Het gruwelijke geheim.
Het gestolen luchtballonnetje °f De geschiedenis van twee deugnieten,
WETENSWAARDIGHEDEN.
WARE WOORDEN.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 7 Januari 1933. No. 9206.
ZATERDAG AVONDSCHETS
Door Sirolf vrij bewerkt naar een Duitsch motief.
(Nadruk verboden. Alle rechten voorbehouden.)
HET was een grauwe, mistige avond, zoo een,
waarin de misdaad rondwaart en de dikke
avondnevels zich sluipend om de menschen
leggen en een gevoel geven van te zullen stikken...
Aan den waterkant klokte het af en toe melancho
lisch, onheilspellend en het trage water deed soms
een roestige ketting zachtjes rinkelen, een roestige
ketting, waaraan een paar bootjes, zielsverlaten, to
schommelen lagen.
Toen kwam hot meisje
Ja, ze dacht natuurlijk, dat ze niet gezien werd.
Maar door een van die spelingen van het lot, waar
door gruwzame misdaden soms onder het oog der
wakende gerechtigheid gepleegd worden, geviel het,
dat er een waakzaam, scherpzinnig politieman op
merkzaam was geworden. Hij volgde haar op eeni-
gen afstand, ongezien, doch hardnekkig als een
bloedhond
Sluipend bijna bewoog het meisje zich voort door
de dikke nevels tot aan het houten steigertje. Even
rinkelde de roestige ketting, dan sprong ze, mot
iets donkers in de hand, in het bootje en wilde de
riemen grijpen, terwijl het bootje langzaam van den
wal weggleed. Maar toen opeens, waarschijnlijk op
geschikt door het plassen van het water in den duis
teren avond, jankte een hond luid opEr nader
den vlugge, dreunende voestappen, verlamd van
schrik zag het meisje de gestalte van een politieman
vaag, doch daarom juist te onheilspellender op het
steigertje verschijnen en hij riep gebiedend, de hand
op den revolvertasch: Hedaar, wat moet dat betee-
kenen, kom dadelijk hier!
Snel als de bliksem slingerde het meisje het pakje
in het water, hetgeen den machteloozen politicman
een kreet van woede en protest ontlokte. Dan zeeg
zc moedeloos in het bootje neer en roeldo traag mot
een paar slagen naar den wal terug, waar ze door
den politieman, die een gruwelijk geheim vermoedde,
met de gebruikelijke vragen werd ontvangen. Naam,
woonplaats, geboren, beroep, waar werkzama, wat
ze hier uitvoerde en wat ze had weggeworpen. Ze
beantwoordde alle vragen kort en bondig, behalve
de twee laatste. Wat haar hierheen gedreven had,
kon ze geen vreemde bekennen, waaruit de politie
man opmaakte, dat ze waarschijnlijk gestolen goed
had weggemaakt, zoo ze al geen kindermoordenares
was. Toen hij iets dergelijks liet doorschemeren,
werd Gretchon zoo heette ze zoo wit als een
doek, doch zweeg. Wat voor den politieman gelijk
stond met een bekentenis. En in tranen badend
moest Gretchen mee naar het naastbijzijnde post
huis.
Daar bleef haar optreden hoogst verdacht. Over
zichzelf gaf ze wel inlichtingen. Ze heette, zooals ge
zegd Gretchen en natuurlijk nog iets meer, en ze was
wees, en woonde bij een weduwe in. Ze was typiste
bij de firma Knippers, groothandel in ijzerwaren, al
sedert 7 jaren. Bij informatie klopte dat allemaal.
Maar over den inhoud van het pakje, dat ze op zoo
geheimzinnige wijze had weggeworpen, daarover zei
ze niets. Vleien noch dreigen hielp. En dU6 werd
ze in hechtenis gehouden. Tot het geheim onthuld
zou zijn of Gretchen haar roode lippen zelf geopend
zou hebben. Maar Gretchen bleef stom
De commissaris vond het een hoogst verdacht ge
val. Een diepgaand onderzoek werd ingesteld. De
ijzerfirma gaf uitstekende referenties en achtte het
zedelijk gedrag van Gretchen hoven elke verdenking
vorhoven. De weduwe evenzeer, cn deze uitte nog
haar spijt over het vreemde voorval en de onteeren-
de hechtenis van Gretchen, omdat ze verloofd was
met zoo'n keurigen man en gauw zou gaan trouwen.
Ja, ze was verloofd met een geacht man, een com
mies aan het stadhuis, een man van bij de veertig.
Onmiddellijk werd de commies in verhoor genomen.
