Waarom? Zaterdag 25 Februari 1933. SCMAGER COURANT. Vijfde blad. No. 9235 MUSSOLINI BEVEELT Ongevoelig voor de golven van den Oceaan. Bij kan zelfs de crisis verbieden! Een satyrlsche boutadel DE grootschc en schoone patriciërs huizen van Genua staan aan be lachelijk smalle straatjes. Ze zijn zoo smal dat. als er een auto doorrijdt, de menschen zich tegen de hui zen aandrukken. Toen ik eens zoo'n straatje wilde oversteken om het Pala- vicini paleis te bewonderen, hield mijn gids mij bezorgd tegen. ..Daar loopt U te gen den stroom in ledereen moet rechts houden. Mussolini heeft het bevolen!" Aan den oever der zee, waar elke vier kante voer. door dynamiet uit de rotsen moet worden vrijgemaakt, zal thans het grootste plein van de wereld komen. In het midden daarvan zal een trinmph- boog van prachtig Carrarisch marmer verrijzen, omgeven door palmenlanen, waarvan de voetpaden met mozaiken worden bedekt, terwijl op den achter grond de marmeren paleizen staan „Prachtig mooi", meent mijn gids tevre den. „Mussolini heeft het de stad bevo len en zij gehoorzaamt". In de oude stad, vlak bij de steile kust, waar de schilderachtige huisjes naast en boven elkaar zijn gebouwd op de hel ling. hangt overal in de kromme straatjes waschcoed te drocren Doch de trottoirs zijn kraakzindelijk. Geen stukje papier, geen sinaasappelschil is te bekennen. Wie zou dat vroeger in Italië voor moge lijk hebben gehouden? Maar miin gids 'weet alweer raad: Mussolini heeft alle onzindelijkheid verboden!" In den haven lag juist de trots der Ita- liaansche handelsvloot, de nieuwe mail boot „Conté di Savoya". Wij bezichtigden de ultra-moderne zalen van het schip en zagen, wat wij nooit hadden vermoed, dat de moderne stijl ook heel overdadig kan zijn. Alles is zoo rijk en schitterend, dat daarbij vergeleken de danszaal een nauwkeurige cnpie van de troonzaal in het Quirinaal met alle fresco's en marme ren zuilen en een overdaad van couden ornamenten werkelijk kaal schijnt. Ik vroeg mijn gids. of een zon kostbaar schip wel zijn rente kon opbrengen. „Maar dat is heelemaal niet de bedoeling?" wierp hij tegen. „Mussolini heeft gpwenscht dat het schoonste schip ter wereld een Ita- liaanseh schip zou wezen". Op het strand stond tegen een booglnmn een armoedig gekleede vrouw met een Zilieelintr op den arm Ik wilde haar waf geven, maar de gids green mijn hand vast „Mussolini heeft de bedelarij in Italië verboden!" En toen ik vertrok, scheen het geheele personeel in den crond te zijn wetreezon- ken. Mijn gids wist ook hiervan de ver klaring te geven. „Mussolini heeft het ga ven van fooien verboden!" liet station te Milaan is een overdreven groot gebouw van rotsblokken en mar meren zuilen, dat mooi kon zijn, als het niet zoo overladen was. De menschen lij ken bij de reusachtige zuilen en gangpn gezien wel mieren. Dit station heeft een milliard lire gekost. „De bouwplannen waren reeds lang gereed, vertelde mijn gids, doch de uitvoering ervan zou in verband met de crisis worden uitgesteld. Nu is het station toch gebouwd op bevel van Mussolini". In het oude gedeelte der stad werden vele huizen afgebroken. Er werd graaf werk verricht voor de rioleering, voor het aanleggen van bu '.en en kabels, en ter weerszijden verrezen reeds de reusachtige moderne marmeren paleizen. „Er wordt hier een nieuwe straat aangelegd", zei de gids, „op bevel van Mussolini. De stad zag op tegen de uitgaven, maar Musso lini heeft de banken bevolen, haar tegen een lage rente te leenen en de banken hebben dat gedaan". Overal ziet men het portret van Musso lini met de donkere oogen oogen als van een hypnotiseur. De menschen loopen rechtop, spreken energiek en doen alsof zij de wereld regeeren Op de pleinen en onder de poorten verdringen de werk lieden elkaar; overal wordt er schoonge maakt, geverfd, gebouwd. „Hoe is dat mo gelijk met deze crisis?" vraag ik mijn gids. Hij schrikt, legt de wijsvinger te gen de lippen en zegt: „Daarover mag men niet spreken! Mussolini heeft het verboden!" A. NAGEL. De eerste mailboot van meer dan 1000 voet. EEN nieuw tijdperk in de geschie denis der scheepvaart. De nieu we Fransche Oceaanstoomer „Normandië", een monster van 73000 ton, dat een waarde van 75 milli oen gulden vertegenwoordigt, is het eer ste schip met een lengte van meer dan 1000 voet. Het meet n.1. 