De Brabantsche Brief
Nog een die Rusland
bezocht.
Present!
van Dré.
Ingezonden Stulpen.
i i
Ulverthout, 12 September 1933,
Menier,
Van den middag is na we
ken veur 't eerst 't zonne-
ke weggetrokken achter 'n
dikke graauwe herfstlocht
De wind sturmt deur 't
verdroogde geblaarte van de
bosschen. En op d'n oogen-
blik. nouw me samen bin
nen zitten, heuren me 't
najaar rauschen mee 'n ge
weld. da me-n-er wa stil
van zijn geworren. Waant
da'a zoow eigenaardig van
deuzen tijd van 't jaar,
amico. maar de komst van
't najaar is altij geweldig.
Komt 't veurjaar naar ons toe as Engeltjeszang. 't na
jaar dondert deur de schepping, 't Gerausch in de bos
schen, die nouw zwart en somber zijn, is van 'n ver
suffend la wijd.
't Spokt daar boven in de kruinen of er duuzenden
heksen aan 't donderjagen zijn.
Waant 't is droog op d'n buiten.
Boven 't gebomte uit wolkten de stofsluiers van den
middag over d'n weg. As 'nen mist waaiden ze 't laand
en de velden over. En nouw van d'n avond, nouw dieën
drogen sturm nog wa feller opgestoken is, de noten van
d'n notelèèr kwatsen, soms mee 'nen keiharden plof
teugen de blinden aan, nouw de takken over de dakpan
nen rauschen, nouw is 't lekker hier in huis.
't Geloei in de bosschen is somwijlen te heuren. 't
Is of er 'nen dollen, donkeren trein deurhenen dendert,
die dal ijk over d'n erft zal spoeien. Trui zit met d'r
hoofd 'n bietje in d'r schouwers verdoken, sokken te
stoppen en nouw en dan, as er weer 's 'n noot teugen
de luiken knalt, dan gaat d'ren kop weer 'n bietje die
per naar benejen.
..Stelt oew veur". zee ze daarstraks: ..da me hier.
net as in de stad, gin blinden hadden, Dré. dan zatten
me in dit noodweer nog mee kapotte ruiten ook".
„Mokt oew nie bezurgd, Trui", stelde-n-ik heur tus-
schen twee trekskes aan m'n pijp gerust: „ons huiske
hee al meer sturm en ontij weerstaan! Da's indertijd
steuvjg gebouwd deur vaders!"
,.Da-d-is 't"f zee Trui: „maar 'k heb nooit begrepen,
dat ie nie wa meer kasten in 't huis hee laten maken".
Ik kreeg in de gaten, dat Trui om 'n protje verlegen
was en dus zweeg ik. Waant m'nen brief moest nog
vol, veur 't naar bed gaai, dan kan Driek Frijters. d'n
postbooi, 'm mergenochtend meenmen, lijk ie da-d elke
week 's Woensdagsmergens doet.
Buitendatte, da's nouw nie om wa te fitten op Trui,
maar zij hee ruim vijfendartig jaren gelejen nouw een
maal gezeed dat er te weinig kasten in huis zijn en
daar houwt ze d'r eigen dus aan! Ok, nouw alle kin-
ders de deur uit zijn...!
Dus: ik zweeg. En kratste deur de stilte over m'n
pampier, lusterend nouw en dan naar d'n tik van m'n
stèèrtklok, die de leste weken, nouw de zomer om is,
weer veel duidelijker is gaan tikken.
Daar' kan 'k aan verstaan, da-d-et hier veul stiller
is geworren, op ons durpke.
..Ik zee. da 'k nooit begrepen heb, da..."
Ik knikte; was ze veur!
„Dat-ie nooit meer..."
..Is 't nouw gedaan, baker, 'k zit te schrijven, mok me
nie in de wèèr."
Na vijf minuten: „kommeke koffie, Dré?"
Ze wouw mee alle geweld praten, waant da sturm-
lawijd deur deuzen eersten Herfstavond, werkte toch op
d'r zenuws.
..Kommeke koffie, vraag ik!"
„Oem".
Meteen klapte-n-er 'n deur los op d'n erft. D'n bons
knoerste deur oew zielement.
„Ga's kijken, Dré". en d'n aangst sting dof in d'r
oogen.
