De Sigaret, het beeld ven den
modernen tijd.
Speelwoede in het Oosten.
Brieven over
Engeland. -
Kort verhaal
De Huwelijksreis
7 Januari 1933.
Engeland kent den lsten Januari niet als een feestdag.
Als de eerste van het jaar niet, zooals toevallig dit jaar
het geval was, op Zondag valt, gaat het heele leven zijn
gewonen gang op dien dag. Alle winkels zijn open, alle
kantoren eveneens, de scholen alleen zijn gesloten, maar
niet om den Nieuwjaarslag.
Feitelijk is het nieuwe jaar voor den Engelschman
dan ook reeds een week eerder begonnen. Niet in den
letterlijken zin natuurlijk. In Engeland weet men even
goed als wij, dat December 31 dagen heeft, en dat pas
bij klokslag 12 te middernacht van dien laatsten 31sten
het nieuwe jaar een aanvang neemt. Maar men voelt
naar het schijnt, dat de scheidingslijn op den 25sten valt
Dat blijkt trouwens terstond uit de Engelsche kerst
kaarten. Steeds meer. zooals ik in mijn vorigen brief
schreef, komen die kerstkaarten ook bij ons in zwang,
maar altijd staat op de onze niets dan: Vroolijk Kerst
feest. te lezen. Op de Engelsche daarentegen: Vroolijk
Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar.
Wat is meer natuurlijk, dan dat men iemand geen ge
lukkig nieuw jaar .wenscht op den lsten Januari, wan
neer men het acht dagen geleden al gedaan heeft? Je
kunt van het goede ook te veel krijgen.
En toch, het natuurlijke is niet altijd waar. Wij Hol
landers ziin al jaren lang bezig den Engelschen Kerst
mis in volle glorie in te lijven. Maar de Engelschen zijn
even hard bezig onze Oudejaarsviering tot hun eigen
dom te maken De Nieuwjaarsdag moge een gewone
werkdag zijn. Oudejaarsavond is ook in Engeland een
feestavond geworden.
Eigenlijk heel overbodig dat ik dat vertel Alsof U
niet, evengoed als ik. Daventry heeft aangezet op den
31sten. van tien voor half twaalf tot tien voor half een.
Laat ik dus liever een en ander vertellen over de
wijze, waarop ditmaal Londen, of althans het deftige
gedeelte van Londen, het oude jaar heeft uitgeluid. En
daar we moeilijk te weten kunnen komen, hoe de di
recteur van de Bank of Engeland, of de Minister van
Buitenlandsche Zaken hun Oudejaarsavond in huiselij-
ken kring hebben doorgebracht, als ze dit althans heb
ben gedaan, zullen we maar eens zien. hoe het in de
hotels is toegegaan.
U kent zeker de deftige Londensche hotels even goed
als ik, van naam. Zooals we ook de deftige Amsterdam-
sche hotels kennen: het Amstel hotel. Victoria, de Doe
len. Waarschijnlijk bent U. evenals ik, een weinig schuw,
er een beetje intiemer mee kennis te maken. We kun
nen het allemaal best missen, natuurlijk, maar het ljjkt
net. of je niet lekker slaapt, wanneer je twaalf gulden
moet betalen voor logies en ontbijt. Ik moet eerlijk
bekennen, dat ik hotels in Londen als Claridge's heel
goed ken. van buiten. Maar ik heb er nooit een voetstap
binnen in gezet. De portier ziet er zoo geweldig deftig
uit. en er liggen zulke dikke loopers. zelfs bij den In
gang, waar U en ik een stevige mat zouden leggen.
Welnu, als we op den 31sten van het thans afgeloopen
jaar een bezoek aan Claridge's gebracht zouden hebben,
zouden we daar onze oogen hebben kunnen uitkijken
aan twaalf schoone jonge dames, die ons met lieve,
milddadige handen kostelijke geschenken zouden hebben
aangeboden. Natuurlijk zouden wij zelf per slot van re
kening die geschenken betaald hebben, maar dat is een
prozaïsche overweging, die pas op den lsten Januari tot
ons zou zijn doorgedrongen, tegelijk met de hotelreke
ning.
