De B
rabantsche
Brief
De Zwarte Monnik
HONIG'S GROENTESOEP 6 borden voor 20 ets.
van Dré.
Bloembolbnveilingsver. „West-Friesland"
te Bovenkarspel.
UI venhout, 27 Februari 1934.
Menier,
D'n Joost, ge kent 'm
DOuw wel zoow zoetjesaan;
da staalharde weduwinan-
neke, da-d-iu wosterijen
reist op de fiets, van <turp
tot durp, maar d'n
Joost dan. komt uit d'n
aard van de (worst)zaak
vcul onder de menschen.
llij staampt van 't eenc
naast naar 't aandere ge
hucht, van nederzetting
tot nederzetting in ons
Brabaantsche laand, van
stam tot stam en nouw en
dan arriveert ie in de ste-
jen en icvcraans war io komt, lot ie 'n spoor na
van gerokte-, botrammen- en knakworst. En as 't
meugelijk was, alle worst bij mekaar te doen, dien
dn Joost al geleverd hee aan kommenijs- en sla-
gerswlnkeltjes, aan grossiers en kruiéniers, dan kost
ie er alle wegels van ons platteluand in versieren,
mee gierlandes van boom tot boom.
Maar genogt, daar ga g-et rn.uw niet over!
'k Wouw 't nie hebben g ud over d'n Joost z nen
worsthaandel, maar 'k wouw gezeed hebben, hoe
z n worst 'm icveraans brengt. Hoe ie dus veul
menschen ontmoet en hier ditte en daar dutte weer
opdoet.
V'eural in deuzen tijd, en nouw ie, mee d'n groo-
ten vasten, weinig zaken doet en dus veul meer
over koeikes en kalfkes praat, dan over d'n worst
van die stomme dieren, nouw wit ie ons. zoo 's Zon
dagsmiddags onder de propperij, van alles te vertel
len. Kunstjes mee de kaarten, mopkes, vertelsetjes,
afijn: hij haalt soms dn lesten druppel bloed uil
dn Fielp zn teenen, waant d'n hakker houdt nie
„van die tijdverknoeierij as-t-er gekaart mot wor-
ren", zee-t-ie.
Maar en daar ga-g-et nouw over, d'n lesten
Zondagmiddag zouw d n Joost ons da nuuwe spul-
leke leeren, bridgen!
Da-d-had ie in Endhoven opgedaan en om dat er
zon drukte over da nuuwe kaartspullekc gemokt
wordt. soramigte kraanten staan er zelfs vol van
daar zijn geleuf ik al n soortement bridge-perfes-
ters en zoow, wilden wij er toch wel 's ietske meer
van weten!
t Kostte niks en d'n raensch is nooit te oud om
weer wa nuuws te leeren.
En sjuust as d n blaauwe had gegeven cn 't spul
beginnen zouw, zee dn Joost zoow: „k heb van de
week gebridst."
„Ge wa?" vroeg d'n Blaauwe mee 'n ongeleu-
vig gezicht.
„Gebridst. Wite nie wa bridsen is?"
„Ja, genogt', zee d'n liest en onderwijle gaf ie
deur: „da s eten fijnmaken mee oewen vurk, teugen
da ge uit gaat scheien, maar das toch niks bezon-
ders, Joost.' Ollee, gij zegt 't, Fielp."
„Piek", zee d'n bakker mee 'n effen gezicht. Hij
had ze dus prachtig.
„Paaas", riep d'n Joep.
„Piek meezee ik.
„Dus twee piekerszee d'n Blaauwe. „Opletten,
ze gaan d'r in!"
„Smoelhouwen," commandeerde d'n Fielp: „aan-
ders leg ik m'n kaarten neer."
„Oew eigen nie verraaien', tréiterde d'n Tiest:
„tijd genogt as ge betalen mot, bakker."
Efkens was er gin aander gerucht as 't neertikken
an de kaarten, hoe laanger hoe vlugger, harder en
nardere, boem, boem, boem en pats! D'n bakker hong!