..Da's de wind, Kloris", en 'k had 't nog nie gezeed
of... bens! Weer klapte de staldeur mee 'n duvelsch
geweld over d'n erft.
Trui goot de koffie naast 't kommeke. 't Bruine
plaske liep in 'n spleet van 't tafelblad en rolde zoow,
as 'n klein rivierke over de lengte van de tafel en de
druppen tikten teugen de plavuizen.
Toen hè'k efkens. heel efkens in tweestrijd gestaan.
Trui uitfoeteren of... gaan sluiten.
Om tijd te sparen, ben ik maar ineens gaan sluiten.
En as ik terugkwam ben 'k eerst veur d'r gaan staan
en ik heb gezeed: „luster nouw *s goed: mijn vader
hee hier nie meer kasten laten maken, omdat ie toen
nog nie op jouw gerekend had, 't lawijd hierbuiten is
van d'n sturm en 'k kommeke koffie kunde me geven
en houw nouw verders oewen wafel dicht!"
„Wafel?"
„Oew snoepmondje dan!"
„Ja baron!"
wekelijks uitbetaalde, liet een dergelijke overdreven
luxe echter niet toe en voor bijverdiensten, in welken
vorm dan ook, bood zijn zeer omvangrijke taak. welke
van den vroegen ochtend tot den laten avond zijn ge-
heele persoon eischte, geen gelegenheid.
Toen Rolf het vertrekje, waar Nebentau achter een
wankelende tafel troonde, binnentrad, rees deze onmid
dellijk van zijn stoel en schudde den onverwachten be
zoeker hartelijk de hand, want een soort solidariteit
verbond hem met Kestenberg"s clientèle, wier drukken
de zorgen hem zijn eigen verhouding tot den chef nog
benijdenswaardig deden schijnen.
Rolf liet zich niet eerst aandienen. Hij voelde zich
hier langzamerhand „kind in huis" en na even geklopt
te hebben, trad hij dan ook zonder aarzelen het privé-
kantoor binnen. Na korten tijd kwam hij er tot Neben-
tau's groote verbazing weer uit, niet, zooals deze ver
wacht had, met een bedrukt gezicht, maar stralend van
voldoening en achter hem liep Kestenberg, die hem al
lerminzaamst uitgeleide deed en daarop keerde Kes
tenberg naar zijn privé kantoor terug met die kleine
danspasjes, welke bij hem het onbedriegelijke teeken
vormden van de uiterste voldoening over een geslaag
de onderneming.
En tegelijkertijd daalde Rolf, vroolijk fluitend, de
steile trap af. de rechterhand stevig op zijn borstzak,
waarin een cheque van tienduizend mark bepaald veel
belovend ritselde.
Het onderhoud, van hoe korten duur het dan ook
mocht zijn geweest, had zeker niet onbelangrijke re
sultaten opgeleverd. Zonder lange inleiding was Rolf
den heer Kestenberg onmiddellijk met het voorstel aan
boord gekomen zijn maandelijksche lijfrente tegen een
zeker bedrag af te koopen. Slechts met veel moeite was
Kestenberg erin geslaagd zijn reeds bij voorbaat afwij
zende houding, welke hij steeds tegenover zijn clientèle
placht aan te nemen, te bewaren. Rolf was nog geen
dertig jaar; zelfs bij de voorzichtigste berekening mocht
dus worden aangenomen, dat hij nog wel twintig jaar
zou leven, hetgeen beteekende, dat hem gedurende dien
tijd een bedrag van vijftigduizend mark zou worden
uitgekeerd. Reeds met de helft van deze som, mits het
hem onmiddellijk contant werd uitbetaald, vei- klaarde
Rolf genoegen te nemen. Uit principe, bood Kestenberg
vijfduizend, maar na eenig. heen en weer praten werd
ten einde tot een vergelijk te komen, de afkoopsom vast
gesteld op tien mille. Rolf droeg zijn maandelijksche
vorderingen bij de bank op Kestenberg over natuur
lijk onder voorbehoud van een latere notarieele beves
„Je khunt gaen", zee ik op z'n barons.
Waarop Trui 'n reverens mokte, mee de punten van
d'ren schort in d'r haanden, sjuust as ze da-d-op de
school hee geleerd vruuger, toen er 'nen bisschop zouw
komen.
Al d'ren aangst was ze vergeten. Toen kwam er rust
en kost ik schrijven, veural omda ze na 'n ketierke be-
gost te slapen mee d'r eene haand in 'nen sok en d'r
aandere haand slap laangs d'n stoel hangend.
