Brieven van een boer
uit de buurt.
De Zwarte Monnik
liiil
I lliill l
•,1B| |-
-
LKMAARSCHE e
CAUSERIE
Neidat m'n vorige brief Zaterdags in de krant staan
had, was er 's Maandags alweer ien van Arie. Die
was mirakel in z'n knolletuin, omdat z'n skraiven au
xnain deer heelegaar overnomen was in de krant. Dat
ilo redaksie er boven skreven had, dat ze „niet ge
acht wil worden 't ermee eens te zijn", vind-i- niet
erg, skraift-i. Want mensche die 't overal direkt mee
iens benne, deer hewwe we niks an; as ze maar eerst
goed neidenke over de zooi die 't nou is (en dat de
democratie alle dage onmachtiger wordt en z'n aigen
alle dage belachelijker maakt, kenne ze leze uit de
raadsverslage van Amsterdam) en as ze den onze
brochures over program en toelichting en de staats
leer leze, komme ze vanzelf mient-i. Nou gelaik zei i
kraige!
En den vroeg-i me verder onderan z'n brief om ercs
'n daggie nei 'm toe te kommen. Hai wou me wat
zien leite. Nou de vrouw was net achter, toe ik die
brief kreeg en ik laide hem open op tafel en gong
efkes nei de barrebier. En toe ik 'n hallef uurtje la
ter thuis kwam, zag ik 't al hoor, ze had 'm lezen 1
Erg drok an 't kousestoppen en niks zegge vanzellef!
Nou ik gong nag efkes nei de koeie, en in de boet
bai de varrekens kaike, en 'n taidje nei de jongP3
die op de wurf mit de penehoup bezig wazze.
Maar toe ik teugen twaleven weer in de kamer
kwam, was 't nag net zoo. Afain ik most erover be
ginne en ik zaide: „Vrouw, der is 'n brief van
Arie
„Hew 'k lezen", zaide ze, .jullie bedenke maar
uitjes! 't Is er nag al 'n taid voor. Ik kèn niks kraige
de kindere kenne niks kraige en vader gaat
maar de runnik op, dat kost niks!"
„Nou ja, vrouw -begon ik.
„Ja, ja", zoide ze, ,,'t is herfst, je hewwe de taid en
't zei natuurlijk wel noodig weze, je smoessies ken
ik. Arie zei wel 'n paar van die mooie kornuite hewwe
en 'n paar kruike ouwe klare en den kenne jelui zoo
lang over poletiek prate tot die leeg benne! Moet Pie'
niet mee? (Piet dat is namelijk 'n vrind van me, die
renteniert, en die nag al deres graag 'n borreltje
drinkt). Afain je gane maar! Wat ik zeg hellept toch
niks. Maar ik houpdat je je gnap houe, en dat je
teminsten overmurregen op taid terug benne".
Nou, dat liep mit 'n sisser of en zoo ben ik er dan
Dingesdagsochens mit de sneltrain op of gaan en
efkes over twaleven kwam ik op dat Veluwscho durp
an, weer Are weunt. Veul vee docht ik deer niet te
zien, maar toe ik uit 't station kwam hoorde ik 't
gebulk van koeie. Arie was zelf niet an 't spoor,
maar z'n oudste zeun haalde me of. En deer gong u
mee nei Arie z'n huis. Vader was nei de tandarts,
vertelde z'n zeun, en omdat ik dat nou gien grappie
vind, vond ik 't raar, dat die joon deerom zat te
lachen, samen mit z'n zussie, dat ok thuis was. Nou.
dat zaide ik ok en ik vroeg of zullie soms miende da'
'n mensch voor z'n plezier nei de tandodokter gaat.
