Zijn laatste avontuur
De Brabantsche Brief
van
OOGONDERZOEK-INRICHTING
GROOTSTE KEUZE BRILMONTUREN EN GLAZEN
SPECIALE REPARATIE-INRICHTING
w. C. VAN GEELEN
gediplomeerd opticien - oefractionist
LZiGEZIJDE B40 Tel. 26. SCHAGEN.
OOGONDERZOEK GEHEEL GRATIS
Ulvenhout, 3 October 1933.
Menief,
Volop Herfst is 't, op d'n
buiten.
Onze eikenlanen in de Ul-
venhoutsche bosschen staan
in 'nen brand van rossen
gloei.
De wegels liggen bemorst
van kleuren.
Amico, ge mot nouw wel
twee reksdaalders in oew
oogkassen hebben staan
ge mot nouw wel hardste-
keblind van malaise en zur-
gen zijn, as ge de schoon-
heid van d'n buiten in 't ge
heel nie ziet!
De lochten ze tuimelen laag over de akkers, in *n
geweld van spookachtige kleuren, da ge 'er stUlekes
van wordt. Klodders zwart, zoow groot as hulzen, va
ren deur de schepping as bonken van d'n nacht. Ter
wijl er toch ok plakaten van 't glaanzendste zuiver tus-
schendeur lichten, dat er oew oogen van pieken gaan.
De Herfstlochten zijn van 'n aangstige schoonheid.
Nouw en dan brikt d'n hemel open of er 'n reuzebarst
in gesprongen is. Dan druipt 't blaauw oew oogen in.
Blaauwe gaten, zoow diep as de zee, plekken dan
tusschen dc zwarte en zuiveren wolkenklodders, da ge
tusschen de voren van oewen akker gaat zitten, om 't
op oew gemak te kunnen zien. En dan, in da-d-eeuwig
beweeg van gevaarten, daar boven oewen kop, dan bolt
daar ineenen, over 'nen raand zuiver, 't zonneke uit, dat
meteen z'n gouwen liohtpieken over hemel en èèrde
waaiert, dat de tranen in oew oogen dringen.
Heel die bonte herfstlocht, overgoten mee 't gouwen
waas van de puilende zon, spiegelt dan op de èèrde
neer, ln de Mark, In de plassen en In de sloten, of 't al
lemaal gaansch betooverd is deur onzen Schepper zei
vers, die effe schijnt te glimlachen naar 't manneke in
die akkervorens, dat er niks aanders van snapt dan
dat 't allegaar zoow bezonder schoon en grotscb is.
Neeë, veul is 't nie, da „begrip". En toch...?
En nouw schiet me ineenen in de gedachten *n ge
leerd kraantenartikel *van 'nen perfester. da'k vleejen
jaar op deus tijdstip toevallig gelezen heb. En deuzen
heer, die scheikundige van z'nen stiel schijnt te zijn, be-
gost te verklaren, waarom de blaren geel en rood wor
den in 't najaar. Maar... daar wist ie nie veul van. al
zeg 'k 't zeivers, zonder perfester te zijn! Hij wist al
leen heel geleerde namen te geven aan da geel en aan
da rood en op zijn (scheikundige) manier, wist ie een en
ander te vertellen over 't afvallen van de blaren.
En efkens, as ik 't gelezen had, dan had ik 't gevoel,
as 'n kind 'nee. da z'n spoortreintje kapot gemokt hee,
om te onderzoeken wat er van binnen inzit, 't Speulgoed
is... kapot en wat er binnen inzit is 't bekijken nie
wèèrd!
Veur 't kind Is 't plazier d'r af.
Veur vader en moeder Is 't plazier d'r af.
Op d'n vloer liggen nog alleen maar de scherfkens
van 'n stukske ouder- en kindergeluk.
En veur da leste, da stukske geluk, was da blinken
de, piepende spoorke toch in de weareld, amico!
Maar genogt.
Genogt over da spoorke!
En over dieën perfester.