Het Berkeley Hotel was geheel versierd met rood,
groen en oranje, en leek veel meer een Japanschen tuin
dan een nuchter hotel. De gasten zagen daar, op klok
slag van twaalf, de geboorte van het nieuwe jaar. Een
lief jong meisje, dat 1933 heette, stapte er bij het slaan
van de klok uit een grooten wereldbol.
Ook in het Metropole had een geboorte plaats, maar
daar trad de nieuwe wereldburger te voorschijn uit de
wijzerplaat van een groote Big Ben klok, die op dat
oogenblik twaalf zware slagen liet dreunen door de
hotelzalen.
Nog eigenaardiger was de geboorte van 1933 in Gros-
venor House, waar de pasgeborene haar entree maakte
uit een reusachtige kerstpudding, Het was een vroolijk
kindje, want zij zette terstond het welbekende lied Auld
Lang Syne in. Natuurlijk voelden de gasten, dat dat
een voorbeeld was voor hen. om na te volgen, en zin
gend werd het nieuwe jaar ingewijd.
Het Savoy Hotel was geheel veranderd in een oude
Engelsche plattelands kermis, en de Ritz in een zon-
nigen tuin. Het Mayfair Hotel vond, dat een beetje po
litiek niet misplaatst zou zjjn bij het afscheid van 1932,
maar dan politiek van de zonnige zijde. Door een wij
zen en edelmoedigen Uncle Sam werd de heele schulden
kwestie op de meest gelukkige en voldoening gevende
wijze voor goed geregeld.
En zoo zouden we nog geruimen tijd kunnen door
gaan. Maar voorloopig nemen we afscheid van de ho
tels, en gaan eens even een kijkje nemen op straat.
Achter de St. Paul's Kerk, in St. Paul's Churchyard,
zijn de Londensche Schotten bijeen gekomen, en hon
derden. die Schotland alleen maar uit boeken en van
plaatjes kennen. Daar, in de open lucht is het nieuwe
jaar met luid gezang ingehaald.
En nog heel iets anders hadden we kunnen zden in
een ander gedeelte van Londen. Maar daarvoor hadden
we niet moeten wachten tot twaalf uur, want dan zou
den we veel te laat gekomen zijn. Precies half negen
was er een geweldige drukte op de perrons van Vlcto-
Door
HANS WERNER.
EVELINE poederde met trillende vingers haar
wipneusje. Nog enkele minuten en ze zou ver
trekken voor haar huwelijksreis. En die ge
dachte had op het oogenblik meer verschrikking
dan vreugde. Het was geheel iets anders dan verloofd
te zjjn met Rudolf, met hem uit te gaan, met hem te
flirten... En nu was zij met hem naar het stadhuis ge
gaan en... nu was zij getrouwd. De plechtige woorden
klonken min of meer dreigend na in haar hoofd. „Voor
het leven..." en een geheel leven is lang. En per slot,
al was hij Ru, hij was tooh zoo vreemd... niet iemand,
die bij haar hoorde, zooals haar broers, zooals haar
moeder. Tranen welden in haar oogen. juist toen haar
moeder binnenkwam. Die verborg haar eigen ontroering
onder scherts en een glimlach.
„Dwaas kind... Je houdt toch van Ru. En denk eens
aan, wat een heerlijken huwelijksreis jullie nu gaan ma
ken... eerst naar Parijs, dan naar de Rivièra... Die beste
tante Klara, om jullie daartoe in de gelegenheid te stel
len!...
„Ja, het is erg aardig van haar", zei Eveline met tril
lende stem. „Maar... ik wou liever niet weg". Ze sloeg
plotseling haar armen om den hals van haar moeder.
„Ik wou liever niet..."
„Kom. Eveline... schat... ben jij nou een flink meis
je?" suste haar moeder. En om haar wat af te leiden,
begon ze zakelijk: „Heb je alles? Poeder je neus nog
eens... Stel je voor, dat je Ru een rooden neus laat zien
op zijn huwelijksdag!"
Eveline lachte flauwtjes.
ria Station. Meer dan duizend jonge menschen, stevige
wandelaars van beide sexen, waren daar te zamen ge
komen, met het doel Londen op den laatsten avotnd van
het jaar te verlaten. Zij gingen onder leiding van den
heer S. P. B. Mais.
