Het huis op het eiland.
De Brabantsche Brief
van
Na 18 jaar in vrijheid gesteld
Een ongewoon duel
De 100,000!!
Verregaande roekeloosheid
Ulvenhout 31 Januari 1933.
Menier,
Aa pap zoow drilt d'n erft
langs d'n notenlèèr. Oew
Klompen zuigen vast in d'n
slappen bojem. die weer
ontdooid is. De kouw is uit
de lochten. De strakke leeg-
te. die tusschen 't hout stond
van struik en geboomte, 'n
leegte die ge snijen kos, is
weggetrokken as 'n spook in
d'n dag.
En de veugeltjes, ochèr-
me! Wa-d-hebben die ermoed
zaalerkes vandaag weer 'n
praats! Of 't nooit koud ge
wist is; of ze heelegaar gin
honger en ging dorst gelejen hebben. En toch... wa
zaten ze, enkele dagen gelejen nog. triest te knipoogen
in de nakende takken van 't gebomt Te knipoogen,
mee natte-git-ogskes, zóów'fel sloeg de bevroren locht
op die teere, donkere veugeloogskes. De veerkes uit
mekaar, rond as ballekes, dik van ellende, ratten ze,
zooveul as levenloos uren op één plakske... vriezen me
dood, dan vriezen me dood.
Maar vandaag Is 't leed al vergeten! 't Zonneke
poeiert goud op de ontdooide takken, op de rieten en
rooien dakskes. 'n Mild Westenwindeke scherrelt deur
't kale hout en in éénen nacht is de natuur veraanderd
of me van December naar Maart zijn gegaan, of me,
slapende, 'n stukske overgeslagen hebben.
Ja. 't is mee 't veugeltje al net as mee d'n mensch
't gelejen leed is gaauw vergeten.
En nouw ik da zoow zeg, nouw zit Ik meteen op m'n
stokperdje. Of liever gezeed: op één van m'n stok-
perdjes, waant 'k heb van da vee. 'nen heelen stal! Gij
ok zekere, amlco?
't Is tenminste erg menschelijk om wa van die beest
jes te hebben. En daar mag er al 's eentje dood gaan
al gaauw staat er 'n ander exemplaarke veur In de
plak! En as 't dan maar zóów is, da mee 't stijgen van
de jaren, de stokperdjes steeds van edeler ras meugen
worren, ollee, dan is 't op z'n minst, erg geriefelijk
om altij zoo'n perdje bij de haand te hebben; wa gij?
,,'t Gelejen leed is gaauw vergeten", zee ik dan en
as ik da stokperdje even bestijg, dan doei Ik da. om
er efkes op rond te jijen deur d'n kwaaien tijd, die vol
is van leed.
'n Paar weken gelejen ontmoette-n-lk 'nen kameraad,
'k noem gin namen, en die slefte nét deur de weareld of
ie in d'n diepsten duster ging.
Hoog in z'n schouwers, doffe, starende oogen. z'n
- haanden in z'n rakken zag ie eruit of ie alle heiligeda
gen af ging zeggen.
Ge begrept, da'k op 'm af stapte. Hij zag me nie!
..Hui, Peer"! riep ik.
Hij heurde me nie.
Toen ging k veur 'm staan, 'k Docht: as ie teugen me
aanbotst, zal ie me toch mótten zien.
Maar hij ging opzij zonder te kijken.
Net as ie opzij van me was, kwekte-n-ik in z'n oor:
*ollee, d'n Peer!"
Toen schrok ie wakker.
„Zijde aan 't slaapwandelen. Peer?"
„Wablief?"
„Hoe ga-g-et?"
„Broerd!"
„In 't bedrijf?"
„Broerd!"
„Thuis?"
„Broerd!"
„Mee de vrouw?"
„Broerd!"
„En de kinders?"
„Broerd!"
Nouw, ge zult me toegeven, amico, 1 was 'n saai ge-
•prek.
..Is 't dan allemaél...?"
„Broerd," zee-t-ié weer en mee liep ie deur.
Ik keek 'm na, wa zouw ik doen? 'n Boon as 'k 't
wist.
'k Ging 'm 'n paar stappen na, bleef weer staan en
ondèrtusschen stiefelde Peer verder, mee z'nen kop om
laag en z'n haanden in z'n zakken.
'n Week later zag ik 'm weer.
Hij rookte z'n peplte, keek seerjeus. maar toch... 't
Was 'hen aandere Peer!
