De B
rabantsche Brief
Raad
Zuidscharwoude.
van D
ASPIRIBf
Vaatcm
OOGONDERZOEK-INRICHTING
GROOTSTE KEUZE BRILMONTUREN EN GLAZEN
SPECIALE REPARATIE-INRICHTING
W. C. VAN GEELEN
GEDIPLOMEERD OPTICIEN -REFRACTIONIST
LAGEZIJDE B40. TEL. 26. SCHAGEN.
OOGONDERZOEK GEHEEL GQATl'si
ULVENHOUT 26 September 1033.
Menier,
Daar was 'ns...
Ja, Tc gaai deuze week
*n sprookske vertellen, ami
co, waant ik zal oew maar
rondweg en eerlijk ver
klappen. da'k zóówveul heb
deuze week en dat er zóó-
veul gedachten deur m'n
kop kronkelen, da'k nie
weet, waar lk over schrij
ven zalf
'k Heb menschen gekend,
gij ok wel. denk lk.
die 'nen heelen penhouwer
opfratten, omda ze nie
wisten wa ze veur 'n brief-
ke zouwen schrijven. Maar ik zouw vandaag wel 'nen
heelen bussel penhouwers op kunnen kluiven, omdat 'k
veul te schrijven heb...!
En omda 'k nouw eenmaal nie gèren op 'n houtje
bijt, hè'k al die gedachten maar mee 'nen grooten
ragebol uit m'n kop geveegd en besloten om 'n dood
gewoon verzinseltje te vertellen.
Dus. daar was 'ns 'n Volkske en da leefde op 'n
eilaandje onder de tropische zon. Ver, heel ver hier
vandaan, waant niemaad wit, waar da-d-eilaand ver
dwaald leet, in d'n Blaauwen Oceaan, waarin eiken
avond de zon wier uitgebluscht as 'n groen vuur.
't Volk dat daar woonde, zou nie hebben kunnen
zeggen waar 't vandaan kwam, maar daar zijn wel
meer volkeren, die da nie persies weten, 't Was 'n
.dwergvolkske. De Koning, de grotste man van deuze
weareld, was ongeveer tachtig centimeters hoog. Z'n
Truike, de Koningin, was de schoonste vrouw van
deus weareld.
En as ik zeg: „deuze waereld", dan bedoel ik daar
mee, dat da volkske nie beter wist, of huilie eilaand
je was de heele waereld!
Maar da tusschen hokskes Die waereld was dan ok
verschrikkelijk groot. Twee volle manen en één kwart
maan waren noodig geweest, om de weareld te laten
meten, deur de soldaten van d'n Koning. Ja, hij had
'n leger, deuze Koning, 'n Leger van twaalf soldaten,
die om de beurt de wacht hielden veur 's Konings
paleis, gebouwd in de takken van 'nen kollessalen
boom. die 't dichtste bij de zon kwam, bij de maan en
de sterren .allemaal geschapen tot de geriefelijke illu
minatie van 's Konings paleis.
Verder was 't leger belast mee de vischvaangst, veur
de keuken van de Koningin, militaire oefeningen en
handhaven van de orde.
Zooas gezeed, de Koingin was 'n schoone dame. Zes
tig duim hoog, gekleed in 'nen soortement strooihuis
en gepermanent mee apenvet, zoowdat H-M.'s coiffure
in kèèrsrechte pinnen naar alle windstreken wees,
bruingrijs van teint en verder getooid mee kustelijke
veerenkraansen om d'r enkels, was er veur dit volk gin
schoodere vrouw denkbaar, as deuze menschelijke
spinnekop. De Koning was dan ok op-en-top gelukkig.
Sjuust as z'n volk.
