De avonturen van de Venus. Terug naar den tijd der Gilden? Zijn eerste zaak. Donderdag 12 October 1933. SCHAGER COURANT. Tweede blad. No. 9363 De ontbrekende vinger van de Venus van Medici. NASPORINGEN NAAR DE ARMEN VAN DE VENUS VAN MELO. Dezer dagen is vanuit Athene op ver schillende stoomschepen een kleine expeditie naar de haven van Milo vertrokkenom daar in alle stilte naar de armen van het Venusbeeld te zoeken. Twee geleerden hebben dui kerscursussen gevolgd om de naspo ringen op den bodem der zee zelf te kunnen leiden, want de Grieksche ar- cliaeologen zijn van meening, dat het beroemde beeld zijn armen in deze haven verloren heeft. De avontuurlijke geschiedenis van de Venus van Milo is tot dusver algemeen naar het rijk der amusante fabelen verwezer^ Des te verwonderlij ker schijnt het, dat ernstige geleerden haar thans tot basis nemen van een onderzoekingsexpeditie en daarmee haar geloofwaardigheid bevestigen. Be Venus van Milo, het beroemde beeld zonder armen. Honderddertien jaren geleden vond de Griek sche boer Yorgos bij het ploegen van zijn akker, die niet ver van het antieke theater lag, naast andere kunstwerken uit den klassieken tijd, het wonderschoone Venusbeeld ongeschonden. Hij legde het op het stroo in zijn schuur en wachtte af. Hij was verstandig genoeg, de waarde van zulke kunstwerken te kennen en dacht er niet aan het voor een appel en ei van de hand te doen. De eersten, die zich er voor interesseerden, wa ren de bewoners van Milo, die, om kwijtschelding van belasting en andere gunsten te bewerken, hun regeeringshoofd met deze kleine attentie gunstig wenschten te stemmen. Hun aanbod kon de hebzucht van den boer intusschen niet bevre digen. Tijdens de langdurige onderhandelingen stierf hij en het beeld ging over aan zijn zoon. Intusschen was de mare van de buitengewone vondst ook tot Constantinopel en Parijs doorge drongen. De Fransche regeering zond graaf Mar cellus uit, de Turksche sultan zijn onderhande laars. De Turken kwamen het eerst en beloofden dengene, die het beeld ongeschonden aan den sul tan bracht, rijkdommen en opneming in den adel stand. Diep in het geheim en met alle mogelijke voorzorgsmaatregelen werd door Yorgos en zijn mannen de nachtelijke overbrenging van de Ve nus naar het schip en het transport naar Con stantinopel voorbereid. Men waande zich echter te veilig. Den'Franschen was het plan verraden; zij overvielen de lieden van Yorgos, die het beeld reeds naar de boot hadden gebracht, traden als overwinnaars uit het handgemeen en brachten het Venusbeeld aan boord van hun schip. Maar het was juist het prachtige beeld, dat in den ver bitterden strijd het zwaarst gehavend was, het had beide armen verloren! Al bracht men het heerlijke beeld nu ook, niet tegenstaande tal van moeilijkheden naar Parijs, het Louvre heeft toch in zijn verzameling als schoonste beeld slechts een... romp! En het is dan ook niet te verwonderen, dat degenen, die thans de expeditie financieren, Franschen zijn, die aan het beroemde museum te Parijs nog meerderen luister willen bijzetten. Men zal zich tevens de geschiedenis herinne ren van een ander Venusbeeld, dat in Florence te zien is: de Venus van Medici. Ook dat is geschonden, daar het een vinger heeft verloren. En dat droeg zich als volgt toe Dit prachtige beeld trok dagelijks duizenden bewonderaars. Een van de vurigste vereerders, een schatrijk Engelschman, lord Orseren, een zonderling, kwam op het denkbeeld met het beeld te trouwen, daar de godin voor 100.000 pond, die de lord had geboden, niet te koop was. Het huwelijk, waartegen men zich in Florence eerst had verzet, werd tenslotte toch inderdaad voltrokken en wel met alle statie, het huwelijk van een lord met een Godin waardig. Na het hu welijk schoof de lord zijn glimlachende steenen bruid een kostbaren ring aan een vinger van de rechterhand. Deze ring