„D'n Dré!" groette-n-le en bleef staan.
„Ha d'n Peer", zee ik: „hoe ga-g-et?"
,.'n Heel stukske beter, Dré. 'k Heb 't veur m'n kaken
g'ad jong!"
„Komkom", lachte-n-ik: „hedde nie 'n bietje mee de
zware kar gerejen. Peer?"
Zwaar trok ie aan z'n pepke, keek me onderwijle
ernstig aan, en toen begon ie langzaam z'n kop te schud
den.
FEUILLETON.
II II ArohlHalA M»rch„ll
24.
HOOFDSTUK XX.
Lord Caradoc vraagt raad.
Lord Caradoc was betrekkelijk gauw hersteld van de
schadelijke gevolgen der zenuwspanning, waaraan hij
de laatste weken vóór de voltooiing van het groote
werk ten prooi was geweest. En zoodra hij zich weer
normaal voelde, hervatte hij met vernieuwden ijver den
wetenschappelijken arbeid, waaraan hij vóór zijn ontdek
kiug van Sir Roderick's manuscript bezig was geweest.
En zoo ging op Wetstones alles weer zijn gewonen
gang.
Op een mooien Septembermorgen zaten mevrouw Her-
bert en Cecily buiten op een der glooiende terrassen,
toen zij over het meer een boot ragen naderen. De
roeier legde zijn vaartuigje bij de onderste trede vast
en klom. met een brievenzak over zijn schouder naar
boven. Hij stelde Mevrouw Herbert eenlge brieven en
Cecily eenige illustraties ter hand en zette daarop zijn
weg voort, naar het hooger gelegen huls, om daar de
rest van den post te bezorgen.
„Een brief van meneer Greenfield," riep mevrouw
Herbert uit en tegelijkertijd opende ze het couvert.
„Och. och!" klonk het meewarig, toen zij den brief
vluchtig had ingezien.
„Wat is er?" vroeg Cecily geschrokken.
„Zijn moeder is gestorven den dag nadat hij hier van
daan ls gegaan. Arme jongen!"
Uit mevrouw Herbert's toon klonk al de warme sym
pathie van een lieve, hartelijke vrouw, en bij het verder
lezen ontsnapte haar telkens een woord van medegevoel.
Eenigszlns vormelijk deelde George haar mede, dat hij,
„Kek 's", begon ie: „hedde effe tijd?"
„Zekers! Willen we soms daar efkes gaan zitten.
Peer?"
En toen me geklonken hadden vertelde Peer:
„Heel m'n hebben-en-houwen sting op springen, Dré.
'k Had al m'n centen, veftienduuzend guldens, by dle-
en-die staan en dieën vent sting op faljeeren. M'n heele
bedrijf en al m'nen arbeid en heel m'n toekomst rat
daar in."
„Sodemearel!" schrok ik: „en is 't terecht gekomen.
Peer?"
„Tot d'n lesten cent. maar laat me uitpraten!"
„Saantjes dan", zee ik.
„Ok zoow!" Hij veegde z'nen mond af en gong deur:
m'n wijf lag op sterven."
„Oohèrm," zee ik.
„Jaja," knikte Peer: „ten volle bediend gewist, Dré!"
„En nouw? Hoe is 't mee Sjoow?"
„D'r is 'n wonder gebeurd," zee-We plechtig: „As 't
zoow deurgaat, hè'k ze volgende week weer in m'n
huske!"
„Gefielsiteerd, Peer."
Peer knikte.
„En op d'nzelfsten mergen, Dré, van dieën dag da
Sjoow zoow slecht lag, verstade da, op dleënzelfsten
dag krijg ik 'n briefke van den Broeder Overste van de
Kostschool, da-d-onze Willem op ziekenzaal lag!"
Toen wieren Peer z'n oogen rood.' Effe zweeg ie, beet
z'n kaken in beweging en slikte.
Ik zweeg.
Eindelijk vroeg ik: „zeg, Peer, was de Vrijdag veur
acht dagen, toen 'k oew op d'n weg teugen kwam?"
,,'t Was Vrijdag veur acht dagen, sjuust," zee-t-ie
„maar 'k heb oew toen nie gezien da'k weet."
Ik liet 't zoow.
„En toen?" vroeg ik.