Ochja, ze is 't avonds moei, dood-moei en zoow as
nouw, nouw de avond weer wa lengen gaan, dan dut
ze dikkels weg, onder 't suizen van de laamp.
Na vijf minuten wier ze weer wakker. Natuurlijk
deur 't lawijd, dat daarbuiten maar nie ophiew.
„Zeg, hoe-ouw," gopte ze: „hoe laat is 't al?"
„Ge hedt pas vijf minuten gedut; wel te rusten."
,,'k Gaai opruimen," zee ze, plotselink heel wakker:
„en me gaan vanavond vroeg naar bed."
Nouw, da meugde gerust weten, da-d-heb ik altij
schrikkelijk ongezellig gevonden, de vrouw van d'n
vloer. Aan da dutje ben 'k gewoon gerokt, maar Trui
eerder in de bedstee dan ikke, neeë, daar hè'k nooit
aan kunnen wennen.
..Samen uit, samen thuis," schijnt me erg ingegeven
te zijn indertijd, maar hoe dan ok. 't was in 't begin
van d'n avor.d 'n briefke-mee-haar!
Van alle kaanten stropte-n-'t.
De sturm, Trui... 'n schoon duo.
..Da's pesterij," zee ik: „om nouw al in de bedstee
te kruipen."
.,Ge zij nog al gezellig ok." bekende ze toen.
„Heel dn avond graauwen en snaauwen en schrijven."
„As ge nog 'n haalf uurke wocht, ben 'k klaar, dan
kunnen me nog wa praten en dan gaan me samen in
de krullen. Witte wa. gaat daar aan m'nen overkaant
zitten en schrijfde gij 'n briefke-n-aan onzen verver.
Die wocht ok nog altijd op 'n aantwoordje.
Da was 'n ingeving, amico!
Weg sokken, hier stoel, hier pampier en 'n oogen-
blik later lag ze mee heel d'r bovenlijf over de tafel
en schreef. As van 'nen schaatsenrijder, zoow scheur
den de halen laankzaam maar geregeld deur de stilte.
„Dré
..Ja."
„Hoe schrijfde „laanterfaanteren", mee 'n eff of mee
'n we?"
„Waar hedde t nouw in sjessesnaam over?"
„Oow, niks bezonders! Ik sohrijf 'm hoe 'k vanden-
middag onzen koeischèèper uit 't hooi geschupt heb!"
.Maar wa kan onzen Dré da nouw verdimmen?"
„Ik schrijf altij alles en da is ie nouw eenmaal ge
wend, dus Fff of vw?"
„Fff" floot ik: ..de eerste letter van Flapuit."
„Slaat da-d-op mijn?"
„Neeë, op Blek."
De toestand bezien door een Parij-
schen geneesheer. - „Droefheid,
ellende, verwaarloozing
Het Parijsche blad de „Matin" publiceert het over-
leg van een onderhoud met een Parijsch geneesheer,
die een bezoek aan de Sowjetunie heeft gebracht. Hij
heeft er als gewoon toerist rondgereisd en was er ge
komen zonder bevooroordeeldheid. Trouwens begon hij
met te zeggen, dat hij niet de pretentie heeft Rusland
te kennen, dat hij niets afweet van het vijfjaarsplan of
van de Russische industrie en alleen kan vertellen wat
hij op zijn reis van een week in zijn eentje heeft opge
merkt.
Ik weet niet. zoo ging hij voort, of het communisme
de bron zal worden voor een groot geluk voor de
menschheid, maar zijn kinderperiode vormt werkelijk
een ellendig schouwspel, smartelijk om aan te zien.
Droefheid, ellende, verwaarloozing, wanorde, ziedaar
wat zoowel van de menschen als van de dingen gezegd
kan worden. Men behoeft maar tien minuten te Lenin
grad op straat te komen en te zien, hoe de trottoirs
zijn ingezakt, de deuren van de oude heerenhuizen met
oude planken zijn opgelapt, de stoeien hier en daar
treden missen, om een idee te krijgen van het huidige
Rusland. Het ziekelijke uiterlijke of de droevige trek
op het gelaat de kleeding en het schoeisel van de
menschen op straat geven u een denkbeeld van den
toestand der bewoners. Als die gelukkig zijn, ben ik
niet in staat geluk of smart van een gelaat af te le
zen. Als gij 's avonds in de opera Boris Godoenof gaat
tiging en ontving een cheque voor het overeengeko
men bedrag. Beiden waren tevreden. Rolf, omdat hij
nu over de middelen beschikte om zijn laatste avontuur
in scène te zetten, Kestenberg, omdat hij ervan over
tuigd was den jongeman, die zonder veel risico nog
wel vijftig jaar te leven had, flink te hebben beetgeno
men.