Er woonde in 't Rijk 'nen grooten geleerde, die altij
veur z'n hut, mee z'n beentjes over mekaar geslagen,
zwaar zat te prakkizeeren
Op 'nen goeien dag deed-ie z'n „rokcostuum' aan,
om sjuster te zijn: hij beplakte z'n eigen mee de zuive
ren schubbekens van 'nen visch, streek bruinen mod
der in z'n haren en waschte z'n voeten en ging op weg
naar 't koninklijk paleis De wacht diende 'm aan en
'n oogenblikske later, wier ie omhooggetrokken in 't
paleis, mee z'n hoofd omlaag. (Alleen de vorstelijke
familie en de soldaten gingen altijd mee d'r beenen om
laag mee deuze „lift". Hoogstwaarschijnlijk was deuze
hofetikette 'n veiligheidsmaatregel teugen sommige
lui, die mee verkeerde bedoelingen naar 't paleis zou
wen komen). De „weoreld" hee nooit .geweten, wat d'n
geleerde daar aan 't hof is komen bespreken, maar
na twee zonnen, kwam de Koning hoogstdeszelfs naar
de hut van z'nen geleerde en... ten aanschouwe van
heel 't volk, wier daar, veur die hut, 'n tweede zon
geschapen! pm d'n vrede te bewaren, d'n Koning en de
Zon gin concurrentie aan te doen, wier d'n geleerde,
na deuze vertooning. na daankbetuiging van Koning
en volk, plechtig opgehangen. Daarna, as ie terugge
keerd was tot z'n veurvaderen, werd ie stijlvol ver
zwaard mee zurgvuldig uitgezochte keien, en neergela
ten in d'n Oceaan, zoowdat ie eiken avond de zon
zouw zien opkomen aan d'n verkeerden kaant van d'n
waterspiegel. Kortom: een koninklijke begrafenis was
z'n deel.
Wat ie gedaan had, om deze eer deelachtig te wor-
ren... zulde vragen, arnico?
Hij had 't vuur uitgevonden. Hij had uit vuursteenen
vonken geslagen en zoow 'nen plas vuurwater, petro
leum die daar welde, aangestoken.
De proeven wieren herhaald en eindelijk hadden ze
daar zoow dikkels „de zon nagemokt', dat de vuren
gezien wieren ver op d'n Oceaan en.... 'n paar blanke
reuzen op 't eilaandje kwamen aangestevend, komende
uit 'n weareld die achter de zon scheen te bestaan.
Laangen tijd hee d'n Konlg mee z'n soldaten geconfe
reerd, mee 't gevolg, dat de blaanke reuzen in 'nen
nacht waker wieren, in boonvezels gerold as 'n co-
conneke.
Groote tooverdingen wieren gevonden; op de reuzen
en op d'r schip, 't Mooiste en 't wonderlijkste waren
twee paf-paffers, waar vuur uit kwam en 'n vlug ding
De Koning perbeerde die „vlugge dingen' op z'n trot-
sche lachende soldaten en... daar zat ie ineens zonder
leger. Ze vielen leuk teugen d'n grond, 't Koninginneke
klapte in d'r haandjes van plazler, maar de soldaten
stingen nie meer op, wa de bedoeling nie was gewist.
En bovendien: heel ongeriefelijk veur de keuken, de
orde, de wacht en van allerlei andere nuttige zaken-
Mee aandere woorden: d'n Koning had z'n heele per
soneel uit de weareld gepaft en van kwaaiigheid
schupte-n-ie z'n Truike onder d'r... eh... onder d'r
strooihuis za'k maar zeggen.
Toen stak ie z'n ermen deur de lussen van de lift,
liet 'nen zwaren kiesteen over d'n tak vallen en zóow
schoot ie omhoog, z'n paleis binnen en daarborg ie de
toover-paf-paffers weg in 'n donker hoekske van de
.kleerkast", waar z'n costuums van tabakssteelen h on
geil.
Op *t schip waren kollosale rijkdommen.