„Toen? Nouw, ge meugt 't weten, Dré. 'k Ben thuis
gekomen, 'k ben op m'n knieën gevallen en 'k heb ge
simd as 'nen kleine jongfen. En 'k heb gezeed: „Omze-
lieveneer, ik kan nie meer. Gij mot me helpen."
„En is nouw alles weer geklèèrd, Peer?"
„Ja, Dré, daar zijn wonders gebeurd! D'n aanderen
dag kreeg ik bericht van d'n Notaris, dat de centen
terecht kwamen. In 't ziekenhuis zee 't nonneke-da-
d-opendee, al dalijk: Peer, zee ze, oew vrouw hee 'nen
buitengewonen nacht gemokt, ze is behouwen."
Toen liepen twee tranen uit z'n oogen, waarvan er
een In z'n citroentje rolde, waarop ie weer laohte.
,.Ge begrept. Dré. ik naar de kostschoool, mee de
eerste de beste busgelegentheid. En 't eerste wal d'n
Een Fransche vrouw die door Duitsche
troepen was veroordeeld, vrij, dank zij
onvermoeide pogingen.
Door de onafgebroken pogingen van de autoritei
ten van het plaatsje Souchez, is eindelijk een Fran
sche vrouw, Jeanne Lallart, die in 1914 door de Duit
sche troepen tot levenslange gevangenisstraf was ver
oordeeld, vrijgelaten.
De vrouw is dezer dagen in haar geboortedorp te
ruggekeerd, waar zij op feestelijke wijze werd ont
vangen.
Aan een correspondent van Reuter heeft de vro.uw
verklaard, dat toen "de jDuitsche troepen in1914
Souchez hinnënl rokken, hvee Frahscjje soldaten ziel»
verstopten in het huis waar zij, toén 17 jaar. oud,
met-haar moeder woónde;
De Duitsehers beschuldigden beide vrouwen er van
geheimen te hebben verraden.
Na ©enigen tijd werden de vrouwen voor den
krijgsraad gedaagd en zonder dat hun getuigen wa
ren gehoord, veroordeeld, de moeder tot 15 jaar
dwangarbeid en Jeanne ter dood.
De moeder stierf na .wee jaar en de straf van haar
dochter werd door de Duitsehers veranderd in le
venslange gevangenisstraf.
Ook na het staken der vijandelijkheden bleef Jean
ne Lallart gevangen en eerst dezer dagen is zij als
een geheel verouderde vrouw in vrijheid gesteld.
Een stad verkocht.
Maar voor afbraak.
De Engelsche zakenman Robert Bell heeft, volgens
een bericht ui tSantiago de Chite de Chileensche ha-,
venstad Caleta Cooso, welke 5000 inwoners heeft, voor
75.000 doll. voor afbraak verkocht De stad was 'n be
langrijke salpeterhaven en behoorde toe aan een sal
peterfirma, die thans, nu de zaken zoo slecht gaan,
na afloop der concessie de geheele stad aan den
meestbiedende verkoopt. De Engelsche kooper is voor
nemens het afbraakmateriaal naar streken te zenden,
waar groot gebrek aan invoer hiervan bestaat. Wat
met de 5000 inwoners der stad gebeuren moet, wordt
in dit bericht ni?t gemeld.
bij zijn thuiskomst zijn moeder ziek had aangetroffen
en dat zij den daarop volgenden dag was overleden. Hij
maakte zijn excuses dat hij zoo lang gewacht had met
haar zijn dank te betuigen voor al haar vriendelijkheid
tijdens zijn verblijf op het landgoed, waaraan hij steeds
de aangename herinneringen zou behouden. Verder ver
zocht hij haar, de reden van zijn lang stilzwijgen aan
Lord Caradoc te willen mededeelen en hem zeggen, dat
hij eerdaags hoopte te schrijven. Hij vroeg haar ten
slotte zijn vriendelijke groeten aan juffrouw Caradoc
te willen overbrengen, doch verder repte hij met geen
woord over het jonge meisje.
„Vindt u dat ik hem kan schrijven om hem te zeggen
hoe hartelijk ik in zijn verdriet deelneem?" vroeg Cecily
.Natuurlijk kind. Dat spreekt vanzelf', oordeeide me
vrouw Herbert. „Ik zal hem ook een woordje schrijven.
Och, och, wat een droevig einde van zijn verblijf bij
ons."