Deze wees verontwaardigd elke verdenking van de
hand ten aanzien van kindermoord. Hoe durfden ze
zooiets denken? Hij was een fatsoenlijk man en hij
zou over eenige maanden met Gretchen zijn gaan
trouwen. Overigens vond hij het optreden van Gret
chen wel vreemd en kon het geenszins billijken en
hij verklaarde met klem jegens don commissaris, dat
hij onder deze omstandigheden zich nog eens moest
bedenken, of hij zijn huwelijk met Gretchen wel zou
doorzetten. Hij moest aan zijn goede naam op het
stadhuis' als commies denken! Hij wilde zich niet
comprom i tteeren
De commies werd onmiddellijk weer vrijgelaten.
De man was onschuldig, dat was zonneklaar Maar
de commissaris gaf het niat op. Door zijn speurders
werd het pakje opgevischt...... cn op het bureau werd
het geopendEr zateen klinker in, een straat
keiMaar bovendieneeu klein lokje blond
haaren oen gedroogde bloem, waarschijnlijk
een viooltjeEn dat lokje blond haargeleek
opvallend op do zachte, blonde haren, van de vlech
ten, die om hei onschuldigde gezichtje van Gret
chen gevleid lagen,Geen twijfel was feitelijk moer
mogelijkdat lokje haar, van een kindje natuur
lijkEen streng verhoor volgde, doch Gretchen
bleef ontkennen en wilde geen enkele verklaring
over het lokje, de gedroogde bloem en den kei geven
Het vreemde was bovendien, dat de meest hardnek
kige nasporingen in alle richtingen, geen enkel
spoor van een vermist kindje opleverden. In do hee-
le streek en de heolc stad was in jaren geen moord
of iets dergelijks gepleegd, er waren geen vermis
tenen tochdat lokje
Toen werd er een deskundige, een scheikundige
in gemengd. Het was een nog jonge scheikundige,
met scherpe oogen. Die Gretchen scherp opnam en
stilzwijgend tot de ontdekking kwam, dat het het
liefste meisje was, dat hij nog ooit gezien had. Hij
moest de haren van Gretchen onderzoeken, ten ein
de na te gaan, of er verwantschap was tusschen de
scheikundige samenstelling van haar lokken en die
van het lokje. En die was erMaar de jonge schei
kundige ontdekte ook, dat de lokken van Gretchen,
die hij zoo maar met de vingers mocht betasten, van
wege het wetenschappelijk* onderzoek, zoo zacht als
zijde waren, zoodat zijn hart er sneller van klopte.
Natuurlijk onderzocht hij ook dat verdorde bloemp
je. Maar daar was hij onmiddellijk mee klaar: een
viooltje was dat, zei hij. Groeide overal.
Een sinister geval. De commissaris zweeg somber.
Hoe verdacht het er ook uitzag, hij kon geen enkel
bewijs voor het gruwelijke geheim construeeren. Wat
de geachte deskundige-scheikundige ervan dacht?
Deze keek weer naar Gretchen, die bloosde onder
zijn blik, en met tranen in de oogen onbevangen zijn
blik teruggaf, dan naar de heeren der strenge ge
rechtigheid en hij zei: Tja, mijne heeren, ik stel mij
de oplossing van het gruwelijke geheim aldus voor.
Het lokje haar-is afkomstig vande lokken
van juffrouw Gretchen zelfik zou mij bijvoor
beeld kunnen voorstellen, dat tijdens een voorbij
gaande jeugdige genegenheid, dit lokje van haar
vlechten afkomstig, in een medaillonnetje van een
jongeman terecht kwam. Verder kan ik mij voorstel
len, dat de jongeman een andere pijl van Amor's
boog in het hart kreeg, en het lokje terugzond. Ik
kan me verder begrijpen, dat juffrouw Gretchen bij
voorbeeld als weemoedige jeugdherinnering dit lok
je bewaarde. Net als dat gedroogde bloempje. En dat
ze hier gaf juffrouw Gretchen voor de eerste maal
levendig, zij het blozond, bewijs van instemming
nu zo spoedig met don geachten commissie van het
stadhuis zou gaan trouwen, zich van deze weemoe
dige herinneringen aan een jeugdliefde wilde ont
doen, er een klinker bijdeed en het pakket in het
water wilde werpenWanneer men, nietwaar, be
sloten heeft met zoo'n eerbiedwaardig en algemeen
geacht man te trouwen als de commies, dan past het
Immers niet dorgelijke dingen te bewaren
Gretchen bloosde tot onder heur haren en toen de
commissaris vroeg of dit inderdaad het geheim was,
knikte ze heftig van ja. Toen werd ze, van alle blaam
ontdaan, uit de hechtenis ontslagen. Al vond de com
missaris toch, dat haar optreden zeer onbehoorlijk
was geweest.