Nei, zoide ze, maar d'rlui vader was er nou op die
zelfde ochend al voor de derde keer nei toel Eersi
had-i de halleve nacht kiespain en toe was-i er
's-ochens direkt heen gaan. Maar efkes d'r nei was-i
weer thuis kommen, want de pain was onderweg
overgaan. Maar 'n hallef uur later had-i alweer mit
'n lucifershoutje an die kies zitte te peuteren, bar
vloeke en zoo en hai was wéér gaan. Maar weer terug
kommen ok. Want bai de deur van de tandarts wa*
de pain alweer over weest Maar taidelijk natuurlijn
en voor de derde keer was-i er den nou in gaan. Nou.
deer hadde die kindere skik van en ik ok vanzellef.
Want 't is waar, zoo benne kirrels. Merakel klain-
zeerig, veul erger as de waive! Vraag 't maar an de
tandartse. Jc hoore wel veul verhale van manslui die
6 of 8 kieze trekke liete, derekt achter mekaar en
zonder verdouven, maar gelouf maar gerust dat
ze 't liege! Ik heb er ien kent, die had een tand die
zoo los zat, dat-i bang weze most om 'm mit z'n prak
kie deur te slokken. Die zat in z'n leuningstoel vooj
't raam, en hai wou nei dokter zoide-i, 't kring most
eruit! En net kwam dokter op de fiets voorbai!
„Klop 'm joon", riep z'n vrouw. En hai klopte
maar hai raakte 't raam niet en dokter reed deur!
FEUILLETON
DOOR
EDGAR WALLAGE.
3.
„Moet ik gelooven, dat je hem niet aangeno
men zou hebben, indien hij op gebruikelijke ma
nier aanzoek gedaan had?"
„Ik weet het zelve niet", antwoordde zij onze
ker. „Maar het was raar en grappig Ik mag
Harry dolgraag. Ik heb mij dikwijls afgevraagd
of hij van mij zou houden, indien..." Zij maakte
den zin niet af.
„In dien je niet zoo ontzettend rijk was?" glim
lachte Dick. „Je schijnt geen erg hoogen dunk
van hem te hebben."
Zij stak haar armen uit en hij tilde haar van
het hek, hoewel dit geenszins noodzakelijk schoen,
want gewoonlijk waren haar bewegingen vlug en
lenig genoeg.
„Dick," hernam zij. toen zij het hek den rug
toekeerden en naast elkaar naar den straatweg
liepen, „hoe moet ik nu handelen?"
„Waaromtrent?" vroeg hij.
„Met Harry en alles."
Daar had hij niets op te antwoorden.
„Arthur dringt er zoo op aan dat ik met heni
trouwen zal," ging zij voort. „En werkelijk, ik
heb er niets op tegen tenminste dat geloof ik
niet."
„Dat is het ergste voor een schatrijke erfgena
me."
Efkes later, toe hai eres an die tand voelde, had-:.
'm ineens in z'n flijke. En nei die taid vertelt-i overal
dat- ze dr' zellef uitskeurt as-i kiespain heb.
Trouwens, zóó hew ik er ok ien kent. Dat was 'n
kirrel die vroeger bai ons thuis werrekte. Een werrek
man zoo as ze d'r nou niet meer benne. Rauw 'r.
beetje en onverskillig, maar trouw en eerlijk as goud.
De heele dag bai de boer en 't werk vloog deur z'n
hande. En 'sijvens thuis nag voor z'n aigen! Die man
heb in z'n leven twei keer zooveul werk dein as 'n
aar en hai zit den nou ok op z'n aigen spuitje en
weet gien reid en gaat, altair nag hard werkende,
nei de maan, net as alle klaintjes en net-as alle groote
ok, die er achteran gaan.