Een paar dagen later ontving Lord Caradoc George's
brief. Ze luidde als volgt:
Hooggeachte Lord Caradoc,
Mevrouw Herbert ral u ongetwijfeld reeds op de hoog
te hebben gebracht van het door mij geleden verlies, en
zult u mij dus wel willen verontschuldigen, dat ik u niet
eerder schreef. Onder andere omstandigheden zou ik u
natuurlijk terstond na mijn thuiskomst mijn dank heb
ben betuigd, voor uwe welwillendheid om mij te laten
medewerken aan zulk een belangrijke arbeid, waarbij
ik u gedurende de afgeloopen maand behulpzaam mocht
zijn en ook voor de edelmoedige en onbekrompen wijze,
waarop u mijn bescheiden diensten wel heeft willen ver
goeden. Ik verzoek u alsnog mijn oprechte erkentelijk
heid hiervoor te willen aanvaarden.
Wat het verzoek betreft, dat ik den laatsten nacht
van mijn verblijf te uwent tot u richtte; er blijft mij
niets anders over dan dit verzoek in te trekken en u te
vragen het als niet gedaan te willen beschouwen. Ik
voel mij echter verplicht u na al de vriendelijkheid, die
lk van u mocht ondervinden alles omtrent mijn per
soon en afkomst mede te deelen, wat mij daarvan zelf
bekend is.
Er is mij gezegd dat mijn vader vóór mijn geboorte
stierf. Ik ben groot gebracht door mijn moeder, de edel
ste en liefste moeder, die een man zich wenschen kan.
Maar er was een geheim in haar leven, dat een droevi
ge schaduw op haar laatste dagen heeft geworpen. Ik
broeder zee: „ge had oew nie zoow hoeven te haasten,
horre; Julliën Wilem kikkert al aardig op."
,Dus alles is weer in orde, Peer?"
„Alles," riep le en terwijl spreidde-'n-le z'n erm uit
en zee weer: „alles! Onbegrijpelijk!"
„D'n Peer was 'n heel aanderen kearel, amlco. Da
verschil, zoowas ik 'm d'n eereten keer zag en 'n dag of
tien later, ollee, da was "n verschil van dag en nacht.
Eerst zwart van ellende en broerdigheld, was le weer
verjongd en krachtig uit 'n bad van weldaad gekomen,
'k Heb 'm mee studie zitten bekijken en nog 'n extra
borreltje g'offreerd, om 'm tien minuten langer te kun
nen bezien. Waant 't was 'n weldaad aan oew oogen.
om dat groote evrschll in 'nen braven vent as d'n Peer
is, te deurgronden.
En wa'k daarmee zeggen wil allemaal?
Dat d'n mensch, al net as die veugeltjea van van
daag, zoo gauw 't gelejen leed vergeten Is!
Bij 't ergste dat ons overkomen kan, da's altij 'nen
troost bij voorbaat.
Zoow bruin kunnen ze 't veur 'nen mensch nie bak
ken, of aan 't leed komt weer 'n end. Hoe erger 't is,
hoe gaauwer. En dat goed te weten... ollee, da's 'n
voorsohot op 'n kwakske geluk, geluk waar ginnen
sterveling bulten kan!
Zekers, 'nen mensch mag, neeë mót bezurgd zijn. Hij
ls nie geschapen om deur 't leven te rollen as 'nen 11-
lastlsken bal: raakt 't nie, dan botst 't nie.
'n Bietje zurg op veurhaand spaart veul broerdig
held uit veur naderhand. Maar és ge eenmaal ln de
penarie, ln de kladderedats zit, ollee: dan ls 't van
belaang om goed te weten dat daar weer net zoow ze
ker 'n end aan komt as aan oewen veurspoed. die ge
genoten hedt.
Ik loer, bij de zwartste lochten, altijd nog naar de
plak, waar ik zeker weet, dat 't zonneke mot zitten.
En as ge da doel, dan zicde 't veui eerder, dan ge 't
mee oew gewitwel, naar toe gaat staan.
Da's altij 'n stokperdje van me gewist. As kwajongen
al. As 'k 's 'n pak op m'n duuvel had verdiend, dan re-
kende-n-ik uit: meer as vijfentwintig klappen zullen 't
wel nie worren en da's gaauw genogt om! Dan 'nen
dag uit d'n ouwe z'nen gezichtskring blijven en dan is
't weer heelegaar veurbij. 'k Wiest tóen nie, da'k daar
over nog 's 'n briefke ln de kraant zouw zetten, maar
ik weet nóuw wel da 'k da stokperdje al jonk beree!