1020 voet of 311 M. en is alleen door die lengte iets geheel nieuws op scheepvaartgebied. Om dit te bewijzen, moeten wij eerst eens een kijkje gaan nemen op den Atlantische Oceaan, die door het schip bevaren zal worden. Het voordeel van lengte. Bij zwaar weer liggen dc toppen der golven ongeveer 300 voet uit elkaar. Waar de meeste transatlantische schepen 600 a 700 voet lang zijn. rusten zij op twee. hoogstens even op drie golven. Ook als ze op twee golven rusten, zijn ze telkens een oogenblik geheel in evenwicht, doch vooral wanneer do golven hoog opslaan, zal het schip telkens in een golfdal af glijden, om weer omhoog te gaan op de kam van d^ volgende golf. Om stabiel te zün, moet een schip echter voortdurend rusten op minsl ns drie golven. Daarvoor r..oet het minstens 900 voet lang zijn en liefst nog iets meer. Na i'.e „Normandië" zijn de „Majestic" en de „Leviathan" (resp. een Engels h en een Amerikaanscli schip van 915 en 907 voet) de langste schenen ter wereld, doch hun afmetingen zijn no- te 'kr r> berekend om het stam pen geheel en al te voorkor en. De gol ven liggen gemiddeld 300 voet uit elkaar, wat dus zeggen wil, dat de afstand soms ook grooter is. Een schip van meer dan 1000 voet zal echter allijd op drie en soms op vier golven rusten, v -.rdoor een groote stabiliteit wordt verkregen. Het nadeel van lengte. Aan die stabiliteit is ech'cr ook een nadeel verbonoen. Terwijl een kleinere boot de oppervlakte der golven volgt, blijft een boot van 1 0 voet horizontaal lippen, zo r' t het b vendeel veel meer wordt blootgr eld aan de 20 of 25 M hoog opslaande golven. Hierdoor wordt het s^hip geheukt als een rots in de branding en de kans op beschadiging wordt aanmerkelijk grooter dan bij de kleinere booten. Met het oog hierop heeft men de „Normandië" zeer hoog gemaakt terwijl het schip in dwarsdoorsnee den vorm heeft van een omgekeerde peer Men verwacht nu, dat het water door de zijkanten van het schip op den zeespiegel wordt teruggeworpen, zoodat slechts een enkele zeer hooge golf de bovenste dek ken kan bereiken. Technische bijzonderheden. De „Normandië" zal heen en weer va ren tusschen Le Havre en New York. Door haar grootte is de exploitatie ook naar verhouding meer economisch. Zij kan meer lading en passagiers vervoeren n.1. 849 eerste klasse-, 258 tweede klasse-. 540 derde klasse- en 485 tusschendekspas- sagiers, wat gevoegd bij de 1320 man of ficieren en bemanning, een totaal van 3452 personen geeft. Zij kan sneller var ren met minder inspanning en dus ook met minder slijtage dan een kortere boot. Om een snelheid van 28 knoopen per uur te behouden, heeft zij per ton van haar gewicht 25 minder machine kracht noodig dan een schip van 750 voet. En een gemiddelde snelheid van 28 h 30 knoopen is noodzakelijk om te kun non concurreeren met de snelle Duitsche booten „Bremen" en „Europa". Die snel heid maakt het meenemen van een groo te hoeveelheid brandstof noodig en dat kan alleen dan economisch zijn, wanneer men de geheele boot grooter maakt, zoo dat de laadruimte en passagiersaccomo: datie eveneens kan worden uitgebreid. De „Normandië" zal worden gedreven door electrische energie, welke door stoomturbines wórdt opgewekt. Dit sy steem is reeds rnet groot succes toegepast op Engelsclïe en Amerikaansche schepen, doch nog nooit op een Fransch schip. Er wordt in totaal 160.000 P-K. ontwikkeld. De machinekamer in haar geheel is om geven door dubbele wanden aan alle zij