Kerstfeest in het verre land De Zwarte Monnik Zaterdag 20 Januari 1934. SCHAGER COURANT. Derde blad. No. 9418 De mislukte berooring op den Stadionweg te Amsterdam. De vinder van den reuzen-diamant. A«]>irin zonJer omzelLelaslinó-voorU kerstfeest in een mohamedaansche stad. - NAGEMAAKTE KERSTBOOMEN. ZOMER EN WINTER BINNEN ééN ET- MAAL. HET ONTHAAL VAN VLUCHTELINGEN. (Van onzen reizenden correspondent.) Bagdad, 28 December. OOK hier in (loze verre stroken, is de Kerst mis gevierd, want ook hier waren Christe nen, al vrfrmcn ze dan een minderheid, Ar meniërs, Assyriërs (Chaldeeërs), om van de Europeanen te zwijgen. Een deel dezer Christenen hebben het Kerstfeest celiik met ons gevierd, anderen, de Orthodoxen en een deel der Assyriërs. komen met dit kerkelijke feest dertien dazen later. L'c Mohamedanen kennen natuurlijk ons Kerstfeest niet (al erkennen ze Jezus wel als een der profeten, een voorlooper van Moha med) en zij hebben daarvoor den geboortedag van hun grooten profeet Mohamed. Enkele door Christenen gehouden winkels hadden Kerstuitstallingen gemaakt en ik heb ergens zelfs een Kerstboom gezien. De Kerstboomcn hier zijn zeldzaam en men vindt ze alleen "bij Engels^hen en Duitschers. voor wie dan deze boom in de eerste plaats is een uiting van heimwee naar het vader land. Bovendien, deze Kerstboomen zijn niet echt, maar nagemaakt met gewoonlijk heel valscn groen, want dennen ontbreken hier en palmen kan men nu eenmaal niet als Kerstboom gebruiken. De Mohamedanen kijken deze Kerstmisvreugde aan zonder er zicb erover op te winden De gevech ten tusschen Assyrische Christenen en Mohame- daansche Koerden nabij Mossel zouden don indruk hebben kunnen wekke n alsof er in Irak hevige on verdraagzaamheid bestaat, maar dat is onjuist. Te Bagdad vindt men Christelijke kerken van verschil lende gezindten en 's Zondags kan men ook nier de klokken hooren luiden. Herhaaldelijk ziet men Christelijke priesters over straat gaan. zonder dat aan hen of aan nonnen en monniken de Mohame- daansehe bevolking aanstoot schijnt te nemen. De bevolking van Irak is vrijwel uitsluitend Mohame- daansch, maar andere godsdiensten worden vrij ge laten. Indien er al onder de Mohamedanen een zeke ren tegenzin tegen de Joden hecrscht. dan ligt de oorzaak daarvan niet in de eerste plaats in geloofs verschil, maar houdt verhand met do gebeurtenissen in Palestina. In hoeverre Duitsche propaganda steekt achter deze anti-Joodscne stemming onder de Ara bieren. ontgaat mijn oordeel. Vel© Joden hier bewe ren evenwel, dat zoo'n Duitsche anti-Joodsche pro paganda in deze streken bestaat. De Christenen hier vormen allerminst een een heid. Om te beginnen is er natuurlijk het verschil tusschen Katholieken en Protestanten, maar dan zijn er nog de Orthodoxen en bovendien zijn de Katholie ken te verdeelen in Artneensch-Katholieken, Assy- risch Katholieken en Hoomsch Katholieken Deze laatsten noemt men hier gewoonlijk de ..Latijnen Elk dezer groepen heeft een of meer eigen kerkge bouwen, soms heel kleine, onaanzienlijke, niet meer dan een huisje met onder een afdukjo gewo-»nlijk een'klok. die vaak niet veel no'cr dan een bel is. Te herkennen zij'n deze kerkgebouwtjes aan de opschrif ten, want zoowel A'rmeriiërA als Assyriërs hebben niet alleen een eigen taal. maar ook een eigen sterk van het onze afwijkende alphabet. Trouwens, ook cie Mo hamedanen, vormen hier geen volkomen eenheid, want er zijn Sunniten en Sjlïien, waarvan laatstge noemden veel minder verdraagzaam zijn dan dc Sun niten, die door de Sjlïten als halve ougcloovigen, ais min of meer afvalligen worden beschouwd. Hier in het oosten is alles nu eenmaal ingewikkeld en verward en als men eindelijk begint te gelooven, dat men de toestanden en verhoudingen langzamer- handen