De B
rabantsche
Brief
van Dré.
Ingezonden Stukken.
VERSCHIL VAN MEENING.
Ulveoliout, 14 Februari 1933.
Menier.
As ik van den middag
d'n erft kwam opgedraaid
mee m'nen leegen wagel
«•n den blaf/enden Blek,
kwam Trui 'n bietje ze
nuwachtig aan de deur en
'k zag daljik, aan d'n
stand van d r muts en de
twee venijnige klurkes on
der d'r oogen, dat er wa
gaande was.
'k Dcc maar nét, of ik
niks bespeurde, veur
kwaaie berichten is 't altij
nog vroeg genogt, en
ging m'nen gewonen gong.
'k Spande Blek uit. tastte de leege bennekes in me
kaar, zette de halfleege in 't stalleke, zocht er de
verflenste kool uit veur de biesten, waarop frui riep:
„sta nouw nie zoow tc teuten, 'k staai mee smacht
op oew te wochten."
Da's ok de ware liefde, Trui", zee ik doodseerjeus
en .toen beweerde Trui: „v rek", gong naar binnen
en mikte de deur toe.
't Schijnt van belang te zijn, docht ik en as ik nog
's naar m'nen achtergevel keek. stond Trui, mee d'r
rosse, opgewonden gezicht achter 't gordijntje van
dc raam cn wenkte driftig moe d'r haand.
Ik wuifde terug, knikte, knipte 'n ogske en riep:
„ik koom zoow, Engel!"
Ollee, wa wier ze kwaad.
'k Ilad al laank in de gaten, amico. da zo me weer
noodig had veur 't een of aander snertkarweike cn
't. kan aan mijn leggen, maar as ik thuiskoom en
daar mee veur mijn dc een of aandcro verrassing
Maar, zooas 'non verstopten gootsteen, of ruzie mee
'nen knecht, of iets- van dieën-aard, dan ben 'k nooit
zoow toeschietelijk!
Maar Trui houwt van afwerken. En omdat 'k da
weet, maak ik m'n eigen nie gaauw ongerust.
Afijn, toen 'k binnenkwam, 'n bietje moei .an de
stad, verschoot ik toch effen.
Heel d'n vloer stond vol emmers, teilen cn bakken.
En tik tiktik tik tiktiktik lekten de drup
pen van de zolderink in die emmers-tentoonstelling
Efkens stond ik beduusd te kijken. Van de tentoon
stelling naar de zolderink, van de zolderink naar de
emmer-markt
„Nouw?!" scheerde Trui: „blijfde daar vandaag
zoow staan, soms?"
„Waarachtig nie" zee ik: ,,'k gaai zoowlaank naar
huiten. schuilen veur dc bui!"
„Zijde nauw van plan méé aan te pakken, ja of
neeë?" vroeg Trui.
„As ik dan toch de keus heb", zeo ik heel kalm:
„dan neeë! 'k Wil eerst 's wa-d-eten, achter de water
linie dan maar en dan zullen we ondertusschen 's
sar..en prakkizeeren. hoe we de zaak aan zullen pak
ken."
„As ge dan maar opschiet", zee Trui: ,,'k zit al van
van-mergen tien uur in d'n drup en 't is, of m'n
haanden vastg'ouwen worren, vandaag. Ik kan nie
veuruit zoow! Is me da-d-'nen stal? ,Nen stal, zeg
k-oew!"
„Eigen hèèrd is goud wèèrd',, zee ik plechtig: „en
zoow as da lekske thuis tikt, zoow tikt zelfs nie in
d'n lommerd!"
Afijn, toen 'k gegeten had en 't ok zoow zuutjes-
aan op m'n zenuwen ging krijgen van da getikkerde-
tik, toen besloot ik, om 't dak maar 's op te krui
pen. „De zegen komt altij van boven, Trui", zee ik:
„dus 'k zal t maar zoow hoog meugelijk gaan zoe
ken Meteen stopte-n-ik m'n pepke. En as ik 't aan
wouw steken, trok Trui 't uit m'nen mond en be
weerde: „ditte doen me nouw 's zonder pepke, kwie-
bus. Ge hedt allebei oew haanden vuls te hard noo
dig. om oew becnen niet te breken."
„Ge wordt zuinig op me, Trui", pestte-n-ik.
„Och ja", zee da merakel: „da's menschelijk, ce!
