Het mysterie van ons gehoorzintuig.
Siameesche tweelingen.
Zaterdaq 29 Juli 1933.
SCHAGER COURANT.
Derde blad. No. 9320
Hoe hoort een kat
gramofoonmuziek?
in
Getijden
de aardkorst
Een sensationeel experiment.
door
Dr. A. J. Gerritsen.
Reeds Aristoteles heeft het mensche
lijk oor vergeleken met een trommel.
Ongetwijfeld heeft hij het trommelvlies
waargenomen, doch hij vermoedde niet
dat het daarachter liggende inwendige
oor geen leegte was, doch integendeel
tal van organen bevatte. Intusschen had
hij wel in zooverre gelijk, dat het ge
hoorzintuig met de oorschelp en den
gehoorgang weinig te maken had. En
dat hij de eigenlijke zetel van het gehoor
niet heeft gevonden, kan niemand hem
kwalijk nemen, want thans, bijna 23
eeuwen na hem, is dit nog steeds een
wetenschappelijk raadsel.
Schets van het inwendig oor: 1 oor
schelp2 gehoorgang3 trommelvlies, 4
6 en 6 gehoorbeentjes, 7 buis van
Euslaclmis, die de verbinding vormt
met de keelholte en dient voor de rege
ling van den luchtdruk. 8 de half cirkel
vormige kanalen, die ons in staaf stel
len om ons evenwicht te bewaren, 9 een
verbindingsgang naar het. slakkenhuis
10 het slakkenhuis, waarmee de kleine
ruimten 11 en 12 in verbinding staan
Het menschelijk oor
Zelfs het trommelvlies, dat Aristote
les zoo belangrijk achtte, is n.1. niet de
zetel van het gehoor. Er zijn menschen
met beschadigde trommelvliezen, die
bijna even goed hooren als tevoren.
Achter het trommelvlies bevinden zich
de drie gehoorbeentjes, die de geluids
trillingen versterken, maar ook niets
meer. Het mysterie van ons gehoorzin
tuig ligt nog dieper, in een van de hard
ste deelen van den schedel. Het derde
gehoorbeentje rust daar tegen een klein
venstertje, bespannen met een mem
braan. Dan volgt het slakkenhuis, dat
inderdaad bestaat uit een spiraalvormig
geronden, gaandeweg dunner wordende
buis, aan het einde waarvan zich een
nog kleiner venstertje met een mem
braan bevindt, dat eveneens uitkomt op
de inwendige oorholte, waar zich ook de
gehoorbeentjes bevinden.
Het orgaan van Corli
Het geheim van ons gehoor ligt dus
in het slakkenhuis. Nu loopt er over de
geheele lengte van de spiraalvormig ge
wonden buis een vlies met ongeveer
5000 overdwarse vezels. Deze vezels
hebben aanleiding gegeven tot de ver
gelijking van het oor met een 5000-sna-
rige harp. Het geheele orgaan, dat ge
noemd is, naar zijn ontdekker Corti. is
ongeveer 3 3/4 c.M. lang en op het
breedste deel ongeveer 1.5 m.M. breed.
De 5000 „snaren van de harp" dragen
elk nog weer 4 of 5 min of meer recht
opstaande haartjes en deze haartjes
zullen wel het mysterie van het gehoor
zintuig bevatten. De 5000 vezels rusten
aan de eene zijde tegen een hard vlies
een zachter vlies. Hoe werkt nu dit in
gewikkelde orgaan, dat zich in elk men
schelijk oor bevindt?
Waar is de zetel van het
gehoor?
Een van de eerste moderne geleer
den. die het menschelijk oor hebben on
derzocht, n.1. de groote natuurkundige
Baron Hermann von Helmholtz, was
van meening, dat elk der 5000 vezels
overeenkwam met een bepaalde toons-
hoogte. Klonken er meerdere tonen tege
lijk wat in de praktijk altijd het ge
val is dan kwamen natuurlijk ook
meerdere vezels tegelijk in actie,
en zijn aan de andere zijde overdekt met
Sindsdien heeft men echter ook de
meening uitgesproken, dat dit „sortee-
ren" van een mengelmoes van klanken
niet in het slakkenhuis, doch in de her
senen wordt verricht, dus nadat de ge-
hoorindrukken vanuit het slakkenhuis
naar de hersenen zijn gebracht, door
middel van de gehoorzenuw, welke uit
minstens 300(1 afzonderlijke zenuw ve
zels bestaat.
Welke der beide meeningen is nu de
juiste?
De theorie van Helmholtz
Wij voor ons zijn wel van meening
dat het „sorteeren" in het slakkenhuis
geschiedt, want het menschelijk oor kan
tonen waarnemen van t5.(K)0 a 20.(HH)
trillingen per seconde, terwijl zenuwen
slechts iets meer dan 1000 trillingen per
seconde kunnen overbrengen.