'k Wouw er van gezeed hebben, ollee ge begrept
ïne wel, da-d-et bietje .begrip", bestaande uit louter
da ankbaarheid veur dat Herfstschoon. méér is veur 't
leven, dan alle verklaringen mee stadhuiswoorden.
As ik m'n eikenkruinen in de bosschen zie verkleuren
tot gouwen koepels in de zon, dan zee me da meer dan:
dat de „carotine in de blaren aan 't oxydeeren is naar
xanthophyl."
Ik zeg: ge mot wel twee reksdaalders in oew oogkas
sen hebben staan, om bij 't schoons van deuzen tijd
iets aanders te gedenken, dan de daankbaarheid aan
onzen Schepper.
Sodepin, neeë, op d'n buiten, ln t bosch, in velden en
akkers, in de woeste lochten en in de bonte wateren,
daar is nog gin malaise te bekennen.
Daar is nog nie aan geprutst deur menschengeleerd-
heid en eigenwaan, die van de schatrijke, gulgevende
èèrde één bedeelingshuis gemokt hebben veur de erme
bewoonders.
Waant, amico, daar zijn gin uitzonderingen. D'n man.
die vandaag nog duuzenden guldens trekt aan tantièmes
en winstverdeelingen, ollee, dieën enkeling is zelfs
nog 'nen hunkerèèr naar wa geluk, waaraan de wea
reld zoow doodèrm is geworren!
Waant deur d'n èremoel. die ieveraans heerscht,
deur d'n hongersnood zelfs, die op groote weareldpl&ka-
ten heerscht, is 't menschdom over 't geheel zóów
somber, bitter en onhaandelbaar geworren. dat er
veur ginnen eenen mensch meer geluk te vinden is.
En 'n bietje geluk? 't Is 't zonneke waaronder 't men-
schenplanje gedijen mot.
FEUILLETON.
Humoristische roman van
JOH BRANDT.
11
Toen Jochem den volgenden moreen met zwaren
hoofdpijn en beduidend later dan gewoonlijk ontwaakte,
was Emil reeds uitgegaan en wel naar Kestenberg. Om
eenige minuten over negen opende hij de deur van diens
bureau en trad binnen.
„Morjen!" groette hij vriendelijk.
„Wat is dat clan?" riep Kestenberg, onwillig van zijn
werk opkijkend en met een ongeduldig gebaar de breed
gerande bril op het voorhoofd schuivend.
Emil sloot zorgvuldig de deur achter zich dicht. „Mor
jen, meneer Kestenberg!" zei hü nog eens, de hand uit
stekend met een minzaam lachje naderbij komend,
„daar ben ik."
Kestenberg was echter ook niet dom en wachtte rus
tig af. wat de ander te zeggen zou hebben.
Eenige seconden zwegen beiden, terwijl ze elkaar
minzaam toelachten. Kestenberg zat op heete kolen.
„Wel...", begon hü op vriendelijken toon. Hü steunde
zijn kin ln de hand en keek Emil vol verwachting aan.
„Wel...?" antwoordde Emil even vriendelijk, den an
der een vragenden blik toewerpend.
Kestenberg zag in. dat zy zoo niet verder zouden ko
men en besloot tot het offensief over te gaan.
„Ik neem aan. dat je mijn brief ontvangen hebt."
„Dat heb je goed geraden" grünsde Emil met een
veelzeggend gebaar op de plaats kloppend, waar men
zyn portefeuille kon vermoeden. „Daar zit-ie". En met
een onschuldig gezicht voegde hij er bü: „Hoe zou ik
anders aan je adres gekomen zijn?"
Kestenberg schrok op.
„En wat zeg je van mijn voorstel?"
„Wat ik er van zeg? antwoordde Emil. „Ik zeg niks.
Ik lach alleen maar!'1
„Lachen? Waarom?"
Zonder zon kan 't gewaske-n-in 't leven blijven, ze
kers, maar ik zouw oew op hoekskes van m'n akker-
laand, waar de zon nie by kan, deur wilgenstruiken en
eikenloof, daar zouw lk oew 't verschil kunnen aantoo-
nen, tusschen 't gewas, midden in d'n akker, onder 't
volle zonnelicht en t gewas dat er grootelüks van ver
stoken is.