Toen ze eindelijk, vrij, weer op straat kwam, was
de geachte, eerbiedwaardige commies van het stad
huis in geen velden of wegen te zien. Maar wel stond
op het hoekje de geleerde, hoewel jonge, deskundige-
scheikundige te wachten. En Gretchen verzette er
zich niet tegen, dat hij haar naar huis bracht. Even
min als zij zich er later tegen verzette, dat hij nog
eens een ernstig onderzoek naar haar lokken instel
de, waarbij hij zich van uiterst gevoelige instrumen
ten zijn lippen bediende. En ten slotte verzette
zij zich ook niet meer, toen hij eenige maanden la
ter haar naar het stadhuis voerde. Want voor den
ambtenaar van den burgerlijken stand, die haar iets
vroeg, verklaarde ze stralend: Ja!
Ia het U hekend:
dat de verkiezingen in Duitschland steeds op
Zondag plaats vinden?
dat China een bevolking heeft van 475 millioen
zielen?
dat een millioen gulden in goud ongeveer 600
kilo weegt?
d a t de temperatuur van de zee lager wordt, naar
mate men dieper komt?
d a t in den Stillen Oceaan b.v., als de temperatuur
aan de oppervlakte 54 gr. Fahr. is. deze op een diepte
van bijna 1000 meter slechts 40.5 gr. is?
d a t de temperatuur in den grond, naarmate men
dieper komt. stijgt?
dat deze stijging 1 graad Fahr. bedraagt op elke
20 meter?
Het loon der deugd is eer.
0
Een goed huisgezin is de beste aller scholen. niet
slechts voor de Jeugd, maar ook voor den ouderdom.
Daar kunnen oud en jong dienstvaardigheid lecren, en
zich oefenen in zelfbeheersching.
o
Nog enkele uren en voorbij
Is weer een lange tijd,
Dien menigeen herdenkt met smart.
Die and'ren heeft verblijd.
Wat dan het nieuwe jaar ook geev'
Dat dankbaar, vroom en blij
In vóór- maar ook in tegenspoed
De toon des harten zij!
o
Slechts vernieuwing kan behouden.
Achter raakt, wie stil blijft staan.
o
De orde handelt met overleg en berekening; de wan
orde heeft altijd haast.
EVENTJES LACHEN
Kapitein. U behoort toch zeker niet tot de zeelie
den, die in elke haven een ander meisje hebben?
Nee. zeker niet! In Buenos Aires bijvoorbeeld, ben
ik nog nooit geweest!
Als ik iemand een oorveeg geef, heeft hij iets, om
zijn heele leven over na te denken!
Nou, maar die er van mij een krijgt, zal niet veel
meer kunnen denken!
Llesje: Die Karei is toch de brutaalste knul, die ik
nog ooit heb gezien! Gisteravond zei ik tegen hem, dat
ik hem niet meer zien wilde...
Miesje: En wat deed hij?
Liesje: Hij knipte het licht uit!
521.
Toen besloten zij te zwijgen,
Spraken heelemaal maar niet,
En probeerden wat te zingen,
Iedereen zijn eigen iled.
Toen kwam er een heerlijk briesje
En het duurde.niet heel lang,
Of zij naderden getweeën
Met e~n vr*-r!-:- P^mfir.ng,
522.
Hier staan beiden weer te kijken,
Vliegenier en kleine Pim.
Jammer dat hij nu alleen was,
Zonder kameraadje Wim.
Maar daar was niets aan te doen nu
Kom Pim jongen, houdt je groot.
Immers, trouw heb je gezworen
Aan den sterken piloot.
523.
Wim kwam veilig aan den oever,
Zei: Ik groet je, zwarte Piet.
Ik zal je dus maar niet bedanken,
Want verstaan doe je me niet.
Geld kan ik je ook niet geven,
Want ik bezit geen halve cent
Dus adieu, ik wil je groeten,
Leef gelukkig, zwarte vent.
524.
Dus weer verder, altijd verder,
Trokken zij door het achoone lar.
Door ravijnen en langs bergen,
Tippelden zij hand aan hand.
En zoo kwamen zij met hun zwerven
Ook nog langs oen heel groot meer.
Hè Piloot, hier even rusten,
t?en Pim, mijn vrct dcct r---