Verder is het een feit. dat sommige
menschen voor een of meer bepaalde
toonshoogten doof zijn. terwijl zij hoo
gere en lagere toonen wél kunnen hoo
ren. Dit verschijnsel is zeer goed te ver
klaren door beschadiging van een of
meer der 5000 ..harpsnaren".
De theorie van Helmholtz is echter te
eenvoudig: zii verklaart niet alles, wat
er verklaard moet worden. Als men
twee tonen voortbrengt, van na uw ken
lig dezelfde toonshoogte dan vallen de
trillingen daarvan nog niet volkomen
samen. Wij kunnen dit verduidelijken
Sterk vergroote doorsnede van hef
orgaan van Corti, dat zich in het slak
kenhuis bevindt.
door het voorbeeld van twee menschen
die met dezelfde snelheid een trap op-
loopen, maar als de eerste zijn voet
neerzet, heeft de tweede hem nog zwe
vend in de lucht. Twee zulke tonen van
gelijke toonshoogte zouden in theorie
als één toon moeten klinken, doch in
werkelijkheid neemt het menschelijk oor
hen afzonderlijk waar. Een verklaring
van dit vermogen is nog niet gevonden
Hieronder:
Het katlenoor als microfoon.
Een schets van de halfcirkelvormige
kanalen, die niets met het gehoor te ma
ken hebben, doch een evenwichtsorgaan
rormenrechts het slakkenhuis.
Het oor als microfoon
Dr. E. G. Wever en Dr. C. W. Bray
van de Princeton-universiteit hebben in
de volgende sensationeele proef het oor
van een kat als microfoon laten werken.
Het dier werd verdoofd, waarna er een
deel van den schedel werd weggenomen.
H ierdoor werd dat gedeelte der hersenen
blootgelegd, dat betrekking heeft op het
gehoor. Eén electrode werd in contact
gebracht met dit hersengedeelte, een
andere electrode met de gehoorzenuw
van de kat (het slakkenhuis bleef er dus
geheel buiten) en de beide electroden
werden door draden in verbinding ge
bracht met een gewone versterker en
luidspreker in een andere kamer. Liet
men nu geluiden, bijv. gramofoonmu
ziek, inwerken op het oor van de be-
wustelooze kat, dan kon men deze ge
luiden in de andere kamer door den
luidspreker hooren. Deze proef geeft te
vens antwoord op de vraag: hoe en wat
een kat hoort.
Het is echter onjuist om te zeggen,
dat het oor niet meer is dan het mem
braan van een microfoon. In het bo
venstaande hebben wij reeds voldoende
gewezen op de functies van het slakken
huis; 'n zeer ingewikkeld orgaan als dat
van Corti moet zijn redenen van bestaan
hebben en als het oor niet iets meer was
dan een microfoon, zou dit orgaan even
goed of beter hebben kunnen bestaan
uit een eenvoudig vlies, zooals o.a. het
trommelvlies is.
Een hedendaagsch vrouwelijk-
aaneengegroeid tweelingspaar.
Waarvan de eene helft gaat trouwen.
Siameesche tweelingen worden zoo
lenoemd naar het eerste .paar aaneen
gegroeide tweelingen, nat bekend is ge
worden. Dat waren echte Siameez^n.
Chang en Eng'genaamd, die in 1829 met
hun eerste tournée de wereld in verba
zing brachten. Zij werden zoo rijk dal
zi] naar hun vaderland konden terug
keeren als landbouwers en grondeiee
naars, wat altijd hun ideaal was Rei
den traden in het huwelijk en kregen
kinderen. Alles ging goed. lotdat zij drie
jaar voor hun dood twist met elkaar
kregen, omdat Chang dronk en Eng ge
heelonthouder was. Sindsdien spraken
zij geen woord meer tot elkaar. Toch
was Eng de eerste, die stierf; drie uur
later was ook zijn broer dood. Het be
hoort tot de tragiek van het lot der Sia
meesche tweelingen, dat bij den dood van
den een ook de ander, hoe gezond hij
ook was, ten doode opgeschreven is.
Huwelijk van een Siameesche
tweeling.
In totaal zijn er negen voorbeelden
van aaneengegroeid© en volwasser ge
worden tweelingen bekend. Op bet
oogenblik vindt men in Amerika het
paar Daisy en Violet Hilton; deze twee
lingen staan in het middelpunt der be
langstelling, omdat zij binnenkort in
het huwelijk zullen treden. Dat is inder
daad een zeldzaam feit, want afgezien
van Chang en Eng, het oudste paar Sia
meesche tweelingen, is het nog slechts
eens voorgekomen en wel bij Rosa Bla
zek, die met haar zuster Josefa op on
geveer dezelfde wijze was verbonden al
de meisjes Hilton. Rosa Blazek had een
gelukkig huwelijksleven, kreeg zelfs een
zoontje en verloor haar man in den
oorlog. Josefa bleef ongetrouwd. Nu
zijn de Hilton-tweelingen aan de beurt
om te bewijzen, dat een lichaamsgebrek
geen onoverkomelijk bezwaar behoeft te
zijn.