Maar plotseling ging hem een gedachte door het
hoofd, die hem eenigen tijd als verlamd op zijn stoel
deed neerzitten. Stel het geval, dat dezen lichtzinnigen
jongeman wat overkwam! De mogelijkheid was immers
lang niet uitgesloten, dat hij het geld zou verbrassen
om dan, uit nood, zelfmoord te plegen! Zijn sigaar viel
hem van schrik uit den mond. Een ezel was hij ge
weest, een driedubbel overgehaalde idioot! Hij zou geen
rustig uur meer hebben. Eiken dag, vijftig jaar lang
wanneer hij tenminste zoo lang leefde zou hij moe
ten beven om zijn geld!
Hij trok zijn hoed van de kapstok en snelde de deur
uit. Nebentau zag zijn, voor enkele minuten nog zoo
uitgelaten chef in hoogst opgewonden toestand door het
kamertje hollen en hoorde hem de trap afrennen.
Kestenberg's hoop Rolf nog aan de buitendeur te zul
len inhalen, bleek ijdel. Nochtans overlegde hij slechts
een ondeelbaar oogenblilc, wat hem nu te doen stond,
want reeds instinctief sloeg hij den weg in, welke hem
met den gezochte tezamen moest brengen: den weg
naar do bank.
Geheel buiten adem kwam hij daar aan en toen liy.
struikelend over den koffer van een der hier aanwezige
cliënten, eindelijk de loketten genaderd was. zag hij
nog juist hoe Rolf de hem zooeven uitbetaalde bank
biljetten zorgvuldig in zijn portefeuille borg. Kesten
berg voelde den grond onder zijn voeten wegzinken;
daar ging zijn geld, zijn goede, lieve geld! Misschien
kon hij het nog redden!
Kuchend trad hij op Rolf toe. „Graaf Godau. een
oogenblikje astublieft. Ik moet u dringend spreken!"
Rolf vermoedde een overrompeling en was op zijn
hoede. „Ik ben geheel tot je dienst, waarde Kesten
berg. maar op een anderen keer. Nu heb ik werke
lijk geen tijd."
Kestenberg wischte zich met een nerveus gebaar het
zweet van het voorhoofd.
„Het is zeer urgent en van zeer veel belang."
„Ik meen toch, dat we het op alle punten eens zyn
geworden."
...Ja en neen", hijgde Kestenberg, snel een uitvlucht
zoekend, want hij hield er niet van bij zakelijke aange
Vijf minuten later: „Dré, Is da mee één of mee twee
pee's, flapuit?"
„Mag ik da briefke lezen, Trui, veur ge 't dichtplakt?
„Genogt."
„Dan mee één pee."
Trui kratste weer.
Eindelijk zou ze 'm veurlezen.
„Lusterde efkens?"
Ik dee m'n ermen over mekaar en lusterde.
„Beste kinders Dré en Lowieske."
Ik hoop dat guilie dezen in d'n besten welstaand zult
ontvaangen. Hier is alles goed. Alleen is vader 'n biet
je lastig, maar da zit 'm in 't sturm-weer. Gaat weer
wel over. denk i kbij me-n-eigen."
Ik kuchte.
„Nie goed, soms?',
„Puik. ga verder."
„Gaat weer wel over, denk ik bij rae-n-eigen. Juiliën
brief in besten welstaand ontvaangen, hopende dezen
van 't zelfste!"
„Oem!" zee ik.
„Nie goed, soms?"
„Puik, ga verder."
„Van den kleinen Dré ontvangen me 'n brifkortje,
as dat ie "t weer best stelt op de kostschool. Afijn,
daar hoeven guilie ok gin zurg over t'emmen. Die
stelt 't allicht goed; net z'n opa!"
„Nie goed soms?"
„Puik, ga deur."
„Toch is 't 'n aarig boske."