Ge zijt altij 't zuinigste op 't overschotje".
Onderwijle zurgde ze uit dc voeten te komen.
k Nam 'n leerke uit d'n stal en trok er mee naar
d n zolder. Daar stond 'nen plas sjuust in 't midden,
nouw 'k heb effe gekeken of er ok visch in zat.
Toen d'n vliering op cn daar 't leerke teugen 't dak
raam en 'n minuut later zat ik in 't dakromke,
t hoofd-end naar buiten en 't voeten-end naar bin
nen, lijk 'nen kromme spijker in 'n plank.
Maar as ik eindelijk op 't dak zat, trok 'k 't leer
ke ok buiten, zett-n-'t in de goot, en zoow kroop ik,
laangs de sporten naar d'n nok, bij de schouw.
Dc schouw was lekker werm, de rengel was opgo-
houwen en v'n zonneke brak deur de wolkenstapels,
die dik deur de lochten kruiden en stapelden.
'k Stak mn haand in m'n broekzak. maar sode-
pin! da'k nauw toch m'n pepke af had laten pak
ken, deur dieë protsmakert. 't Was 'n genot, om hier
FEUILLETON.
Braithwaite werd van dc boeien om zijn polsen be
vrijd en de twee mannen verlieten de kamer.
„Welnu", hernam Calthorp, „ik hen je gewaar
schuwd. Maar waarschijnlijk zul je er geen nadeel
van hebben, als je ons eerlijk de waarheid vertelt."
Braithwaite scheen dat ook in te zien, want hij deed
kalm en kennelijk zonder iets achter te houden, zijn
verhaal.
„Sir Roderick en Martin hadden geheimen samen",
vertelde hij. „Ongeveer vijf jaar geleden begonnen zij
mij in eenige ervan in te wijden, maar veel heb ik
nooit geweten. Martin, die altijd goed met mij had
kunnen opschieten cn mij vertrouwde, vertelde int)
van den grafkelder daar ginds en wat er in was
Maar ik mocht er niet naar toe, ik zou den weg er
heen niet. eens hebben kunnen vinden. Maar als Sir
Roderick gestorven zou zijn, moest ik Martin hel
pen het lijk tc balsemen volgens een systeem, dat hij
mij uitlegde cn daarna meegaan naar de geheime
kamer om het lichaam naast dat van Mylady te leg
gen. Vervolgens moest ik dan naar Amerika uit
knijpen met duizend pond en mijn mond houden.
Toen Sir Roderick in Juni vnn het vorige jaar
stierf, was Martin in I.onden. Ze zonden hem bericht
toen ze zagen dat het mis ging, maar toen Martin
kwam, was Sir Roderick al buiten kennis. Martin
was verschrikkelijk in de war. Het scheen alsof hij
niet wist. waf hij doen moest. Dien nacht droegen
wij het lijk van onzen meester uit zijn kanier, "de
den wat wc moesten doen en legden het naast dat
van Mylady.
in dc hogte, 'n bietje uit te rusten en te kijken. Te
kijken naar 't rustelooze wolkenbeweeg, b enen
deur 't zonneke, zoowda ze aan éénen kant isden
en lichtten en kleurden as zonbeschenen zeepsop-
schuim.
'n Kleurengeweld aan oew oogen, amico!
En hier cn daar brak 'n plakaat prachtig blaauw
open, diep cn zuiver as 'n meer.
't Zonnelicht verniste dc nat-blinkende takken van
't boomenrag mee gouwen gloed, en de muljoenen
waterkraaltjes aan dc dunne twijgskes waren as mul
joenen zonnekes, waar 't licht mee gouwen piepkskes
uit straalde.
Achirrekes. wa-d-'n schoon zicht had ik daar.
'k Vergat heel t' lek en heel d'n emmers-exposie.
Op 'n oogenblik heurde-n-ik heel benepen en
schrikkelijk vriendelijk m'nen naam roepen.
„Dreehee?"
Maar 'k zat zóów hoog en droog, da'k toch maar
zweeg.
„Dreehee, bende hierboven?" klonk 't weer, 'n
bietje duidelijker.
„Jaaa", riep ik terug. En 'n paar kaauwen vlo
gen uit 't gebomte, naar de schuimende wolken-
pracht, waar 't zonneke op te stpalen lag as 'nen'
laaienden bonk goud.
„Zeg."
„Jaaa.
