1 nppe-1 ip, Ach, wat schrok Lange Lijs. HET MAKEN VAN KERSTKAARTEN. Hoe Poes van haar luiheid genezen werd. HOE MAKEN WIJ ZELF KERSTBOOMVERSIERINGEN? Bezoek van een kruisspin. r*i rw-u ALS POEZEN VERWEND WORDEN. Er was eens een heele mooie, wit en geel gevlekte poes, die Trippe-Tip heette. Ze woonde op een boerderij temidden van koeien, paarden en honden. De kin deren van de boer en de boerin van de boerderij hadden haar zoo genoemd, om dat 't trippe-tip klonk, als poes met haar pootjes over den houten vloer trippelde. De kinderen hielden erg veel van Trip- pe-Tip. Eiken dag gaven ze haar lekkere hapjes: stukjes vleesch, randjes vet en schoteltjes melk met suiker; en nooit zouden ze een koekje eten, of poes kreeg een stukje. Als de kinderen naar school waren, sliep poes bij de kachel of in 't zonnetje, maar zoodra de kinderen thuis waren, werd poes wakker, mauwde om wat lekkers en liet zich dragen of in den pöppewagen rondrijden. Dat was nu wel heel aardig van die kinderen, maar Trippe-Tip werd er door bedorven. Zij werd lui en dik en ze dacht niet meer aan haar plicht en ze deed haar werk niet meer. Wat denk je, dat de plicht en 't werk van een poes is?... muizen vangen. 't Begon te wemelen van muizen: in 'den stal en in de schuur. „Ze eten van 't koren en halen me 't voer uit de stallen weg", klaagde de boer. Hij sloot Trippe- Tip 's nachts in den stal op. Maar toen hij den volgenden morgen kwam kijken, lag poes lekker te slapen in 't hooi, en hij zag net, hoe twee muisjes vlak voor doos heen liepen, zonder dat ze wakker werd „Nu wordt 't toch al te bont", zei de boer aan 't ontbijt, „zoo'n lui beest wil ik niet meer op mijn boerderij hebben, die kat doe ik weg." De kinderen begonnen te huilen, maar 't hielp niets. Als vader eenmaal iets zei, gebeurde het altijd. Trippe-Tip had haar vonnis gehoord. Waar ze naar toe gebracht zou worden, wist ze niet. Misschien zou ze wel met een steen om den hals verdronken wor den! Dat had ze eens van een andere poes gezien, en haar dikke lijf trilde nog. als ze aan dat vreeselijk oogenblik dacht en Trippe-Tip besloot te vluchten. Toen de boer naar 't veld was gegaan en de kinderen naar school, sloop poes uit de schuur, langs het korenveld, naar den weg. 't Duurde niet lang, of ze kón al niet meer. Ze was 't loopen ook zoo afgewend. Ze ging aan den kant van 'den weg zitten, de tranen biggelden langs haar snorbaard. Daar komt een uil aan, die nog een verre nicht van poes is. Trippa-Tip ver telt, hoe treurig 't met haar gesteld is. ».Ga naar 't bosch," krast de uil, „daar zijn holle boomen, waar je best in wonen kan, dat doe ik ook." De uil trok hierbij zoo'n wijs gezicht, 'dat Trippe-Tip dacht: dat is zeker een goede raad. Ze veegde dus met haar poot haar 'oogjes af en ging op weg naar bet bosch Maar toen zij pas in het bosch was aan gekomen, was ze alweer zóó moe, dat ze geen stap verder doen kon. Hijgend ging ze op 't mos zitten. Ze moest kijken naar een holle boom, had nicht Uil gezegd, maar hoe zou ze dien zoo gauw vinden? Er waren zoo veel boomen! En al zou ze nu een wo ning vinden in zoo'n boom, hoe zou ze aan eten komen? Haag maagje jeukte al zoo en dat was iets heel ongewoons voor ons verwend poesje. Ze kreeg mee lij met zichzelf en begon te mauwen en te schreeuwen, 't Klonk zóó klagend door het stille bosch, dat de vogeltjes ver schrikt opvlogen, en de hazen en konij nen hun lange ooren spitsten en ver schrikt wegrenden. Daar ritselde iets in 't struikgewas. De takken werden op zij geschoven, en poes zette groote oogen op en van verbazing vergat ze een oogen blik te mauwen. Want daar stond Rein- tje de Vos. „Zeg", zei Reintje de Vos, „waarom maak je zoo'n spektakel dat de hazen en konijnen, die ik juist wou vangen, mijlen ver wegloopen?" Trippe-Tip vertelde haar geschiedenis Reintje trok een bedenkelijk gezicht. „Dat ziet