Het is zeer wel mogelijk, dat U de stem van den
heer Mais kent. Hij houdt vaak lezingen over mooie
gedeelten van Engeland voor de B.B.C. Ik heb althans
al heel wat keeren naar zijn voordrachten zitten luiste
ren. En een betere leider dan Mr. Mais zou er voor dit
Oudejaarsuitstapje moeilijk te vinden zijn geweest.
Dit gezelschap van meer dan duizer.d enthousiaste
wandelaars nam kaartjes naar Hassocks, een flink
stuk van Londen verwijderd, in elk geval meer dan een
uur sporen. In Hassocks, dat in Sussex ligt, ten Zuiden
van Londen, werd de trein verlaten, en de stoet begaf
zich wandelend naar den Devil's Dyke. Ongetwijfeld
zal hij daar genoeg bekijks bij gehad hebben, want de
duizend wandelaars hadden zich voorzien van branden
de lampions. En aangezien de afstand van het station
Hassocks tot den Devil's Dyke een kilometer of acht
bedraagt, moet die lampionsoptocht een mooi gezicht
hebben opgeleverd in den donkeren nacht.
Nu moet ik beginnen met te vertellen, dat die Devil's
Dyke heel^naal geen dijk is, zooals U misschien zou
denken. Juist het tegengestelde, zou ik haast zeggen:
het is een geweldige geul in de aarde. En aangezien
dit ravijn, zooals we het zouden kunnen noemen, op
betrekkelijk korten afstand van de badplaats Brighton
ligt, zult U begrijpen, dat Brighton het als een van zijn
attracties heeft geannexeerd voor zijn zomergasten.
Uitstapjes naar den Devil's Dyke staan op het pro
gramma van lederen bezoeker van Brighton, en sinds
er een kabel-overgang is gemaakt van de eene zijde
van het ravijn naar de andere, kunnen de bezoekers
zich ook laten overzetten.
Het was naar dezen Devil's Dyke, dat Mr. Mais zijn
wandelaars leidde in den nacht van het oude jaar.
Tegen tien uur was de groep (een beetje klein woord
voor een partij van meer dan duizend), te Hassocks
aangekomen. Tusschen elf en half twaalf werd de
Devil's Dyke bereikt.
Daar werd eerst een geweldig vuur aangelegd, en toen
dat lustig brandde, werd de tijd tot twaalf uur gevuld
met vroolijke liederen. Ruzie over den juisten tijd be
hoefde men niet te maken., want er was een draagbare
radio meegenomen, zoodat de duizend bij het slaan va.n
de Big-Ben elkander hun gelukwenschen konden doen
toekomen. Zij zijn daarna van den Devil's Dyke naar
Brighton gewandeld, hebben daar den nacht verder
dansend doorgebracht, om den volgenden morgen per
eersten trein naar Londen terug te keeren.
Maar ik heb nu genoeg verteld om U te laten zien,
dat de Oudejaarsavond thans lang niet ongemerkt
voorbijgaat in Engeland. Or.dertuschen is mijn brief te
lang geworden om U, zooals ik eerst van plan was,
ook nog iets te vertellen van de Oudejaarsavondviering
in een niet wérkelijk bestaand hotel, het „Imperia!
Palace' van Arnold Bennett. De lezing van dit boek
moet ik dus aan U zelf overlaten, en dat is een genot,
dat U kunt hebben voor den prijs van vijf shilling; de
beste geldbelegging, waarmee U kunt beginnen in het
nieuwe jaar.
In moeilijke tijden stijgt het verbruik.
Interessante mededeelingen omtrent het
rookgenoi.
Door
Dr. H. WESTERMAN.
De uitvinder van de sigaret is ons niet bij name be
kend, doch het moet een Egyptisch soldaat geweest zijn
die in den oorlog tusschen Egypte en Turkije van 1832
1833, dus ongeveer een eeuw geleden bij gebrek aan
een pijp de eerste sigaret vervaardigde. In dien tijd had
men nog voorlaadgeweren en de hoeveelheid kruit, wel
ke voor het afschieten van een kogel benoodigd was,
werd in een papieren cylindertje gedaan en in dien
vorm aan de soldaten uitgereikt. Onze soldaat kwam
nu op 't idee, zoo'n papieren cylindertje te laten leeg-
loopen en met tabak te vullen, om zich tijdelijk te be
helpen. De sigaret, welke hij zoo vervaardigde, smaakte
hem echter zoo goed, dat hij in het geheel niet meer
naar zijn pijp terug verlangde. Andere soldaten namen
het sigaretten maken van hem over, de Turken keken
het van de Egyptenaren af en de legeraanvoerders
peinsden over steeds nieuwe straffen om aan het roe
keloos verspillen van kruit een einde te maken...