kent. ontdekt men plotseling dat men er nog niets van weet. Enkele dagen vóór Kerstmis adverteerde een on dernemende Christelijke koopman, dat hij uil Enge land aangevoerde varkens had laten slachten en dat bij hem ook ham en spek verkrijgbaar waren. Deze koopman weet natuurlijk volkomen zeker, dat geen Mohamedaan meer bij hem zal koopen en uil den aard der zaak stalde hij dat varkensvleesch niet voor zijn venster uit, daar dit aanstoot zou hebben ge geven. Met zulke gevoeligheden moot men rekening houden. De Mohamedanen mogen namelijk geen varkens vleesch eten. Hun godsdienst verbiedt dat m dit verbod is zoo sterk in hen doorgedrongen, dat var kensvleesch voor hen iets walgelijks, weerzinwek kends is geworden. FEUILLETON DOOR EDGAR WA IJ ACE. Nu reeds weder jaren geleden, toen ik voor een der eerste rnalen door een Mohamedaansch land reisde, heb ik daardoor eens een ernstige fout gemaakt. Ik reisde per trein door Anatolië (Aziatisch Tur kije) en kwam er in gesprek met een zeer welwil- lenden, beschaafden „hodsja" (schriftgeleerde). Zon der er bij te denken haalde ik, toen ik wilde eten, brood met ham voor den dag Dit maakte den hodzja niet boos, maar ziek. Zóó walgingwak- kend scheen hein het eten van varkensvleesch, dat hij ongesteld werd. Hij sprak ook niet meer met me en bij het eerstvolgende station steeg hij uit om in een andere afdeeling plaats te nemen. Trouwens, deze afkeer van varkensvleesch is zelfs op vele Oostersche Christenen overgegaan. Mijn makker had ham gekocht en we wilden spie geleieren eten. In ons toch Christelijk hotel wilde men die voor ons niet bereiden, wat tenslotte niet zoo onbegrijpelijk was. Ze zouden al hun Mohame- doanschc klanten er door kunnen verliezen. Wij ech ter bedachten er iets anders op. We kochten een pan om zelf boven ons petroleumkacheltje te bak ken. De Christelijke, maar hier geboren kelner keek met een bedenkelijk gelaat toe. Op geen wijze was hij er toe te bewegen eens een stukje te proeven en blijkbaar was hij verbaasd, dat wij na den eersten hap niet dood neervielen. Den avond vóór Kerstmis had men zich in een ge heel Christelijke stad kunnen wanen. De Mohame- daansche bevolking legt zich. vooral in den winter, <roeg te slapen, maar dc Christenen bezochten el kander, in enkele door Christenen gehouden restau rants was een Kerstfeest georganiseerd en op straat bleef het levendig en druk, maar het publiek be stond bijna uitsluitend uit Chritenen, Assyriërs, Ar meniërs, en Europeanen I)e weinige Christelijke banketbakkers verkochten duizenden prachtig opge maakte taarten. Te middernacht luidden de klokken en de Christe nen stroomden ter kerke, om enkele uren later het feest thuis weder voort te zetten. Dien avond vóór Kerstmis was als een zomer avond bij ons, zóó zoel, zóó aangenaam, maar 's morgens kwam er weder oen snijdende kilte opzet ten. De wind was gedraaid en bracht koude mede van de sneeuw der Perzische bergen en van de Kas pische Zee, die immers niet meer dan ongeveer ze venhonderd kilometer van Bagdad verwijderd is. De Kerstdagen zaten we verkleumd op onze ka ner. We konden het met ons petroleumkacheltje niet vol doende warm stoken. Er hadden in ons hotel drie Duitsche vluchtelingen hun intrek genomen, een sociaaldemocraat, die was weggevlucht, nadat hij eenige nazi's had aangeval len; een jonge man. die zich „internationalist" noemde en wel communist zal zijn geweest en een Joodje. Deze laatste hadgeldelijke ondersteuning van zijn gcloofsgenooten gekregen en met de twee an deren gedeeld. De kelner had ons dit verteld en daarop hebben wij de drie bij ons uitgenoodigd en onthaald op wijn en gebak. „Het is weer een zonderling Kerstfeest lachte mijn makker. Jawel, maar dat waren onze vorige Kerstfeesten ook: een laar geleden in Noord