De B
rabantsche
Brief
De Zwarte Monnik
van Dré.
LKM A ARSCHE eüi
CAUSERIE
RUIA/E
HU/D
Ulvenhout, 19 December 1933.
Men 1 er,
De kouw kneep in oew
vel. „Braandde' aan de
puntjes van oew ooren,
kerfde oew lippen en dee
oew knusten zwellen.
*t Plumpke van Blek
z'nen stèèrt was vcrnolle
hard bevroren. Wa-d-'n
eteuvig stukske winter!
't Krokte, dèèr!
Ja, amico, nie om te kla
gen, horre, maar da zijn
dan wel heel zware dagen,
achter dn groentenwagel.
De klantjes zijn niet al
legaar even vief, om open
te doen as ge aangebeld hedt, dan lopt *r ok al
weer 's n jonk moedertje deurhenen, da-d-eerst d'r
kleintje weg mot leggen ollee, ge begrept me
me wel, die kleine kostgankerskes d'r bukskes vra
gen ók voeing, 'n aander „moest ef;e op d'ren
melk letten, die op 't pun van overkoken stond"
afijn, de ekskuuskes komen per slot allemaal hier
op neer: d'n Dré lopt nie weg! En dan zijn er na
tuurlijk ok, die aan éénen kaant doof zijn. Die moei
lijk van d'r wèrme kacheltje al kunneD en jou dan
eerst tien minuten laten bellen Of die nog even
iets óm motten doen en veurkomen mee de pluus-
kes van de beddedekens nog in d'r pol ka-ragebol leks.
En dan, 'nen hogst enkelen keer ven gelukkig aan
éénen kaant! nen bogst enkelen keer vliegt de
deur onmiddellijk open en dan zegt 't wefke: „Dré,
komt effe in d'n gaug k zal oew 'n wèrm bakske in
schenken, hij is sjuust getrokken
Ja, ik zeg „gelukkig dat er nie si te veul zoow zijn
alweer," waant ge kunt en ge meugt oew beste kJant-
jes nie weigeren, as ze mee alle geweld d'r plichlen
van nostenliefde op oew willen uitoefenen, wat gij.'
En van d'n aanderen kaant bekeken, 'nen
mensch is gin rengelton en oewen wagen telkens
in d'n steek laten, ollee, da komt ok nie altg per-
sies zoo uit. Waant as ge veur d n reenter zou ko
men mee 't protje: „edelachtbare, ik moest m'nen
wagel efkens alleen laten, waant hm! ik ben
ók maar 'nen mensch en zeuventien bakskes troost
veur twaalf uren s middags, kan 'k in die kouw nie
uitzweoten," dan krijgde daarom nog gin vrij
spraak, amico! Waardeur d'n koffie dan n„g te duur
komt achteraf.
Waarmee ik allemaal maar zeggen wil, dat er
veur 'nen doodgewone» mensch, die zn oogen goed
open hee, 'smergons veur tien uren méér monscnen-
kennis is op te doen. dan veur 'nen perfester in de
piezelogic, uit z n boeken, die b.v. om half elf wak
ker wordt, omdat ie 's nachts om drie uren nog zat
te puzzelen aan 'n Hoogcr-Onderwijsvraag3tuk over
Lager Onderwijs.
Nie da k iets teugen perfesters heb!
Zoowlaank ze nie studeeren in stikgassen, zijn 't
de vreedzaamste menschen op èèrde, maar ik houw
't loven zeivers! Dit wouw k zeggen. Kearels, die
schoon praten of schrijven over nostenliefde b.v. en
achteraf bersten van afgunst op menschen, die soms
nog heel wa minder fortuin hebben dan zo'nen
„mooiprater" kek, da's allegaar theorie, waar ik
gin cent op geef!
Tot zoowijd over m'n klantjes, de rechtbaank, de
perfesters en de huichelèèrs, waant zoow koom ik
van d'ecn kouw in d aandere en hoe 'k zoow ineens
van m'n chapiterke gesukkeld ben. weet ik zeivers
nie, maar ik bedoelde heel andere dingen te schrij
ven.