„Ha'k oew toch veuruit gezeed"! pestte d n
Blaauwe: „en opgelet, Joep, nouw dieën aandere
piekert vda was ik) even aan d'n hogsten boom van
Llvenhout ophangen."
D'n bakker had al drie slagen en ik nog ginnen
eenen en 't kunstje is: om mee piek éónen slag thuis
te halen! Ginnen meer, ginnen minder!
„Aasteblief", zee d'n Blaauwe: „Schuppenhaas, Dré,
komt er 's aan, as ge kunt! llarles, die hedde nie
meer! Klaveren koning
„He'k d'n aas veurzee ik. En 'k was er uit. D'n
bakker zat er in. Da kan ie nie hebben, amico!
„Mee zukke kaarten pieken is gin kunst zee-t-ie
afgunstig teugen mijn: „zoow piekte mn grotmoeder
al in d'ren tijd; ge mot wa durven wagen, da s de
kwestie!"
Gin mensch gaf 'm aantwoord. Vier paar ogskes
wieren overentwoer geknipt, in spinnende stille.
„Waar of nie?" vroeg d'n bakker aan 't gezel
schap, waant hij wier 'n bietje verlegen onder die
stilte, die 'm méér teugensprak dan tien Tiesten
zouw zijn gelukt.
Weer gin aantwoord. Aleen, na twee laange, laange
minuten, zee d n Tiest: „piek is wel 't moeilijkste
van heel 't kaartspul."
De lachende, grijnzende stile wier onverdragelijk
veur d'n Fielp.
Ik snoot m'n neus 's uit, d'n Joost trommelde mee
FEUILLETON
DOOR
EOGAR WAT.T.AC.E.
„Ben je daarnog, Leslie?" Hij wast weer normaal.
„Het speet mij, dat ik je alleen moest laten, maar
ik was verplicht om te gaan zien of wij hier ergens
een uitweg konden vinden."
„Waar zijn wij?" vroeg zij.
,JDat weet ik zeil niet. Ik droeg je hierheen, en
je woog zoo zwaar," liet hij op zulk een naïven toon
volgen, dat zij in haar afgrijselijke omstandigheden
voor liet eerst een lachje liet hooren. „Maar Les
lie', en hij hurkte naast haar op den grond „ik
ben op een gedachte gekomen. Herinner je je die
gaten nog, waar wij doorheen keken?"
„Jawel," zei zij, nieuwsgierig, wat nu komen zou.
„Ze moeten in den muur van een soort put ge
maakt zijn." Geen woord omtrent Dick. Hij was het
doorsnijden van het touw en het vreeselijke, dat er
op gevolgd was, vergeten. „Is de gedachte wel bij je
opgekomen," ging hij voort, „dat de schat zeer goed
op den bodem van dien put verborgen kon zijn.'
Die gedachte kwam eerst zoocven bij mij op. Zoodra
wij hieruit zijn, zal ik eens praten met Dick; hij is
zulk een slimme rakker, dat hij de opening van
den put stellig zal kunnen vinden, die zeer goed
binnen de oude abdij gelegen kan zijn. De meeste
van die middeleeuwsche gebouwen bezaten van bin
nen een bron in het midden ,om voor watervoorzie
ning te dienen."
„Heb je nergens een uitgang gevonden?" vroeg zij.
„Neen," antwoordde hij. „Ik geraakte in een soort
doolhof en dacht er nooit meer uit te komen. Mijn
hemel, kijk eens naar je voeten.
z'n vingers op 't tafeltje, d'n Blaauwe stopte 'n pep-
kc en liet z'n oogen van d'n een naar d'n aander
gaan en d'n Fielp z' oogen z.womme in 'n zee van on
zekerheid en z'n haanden leeën op tafel, naast me
kaar, te beven van woede. Toen schoot d'n Joep in
'ncn lach, dat ie er benaauwd van wier.
„Die krijgt 't, Fielp". zee d n Blaauwe kurkdroog.
En tip, tip, tip, vielen de kaarten weer neer, as
ik gaf.