den. Groote luxe. Er zijn elf dekken, waarvan er vijf ge heel rondom het schip loopen. Het bo venste „zonnedek" is ruim 20 M. hreed; even groot zijn ook' de onderlinge af standen tusschen de drie schoorstcenen. Op het promenadedek is het uitzicht over een afstand an ruim 90 M. geheel on belemmerd. Een gedeelte van de groote hall wordt in beslag genomen door een wintertuin van 20 hij 30 M De groote hall zet zich voort door de geheele hoogte van het schip; alle salons komen er op uit. Men heeft „straten" en „pleinen" in de „winkel- en ammusementswijk", met al lerlei winkels, een schouwburg, een pop- pekast, enz. Verder heeft men aan boord een gym nastieklokaal, een zwembad, een glazen dansvloer en een garage voor 100 auto's, en natuurlijk de gebruikelijke lees-, rook- en andere salons, een kinderkamer, enz.. Aan boord bevindt zich een kerk ter hoogte van twee dekken, met drie altaren. De tearoom en de groote rooksalnn lig gen naast elkaar en als de wand daartus- schen in elkaar wordt geschoven, ver krijgt men één groote zaal, waarin dui zend personen gemakkelijk plaats kun nen vinden. Bij den glazen dansvloer be hoort een café in den vorm van een hal ven cirkel met een har. die den geheelen nacht geopend blijft. Ook de nachtclub blijft geopend. Deze amusementsgelegen heden bevinden zich geheel achteraan, zoodat de andere pasagiers er geen over last van ondervinden. Men kan aan boord natuurlijk alle mo gelijke dekspelen beoefenen. Er wordt uitsluitend eleetrisch gekookt. De venti latie van keukens en eetzalen geschiedt zoodanig, dat er onmogelijk etenslucht kan doordringen in andere gedeelten van het schip, wat passagiers met aanleg voor zeeziekte bijzonder zullen appre- cieeren. De eerste klasse- en luxehutten, zijn buitengewoon smaakvol en comfor tabel ingericht. Een nieuw tijdperk voor de scheepvaart. Het te water laten van de „Norman die" geschiedde zonder de minste tegen slag, doch er was de samenwerking van 600 geoefende mannen voor noodig. Er moet nu nog veel worden gedaan aan de afwerking van het schip; eerst in het voorjaar van 1934 hoopt men er de eerste reis mee te doen. Intussehen heeft ook in Engeland de Cunnrd T.ine twee schepen van meer dan 1000 voet op stapel gezet: er hreekt een nieuw tijd perk aan voor de scheepvaart, al houdt de crisis het nog eenigszins tegen. Den laatsten tijd hpeft men vele inte ressante verschijnselen betreffende de golven en hun uitwerking op schepen geconstateerd. Het slingeren van schepen bij zwaar weer heeft plaats met een pe riode van 11 a 13 secorden. Het is wei nig bekend, dat het water van een aan rollende golf in werkelijkheid niet op het schip afkomt Als men een kurk ziet drij ven in de deining van den oceaan, kan men dit voor zichzelf duidelijk consta- teeren. De kurk gaat voor- en achteruit, doch beweegt nier in één bepaalde rich ting. tenzij zij door den wind gegrepen wordt. door THóRèSE VANNIES. OP een zoclen lentedag, toen de viooltjes geur den in de perken van den mooien tuin, die het_ sanatorium omringte, verliet Geoffrey Noë dit gebouw, dat een jaar lang zijn tehuis was geweest. Du jaar had hem bijna tien jaar verouderd. Nie mand vaagde het, een toespeling te maken op wat wk gebeurd, zelfs zijn moeder niet. Doch hijzelf sprak 6r over, eenige dagen nadat hij was thuisge komen, op een avond dat hij met haar alleen was. Opeens begon hij te spreken. Moeder hebt u ooit begrepen waar om ik dat" deed? Zij schrikte en ver bleekte. Toen antwoord de ze zacht: Neen, jongen de doktoren zeggen, dat het een moment van waanzin moet zijn geweestmaar het is voorbijdenk er niet meer over Voorbij? Dat zegt tl, moeder? U, die wePt. wat Maurice voor mij is geweest? En die weet, dat ik hem Ja, zijn leven hij ligt begraven op het kerkhof gisteren ben ik bij zijn graf ge weest. Wat kon de moeder antwoorden? Was het niet voor allen een mysterie geweest, dat slechts