Om te beginnen 'n tooverglas waar g'oew eigen in
zien kos. Heel 't volk mocht z'n eigen daarin komen
zien, van d'n Koning, teugen betaling van 'n z&kske
zout. 't Was 'n scheerspiegeltje van de blaanke reuzen,
die vergeten wieren in d'r cooonneke. 's Konings Trui
hee weken veur den scheerspiegel gezeten, zonder mis
selijk te worren. Integendeel zelfs. Nouw wist ze paa
hoeveul schoonder ze was dan heur onderdanen die...
gin gin strooihuis hadden en gin apenvet mochten ge
bruiken. Ze wier ijdel.
En 't volk wier 'n bietje ongelukkig daardeur. Waant
schoon was H.M. altij gewiest, maar nooit trotsch!
Maar daar was nog veul meer aan boord van da won-
derschip. Kisten vol mee „vlugge dingen" en d'n Ko
ning voelde z'n macht uitstijgen boven de Zon. die al
die wonders achter heur had gehad. Waant achter huer
waren die wonders vandaan gekomen...!
De twee blaanke reuzen wieren vergeten in d'r co-
connekes. Of had ik da-d-al gezeed?
Pannen waren er! Om 'n bad in te nemen, telkens as
de maan weer om was. Boeken waren er. die ge uit
mekaar kost scheuren en waar ge prachtike lendedoe
ken van kost maken (veur mooi weer tenminste...).
Platen... zoowdat de Koningin virtien dagen later 'n
„hofbal" gaf en toen gekleed was mee Mariene Die
tri ch op eh d'ren rug.
Ink was er, waar g'oew lippen mee kon verven.
Afijn, daar was van allee, zelfs... jenever!
De Koning perbeerde... die aan te steken mee de
vuurstokken (de lucifers die ie gevonden had waarop
ie z'n eigen veur kaffer had uitgescholden, omdat io
d'n geleerde zo'n prachtige begrafenis had gegeven
veur die ongelukkige vuursteentjes...!) maar toen de
jenever nie braanden wouw, toen pruufde-n-ie 'm en na
de eerste flesch wier ie weer pas wakker, toen ze 'm
aan 't balsemen waren, veur de begrafenisfeesten.
'n 't kort, de beschaving mokte gewoonweg op 'n
overweldigende manier d'ren entree. Maar de blaanke
reuzen wieren vergeten in d'r cooonnfekés, of had lk
da-d-al gezeed?
En d'n Koning bleef betreuren de eer aan d'n geleer*
ondragelijker. Maar daar zou zij zich toch aan moe
ten wennen, als zij er prijs op stelde den bekwamen
chauffeur en instructeur, in welke kwaliteiten zij hem
ten zeerste waardeerde, te behouden. Zij negeerde hem
dus volkomen en onderhield zich verder met Caroline,
alsof zij zich van zijn aanwezigheid niet bewust was.
Zij wist dat zij hem daardoor het gevoeligst kon straf
fen.
Reeds meermalen had zü zichzelf voorgehouden zich
van zijn kuren niets aan te trekken. Maar zelfs haar
geduld was daar niet altijd tegen bestand. Dan gaf zi3
hem een geducht standje, zei hem eens onomwonden
haar meening en dreigde met ontslag. Dan stond hij
schuldbewust voor haar als een kleine jongen en steeds
weer slaagde hij erin door een bijzondere attentie, een
of andere beleefdheid, vaak ook slechts door zijn wan
hopig, ongelukkig gezicht haar ontstemming weg te
nemen. Zoo ook nu.
Nu was het weer zoo ver. In zijn oogen lag een stille
bede om vergeving, waaraan zij geen weerstand kon
bieden.
„Josef!"
„Tot uw dienst miss", Rolf blaakte reeds weer van
dienstijver.
„Maak dc Roadster klaar het is heerlijk weer."
Zij wendde zich weer tot Mrs. Tweedy: „Heb je lust
om mee te gaan, Caroline?"
„Ik...? Denk je, dat ik zin heb stof te slikken in de
dickey seat? Dank je wel! En dan zeker rijden met
een vaart, waarin je elk oogenblik kans loopt je nek te
breken! Ik voel nog niets voor zelfmoord!"