„Hoe denkte 'r over?"
Trui d'r muts was uit 't dakraam komen steken, maar
ze kon d'r hoofd nie heelegaar naar boven gedraaid
krijgen.
„Goed, Trui! Bestig! 't Is hier zoow prachtig, as
'k oew nie vertellen kan.'
„Idioot! Hedde 't lek gevonden?"
,,t Lek? Oja, neeë, ik zoek nog."
„Komt er af, zèkkoew, 'k staai duuzend aangsten
uit!"
Toen liet ik m'n eigen weer zakken* mee m'n klom
pen in dc goot. Trui kwam nog 'n treeko hooger en
toen konnen we beter praten mee mekaar! Meteen
zak 'k 't lek. 'n Paar kapotte pannen waren gaan
glijen. „Kek", zoow hiew ik ra'n eigen goed: .„ditte is
één van dc lekken."
„Zijn er dan nog meer?"
„Daar zoek ik sjuust naar, maar hier hè'k nog wel
'n paar ouwe pannen veur leggen in 't stalleke."
„Zak ze wel halen", zee Trui: „maar houwt oew
eigen goed vast, zoowlang!"
„Kek 's Trui", gong ik deur: „wa-d-'n prachtig uit
zicht hier vandaan."
En meteen zeilde 'nen zwerm kaauwen sierlijk over
de toppen van 't gebomte.
KON VAN PIJN NIET SLAPEN.
Moest de trap opkruipen.
De 61-jarige maakt nn wandeltochten.
Dit verslag van den terugkeer" van een veteraan
kan het beste in zijn eigen woorden worden weerge
geven.
Het zal ongeveer drie jaar geleden zijn, dat ik in
eens overvallen werd door een rheumatische zwelling
van mijn rechterknie. De pijn was zoo lievig, dat ik
niet meer loopen kon. Als ik naar bed ging, moest
ik de trap opkruipen en kon dan niet slapen van de
pijn. Als U bedenkt, dat ik steeds aan athleliek go
daan heb, zult L' begrijpen, hoe zwaar deze slag voor
mij was. Ik probeerde allerlei behandelingen, maar
met weinig resultaat. Toen besloot ik Kruschen Salts
te probeeren. Veertien dagen lang nam ik eiken mor
gen een dosis in mijn kolfie en omdat ik een kleinen
vooruitgang bespeurde ben ik er sindsdien steeds
mee doorgegaan. Gelukkig kan ik nu verklaren dal
ik weer zonder eenige moeite kilometers loopen kan.
Onlangs heb ik zelts meegedaan aan een wedloop
voor veteranen boven de 40 en ondanks mijn 61 jaren
heb ik het binnen den bepaalden tijd klaar gespeeld.
Uit was mijn eerste wedloop sinds 35 jaar. Ik voel
me tegenwoordig opperbest en sta tuist op 't punt
voor mijn vacantie een wandeltocht te gaan maken.
Kruschen Salts heeft mij zooveel goed gedaan, dat
ik het nu overal aanbeveel." W. H. D.
Kruschen Sults verschaft Uw organisme noodige
hóeveelheid levenskrachtige zouten. Deze ve.schillen
de zouten bevorderen o.a. een regelmatige werking
van nieren en ingewanden, zoodat U zacht maar voh
komen ontlast wordt van alle afvalstoffen, die Uw
gezondheid benadeelen. Het gevolg van deze inwen
dige zuiverheid is, dat verfrischt cn vernieuwd bloed
door Uw aderen stroomt. Het giftig urinezuur, dat
Uw rheumatische pijnen veroorzaakt, werd langs den
natuurlijken weg verwijderd en dc rheumatische
zwellingen en pijnen houden op. En als U eiken dag
trouw blijft aan de „kleine dagelijksche dosis" Kru
schen Salts, zal Uw geheele wezen lichaam en
geest van dc zuiverende, verlrisschende werking
den weldadigcn invloed ondervinden.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten f 0.110 en f 1 .(>0 per flacon.
Stralende gezondheid voor één cent per dag. (Adv.)
Toen vertelde Martin mij, dat hij Sir Roderick ge
zworen had iets geheim te houden tot 14 Maurt van
dit jaar dat is dus morgen en dit st^nd onder
andere in verband met de juweelen. Dus pakten wij
die in kistjes, en droegen ze naar den grafkelder.