Aan d'n eenen kant malscb, uit de kluiten geschoten
en sappig, struisch gewas; aan d'n aanderen kaant
de... slaanke lüners!
(Daarom is da teugeswoorig zeker... mode, die
slaanke lyn?)
Daar schiet me nog Iets te binnen, k Schrijf van
daag zoow maar presleskes lük 't in m'nen kop springt,
ziede wel, maar eh Trui, och neeë, da's privé.
In ieder geval, daar Is vanavond feest...!
Maar 'k wouw dan zeggen: 'k moest over 'n tijdje,
'k heb 't ew indertüd wel geschreven denk 'k bü
d'n dokter zyn. 'n Steenpuist, 'n kanjer as 'n spruit,
zat me te tempteeren. om er mesjokken van te worren
en 'k zee teugen 'm: „dokterke, doe m 'n lol en put
er da dink 's effen uit; gü kunt 'm beter ln oew prul-
lemaand hebben, dan ik ln m'nen nek."
,,'t Is 'n knaap." zee-t-ie!
,,'k Docht da-d-et 'n melske was," lachte ik.
„Wat bedeol je?"
„Omdat 't dink zo lastig is ee!"
„Goeie mop,', lachte-n-ie: „nou vooruit, zag. büt even
op je tanden jaahaa hoep ziezoo, dat ben je kwijt
man."
Nouw, amico. 'k had niks laten merken, maar Onze-
lieveneer hee me heuren foeteren, horre! Twee zweet-
pèèrltjcs stingen er van op m'n neus.
„Hèhè." zee ik: „bedaankt. horre!"
„Deed 't pün?" vroeg ie, terwijl ie mee z'nen
èèrdpelschilder onder de kraan stlng.
„Moeite nie wèèrd, wa kost da, dokterke"'
,Je bent nog niet klaar! 'k Zal 't gat even vullen en
pleisteren, 'n oogenblik. je bent zoo haastig, vadertjé."
„M'n klaanten wochten, man; m'nen groentenwagel
staat veur te deur".
En as ik dan gestucadoord was, dan zee-t-le: „je
bent te vet." En onderwüle keek le me 'n bietje af
keurend aan.
„Gy te mager," zee ik en 'k trok net zo'n vies ge
zicht as hü-
,,'k Zou je haast onder behandeling willen 6tellen e°
je 'n diëet voorschrüven." zee-t-ie peinzend, op 'n
manier of ie mün „vies" gezicht nie zag.
,,'n Diëet?"
„Mja!"
„Slaai mee vietamientjee?"
„Juist! Enne..."
„En Vietamientjes mee slaai!"
„Je moet er niet om lachen, vriend, heele huishou
dens..."
„Zün er gek van geworren." viel ik 'm ln z'nrede.
En toen: .Justert 's naar mün, menlerke 't Echte re
cept om mager te worren, da lust lk nie!"
„Komkom." deed ie seerjeus: „komkom, jij kunt te
gen 'n duuwtje zeg, dat heb ik al gemerkt, praat me
nu niet van bittere drankjes da's niets voor jou en
bovendien je krijgt geen drankjes of pilletjes, man!"
„Nouw ikke weer." viel ik ertusschen: „kek's ge be
grept me verkeerd."
„Nee werke..."
Ik pakte 'm bij z'nen erm. 'k Schrok 'n bietje. Zachte,
dunne ermkes, as, as nouwja. as leverworstjes. Niks
veur Trui. schoot me deur m'n kop en 'k moest on
willekeurig lachen.
„Kek 's, dokterke. zee ik, toen 'k 'ra gaauw losgela
ten had: „kek 's: ik bedoel dat er maar éen recept is,
om mager te worren. Of ge mün nouw 'nen krop slaai
voert mee 'nen schellevisch, of 'nen boerenkool mee
worst, ik gedij van allebei man! Maar waar 'nen
mensch mager van wordt, dokter, da's van Zurg en
Chagrün, goed schudden en elke minuut 'n druppeltje
of tien."