En as d'n Joep moe één haand aan z'ncn buik en
mee één haand veur z'n oogen weer 'ncn benaauw-
den lachenden uithaal dee, dan kwats! mikte
d'n bakker z'n pilskc in d'n Joep z ncn lachenden
ver-openstaanden mond. Maar 't meest liep laanks
d'n buitenkaant in z'ncn nek
't Gekke was: d'n bakker kalmeerde daarvan en
d'n Joep ok. Kalm en bedaard scholden ze malkaar
uit, omdat er wé gezeed moest worren, maar meenen
deeën ze 'r niks van.
En as d'n Joep weer droog was, dan zee d'n Joost:
„wil ik juilie da nuuwe spulleke nouw 's leeren?"
„As me uitscheien me proppen." zee d'n Fielp:
„daar is alweer tijd genogt verknoeid. Zijn we-n-a
'n kwetier bezig cn is er, ochèrmc, éen piekske ge
spuid".
„Leg 't maar 's efkens uit. horrezee d'n Blaauwe.
„Welja," zee ik: ,,'k heb er al zoouwveul van ge
heurd, vertel óp, Joost!"
D'n bakker zuchtte, bestelde 'n nuuw pilske, en
gong efkens weg. Stil protest. „Waar 't bakske van
de Gouwen Koei al nie goed veur is," zee dn Tiest.
„Wablief?" riep d'n bakker.
Niemaand lusterdc.
„Me zullen 'ra straks 'ncn piek laten halen mee
dertien slagen, jongens", stelde d n Tiest veur 'k Zal
de kaarten effen steken. Zoow, harten vier en twaalf
schuppes."
„Gaat ie veur de negen", zee d'n Joost.
„Gin denken aan, Joost, hij hee de piekziekte. veur
al nouw ie er zoow smerig ingeluist is. Hij piekt op
veurhaand. mot veurkomen en hij haait achter me
kaar dertien slagen! Daarna zal ie wel tijd hebben
om naar da bridsen te lusteren.
„Zijn jullie klaar?" vroeg d'n Fielp, toen ie trug
kwam.
„Of ge nooit komt", zee d'n Tiest, die op zukke
momenten goud wèèrd is!
„ik heb gegeven, Fielp", gong ie deur: vgiJ mot
't zeggen."
D'n bakker nam z'n kaarten, begost te neuriën en
zee toen heel. heel doorgewoon:
„Mnouw, ik doe nog 's 'n piekske", en hij keek
ons stuk veur stuk aan of ie zeggen wouw: pieken
is ommers zoo moeilijk, ee!
„Rotkaarten", zee d'n Tiest veur z'n eigen: „bah,
daar kan 'k nouw net niks mee beginnen'
„Pas", zee ik: „snertkaart."
„Pas", zee d'n Joost: „kom maar op Fielp!"
„M-m-mot ikzelf veurkomen', vroeg d'n bakker?
D'n Joost knikte, zoow seerjeus of ic n bestelling
worst opschreef.
„Dèèr dan, eerst m'nen piek" en dapper smeet
ie Suppenaas op tafel.
„Sodemearel, die hee ze goed, mannen!" zee d'n
Blaauwe eerbiedig.
„Dèèr", zee d'n Fielp: „harten vier!*
Dn Joep gooide de twee bij, dn Blaauwe bekende
nie en d'n Joost de drie."
D'n Fielp was al zuur.
„Da's twee", zee d n 'liest mee 'n stalen gezicht.
Dn bakker geleufde z'n eigen nie.
„Zeg', zee-t-ie: „zeg, biaauw stuk f^ètea. nagel
aan m'n dhotikist.'htddf gij pm harfés? GPz'itte gij
te verzaken, zwijn?" llij was as 'ncn doek zoow wit
geworren, d'n Fielp.
„Hier, Dré', zee d'n Blaauwe: „gij lummelt toch,
heb ik hartes in m'n haanden?'
Ik schudde m nen kop: „ginnen, Fielp", zee ik:
„neeë, d'n Tiest spuit royaal, horre!"
„Ungeleufelijkzuchtte d'n bakker: „dan haal ik,
da-da-dan haal ik, dan haal iw dartien slagen!' En
hij plukte en draaide aan z'n kaarten, of ie z'n eigen
oogen nie geleufde.