Daarna gaf Martin mij 100 pond in goud en zei mij,
dat ik nu naar Amerika moest verdwijnen hij zou
mij de rest van het geld, dat mij beloofd was, sturen,
wanneer ik daar was. Begin Maart moest ik weer in
Engeland terugkomen om Jiem met iets te helpen.
Ik beloofde het hem en daarmee namen we afscheid.
Wij gingen door den tunnel onder het meer en de
kleine poort uit aan de andere zijde van het park.
Ik vestigde mij in New York en Martin zond mij
het geld. Hij schreef mij uit Glasgow. Sir Roderick
had hem een groot bedrag gegeven, hij had een ande
ren naam aangenomen, en was daar in zaken ge
gaan. De vorige maand kreeg ik een brief van hem,
waarin hij mij vroeg over te komen cn in Livevpool
tc blijven, tot ik van hem hoorde. Toen ik in L'ver-
pool mijn intrek nam in het hotel, dat hij mij gege
ven had, schreef hij mij vanavond om elf uur bij het
tempeltje in het park te komen. Ik moest zorgen niet
gezien te worden, ingeval het park werd bewaakt.
Onderweg merkte ik al spoedig, dat ik door twee
mannen geschaduwd werd. Ik sprong daarom uit
den trein, juist toen wij den tunnel uitkwamen en
kreeg gelukkig geen letsel. Toen wandelde ik door
het heuvelland naar het uiterste punt van het park
cn zag dat de ingang werd bewaakt. Toen probeer
de ik het op een andere plaats -.... maar ook daar
was bewaking. Opeens kwam er een man uit de hoo
rnen te voorschijn en ik dacht, dat ik erbij was. Maar
het was Martin. Wij hielpen elkaar over den muur
op een plaats waar wij niet gezien konden worden
en gingen door den ingang in het tempeltje in dc
gang onder het meer naar de geheime kamer, van
daar naar de kapel en zoo naar buiten. Wij zagen de
twee mannen, die de oevers van het eiland in het
oog hielden.
Vervolgens nam Martin mij, tusschen de boomen
door, mee naar den kant van de treden, die naar het
meer voeren. Hij schraapte de aarde onder een kreu-
pelboschje weg; ik zag een steen, dien hij oplichtte
en daaronder bevond zich een soort handgreep. Hij
vertelde dat, als deze werd rondgedraaid tot zij
„Kraa", (krl]schte-n-er één »r. krachtig sloeg le mee
z'n steuvin*! viernen ue locht kapot en „klom' hooger.
De rest volgde. „Da's dn Pijn, i'ruizee ik: „die nimt
d'n kop. 't Heelc pclleton trekt ie mee, kek, nouw zit
ten ze in de bocht", en effe later, amico, zweefden
ze weer over ons dak en ge beurde, in de middag
stilte van 't durp, de locht snijen deur die steuvige
vlucht van die kraaiende rukkers
„Trui, wa-d-is 't schoon nen veugel te zijn", zee ik
onwillekeurig. „Kckt ze toch 's deur dieèn klcurigen
hemel zwieren. Heurt ze kraaien, van plazier. Ochèrm,
wa hebben die dierkes 'n genot van d'r simpel le
ventje."
Trui zee maar niks. D'r hoofd draaide deur t raam-'
ke mee, met de spiralen vlucht *an dieën lustigen
zwerm.
Eindelijk vroeg ze. „zijde 'r sjeloers op?"
,,'n Bietje wel", zee ik: „en tochWeer kwamen
ze van achter ons dak, even boven ons. over ons hoof
den geslierd. Kraa, kraa, kraaa ratehle-n-et deur
de locht cn meteen rauschte 't gerocht van de klep
pende vlerken weer weg.
„En toch. watto en toch?" vroeg Trui.
„En tochgong ik deur: „en toch Trui, hoe Onze-
lieveneerke-n-et veur d'n mensch nog schonder, vol-
moktor en blijer geschapen op èèrde".
'k Heb nog 'n ketierke leggen dronmen op 't dak,
amico. En ik docht zoow: hier, onkehle me-ters van
de èèrde af, ènkelde meters maar. wa zien me de
schepping daar al veul schonder as hier benejen, on
der de menschen.
Ge zouw 'nen veugel willen zijn, om beter en vol
Ier te kunnen genieten van die schoone weareld,
veur ons gemokt en toch toch weet ik. weet ik heel
goed, da-d-'r schonste veur d'n mensch was wegge-
leed.