ALS U EEN DUITSCH
DIENSTMEISJE
hebt en zij trekt een Volendamsch costuum
aan, is zij dan ene Hollandsche?
Als er voor 3 millioen gulden zelfwerkend
waschmiddel uit Duitschland wordt geïm
porteerd en hier verpakt ln een Hollandsch
kleedje, is het dan Nederlandsch Fabrikaat?
Wascht toch liever met 1.2.3.. het zelfwer
kend waschmiddel dat voor 100 ln Hol
land wordt gemaakt.
1.2 3. kost slechts 'itVi cent per pak 5
cent goedkooper dan de gelijksoortige pro
ducten uit het buitenland.
U zult bijzonder tevreden zijn.
„Maar m'n lieve mensch, stel je toch niet zoo aan.
Zaken zyn zaken. Als jü een vette kluif krügt, laat ik
me toch zeker niet met de botjes afpoeieren. Den eer
sten keer heb Je me te pakken genomen, omdat lk toen
nog niet wist uit welken hoek de wind woei, maar dat
zal je nu niet meer gelukken, vader!"
„Luister eens even", kwam Kestenberg op een toon,
waarin hij tevergeefs eenige overtuiging trachtte te
leggen, „wat ik je voorgesteld heb, is toch zeker de
moeite waar rijpelük te worden overwogen. In ieder
geval is het tooh voor jou goed geld".
„Daar heb lk het niet over", weerde Emil af. „Goed
geld ls het daar niet van maar veel te weinig
voor m'n vader's zoon."
Hij haalde Kestenberg's brief te voorschün, las hem
nog eens snel door en sloeg er tenslotte verachtelük
met de vlakke hand op. „Weet je wat dat is? Een po
ging om iemand over te halen tot een strafbare daad!
Jawel vriend, niks meer of minder dan dat!"
Kestenberg verloor den rampzaligen brief geen mo
ment uit het oog. Nu was het oogenblik gekomen. Hü
sloeg een vertrouwelyken toon aan:
„Ach. dat moet je niet zoo nauw nemen. Het is toch
immers niet gezegd, dat er niet met me te praten valt.
Maar een zakenman, dat weet je. die moet altijd wat
speling hebben. Laten we dus de kwestie nog maar
eens samen onder de oogen zien!"
Met deze woorden strekte hij schijnbaar argeloos zün
hand uit naar den brief. Maar Emil liet zich niet over
rompel en.
„Dat zou je wel lyken. Jü bent nog zoo dom niet als
je er uitziet, Kestenberg. Ik begrÜP best, dat het je een
lief ding waard is om dezen brief weer in je bezit to
kriigen, maar daaraan behoef je voorloopig niet te den
ken
Emil begon ongeduldig te worden. .Met my moet 30
dergelyk» grapjes niet uithalen, begrijp dat goed. Ik
ben hier gekomen om eens verstandig met je te praten.
Of dacht je soms. dat ik mijn tijd gestolen heb en dat
ik van plan ben hier te blüven zitten tot ik een baard
heb?"
„Nou, vooruit dan!" riep Kestenberg woedend. „Wat
verlang je?"
„Niet zoo haastig!" suste Emil. „Altüd kalm blijven.
Laat mij nu eens eventjes nadenken."
Hij leunde behagelyk achterover in zijn stoel, staarde
de blauwe rookwolkjes na. die hy bedachtzaam uitblies
en begon voorzichtig:
Hij lachte. Mag !k "ha een gekke vraag doen?" vroeg
ie.
„Ze kan nie gek genogt zün, dokter, as me maar
leut hebben!"
„Een jy\..??"
„Ja," lachte-n-ik: „ik ben d'n Dré."
„Ge mot zekers weg," vroeg !e op z'n Brabaantsch:
„waant ge sprak van oewen gruuntenwagel!"
Ik knikte.
•Jammer," zee-t-le: „aanders had Tc 'nen borrel in
geschonken en dan hadden me 's gelachen Dré!"