EEN KALMEEREND MIDDEL.
Het gaf hun weinig. De sigaret is een troost in slechte
tijden. De wereldoorlog deed het verbruik van sigaretten
stijgen tot het viervoudige en in Amerika alleen worden
er thans per maand 500 millioen sigaretten meer ge
rookt dan voor October 1929. Het aantal sigaretten, dat
thans een eeuw na de uitvinding ervan dagelijks
over de geheele wereld wordt opgerookt, wordt geschat
op een milliard. Er zijn zelfs menschen. die de moreelë
inzinking der Duitsche troepen en den daardoor bepaal
den afloop van den wereldoorlog toeschrijven aan het
feit, dat de Duitsche soldaten sigaretten kregen van
kersebladeren e.d. met slechts zeer weinig tabak erin.
terwijl de legers der gealliseerden steeds goede sigaret
ten kregen. De sigaretten werden met name door het
Engelsche legerbestuur van evenveel belang voor het
moreel der troepen geacht als het eten. Dat is zeer juist
gezien, want de soldaten kunnen den kalmeerenden in
vloed van de sigaretten niet missen. Voor een sigaar
hebben zij daarentegen geen tijd, terwijl een pijp telkens
opnieuw moet worden aangestoken.
Op critieke momenten is de sigaret reeds meermalen
een steun gebleken. Toen de „Titanic" verging met de
bemanning en zelfs nog vele passagiers aan boord, maar
omdat slechts een deel der sloepen kon worden neerge
laten. werden er aan de ten doode opgeschrevenen siga
retten uitgedeeld. Hetzelfde is gedurende den oorlog
voorgekomen aan boord van getorpedeerde oorlogssche
pen.
HOE DE SIGARET NAAR EUROPA KWAM
De sigaretten-industrie is het eerst ontstaan In
Egypte, doch werd spoedig daarna ook ingevoerd in
Turkije, waar men beter in staat bleek om fijne ta
bakssoorten te verbouwen en met elkaar te vermen
gen. In de Levant werden er veel sigaretten gerookt,
doch eerst in den Krim-oorlog (1853) kwam men vla
de Fransche en Engelsche soldaten ook in de West-
Een uurtje later zaten ze in een coupé, alleen. Eve
line deed wanhopige pogingen om het prettig te vin
den. Dat was toch niet meer dan natuurlijk? Ze had
het immers altijd prettig gevonden bij Ru? Maar iets
was er anders nu... ze wist zelf niet wat. En hij was
óók stil. Huiverde een paar maal en vond het kil. En
zijn oogen hadden een vreemden, roodaohtigen glans.
Even .stokte haar hart van angst. Ze had nooit gemerkt
dat Ru dronk... maar den vorigen avond had hij een
soupertje aan zijn vrienden gegeven. Zou zij zóó haar
huwelijksreis moeten beginnen?
Maar zijn kalme, rustige toon stelde haar gerust.
„Kom Evie... we gaan dineeren... Ik vind, dat het
hier tocht" En Eveline volgde hem naar de restaura
tiewagen hoewel niet in 't minst hongerig.
.Hier is het tenminste beter", merkte Ru op. Eveline
keek verwonderd. Het was afschuwelijk warm in de
restauratie wagen.
Tijdens het diner deed zij de ontdekking. Ru was ziek
Wat hij tenslotte toegaf.
„Ik heb mijn best gedaan om het te verbergen, maar
ik voel me beroerd... Ik heb koorts... zeker kou gevat..."
Eveline's hart zonk haar in de schoenen. Ru ziek...
en niemand om te hulp te roepen...
Maar ze hield zich dapper, zeide troostend, dat het
wel gauw over zou gaan en zocht den conducteur op, die
de bedden gereed maakte.
Een half uur later zat zij naast zijn bed, met haar
koud handje in zijn gloeiende vingers. De koorts werd
erger en erger.
„Laat de gordijntjes neer... heelemaal"... Dien toon
kende zij niet.