Maar 't veugeltje hee z'nen levensstaat, zoow uit
de haanden van d n Schepper, onverlet bewaard. Wij
hebben 'ra verknoeid! Wij zijn vandaag op 't honderd
ste percentje da-d-et veugeltie kreeg, navenaant wij.
wij zijn op da flutie sjeloers goworren. Waant wij
hebben gin honderdste percentje over kunnen hou
wen!
De boel is verknoeid, bedorven, geschift as zuuren
melk.
Enkelde meters boven de menschhcid uit, enkeldc
meters maar en 't onbegrijpelijk-schoon, 't volmokte
van de schepping, da-d-overvalt oew ns 't licht dat er
schijnt in d'n duster op oewen levensweg.
Neeë, we hebben niks te murmereeren!
Genogt is er ons gegeven, raéét dan genogt, maar 't
is. nogeens: verknoeid!
Do èèrde draagt vruchten, meer as me verstouwer
kunnen.
En toch roept 't menschdom: „honger".
En nouw zijn me sjeloers op d'n veugel--..-
„Hier zijn die pannen', zee Trui: „leg ze 'r nouw
gaauw op en kom dan van da dak af, 'k staai te
beven op m'n beenen."
'k Heb ze 'r netjes opgeleed en Trui wijs gemokt,
da k ze mergen nog 'n bietje aan gaai smeeren mee
kalkspecie.
'k Mto toch nog 's 'n ketierke bij «Ie vendels zijn.
Maar mergen neem ik m'n pepke mee, horre.
Kom. ik schei er af.
Veul groeten van Trui, van de veugels van Ulven-
hout en as steeds gin horke minder van oewen
toet a voe,
DRé.
Geachte Redactie,
Verzoeke opname van 't volgende. Gezien hebbende
de film van 't Centraal Bureau en lezende het verslag
der Holl. Maatschappij van Landbouw, afd Ztjpe,
kreeg ik onwillekeurig dc gedachte: is daar nu wer
kelijk de landbouw cn veeteelt hij gehaut?, driar gaat
het toch immers om, oen prima product togen den
laagst mogelijken prijs. En dan denk ik onwillekeu
rig: Wij willen toch immers een zoo hoog mogelij-
ken prijs voor onze landbouwproducten, moeten wij
dan zelf den laagsten prijs verlangen voor onze voe
ders. Nu ben ik het wel oens wat de beste kwaliteit
hetroft, maar hoe staat het nu met den laagsten
pr(js. En dan vraag ik mijzelf af: had de directie van
het Centraal Bureau ons niet veel beier en duidelij
ker kunnen overtuigen van het voordeel der lage prij
zen, om bijv. de boeken eens bloot te leggen van zeg
een 25 boeren, welke hunne voeders betrekken voor
de lage prijzen van het Centraal Bureau en een 25-
tal welke van een andere duurdere firma betrekt;
bijv. een pluimveehouder betrekt oehtendvoer van
het Centraal Bureau (kwaliteit is onovertroffen) voor
zegge f 4.50 por 100 pond; een andere pluimveehou
der koopt zijn oehtendvoer voor f7.00 per 100 pond:
nu wordt, er per 100 kippen gemiddeld ongeveer
25 X 100 pond per jaar gevoerd, dat maakt per, zeg
500 kippen, 125 zak voeder, tegen een verschil van
f2.50 per zak, maakt f325.— besparing op oen toom
van 500 kippen.
En dat is toch waard om te besparen. Dat is vol
gens theorie. Maar! nu de praktijk? Naar mijn be
scheiden meening is er misschien nog wel een gun
stiger uitkomst in het bedrijf, of de bedrijven van de
25 duurdere voedergehruikers. en dan vraag ik mij
af, waarom toont men dat ons niet eens op die ma
nier. wanneer ik mij vergis, als 't voordeel werkelijk
was bij de gebruikers van 't goedkoopere voeder.
De menschen hebben nu graag feiten, inplaats van
willekeurig genomen photo's, welke er op gebaseerd
stuitte, het grafgewelf en de tunnels onder water
zouden loopen. Ik moest het mechaniek in werking
zetten, als ik een bepaald teeken van hem kreeg.