bestond uit een uiterst kostbaren ring van kornalijn, waarin een Cupido was gesneden. Jarenlang verbleef de lord in Florence en bracht zijn koele gade dagelijks een bezoek. Na zijn vertrek liet hij haar den ring. De bezoekers van het museum konden voortaan buiten de godin ook nog den kostbaren ring be wonderen. Een van hen meende meer gerechtigd te zijn om een dergelijken ring te bezitten dan een beeld. In een onbewaakt oogenblik trachtte hij de Venus den ring af te nemen. Op dat mo ment kwam een zaalwachter te voorschijn en de op keeterdaad betrapte dief brak van schrik den vinger af, waarom de ring zat. Wel werd later de hand door een kunstenaar zooveel mogelijk hersteld, maar er bleef een scheur te zien en de kostbare ring ligt, aan een gouden ketting bevestigd, in het edelgesteenten- kabinet te Florence als herinnering aan de brui loft der Venus. AUTORIJDEN MET DICHTE RAMEN NIET ONGEVAARLIJK. Ia het koude jaargetijde moeten de ramen van de auto als regel tijdens het rijden gesloten worden; hier bij heeft men echter kans op een benzol- of lichte kool- monoxyde-vergiftiging, die zelfs tot buikkrampen en een gevoel van onwelzijn kan leiden. Daarom is het aan te bevelen, ook bij slecht weer niet te lang aohtereen In een dichte auto te rijden, doch desnoods de reis na eenige uren te onderbreken om intusschen de auto te luchten. WAT MENIGEEN NIET WEET. In Oalcutta, de meest bevolkte stad van Britsoh- Indië, worden meer dan 50 talen gesproken. Op den Oden October 1871 stond de stad Ohicago in brand. Hij was den 8sten begonnen, 9 October woedde hij het hevigst, om eerst den llden bedwongen te worden. Meer dan 18.000 gebouwen werden vernield. Radium verliest de helft van zijn waarde in 1800 jaar, onverschillig hoe het verpakt is. In het district Nikojan, In den Kaukasus, is een pe- troleumbron gaan spuiten, die per etmaal circa 10.000 ton aardolie naar buiten werpt. De familienaam van het Engelsche koningshuis is Windsor, en die van het Belgische Meinrath. Frankrijk wordt beschouwd als het land, dat d« beste graslanden heeft. Historische optochten in Duitschland. OP 15 OCTOBER A.S. OVERAL GELIJK TIJDIG TE HOUDEN. PLAATSELIJKE TRADITIES, WAARMEE REKENINGE MOET WORDEN GEHOUDEN. TOEN in de pestjaren 1515 en 1517 ge heel Munchen in nood en rouw ver keerde en niemand zich buitenshuis waagde, zoodat handel en bedrijven waren stilgelegd, lokten de gilden de menschen met 'n nieuwen, vroolijken dans hun huizen uit. Men schepte weer moed en er volgde een alge- meene opleving. Deze gebeurtenis is volgens Nmnmenhof de oorsprong der oude gildeoptoch- ten. De vroolijke feesten, optochten en dansen werden door de overheid op alle manieren in de hand gewerkt; zij stelde den gilden bijv. gratis stadsmuzikanten en wijn ter beschikking. Men had er alles voor over, om de bevolking uit haar moedelooze en lustelooze stemming op te wek ken. En een soortgelijk doel heeft de tegenwoor dige Duitsche regeering met haar besluit om De detective glimlachte. Mijn eerste zaak? Ja, daarover heb ik in mijn mémoires maar niet uitgeweid! Ik was toen nog niet officieel detec tive, dus mag ik het met een goed geweten doen. Maar ik wil de geschiedenis wel vertellen. Ik was nog een groene jongen en droomde ervan, avonturen te beleven, als stoker of ma troos naar Amerika te gaan, lancllooper te wor den of detective, enfin, wat zoo'n kwajongen al lemaal droomt. Hoe dan ook, ik moest avonturen beleven! Op jacht naar die avonturen raasde ik op mijn motorfiets door het land. Zoo kwam ik ergens in een klein stadje en vond het in opwinding. Men had een bankbeambte, die op de fiets den weg naar bet stadje aflegde, aangevallen en beroofd. Hij verklaarde daarover het volgende: Toen hij den weg afkwam, zag hij een auto staan en iemand gebukt erbij, alsof hij iets repareerde. Toen hij voorbij fietste, richtte de ander zich