ver klaard leek door do verklaringen der doktoren, die meenden, dat een aanval van verstandsverbijstering tot de daad had geleid? Maurice had zich juist verloofd. Zijn meisje was de opvallend mooie Laura de Castignac, een dochter uit een adelijk, verarmd geslacht. Geoffrey was het met de verloving niet eens geweest, hij toonde al tijd een moeilijk bcheerschte vijandschap tegen het meisje en wantrouwde haar blijkbaar. Zij op haar beurt, ontweek hem. Toen, na zijn dood het testament van Maurice geopend werd, bleek daaruit, dat hij zijn geheele, aanzienlijke vermogen aan haar had nagelaten. Zij vertrok kort na de tragedie met haar vader, een norsch, slecht befaamd man, naar het buitenland. Zijn bibliotheek had Maurice nagelaten aan zijn vriend. De boeken waren in kisten opgebor gen, men had den moed niet, ze uit te pakken. Het was Geoffrey zelf, die op een dag tot ontstelde verbazing van zijn moeder, daartoe kwam. Ze wist. hoeveel herinneringen hem nu bestormden. Geen bleef hem gespaard aan uren van genegenheid en vriendschap, aan gezamenlijke reisjes, aan gezamen lijke droomerijen. Doch op één punt bleef de herin nering staan als voor een zwarten muur. Dat eene, vergetene, was het verschrikkelijke, waarvan Mau rice slechts de feiten wist, die nooit meer konden worden uitgewischt. Het was op een avond geweest, in de lente van het vorige jaar. Maurice, zijn ver loofde en aanstaande schoonvader en nog eenige be kenden logeerden bij Geoffrey. Het. was de eerste maal dat Laura dit huis betrad. Ook Geoffrey's moeder voelde zich niet aangetrokken tot dit onge woon mooie meisje, maar zij trachtte toch vriende lijk voor haar te zijn. Toch merkte Maurice, dat noch zijn vriend, noch diens moeder, van Laura hiel den en dat hinderde hem ontzaglijk. Dien avond, ter wijl men musiceerde in den salon, wandelde hij met Geoffrey den tuin door. Zij gingen Geoffrey's werk kamer binnen, daar, waar hij nu de boeken van zijn vriend rangschikte, zijn geheugen pijnigend om zich dat, wat gebeurde werkelijk te binnen te brengen. Doch vergeefs alles wat hij wist was, dat Maurice en hij in deze kamer twistten over Laure dat had een der gact-.i, die toevallig voorbijkwam, door het geopende venster gehoord. Een schot deed het ge zelschap opschrikken, midden in een piano-solo, door een der dames gespeeld. Men snelde toe en vond Maurice, dood. Een kogel had hem midcen tusschen de oogen getroffen. De revolver lag midden in de kamer, vlak voor de voeten van Geoffrey, die als versteend naar zijn dooden vriend stond te staren. Hij was niet bij machte opheldering te geven, doch het wapen was zijn eigendom, het placht in het schrijfbureau te liggen, dat in de kamer stond, waarin de moord was gepleegd. Men moest Geoffrey naar een sanatorium brengen en hij genas eerst na een jaar van den toestand van volkomen verward heid, waarin hij verkeerde. Zijn geheugen en verstand keerden terug slechts dat éénè bleef vergeten, j Uren en dagenlang zat hij nu in de kamer, waarin hij de boeken naast zijn eigen boeken had neergezet. Zijn moeder smeekte hem, zich niet zoozeer in het verleden te verdiepen, maar tevergeefs. Op een nacht wekte haar een instinct, dat haar het bed uitdreef Ze sloop de trappen af en wat zij vreesde, was waar: Geoffrey zat op in de kamer, waarin hij zijn vriend gedood had. Zij stond in de gang, weifelend of zij zou binnengaan, bevond van angst en smart. Toen kromp zij ineen: Geoffrey had gesproken. Zij hoorde hem zacht, doch zeer duide lijk spreken ook den naam van zijn vroegeren vriend Zij luisterde lang in gespannen aandacht, maar tenslotte hield zij het niet langer uit. Zacht draaide zij de deurkruk om en trad binnen. Het vertrek was geheel en al donker, doch na een oogenblik onder scheidde zij de gestalte van haar zoon, in een leun stoel gezeten. Zoo onbeweeglijk zat hij, dat zij een oogenblik vreesde, dat hij dood was. Doch