1 nppe-1 ip,
Ach, wat schrok Lange Lijs.
HET MAKEN VAN
KERSTKAARTEN.
Hoe Poes van haar luiheid
genezen werd.
HOE MAKEN WIJ ZELF KERSTBOOMVERSIERINGEN?
Bezoek van een kruisspin.
r*i rw-u
ALS POEZEN VERWEND WORDEN.
Er was eens een heele mooie, wit en
geel gevlekte poes, die Trippe-Tip heette.
Ze woonde op een boerderij temidden
van koeien, paarden en honden. De kin
deren van de boer en de boerin van de
boerderij hadden haar zoo genoemd, om
dat 't trippe-tip klonk, als poes met haar
pootjes over den houten vloer trippelde.
De kinderen hielden erg veel van Trip-
pe-Tip. Eiken dag gaven ze haar lekkere
hapjes: stukjes vleesch, randjes vet en
schoteltjes melk met suiker; en nooit
zouden ze een koekje eten, of poes kreeg
een stukje. Als de kinderen naar school
waren, sliep poes bij de kachel of in 't
zonnetje, maar zoodra de kinderen thuis
waren, werd poes wakker, mauwde om
wat lekkers en liet zich dragen of in den
pöppewagen rondrijden.
Dat was nu wel heel aardig van die
kinderen, maar Trippe-Tip werd er door
bedorven. Zij werd lui en dik en ze dacht
niet meer aan haar plicht en ze deed
haar werk niet meer. Wat denk je, dat
de plicht en 't werk van een poes is?...
muizen vangen.
't Begon te wemelen van muizen: in
'den stal en in de schuur. „Ze eten van 't
koren en halen me 't voer uit de stallen
weg", klaagde de boer. Hij sloot Trippe-
Tip 's nachts in den stal op. Maar toen
hij den volgenden morgen kwam kijken,
lag poes lekker te slapen in 't hooi, en hij
zag net, hoe twee muisjes vlak voor doos
heen liepen, zonder dat ze wakker werd
„Nu wordt 't toch al te bont", zei de
boer aan 't ontbijt, „zoo'n lui beest wil
ik niet meer op mijn boerderij hebben,
die kat doe ik weg."
De kinderen begonnen te huilen, maar
't hielp niets. Als vader eenmaal iets zei,
gebeurde het altijd.
Trippe-Tip had haar vonnis gehoord.
Waar ze naar toe gebracht zou worden,
wist ze niet. Misschien zou ze wel met
een steen om den hals verdronken wor
den! Dat had ze eens van een andere
poes gezien, en haar dikke lijf trilde nog.
als ze aan dat vreeselijk oogenblik dacht
en Trippe-Tip besloot te vluchten.
Toen de boer naar 't veld was gegaan
en de kinderen naar school, sloop poes
uit de schuur, langs het korenveld, naar
den weg. 't Duurde niet lang, of ze kón
al niet meer. Ze was 't loopen ook zoo
afgewend. Ze ging aan den kant van
'den weg zitten, de tranen biggelden langs
haar snorbaard.
Daar komt een uil aan, die nog een
verre nicht van poes is. Trippa-Tip ver
telt, hoe treurig 't met haar gesteld is.
».Ga naar 't bosch," krast de uil, „daar
zijn holle boomen, waar je best in wonen
kan, dat doe ik ook."
De uil trok hierbij zoo'n wijs gezicht,
'dat Trippe-Tip dacht: dat is zeker een
goede raad.
Ze veegde dus met haar poot haar
'oogjes af en ging op weg naar bet bosch
Maar toen zij pas in het bosch was aan
gekomen, was ze alweer zóó moe, dat ze
geen stap verder doen kon. Hijgend ging
ze op 't mos zitten.
Ze moest kijken naar een holle boom,
had nicht Uil gezegd, maar hoe zou ze
dien zoo gauw vinden? Er waren zoo
veel boomen! En al zou ze nu een wo
ning vinden in zoo'n boom, hoe zou ze
aan eten komen? Haag maagje jeukte
al zoo en dat was iets heel ongewoons
voor ons verwend poesje. Ze kreeg mee
lij met zichzelf en begon te mauwen en
te schreeuwen, 't Klonk zóó klagend door
het stille bosch, dat de vogeltjes ver
schrikt opvlogen, en de hazen en konij
nen hun lange ooren spitsten en ver
schrikt wegrenden. Daar ritselde iets in
't struikgewas. De takken werden op zij
geschoven, en poes zette groote oogen op
en van verbazing vergat ze een oogen
blik te mauwen. Want daar stond Rein-
tje de Vos.
„Zeg", zei Reintje de Vos, „waarom
maak je zoo'n spektakel dat de hazen
en konijnen, die ik juist wou vangen,
mijlen ver wegloopen?"