bliksemsnel op en wierp hem een doek met chlo roform in het gezicht. Een signalement kon hij niet geven. Bij zijn ontwaken merkte hij, dat zijn geldtasch verdwenen was. Ik raasde weg op mijn motor, waarheen, dat wist ik nog niet. Ik dacht echter na. De roover was nog ergens onderweg, misschien moest hij den viersprong voorbij, dien ik kende en waar van één der wegen naar de groote stad voerde. Ik reed daarheen, maakte den wegwijzer onlees baar en ging in het hooge gras liggen wachten. De situatie was niet erg comfortabel, maar ik voelde me kiplekker. Geladen revolver in den zak, duizend plannen in het hoofd en een jeug dig geloof in mezelf en het gelukkig toeval. Ein delijk kwam er werkelijk een auto. De lampen zochten hulpeloos over den wegwijzer, de auto verlangzaamde vaart, stond stil en ik sprong toe als een tijger uit de struiken. Maar wat ik in mijn armen hield, slaakte een kreet, die op het angsti ge piepen van een muis leek en een vrouwenstem jammerde: Ach, ik zal u al mijn geld geven, maak me niet dood! Mooie geschiedenis! Ik wilde een roover van gen en werd er zelf voor een aangezien. Ik hield echter het jammerende meisje de afgevallen autokap liet een allerliefst gezichtje zien nog stevig vast en gromde: Roep je medeplichtige te voorschijn. Hoewel ik aan geen medeplichti gen geloofde! De kleine jammerde en schreide en beloofde me steeds weer al haar geld en juwee- len. Ik vroeg, om m'n figuur te redden, barsch: Hoe komt U midden in den nacht onderweg? Het meisje zonk, ontzet over mijn stem, op haar knieën. Ik raapte haar ijlings op en nu vertelde ze haperend: M'n moeder werd ziek, ik reed naar de stad om medicijnen te halen, die overal in Duitschland op 15 October a.s. optoch ten te laten organiseeren in historische kleeder drachten of in de werkkleeding der oude gildele- den, welke optochten zooveel mogelijk in ver band moeten worden gebracht met plaatselijke toestanden en historische herinneringen. Dit maal is het echter niet de pest, die de bevolking moedeloos heeft gemaakt, doch de werkloosheid! Men zal dus in menig opzicht een herhaling van de gildenoptochten kunnen waarnemen. Vele tradities zullen worden opgerakeld, die reeds lang alle verband met het heden hebben verlo ren. Welke slager weet b.v. nog, hoe zijn colle ga's van eenige eeuwen geleden geheel opgingen in het schimmenloopen? Van alle gildefeesten was dit een der schoonste, doch ook een der duurste, vandaar dat de slagers hun privilege niet zelden aan de patriciërs verkochten. Het schimmenloopen was een soort carnavalsbal, doch dan een, waarbij bijzonder veel geld werd uitgegeven. Eieren met rozenolie werden verdeeld onder de toekijkende dorpsschoonen, terwijl er met volle handen noten onder de menigte werden rondgestrooid. De schimmenloopersoptocht liet voorts nooit na om zich over personen of toestan den vroolijk te maken, soms op weinig kiesche manier, zoodat de leiders gearresteerd werden en tenslotte het schimmenloopen geheel werd afge schaft. Onschuldiger en niet minder schilderachtig waren de reidansen om reusachtige voorwerpen, die het betrokken gilde vertegenwoordigden: in ons stadje niet te krijgen was. Ik wist, dat heï gevaarlijk was, maar mijn arme moeder- Ze snikte. En ik voelde me als de verpersoon lijking van den ridder van de droeve figuur! Maakt u zich niet ongerust, suste ik. Ik ben geen roover. Ik lag op de loer om een roover te vangen! Hebt U daar dan niet van gehoord? De kleine bedaarde een beetje. Ze knikte ijve rig: Ja, een eindje terug hielden ze een auto aan, met een man erin, die er vreeselijk uitzag. Ik wist niet waarom het ging. M'n hemel, als ze hem niet hadden aangehouden, zou hij mij mis schien... Ze klemde zich aan me vast bij die ge dachte. Dat was heelemaal niet zoo onprettig. Hij zag er uit als een boef uit een tuchthuis! Waarschijnlijk was hij dat ook, zei ik