Nau, die had op 'n goeie ochtend ok kiespain. Alle
ougenblikke liep-ie nei sloot en maakte z'n zadoek
nat en bond die om z'n houfd Maar dat hielp natuur
lijk zoo goed as niks en wai reidde hem an om nei
dokter te gaan. Dat. zou-i den ok doen tusschen de
middag, maar om ien uur was-i alweer present. D«
kies was eruit en toe we hem vroege hoe dat kon
zoide-I- heel eenvoudig: „Ik heb 'm eruit skeurd mU
't skoenehakie van Kerneel". Mit een skoenehakie van
z'n dochter! Zokke harde kirrels benne zeldzaam, dr
meiste benne bar bang van pain.
Toe ik dat zoo an de jonges van Arie verteld had.
kwam-i zelf thuis. Hai was nag 'n beetje wit om
z'n neus, maar toen die main gezicht zag, was i iniens
op de hougte en hai zoide: Zoo, hewwe ze 't je al
verteld? Nou hai lachte zellef 't hardst en we heww?:
heel gezellig samen koffie dronken. Deernei hewwe
we de jasse antrokken en benne an de loup gaan. Toe
we buiten kwamme hoorde ik weer dat koeiegebulk
en ik vroeg an Arie weer dat was. Ja, joon, zaide-i,
dat is 't wat ik je strak zien leite wil. Maar eerst
moet je hier de omgeving eres bekaike.
Nou 't is deer merakel mooi. Heel aars weer, as
bai ons. Niks as bossche en deertusschen brokke ha:
en overal goedverzorgde wandel- en fietspadjes En
deer liepe we deur, over een zacht bed van gouwen
bladere en overal om ons heen fladderde ze nei be
neden, geel en bruin en brons en goud. Op sommige
plekke stond er iniens 'n 6chuine zuil van zonlicht
voor je, die van onderen uitliep in een onwezenlijk
violet Zoo nou en den zagge we 'n paar knaintjos
en floep! ware ze weer weg. Een haas zat rechtop an
de kant van 't pad, mit de lepels omhoug, holde 'n
end voor ons uit, bleef weer staan en den, weg! dwars
't bosch in. En houpe prachtige laisters. Er moete
deer goeie mensche weune, want de veugels benne
tam. 'n Laisier zat links van 't pad, we gonge vlak
langs hem en hai bleef zitten toe kwam-i achter
ons an vliegen, vlak voor ons langs en gong rechts
op 'n tak zitten, nei ons te kaiken. En zoo genote wai
deer van de pracht om ons heen en van de heerlijke
frissche boschlucht, en we praatte over de ouwe en
de nuwe taid en over de goei taid die we houpe te
kraigen. Want de natuur is zoo raik en zoo goed en
zoo eerlijk en mient 't zoo goed mit alle schepsele
Maar de mensche, veul mensche wille 'n maatschap
pelijke regel die teugen do natuur ingaat, en ze houe
deer nag krampachtig an vast, as ze tegelaik zien
dat alles verkeerd en vastloupt! En we zagge "t
in, alle twei, dat we taai weze moete as 't levende
groen van de denne, die deer staan tusschen al dat
stervende bruin, in ons gevecht voor 'n mooie en
goeie en nuwe orde!
En zoo kwamme we langzaam an weer nei de
houfd weg toe 't was heel stil in 't bosch en altaM
maar viele de bladere bai elk windzuchtje o, 't is
mooi deer op de Veluwe de natuur sterft in skoon-
haid. Maar langs de houfdweg dondere de vracht
auto's vol mit koeie, op en onder en over mekaar!
En Arie brocht me bai 'n slachterai die deer werk
te. 't Gebouw lait an de spoorlain, 'n endje van d*>
weg of. 't Ding heb lang stilla.it, maar nou de groote
massamaord onder ons vee an de gang is, kwam cr
werk. Langs de spoorlain staat 'n hekwerk van rechi
op staande biels en alzerdrijd. Deer stonde 'n houp
koeie an vast En onder 'n afdak mit open latwerk
eraon, teugen de slachterai an, stond ok 'n heele rai
„Zou je denken?" Zij fronste. „En ben ik een
schatrijke erfgename?"
Hij bleef staan en keek haar vol verbazing aan.