Mabel lachte haar uit. Maar Caroline trok er zich
niets van aan. De blik, dien ze Rolf toewierp, was be
paald vernietigend.
„Dan zullen we wel alleen moeten gaan. Josef", zei
Mabel. „Zorg er dus voor, dat je om" zij keerde zich
nog eens naar de pendule en overlegde „om..."
Het rinkelen van de telefoon onderbrak haar ten
tweede male. Zij begaf zich naar het toestel.
„Hallo!" Plotseling gleed er een trek van blijde ver
rassing om haar gelaat. „Henry! Ben jij 't heusch?"
En zich tot Mrs. Tweedy wendend: „Caroline, daar is
Henry!"
„Maar beste jongen, dat is prachtig!" riep Mabel door
de telefoon. „Sinds wanneer ben je dan hier? Wat,
al twee uur? Maar dan had je toch allang hier behoo-
ren te zijn! Natuurlijk, ik vind het vreeselijk gezel
lig je weer eens te zien! En Caroline beeft van ver
langen. Zij kan niet eens meer rustig op haar stoel blij
ven zitten Wel neen, old boy, 't ls toch een geweldige
verrassing voor me..."
Er is in 't geheel geen
reden voor, kiespijn
kalm te verdragen! in
weinige minuten kan
men van deze pijn
bevrijd zijn, wanneer
men Aspirin neemt,
het voor net organisme
onschadelijke middel.
eenig op de wereld
In dezen toon ging het nog eenige minuten door,
tot zij eindelijk na een hartelijk afscheid en een daar
mee niet geheel overeenstemmend „tot straks dan" de
hoorn op de haak legde en Mrs. Tweedy's nieuwsgie
righeid althans ten deele bevredigde met de mededee-
llng: „Hij komt direct hier met zijn wagen. Wjj gaan
samen rijden."
Nu hield Rolf het niet langer uit.
„Dan ben ik zeker overbodig," zei hij op zoo onheb-
belijken toon, dat Mabel hem verbaasd aanstaarde. Zon
der nog een woord af te wachten, maakte hij rechtsom
keert en wilde de kamer verlaten.
„Josef!" Scherp en snijdend trof hem haar stem. Rolf
keerde zich slechts half tot haar om. Alles ln hem
verzette zich ook maar eenige toegeeflijkheid te too-
nen.
„Wenscht u nog iets?" Het kostte hem moeite zich te
beheerschen, doch hij slaagde erin.
Mabel lag een heftig woord op de lippen. Zij sprak
het echter niet uit. Zij aarzelde en keek hem aan met
een blik, die hem dwong de oogen half neer te slaan.
Toen zei zij, kwasi kalm: „Niets! Je kunt wel gaan."
Rolf's trots ontwaakte nu eerst recht. „Hoe moet ik
dat opvatten Miss Wilkins? Hebt u mijn diensten hee-
lemaai niet meer noodig?"
„Zooals je wilt!" antwoordde Mabel en ln haar stem
lag zooveel onverschillige hoogmoed, als Rolf zich niet
herinnerde ooit van haar gehoord te hebben. „Ik
wensch geen personeel, dat zich niet behoorlijk weet
te gedragen."
Rolf begreep, dat hy te ver was gegaan en hij be-
greep ook. dat het nu aan hem lag alles weer goed te
maken. Hij besefte volkomen, dat zijn trots geheel mis
plaatst was. maar desondanks was hij niet in staat
haar te onderdrukken. Hij zag het vijandig triomfee-
rende gelaat van Mrs. Tweedy, die hem zijn nederlaag
van ganscher harte gunde. Toen boog hij licht en ver
liet het vertrek.
Caroüne'3 oogjes schitterden van leedvermaak.
„Gelukkig, dat we dien vreeselijken man kwijt zijn,
Mabel," zei ze met een tevreden knikje. „Dat heb je
er uitstekend afgebracht."