Kom, ik schel er af!
Oja, 'k mot oew nog laten weten, da me binnenkort
'n gèève fuif te wochten hebben.
We zijn er achter gekomen, dat d'n Fielp haast z'n
zuiver feest viert as Gemeenteraadslid!
Amlco, da zal wa worren!
Open rijtuigen, 'n eerepoort, hooge hoelen, d'n Jaan
in groot tenue, aanspraken, muziek, de gewone schan
dalen van d'n Blaauweollee, daar heurde meer van!
Veul groeten van Trui en as altij, gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Het doel van hollebolle Gijs.
Reuter meldt uit Belgrado:
Een zeer ongewoon duel heeft hier plaats gehad
tusschen een gepensionneerd kolonel en een burger,
die den kolonel beleedigd had.
Het be richt dat re een duel zou worden gehouden
was bekend geworden eg duizenden personen wacht
ten od een grasveld buiten de stad deze ongewone
gebeurtenis ai.
De kolonel, die het eerst aanwezig was, had pisto
len, sabels en rapieren medegebracht om zijn tegen
stander hpt wapen te laten kiezen.
Deze beweerde .echter dat, daar do kolonel gewoon
was wapens te hanteeren en hij niet, hot niet eerlijk
zóu zijn he geschil door wapens te beslechten.
Eenige oógenblikken later verscheen een vracht
auto, warop zich een tafel, twee stoelen, 20 gallons
wijn, en een groote hoeveelheid gebraden varkens-
en lamsvleesch bevonden.
De burger verklaarde het geschil door eten te wil
len oplossen, waarin de kolonel toestemde.
Na eenige uren, toen de kolonel nog steeds door
ging met eten en drinken moes* zijn tegenstander
het opgeven en trok hij zijn beleedigende woorden in.
Geestelijken overvallen.
Een kapelaan en broeder-kok knock-ont.
De pastoor drijft bandieten op de
vlncbt.
Naar uit New-York vernomen wordt, heeft een ben
de gangsters de pastorie van de St. Jerome te Chica-
go overvallen. Zij sloegen den aanwezigen kapelaan
en broeder kok neer en eischten onder de zwaarste
bedreigingen, dat zij de verblijfplaats van den afwe
zigen pastoor zouden bekend maken Zij stalen vijf
dollars uit het offerblok voor de armen en wachtten
den teruggkeer van den pastoor, Blasé Jercovic, af,
dien zij, zoodra hij zijn woning betrad, aanvielen.
De pastoor bood echter zoo dapper weerstand, dat de
gangsters al heel spoedig de vlucht namen.
De gewonde geestelijken moesten in het zieken
huis worden opgenomen.
deel u dat alles ln het diepste vertrouwen mede en lk
verzoek u mij wel te willen gelooven wanneer ik u niet
als haar zoon, maar als een man. die het voorrecht heeft
gehad een voortreffelijke vrouw te leeren kennen, ver
zekerd, dat hij zich persoonlijk niets te wijten had. Ik
ben te weten gekomen dat zij een belofte had moeten
afleggen het geheim nooit te zullen openbaren en zij is
gestorven zonder ooit deze belofte verbroken te hebben.
Ik weet verder, dat ze ua den dood van mijn vader
een tweede huwelijk gesloten heeft, dat haar diep ramp
zalig heeft gemaakt, maar daarmee houdt mijn kennis
omtrent het mysterie dat haar omgaf. op. De zaken van
mijn moeder werden behartigd door een zekeren me
neer Robert Richards. een man-van-raken in Glasgow.
Zijn dochter werd door mijn moeder opgevoed. Dezo
Richards ls op de hoogte van het geheim, dat mijn
moeder in het graf meenam en zóóveel heb ik uit hem
weten te krijgen, dat dit geheim Iets met mijn ge
boorte te maken moet hebben. Maar het is mij niet mo
gen gelukken ook maar iets meer van hem te weten
te komen; alleen, heeft hij ten stelligste verklaard, dat
lk ter zijner tijd alles zou gewaar worden.
Onder deze omstandigheden voel ik volkomen, dat mij
het recht ontbreekt bij u aan te dringen op uw toestem
ming tot een verbintenis met uw dochter. Ik zal moe
ten trachten mijn levenstaak te volbrengen zonder eeni
ge hoop op het geluk, dat ik mij gedroomd had en moet
dankbaar zijn, dat d^moeilijkheden, die lk u hier heb
uiteengezet, mij in mijn werkkring geen hinderpalen in
den weg zullen leggen. Met de verzekering van mijn
oprechte hoogachting en dankbaarheid
Geheel de Uwe,
George Greenfield.