Ru woelde heen en weer. Mopperde nu en dan.
„Mijn hoofd barst... heb je niet wat te drinken...?
Krijk ik het haast? Schiet toch op!"
Eveline's oogen verwijdden zich. Ze kon wel zien, dat
hij niet heelemaal bij zijn zinnen was.
Tenslotte kroop ze zelf in bed en sliep onrustig tot
den volgenden morgen. Ru was nog altijd ziek. Met
moeite kwam hij overeind, toen zij in Parijs arriveerden
Ze stapten in een taxi en Ru zei onverschillig: „Een
hotel... Een goed!"
Het was een paleis. Eveline dacht triestig aan alle
plannetjes, die ze gemaakt hadden voor Parijs. P.u zag
er zonderling uit; rood met vreemde oogen. Hij was
Europeesche landen tot het rooken van sigaretten. Toch
kan in dien tijd de sigaret nog niet de sigaar en de
pijp verdringen, want de Turksche tabak was duur en
de sigaretten moesten met de hand worden gemaakt.
Slechts rijke menschen konden geregeld sigaretten roo
ken; alleen in Rusland kwam het meer algemeen in
zwang en moest men b.v. in de treinen afzonderlijke
coupé's voor niet-rookers aanwijzen. Een van de be
kendste sigarettenrookers was de Engelsche Koning
Eduard VTII, die eens als Prins van Wales bij een be
zoek aan Egypte een pak. e Egyptische sigaretten kreeg
en sindsdien niet anders meer wilde rooken. Zoo
bracht hij het in de mode, doch algemeen werd het
sigarettenrooken eerst, toen de sigaretten machinaal
gefabriceeerd konden worden, terwijl bovendien eenige
Amerikaansche staten de lichte goudbruine tabak pro
duceerden, die zoo gewild is voor sigaretten en goed-
kooper is dan de Turksche. De sigarettenmachine werd
uitgevonden in de tachtiger jaren en deed toen reeds
het werk van 76 meisjes. Tegenwoordig rollen de ma
chines al 50.000 sigaretten per uur, terwij] de beste
sigarettenrolster er hoogstens 2500 per dag aflevert.
De laatste jaren is ook in Azië de pijp meer en meer
door de sigaret verdrongen. In Japan worden thans
driemaal zooveel sigaretten gerookt als in 1914, in Chi
na en Korea tweemaal zooveel. Zelfs in Perzië, het
traditioneele bólwerk van de pijp, wordt tegenwoordig
voor eigen gebruik meer sigaretten- dan pijptabak ver
bouwd. De Amerikaansche industrie heeft in het Verre
Oosten veel propaganda gemaakt voor de sigaret door
sigaretten uit te laten deelen, waarbij de bevolking ge
toond werd hoe ze gerookt moesten worden. Inplaats
van geld werden ook diverse producten van het betrok
ken land in betaling aangenomen, terwijl voor de arme
Een der oudste Engelsche afbeeldingen, waarop een
sigaret voorkomt. Het rooken van sigaretten werd
onwillekeurig vereenzelvigd met drinken
en kaartspelen.
uiterst prikkelbaar en Eveline hield met moeite hare
tranen in.
Den volgenden morgen werd zij wakker, met een ge
voel, of zij geradbraakt was. In verbazing staarde ze
naar Ru in het andere bed. Ze herinnerde zich niet da
delijk, dat ze getrouwd was.
Ru, ongeschoren, bleek, met verwarde haren, wendde
zich naar haar om.
„De dokter heeft je naar bed gebracht... je hebt óók
koorts. Ik vrees, dat je het van mij hebt... griep is aan
stekelijk,"
Eveline keek hem aan, wendde dan haar oogen af en
zei beleefd koel: „Je kunt het niet helpen. Ru."
„We zullen wel gauw opknappen", merkte hij hoopvol
op. Zij zweeg.
Na eenigen tijd vroeg hij, niet op zijn gemak: „Heb
ik toen... ik het zoo te pakken had... veel gezegd?"
„Teveel", zei Eveline koel.
„O... toch niet...? Evie... ik kon er niets aan doen...
als ik koorts heb. weet ik niet meer wat ik zeg..."