„Ben je het dan niet?"
Hij keek zóó verbijsterd dat zij lachte.
„Ik weet het niet; mijn oom liet mij jaren en
jaren geleden een heele massa geld na. Ik weet
niet hoeveel Arthur heeft jarenlang mijn ver
mogen beheerd. Ik krijg al het geld waaraan ik
behoefte heb."
„Mopper dan niet!" riep hij ruw, en zij lachte
opnieuw.
„Ik veronderstel dat het huwelijk van de mees
te meisjes in mijn positie op dezelfde manier als
het mijne tot stand komt, en eerst zeer onlangs
heb ik het denkbee'd als een deel van het onver
mijdelijke aanvaard."
„En waarom ben je dan nu van gedachte ver
anderd?" vroeg hij op den man af, en hij zag
haar een blos naar de wangen stijgen.
„Dat weet ik niet."
Haar antwoord klonk zeer afgemeten, bijna
norsch.
En toen zag zij den blik in zijn oogen hel
onbeschrijflijk verlangen, de wanhoop, er in. En
bliksemsnel werd haar geopenbaard wat er in
haar eigen binnenste omging.
Zij begreep volstrekt niet waarom, uiaar op
eens stokte haar adem, en het spreken viel haar
moeilijk. Het was haar alsof het bonzen en hame
ren van haar hart in zijn oogen hoorbaar moest
zijn, en zij deed alle moeite om haar evenwicht te
herkrijgen. Het beeld van haar verloofde stond
haar levendig voor den geest de broodmagere,
prikkelbare jonge man; de zwakkeling, die alles
in de handen hield wat een man noodig had, be
halve manlijkheid. Een jammerlijk, door zenuwen
'beheerscht wezen, nu eens een kruiper, dan weer
eng teugen mekaar an. En buldere, htildere, allegaar,
deur mekaar. Zaterdags hadde er nag veul moer
staan, buiten in de koue regen, onbeskut, zonder drin
ken, zonder vreten. Want er benne wel 'n stuk of
vaif, zes Duitsche Jode an 't slachten, maar dat is
nag wel niet genog, of er is gien ruimte, de heiste
moete lang op 'r beurt wachte. De Zundag over ware
ze in 'n kale woid jaagt, maar de politie had er z'e
aigen mee bemoeid en toe ware ze in stalle jaagd
om deer op 't end te wachten, zonder vreten, zondoi
drinken! Sommige ware leggen gaan en zatte nou
onder de modder, aare hadde open wonde. Hew ik
strakzait dat deer goeie mensche weune moete! D'r
weune ok aare! En deer stonde wai nou te kaikeu
twei Hollandsche boere en onze harte bloedde! Wan:
ons prachtige Hollandsche vee, de grootste skat van
'tland, sterft niet in skoonhaid!
Is 't niet of we in de herfst van de beskaving
leve deer nou ok de winter op vollege moet, de
AAN ALLENDIE NOG IN
SINTERKLAAS GELOOVEN.
Zoo ge, beminde toehoorders, uit de papieren voor
lichters der natie wel zult hebben vernomen, is ouze
regeering, lief maar lui, er dan eindelijk toe overgegaan
de gesjochte veehouders 5 sjoof per koe uit te betalen.
Zonder natuurlijk op mijn verdienste te pochen, wil ik
U onder het zegel der diepste geheimhouding wel ver
tellen, dat de veeboertjes dit St. Nlcolaascadeautje aan
mij te danken hebben. De minister was al van te voren
door een met mij bevriende hoofdmaffer van het depar
tement ernstig gewaarschuwd, wat hem zoo ongeveer
in de Schager te wachten stond. Hoe hij, in gebreke
blijvende met aftikken, gegeeseld, gebrandmerkt, gevie
rendeeld volgens het beproefde recept van Balthazar
Gerards en daarna op wonderolie zou getrakteerd wor-
deft!