er niet best uit voor je", zei hij op vaderlijken toon. „Maar weet je wat. mijn vrouw zoekt juist een dienstmeisje: wiï je je bij ons verhuren? Dan mag je bij ons wonen en zullen wij voor je eten zorgen." Wat kon Trippe-Tip anders zeggen dan: alsjeblieft meneer de Vos? Dus nam Reintje haar mee naar zijn hol, dat diep onder den grond was en waar je inkwam door een nauwe gang. Wat had ons dikke poesje een moeite om door die nauwe gang te kruipen! Mevrouw de Vos was heel blij over de komst van Trippe-Tip. Nu kan ik ook op de jacht gaan en hoef ik niet thuis te blijven om 't kleintje, zei ze. 't Kleintje was 't jonge vosje, dat op wat mos lag te slapen. Trippe-Tip begon dadelijk mevrouw de Vos ijverig te hel pen, omdat zij hoopte daarmee een groot stuk haas te verdienen. Daar kwamen de drie andere vosse- kindertjes thuis, die buiten gespeeld hadden. Toen ze Trippe-Tip zagen, rie pen ze: „O! een nieuwe!" En het oudste vosje vroeg: „zal je mij goed afborste len?" En het tweede vosje vroeg: „Zal je mijn bedje goed opmaken?" En het derde vroeg: „Zal je lekker ko ken?" En Trippe-Tip miauwde als antwoord op al die vragen. Het middagmaal viel poes niet mee. Ze kreeg een paar magere kluifjes en ze moest toezien, hoe de anderen smul den. Dat was een harde les voor ons lek- kerbekje. Zoo ging het dag in, dag uit. Trippe- Tip moest hard werken en kreeg niet veel te eten. Ze was blij, als ze met de kleine vosjes in 't bosch mocht spelen. Zij vond 't zoo heerlijk om buiten te zijn en sprong even vroolijk rond als het jonge goedje. Ze kon nu weer buitelen en springen en loopen zonder moe te worden, 't Harde werkdh en 't gewone eten hadden haar weer slank en vlug gemaakt Ja, Trippe-Tip moest zichzelf bekennen: eigenlijk voelde zij zichzelf veel gezonder, dan toen ze zoo verwend werd op de boerderij. Poes leerde ook weer muizen vangen. Reintje de Vos bracht soms levende muizen mee, om zijn lieve kindertjes de edele jachtkunst te leeren. De kleine vosjes moesten op een rijtje staan; dan liet vader de Vos het muisje los en wie het muisje ving, mocht 't oppeuzelen. Trippe-Tip mocht alleen maar toekijken, en niet meedoen, Eens vergat ze dat. Vlug sprong ze op 't muisje toe en at 't op met huid en haar. Maar o wee! dat bekwam haar slecht Vader en moeder de Vos waren zóó boos op het brutale dienstmeisje, die 't eten voor den neus van hun kinder tjes wegkaapte, dat Trippe-Tip op staan den voet werd weggejaagd. Daar liep nu Trippe-Tip weer in 't bosch. Maar ze voelde zich niets onge lukkig. Weineen, ze begon te springen van plezier. Weer heelemaal vrij, vlug en gezond! en best in staat haar eigen brood te verdienen, wie zou dan treurig wezen! Toen ze aan de grens van 't bosch ge komen was, zat ze een poosje na te den ken. Opeens sprong ze op, danste op haar achterpooten in 't rond, klapte de voorste pootjes van pret tegen elkaar en nep: „Ik weet wat! Ik weet wat!" Regelrecht liep ze naar haar oude te huis, de boerderij, 't Was al avond. On gemerkt kwam ze in den stal. Hier ring ze eerst een paar vette muisjes, peuzelde ze op en ging in 't hooi liggen. Hè wat lag ze daar zacht en warm! Den volgenden morgen was ze al vroeg wakker. Ze ging naar de schuur, ving zeven muizen en ging toen op den vloer liggen. Daar kwam de boer. Hij wou 't graan dorschen. Trippe-Tip sprong te voor schijn, legde een dood muisje voor zijn voeten en liep toen weg om een tweede te halen, daarna een derde, en zoo voort totdat ze alle zeven voor den verbaasden boer lagen, die zijn oogen niet gelooven kon. Was dit magere poesje zijn dikke Trip pe-Tip? Dit ijverige diertje de vroegere luiaard? Trippe-Tip, riep hij en... daar sprong de poes op zijn schouder en wreef zijn snoetje tegen zijn oor. Nu wist de boer, dat zij 't heusch was, want dat deed ze vroeger ook, eer ze zoo dik was. Met Trippe-Tip op zijn schouder ging de