Lord Caradoc legde zijn bril, dien hij bij het lezen
van den brief had opgezet, neer en veegde nadenkend
de glazen af. Toen zette hij hem weer op en las den
brief voor de tweede maal. „Er zijn in het leven van die
raadselen, die niet gemakkelijk op te lossen zijn," zei hij
filosofisch, nadat hij langen tijd, in gepeins verzonken,
voor zich uit had zitten staren. Vervolgens sloot hij den
brief weg in een lade van zijn schrijfbureau.
Maar de gedachte eraan Het zich niet wegsluiten,
evenmin als het eigenaardige probleem, dat hem maar
niet wilde loslaten. Had hij het recht een zoo door en
door rechtschapen en talentvollen jongeman als George
Greenfield de verwezenlijking van diens liefste verlan
gen te onthouden tenville van iets, waaraan hij absoluut
KON HAAR HANDEN NIET OPBEUREN.
Wanhopig door rheumatiek.
Doet nu weer zeil de huishouding.
Tien maanden lang leed deze vrouw. Tien maan-
den lang worstelde zij om haar rheumatiek te over
winnen. En toch, toen zij eenmaal het juiste middel
had gevonden, hoefde zij niet lang meer op het suc
ces te wachten. Gedurende zes weken „de dageiijk-
sche dosisKruschen Salts en haar strijd was ge
wonnen. Een „ongeloofelijk wonder noemt zij het
Zij schrijft:
„Ongeveer 12 maanden geleden kreeg ik een aan
val van rheumatiek "en wel zuo kwaadaardig, dat ik
er door misvormd werd En ik was nog maar 32
jaar. Tien maanden lang probeerde ik van alles en
ik werd beschouwd als een hopeloos geval. Soms
kon ik dagenlang mijn handen niet tot mijn hoofd
opbeuren, loen dacht ik aan Kruschen Salts. Een on
geloofelijk wonder! In zes weken tijd was ik in slaat
mijn huishouding weer zelf te doen en voor mijn
kinderen te zorgen, lk heb nooit meer eenige tee
kenen van een terugkomen der rheumatiek be
merkt." Mevr. M.
De werking van „de kleine dagelijksche dosis"
Kruschen Salts is even eenvoudig als doeltreffend.
De verschillende zouten in Kruschen drijven zacht de
opgehoopte afvalstoffen en urinezuur, die Uw pijnen
veroorzaken, langs den natuurlijken weg uit het li
chaam. De pijnen verminderen, de stijve gewrichten
worden weer lenig, gezwellen verdwijnen. Indien U
trouw blijft aan de kleine dagelijksche dosis Kru
schen zullen de afvoerorganen tot regelmatig func-
tionneeren aangespoord worden, zoodat het lichaam
inwendig schoon blijft. Zoodoende krijgt het kwaad
aardig urinezuur geen kans mee»* zich ooit weer op
te hoopen. U blijft vrij van rheumatiek.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten k fO.90 en f l.ü0 per flacon.
Stralende gezondheid voor één cent per dag. (Adv.)
Bij de Donderdag gehouden trekking der Staats
loterij is de prijs van f 100.000 gevallen op No. 10141.
D loterijclub uit café „De Poort"' te Maastricht won
met 17 deelnemers op een kwart lot de 100.000 uit
do Staatsloterij. De nabijwonende slager K. was even
eens voor 1/4 deel bezitter van het winnend num
mer.
Met een lantaarn bij de benzine. Land
bouwerswoning afgebrand.
Donderdagnacht brandde de woning van den land
bouwer Schimmel aan den Handsche dijk bij Voorst
tot den grond toe af met de ernaast gelegen garage,
waarin een vrachtauto stond. Gister werd door de po
litie de kostganger J. R. gehoord, die vrachtrijder is
en eigenaar van de garage en den auto. Gezien de
richting van den wind moest de brand ontstaan zijn
in de garage. R. bekende, dat hij des nachts te onge
veer half één de benzinetank van den auto had wil
len bijvullen, waarbij hij gebruik had gemaakt van
een carbidlantaarn zonder glas voor den reflector.
Hierdoor was de vlam overgeslagen op de benzine.