Om te beginnen wouw 'k gezeed hebben, da-d-et
veul en veul te koud was, om m'n boSKe van de
Kostschool te gaan halen, me de fiets.
k Ben lekker in 't wèrme stoomtranpmeke gekro
pen en heb m'n eigen as 'nen vorst deur de kouw
laten stoomen.
Man, ik kan maar nooit begrijpen, wat de men
schen teugen de stoomtrammekes hebben!
'k Moest vroeger geregeld 'nen keer in de week
naar Zundert, da's over Rijsbergen op Aantwer-
pen aan. 'k Reisde dan 2e klas, waant derde be
stond nie en go kunt niet geleuven, amico, wa-d 'n
leutige. wa.-'d-'n gezellige uurkes of ik in da tram-
meke gesleten heb!
We hadden daar in d'n wagen ons eigen kacheltje
staan, zon soortement salamanderke. waarnaast al
tij n goed gevuld, ijzeren-gegoten kolenbakske sting
mee 'n schup erin. En trekken, trekken as die ka
cheltjes dejen onder 't rijen! Ze snórden gewoon
weg!
Die wageltjes? 't Waren rijende „Gouwen Koei-
kes"! Altij was er wel eenen passagier, die veur ma
chinist spuide. Ok was er altij iemaand. die 'nen stok
kaarten bij 'm had en dochte gij dan, amico, dat er
FEUILLETON
DOOR
EDGAR WA T.T.ACE.
16.
HOOFDSTUK XVII.
Hij stond niet van zijn stoel op, toen Dick bin
nenkwam en de deur achter zich sloot.
„Ga zitten, Alford. Leslie zei dat je mij wenech-
te te spreken."
„Die boodschap had T.eslie je niet behoeven te
geven. Ik heb je vanmiddag al gezegd, dat ik na
dere opheldering van je zou komen eischen."
„Waarvan?"
„Van het onaangename voorval in de flat "an
Gilder. Die man deed je zuster een huwelijksvoor-
stel is dat je bekend?"
„Leslie vertelde het mij," zei hij na een oogen
blik gezwegen te hebben.
„En je voelde je er door beleedigd, mag men
aannemen? Je zult dien klerk van je zeker mor
gen ontslaan?"
De ander ging er gemakkelijker bij zitten. „Tk
zie niet in waarom", zei hij koeltjes. ,.'t Ts immers
geen misdaad, wanneer een man een mooi meisje
ten huwelijk vraagt. Hij is natuurlijk niet de
man, dien ik als zwager voor mij zou uitkiezen
maar als broers echtgenooten voor hun zusters
moesten uitzoeken, zonden er rare huwelijken
gesloten worden, dat moet je erkennen, Alford'"
„Wat is zijn overwicht?" vroeg Dick rustig.
„Ik begrijp je niet...."
ooit iemaand mopperde, da-d-et te laangzaam gong?
We rangeerden soms al 'n kwartierke hier of daar.
zonder da me-n-et in de gaten hadden en as er 'n
paar bomkes gespuid waren, ollee. dan waren me
al aan de Haagpoort en dan hadde 's winters schrik
om uit da gloeiendheette, en volgerookte wageltje te
stappen, de kouw weer in! Te langzaam Hah,
't gong altij te vlug. En as 't dingske 's 'nen keer
te fel deur d'n bocht schoot, zoowdat oewen maat
van de bank af slingerde, mee z'n ermen in n maand
eieren en botter, dochte gij. da we dan de schuld
gaven aan da trammeke. amico?
Werendig nie! Dan scholden me dieën levenden
eierstruif uit veur suffert, stommeling, veural as ie
kwaaie kaarten in z'n haanden had, zoowda-we 't van
Tn gedocht hadden te winnen.