boer naar zijn huis. Dat was een gejuich! „Waar ben je toch geweest? Wat heb je gedaan?" vroegen de kinde ren om 't hardst. En Trippe-Tip miauw de maar aldoor om 't hun te vertellen. En toch kwamen de kinderen niet te weten, waar Trippe-Tip geweest was. want poesjes taal verstaan de kinderen niet. Trippe-Tip bleef voortaan op de boer derij. Ze kreeg eiken dag een schoteltje melk, maar daar bleef 't ook bij, voor haar eten werkte ze zelf. Na een poosje was er haast geen muisje meer op de boerderij. Toen ging Trippe-Tip op de jacht bij de boeren in den omtrek, die bet ijverige poesje graag zagen komen. Voor het maken van Kerstversierin gen, zooals het plaatje er jullie een laat zien, is het nu een mooien tijd, of liever gezegd voor het zoeken van hetgeen je doorvoor noodig hebt. Van denneappels kun je bijvoorbeeld een vogel maken, zooals er wel nooit in de natuur zullen hebben gevlogen, maar dat is niet erg. Eerst gaan wij in het bosch zoeken, wat wij noodig hebben om de vogels te ma ken. Dus eerst wat denneappels, liefst mooie, gesloten langwerpige, dan eikels, zoo mogelijk in de aardige pijpjes en anders losse eikels en losse pijpjes. Ver der van de ahorn wat ahorn vruchten, dat zijn die aardige gevleugelde zaad jes. Zijn er geen ahorns in jullie omge ving, dan kan je ook echte veertjes ge bruiken. Wij beginnen met een paar stukjes stevig ijzerdraad in de denneap- pel te steken, dat zijn dan de pooten. Aan het eind van het ijzerdraad beves tig je twee voetjes, die van zacht hout gesneden zijn, waarin het ijzerdraad ge stoken wordt. Ook waar het kopje van de vogel moet komen te zitten, steek je een stukje ijzerdraad in de denneappel Van hout maken jullie nu het vogelkop je en geven hem een eikelhoedje op. Als je ahornzaadjes hebt kunnen vinden, plak dan onder den rand van het hoedje van achteren een klein randje van een vleugeltje, lijm daarna een paar vleu gels op den rug en bij het staartje vast. Uebruik je gewone veertjes, knip die dan een beetje hoekig af, dan is het vo geltje nog grappiger. Nu is het vogeltio klaar. Willen jullie het nu heel mooi maken, dan kan hij geschilderd worden, b v. fel rood met een groote gele snavel en gele pootjes of welke andere kleu rencombinatie jullie maar het aardigst vinden. Maak vooral de oogen zwart, en teeken er groote kringen omheen, daardoor krijgt do vogel iets komieks. In het poppenhuis van Marietje. Marietje had op haar verjaardag een pop gekregen, die heelemaal van lappen gemaakt was en die, omdat zij zoo slap was, Lange Lijs genoemd werd. De eer ste paar dagen deed Marietje niets an ders dan met haar nieuwe pop spelen, zij werd 's morgens aangekleed en mocht mee in den poppenwagen uit rij den; 's middags zat zij op een grooten stoel mee aan tafel en 's avonds werd Lange Lijs uitgekleed, kreeg een mooie nachtpon aan en werd in het poppenle- dikant te slapen gelegd. Marietje had erg veel speelgoed, maar omdat zij met haar ouders in een ta melijk klein huis woonde, had vader in den tuin een schuur getimmerd, met een groot raam erin, waar moe der een paar gordijntjes voor gemaakt had. Vader timmerde nu ook nog een kast, een tafel, een groote stoel voor Marietje en een paar kleine stoeltjes voor de poppen. Eens op een dag, Lange Lijs was er nog niet zoo lang, kwam een mooie groote kruisspin de schuur of wel poppenhuis genoemd binnen. Hij liep naar de poppen, maakte voor alle maal een buiging, nam verder heelemaal geen no titie van hen en begon in een hoek een prachtig spin neweb te maken. Vol be wondering keken de pop pen er naar, hoe handig meneer Kruisspin dat deed. Maar er kwamen al dagen, dat Ma rietje haar nieuwe pop niet meer kwam halen, en dat al haar poppekinderen stil en verlaten in hun stoeltjes zaten. Toch had Marietje een goed hartje, want zij ging steeds kijken of haar kin deren nog wel voldoende eten hadden. Zij