Trippe-Tip vertelde haar geschiedenis
Reintje trok een bedenkelijk gezicht.
„Dat ziet er niet best uit voor je", zei hij
op vaderlijken toon. „Maar weet je wat.
mijn vrouw zoekt juist een dienstmeisje:
wiï je je bij ons verhuren? Dan mag je
bij ons wonen en zullen wij voor je eten
zorgen."
Wat kon Trippe-Tip anders zeggen
dan: alsjeblieft meneer de Vos? Dus
nam Reintje haar mee naar zijn hol, dat
diep onder den grond was en waar je
inkwam door een nauwe gang. Wat had
ons dikke poesje een moeite om door die
nauwe gang te kruipen! Mevrouw de
Vos was heel blij over de komst van
Trippe-Tip. Nu kan ik ook op de jacht
gaan en hoef ik niet thuis te blijven om
't kleintje, zei ze.
't Kleintje was 't jonge vosje, dat op
wat mos lag te slapen. Trippe-Tip begon
dadelijk mevrouw de Vos ijverig te hel
pen, omdat zij hoopte daarmee een groot
stuk haas te verdienen.
Daar kwamen de drie andere vosse-
kindertjes thuis, die buiten gespeeld
hadden. Toen ze Trippe-Tip zagen, rie
pen ze: „O! een nieuwe!" En het oudste
vosje vroeg: „zal je mij goed afborste
len?"
En het tweede vosje vroeg: „Zal je
mijn bedje goed opmaken?"
En het derde vroeg: „Zal je lekker ko
ken?"
En Trippe-Tip miauwde als antwoord
op al die vragen.
Het middagmaal viel poes niet mee.
Ze kreeg een paar magere kluifjes en
ze moest toezien, hoe de anderen smul
den. Dat was een harde les voor ons lek-
kerbekje.
Zoo ging het dag in, dag uit. Trippe-
Tip moest hard werken en kreeg niet
veel te eten. Ze was blij, als ze met de
kleine vosjes in 't bosch mocht spelen.
Zij vond 't zoo heerlijk om buiten te zijn
en sprong even vroolijk rond als het
jonge goedje. Ze kon nu weer buitelen
en springen en loopen zonder moe te
worden, 't Harde werkdh en 't gewone
eten hadden haar weer slank en vlug
gemaakt Ja, Trippe-Tip moest zichzelf
bekennen: eigenlijk voelde zij zichzelf
veel gezonder, dan toen ze zoo verwend
werd op de boerderij. Poes leerde ook
weer muizen vangen. Reintje de Vos
bracht soms levende muizen mee, om
zijn lieve kindertjes de edele jachtkunst
te leeren. De kleine vosjes moesten op
een rijtje staan; dan liet vader de Vos
het muisje los en wie het muisje ving,
mocht 't oppeuzelen. Trippe-Tip mocht
alleen maar toekijken, en niet meedoen,
Eens vergat ze dat. Vlug sprong ze op
't muisje toe en at 't op met huid en
haar. Maar o wee! dat bekwam haar
slecht Vader en moeder de Vos waren
zóó boos op het brutale dienstmeisje, die
't eten voor den neus van hun kinder
tjes wegkaapte, dat Trippe-Tip op staan
den voet werd weggejaagd.
Daar liep nu Trippe-Tip weer in 't
bosch. Maar ze voelde zich niets onge
lukkig. Weineen, ze begon te springen
van plezier. Weer heelemaal vrij, vlug
en gezond! en best in staat haar eigen
brood te verdienen, wie zou dan treurig
wezen!
Toen ze aan de grens van 't bosch ge
komen was, zat ze een poosje na te den
ken. Opeens sprong ze op, danste op
haar achterpooten in 't rond, klapte de
voorste pootjes van pret tegen elkaar en
nep: „Ik weet wat! Ik weet wat!"
Regelrecht liep ze naar haar oude te
huis, de boerderij, 't Was al avond. On
gemerkt kwam ze in den stal. Hier ring
ze eerst een paar vette muisjes, peuzelde
ze op en ging in 't hooi liggen. Hè wat
lag ze daar zacht en warm!
Den volgenden morgen was ze al vroeg
wakker. Ze ging naar de schuur, ving
zeven muizen en ging toen op den vloer
liggen.
Daar kwam de boer. Hij wou 't graan
dorschen. Trippe-Tip sprong te voor
schijn, legde een dood muisje voor zijn
voeten en liep toen weg om een tweede
te halen, daarna een derde, en zoo voort
totdat ze alle zeven voor den verbaasden
boer lagen, die zijn oogen niet gelooven
kon.