Ik ging met hem verder en ive bleven achter een
boom dicht bij de deur van de kapel staan. Hij zei.
dat hij de kistjes met de juweelen naar de kapel zou
brengen en dat hij daarvoor een half uur of drie
kwartier dacht noodig tc hebben. De deur van de ka
pel moest een eindje open blijven en wanneer hii
haar sloot was dat het teeken, dat ik moest weggaan
en de gewelven onder water zetten.
Ik vroeg hem daarop hoe wij ongezien moesten
wegkomen, als de tunnels overstroomd waren, ter
wijl de oevers van het eiland bewaakt werden. Hij
antwoordde dat Sir Guy Bertram in huis was en dat
hij, als hij klaar was met zijn werk, deze op de hoog
te zou gaan brengen van hetgeen hij behoorde tp
wéten. Dus ons vertrek zou geen moeilijkheden op
leveren. Maar hij zou hem niet vertellen van Sir
Roderick's lijk en van het grafgewelf; ik moest dat
geheim ook bewaren. Toen ging hij naar de kapel
en ik wachtte onder dien boom. Ik hoorde hem niet
binnen, maar ik stond er tamelijk ver van af en keek
alleen naar de deur.
Na een heelc poos bemerkte ik, dat de deur geslo
ten werd. Ik dacht natuurlijk dat Martin het deed.
maar ik begrijp nu dat een van u het moet geweest
zijn. Ik deed toen natuurlijk wat nnj opgedragen
was; ik ging weg en draaide aan de handgreep.
Ze zat erg vast en ik moest met al mijn kracht ruk
ken en trekken eer ik er beweging in kreeg. Einde
lijk lukte hot cn toen zag ik het water in het meer
een paar meter afstand van den oever steeds sneller
ronddraaien. Het werd als in een trechter weggezo
gen en ik hoorde het onder mij doorstroomen; de
grond, waar ik op stond, schudde er van. Toen liep
ik terug naar de deui van de kapel en wachtte: U
snapte mij haast, toen u eruit kwam. Ik geloof, dat
ik mijn hoofd verloor, ik rende door de boomen naar
het meor en zag de twee mannen dc trap op komen.
Toen kreeg ik hun boot in de gaten en probeerde erin
weg te komen. En dat mislukte! Dat is alles wat ik
weet, meneer."
Calthorp had ijverig notities gemaakt en hij stelde
nog een paar vragen, maar dc man had klaarblijke
lijk alles verteld wat hij wist en het eigenlijke my-
Zou het wel goed zijn?
Het is maar een Hollandsch waschmidde)
en l;et is veel goedkooper dan het geïmpor.
teerde buiten]andsclie. Zco denken honder.
den, bewust of cnbewust enze koopen
het duurdere bnitenlandsche.
Frcbeert het tech. Probeert éénmaal het
uitstekende Hollr.ndsche zelfwerkend wasch»
middel ..h 2 171 - cent per pak.
Prcbeert het en oordeelt zelf.
zijn reclame tc maken. En ais de uitkomsten nu eens
gelijk waren, hadden wij dan nl geen groot voordeel,
die f325.die er meer aan dat duurdere voer is he-
taald komt toch de gemeenschap ten goede cn al
licht vloeit er wat van naar onze beurs terug, zij het
dan niet direct dan toch indirect.
En d a n nog. wat is nu de oorzaak van de ziekt*
der wereld? Als er veel georganiseerd is, is het toch
thans. En heeft het ons heter of verder gebracht, ze
ker wel, heeft 't zijn goed gedaan, maar een meer no-
beier gedachte is thans toch zeker wel geboden
ons uit deze moeilijkheden te redden en daarom zou
ik een Ieder willen opwekken zijn gedachten wat in
dien geest te leiden, een ander zijn voordeel is toch
indirect ook het onze.
U, mijnheer de Redacteur, mijn dank voor de veis
leende plaatsruimte.
EEN ZOEKENDE.
V a d e r:
Wat is onz' zoon een groote dwaas
Dat zal een elk beweren,
Omdat hij er voor bedankt
Voor lands soldateakleeren;
En dat hij geen eerbied toont
Voor streep en sterrestand
En niet heeft zijn leven veil
Voor 't dierbaar vaderland.
Hot is bevel van hooger hand,
Dus trek maar aan die kleeren,
En als hij daar geen zin in heeft,
Dan zullen zij hem dat wei loeren.