„Het was in ieder geval niet prettig, om dat mee te
maken", zei ze met onvaste stem. Ze keek hardnekkig
een anderen kant op. Dat ongeschoren gezicht in het
andere bed boezemde haar schrik en angst in. Daarmee
in één kamer, dag en nacht!"
„Evie... je huilt toch niet?"
„Griep... maakt altijd 'n beetje down", snikte Eveline
„Ik wou dat ik maar thuis was."
Rudolf zuchtte.
„Arme schat... We zullen wel gauw opknappen. Het
schijnt een goed hotel. Een aardige kamer".
's Middags sleepte Ru zioh van zijn bed naar de tele
foon en bestelde thee. De dokter kwam. Hoelang het
duren kon? Ja, dat viel niet te zeggen... minstens nog
een week...
Dien avond dineerden zij voor het eerst samen; een
tafeltje stond tusschen hun bedden. Eveline deed wan
hopige pogingen hem niet aan te kijken. Dit benam
haar het. beetje eetlust.
En de dagen sleepten zioh voort. De koortsaanvallen
keerden telkens terug. Het duurde acht volle dagen,
voordat Ru goed genoeg was om op te staan. Eveline
had nog altijd koorts.
Toen hij, wat onzeker nog en slap. maar geschoren en
gebaad, was verdwenen, sleepte zij zich uit bed naar
Een Hollandscha karikatuur
van omstreeks 1835: een sol
daat rookt „plichtmatig" een
sigaret, zulks in verband met
een tabaksverordening, wel
ke ten doel had om den
Nederlandschen handel te
bevorderen.
Chineesche koelies de gelegenheid werd opengesteld,
slechts één sigaret en éen lucifer tegelijk te koopen.
Dit brengt ons weer de merkwaardige samenloop van
omstandigheden te binnen, dat tegelijk met de sigaret
ook de lucifer is uitgevonden en wel In 1832 door Do-
menico Chlgliano in het kleine Italiaanache plaatsje
Dogliani. Het is echter niet zeker, dat zijn uitvinding
de oudste Is; in Engeland zouden reeds in 1829 lucifers
zijn vervaardigd. Hoe dat ook zij, In elk geval zijn de
sigaret en de lucifer ongeveer even oud en kunnen wij
veilig aannemen, dat zonder de lucifer de sigaret
nooit zoo populair was geworden.
IETS OVER DE SIGARET.
Veel ouder dan de sigaret is de sigaar. Dit is een
Spaansche uitvinding. Zij zagen de Indianen tabak
rooken in maisbladeren gerold en ook wel de rook in-
haleeren met behulp van een IJ-vor-.-'ge buis, waarvan
de beide, naast elkaar liggende uiteinden in de neusga
ten werden geplaatst. Dit eigenaardige voorwerp werd
„tabaco" genoemd en deze naam ging ook over op do
bladeren, welke erin werden verbrand. Veie Spanjaar
den legden er zich nu op toe om In hun eigen tuin
tabak te kweeken en de bekende Italiaansche Casanova
zegt zelfs, dat hij in 1769 in Spanje sigaretten heeft
zien rooken. Het staat echter niet vast, dat dit ook in
papier gerolde sigaretten waren, zooals wij ze thans
kennen; vermoedelijk waren het kleine sigaartjes. Het
verbruik van sigaren is de eerste dertig jaren van deze
eeuw vrijwel constant gebleven en na het intreden dor
malaise eenigszins gedaald.
Rijk Is arm en arm is rijk. Bijna geen
nacht in Sjanghai gaat voorbij of het
een of ander vermogen verwisselt
van eigenaar.
Ieder, die wel eens een Chineesche havenstad bezocht
en daar eenigen tijd doorbracht, zal ons kunnen Inlich
ten over de speelwoede der Oostaziaten. Er zijn weinig
Chineezen, die van huis uit met-speler" zijn. Zoowel
de bankdirecteur als de koeli wagen kansen en meestal
meer dan goed voor hen zijn. Dat in de voorname
Shanghalsche clubs den geheelen nacht wordt doorge
speeld, is op zichzelf niets bijzonders want overal op do
wereld maken de gokkers van den nacht een dag. maar
nergens gebeurt dat zoo Intensief als ln het Hemelsche
Rijk en omliggende gebieden. Er gaat geen nacht
voorbij of het een of andere vermogen verwisselt van
eigenaar. In 't algemeen is de Chinees een bijna be
angstigend fair speler. Menschen, die een fortuin ver
liezen, staan op zonder een spier van hun gezicht to
vertrekken, maken een beleefde buiging voor hun tegen
stander en verdwijnen. Het komt niet zelden voor. dat
iemand, die een dag tevoren een millioen zilveren dol
lars bezat, thans als riskja-man bij den haven staat.