„Wie?"
„Mememrt, as ge nie ophouwt mee mijn telkens in
m'n rede te vallen, dan schei ik er af."
„Ga verder."
„Toch is 't 'n aarig boske en... wel vergeeme, wa
staat daar nouw? Nouw kan 'k toch m'n eigen haand
nie lezen. Ze veegde d'ren bril nog 's af. tuurde, dicht
bij, veraf... „en en en."
„Schrap maar deur," stelde-nrik veur: „vier kaan
tjes laank. daar missen ze niks aan as er één regeltje
maankeert."
Trui schrapt „As 't nouw maar uitkomt," zee ze
aangstig: „nog 's. Toch is 't 'n aarig boske. Deurge-
schrapt en dan: hè'k d'n laanterfaanter onder a'« {ikkel
tjes... geschupt. Zouwen ze da verstaan, Dré, die tik
keltjes?"
„O jee ja!"
„Maar 't klopt nou nie, ee?"
„Och
„Nouw val ik van ons boske ineens op die tikkeltjes
geschupt."
Afijn amico, de rest mot ge maar 'r bijdenken.
ïk ben vol. Trui excerceert al rond in d'ren haansjop
en ge wit hoe ongezellig ik 't vind, om alleen op te
blijven.
'k Zouw oew eerst nog geschreven hebben van ons
leste Koninginnefeest. maar die feesten zijn nie van de
locht en de kiaant is er al meer dan vol van. Dus
ben 'k maar bescheien opzij gegaan. Ik schei er dus af.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
zien zal de lucht van de zaal, na het opgaan van het
gordijn u beter inlichten dan een statistiek over de hy
giënische middelen, die ter beschikking staan van de
bevolking.
Zelfs de ziekenhuizen ontsnappen niet aan een ge
mis aan hygiëne. In een groot ziekenhuis trof ik de
zieken aan op een dunne matras, met oude verbanden
tuschen hun dekens en ik verzeker u, dat ook daar de
lucht verre van aangenaam was.
De openbare bureaux zien er even verwaarloosd uit,
de vloeren bedekt met oude sigaretteneindjes en met
een wrak meubilair, dat tot het hoogst noodige beperkt
is. Alleen oud papier treft men er niet aan. Men
schijnt zuinig op papier te moeten zijn, gebruikt klei
ne stukjes en beschrijft ze aan twee kanten. Men
heeft den Franschen geneesheer zelfs verteld, dat zij.
vaak na tweemaal gebruikt te zyn. dan verder dienst
doen als sigarettenpapier.
In dit petroleumland staat men van middernacht in
de rij om een liter petroleum te kunnen krijgen voor
het aansteken van het keukenfornuis.
Van de openbare diensten kreeg dc Parijzenaar ook
geen hoogen dunk. Toen hij op een bureau van de In-
tourisi te Moskou stond te wachten, had een vrouwe
lijke bediende, tegenover wie hij stond, den gelukkigen
inval haar taschje open te maken om in haar spiegeltje
te kijken. Tot zijn verbazing zag de bezoeker in dat
taschje een brief aan hem gericht en per luchtpost
aangekomen, waarnaar hij al twee dagen lang tever
geefs overal gevraagd had. Hoe die brief in dat tasch
je verzeild was, is hem niet ongehelderd.
Maar de musea zijn mooi en de tolken, die de vreem
delingen rondleiden, laten niet na hun in alle toonaar
den den lof te zingen van het communisme.
Aldus schildert ons deze geneesheer den toestand in
Rusland.
Maar Herriot is verrukt
Het is echter wel opvallend dat dc meeningen over
Rusland zoo sterk uiteenloopen, ja, zelfs lijnrecht tegen
over elkaar staan. Want zoo hebben we dezer dagen
kunnen lezen, dat Herriot, de Fransche oud-minister
president te Lyon is teruggekeerd. Hij verklaarde opge
togen te zijn over de opgedane ervaringen op zijn reis
legenheden direct op zijn doel af te gaan. „De kwestie
is n.1. deze u hebt geen voordeelig zaakje gedaan
en ik zou me niet verantwoord achten, als ik het op
zijn beloop liet..."
„Wat is dat nou?" vroeg Rolf verbaasd. „Kestenberg
als moralist? Je bent toch niet ziek. waarde heer?"
„Maakt u er geen grapje van, meneer de graaf; ik
ben een reëele zakenman."