„Houd je mond!" antwoordde Mabel geërgerd. „Als
je nog mee wilt, zul je je moeten haasten. Henry komt
direct"
Hoofdschuddend verdween Mrs. Tweedy. Zy had Ma
bel nog nooit zoo vaak ontstemd gezien als den laat-
sten tijd,
Miss Wilkins belde haar kamenier. Haar goede stem
ming was plotseling verdwenen.
de bewezen, veur z'n snerterige namaakzon, maar.T ok
dwergen zijn maar menschen!
Weer zat 'nen geleerde van deuzen stam zwaar te
peinzen, mee z'n beentjes over mekaar geslagen, veur
z'n hut
D'n eerste had 't vuur uitgevonden; d'n deuze vond
de... democratie uit!
'n IJdele koningin, die op de gewoonste werkdagen
zelf's d'ren strooihuis droeg; die teugeswoorig deurzlch-
tige vruchten (radlolaampen van 't schip) om d'ren hals
hing, die pa-paf deed mee die vlugge dingen, as 'nen
eerbare dwerg heur nie aanstond, ollee, da kon nie
deur d'n beugel.
En d'n Koning?
Die was zeuven dagen van de week „lijk". (Na z'n
eerste zattenmans-bul en z'n daarop volgende balseming
bleef da woord bestaan). En as ie nie lijk was, dan paf-
pafte-n-ie en lest was ie woedend, woedend as 'nen ge
vangen aap, omdat ie in de zon gin gaten kost paf-paf
fen. En toen had ie werendig d'n profeet mee gaatjes
gemokt!
Deuze geleerde piekerde, piekerde en... hij stiohtte 'n
vereenlging, 'n Soortement van Rechtsche partij, om
da ze geïnspireerd wier op d'n profeet-mee-de-gaatjes.
Maar ok dwergen zijn maar menschen en dus kwam
er nog 'n party, 'n Llnksche, omda... ze slecht „rechts"
kost zijn, waant 'n rechtsche was er al.
Zoo brocht de beschaving de politike partijen hier.
Zoow ok kwam er 'n parlement en toen toen wier
't Hof Koning Paf-Paf en Koningin Stroohuls 'n in
stelling, waar de twee partyen geregeld om vochten,
't Wier 'n kusteiyke geschiedenis.
't Hof moest nog 'nen boom inrichten en nóg 'nen
boom, om de natie naar wèèrde te kunnen representee-
ren. De partyen hadden al gaauw ministers, kamerlejen
en die dejen 't ok nie veur niks en elke party had 'n
leger en da kostte ok heel wa zakskes zout.
't Zout wier duurder en duurder en d'n stam wier
ermer en ermer.
En... ongelukkiger ok.
Waant 't was 'n groote eer om lid van t parlement
te zyn en nog veul meer eer om minister te zyn en
om zoutbewaarder („Ontvanger" zouwen wy zeggen)
te zyn. Ok om generaal te zijn en zoow.
Er kwam dus piek-en-pook, naijver.
De gelukkige bevolking, die hoe langer hoe beschaaf
der" wier. wier hoe langer hoe ongelukkiger en op 't
lest hadden al die erme prullemannekes van dwerks-
kes 'nen bult van de zware belastingen die ze moesten
torsen...!
'k Zouw er nog veul meer van kunnen zeggen, maar
m'n velleke-n-is sjuust op tyd vol en m'n vertesseltje
mot dus maar uit zyn.
Waant noouw 't eenmaal aan de belasting was ge
komen, nouw was er de aarigheid toch heelegaar ai
ok!
Dus: veul groeten van Trui en as alty gin.horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
De raad dezer gemeente vergaderde Donderdagavond
half acht ten raadhulze.
Voorzitter de heer Jhr. A. L. van Spengler, burge
meester. Secretaris de heer J. Th. Kunnen.
De heer Kramer was afwezig.
E>e Voorxittef opende de vergadering met een woord
van welkom, waarna de notulen, welke ter inzage had
den gelegen, onveranderd werden goedgekeurd en vast
gesteld.
Ingekomen stukken en mededeelingen.