Amico, d'n kearel knapte heelegaar op! „Maar van
borrels wordt 'nen mensch ok dik, dokterke," peete-
n-ik'm.
„Vrek!" zee-t-ie!
En schaterend namen me afscheid van mekaar.
Hij dee nog bonjour achter de gordijnen, as ik Blek
aanzette, 'k Nam m'n petje-n-af, knipte "n ogske en
gong op weg.
D'n kearel, amico, sting ok ln d'n schaduw, net as
da-d-hoekgewas op m'nen akker en nouw docht ie, da
schaduw en mager 't heil van 't menschdom ls!
D'n buiten ls op d'n oogenblik...
Vol!
'k Wouw van d'n achoonen Herfst geschreven heb
ben en 'k schreef over... d'n duster!
Afün, de noste week. 'k Gaai 'n borreltje Inschenken!
Amico, veul groeten van Trui nouja, ze passeert
vandaag de zes kruskes en as al rij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Ernstige stakingsonlusten in Amerika.
Vele dooden en gewonden.
Uit Pittsburgh wordt volgens een V. D. bericht ge
meld. dat ondanks de onderteekening van de nieuwe
kolenrode door president Roosevelt, de toestand in het
sfakingsgebied van de bruin kool mijnen in Pennsyl-
vania nog steeds zeer ernstig is. Er zijn 100 000 mijn
werkers in staking, die de ondernemers willen dwin
gen hun vakvereeniging te erkennen.
Te Amhridge overvielen postende stakers een hon
derdtal werkwilligen. De hulppolitie trachtte de sta
kers met traangas terug te dringen. Toen zij met
steenen werden gebombardeerd, maakten de hulp
agenten echter van htm vuurwapens gebruik, waar
op een gevecht ontstond, waarhij twee personen wer
den gedood en een tiental gewond. Volgens de politie
zouden de stakers van dumdumpatronen gebruik heb
ben gemaakt.
Te Harrisburch in den staat Illinois vernielden sta
kers met behulp van bommen zes woningen van
werkwilligen. Een aantal personen werden hierbij ge
wond.
Te Sulivan in den staat Indiana werd een mijnwer
ker bij een gevecht tusschen de stakers en werkwilli
gen gedood.
Mijn belegerd; vele gewonden.
Nadat reeds tweemaal een bomaanslag was ge
pleegd aan den rand der stad, zoo meldt Reuter uit
Harrisburgh (111.), brachten employé's van de Pea-
body Coal Cy. ter kennis der autoriteiten, dat posten
de mijnwerkers de mijn hadden omsingeld en het
vuur hadden geopend, waardoor vele personen wer
den gewond. Dc maatschappij verzocht zoo spoedig
mogelijk hulp tc zenden.
Naar uit Amhridge in Pennsylvanië ge
meld wordt, hebben 105 politieagenten al
daar de voor dc stalen-buizen-iabrieken opge
stelde stakingsposten verdreven. De politie
trad krachtig op en maakte daarbij gebruik
van met schroot geladen geweren, traangas-
bommen en gummistokken. Eén staker werd
gedood, 9 stakers werden deels zwaar, in rug
en schouders gewond. Verder werden nog 25
personen, waaronder ook vrouwen door sla
gen gewond of door gas vergiftigd.
EEN VERLATEN SMOKKELSCHIP GEVONDEN.
Met kostbare waar aan boord.
Een schip, dat den naam voert van Texas Ranger
die naam stond op den achtersteven geschilderd
is, verlaten aangetroffen in de Hudson, ter hoogto
van Haverstraw, aldus meldt de N. R. CL De douane
autoriteiten van New York meenen echter, dat het
schip geen ander is als het Britsche s.s. Homewood
uit West Hartlepool. Aan boord vonden de douaniers
25.000 kisten met dure dranken (de totale waarde be
droeg ongeveer 1.000.000).
Het schip was in de buurt van Haverstxaw aan den
grond geloopen, en de bemanning, 19 koppen
die voor den commissaris van politie werd geleid, gaf
te kennen uit Nicuw-Schotland afkomstig te zijn. De
gezagvoerder was afwezig en bevond zich te New
Y'ork.