En zoo ge ziet, heeft dit middel, alles bijeen en teza
men genomen, wonderbest geholpen en kunnen onze
boertjes dus ook weer eens een onsle Van Nelles' pruim
tabak gaan halen. Ik verlang echter geen dank of mijn
naam in boterletters op 5 December, maar, zou U als
contra-prestatie vriendelijk en beleefd willen verzoe
ken uw vee en andere dieren goed en menschelijk t)
behandelen en geen voorbeeld te nemen aan den eiland
bewoner van Texel, die door den Politierechter van
Grootgortbulkenburg met 50 piek boete of f 50 dagen
mikpruimen werd veroordeeld.
Eigenlijk had deze wreedaard de maand llklogies, die
de officier voor hem gereserveerd had, dubbel en dwars
verdiend, maar helaas kijken ze bij de justitie ook maar
al te dikwerf de pegels uit de zakken van de bokkeban
kelingen en als dat een snurker betreft, die op geen
slordig heitje behoeft te kijken, dan heeft het spreek
woord: Sol justltia lucet omnibus, de zon der gerechtig
heid schijnt voor allen, om den dooien dood geen alge-
meene beteekenis!
Maar van de week is die fout toch goed gemaakt en
heeft men een ruw wijf met een woonwagen de bajes
ingedraaid. Viel trouwens ook nlhiel van te trekken,
dit ter zijde!
Maar het is niet Jan de diender of de politierechter,
die den mensoh moet wijzen op zijn moreele verplich
ting van een goede behandeling der aan zijn genade
afhangende dieren, men moet zelf de noodzakelijkheid
gevoelen voor dezen eisch van fatsoen en humaniteit.
Met heel veel genoegen lees ik dan ook de krachtige
maatregelen die er in Moffrika worden genomen met
betrekking tot de dierenbescherming.
De vivisectie, deze dikwerf zoo God-tergende dierec-
marteling, wordt daar tot het uiterst noodzakelijke en
in verzachten vorm toegestaan.
Evenals In ons kikkerland, wordt het pijnlijk en kwel
lend vervoer of te zwaren arbeid van dieren, straf
baar gesteld. Ook is het verboden, huisdieren met pijn
lijk geweld af te richten. Zoogenaamde dierentemmers,
die alleen met de zweep of rotting hun kunst vertoo-
ner., zullen dus aan de lapip likken. Uitstekend, Dolf!
Het is strafbaar, honden, ouder dan 6 weken te cou
peeren, dit Is van gedeeltelijk de ooren of staart te ont
doen, dus wordt daar ook aan die walgelijke modever
minking een eind gemaakt
Voorts is het ook dierenmishandeling, wanneer dieren
worden gekweld voor een filmvoorstelling en dat is ook
een schandelijk machtsmisbruik, dat lang niet malsch
moet worden gestraft!
een bulderbast zich onbewust van den indruk,
dien hij moest maken op de vrouw, die bestemd
was zijn leven te deelen. En van het geestelijk
van hem, dwaalden haar oogen werktuigelijk
naar den man die naast haar liep; kalm. onbewo
gen, stralend van kracht en zelfbeheersching.
Terwijl hij huiswaarts kuierde, zag Dick Alford
de lange gestalte van zijn broer aan het einde
van de olmenlaan op hem wachten.
De wind deed de panden van zijn lange ge-
kleede jas uitwapperen; wanneer hij stond, helde
hij een weinig voorover en had de gewoonte zijn
hoofd vooruit te steken; zoodoende geleek hij op
een grooten, lompen vogel. Toen Dick hem na
derde, zag hij dat het hoofd van zijn broer rood
was van woede.
„Ik laat je veel werkjes opknappen, Richard
maar mijn hofmakerij verkies ik zelf te doen,
versta je!"
Het bloed stroomde Dick Alford naar de wan
gen, maar hij gaf geen ander blijk van zijn woede
of gekrenktheid.