Ze hebben daar een goede plaats
Waarin men zulke boeven
Die weigeren om soldaat te zijn,
Daarin maar laat vertoeven.
Het is toch zeker ieders plicht,
Om soldaat te wezen.
En als je 't bent met hart en ziel.
Wat heeft men dan te vreezen?
Als 'f land soms in een oorlog kwam,
En kwam daardoor in nood,
En als men soms op t sia.htveld bleef,
Dan sterf je een heldendood.
Als ouders moet men voor zoo'n kind
Zich zelf toch wel wat schamen.
En waar moest men toch heen.
Als er nog meerderen kwamen.
Aan gas en wapens had men niet,
De maker had geen brood,
En als hij dan geen toeslag kreeg,
Stierf hij den hongerdood.
Moeder:
Maar man, het is met jou geen praten
Want jij wordt altijd veel te kwaad,
Het is bij jou nog net als vroeger,
Je bent van top tot teen soldaat.
Jtf praat over vloot en leger,
Van meerderen en van minder stand
En als het irioet, gezamenlijk vechten
Voor 't behoud van het vaderland.
Gij leest toch graag het bijbelboek,
Lees dan de tien geboden;
Waar toch in geschreven staat:
Gij zult geen ander dooden!
En gU zult ook niet begeeren,
Van een anderman zijn goed.
En dan moet je mij eens vet tellen.
Hoe of «en soldaat nu wezen moet?
Als onze jongen niet wil vechten,
Dat is toch zeker goed
En dat hij niet wil vergieten,
Onschuldig menschenbloed!
Ik heb voor mijn jongen meer respect,
Wat hem daar ook voor wacht,
Als voor mijn man met grijzend haar,
Als lid der burgerwacht.
Ik kan het mij maar nooit begrijpen,
Wat het recht is van een staat,
Dat hij ie kinderen weg kan Imlen
En te dwingen voor soldaat.
Ik voor mij vindt het dan beter,
Laat dienen die dan dienen wil.
En dat men er niemand ooit me dwinge,
Want dat is nog een groot verschil.
St. Maarten. H. B. d. P.
sterle was nog onopgehelderd.
„Wel", zei Calthorp, „Je hebt het ons heel duidelijk
verteld, maar je zult jc verhaal natuurlijk nog eens
moeten herhalen. Het bevel tot je inhechtenisneming
is al eenige maanden oud!" Hij riep cle detectives, die
huiten hadden gewacht en vervolgde: „Jullie moeten
hem naar Morthwaite hrengen; de drie anderen kun
nen weggaan."
Braithwaite zei niets en ging zonder verzet met de
mannen mee.
„Dat verklaart het verdwijnen van het lijk van Sir
Roderick", begon Calthorp, toen zij weer met z'n vie
ren waren; „maar wat het verbergen van de juweelen
moet heteekenen, begrijp ik niet. Misschien zullen wo
het nooit te weten komen nu Martin dood is, maar de
hoofdzaak is, dat wij ze terug hebben."
„Dc juweelen zijn onder vadems water bedolven",
merkte Bobby Conder op.'
„Het zal niet moeilijk zijn, ze eruit te krijgen. De
juweelen en en wat er nog moer is! Goede he
mel, wat een afschuwelijk oogenblik!"
Dc jonge advocaat toonde plotseling een emotie, die
zijn vrienden niet van hent gewoon waren. Maar
al spoedig had hii zijn gewone koele zakelijkheid
weer terug. Voor hij echter kon verder gaan, zei Guy,
die evenals George doodsbleek zag, met schorre,
onvaste stem:
„Je weet nog niet alles, Dick".
„Wat is er nog meer te weten?", vroeg Calthorp
verbaasd.
„Je weet niet wie het is, die daar beneden in het
water ligt."
„Martin, natuurlijk!"
„Ja, ik veronderstel ook, dat het Martin is. Maar
Martin was vertel jij het hem, George".
George, die al even van streek was als Guy deze
beiden schenen nog veel meer onder den indruk van
het gebeurde dan de twee anderen, voldeed aan het
verzoek.
„Je hebt Braithwaite hooren zeggen, dat Martin in
Glasgow in zaken is gegaan en een anderen naam
heeft aangenomen. Ik heb hem mijn heele leven ou
der dien naam gekend. Het was Richards de
vader van de arme Pcggy. die daar met de revolve
in de hand in de grafkamer stond. We zullen h
haar morgen moeten vertellen."