Bij de gehouden kasopname bij den gemeenteontvan
ger bleek in kas te zyn een bedrag van f 2337.68, wat
overeenkomstig de boeken was. Onder de uitgaven is
begrepen het saldo op de Boerenleenbank van f 1500.
De afd. Schagen en Omstreken van den Ned. Bond
van Koffiehuis- Restauranthouders en siyters verzocht
verlaging voor de personeele belasting voor de café's
in deze gemeente.
B. en W. stelden voor, dit adres by de begrooting
1934 te behandelen. Aldus besloten.
Van de R.K Leesbibliotheek te Noordscharwoude was
een verzoek om subsidie ingekomen.
B. en W. stelden voor dit verzoek by de begrooting
1934 te behandelen.
Aldus besloten.
Van het echtpaar Kleinbekman was een verzoek in
gekomen hun kind naar een inrichting voor achteriyke
kinderen te willen zenden.
B. en W. stelden voor het kind voor gemeentereke
ning uit te zenden naar eennader door B. en W. te
zoeken inrichting. Volgens een reeds ingekomen bericht
zou het by een inrichting in .Limburg ongeveer 4
500 gulden per jaar kosten.
De heer Muller was er voor, dat het kind werd uit
gezonden, maar vroeg of er geen inrichting dichter in
VTIL
Henry was een nog jonge man, die men evengoed op
vyf en twintig als op veertig zou kunnen taxeeren. Met
een ruk stopte zyn wagen voor de tuinpoort van de
villa en daarop Het by drie maal de claxon loeien.
Mabel ging hem over het gritpad tegemoet. Achter
haar trippelde, zoo gauw als haar waardigheid dat toe-
Het Mrs. Tweedy.
kolf had inmiddels kans gezien onbemerkt de salon
te bereiken, waar hy zich achter een der gordijnen
verdekt opstelde. Hy wilde getuige zijn van de begroe
ting; zyn Jalouzie dreef hem tot deze daad, die geiyk
stond met een poging tot zelfkastijding.
Hij zag, hoe Mabel den jongen man om de hals vloog
en hoe Henry het lichte figuurtje ophoef en met haar
in een kring rondtolde. Mabel straalde over het geheelo
gezicht. Zóó overmoedig had Rolf haar nog nooit ge
zien.
Henry begroette Caroline op dezelfde uitbundige wy-
ze, wat zich de bejaarde dame met een verlegen lachje
liet welgevallen. Daarna gingen zij met hun drieën
naar de auto. Henry opende het portier en liet hen met
een theadraal gebaar passeeren.
Op hetzelfde moment echter verhief een jongedame,
die totd usver in het fond van den wagen aan het oog
onttrokken was geweest, zich van haar plaats.
„Allee!" Mabel juiohte den naam met >biyde verras
sing en omhelsde het meisje allerhartelijkst. Maar
plotseling scheen haar een gedachte door het hoofd te
gaan. zy bekeek Alice van boven tot onder en wierp
van haar een vragenden blik naar Henry. Deze knikte
vroolyk en legde zijn arm om de schouders van de
jonge dame.
„Maar dat vind ik afschuweiyk van jullie!" kwam
Mabel verontwaardigd. „Waarom hebben jullie my
daarvan niet in kennis gesteld?"
„Wij hebben ons direct na de huwelijksvoltrekking
ingescheept", antwoordde Henry, lachend. „De aankon
diging zou nog later gekomen zyn dan wy. Daarom
hebben we maar een kaart voor jullie meegebracht."
Hy nam een enveloppe van geschept Oud-Hollandsch
papier uit zijn portefeuille en overhandigde die met
een ceremonieele buiging aan Mabel.
Rolf stond-nog steeds voor het raam. Hij wist niet
hoe hy het had. De scène by de auto was hem. hoewel
hij de woorden, welke gewisseld werden, niet verstaan
kon, allerminst ontgaan. Hy wist nu, dat deze Henry
niets meer of minder was dan een van Mabel's zeer
Intieme kennissen, die biykbaar onverwacht getrouwd
was en uit haar houding bemerkte Jiy wel, dat zyn
de buurt was, met het oog op het bezoeken van het
kind. De ouders willen er toch wel eens heen.