Afrika tusschen zwaar beschonken Spanjaarden; twee jaar geleden aan boord van een schip in de Middeilandsche Zee; drie jaar guleden in een hut in de bergen van Ana toliè vAziatisch Turkije) en gedurende het feest werd :vóór onze hut een man met revolverschoten ver moord. Het waren vreemde herinnerigen. De Duitschers vierden voor de eerste maal hun Kerstfeest in den vreemde en zo bleven stil en droef geestig. J. K. BREDERODE. Opnieuw twee arrestaties. Amsterdam. Naar wij vernemen zijn er !n de zaak van de mislukte berooving, welke Zaterdag jl. in den vroegen morgen op den Stadionweg bij de Diseusstraat is geschied, opnieuw twee mannen aangehouden. Naar de politie aanneemt heeft zij met een van hen den man in handen, die het plan van de berooving heeft uitgedacht. Zooals men zich herinneren zal, was het slacht offer een bezoldigd penningmeester van een metaal- bewerkersorganisatiu. die een koffertje, waarin zich een bedrag van f5000 bevond, bij zich droeg. Deze man is onverwachts door eenige personen aangeval len en slechts door liet feit, dat hij luid om hulp begon te schreeuwen, waardoor zijn aanvallers en een paar anderen, die met een auto in de nabijheid op post hadden gestaan, op dc vlucht sloegen, bleef het geld in zijn handen. Nog denzelfden dag had de politie van het bureau Overtoom, welke met het onderzoek in deze zaak belast is. de eigenaar van een taxi-onderneming ge arresteerd. doch deze moest bij gebrek aan bewijs van zijn schuld worden vrijgelaten.. Daarna werden een chauffeur en een kellner gearresteerd; naar wij vernemen zal ook d" laatste nog vandaag op vrije voeten worden gesteld. Dc nieuwe arrestaties betreffen een 37-jarige sjou werman en diens zwager, een 28-jarige metaalbe werker. Vermoedelijk is eerstgenoemde do persoon geweest, die het plan heeft uitgedacht en het bespro ken heeft met den chauffeur, den metaalbewerker en nog een ander persoon, die zich mot de uitvoe ring hebben belast. Naar laatstgenoemden persoon wordt nog gezocht Voor de rest van zijn leven geborgen. Bijna 70 000 pond sterling heelt de steen opgebracht. De diamant van 726 karaat, welke zooals gemeld, dezer dagen gevonden is in de Zuid-Afrikaansche mijnen, is verkocht aan Si** Ernest Oppcnheimer, voor een bedrag van bijna 70.000 pond sterling. In onbewerkten staat wordt do diamant geschat op een waarde van 100 000 pond. Jacobus Jonkheer, op wiens landerijen d cdinmant is gevonden, is voor nemens zijn hcerenherijf thans op ruimer schaal in tde richten. Aan den negerjongen Johannes, die den diamant heeft gevonden, is toegezegd, dat hij zijn heele leven op de boredcrij mag blijven wonen en als mag doen waar hij zin in heeft HERINNERING AAN DEN OORLOG. Weer een vondst op de slagvelden bij Verdnn. In .het slagvelden gebied rondom Verdun hebben arbeiders nabij 'Etang dê Vaux een tot nog toe niet ontdekte Duitsche loopgraaf gevonden, vermoedelijk aangelegd" in 1916 en bestemd om de forten Vaux en Douaurnont tot zeer dichtbij te benaderen. In een gedeelte van deze loopgraaf vond men een onder stand waarin zich nog groote hoeveelheden geweren, munitie, stalen helmen, gasmaskers en ander mate riaal bevonden. Ondanks de nleu^^omiJBlMUn\blijft de prijs van de oranje-band bij en van de oranje in1 2(| tabletten 70 cent abletten 10 cent. 30. „Maar waarom juist vanmorgen?" vroeg Gil- der. „Dat wou ik juist vertellen", antwoordde de ander ongeduldig. „Chelford bewaart in zijn bi bliotheek een geldt rommel in de tweede lade links, en daar zitten in den regel een hoop duiten in. Op het punt van geld is hij slordig. Ik dacht, dat als ik met mijn klauwen eens in den inhoud kon graaien, ik voldoende zou kunnen opstrij ken om c-en tijdje binnen te zijn, mits ik voldoende het liggen, opdat Chelford niet wist of er meer in geweest was of niet. Ik verschafte mij vanmor gen, zoowat om vier uur, toegang tot de biblio theek, en wou juist de trap weer opgaan, toen Alford mij snapte, en mij naar boven joeg om mij aan te kleeden en de laan uit te gaan. wat ik deed. Er spookt dien kerel iets door het hoofd, hij slaapt, nóóit.'1 „Betrapte hij je met het geld?" vroeg Gilder vol afgrazen. „Dat denk je maar ik gooide het door de tuindeur van de bibliotheek naar buiten, zoodra ik het te pakken had. Ik ging het later oprapen." „En wat deed Mr. Alford, om op zulk een laat uur nog door het huis te zwerven?" De man trok een grijns. „Je weet nooit waar je met dien vent aan toe bent", zei hij. „Hij is geen mensch, hij heeft totaal geen behoefte aan slaap! Hoewel Gilder overtuigd was dat de man de waarheid sprak, was hij even zeker dat hij nog iets achterbaks hield. Er schenen in zijn verhaal gapingen te bestaan, die hij gemakkelijk kon overbruggen. Hij kwam wijselijk tot de overwe ging. dat dit niet het oogenblik was om hem aan een kruisverhoor te onderwerpen. Op één punt was hij vastbesloten. Hun wegen moesten voor taan uiteenloopen, en liefst gauw. „Waarom kwam je naar hier?" „Ik wist niet beter of u was in Londen", ant woordde de ander koeltjes. „Ik heb u hier al eerder bezocht, en ik meende dat u er niets te gen zoudt hebben, wanneer ik voor een dag of twee of misschien een week of twee beslag op uw huis legde." Hij keek den ander daarbij sluw in de oogen. Gilder krabde zich peinzend over de kin. „Wat een koopje voor mij zou kunnen worden als be kend werd dat jij in het tuchthuis gezeten hebt!" „Dat behoeven ze niet te weten. Waarvoor?" zei de ander. „Bracht jij mijn auto naar hier?" Thomas knikte. „Ik wou eerst naar Red Farm gaan; daar dient een knecht, die een vriend van me is. Toen zag ik uw auto staan en, dacht dat u iets overkomen was. Ik wachtte een tijdje, en toen u niet kwam opdagen, reed ik den auto naar huis." „Werd je door iemand gezien?" „Door niemand. Het was nog donker." Wat hiekl de man achter? De indruk, dien Gilder ontving en hij was een bekwaam ge- dachtenlezer was, dat een inlichting van ko lossaal gewicht Thomas op de tong brandde. „Je kunt hier blijven als je wilt: ik ga naar Londen. Wanneer de plaatselijke politie mij be richt, dat je hier verblijf houdt, schrijf ik terug, dat je daartoe liet recht, niet hebt. Je begrijpt, dat ik mij moet. dekken?" „Dat snap ik best, meneertje." Zijn lippen bewogen zich opnieuw tot spreken, maar hij bedwong zich. „Wat wou je me toch vertellen?" ,,'t Is veel te mooi om verteld te worden. Ik houd het voor me. Als u hier weer terugkomt, doe ik misschien een verhaaltje, dat een millioen dollars waa d is." Thomas had ook twaalf maanden in een ver beterhuis in Canada doorgebracht, en had er liefhebberij in om als Amerikaansch bandiet te poseeren. „Een millioen dollars hoepla!" HOOFDSTUK XXXII. Gilder schonk zich thee in, nam een paar bis cuits, en ging, na zijn honger te hebben gesteld, naar zijn kamer, waar hij een compleet stel an dere kleeren uit een kast nam. Het water was te koud voor een bad, zoodat hij zich inplaats daar van met een ruwen handdoek afwreef. Na zich geschoren, gewassen en verwarmd te hebben, voelde hij zich een ander mensch. Hij voegde zich weer bij Thomas, die bij den haard uit een kort pijpje zat te rooken. „Zoodra je het met je zelf eens bent om te spreken, zendt mij dan een telegram niet uit Chelfordbury, maar uit Horsham." Hij schreef zijn adres op een blaadje uit zijn opschrijfboek, dat hij den man overhandigde; toen reed hij. na aan de kruk van zijn auto ge draaid te hebben, door de kille morgenlucht naar Londen. Om tien uur werd hij door de telefoonschel uit een zwaren slaap wakker gemaakt. Het was Ma- ry Wenner. en hij vloekte binnensmonds. „Ben jij daar, Fabe? Ik heb den heelen nacht zoo vreeselijk over je in angst gezeten, lieverd. Je bent toch niet naar die afgrijselijke plaats te ruggegaan?" TEGEN HET AARDBEVINGSGEVAAR. Los Angc les behoort mede tot de gebieden op aarde, die nogal eens door een heftige beweging in de aardkorst worden bezocht. Hoe veelal de steenen gebouwen daarbij met den grond gelijk gemaakt worden, hebben we nu weer kunnen zien bU de laatste ramp In Brltsch-Indië. Vooral in de scholen vallen soms talrijke slachtoffers. Om dat nu tot een minimum te beperken, zijn te Los Angel es de scholen zoo licht mogelijk gebouwd, zoodat ze veel weg hebben van tenten. Behalve dat deze schoolge bouwen vrijwel geen ongelukken veroorzaken bij een aardbeving, hebben ze ook nog het voordeel, dat de bouwkosten zeer laag zijn. We zien hierboven zoo'n scholen-complex met op do onderste helft van het plaatje het Inwendige van een klas. Naar onze begrip pen voor het moderne Amerika nogal vrij primitief Ingericht. NIET MEER BILJARTEN. Oldenzaalsche café-houders nemen kras se maatregelen. Naar aanleiding van de verhooging der biljart belasting in de gemeente Oldenzaal. waarbij deze belasting is verhoogd van f 40 op 170 per biljart, heeft do vcreoniging van Caféhouders bosloien de biljarten uit hun lokaliteiten (e verwijderen. Aan dit besluit is. naar het „Ccntr." meldt, met ingang van Maandag 15 Januari door de leden uitvoering gegeven. VERKEERSONGELUKKEN IN GROOT- BRITTANNIë. Gemiddeld 19 dooden per dag. Volgens een voorloopige statistiek van het mi nisterie van binnenlandsche zaken zijn er in 1933 in Groot-Brittannië bij verkeersongelukken 712a menschen gedood en 216.401 gewond Voor 1932 wa ren deze cijfers onderscheidenlijk 6667 en 206.450. DE TREINRAMP BIJ STALINGRAD. Een dementi uit Moskou. Moskou. Naar het telegraafagentschap van de sovjet-unie mededeelt, zijn do van Riga uit ver* spreide berichten over een ernstig spoorwegongeluk* bij Stalingrad. waarbij talrijko personen om het le ven zouden zijn gekomen, volkomen uit de lutht gegrepen. „Ik kom je vanmiddag opzoeken", zei hij* „Niet verder spreken door de telefoon; men zou ons gesprek kunnen afluisteren." „Fabe, lieveling..." haar stem verried een. duideiijken angst „je bent immers niet terug gegaan om dat goud weg te brengen, wel? Je bent buitengewoon moedig, dat weet ik, maar ik wou voor geen geld, dat je leven gevaar liep." „Neen, er viel geen goud weg te brengen'^ zei hij. „O!" antwoordde zij, en in dien uitroep lag zoowel teleurstelling als ergernis. „Achteraf be schouwd, was het voor jou, een man, niet zoo erg," ging zij met eenige scherpte in haar stern voort. „Maar ik heb don heelen nacht in bed aan jou liggen denken, maakte mij over jou onge rust..." „Ik kom je vanmiddag opzoeken", zeide hij en hing op. Hij was volstrekt niet voornemens om haar dien middag, of welken middag ook, te gaan op zoeken, maar in deze kwestie had niet hij het voor het zeggen. Kort na de thee, juist toen hij wilde uitgaan, kwam zij onaangediend zijn eet kamer binnen. Hij rilde bij de gedachte, wat hij tegen zijn dienstboden had kunnen zeggen. Zij trippelde vlug op hem toe, bukte zich. drukte ze dig een kus op zijn voorhoofd, en ging bedaard naast hem zitten. „Lieveling," begon zij. en hij sloot lijdzaam zijn oogen, „zou het je hinderen, indien ik iets doe, dat een héél klein tikje onoprecht lijkt?" „Het kan mij geen lor schelen..." begon hij. „Maar dit is iets waar je eer mee gemoeid is. lieverd." Zij keek hem met zedige oogen aan. „Je mag nooit denken dat ik je ontrouw ben en zoo, maar hij heeft mij zulk een lieven brief geschre ven..." „Wie heeft je geschreven?" vroeg hij met plot selinge belangstelling.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1934 | | pagina 9