En de kepotte eiers, zulde vragen? Nouw, die wie
ren betaald uit den kaartpot Dan wier d'r dalijk ge
spuid in d'n pot, memeer veur oew eigen dus, en dan
kwam d'n pot ten goeie aan 't boerinneke van d'eier-
mand.
Teugeswoorig?
Ge mot de gezichten van de menschen op de per
rons 's goed bekijken, wanneer d'n trein twee mi
nuutjes te laat binnenkomt! Dan hoef ik niks meer
te zesgen.
De mensch zouw nouw willen reizen as 'nen af
geschoten kogel, 'k Geleuf dan ok, da ze al laank be
zig zijn mee zukke soort van kogel-reisgelegenthc-
den. Raketten hieten die dingen, is nie?
Heus 's hier, gc mot nie denken da'k 'nen conser
vatieven tiep ben, waar nie mee te praten valt. Ik
ten trein. Op *n hènngschuit en in 'nen onderzeeër,
op en onder en boven d'n grond mee 'n vlieg
machientje, da mee glaans in oew kamer kan staan
en op 'n oorlogsschip waar kanonnen op stingen zoow
groot, da ge 'r verkens in zouw kunnen houwen.
Én 't is me allegaar bekomen as klokspijs, maar
me-n-eigen nog 's uit 'n dikke Bertha 't ruim in laten
schieten of ik weggespoegd word neeë, daar krij
gen ze me nie veur!
Man, eer g'oew karbieske in 't bagage-net gezet
hedt, schieten z'oew al in de roos En as ze 'nen
poedel schieten? As z' oew d'n neffen vuren? As ge
h.v. in Amsterdam mot zijn en ze schieten oew over
de Sindereklaaskerk de Noordzee in? Mee óew
retoerke in oew zak nog wel?
Ollee, ge begrept da'k er nouw 'n aarigheïdje van
aan 't. maken ben, dus, gedaanl Maar één ding
meen ik!
Ik dweep mee 'n gezellig stoomtrammeke en ze
krijgen me nooit in 'nen kogel!
'k Wil gère van minuut tot minuut leven, zonder
stukskes over te slaan, en as ge nie snapt wa'k
daarmee bedoel, dan hedde gij ok nooit 'n stoom
trammeke kunnen waardeeren en dan schieten ze
jouw nog 's over de Sindereklaaskerk in 'n school
hèrlngen, amico.
Maar nouw ben 'k tè erg uit de kouw gesukkeld!
'k Mot altij nog m'n boske gaan halen uit d'n Ouwen-
bosch. Da wil zeggen: in deuzen brief, waant hij is op
d'n hof, horre!
En as gc 't nie geleuft, komt dan maar 's in 't ouwe
bekende hoekske kijken, van ons vertrek, dan zulde
d'n kerststal weer in z'n ouwe en veile glorie zien
opgesteld staan! Gicslerenavond is ie klaar gekomen.
We hebben 'm weer samen opgebouwd en gespij
kerd, gekramd en gelijmd; gebroken beenen „gezet";
d'n zwarten koning weer gepotlooid, die was op d'nen
of aandere geheimzinnigo manier van 't jaar op 't op-
kamerke bleek geschrokken, 't „Gloria in excelsis
Deo" weer prachtig verguld, de ster van Betteljem
heb gereisd zoowel mee d'n hondenwagel as mee de j 'n versche streek gegeven, afijn 't stalleke staat er
fiets. Mee d'n stoomtram en d'n stoom- en illectrie- weer in al z'n stille schoonheid en uit da-d-hoekske
straalt t geluk as "t licht uit 'n zonneke, ons fiuïsfcè
in.
Telkens as oew oogen dwalen naar 't hoekske, dan
sta-g-et zuute Kerstfeest in vollen bloei in oew ziele-
ment
Onzelievenirke-zelvers is nouw op d'n hof, amico;
laat ik 't zóów zeggen.
Van den middag, teugen d'n duster, zijn me samen
'n raank, spits mastgebomke wisten halen uit het
bosch, achter ons. Da wordt er nouw vanavond sje-
cuur achter geplotst, op 'n kruisvoetje, en dan ver
sierd. 'k Heb de kerskes mee uit de stad gebrocht
van den mergen en zoow zal over ennigte dagen ons
stalleke staan glaanzen in 'nen gouwen lichtval van
kèèrsenslicht, zoow schoon, zoow onbegrijpelijk teer,
da me iets zullen voelen van den eersten Kerst
nacht op èèrde, toen 't Kerstckindeke geboren wier
in da verre stalleke, midden tusschen d'n schamel-
sten remoei en meteen in d'n rijksten rijkdom van
de schoonste liefde veur da-d-erme Koningske.
We zullen daar zitten te schemeren, in 't licht van
de stralende kèèrscnzonnekes cn de gloeiing van de
plattebuis, allemaal turende, diep in gedachten, naar
da schoone stalleke en 't zal een van de zuutste uur
kes van 't heele Kerstfeest zijn.
En as m'n boske me dan zoow 's aankekt en 'k zie
de kèèrsenzonnekes in z'n diepe, klèère ogskes blin
ken, dan dan, da's privee, amico.
En in deuze stemming van 't vredigste uurke van
't heele jaar, wensch ik oew, ok namens Trui, 'n Za
lig Kerstfeest!
Nouw schei ik eraf. 'k Mot gaan timmeren. Dré
III hee de spullen allemaal al klaar gezet en nog 's
recht-geleeden weer aanders gesorteerd, 'k mot we
zenlijk aan d'n slag, amico. En 'k doei 't gé reu.
'k Gaai timmeren aan 'n stukske geluk; gc mót me
dus maar hekskuseeren!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
Hooggeachte Kinderen des lichts en Kinderen
der Duisternismelange.
Nu voor mij bet uur weer is aangebroken om, even
als ür. Jekyl, do menschlievendt- geneesheer èn ge
leerde, van gedaante te veranderen in Mister llydo,
de afschuwelijk en gruwelijke bandiet, ben ik weer in
mijn Gave Canem-huid gekropen, ten einde u weer
eenige oogenblikken aangenaam bezig to houden of
criant te vervelen, als ge u heden nederzet in uw ge
makstoel om u te voorzien van al het literaire snoep
goed, dat uw Schager u weer voorzet, alvorens uw
traditioneele Kerstavond met uw liefsten en dierba
ren te gaan vieren. Aan een beschrijving van de
-weersgesteldheid zal ik mij liever niet meer wagen,
wan$ °P dit moment staat mijn kleinzoon van
Adamswege, wat betreft den leeftijd, in een bijt
naar stekeltjes te visschen, terwijl Zaterdag mis
schien de musschen doodgevroren van' t keukendak
tuimelen, of de eenden weer in het water drijven.
Verschillende kantongerechten, waaronder Scha-
gen, slaken hun laatste stervenskreten! Medemblilt
heeft bereids den geest gegeven en het was een
triest moment, zonder eenige plechtigheid, want
niemand gaf een kik en zelfs meneer de ambte
naar, die in 't babbelen heel wat eerste prijzen zou
kunnen behalen op een eventueel oratorisch con
cours, zweeg ditmaal als het graf van Floris V in
de Groote Kerk van Grootgortbuikenburg, dat echter
volgens de historie, alleen maar zijn ingewanden
moet bevatten, aangezien de rest van zijn gebalsemde
body naar Reinsberg werd vervoord en in het fami
liegraf bijgezet onder de onvermijdelijke plechtig
heden.
Ik weet nog niet wat er in Schagen zal gebeuren,
ik waag me niet meer aan .weervoorspelling, zooals
ik daareven alreeds releveerde, maar reden tpt ver
heugenis en feestvieren is er niet, alhoewel ér dik
werf op een boerenuitvaart nog meer gelachen wordt
dan op een zuinige boerebruiloft. in ieder ge
val zijn de waarnemende kantonrechters al onder
dankbetuiging van bun kolossaal dik betaald ambt
ontheven.
Misschien dat ze voor dc stos zich groot zullen
houden en voor eigen rekening het fanfarekorps van
„Welke macht oefent hij over je uit?"
„Wat bedoel je, bij alle duivels!"
„Precies wat ik zeg. Je zou nooit dulden, da»
een man zooals Gilder jouw zuster oplettendhe
den bewijst, nog daargelaten, dat hij de aanstaan
de Gravin van Chelford een beleediging aandeed,
tenzij hij je zoodanig in zijn macht had, dat je
zeer gerechtvaardigde verontwaardiging op zij
gedrongen werd door de vrees voor het een of
andere zwaard, dat hij boven je hoofd hield."
Arthur Gine had moeite om zijn stem in be
dwang te houden.
„Beste kerel, hoe uiterst melodramatisch!"
schimpte hij. „Macht over mij! Je moet het nieuw
ste drama in Drury Lane hebben zien spelen! Ik
zou natuurlijk het liefste zien dat Leslie met je
broer trouwde, maar ik zou haar stellig geen
hinderpalen in den weg leggen, indien zij haar
hart elders verpand had."
„Aan Gilder, bijvoorbeeld?"
„Ook aan Gilder", knikte Arthur ernstig, als
was deze mededeeling het uitvloeisel van een rijp
beraad en zelf overleg.
En toen deed Dick Alford een vraag, die den
man doodsbleek en schuimbekkend van woede
van zijn stoel deed opvliegen.
„Zit de kneep 'm soms in de wissels?"
„In de wat?" stamelde de advocaat.
„De vier wissels, die zoogenaamd door mijn
broer geaccepteerd waren met die valscho
handteekeqingen. Ik meende dat je wist dat ik die
gezien haft. Zij werden mij aan de bank getoond,
en gelukkig heb ik ze niet geloochend gelukkig
voor jou, bedoel ik. Toen ik er nogmaals naar
ging kijken, waren ze ingelost. Ik vermoed, dat
Mr. Fabrian Gilder dit deed. Dat zou hem dan
iets meer dan vijfduizend pond gekost hebben."
De mond van Arthur Gine was zoo droog als
kurk, hij kon nauwelijks ademhalen.
„Dat vernam ik eerst vandaag," mompelde hij.
Koedijk zullen engageeren, teneinde na afloop van de
laatste zitting de Marche fuftebre van Chopin te
laten spelen, U weet wel die treurmarsen met de
fijn gevoelde dichterlijke tekst:
Zoo gaat Jantje naar do bliksem toe, und so weiter!
Daar heb ik me laatst 'n mooie mop mee aan de
hand gehad. Ik zou 'n vrind, die nogal getapt en de
pijp uitgeblazen was, en zoo'n beetje met militaire
eer werd begraven, naar zijn laatste rustplaats verge
zellen. Er hing 'n mist, zoo dik als havermoutpap en
t was verdraaid als ik zelfs mijn buurman kon ob-
serveeren. Wel hoorde ik het muziekcorps „St. Jan
ütto", dat allerlei naargeestige nummers ten gehoore
bracht- Maar het geluid werd hoe lange»- hoe zwak
ker en ik dacht: zeker op de korte golf afgestemd,
maar opeens trekt de mist op en laat ik nou met m'n
witte das, staartjas en hooge gibus stom in m'n
eentje op den Westerweg onder Heiloc achter 'n
boere disselwagen, waarop n vette toet als passa
gier, aansukkelen? Was ik me daar gortsiejela in die
dikke flodderraist, bad fog zeggen de Engelschen,
ongemerkt van wagen verwisseld en de stadsbegraaf-
plaats voorbij getippeld!
Van begraven gesproken, nu we toch zoo'n opwek
kend onderwerp, dat trouwens vanaf Adam
de eerste nog altijd actueel blijft, in Groot Gort-
buikenburg konden die ouwerwetsche jandoedelaars
het soms ook mooi? versieren M'n brave vader za
liger vertelde poe eens hoe ze natte Dorus, die in
'n bitterstuip was gebleven, naar Koeman (zoo heette
destijds de doodgraver) hadden geëxpedieerd, liet
was 'n uitgelezen stelletje dragers, allemaal notabe
len van de natte gemeente en de financieele omstan
digheden van den geachten overledene lieten niet
toe, dat een lijkkoets in dienst kon worden gesteld,
dus de begrafenis had plaats op 'n draagbaar. Voor
(i uur 's avonds moest de vracht worden afgeleverd,
anders was het Kerkhof gesloten en nam vader Koe
man geen liefhebbers meer aan.
Enfin, de heeren gingen om 3 uur op stap en de
afstand vanaf het gasthuis bedroeg in begrafenis
pas 25 minuten, dus dat was geen bezwaar. Alles
ging dan ook in de puntjes, ieder op zijn beurt aan
de kop en de beenen, tot het Zwaantje van
Edelhauser, op het hoekje van de Dooielaan, nu
Kruislaan (waarom niet Willem de Zwijgerlaan? Is
„Harry was destijds ziek. Het geld was mij ver
schuldigd voor... voor... gerechtskosten. Ik ging
naar de bank om ze op te nemen, en ontdekte dat
ze al gehonoreerd waren."
„Dat was dus Gilder's overwicht?'
Arthur durfde niet te kijken in de strakke
oogen, die hem aanstaarden.
„Ja, dat was zijn overwicht, als je het weten
wilt. Je denkt toch niet, dat ik Leslie zou toe
staan om met een ploert zooals Gilder te trouwen,
wanneer deze geen vat op mij had wel? Kun je
je mijn toestand niet indenken, Alford? Ik ben
geruïneerd 1 Die kerel had mij naar de gevangenis
kunnen zenden dat kan hij nog."
Dick schudde het hoofd. „Jaag hem morgen
weg", zei hij. „Komt hij met de wissels voor den
dag, dan zal ik zorgen, dat Harry de handteeke-
ningen erkent."
Er kwam weer wat kleur op de bleeke wangen
van den advocaat.
„Zou je dat doen?" vroeg hij gretig. „Mijn he
mel, je weet niet welk een steen je mij van het
hart wentelt. Bij Jupiter je bent een nobele kerel'
Morgen geef ik hem zijn ontslag."
Hij stak spontaan een hand uit, die door Dick
slechts aarzelend aangenomen werd. In zijn
gunstigste oogenblik had hij geen hoogen dunk
van Arthur Gine; op dit moment, bijna uitbun
dig van verademing, leek hij een droevige laf
aard.
„Ik zal Harry tot den laatsten stuiver terug
betalen. Ik heb nu een speculatie aan de hand,
die mij een vermogen zal opbrengen, die al mijn
schulden zal vereffenen en mij weer op de been
zal helpen."
Er was humor in den toestand; want de specu
latie die hem op de been moest helpen was niets
minder dan de brutale roof van Harry Chelford's
erfenis! Maar Arthur was zich de ironie van den
toestand niet bewust. Hij zou in den morgen met
dat geen prachttitel voor zoo'n „verkeersweg"?) en
Middenhout was bereikt 't Was stikwarm cn de
heeren zweeten als ploegpaarden, dus 'n neutje zou
wel smaken. De berrie werd dan ook plechtstatig
neergezet en de dragers betraden het weinig com
fortabele interieur van het „Zwaantje" teneinde zich
een weinig to restaureeren voor het vierde cn laatste
deel van den langen afstandsmarsch. Het was eerst
Hollandsch 9 Buur van Jan Witte, toen 'n hasse bas-
sie voor de doorstraling, nog 'n hasse bassie en nóg
één. Vier dragers gingen aan 't biljarten en speelden
'n „vuil" partij van 50 punten en do twee resteeren-
de expediteurs van Mageren Hein. Scheelo llenk cn
z'n kameraad Jan Poep, bijgenaamd Pinkhoff, 'n
kerel die voor 'n volle kan jen niet terugdeinsde,
/.aten samen aan 'n tafeltje tegenover elkander te
knikkebollen en te snotteren, telkens als Henk met
volle overtuiging verzekerde, dat de overledene een
braaf mensch was, waarop Pinkhof hevig begon te
weenen en als zijn meening uitsprak dat Scheele
Henk 'n smeerlap was om zoo iets gemeens van een
dooie kameraad te durven uiten. Tot in het diepst
van zijn ziel gegriefd, begon ook de scneele weer te
snoffen, omdat Pinkhof hem tot zooiets laags in
staat achtte. Enfin, 't was omtront kwart ever (j uur
loen de „stoet" zich weer in beweging stelde, r,m na
veel geharketieter aan de kerkhofpoort te arrivceren,
en te moeten ervaren, dat die poort onherroepelijk
gesloten was.