„Dat is het nieuwste! Maar, brave Kestenberg, je
.behoeft voor mij van je hart geen moordkuil te maken
hoor hoeveel wil je er nog bij leggen?"
Kestenberg maakte een afwerende beweging, die aan
duidelijkheid niets te wenschen overliet. Hij nam Roll
onder den arm en trok hem mee naar een hoek van de
vestibule. „Weet u wel, dat u uw rente voor een acht
ste van de vermoedelijke waarde verkocht hebt?"
„Natuurlijk! 't Was toch niet voor de eerste maal, dat
ik zaken met je deed".
„Dat is zoo, meneer de graaf, maar ik zou mezelf ook
niet graag verwijten, dat het voor dc laatste maal was.
U bent nog jong, graaf Godau, u houdt geen rekening
met de gevolgen, die uw daden kunnen hebben. Denkt
u, dat ik mij voor de voeten wil laten werpen, dat ik
misbruik maak van uw jeugdige onbezonnenheid? Dat
kan ik niet over mijn hart krijgen en om u nu te laten
zien met welk een eerlijk man u tc doen hebt, bied ik
u aan onze overeenkomst ongeldig te verklaren!"
„Speel tooh geen comedie, Kestenberg. Daarmee heb
je bij mij immers toch geen succes. De waarheid is
natuurlijk dat je in onze overeenkomst een zwak plek
je hebt ontdekt. Zooveel tc beter, waarde Kestenberg.
dan weet ik tenminste, dat ik geen al te onvoordeelige
zaak met je heb afgeslo' n."
Hy klopte het geagiteerde mannetje kameraadschap
pelijk op den schouder.
„Tot zien!"
Maar Kestenberg klemde zich als een drenkeling aan
hem vast. „Ik laat u zóó niet gaan; als u in uw on
geluk loopt, draag ik de verantwoording."
„Die neem ik graag voor mijn rekening."
„Meneer de graaf, weest u toch niet zoo stijfhoofdig.
Ik zie beter in de toekomst. Binnen een paar weken
zult u al uw geld hebben uitgegeven..."
„Dat ligt inderdaad in m'n bedoeling; daarvoor heb
ik het me immers laten geven."
„Ziet u wel! Maar wat dan? Dan hebt u uw rente
niet meer. dan komen de zorgen en het zelfverwijt..."
„Dat zou ik nu maar aan mij overlaten. Kestenberg!"
Kestenberg begon in te zien, dat het vergeefsche
door Rusland, „waar een koortsachtige weet gierigheid
heerscht."
„Wanneer men kalm en onpartijdig toeziet", aldus
Herriot verder, „dan moet men toegeven, dat Rusland
een land is, dat op weg is, een mogendheid te wor
den, die in rang en grootheid eenmaal met de Ver-
eenigde Staten zal gelijkstaan.
't Vacantiefeest is weer voorbij,
De pauze is verstreken,
En d'arbeid roept de namen af
Van hen, die nog ontbreken.
We melden ons compleet: „Present!"
Na dagen van verfrissching,
Maar maken zoo in het begin
Nog wel eens een vergissing!
We denken nog aan hei of strand.
En speuren nog benzine,
Dan typen we er leelijk naast
Op onze schrijfmachine.
Er zingt een wijsje in ons hoofd
Van toen we nog kampeerden,
Of met een kano, licht en rank.
Langs 't vrije water scheerden!
Nu rinkelt weer de telefoon,
We lezen vele brieven.
Of luist'ren met gebruind gelaat
Naar allerhande grieven.
We hooren in een oud bestaan
Weer de bekende stappen,
En bladeren met stil gebaar
In allerhande mappen!
Ze staan weer zwijgend om ons heen.
Vier welbekende muren,
Èn de kalender hangt er nog.
Waarnaar we peinzend turen.
En thuis, zoo voor onszelf alleen.
Als kostbare reliekjes,
Bewaren w* in een stille la
Een album met wat kiekjes!
Maar d'arbeid roept weer, aan den slag.
*t Is altijd geen vacantie,
Genot alleen geeft ons bestaan
Een wankele garantie!
En slechts de arbeid en de plicht
Doen 't al harmonieeren,
Zy leeren ons 't vacantiefeest
JUIST DUBBEL TE WAARDEEREN!
September 1933- KROES.
(Nadruk verboden).