Was dit magere poesje zijn dikke Trip
pe-Tip? Dit ijverige diertje de vroegere
luiaard? Trippe-Tip, riep hij en... daar
sprong de poes op zijn schouder en
wreef zijn snoetje tegen zijn oor. Nu
wist de boer, dat zij 't heusch was, want
dat deed ze vroeger ook, eer ze zoo dik
was. Met Trippe-Tip op zijn schouder
ging de boer naar zijn huis. Dat was
een gejuich! „Waar ben je toch geweest?
Wat heb je gedaan?" vroegen de kinde
ren om 't hardst. En Trippe-Tip miauw
de maar aldoor om 't hun te vertellen.
En toch kwamen de kinderen niet te
weten, waar Trippe-Tip geweest was.
want poesjes taal verstaan de kinderen
niet.
Trippe-Tip bleef voortaan op de boer
derij. Ze kreeg eiken dag een schoteltje
melk, maar daar bleef 't ook bij, voor
haar eten werkte ze zelf. Na een poosje
was er haast geen muisje meer op de
boerderij. Toen ging Trippe-Tip op de
jacht bij de boeren in den omtrek, die
bet ijverige poesje graag zagen komen.
Voor het maken van Kerstversierin
gen, zooals het plaatje er jullie een laat
zien, is het nu een mooien tijd, of liever
gezegd voor het zoeken van hetgeen je
doorvoor noodig hebt. Van denneappels
kun je bijvoorbeeld een vogel maken,
zooals er wel nooit in de natuur zullen
hebben gevlogen, maar dat is niet erg.
Eerst gaan wij in het bosch zoeken, wat
wij noodig hebben om de vogels te ma
ken. Dus eerst wat denneappels, liefst
mooie, gesloten langwerpige, dan eikels,
zoo mogelijk in de aardige pijpjes en
anders losse eikels en losse pijpjes. Ver
der van de ahorn wat ahorn vruchten,
dat zijn die aardige gevleugelde zaad
jes. Zijn er geen ahorns in jullie omge
ving, dan kan je ook echte veertjes ge
bruiken. Wij beginnen met een paar
stukjes stevig ijzerdraad in de denneap-
pel te steken, dat zijn dan de pooten.
Aan het eind van het ijzerdraad beves
tig je twee voetjes, die van zacht hout
gesneden zijn, waarin het ijzerdraad ge
stoken wordt. Ook waar het kopje van
de vogel moet komen te zitten, steek je
een stukje ijzerdraad in de denneappel
Van hout maken jullie nu het vogelkop
je en geven hem een eikelhoedje op. Als
je ahornzaadjes hebt kunnen vinden,
plak dan onder den rand van het hoedje
van achteren een klein randje van een
vleugeltje, lijm daarna een paar vleu
gels op den rug en bij het staartje vast.
Uebruik je gewone veertjes, knip die
dan een beetje hoekig af, dan is het vo
geltje nog grappiger. Nu is het vogeltio
klaar. Willen jullie het nu heel mooi
maken, dan kan hij geschilderd worden,
b v. fel rood met een groote gele snavel
en gele pootjes of welke andere kleu
rencombinatie jullie maar het aardigst
vinden. Maak vooral de oogen zwart,
en teeken er groote kringen omheen,
daardoor krijgt do vogel iets komieks.
In het poppenhuis van Marietje.
Marietje had op haar verjaardag een
pop gekregen, die heelemaal van lappen
gemaakt was en die, omdat zij zoo slap
was, Lange Lijs genoemd werd. De eer
ste paar dagen deed Marietje niets an
ders dan met haar nieuwe pop spelen,
zij werd 's morgens aangekleed en
mocht mee in den poppenwagen uit rij
den; 's middags zat zij op een grooten
stoel mee aan tafel en 's avonds werd
Lange Lijs uitgekleed, kreeg een mooie
nachtpon aan en werd in het poppenle-
dikant te slapen gelegd.
Marietje had erg veel
speelgoed, maar omdat zij
met haar ouders in een ta
melijk klein huis woonde,
had vader in den tuin een
schuur getimmerd, met een
groot raam erin, waar moe
der een paar gordijntjes
voor gemaakt had. Vader
timmerde nu ook nog een
kast, een tafel, een groote
stoel voor Marietje en een
paar kleine stoeltjes voor
de poppen.
Eens op een dag, Lange
Lijs was er nog niet zoo
lang, kwam een mooie
groote kruisspin de schuur
of wel poppenhuis genoemd
binnen. Hij liep naar de
poppen, maakte voor alle
maal een buiging, nam
verder heelemaal geen no
titie van hen en begon in
een hoek een prachtig spin
neweb te maken. Vol be
wondering keken de pop
pen er naar, hoe handig
meneer Kruisspin dat
deed.
Maar er kwamen al dagen, dat Ma
rietje haar nieuwe pop niet meer kwam
halen, en dat al haar poppekinderen
stil en verlaten in hun stoeltjes zaten.