,Je verlangt van mij tien taandteekenlngen. Daarmee
kun je heel wat bereiken, als je een handige jongen
bent en ik geloof, dat ik in dat opzicht wel wat aan
je over kan laten. Mün stelregel ls: leven en laten le
ven. Je zult door mü geen schede' lüdeo, maar als ik
jou gelegenheid geef voor een zaakje wil ik er toch
zelf ook een beetje aan meeknabbelen. Laten we dus
om te beginnen eens zeggen duizend mark. We kun
nen dan altüd nog eens zien hoe het zaakje verder mar
cheert"
„Ben je krankzinnig?" schreeuwde Kestenberg.
„Nee", antwoordde Emil kalm. maar aio je denkt dat
ik niet plotseling m'n verstand terug krijg en als een
goede huisvader beter voor m'n eigen belangen opkom."
Kestenberg sprong op en liep met groote passen het
vertrek op en neer. „Schandelük!" raasde hü- „Zoo'n
brutaliteit heb ik nog nooit meegemaakt Ik heb zin om
je vierkant de deur uit te gooien!"
„Ach kom?!" was alles, wat Emil antwoordde.
Kestenberg trad dicht op hem toe. „Afzetter!" siste
hü- ..Als je te ver gaat krijg Je heeleraaal niets en le
ver ik Je aan de politie over."
Emil keek hem glimlachend aan. „Dat geloof je toch
zeker zelf niet. Ik heb ook nog een kleine grief tegen
jou: aansporing tot het plegen van valschheid ln ge
schrifte of hoe dat anders mag heeten. Vermoedelük
zul je dat zelf wel beter weten dan ik!"
Nu gaf Kestenberg het "op. Hü deed nog sleohts een
laatste poging; om Emil vaster in handen te krügen.
Terwül hü ziin chequeboek opensloeg en begon te schrij
ven. keek hü plotseling op en vroeg, quasi ongeduldig:
..Hoe is je naam ook weer?"
Emil lachte spottend. .Mijn naam? Als je denkt, dat
je mü krügen kunt moet je vroeger opstaan, collega
Voor jou ben en blüf ik altüd de hooggeboren heer
graaf Godau. Dat is voldoende. Te veel weten ls ook
niet goed. Zou Je wel eens last mee kunnen krijgen.
Overigens behoef je mün naam niet eens te weten,
want ik verlang geen chèque. Contanten zün mü lie
ver en 't is bovendien eenvoudiger."
Daarmee was Kestenberg's nederlaag een voldongen
feit
Er bleef hem niets anders over dan Emil het bedrag,
dat deze verlangde, contant te betalen en met verbeten
woede becyferde hü, dat deze duizend mark, die hü den
afperser noodgedwongen ter hand stelde, vüi maanden
rente vertegenwoordigde.
Maar dat wist Emil niet en al had hü het geweten,
De ontploffing te Medemblik.
Kostganger van het Makkershuls de da
der. Een bekentenis afgelegd.
Inzake de ontploffing op 14 Augustus in het voor
malig Makkerhuis te Medemblik, heeft de verdachte
Wilkens, die geniimen tijd in het ziekenhuis te Hoorn
ter verpleging van bekomen brandwonden heeft ver
toefd, en daarna naar het Huis van Bewaring te Alk
maar is overgebracht, thans hekend, deze ontploffing
te hebben veroorzaakt. Hij heeft daartoe een groote
hoeveelheid benzine gebruikt met de bedoeling brand
te stichten. Onderzocht wordt thans, welke bedoeling
Wilkens met deze handeling heeft gehad en of me
deplichtigen hem hebben bijgestaan.
De bedoeling was het verzekeringsgeld te
bemachtigen.
Nu de man, die onder verdenking van brandstich
ting in het Makkerhuis te Medemhlik te Alkmaar be
kend heeft zich daaraan inderdaad te hebben schuldig
gemaakt, heeft de „Alkm. Crt" van justitieels züde
de definitieve verzekering gekregen, dat de ontplof
fing geen politieke beteekenis heeft en alleen aan een
ongelukkige samenloop van omstandigheden is te wij
ten.