en ik voelde me getroost over mijn roemloos avontuur door de nabijheid van dit lieve meisje. Ze was op de trede van haar auto gaan zitten en ik ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Het waren gezellige minuten, die we daar doorbrachten, terwijl ze allengs heelemaal kalm en vroolijk werd. Mijn arm trok haar steeds dich ter tegen me aan en toen ik haar een kus op de lippen drukte, ontweek ze alleen maar voor den schijn en lachte. Maar bij den tweeden kus riep ze: Mijn moeder! Hoe kon ik moeder vergeten! Ze greep in haar autojas en haalde een fleschje te voorschijn. Hoe heet het goed ook weer? Ivuikt allerakeligst! Er zit nog wat in, ruik maar! Ze had de stop er af genomen en hield me de flesch onder m'n neus. Ik snoof. Dat ruikt naar.... Jawel... naar chloroform! Ik ezel, ik driedubbele doorgehaalde idioot! Wat een kaffers zijn wij mannen! Niet voor niets wantrouw ik, zoodra ik in m'n beroep ben, alles wat er als vrouw uitziet! M'n eerste les was een goede les! Toen ik bijkwam zag ik eenige boe ren en een politieagent, die me aangaapten. Ik zat nog altijd op de trede van een auto, mijn mo torfiets was echter verdwenen. En het verhaal over den tuchthuisboef was natuurlijk verzon nen. Niemand had men gevangen. En dank zij mijn motorfiets was de kleine duivel ontkomen, daar men naar een man in een auto had gezocht. Het scheelde niet-veel of de agent arresteerde me als medeplichtige! Toen ik me naderhand met m'n schande opsloot in een hotelkamer, vond ik in m'n zak een briefje, waarop geschreven stond: Neem me niet kwalijk, dat ik Uw motorfiets leen, misschien kunt U de auto in de plaats nemen, die was wel niet van mij, maar dat hindert niet! Ik was natuurlijk woedend. Pas veel later heb ik geleerd te glimlachen, niet zonder een zeker genoegen, als ik aan die minuten dacht, toen mijn arm zoo vast om baar heen lag en ze mijn kus niet ontweek! En nog later ben ik haar dankbaar geworden, dat ze mij een heilzaam wantrouwen in alle lieve meisjes had ingeboe zemd! Een optocht van schrijnwerkersgezellen te Frankfort aan den Main. brooden, vaten, kannen en andere dingen van geweldige afmetingen, die met vereende krach ten door de straten werden gedragen. Het meest bekend is in dit verband de reusachtige braad worst, die in 1658 te Neurenberg werd rondge dragen door een dozijn krachtige slagersgezellen. Zij was 658 ellen lang en woog 514 pond. Het meeste hoofdbrekens kostte de groote hoeveelheid peper, die ervoor noodig was, want deze specerij was destijds nog zeer duur. Veel geld kostte ook den zwaardendans, die door de wapensmeden ten beste werd gegeven. Daarom werd hij slechts eens in de zeven jaar opgevoerd en ook dan werd hij meestal om finan- cieele redenen afgelast. Alle deelnemers versche nen in kostbare zijden gewaden en er werd een praal ten toon gespreid, zooals men anders slechts zag bij de groote feesten der aanzienlijke geslachten. Vrijwel elke gilde had zijn eigen feestdag. De kopersmeden van Neurenberg hadden daartoe b.v. den datum der dag- en nachtevening in het voorjaar bestemd; op dien dag werd er n.1. in hun werkplaatsen niet langer bij kaarslicht ge werkt, doch tot het begin van het koude jaarge tijde uitsluitend bij daglicht. In een plechtige processie werd er dan een brandende kaars naar den oever van de Pegnitz gebracht en in het wa ter gedompeld. Vele gilden vierden ook hun feest met vastenavond, wanneer er uit den aard der zaak reeds een vroolijke, uitgelaten stemming heerschte. Soms hadden zelfs de onderdeelen van eenzelfde gilde afzonderlijke feestdagen; de ge zellen van het lakenmakersgilde trokken bijv. op Asch-Woensdag door de stad, terwijl hun mees ters een plechtige optocht hielden op Oudejaars avond. De reuzenworsl, die de slagers van Neurenberg eens hadden vervaardigd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1933 | | pagina 5