WINKEL, Sept. 1933.
Mijnheer de Redacteur.
Het is naar aanleiding van een voorstel tot verhoo
ging der keurloonen, van de Commissie tot Uitvoering
van den Vleeschkeuringsdienst, dat ik plaatsing verzoek
voor het volgende.
In het verslag over de vergadering der commissie
van 30 Augustus lees ik o.m. dat de Gemeenschappeiyke
regeling voorschrijft, dat de kosten van den dienst
zooveel mogelyk moeten worden bestreden uit de
heffing van een uniform keurloon, en uit de opbrengst
van noodslachtplaats en verwerkingsinrichting. Nu dóet
zich het geval voor dat de Vleeschkeuringsdienst op
zich zelf over 1932 een winst maakte van f 2888.22, de
noodslachtplaats een verlies van f 1048.07, en de verwer
kingsinrichting een verlies van f 7247.49.
Deze cyfers zijn voor mij aanleiding aan de commis
sie te vragen, waar in de Gemeenschappelijke regeling
geschreven staat, dat de verliezen van noodslachtplaats,
en verwerkingsinrichting, voor een niet gering gedeel
te moeten worden gedragen door den Vleeschkeurings
dienst?
In dit verband ook een vraag aan den Voorzitter van
den Raad van Callantsoog, die volgens het verslag in
de Schager Courant, van 6 September o.m. zeide. dat
de dienst er is in het belang van de huisvrouw. „Welk
•belang heeft de huisvrouw bij het ophalen van cadavers
en het verwerken daarvan tot diermeel en vet?"
Dankend voor de opname
P. VAN ZOONEN.
moeite was te trachten den lichtzinnigen jongeman tot
andere gedachten te brengen.
„U wilt dus niet naar den raad van een man van
ervaring luisteren?"
„Wel zeker, Kestenberg. Je ziet immers, dat ik dat
doe. Ik heb al veel te lang naar je geluisterd. Maar
heusch, 't is nutteloos. Je krygt het geld niet terug
al zou je op je hoofd gaan staan."
„Ach, ach, die jeugd van tegenwoordig toch!" zucht
te Kestenberg. Hy gaf den strijd op. Er bleef hem nog
slechts een laatste poging om althans te voorkomen,
dat de jongeman later zijn toevlucht zou nemen tot
een dwaze stap.
„Dan alleen nog dit, graaf Godau", zei hy, quasi be
zorgd. „U zult toch zien, dat ik het goed met u meen.
Als u soms geen raad meer mocht weten, komt u dan
gerust by mij. Ik zal u zeker niet in de steek laten."
„Dat zal ik in m'n ooren knoopen, Kestenberg". ant
woordde Rolf. „Als ik dus weer eens geld noodig heb..."
„Neen!" protesteerde Kestenberg heftig. „Van geld
heb ik geen woord gesproken. Ik bedoelde alleen maar
dit: als het water tot de lippen mocht komen en er
geen andere uitweg meer is, komt u dan maar eens
by my; misschien kan ik op myn kantoor dan nog
wel een mannetje gebruiken,"
Met een gebaar van blyde verrassing stak Rolf het
mannetje de hand toe.
„Bravo! Ter zynertyd hoop ik me dit aanbod te her
inneren. Als kantoor bediende by Kestenberg zal ik
zeker geen slecht figuur maken."
„Wilt u me beloven, dat u geen domme dingen zult
uithalen?" vroeg Kestenberg dringend.
„Ik zal het probeeren. Maar nu zullen we het onder
houd toch moeten beëindigen, want ik heb nog heel
wat te doen."
Met een bezwaard hart ging Kestenberg huiswaarts.
Zyn brein werkte koortsachtig. Bestond er dan wer
kelijk geen middel om het dreigende risico te voorko
men, of althans te verminderen? Hij moest in ieder
geval probeeren Rolf aan het lijntje te houden en hem
op het critieke moment voor verdrinking te behoeden.
Toen hij de uitgesleten trap naar zyn kantoor op
klom. stond zyn plan vast.
Nebentau had vol ongeduld op de terugkomst van
zyn chef gewacht. Kestenberg trad op hem toe. keek
hem een oogenblik onderzoekend aan en gaf heim daar
na met een hoofdknik te kennen, dat hij hem naar zijn
privé-kantoor moest volgen.
Wordt vervolgd.