Toch had Marietje een goed hartje,
want zij ging steeds kijken of haar kin
deren nog wel voldoende eten hadden.
Zij gaf hen dan ieder een kommetje op
hun schoot, met een kleine lepel er bij
en wat koekkruimels er in, zoodat de
poppen konden smullen.
Nu waren er in de deur van het
poppenhuis verschillende kieren en
door een er van, die nogal breed was,
kwamen dagelijks verschillende vlie
gen, die zich aan de heerlijke kruimels
te goed deden en dan verzadigd weer
wegvlogen, als zij tenminste niet in het
web van meneer Spin terecht kwamen.
Op zekeren dag, dat hij juist uit was
gegaan, en nauwelijks de schuur had
verlaten, hoorde hij een angstig gegil
van Lange Lijs. In een oogwenk was hij
terug, liep vlug naar haar toe en vroeg
terwijl hij zijn hoed netjes afnam:
„Maar Lange Lijs, wat is er aan de
hand?"
Lange Lijs, die eerst van de harige
pooten van de spin schrok, vertelde be
vend: „O, jakkes, daarnet kwam er een
groote groene vlieg op mijn gezicht zit
ten en heeft daarna van mijn heerlijk
eten gesnoept, en nu lust ik het niet
meer."
„Zoo, zoo", zei meneer Spin, „kwa
men zij aan je eten. Daar zal ik eens
gauw een stokje voor steken." Hij zette
zijn hoed af, legde die zorgvuldig op
den grond, en begon over al de schaal
tjes van de poppen keurig een klein
webje te weven, zoodat het voor iedere
vlieg absoluut onmogelijk was om van
het poppeneten te snoepen.
Zoodra dit gebeurd was, zette hij zijn
hoed weer op en verliet het poppenhuis.
De poppen bleven zoo enkele dagen
zitten, totdat Marietje op een middag
met haar moeder de schuur binnen
kwam en zag wat de spin had gedaan.
Moeder keek Marietje eens aan en zei:
„Nu, Marietje, ik vind, dat je niet erg
goed voor je poppen zorgt, want als
meneer Spin een web over het eten
heen weeft, hebben zeker de vliegjes al
geprobeerd van het eten te snoepen. Ja,
als je kinderen hebt, moet jo ook de
moeite nemen er voor te zorgen."
Lange Lijs, die dit boorde, was blij,
dat Marietjes Moeder zoo sprak en toen
zij wilde atnwoorden, sloeg zij per on
geluk met haar handjes de kom van
haar schoot die in stukken op den
grond viel.
Vlug liep Marietje naar Lange Lijs
toe en al haar andere poppen en na dien
tijd ging zij iederen dag minstens een
kwartiertje naar haar poppen om met
hen te spelen en versch eten te geven.
OP WELKE WIJZE JE DAAR
FOTO'S VOOR KUNT
GEBRUIKEN.
Er zijn verschillende manieren waar
op jullie zelf origineele Kerst- en
Nieuwjaarskaarten kunt maken.
Een er van is bijv., dat je verschil
lende kiekjes, die je in de zomervacan-
tie hebt gemaakt, uitknipt als een sil
houet. Je kunt de foto's kleuren, of er
een gekleurden achtergrond achter tee
kenen, maar ook is het mogelijk, als je
en profiel bent gefotografeerd, zooals
dus de teekening laat zien, om deze tee-
kening geheel zwart te maken, zoodat
je een echt silhouet krijgt.
Op deze manier kan je ook allerlei
groepen maken, b.v. de heele familie
rond de haard, of aan de tafel, maar
het vereischt veel z i'g en voorzichtig
knippen om een effectvol geheel te krij
gen en iedere kaart is natuurlijk weer
evenveel werk. Heb je nu veel familie
leden en kennissen, dan is er nog een
andere manier, wat echter niet met een
groepfoto kan, maar wel met een foto
en profiel, zooals de teekening. Je plakt
de foto op een dun stuk papier en knipt
het precies langs den rand uit, maar
voorzichtig, dat neus, mond en kin niet
vergroven en dat ook de golven van het
haar goed zichtbaar blijven. Dit uitge
knipte fototje leg je dan op een stuk pa
pier en met een teeken pen netje trek je
de omtrek langs den omtrek van het
uitknipsel en vul dan de verdere teeke
ning met Oost-Indische inkt in. Op deze
manier is het gemakkelijk op een avond
heel wat kaarten te maken.
Daaronder kan dan een open ruimte
blijven voor de Kerst- of Nieuwjaars-
wensch.
Met deze eigen gemaakte kaarten
kun je veel succes hebben bij ooms en
tantes of vriendjes en vriendinnetjes.