„Asteblief, zee-t-ie en hij lee de zaak neer, open:
„asteblief!"
Wij leeën ok de kaarten neer. d'n Blaauwe schom
melde ze rap deur mekaar en zee toen:
„Ochirre, Fielp, wa-d-'n prachtkaart!"
„Prachtkaart?" zee-t ie hecsch.
„Zeldzaam! Man, veur de negen en ge haalt twaalf
slagenl Kan 'n kind zien!"
Wij lachten, lachten, ollee, lachen was 'n verlossing.
Waant wel vijf minuten had 't ons uitgebroken!
Toen ging d'n bakker 'n lichtje op. „Zeg, zeg don-
dersteenen, hebben jullie m'n kaarten gestoken?
„Ja", zee d'n Blaauwe ontkennend: „ja! Wij wou
wen jouw mee alle geweld 'nen frikko (13 slagen) ke-
dow geven, sufferd!"
„Ge hedt ze gestoken," hiew d'n Fielp vol en hij
sloeg op tafel, da-d-ct daverde; „gestoken, sloebers-
Ge wiest veuruit (toen viel ie deur de mand) ge wiest
veuruit da'k piek gong!"
Nouw, amico, wat er toen 'n leut gewist is
Daar sting ie, d'n prop-president, in z'n hemd.
't Eindelijkc gevolg was, dat d'n Joost ons 't bridge
mocht verklaren.
„Kek", zee dn' Joost: ,.'t is 'n Engelsch spulleke en
zoow zijn dan de namen in 't spul allegaar Engelsen.
„Brits", beteekent „brug". „Brtisen" is dus zooveul as
en toen bewoog io z'n haand op en neer of ze 'n
poes aaide „britsen is dus zooveul als „overbrug
gen."
„Jaja", zee d'n Blaauwe: „in 't vervolg spreken me
hier niemeer van 't „bruggeskc van Kaat van Hape
ren", maar van „Kaat d'r brits."
„Zoow ga-g-et nie", waarschouwde d'n Joost:
„lustert nouw 's even seerjeus.
Ik speel b.v. mee jouw as maat, Dré, en d'n Fielp
cn d'n Tiest. Ik en gij, cn d'n Fielp en d'n Tiest
motten nouw mee 't biejen naar mekaar overbrug
gen. Ik zeg b.v. „ruiters". Dan witte gij dus, da'k rui
ters heb. Hedde gij ze nouw nie slecht in die kleur,
dan doede gij er eentje bovenop. Of hedde troeie
klavers, dan zegde gij twee, of drie klavers, b.v."
„Stop", zee d'n Blaauwe: „da's flaauwe kul, Joost.
Da's nie britsen, da's nie bruggen, da's doodgewoon
oew kaarten verraaien!"
„Is er piek bij", vroeg d'n Fielp toen.
„Neeë!"
Misèèr?"
„Neeë!"
„Troela?"
„Neeë!"
„Dan weten me 't", zee dn bakker: „me gaan weer
proppen, mannen!"
„Wacht nouw efkens", vroeg d'n Joost: ,,'k Zal de
kaarten deelen, cn dan speulen me 'n potje veur do
aardigheid. Zoow, da's da! Lot 's zien we gij hedt,
bakker? Bie maar één harten. Da beteekent zeuven
slagen halen. „Bieën" noemen zc in dit spul „kollen
„Eén hart", riep d'n hakker.
„En gij Dré, lot 's kijken", zee d'n Joost: „gij kunt
zeggen: twee klaver."
Zoow gong da nog wa deur, en op 't lest wisten me
persies van mekaar, wa me in ons haanden hadden
en om 't nog mooier te maken, wier d'r éénman z'n
spul heelegaar open geleed.
D'n Fielp haalde zes harten mee d'n Tiest. Da was
dan twaalf slagen.
„Da's klein slem", zee d'n Joost.
„En wa-d-is dan groot slijm?" vroeg d'n Tiest.
„Alles", zee d'n Joost weer.
„Krijgen me veur da kleine slijm wa hekstra?"
„Neeë. dan haddc 't motten kollen!!"
„Ikke?"
„Ja of dn' hakker".
„Ziede nouw bakker", zee dn' Tiest toen: „da-d-et
niks is mee jouw. Pieken kunde nie en oew koilen
is ok al niks?"
„Nouw zak de punten 's tellen", zee d'n Joost.
Juilie kolden vier harten, da's d'n mansj."
„Heèè?"
„D'n mansj! Da's honderd punt onder de lijn. Twee
slagen erboven, da's nog 's 60 punt boven de lijn en
nouw staan jullie op d'n robber! 'k Zal nog 's geven.
Ik pas. Gij Tiest. „Ik kol", zee d'n Blaauwe: „ik kol.
ik kol slijm in de schuppes."
"„Klein slem, dus", zee d'n Joost: Gij Dré?"
„Pas".
.Bakker?"
„Groot slijm in de schuppes".
„Motten juillie alles halen!" zee d'n Joost.
D'n Imkker lee z'n kaarten open en d'n Tiest schold
'm uit veur „slijni-koller-van-niks!"
Ze haaiden vijf slagen.
„Ik dochleer", had,dn' Joost gezeed. F.n toen d'n
Tiest gevraagd had, waarom ie da dee en wat dat
beteekende, toen zee d'n Joost: „omda ge ze nie haalt
cn as ik dan doebleer, dan tellen de punten dubbel."
„Ga-d-oewcn gaank," zee den Tiest; „wij slaan toch
al 100 punten veur!"
Maar toen 't spulleke weer gedaan was toen reken
de d'n Joost uit:
„Zeuven slagen tekort en gedubbeld, da's zeuven*
tienhonderdveftig-punL Guilic stond gevaarlijk, da a
nog 's dubbel, das dus drieduuzendvefhonderd punt
veur ons".
„En meugen wij nouw ons 160 punt tóch houwen?"
vroeg d'n Tiest onnoozcl.
.„Tuurlijk!"
„Da's aardig" zee d'n Blaauwe. „En om hocveul
speulen zc da spulleke", Joost? „Om 'n dubbeltje per
punt?" en mee pakte-n-ie naar z'n portemonnee. ..Dan
za k eerst 'n tweede hiepeteek op m'n gedoeike mol
len nemen", zee d'n Blaauwe.
Zoow hebben wij dan gebridged, amico.
Maar toen d'n Joost ging praten van drieduizend
punten tegelijk, toen zijn me d er afgeschejen.
Keilen, bridsjen, slijm, robber, mansj. honncur5,
doebelen. 't is ens te buiten laand sch! En 'n
administratie mee duizenden telling, neeë. en toen
de Joost vertelde, dat er al echtscheidingen in de
wearld waren gekomen van da spulleke, toen wier
't ons heelegaar te geleerd.
„Dan haal ik liever nen vuilen piek", zee d'n bak
ker! Wat 'm gaauw gelukte Staainpvol.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toe a voe,
Dré.
Bi] een geneesmiddel
is een ongeschonden
verpakking een waar
borg voor de echtheid.
Let dus op de onge
schonden verpakking
van Aspirinl Dan is 0
zeker, de echte Aspirin
te ontvangen, pijnstil
lend en onschadelijk.