Nog erger is het met de verslaafdheid aan het spel,
waaronder de kleine man gebukt gaat. Wie door de
armenwijk van Hongkong heeft gezworven, weet dat
dat de afgrijselijkste en grauwste buurt van honger
lijders is, die er op de wereld bestaat. Zij overtreft het
Londensche East-end in vervallenheid en onzindelijk
heid. In straten, op pleinen, voor huisdeuren en ln de
onbeschrijfelijk vieze kroegen, overal wordt gespeeld.
Men doet het er met gescheurde kleeren aan en met
een leege maag, maar er wordt zonder onderbreking
gegokt, soms om belachelijk kleine bedragen, doch
altijd hartstochtelijk en met veel uithoudingsvermogen.
Hier verdoen koelies en riksja-lieden hun loon, bede
laars raken er het geld kwijt, dat ze overdag bij elkaar
wisten te krijgen. De politie vindt het bijna nooit nood
zakelijk in te grijpen. Man beschouwt de speelwoede als
een volksziekte, waartegen niemand bij machte is iets
te doen. Overigens hebben, zooals reeds gezegd, zelden
ruzies plaats. Een enkele keer loopt het mis en' dan ia
de oorzaak gewoonlijk valsch spel, een misdrijf waaraan
de Chinees zich overigens niet vaak schuldig maakt.
De hazardspelen, die het meest in den smaak vallen
zijn een soort domino en roulette. Kaarten zijn in China
vrijwel onbekend.
den spiegel. En een kreunen kwam over haar lippen,
toen zij zichzelf zag.
Ze spande al haar kraohten in en sloot zich in de bad
kamer op met haar toiletdoos. Een half uur later kwam
zij uitgeput, maar tevreden te voorschijn en zei in zich
zelf, terwijl ze weer in bed viel: „Als ik sterf, wil ik
tenminste, dat Ru het betreurt"
Een kwartier later kwam Ru, hij had rozen bij zich
en een flesch parfum en was zoo lief en opgewekt als
vroeger. Eveline lag naar hem te kijken en nu hij er
weer verzorgd en gezond uitzag, week haar stille ont
zetting en voelde zij weer Iets van de oude vreugde om
zijn bijzijn. Per slot van rekening kon je dit wel in de
kamer velen... dag en nacht...
Ru deed wat hij kon om den slechten Indruk af ta
wisschen en Eveline ontdooide. Hij was zoo zorgzaam
en geduldig, weigerde hardnekkig om uit te gaan. wan
delde alleen eiken dag een eindje op order van den dok
ter.
Eindelijk... negentien dagen na hun aankomst, kon
Eveline op reis. Ru ging met een stralend gezicht naar
beneden om de rekening te betalen, terwijl zij nog een
paar kleinigheden pakte. Toen hij terugkwam Btraalde
zijn gezicht niet meer.
„Wat is er?"
„Er is... dat ik de rekening betaald heb. En dat we
nu precies genoeg hebben om naar huis te gaan."
Ze staarde hem aan.
„Wat? Is alles..."
„We hebben negentien dagen geleefd ln wat me het
duurste hotel van Parijs lijkt... dat en de doktersreke
ning... Het spijt me vreeselijk voor jou, schat."
Eveline kwam naar hem toe en streek over zijn haar
„Trek het je niet aan... het is eenmaal gebeurd. Later
lachen we erom... Laten we maar gauw naar huis gaan"»
„Je bent een engel", zei hij en drukte haar tegen zich
aan.
Dus kocht hij biljetten en dien avond verlieten zij
Parijs zonder er iets van gezien te hebben.
„We zullen het 't volgend jaar overdoen... als Ik op
slag krijg", beloofde Ru, met haar hand in de zijne.
Eveline leunde tegen hem aan.
Ze straalde van welbehagen en zei:
„Wat heerlijk... zoo met z'n beidjes in 'n coupé!"
(Nadrukverboden).