Er is proces-verbaal opgemaakt wegens verregaan
de roekeloosheid.
Relletje? in Roemeensch petrolenmgebied.
Arbeiders ln staking. Versoheidene ge
wonden.
In het petroleumgebied van Ploesti Is het tot érn
stige ongeregeldheden gekomen. De stemming onder
de arbeiders was reeds eenigen tfj-1 tengevolge van
'oonsverlagingen zeer geprikkeld en toen er gisteren
'.ovendien veertig hunner ontslagen werden, beslo
ten de overigen in staking te gaan. Na de middag-
schaft rukten zij op het administratiegebouw aan en
sloegen de inrichting kort en klein. Politie en gen
darmerie moesten te hulp worden geroepen Bij de
bloedige botsingen die hierop volgden, werden een
aantal arbeiders en een gendarme ernstig gewond.
Van de vierhonderd arbeiders zijn er 150 in hechte
nis genomen.
Een ingenieur afgeranseld.
v Omdat hij geen pamflet aannam.
Uit Boekarest wordt bericht:
Woensdagochtenod heeft de „IJzeren Garde" op
den grooten Boulevard een ingenieur, zekeren Dat-
telkremer, overvallen, die weigerde een pamflet van
genoemdo garde in ontvangst te nemen.
De man werd afgeranseld en is in zorgwekken-
den toestand naar een ziekenhuis overgebracht
Gendarmerie moest de orde herstellen. De „IJzeren
Garde' is een strijdorganisatie van de Roemeensche
nationaal-socialisten.
geen schuld en dat evenmin Iets met zijn karakteT te
maken bad? Maar dan dwaalden zijn gedachten weer af
naar zijn doohter en naar zijn ouden, ongerepten fa
milienaam. waarvan Cecily de eenlge vertegenwoordig
ster zou zijn na zijn dood. Dien naam moest vlekkeloos
gehouden worden, dat stond voor den edelman als een
laaJ boven water. En hoezeer hij ook daarvan doordron
gen was. toch kon Lord Caradoc het niet geheel met
zichzelf eens worden omtrent de gedragslijn, die hij te
volgen had. Tenslotte schoot het hem door den geest,
dat de meening van een derde hem misschien zou kun
nen helpen een oplossing te vinden. Deze gedachte deed
hem onmiddellijk op de bel toeloopen en den knecht,
die daarop verscheen, opdracht geven Mevrouw Her
bert te verzoeken even bij hem te willen komen.
Mevrouw Herbert's scherp waarnemingsvermogen had
haar al eenlge dagen doen vermoeden, dLord Cara
doc door een moeilijk- probleem gekweld v «rd niet
van wetenschappelijken aard, aooals gewoo. Mk en
dat.haar raad zou worden gevraagd, evenals al.'''*, wan
neer de heer des huizes voor persoonlijke moeilijkheden
stond. Dat George Greenfield Cecily anders dan alleen
als een aardige, aantrekkelijke huisgenoote had be
schouwd, was haar evenmin verborgen gebleven, als het
feit, dat er Iets van mysterie rondom zijn persoon hing.
Haar doorzicht en menschenkennls, gepaard aan de
gave om den dieperen zin van losse gezegden en toeval
lige mededeelingen op te merken en een bewonderens
waardig geheugen, hadden haar dit geopenbaard.
In korte, aarzelende bewoordingen vertelde Lord Ca
radoc haar wat er tusschen hem en George den laatsten
nacht besproken was, waarna hij George's brief Het le
zen.
„U ls het toch met mij eens, nietwaar, wat betreft de
voorwaarde, die ik stelde?" vroeg hij. toen ze klaar was.
„Volkomen", klonk het beslist. .Maar hij verklaart,
dat het mysterie opgehelderd zal worden."
„Hij zegt echter niet wanneer", meende de edelman.
„Ik denk, dat hij dat zelf niet weet."
„Het is moeilijk hem andera te zien," zei Mevrouw
Herbert op peinzenden toon, „als Iemand van uitsteken
de familie. Ik zou zelfs durven beweren, dat. als iemand
mij vroeg een Jongeman te noemen, die alle kenmerken
bezit van goede afkomst en beschaving, ik in den eer
sten plaats aan den jongen Greenfield zou denken, nog
éérder dan aan Sir Guy Bertram."
Over en weer bewaarden zij eenigen tijd het stilzwij
gen en eindelijk merkte Lord Caradoc op:
