De Brabantsche Brief
van
Ingezonden stukken.
rekerheld van de school aan de Kerkelaan, ln tegen
stelling met die van de Langereia Het bezwaar van den
verren afstand Is belachelijk, als men nagaat welke -if-
stand door de katholieke kinderen wordt geloopen.
De Voorzitter zegt dat dit bezwaar tenminste niet
door de 6 menschen naar voren behoort te worden ge
bracht. als ze de kinderen naar N. Niedorp willen zen
den. Spr. ziet niet ln dat er door de opheffing van de
langerelzer school iets verschrikkelijks is gebeurd.
De dlscussiën worden gesloten.
Op zijn verzoek wordt aan Jb. Hinke eervol ontslag
verleend als klopopwinder en wordt met 5 stemmen als
zoodanig bencemd. de heer Jb. Schermer, 2 stemmen
werden uitgebracht op D. Bakker.
De af deeling Hoogwoud van den Ned. Bond van ar
beiders ln het Landbouw-, Tuinbouw- en Zuivelbedrijf
verzocht ln den vorm van kindertoeslag of brandstrf-
fentoeslag een toeslag op de uitkeeringen uit de werk-
loczenkas aan hunne leden.
B. en W. adviseerden afwijzend, omdat dergelijke
koslen geheel voor rekening der gemeente zouden ko
men, en de verdiensten ln het vrije bedrijf niet hooger
zijn, dan de ultkeering aan deze georganlseerden, nJ.
f 10.20 en ook de vorstregeling geen hoogere ultkee
ring geeft. In totaal zijn er 80 georganlseerden en de
geheele kosten, aan het toestaan van het verzoek ver
bonden, worden dan ook geraamd op f 450. Vooral te
genover menschen, die niet in een organisatie opgeno
men kunnen worden, zou het geven van den gevraag-
den toeslag onbillijk zijn.
Zoowel de heer Glas als de heer Ham wijzen op de
offers die de georganlseerden zich getroosten door het
betalen van hun wekelijksche contributie, maar de
Voorzitter wijst er op dat tegenover dit offer staat de
UI venhout, 27 December 1933.
Menier,
Daar gaat ie alweer,
m'n leste briefke van deus
jaar.
Weer is-t-er 'n vol jaar
van wel en van wee laan,es
onzen kop geglipt cn ge
sta-g et jorke na te kijken
as 'nen trein, die d'n
avond insuist. We zien het
rooie achterlicht kleiner
en kleiner verdwijnen, d'n
dus'er van de onendigheid
in. En da rooie achterlich-
je 't is lijk 'n sperrend
oog, da z'n eigen zoow
laank meugelijk aan ons
vasthoudt, bij 't spoedend afscheid.
Daar vliegt ie weer weg, d'n zwarten duster in,
deuze trein van drie-h'onderd-vier-cn-zes'.ig dagen,
mee onze kennissen, de herinderingskes, goeie en
kwaaie, maar die we toch allegaar vasthouwen. En
is d'n lesten glimp van 't sperrend pooie oog, verzopen
is in dieën duster. dan staan we toch efkens beteu
terd en kleintjes te staren, 't Gaat ok zoow rap; ge
kunt 't nie allegaar bijhouwen. Ze vliegen laangs oew
henen, de dagen, sneller en sneller, hoe ouwer ge
wordt, en ge voelt op deus oogenblikken toch efkens,
hoe ok eenmaal d'n trein zal vcurrijcn, die óns mee
zal nemen, naar die onbegrijpelijke onendigheid
waar anderen dan ons rooie lichtje in verdwijnen
zien!
Waar wij dan in meereizen as 'n herinderlng
'n goeie of 'n kwaaie! En God beware ons veur
da leste!
Wa'k daar mee bedoel?
Och, ik weet eigenlijk nie goed. of ik vertellen
zal wa me nouvv deur m n hoofd gaat
Maar jah. 'k zal 't perbeeren.
Tc Sprak van 't jaar 'nen mcnsch, veur 't eerst van
m'n leven ontmoette n ik 'm en 't was 'nen soorte
ment tiep, waarvan ik dalijk docht: wij zullen we!
kameraads worren!
'Nen goeicn, eenvoudigen kearel, open as 'n boek
en 'n paar oogen in z'nen kop, mee d'n dofpeinzenden
glaans van 'n wcrkpèèrd.
Joost, hiette-n ie. En zoow eenvoudig en nietig as
ie daar stond, 'nen tiep om duuzend keeren onopge
merkt vcurhij te gaan, was 't toch 'nen mcnsch, die
eenmaal 'nen wearcldnaam hee g'ad!
'Nen kearel van weareldrecords, die na twintig
jaren nog onaantastbaar zijn!
'n Stuksje mcnsch alzoow, da d onder z'n winter
jaske 'n karakter, 'n zielement verborgen houdt van
gehard staal!
D'n Blaauwe, ok zo'nen ijzeren salamaander
zoow as ge ra wel hebt ieeren kennen stelde 'in
aan me veur.
„Da's nouw d'n Joost, Dré. ge wit wel, weareld
kamp Verder kwam ie nie.
D'n Joost prikte n effo z'nen vinger In d'n Blaauwe
droogte aanhoudt, hoewel er regen ophanden is."
„Ik zou graag willen weten", zei hij- het boek
teruggevende, „wat de droogte met die bergplaats
te maken had; waarom regen zijn plannen ver
ijdeld zou hebben, zooals uit de woorden blijkt."
„Ha, ha!" riep zijn lordschap, bijna jubelend.
„Het gif begint te werken, Bichard! .Ie zult een
even hartstochtelijk schatgra\er worden als ik.
Zal ik je eens zeggen waar het goud verborgen
was?" Hij boog zich voorover, zijn ellebogen op
het bureau, met glinsterende oogen. „In een ge
welf, of in een onderaardsch vertrek van deze of
gene soort. In het dagboek is driemaal sprake
van „chesil". Hij sloeg de bladzijden snel om.
„Luister, hier heb je het één keer," zei hij en las;
„Vandaag bracht Tora Goedman mij het „chesil"
uit Brightbelmsone."
„Vermoedelijk Brighton?" opperde Diek.
Zijn broer knikte, steeds bladen omslaande.
„En hier nog eens; „Het nieuwe „chesil" is aan
gekomen. Ik heb het bij de plek laten neerleggen,
en de domkoppen, die het zien, zullen weinig be
seffen van welk een waarde het voor mij is."
Dick glimlachte. „Het meet iets merkwaardigs
in het genre van „chesils" geweest zijn, merkte
hij op. „Hij zegt niets van de grootte of van den
vorm."
„Nergens; ik heb er het geheele dagboek op
nagezocht"
Er werd op de deur geklopt, en Thomas ver
scheen.
„Wenscht u uw koffie hier te hebben, sir?"
„Neen, breng haar in mijn kamer."
„Ga je vanavond nog zitten werken, Dick?"
vroeg Chelford.
„Nadat jij naar bed gegaan bent, Harry," ant
woordde Dick met een lachje, „en ik geloof dat
het tijd daarvoor is. „Een dezer dagen zul je een
hoogere ultkeering, want tn de steunregeling is de hoog
ste ultkeering f 8.50. De verzekering van de georganl
seerden kost de gemeente reeds f 800.
Ook de Voorzitter ziet graag dat de menschen sl".h
verzekeren. Spr. herinnert aan het raadsbesluit dat voor
georganlseerden, die langer dan 6 weken werkloos zlju
de gemeente do contributie zal betalen.
De heer Klaver gunt den georganlseerden graag een
toeslag, maar wijst op de geringe inkomsten van kleine
tuinders, wat door den heer Groen wordt beaamd.
Zonder hoofdelijke stemming wordt conform het
voorstel van B. en W. besloten.
Als lid van de commissie van Toezicht op het Lager
onderwtjs wordt de heer Th. Groot herbenoemd, terwijl
tevens worden herbenoemd de aftredende leden der
Commissie tot Wering van schoolverzuim.
In de vacature-Verhoeven zal in de volgende verga
dering worden voorzien.
Bij de rondvraag komt ter sprake het snoeien van de
boom en en eventueele overdracht van de boomen aan
Vier Noorder Koggen, waarover B. en W. een bespre
king zullen hebben.
De heer Klaver krijgt machtiging, zoo noodig opdracht
tot het strooien van zand ln de Weere te geven.
De heer Bossen informeerde naar het perceeltje van
Wed. Heggelaar, en de Voorzitter vertelde dat hij of zij
die f 10 biedt, kooper is.
Aan het einde der vergadering dankte de Voorzitter
voor de samenwerking ln 1933 tot uiting gekomen en
wenschte de leden en pers een gelukkig 1934.
De heer Vijn bood den Voorzitter en diens gezin de
beste wenschen aan.
Hierna sluiting:
z'nen maagkuil en zee toen teugen mijn; „Ge zij-d-uit,
Dré, asteblieft."
En meteen hiew d'n Joost 'n braandend luciferke
bij m'n jijp. En 't was toen ok, dat ie z'n oogen naar
me opsloeg en da'k docht aan m'ncn Bles. Wegge
borgen kracht, achter d'n matten, gesluierden glaans
van 'n paar eerlijke oogen, waardeur ge binnenkeek
in 'n mooi en diep, maar teleurgesteld zielement
't Is om da leste, da zulke soort van s'alen kearels
perbeeren 'n sluierke te hangen veur d'r oogen, wa
tóch mislukt teugenover d'n mensch, die mee aan-
dere wèèrden rekent, dan reksdaalders!
Ik pijptc-n-overnuuw aan en zee toen: „hé'k da
goed gcheurd, Joost, zijde gij veur 'n paar weken
weduwnèèr geworren?
„Ja", zee ie: „da-d is zoow, maar as ik oew raaien
mag, Dré, ge staat daar al 'n minuut of vijf in 'n
plaske en gaat daar uit, jonk!"
Ik gong opzij staan en 't plaske verders latend
veur wa-d-et was, zee ik: ..zoowzoow, Joost, nog wel
gecondoleerd! Da's 'nen heden slag. ionk!"
„Ga nooit in 't nat staan. Dré". antwoordde d'n
Joost seerjeus: „ge kunt er van alles mee op oew
lijf halen, al is 't maar rimmeltiek en past daar veur
op, kearel!"
Ik keek 's naar d'n Blaauwe en die gaf d'n
Joost groot gelijk!
„En hoe stelde 't nouw. Joost?"
„Hoe bedoelde da. Dré?"
„Nouw, eh eh zoow allepnlg, ee?"
„Oow? Goed, goed, heel goed; och ja. 't Mensch Is
uit d'r lijen!"
„Hee ze veul gele jen?"
Toen trok d'n Joost z'n oogen wa-d-open, stak z'n
vastgeknepen llpnèn vèurult en knikje: „ja, heel
veifl! Ze hee afijn, 't 1s veurbij!"
Ik docht: hier klont iets nie! Laat ik verders zwij
gen; zo'nen prachtige kearel. en dan pra'en over z'n
nas gestorven vrouw of 't 'n wildvrimde is
neeë da klopt nie. In zn'n staal harden tien zit ge
woonliik 'n klein, teer hartje, en neeë, daar klopt
iets nie!
En as ik later d'n Blaauwe daar naar vroeg, dan
zee d'n Ticst: „ik zal 't oew maar zeggen. Dré. den
Joost heo vijf en-twintig jaren in 'n hel geleefd, deur
die vrouw! Ze h^e-t-'m heiogen. bedrogen en erm ge
mokt. Hij hee volgchouwen, da's z'nen aard. m~ar
toen Onzelieveneer er 'n end aan mokte, toen hee
d'n Jost. zonder écn traan in z'n oogen de kist, mee
ziin vijf cn twintig jaren verbeten verdriet, z'n huiske
uit zien dragen, as 'n as 'n nnuwja as 'n
prachtige opruiming, za'k maar zeggen. Veur z'n eer,
veur z'n kinders en veur God heo-t-ic al die jaren z'n
kruis geslent en z'n huwelijksgeluk begon aan
't graf van z'n vrouw."
„Ticst?"
„Ja, Dré."
„As ie da géren wilt, motten wij 'm opnemen in
ons propclubl"
„Da wilt ie vast, Dré!"
„Dan zullen we 'r Zondag over spreken mee d'n
bakker."
En zoow, amico, is d'n Joost in ons club opgeno
men, veur 'n paar maanden gelejen. En danrom hè'k
oew d'n lesten tijd nie veul van de propclub verteld,
waant 'k wist nog nie, hoe k 't geval aan d'n vurk
inzinking krijgen en zal ik datgene moeten ont
bieden, waar je den grootsten afschuw voor
hebt."
„Foei!" rilde Chelford. „Breng nooit een dok
ter hier in huis ik gruw van hen!"
Hij stond op rekte zich geeuwend uit, en Dick
volgde hem de kamer uit.
„Tk zal vannacht lekker slapen," zei zijn lord
schap, zijn lange zwarte haren met een karak
teristiek gebaar achterover strijkende. „Had ik
uiaar eerder van die medicijn geweten!"
„Wat is dat voor medicijn?" vroeg Dick goed
gehumeurd.
Er ging geen dag voorbij of er werd een nieuw
patentgeneesmid'lel aan huis bezorgd, een mid
deltje tegen alles, van dichtbedrukte reclame-
blaadjes vergezeld. Met zijn zwak voor patent-ge
neesmiddelen bevond Lord Chelford zich in een
vicieuzen cirkel. Bij het lezen over een middel
tegen alles, ontdekte hij bij zichzelven de symp
tomen van kwalen, die hij nooit gehad had. Nau
welijks had hij zich op een wonderdoend kwakzal
versmiddel geworpen, of het werd vervangen
door een ander, dat nog groote mirakelen be
loofde.
Dick volgde hem langs de trap naar de lang
werpige kamer, waar hij de weinige uren sleet,
gedurende welke hij zich van zijn bibliotheek kon
losscheuren. Een bed met vier stijlen, een oude.
kleerkast, een diepe nis, waar zijn schamele gar
derohe hing, en een buitengewoon lange tafel,
waarvan het blad letterlijk inet fleschjes en doos
jes overladen was, vormden het .ubilair van
zijn kamer, met uitzondering van een versleten
leuningstoel bij den haard. De rommel op de ta
fel bestond minstens uit honderd stuks. Sommi
ge pakjes waren het gevolg van vaste orders, die
jaren geleden gegeven, maar nooit afbesteld wa
zouw steken en nouw koom *t zoow vanzelvers te
praat!
Waar ik altij en bij voorkeur op wacht Dan komt
't ok nooit op ongelegen tijd.
Maar nouw zulde denken da'k van m'n chapi
terke gedoold bens en toch is da nie zoow, dcuzen
keer.
Waant ik wouw gezeed hebben: mee d'n pas ver
trokken trein 1933, waarvan me op d'n oo,inblik 't
rooie achterlichtje naturen, is ok vertrokken 'n herin-
dering van d'n Joost. En 'n kwaaie horinderin*.
Ybur deze vrouw was d'n len Januari d'n lesten trein
veurgei:-»men en diep. die meelijen kam 'k hebben,
mee zo'n m.^sch, da veurgoed vertrokken is, zonder
dat er één traan;> om d'r wier vergoten. En da t is 't
wa'k bedoelde, toen k b'«rboven zee: „waar wij dan
In meereizen as 'n herindei'n goeie of
'n kwaaie! En God beware ons wc- da leste!"
't Zijn maar dorre, trieste graven, anüco, waar nooit
's 'n traantje op gedrupt hee!
Waant de „vrienden" en „vriendinnen" van zulke
beklagenswèèrdige menschen. ollee 'k heb m'n
oogen goed open, ik ken er ok wel van da soort,
mar de vrienden van da soort. neeë. die zullen weren-
dig gin traan en gin gebedje storten veur d'r vertrok
ken vriendin. „Er zijn nog genogt aanleren, die
léven!" Da's de „vrindengedachte", die liuilie ver
gezelt op d'ncn lesten rit. Da's huili „leste eer".
En nóg eens: God beware ons, stuk veur stuk, daar
veur.
Ge zult misschient denken, amico, dat. d'n Dré
wel zwaar op de hand is, vandaag! Ollec. sta me
da-d-éénen keer toe. 't Leven gaat zoow snel, is zoow
rap veurbij, 't is toch telkens zoow verduveld gaauw
weer ouwejaar, da k de menschen zoow gèren zouw
willen inprenten: zoekt oew geluk toch op de
sjuuste plots! Da's in oew huiske, da's bij oewen
arbeid, oewen plicht.
En zoow as op deuze dagen. Kerst- en Ouwejaars-
dagen, ollee, wa d-n tnestigheid dikkels veur
huilie, die 't verkeerd zochten.
De vertesseltjes van de „trugkeerende zeuns en
dochters", zijn maar vertes^elties! Daar zijn plek
ken, waar nie van trug te keeren is!
En 'k zouw m'n Brieven jaar nie naar ra'nen zin
afgesloten hebben, as ik truggeschrokken was veur
de grimmige waarheid van vandaag. En die is:
De heer P. Zeeman, lid der Provinciale Staten,
schrijft ons het volgende:
Er zijn menschen die met den troffel werken en....
bouwen, anderen hanteeren het breekijzer, te dikwijls
ruw en onbehouwen!
„Men" (ik geloof dat ik U herken) spreekt er over,
dat mijn houding diepe teleurstelling en „bittere
verontwaardiging hee.t gewekt en geeft verder een
terugblik uit het verleden van dit Statenlid en ook
als raadslid te Zuidscharwoude, waar hij de „groote
drijver' genoemd wordt van al wat uit deze „lijdens
geschiedenis" is voortgekomen en waarschijnlijk nog
zal ontstaan! Verder nog een trap en een lik naar de
S.D.A.P. en klaar is het waardevolle werk van
du B.! De tuindersnood en de autonomio er nog bij-
gesleurd vhet groote gevoelige hart kwam als immer
weer boven) en met een tevreden gevoel was deze ar
beid gedaan om ter persé te gaan.
Op dit zoo hoog verheven artikel zij het mij geoor
loofd iets zakelijker en objectiever in te gaan, niet
om „Mente overtuigen, deze is door contra liefde
verblind tegen den persoon en zijn partij.
En nu de historie. ..Men' schrijft-.dat deze weg
eigendom van Alkmaar was. Niet waar „vriend',
deze-gemeente had van de Domeinen in de 15e eeuw
het recht van eigendom der opbrengst nl het gras-
gewas (de ettingne) gekocht. Uit sloot uit de plicht
om den weg naar de moderne eischen des tijds in or
de te maken, in de 13de eeuw behoorde deze weg aan
de Grafelijkheid van Holland. liet was de verbin
dingsweg die den Langcndijk via St. Pancras met
Alkmaar verbond, zijnde in het belang van beide par
tijen. Dit belang is bevorderd door Alkmaar, die in
vorige eeuwen wegen en vaarten naar zich richtte
om als marktplaats handel en verkeer te bevorde
ren. Leze weg liggende op een afstand van 7 li.M.
van Alkmaar, lag te midden der plassen H. Hugo-
waard, Vroner en Daalmeer: Beverko »g en ander
laagland, als een lage kronkelende toegangsweg.
De weg ligt in de gemeente St. Pancras, doch ook
deze gemeente kon nimmer verplicht worden om den
weg naar moderne eischen in orde te maken. Ook de
onderhoudstaak kent wettelijk deze plicht niet.
Zoo was dt situatie e i was het slechts mogelijk
door gezamenlijk overleg een oplassing te verkrij
gen. De redelijkheid was echter zoek en slechts via
Provincie' en Itijk was' het mogelijk de zaak tot een
einde te brengen. Was het raadslid Zeeman de «drij
ver Neen, beste „Men', dit is te veel eer voor mij!
Er was een J. V., een J. H.. de Burgemeester van St.
Pancras en niet in de laabte plaats de N L. Crt., die
het algemeen belang met taaie volharding dienden en
gemeenzaam overleg verstonden. Ook Uw mederaads
lid en fractiegenoot D. was er voor, alsmede Uw voor
ganger C. do J Overigens is het woord .drijver' uit
uw pen een compliment. Weet u waarom? Luister,
„toen op oen rampzaligen dag een jongen, woon
ren; deze waren zelfs niet geopend. Hier stonden
middeltjes tegen asthma, bronchitis, rheumatiek,
verder wonderdoende zalfjes, 6laapmiddeltjes, sti
mulansen voor de zenuwen kortom, in die ver
zameling was een tegen middel voor iedere men-
schelijke kwaal aanwezig.
Naast het bed stonden op een tafeltje een kan
met warm water en een glas. Chelford nam een
blikken doosje van de tafel en liet twee witte ta
bletjes in het glas vallen. Hij roerde tot ze zich
opgelost hadden, terwijl Dick half medelijdend en
half geamuseerd naar hem stond te kijken.
„Hè!" Chelford zette het leege glas neer. „Dat
is je ware! Geen kwakzalversmiddeltje, Dick
niets dan een mengsel van natuurlijke grondstof
fen, die de vermoeide hersens tot rust in de moe
de oogen brengen!"
„Dat heb je zeker uit het prospectus", zei Dick
lachende. „Zelfs cocaïne is een natuurlijke grond
stof. Eh niets is de natuur méér nabij dan raor-
phine. Je bent een ouwe zanik, Harry, en als
ik mijn zin kreeg, veegde ik al dien rommel van
de tafel en smeet hem in den vijver."
„Dan zou ik waarschijnlijk binnen een maand
docd zijii," zei Harry met een glimlachje, terwijl
hij zich begon te ontkleeden, „en jij zou terecht
raceten staan wegens moord met voorbedachten
rade!"
Dick sloot de deur achter zich, wachtte tot hij
de knip er voor had hooren schuiven, en ging de
trap af naar zijn eigen kamer. Zijn koffie wachtte
en hij zette zich aan zijn drie-urige taak: het ope
nen en beantwoorden van brieven, het vergelijken
van bons, en het nazien van rekeningen. Er moes
ten cheques worden geteekend, enveloppen ge
adresseerd worden, en het was bijna drie uur eer
hij opstond, een van de deuren naar den tuin
opende en naar buiten liep.
dat er veul kustelijk geluk onbetaalbaar bezit, moed
willig vergruzeid wordt deur de vruw!
En al de wefkes, die nouw opstuiven, die heb ik
sjuust nie bedoeld. Waant ei z ij n nog wel van
die ouwerwetsch-brave moederkens! Alleen, ze
worren maar te zeldzaam.
Geleufde t nie?
Vraag t aan de menschen, die 't weten kunnen!
Aan meneer Pastoor, aan den Rechter!
As die t aanders zeggen, dan ik, schrijf me dén
pas, da'k gelogen of overdreven heb. Adres: Dré-Ul-
venbout! k Gaai nie opzij, ziede wel.
As ik éénen tooverwensch mogt doen, die, hoe groot
ok, vervuld zouw worren, dan vroeg ik: Geluk, veur
alle Menschen!
Ln daarom, daarom gaai ik nie opzij.
Waant 't gioote ongeluk vau 't menschdom, zoek
ik veurnamelijk in t tekort aan de goe'j. brave
moeders. Dit tekort is n pest in de maatschappij,
nog erger, dan virtig. veftig jaar gelejen d d alcohol
was! Waant elke man, die z n hebben en houwen
verdronk, mokte z'n huishouwen ongelukkig.
Maar elke slechte vrouw mokt op zn aller-aller-
minst twéé huishouwens ongelukkig!
'k Gaai hier gin oorzaken opsporen. Elke vrouw,
die d r eigen, op wélke maniei ok. onttrekt, aan d'r
noste plichten, wit donders goed, da zij bedoeld is.
Zooas d'n man zn hersens van dn vruugen Maah-
dagmergen, tot d n laten Zaterdagavond ingesteld
motten staan op z nen arbeid veur'tgezm. zo jw mót
ten de vrouw d'r gedachten zijn bij 't geluk van 't
huishouwentje. Eén uur aanderen arbeid eischt 'nen
vollen dag aanderen aandacht en dk kan gin huis
houwentje missen
Maar genogt. Vandaag zijn we allegaar bezield mee
de beste wenschen veur mekaar, veur 't nuuwe jaar.
De tijen, hoe belabberd ok, kunnen dé nie veraan-
deren. Alleen. ons gezicht kan wa strakker én
seerjeuzer staan. Ziedaar, amico, 't „gezicht' van m'n
leste briefke van deus jaar Maar meteen ok: mee d n
oprechtsten wensch, aan jou en al oew lezers: 'n Ge
lukkig uiteinde '33 en veural allegaar: „Zalig Nieuw-
jaarl" Ok namens m n Trui.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen toet a voe
DRé.
achtig te Alkmaar per rijwiel naar Noordscharwoud#
(dagelijks) trok om mede het brood voor z'n moeder,
een weduwe, te verdienen, ten gevolge van den
slechten toestand van dezen weg in de belendende
sloot terecht kwam en verdronk, om niet van an
dere gevallen t.e reppen, toen was het voor mij een
plicht om alles te doen wat tot verbetering kon lei
den. Mijn dank nog aan mijn collega C. Kramer is
nog steeds op z'n plaats.
Een veel verbeterde toestand is door den nieuwen
weg verkregen. Deze buitengewone drukke verkeers
weg was (is) nog lang niet zooals het behoort en
hiermede komen wij op het belangrijke element „de
subsidie" van de Provincie.
De JTwuijverweg, staande op het aanvullend wegen
plan ten bate van de derde rangs wegen, kan de bij
drage, uit het wegenfonds ontvangen, zoodra de be
langhebbende gemeenten dezen weg aan het Hoog
heemraadschap overdragen. En zeer terecht stelt de
Provincie hare eischen omreden zij f280 000.voor
deze wegen uittrekt. Zij eischt zekerheid dat deze gel
den beantwoorden aan het doel waarvoor zij subsi
dieert. Bij monde van het lid van Ged. Stalen, den
heer Kooijman (geen S.D.A P.er) werd medegedeeld,
dat zoodra Ged. Staten die zekerheid hebben, de sub
sidie verkregen zal worden. Deze daad van Ged. S*a-
ten is door mij goedgekeurd, doch heeft met au5o-
nomie niets te maken en is alleen gericht tegen en
kele gemeenten die goed wegbeheer niet nakomen.
Gemeenschappelijk overleg van de vijt gemeenten
met Ged. Staten kan de oplossing en de groote ver
betering in het belang van den Langendijk geven.
De twee plannen zal ik niet behandelen, alleen
ben ik van meening. dat het plan van f900.mij
duurzaam het beste toelijkt.
De stemmingwekkende tuindersnood door u, is voor
mij slechts een vuurwerk-agitatie, die sommigen mis
schien wel goed doet aanvoelen, maar alle moreele
waarde tegenover mijn persoon mist. Wat door mij
in deze gepresteerd is. is bekend en waar mogelijk
zal steeds tuindersellende en arbeiderswee door mij
bestreden worden, dank zij m'n soc.-dem. overtuiging,
die gebleven is in tegenstelling met sommigen die
zich „rood" voordeden, doch den moed der daad ont
brak, die ageerden toen hun salaris gemeentelijk nog
geregeld werd. Tegen hen en alle anderen mag ik
openlijk verschijnen.
Graai, waarde „Men" in uw eigen verleden, o.g.t
is zoo teleurgesteld en weet zooveel, te veel om door
„Men" gekrenkt te worden.
Het is mijn wensch dat de Twuijverwegkwestie bin
nen afzienbaren tijd ook tot het verleden zal behooren,
het is een eisch des tijds!
Alkmaar, 27 December 1933.
P. ZEEMAN.
Stationsweg 37b.
HOOFDSTUK XXL
t
De dageraad begon aan te breken. De atmos
feer was frisch en zuiver, en hij dronk de cham
pagne der natuur met volle teugen in, voor hij
Lijn pijp aanstak en onhoorbaar over het gras
perk liep, evenwydig aan de voorzijde van het
liuis.
Hij had zich nooit minder slaperig gevoeld, en
hij overlegde of hij een koud bad zou nemen en
het werk afmaken, dat hij den vorigen dag had
laten liggen, toen hij, slechts één seconde, in de
verte een licht zag, ter grootte van een speldekop.
Het was een wit geflonker, als van een ster, dat
verscheen, om oogenblikkelijk te verdwijnen.
„Als dat geen strooper is, mag ik hangen",
mompelde hij, keerde naar zijn kamer terug, naui
een jachtgeweer, en liet een handvol patronen in
;^,n zak glijden.
Er hadden zich in den omtrek tal van stroo-
persdeiicten voorgedaan, en de onbekende stroo-
pers waren mannen, die voor niets terugdeins
den, zelfs niet om op een mensch te schieten. Dick
wilde geen voorzorg verzuimen, en met het ge
weer onder den arm en een patroon in ieder van
de twee loopen, liep hij naar de plek waar hij
het licht gezien had.
Nu moest gezegd worden, dat Dick het stroo
pen principieel niet zoo'n groot misdrijf vond.
Zijn standpunt omtrent dit onderwerp was nie-
nigen witharigen vrederechter een gruwel ge
weest, want Dick huldigde de opvatting, dat het
in een mensch vergeeflijk was, „om iets te sphie-
ten voor den pot", en hij beschouwde het stroopen
als een kostelijke grap.
Wordt vervolgd.