Geen last van elkaar.
Zij geven toe, dat hun onafscheidbaar
beid wel eens lastig is, doch zij hebben
er zich sedert hun vroegste jeugd bij
aangepast. Nooit in hun leven hebben
zü iets meegemaakt, zonder dat de an
der erbij was; de vrijheid, die zij niet
kennen, missen zij dan ook niet zoo sterk
als iemand, die er altijd aan gewend is
geweest. Voor de aanstaande echtgenoo-
ten geldt dit natuurlijk niet; toen Daisy
dan ook als eerste van de twee verloofd
raakte, met een 21-jarigen kapelmees
ter te Chic.ago, werd er in hun ouderlijk
huis een telefooncel aangebracht mot
een zoodanig aangebrachte opening,
dat de eene zuster erbinnen kan staan
en de andere erbuiten. Zoo kunnen zij
elkanders telefoongesprekken niet hoo
ren.
Hoe Siameesche tweelingen
vergroeid zijn.
Verschil van karakter.
Hoewel de tweelingen in hun uiterlijk
en ook in hun smaak en opvattingen
groote overeenkomst met elkaar vertoo-
nen, zijn er toch ook verschillen. Merk
waardig genoeg gebruikt ook bij dit
tweelingpaar do een sterken drank en de
ander niet, een kwestie, die in Amerika
minstens even druk besproken wordt als
in Siam. Zij hebben over dit verschil in
smaak echter nooit ruzie gemaakt. Vio
let, die cocktails drinkt, rookt daaren
tegen niet en is tamelijk stil van aard,
terwijl Daisy geen druppel alcohol
drinkt, doch graag een sigaret rookt en.
veel levendiger en spraakzamer is. Dai
sy is ook degene, die bij het loopen de
leiding heeft. Beide meisjes verzetten
zich met alle kracht tegen den depri-
meerenden invloed, die haar lichaams
gebrek op haar zou kunnen hebben. Zij
zien er aantrekkelijk uit. hebben ropsig
krulhaar en blauwe oogen en weten.zicli
zoo te bewegen, dat haar afwijking vaak
in het geheel niet opvalt. Door op te tre
den in variété's hebben zij reeds een
aardig kapitaal verdiend, zoodat zii nu
van haar rente kunnen leven. Haar
gebrek heeft dus, evenals elk ander ding,-
zijn goede zijde.
Dr. J. Schenkhof.
Siameesche tweelingen uit het einde
van de 19e eeuw, waarvan de eene
helft getrouwd was.
Niet te scheiden.
B i de Hilton-tweelingen zijn de rug
gen zijdelings aan elkaar vergroeid door
•en dikke, met vleesch overdekte been-
wand, die men kan zien op bijgaande
teekening, welke gemaakt is naar een
Röntgenfoto. Vele chirurgen hebben het
geval reeds bestudeerd, doch geen hun
ner heeft het aangedurfd om de twee
lingen door een operatie van elkaar te
scheiden, aangezien dit voor beiden den
dood zou beteekenen.
Het is sedert lang bekend, dat de aan
trekkingskracht der aarde aan voortdu
rende veranderingen onderhevig is. De
modernste instrumenten waarmee een
bewonderenswaardige nauwkeurigheid
wordt bereikt, maken het ons thans mo
gelijk om ook de geringere afwijkingen
in de zwaartekracht te constateeren. Nu
heeft reeds Newton vastgesteld, dat de
maan of de zon of beter gezegd de
veranderingen in hun positie ten op
zichte van de aarde eb en vloed ver
oorzaken.
Professor Tomasjek té Marburg heeft
met een door hem vervaardigde weeg
schaal, die zelfs voor afwijkingen van
een millioenste gram gevoelig is, bewe
zen dat de zon en de maan een derge
lijke eb en vloed niet alleen veroorza
ken in de oceanen, maar in geringere
mate ook in de vaste aardkorst. Hij stel
de onlangs zijn weegschaal op op een.
diepte van ongeveer 20 M. onder den
grond en constateerde daar, dat al naar
gelang van den stand van zon en maan
het gewicht van een kilogram in den
loop van één dag 1 a 3 milligram schora
melde. Deze variatie is naar omstandig
heden vrij "%root; zij komt overeen met
een getijden verschil in de vaste aard
korst van ongeveer 23 m.M. Hoewel deze
rythmische beweging, die men wel eens
vergeleken beeft met een ademhaling der
aarde, feitelijk overeenkomt met een zeer
hevige aardbeving, bemerken wij er niets
van, omdat zij zeer langzaam en regel
matig verloopt, in tegenstelling met de
plotselinge, hevige schokken, die bij
aardbevingen plegen op te treden.
