau!"
Initiatief-voorstel van een tweetal leden
der Tweede Kamer.
De Tweede Kamerleden Van den Heuvel en Bak
ker hebben een initiatief-voorstel bij de Tweede Ka
mer ingediend, beoogende de wet van 23 Maart 1018,
gewijzigd bij de wet van '22 Maart 1922, regelende
den zomertijd, in te trekken.
In de memorie van toelichting zetten de beide Ka
merleden uiteen, dat zij tot initiatiefvoorstel zijn ge
komen, omdat dc Regeering bij de behandeling van
hoofdstuk V der Rijksbegrooting heeft uitgesproken,
dat van haar geen voorstel tot intrekking van de
wet, regelende den zomertijd, is te verwachten.
Blijkens vroegere door den tegenwoordigen minis
ter van binnenlandsche zaken ingediende voorstellen
is deze bewindsman voor zich zelf bereid mede te
werken aan afschaffing Van den zomertijd. Alleen
het verwerpen van het desbetreffend voorstel, nu
bijna acht jaar geleden, door de Eerste Kamer, doet
blijkbaar de regeering ervan afzien opnieuw een
voorstel in te dienen.
Nu er in een toenemend aantal kringen, ook bui
ten de vroeger bezwaarden, bezwaren rijzen tegen
den zomertijd, meenen de voorstellers, dat er genoeg
zame reden is, deze zaak op nieuw aan de orde te
stellen.
Zij ontwikkelden vier bezwaren.
Zij achten het onjuist om verkeerde gewoonten,
gelijk blijkbaar het later op den dag stellen van al
lerlei dingon geacht wordt te zijn, te gaan verhelpen
door maatregelen, die juist degenen, die aan de na
tuur der dingen getrouw zijn gebleven, treffen. Het
is een groot bezwaar voor onze boeren-, tuinders- en
landarbeidcrsbevolking, indien door een bepaalde
maatregel de arbeid een uur vroeger moet worden
aangevangen. De morgenduisternis en de dauw zijn
voor vele werkzaamheden een groot beletsel. In de
streken, waar men zich aan de werking van deze wet
kan onttrekken, geeft het dan belangrijke verwarring
in de gezinnen.
Zeer veel onderwijsdeskundigen en huismoeders
zijn overtuigd van het nadeelige van den zomertijd,
omdat voor veel kinderen de maatregel een uur min
der slaap beteekent.
Ook veel visschers ondervinden nadeelen van den
zomertijd, doordat voor hen de tijd, waarop met suc
ces gevischt kan worden, met een uur wordt ver
kort.
Huis genoot en met moeite gered.
Donderdagmorgen ontstond te Veendam brand in
een groot perceel in de Kerkst-aat. waarin gevestigd
is het filiaal der Velo-waschmachine-maatschnppij.
De filiaalhouder en zijn vrouw, die boven sliepen,
wisten zich ternauwernood te redden. Twee kleine
kinderen moesten door den vader naar beneden wor
den geworpen, waar ze door omstanders werden op
gevangen De ouders zelf wisten zfch met behulp
van een ladder naar beneden te begeven. Do beide
motorspuiten waren spoedig aanwezig, doch konden
niet verhinderen, dat het geheele perceel uitbrand
de.
De bovenwoning van een belendend perceel, eigen
dom der gemeente en bewoond door het hoofd eener
school, brandde eveneens uit.
woord op haar bedeesde vraag, wat hij van haar ver
wachtte.
De weg naar het station was aan belde zijden be
grensd door wijde, groote heidevelden en onder alle
andere omstandigheden zou Hetty. die dol op de mooie
natuur was, van een dergelijken tocht genoten hebben.
Maar vandaag voelde zij geen geluk in den gouden zon
neschijn. geen schoonheid in de zee, geen bewustzijn,
dat het leven mooi was, iets om van te genieten en
dankbaar voor te zijn.
Hetty's blauwe oogen waren vertroebeld door ver
driet; zij wrong haar handen in de dure. nieuwe hand-
sohoenen en een torn in het witte glacé toonde aan
welke heftige aandoeningen haar doortrilden.
Waarom nam Max Reiss haar mee naar Londen en
waarom moest zij zich In feestgewaad steken?
Het vreeselijike gevoel bekroop haar en liet haar tot
het einde der reis niet meer los. dat z!i naar Londen
gingen om daar te trouwen; dat Max Reiss dit met op
zet voor haar had verzwegen om haar te beletten te
protesteeren of een scène te maken.
Hetty was zich terdege bewust, dat zij haar belofte
gegeven had in ruil voor haar vaders vrijheid en Chick'fl
genezing en dat zij die niet meer kon terugnemen, zelfs
al zou Jack plotseling terugkomen en haar vragen hem
te vergeven en nog zijn vrouw te worden.
Er kwam een waas voor haar oogen, toen zij aan den
man dacht, die haar zoo trouw en eerlijk had gesche
nen.
„Hij was niet sterk genoeg om dat alles te trotseeren;
hij liet mij in den steek toen hij de gelegenheid had om
zijn liefde te bewijzen. Ik zou hem niet ln den steek ge
laten hebben."
Haar hoofd gloeide hevig en haar hart was zwaar als
lood, toen zij uit de auto stapte en mee naar het loket
ging, waar Max Reiss twee eerste klasse kaartjes kocht
Hij had haar gezegd, dat hij eerste klasse reisde om
haast en gedrang bij de loketten te voorkomen.
Het is zeker, dat zooals Hetty daar stond in haar ele
gant costuum met den coquetten hoed. niemand zou
heboen kunnen denken dat zij ook maar in de verste
verte iets te maken had met het kleine, verschrikte
meisje met het wollen mutsje en den langen mantel, die
uit de handen der politie ontvlucht was.
Wordt vervolgd.