Zeer vele kweekers bezochten Woensdag de plant
goed-veilingen. wat de prijs nog weer iets ton goede
Kwam, zoodat de maten -F—0 en hooger een goede
markt ontmoetten, alleen de maat 2i gaat niet he
ter. Hot aantal hiervan is ook zoo onmogelijk groot;
deze staan iedere veiling weer bij millioenen in den
catalogus vermeld. Wij noteerden voor:
Anmut 610 15; idem 46 12; idem 2-1 5; America
0—10 28—30; idem 4—6 16—10; Atalanta 4—0 13; Bo t
Ie de Neige 6-10 16; idem 4—6 13; id. 2—4 3; Baron
..os. liuloi 6lli 34; idem 46 16—18; Belinde 24
6—9; Blériot 6—10 30-36; idem 4-6 0—22; idem 2—4
Brlmstone 46 10; Baron van Wijnbergen 24 7-—
10; Crimson Glow 6—10 22—24; idem 46 10; idem
24 3—7; Charles Ütckens 6—10 30; Captain Boy ton
4 op 70; Duc of Vork 46 42; E&rlv Sunrise 6—10 21
—36; idem 46 2428; idem 24 1318; Entpress of
India 2—4 7; Karly Orange 4—6 15; Edison 6-10 70;
idem 4—6 32; idem 2i 19; Francis King 610 9;
idem 46 70; idem 2—4 2; Flaming Sword 6—10
2428; idem 4—6 10; idem 24 4—0; Golden West
J10 24—82; idem 24 1011; Gen. Pe.ain 46 18;
.dem 24 7; Golden Dreaiu 610 12; llaliey 6—10 30;
.dein 4-r« 1:4—10; idem 2—4 5—7; Hilda 4^-6 10; la-
coba van Beieren 6—10 is—30; idem 4—6 13—24; idem
24 915; riminacuiec 610 1826; iden» 4—6 12—
20; idem 24 2—7; Juno 010 1318; idem 46 15;
iTnvincible 610 18; Krelages Favorite 2—4 3; Lady
Boreel 610 2024; idem 46 19; idem 24 5—0; Le
viathan 610 50; Lilium Regale zaad 3.755.23; Lil.
Ggale 1853; Lil. Umbellatum 10—11; Lil. Tenuifoii-
um 1-jarig 42—90; Mount Everest 6—10 9—10; Mei-
itist 6-10 16; Idem 4—6 13; Mar. Foch 6-10 18 -34;
.dem 46 1422; Mevrouw van Konijnenburg 2—4 20;
.•iaid. Blusii 610 16—22; idem 46 22; Nancy Hanks
6—10 10—12; idem 46 7—11; Odin 2—4 6; Orango
Ouccn 610 17—22; idem 46 10—17; idem 24 7;
Pfitzers Triumph 6—10 60—70; Idem 2—4 19—24.
Perle Brillante 6—10 26; idem 46 28; idem 2—4
0; Pink Porfection 6—10 16—28; idem 41218;
idem 24 43; Panama 24 6; Princeps 6—10 26;
idem 40 16—18; idem 24 4—8; Red Emperor 6—13
•26—30; idem 4—6 22-24; idem 2-4 5—0; Rubini
6-10 34—44; idem 4-6 42; idem 4-6 42; idem 2—1
13—17; Rosette 2-4 5; Roi Solell 6—10 40; Idem
4-6 38; idem 2—4 17-2?: .Schuiten.2^ Sou-
venir 6-10 1G; idem 2—4 4—6; Spinx 4-6 8-6:
Trudel Grótz ^—6 36; The Qucen 10 6—11; Venus
6—10 24—32: idem 4—6 IS—20; Virglnia 6-10 13;
idem 4-6 11; idetn 2—4 5; Willy Wicmnn 6-10
7—8; idem 46 7; White Ginnt 6-^10 24; idem 4- 6
18; iden» 2—4 7; W ar 6—10 32; idem 4—6 24—20;
idem 2—4 6-11; White Lady 6-10 9; idem 2-4 7;
Yvonne 610 30; idem 24 57; Yellow Hamrner
46 11; alles centen per 100 stuks.
Noteering kralen: America 3550; Apricot 50—65;
Albatros 110—140; Ave Maria 000-650; Relinde 15;
Bar. Jos. Hulot 20—33; Blériot 1015: Baron van
Wijnbergen 3545: Gapt. Bonton 310—320; Cornman-
der Koehl 1500; Charles Dirken* 4045; Duc of
York 6580r Early Sunrise 2540; Edison 15; F.lec-
tra 10; Flaming Sword 10; Golden West 30: Hallov
1015; 1'Immaculee 1560; Jncoha van Beieren 20;
rinvincible 15; Liebesfeuer 10—20; Lady Boreel 20
-25: Lilac Wonder 50; Leviathan 25—35; Mar. Foch
1025: Mont Ceni? 20: Mevrouw van Konijnenburg
120—170; Mac Laren 230—250; Maid. Blush 10—25;.