Voorzitter antwoordde, dat zeker het dichtstbijzijnds
instituut zal worden gekozen.
Daarna werd het voorstel aangenomen-
Verlaging van salarissen.
Van het Provinciaal Bestuur was een schrijven inge
komen. waarin werd medegedeeld, dat de Minister van
Binnenlandsche Zaken bezwaar had tegen de verla
ging van de jaarwedde van den gemeente-veldwachter,
opidat ook niet de andere door de gemeente bezoldigde
ambtenaren zijn gekort-
Als die salarissen ook worden verlaagd, zal dit de
goedkeuring bevorderen.
B. en W. stelden daarom voor, over te gaan tot ver
laging der jaarwedden van het overige gemeenteper*
soneel. doch de thans uitgetrokken bedragen voor klee-
diög en uitrusting en de rywleltoelage te handhaven.
Voorzitter lichtte toe, dat het voor de ambtenaren
slechts om zeer onnoozele bedragjes ging. Wat betreft
de kleedingtoelage wilde de minister die op f 100 stel
len, met f 30 voor de flets en ook nog een vergoeding
voor het polltlediploma. De bedragen welke thans voor
kleeding en rijwiel worden uitgekeerd zyn resp. f 150
en f 25. Als dus de andere regeling wordt getroffen,
kan het voor de gemeente niet veel verschillen. Dus
wilden B. en W. de eenmaal vastgestelde bedragen
houden.
Wethouder Bekker kon het niet hebben, dat men,
als er een raadsbesluit wordt genomen, in georganiseerd
overleg moet treden met de organisatie. Wij zijn toch
mans genoeg, wy weten het veel beter dan zy mis
schien!
De Voorzitter merkte op, dat dit maar ln bepaalde
gevallen is voorgeschreven, waarna het voorstel van
B. en W. werd aangenomen.
R.K. werkloozenzorg.
Van de St. Joseph-Gezellenvereeniging was het ver
slag aanwezig der resultaten ingevolge de subsidie-aan
vrage voor de R.K. werkloozenzorg. In totaal waren
1402 bezoeken afgelegd in 64 dagen. De totale kosten
hebben f 173.78 bedragen.
Verzocht wordt, rekening houdende met het besluit
van den gemeenteraad van Oudkarspel, die ten eenen-
male zonder motiveering elke subsidie afwees, alsnog
een gedeelte van de subsidie te willen verleenn.
Het bestuur van de St Joseph Gezellenvereeniglng
deelde mede, te hebben besloten, om In de komende
winterperiode de werkloozenzorg (de ontspanning), voor
R.K jeugd en ouderen wederom ter hand te zulenl ne
men. Er wordt een subsidie gevraagd van f 90.
B. en W. het werk der vereeniging apprecieerende,
stelden voor in deze een afwachtende houding aan te
nemen, teneinde na te gaan, hoe groot het aantal be
zoekers uit deze gemeente is geweest en zullen zoo
mogelijk met een voorstel komen in de volgende ver
gadering. Aldus besloten.
De Twuüverweg. Het voorstel van Ged.
Staten niet aanvaard.