toen zij licht maakte, zag zij, dat zijn oogen geopend waren. Ren merkwaardige uitdrukking was op zijn gelaat, een mengeling van smart en oneindige vreugde. Moeder, stamelde hij, ikdeed het niet. Ik deed het niet! Wat hem tot die overtuiging bracht, wilde hij niet zeggen, doch hij was als bezield door nieuw leven. Dadelijk den volgenden dag ging hij naar een be kend detective-bureau en had een lang gesprek met een van de leiders. Het zou natuurlijk zeer moeilijk zijn, om ooit iets te bewijzen, doch hij had zijn zeer uitgesproken vermoedens. Men spoorde Laure en haar vader op. Er had zich een derde bij hen ge voegd, Laure's echtgenoot, een gewezen danseur, de man, over wien Geoffrey destijds praatjes had ge hoord cn wiens verleden zeer ongunstig was. Dc de tective reconstrueerde, mei behulp van allen, die den avond aanwezig waren geweest, zooveel mogelijk wat gebeurd was kort vóór den moord. Toen bleek, dat niemand met zekerheid kon zeggen, of Laure nog in de kamer aanwezig was, toen de piano-solo werd gespeeld. Ook bleek, dat Laure wist, dat Mau rice zijn testament had gemaakt en haar tot erfge name had benoemd. Stap voor stap naderde men toen de waarheid, Lau re was uit den salon weggeslopen door de geopende verandadeuren, omdat zij vermoedde, dat Geoffrey zijn vriend dingen over haar zou vertellen, die hij wist. Zij beluisterde het gesprek door het geopende venster, zag de woede uitbarsting van Maurice, zag Geoffrey vallen. Zijn vriend boog zich ontsteld over hem heen en snelde toen de kamer ernaast binnen, om water te halen. Laure klom het laag bij den grond gelegen venster binnen, nam uit een lade de revolver, die zij er in had zien liggen en schoot haar verloofde dood, toen hij weer binnen kwam. Daarna wierp zij het wapen midden in de kamer en liep door de deur weg, een paar kamers door Zij kwam in den salon, toen daar verwarring heerschte over het schot en het leek toen, alsof zij mét de anderen ging kij ken, wat er gebeurd was. Zóó vertelde Geoffrey het verloop van de misdaad. Bewijzen leken niet meer te vinden, doch nooit wei felde Geoffrey een moment bij zijn beschuldiging en hij, die een jaar lang alles, wat met de misdaad in verband stond, vergeten had, wist nu bijzonderheden, détails, gebeurtenissen, die waren voorafgegaan en die erop volgden, die zoowel de schuldige en haar medeplichtigen als den detectiv.e en de politie ver wonderd deden staan. Hoe kan u dat alles weten? riep Laura hem toe, tijdens het proces, toen hij een serie verpletterende bijzonderheden over haar leven voor en na den moord mededeelde, die door getuigen bevestigd wer den. Hij antwoordde niet, doch keek haar in de oogen. Een seconde lang rustten hun blikken in elkander. Het duivelsch mooie gelaat der vrouw werd lijkbleek, ze strekte langzaam, als afwerend, de hand uit en stiet een gesmuorden kreel uit, alsof zij iets ontzet tends zag. Toen zonk zij in elkander en bij haar te rugkeer tot het bewustzijn, bekende zij eindelijk de geheele waarheid. Geoffrey was als een hernieuwd mensch naar huis teruggekeerd. Zijn moeder omhelsde hem met tra nen van vreugde. Wat een geluk, mijn jongen, dat je je eindelijk alles herinnerde, zei ze. Hij keek haar vreemd aan. Ik heb me niets herinnerd, moeder, zei hij en drukte op het woord met een eigenaardigen klank in zijn stem. Hoe meen je? Hij keek peinzend langs haar heen. Moeder, U zult het niet kunnen gelooven, ik zou het zelf nooit geloofd hebben, voordat ik het. haa meegemaakt, maar Maurice vertélde het mij. Zij keek hem verschrikt aan. Ja moeder, ik weet, dat U het niet kunt geloo venik ben zelf vaak geneigd te denken, dat ik droomde en dat ik in dien droom alleen maar mii' geheugen terugkreeg. Maar moeder, hoe wil U i-\f dan verklaren, dat ik zooveel méér wist me ooit zou hebben kunnen herinneren?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1933 | | pagina 17