„Dat verkies ik niet, versta je?" De stem van
Lord Chelford sloeg van kinderachtige wcede
over. „Ik wil niet, dat je je met mijn particuliere
aangelegenheden bemoeit. Je hebt één meisje van
mij afgenomen, maar dat zal je met Lcslie niet
lukken!"
„Ik heb niet begon zijn broer driftig.
„Je deed het wel wel! Je wenscht niet dat ik
trouw! Ik ben geen dwaas, Dickl Jij bent de naas
te erfgenaam. Maar ik zal met Leslie Gine trou
wen weet dat voor eens en altijd! Jij zult die
verloving niet verbreken."
Gedurende een oogenblik maakten.de grofheid,
de onbillijkheid van deze beschuldiging den jong
den zoon bleek en sprakeloos; toen begon hij met
een uiterste poging te lachen. Tooneelen zooals
winter van de ondergang? Een volk dat 700 mit z'n
prachtige levende have omgaat z'n hailigo vee. dat
deur de boere verzurgd wordt alsof 't z'n kindere ware
zoo'n volk verdient straf. Hoe lang benne die arme
beiste al onderweg weest, voor zc bai de slachterai
ankomme? Want er zit gien systeem en gien organi
satie in of 't moet den weze 't systeem dat de
spore ok verdicne moete want ze sture bai waize
van spreken 't Zeeuwsche vee nei Leeuwarden en
't Friesche vee nei Middelburg! Bloedgeld is't,
dat 'n klain deel van 't vollek au deuze dierenkwel
ling verdient!
Arie en ik benne nei huis gaan meer dan ooit
overtuigd, dat er opruimd en veegd worre moet in
de Hollandsche stal.
En ik ben Woensdag terugkommen. En thuis hew
ik m'n koeie 'n extra duig hooi geven!
JAAP.
Hoe dikwerf worden niet weerlooze huisdieren* kat
ten, honden, eenden, kippen, ezels paarden ec roofdie
ren in een zoogenaamd komische film op een gru
welijke manier mishandeld en afgebeuld!
De sloome duikelaars onder het publiek zitten dan te
lachen en te grlnnchen om de malle capriolen van die
dieren maar als z\j beseften, hoe wreed en laaghartig
die weerlooze wezens worden opgeofferd, om aan het
ziekelijke verlangen naar dergelijke prulfilms te vol
doen, dan zou men een dergelijke onwaardige vertoo
ning niet met applaus, maar met vuile eieren of rotte
appelen moeten begroeten, o zoo! Nee, men moge dsn
over Dolf Bruinhemd denken zoo men wil, men mag
hem vervloeken, maar de dieren zullen hem zegenen!
De öaenschonteerende berichten over afschuwelijke
mishandelingen van weerloos vee in de weide, dat go-
heel Is aangewezen op de bescherming van het publiek
cn die helaas 00 k in ons arrondisse
ment, in onze naaste omgeving
zelfs plaats vinden, moet ieder weldenkend mensch
aan onze rechters den eisch doen stellen, dat derge
lijke misselijke uitingen van uiterste degeneratie. van
grer.zclooze ontaarding, niet met 'n geldboete, maar
met eenzame opsluiting moet worden gestraft.
Dergelijke wreedaardige schurken kunnen een bo-
hartenswaardig voorbeeld nemen aan vele arme zwer
vers, primitieve woonwagenbewoners, die gras gapoen,
brutaal bodeJen of winkeliers trachten op te lichten
met de vraag naar zilvergeld met dzn beeldenaar van
Willem Drie cf met 'n dergelijke truuk, maar gezegd
mag worden, dat zij, behoudens uitzonderingen natuur
lijk, hun dieren Christelijk behandelen.