gaf hen dan ieder een kommetje op hun schoot, met een kleine lepel er bij en wat koekkruimels er in, zoodat de poppen konden smullen. Nu waren er in de deur van het poppenhuis verschillende kieren en door een er van, die nogal breed was, kwamen dagelijks verschillende vlie gen, die zich aan de heerlijke kruimels te goed deden en dan verzadigd weer wegvlogen, als zij tenminste niet in het web van meneer Spin terecht kwamen. Op zekeren dag, dat hij juist uit was gegaan, en nauwelijks de schuur had verlaten, hoorde hij een angstig gegil van Lange Lijs. In een oogwenk was hij terug, liep vlug naar haar toe en vroeg terwijl hij zijn hoed netjes afnam: „Maar Lange Lijs, wat is er aan de hand?" Lange Lijs, die eerst van de harige pooten van de spin schrok, vertelde be vend: „O, jakkes, daarnet kwam er een groote groene vlieg op mijn gezicht zit ten en heeft daarna van mijn heerlijk eten gesnoept, en nu lust ik het niet meer." „Zoo, zoo", zei meneer Spin, „kwa men zij aan je eten. Daar zal ik eens gauw een stokje voor steken." Hij zette zijn hoed af, legde die zorgvuldig op den grond, en begon over al de schaal tjes van de poppen keurig een klein webje te weven, zoodat het voor iedere vlieg absoluut onmogelijk was om van het poppeneten te snoepen. Zoodra dit gebeurd was, zette hij zijn hoed weer op en verliet het poppenhuis. De poppen bleven zoo enkele dagen zitten, totdat Marietje op een middag met haar moeder de schuur binnen kwam en zag wat de spin had gedaan. Moeder keek Marietje eens aan en zei: „Nu, Marietje, ik vind, dat je niet erg goed voor je poppen zorgt, want als meneer Spin een web over het eten heen weeft, hebben zeker de vliegjes al geprobeerd van het eten te snoepen. Ja, als je kinderen hebt, moet jo ook de moeite nemen er voor te zorgen." Lange Lijs, die dit boorde, was blij, dat Marietjes Moeder zoo sprak en toen zij wilde atnwoorden, sloeg zij per on geluk met haar handjes de kom van haar schoot die in stukken op den grond viel. Vlug liep Marietje naar Lange Lijs toe en al haar andere poppen en na dien tijd ging zij iederen dag minstens een kwartiertje naar haar poppen om met hen te spelen en versch eten te geven. OP WELKE WIJZE JE DAAR FOTO'S VOOR KUNT GEBRUIKEN. Er zijn verschillende manieren waar op jullie zelf origineele Kerst- en Nieuwjaarskaarten kunt maken. Een er van is bijv., dat je verschil lende kiekjes, die je in de zomervacan- tie hebt gemaakt, uitknipt als een sil houet. Je kunt de foto's kleuren, of er een gekleurden achtergrond achter tee kenen, maar ook is het mogelijk, als je en profiel bent gefotografeerd, zooals dus de teekening laat zien, om deze tee- kening geheel zwart te maken, zoodat je een echt silhouet krijgt. Op deze manier kan je ook allerlei groepen maken, b.v. de heele familie rond de haard, of aan de tafel, maar het vereischt veel z i'g en voorzichtig knippen om een effectvol geheel te krij gen en iedere kaart is natuurlijk weer evenveel werk. Heb je nu veel familie leden en kennissen, dan is er nog een andere manier, wat echter niet met een groepfoto kan, maar wel met een foto en profiel, zooals de teekening. Je plakt de foto op een dun stuk papier en knipt het precies langs den rand uit, maar voorzichtig, dat neus, mond en kin niet vergroven en dat ook de golven van het haar goed zichtbaar blijven. Dit uitge knipte fototje leg je dan op een stuk pa pier en met een teeken pen netje trek je de omtrek langs den omtrek van het uitknipsel en vul dan de verdere teeke ning met Oost-Indische inkt in. Op deze manier is het gemakkelijk op een avond heel wat kaarten te maken. Daaronder kan dan een open ruimte blijven voor de Kerst- of Nieuwjaars- wensch. Met deze eigen gemaakte kaarten kun je veel succes hebben bij ooms en tantes of vriendjes en vriendinnetjes.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1933 | | pagina 16