Van Ged. 8taten was bericht ingekomen dat de
voorwaarden voor de overdracht van den Twuljverweg
na overleg met het Hoogheemraadschap, door dit col
lege zyn opgemaakt, waarby een concept-overeenkomst
werd overgelegd. Dit ontwerp houdt volgens Ged. Sta
ten een voor alle partijen aannemelijke regeling in. Er
ls van het beginsel uitgegaan, dat eenerzijds degene,
die van den onderhoudsplicht wordt bevrijd, vah de te
treffen regeling geen nadeel zal ondervinden, doch an-
derzyds' ook degene, die het onderhoud overneemt,
in geen geval schade zal knunen lUden. Het risico van
een eventueel® vervalling van den Twuyverweg van het
aanvullend Wegenplan mag niet aan den overnemers
worden overgedragen,
By verschil van meening van partijen ligt de eindbe
slissing ln handen van Ged. Staten. D.i. in verband met
het artikel, waarin wordt bepaald, dat als het Hoog
heemraadschap het noodig oordeelt, dat de weg met
1 meter wordt verbreed, waardoor de bijdrage der ge
meenten op f 900 per jaar komt, dit aan de gemeen
tebesturen voorstelt Mocht men niet tot overeenstem
ming komen, dan is de eindbeslissing bij Ged. Staten.
B. en W. stelden voor geen overeenkomst te slui
ten als ln het concept vervat, doch het genomen be
sluit inzake de overdracht te handhaven.
Van het gemeentebestuur van Oudkarspel was een
afsohrift ontvangen van een brief, welke de gemeente
raad aan Ged Staten heeft geschreven inzake het
voorstel tot overdracht van den Twuyverweg, dat zij
zich niet met deze overdracht kunnen vereenigen.
blinde jalouzie ten ©enenmale ongegrond was geweest.
Maar nu was er voor hem geen weg meer naar Ma
bel.
Langzaam .en bedroefd ging hy naar zyn kamer te
rug om zUn uniform uit te trekken en een paar dingen
te haJen, welke hy zich in zyn korten diensttyd had
aangeschaft
Wat hy nu moest beginnen en waar hy heen zou
gaan. wist hy zelf niet.
Mechanisch haalde hij een der laden van zijn kast
leeg. By de weinige voorwerpen, welke hierin geborgen
waren, lag wat klein geld, waaronder een vyfmarkstuk
En plotseling herinnerde hij zich weer, dat het begin
van zyn ongelukkig avontuur ook een vijfmarkstuk ge
weest was. Hij had het onder het tafeltje in dat hotel
gevonden, toen Mabel haar taschje had laten vallen.
Tot dusver had hy zijn sohuld nog niet terug betaald.
Hy moest die vijf mark teruggeven, ook al wist Mabel
zelf niets van de leening af. Voor hy wegging, wilde
hy tenminste dat nog in orde maken.
.Damned!" Henry trok de rem zoo hard aan. dat de
wielen knarsten. Miss Tweedy. die naast hem zat en
tot dusver rustig had geknikkebold, werd plotseling
klaar wakker en slaakte een kreet van schrik. Zij ver
wonderde z'ch, dat zij nog ln den wagen zat, inplaats
van ergens door de lucht te zeilen en informeerde haas
tig: ..Waar zyn wij?"
„Dat zult u beter weten dan ik", antwoordde Henry.
„U hebt me toch op dezen miserabelen weg gebracht."
„Ik?" vroeg Caroline met oprechte verbazing.
„Maar Mrs. Tweedy. hoe heb ik het nu met u? Voor
ik van den straatweg afboog, heb ik u gevraagd, of ik
hier kon rijden en toen hebt u ja geknikt."
Nu schudde zy energiek het hoofd. Zij was blij, dat
de wagen eindelijk stil stond.
Zelfs Mabel en Alice, die achterin zaten en In een
ononderbroken gesprek de nieuwtjes uitwisselden, be
merkten thans, dat er iets niet in orde was.
„Wat is er Henry, waarom stop je hier?" vroeg Allee.
„Ik denk dat er een veer gebroken is en wij zijn
vast op den verkeerden weg", gaf Henry morrend ten
antwoord.
Een regen van verwijten daalde nu op zyn hoofd
neer.
„Maar lieve kinderen, lk ben hier voor het eerst in
mijn leven," verdedigde hy zich. „Ik vroeg Mrs. Twee
dy mij den weg te wijzen..."
Nadat alle mogelijke adviezen waren uitgewisseld,
wist tenslotte niemand, wat zij moesten beginnen.
Wordt vervolgd.