Ik zou het dan ook gepikt vinden, als de dieren
bescherming wat meer algemeen beoefend en gewaar
werd en rijke oude Tantes, alvorens naar den Hemel
tè taxiën, deze veTeenlging met een flink legaatje be
dachten, zoodat wat meer kon worden gedaan voor het
oprichten van plaatselijke dierenasyls, waaraan ook
Grootgortbulkenburg vraag het maar aan den voor
beeldig ijverigen inspecteur Verver, zoo dringend
behoefte heeft
En in aansluiting met deze opwekking zou ik ook de
stedelijke regesrlng, bestuur en Raad van Grootgirt-
builrenburg wel eens in overweging willen geven, arti
kel 173 van de algemeen© politieverordening te ver
scherpen en te verbieden het losloopen van alle hon
den.
Maar het is inderdaad ontzettend, hoeveel honden
dagelijks als slachtoffer vallen van het automobilisme.
En ook hoe veel soesa dergelijke straathonden den
automobilist, die geen dlerenbeulsnelgingen heeft, ver
oorzaken niet alleen, maar ook bijdrazen om het sig-
naal-rpectakel te verhoogen. Op grond van deze over
wegingen zou ik nog eer.s aan mijn lieve Vaders, W'lly
Wendelaar, Sjonnie Weeterhof, Teddy Bonsema, Gerry
Slingerland en Hil Klaver willen smeeken. dit honden-
vraagstuk te bestudeeren, zoowel op zedelijk als op
veiligheidsgebied en ook uit humaniteitsgevoel is een
aanvulling dezer verordening zeer noodzakelijk.
Hh, ha, kinderen, laat on3 van het onderwerp zwer
vende honden en krolsce katten 't overstapje nemen op
onze super-medestrijders voor een fatsoenlijke begrafe
nis.
Onze nieuwe burgemeester, als hij althans wat flink
in de slappe was zit, kan komen, al was het morgen
aan den dag!
Zijn nieuwe woning wacht hem, kant en klaar, met
dit vielen bijna dagelijks voor. maar zoo ver als
nu was Harry nog nooit gegaan. Over tien mi
nuten zou de storm voörbijgewaaid zijn. en Har
ry weer even aardig zijn als anders, maar op het
oogenblik was het bitter hard te verdragen.
„Waarom zeg je zulke leelijke dingen"5" zei hij.
„Ik hield Wenner van je af, omdat ze geen ge
schikte vrouw voor je was..."
„Je wilt mij niet laten trouwen! Je wilt in mijn
schoenen komen te staan, na mijn dood!" gilde
de oudste zoon bijna. „Het laatste wat je wenscht
te 2ien, is een nieuwe Gravin van Chelford. Dat
weet je zelf, dat weet je zelf!"
Dick Alford bleef zwijgen. God wist hoe /iin
broer de waarheid sprak! Het zou een smartelijke
dag voor hem zijn, wanneer Harry AHord een
vrouw binnen zijn groot huis bracht, om het ver
schrikkelijke geheim te deelen, dat als een wolk
over Fossaway Manor hing.
HOOFDSTUK IV,
Dick Alford zat in de kleine kamer, waar hij
gewoonlijk werkte, een zakelijk uitziend vertrok
vol kasten voor kaartsystemen en actetrommels.
De openslaande deuren, die naar het grasperk
voerden, stonden open. want hoewel het Septem
ber was, was de avond zoel, en hij zat te wer
ken in zijn hemdsmouwen, een pijp tusschen de
lippen geklemd, en zijn oogen werden beschermd
door een groene klep, die met een bandje aan
zijn hoofd bevestigd was. Indien er een gelijkenis
bestond tusschen Lord Chelford en zijn moeder,
zou zelfs de scherpste opmerker geen Irek van
r;elijkenis tusschen Dick Alford en zijn halfbroer
hebben kunnen ontdekken. Hij was oen mensch
van de buitenlucht, een athleet van zes voet,
breed van schouders en smal van middel, en zijn
I l
ii