Doodgraver Koeman, die voor elke klas begrafenis
'n speciale pruik opzette, de eerste klas was Chincc-
zen haar en de klas van 't gasthuis met 'n witto on
geverfde vurenhouten kist, werd vereerd met 'n
pruik van geteerd touwpluis, had dien avend ech
ter do „bokkepruik" en was niet to bewegen do colli
in ontvangst tè nemen, waarop de H.H. dragers una
niem decreteerden, „stik" cn naar het „Zwaantje"
terugkeerden, om hun verdriet nóg eens onder den
pekel le zetten.
En hiermede, geachte vergadering, wensch ik dit
maal mijn taak te beëindigen, doch niet dan na u
met al uw geliefden, uw vrienden en vijanden, die
we nu nog eens extra moeten beminnen, een happy
Christmas, een gelukkig Kerstmis, to hebben tocgo-
wenscht.
Uw toegenegen vriend en aartskwebbel,
C. C.
Schra/e Lippen
Gesprongen Handen
Gilder afhandelen. De hemel zij gedankt, dat hij
niet nog dieper in de modder gezonken was! De
wetenschap dat hij in zijn portefeuille nog een
wissel had, die nog niet ter sprake gekomen was,
deed het gevoel van deugdzaamheid, dat hij
smaakte, niet afnemen. Voortaan zou hij den
rechten weg bewandelen.
„Er is één ding dat je voor mij zoudt kunnen
doen, Alford dat huwelijk verhaasten. Be
paal 't op den volgenden maand, indien je kunt.
Leslie is zoo'n onverstandig meisje; zij probeert
het onvermijdelijke te ontloopen, maar dat is
niet meer dan natuurlijk, nietwaar? Kun je van
Harry niet gedaan krijgen..."
Dick Alford liet zijn oogen onderzoekend op
hem rusten.
„Die hwestie moet uitsluitend aan Leslie over
gelaten worden", zei hij, en zijn woorden hadden
een zeer beslisten en afdoenden klank.
Zij verlieten de kamer gezamenlijk, en Leslie,
die een weinig in vreeze zat te wachten, zag het
glimlachje op het gezicht van haar broer en
loosde een zucht van dankbaarheid.
„Ga je al weg?" Dick greep naar zijn pet.
„Ik moet naar huis terug," zei hij, maar stond
besluiteloos, toen hij den trek van teleurstelling
op haar gezicht zag.
„Ga mee een partijtje mah-jongg spelen. Ik
bon er juist voor in de stemming," noodigde Ar
thur Gine bijna joviaal uit.
Indien er één ding was dat Dick dien avond
niet verdragen kon, dan was het om tegenover
Arthur G'ne te zitten. Hij zou graag bij het meis
je gebleven ziji\, maar voor het oogenblik scheen
haar broer een ongewenschte derde te zijn. Ar
thur was in zijn mededeelzaamste bui.
„Daar hangt iets, waarin jo belang zult stel
len!"
Hij wees naar den muur. Tegen een schild van
donker hout was een dolk opgehangen zwaft