De verdachte was als werklooze in de kost bij de
familie Ter Haar, die hem steeds vriendelijk en goed
behandelde, zoodat hij reeds lang naar een gelegen
heid zocht deze mensehen aan geld te helpen. Toen
hij steeds weer zag. dat de vrouw des huizes in moei
lijkheden verkeerde, is hij wellicht geinspireerd
door den Rijksdagbrand te Berlijn op de gedachte
gekomen het huis in brand te steken, om de familie
op deze wijze het verzekeringsgeld te verschaffen.
Hij is een jonge man, die moreel zeer onder zijn
voortdurende werkloosheid heeft geleden.
OP EEN ROTS GELOOPEN.
Twee personen vermist.
Het Chileensche stoomschip „Valdivia" ls volgens
een Reutertelegram uit Santiago tengevolge van den
mist ten zuiden van Antofagasta tegenover Punta
Grante op een rots geloopen. Er worden twee per
sonen vermist
Van links naar rachta:
1. Blouse van erfipe-georgette met om hals en mou
wen een geplisseerde ruche. Van voren met een fln-
weelen strik gesloten.
2. Herfstmantel van tweedstol met verbreedt
schouders en opgezette zakken,
3. Herfstmantel van dnnne wollen stof met kleine
bolero-mouwen en hooge kraag.
dan zou het gebaar, waarmee hü Kestenberg de hand
ten afscheid reikte toch zeker niet minder hartelijk
zün geweest
XIL
Rosy klopte reeds voor de tweede maal aan de deur,
welke toegang gaf tot de kamer van den chauffeur,
maar ook nu kreeg zij geen gehoor.
Haastig liep zü daarop naar de ealon, waar zü Mabel
met eenig leedvermaak in haar stem, rapporteerde:
„Josef is alweer niet thuis"
,,'t Is goed", antwoordde Mabel. kort.
Maar Rosy was als kamenier scherp van gehoor en
aan den zachten ondertoon in de stem van haar mees
teres bemerkte zü direct dat Mabel zich er toch niet
heelemaal mee kon vereenigen. Zü meende van deze
gelegenheid gebruik te moeten maken.
„Miss Wilklns ik ben niet iemand, die graag praatjes
over anderen rondstrooit maar ik beschouw het toch
als mün plicht het u te zeggen, wanneer er Iets niet
in orde is."
Mabel keerde zich haastig om. „Wat is er dan?"
,,'t Betreft... Josef..." begon Rosy. blükbaar aarze
lend, of zü het wel vertellen zouHü gaat den laat-
sten tijd veel uit Dat is my opgevallen. Telkens als u
wegrüdt, verdwünt hü ook. En dan duurt het vaak uren
eer hü terugkomt..."
Mabel keek haar streng aan en zei op ongewoon
scherpen toon: „Ik houd er niet van. dat onder mün
personeel de een den ander besplonneert! Ik ben zelf
wel ln staat dergelüke dingen op te merken. Onthoud
dat, Rosy! Om je gerust te stellen, wil lk je overigens
wel mededeelen, dat lk Josef permissie heb gegeven in
zün vrüen rijd te doen, wat hü verkiest, zoolang Mr.
Henry hier is en ik den chauffeur dus minder noodlg
heb. Begrepen?"
Rosy knikte en verliet geheel terneergeslagen de sa
lon.
Intusschen benutte Rolf elke minuut, welke zyn mees
teres hem vrü liet. Met alle energie, waarover hü be
schikte, trainde hü voor de op handen zünde groote
gebeurtenis, welke niet alleen zijn tot dusver leeg be
staan nieuwen Inhoud zou geven, doch die hem ook
elndelyk, eindelük den weg tot Mabel zou vrü maken.
Hü liet het er zelfs op aan komen door verminderden
üver Mabel's ontevredenheid op te wekken. Het uur
der beslissing naderde meer en meer; dan zou zü lm-