Mr. Mark 100; Maagd van Orléans 1600—1650; Nancy
Manks 10; Yen der Neer 2540; Nimrod 10; Orange
Oneen 25; Odin 515; Pink Perfertion 10—20; Pfitzer.s
Triumnh 165—260; Prineeps 1525: Panama 10—20;
°erle Brillante 65; Ouo Yadis 10: Roi Soleil 70—105;
Red Emperor 15—30; Rosette 10; Rubini 40—45;
Schwaben 1520; Souvenir 515; Trudel Grote 95;
The Oneen 10: War 2535; Wilbrink 25; Wolfgang
von Goethe 375—475; alles centen per 100 stuks.
De laatste veiling zal gehouden worden op Woens
dag 7 Maart a.s.
Zij verkeerden inderdaad in drocvigen staat; ze
waren opgezwollen cn bloedden. In een ommezien
had hij zijn schoenen uitgetrokken.
„Trek die aan", beval hij, en toen zij tegenspar
telde, nam hij haar voet en slak dien in den schoon.
„Ik was indertijd een bekend hardlooper", verklaar
de hij met ecnigen trots, „in 't bijzonder op bloote
voeten."
De schoenen waren haar veel te groot, maar welk
een verlichting schonken ze haar op dien oneffen
vloer!
„Er is één plek, die ik nog niet onderzocht heb,
namelijk een kleine zijgang links. Daarvan is een
deel ingestort, en de wanden lijkerf onbetrouwbaar
Ik waagde mij er liever niet in. Maar, waarom ben
je flauw gevallen?"
„Ik weet het niet mijn zenuwen vermoedelijk
Het was nutteloos en zelfs gevaarlijk om hem te
herinneren aan wat er bij den muur van den put
gebeurd was.
„Daar schreef ik het ook aan toe," zei hij. „Als
je weer fiks bent, kunnen wij nu verder gaan."
Hij liep vooruit, afwisselend .met brandende en
uitgedoofde lantaren. Hij wenschtc zijn batterij te
sparen, zei hij haar, want deze liep ton einde. Hij
bleef onafgebroken doorpraten, en had toekomst
plannen met de abdij, en geraakte in vuur over deze.
„Dit is waarschijnlijk zelfs geen Angelsaksisch
gewelf, maar het moet dagteekencn uit de dagen
van de oorspronkelijke bewoners van Britfannic,"
merkte hij op. „Wij loopen door gangen, die door
holbewoners gegraven zijn. Vind je dat niet zeld
zaam, Leslie?"
„O, bijzonder", antwoordde zij met onbewuste iro
nie.
„Ik zal alles hier electrisch laten verlichten; daar
voor moet de centrale uitgebreid worden, maar daar
kan Dick voor zorgen. Misschien dat ik alles als
geschenk aan de natie of aan de kerk bestem dat
moet ik nog uitmaken. Uit archeologisch oogpunt
beslaat er geen twijfel..."
Aldus praatte hij voort, en zij volgde hem. som
tijds luisterende, dan weer van doodsangst vervuld.
Zou Dick gered zijn? Zij wist zeker, dat hij niet al
leen geweest was; boven aan den put hadden men
schen gestaan, en zij zouden hem gered hebben. Het
kon niet bestaan, dat Dick Alford in dien onder-
aarschen put om het leven kwam; dat zijn waarde
vol leven zulk een droei einde zou nemen. Het loo
pen was vermoeiend, want zij stegen aldoor.
Na ongeveer een kwart mijl gegaan te zijn, bleel
Harrv opeens stilstaan.
„Hier is een zijgang", zei hij, en voegde er de
waarschuwing zij: „Ga er niet in, er vallen steeds
steenen naar beueden."
Hij liet zijn licht in de opening schijnen ineer
was het niet en zij zag een grooten hoop steenen
in het midden van de gang liggen. Tusschen dien
hoop en de zoldering was juist genoeg ruimte om er
tusschen door te kruipen. Maar wat haar terstond
opviel, was een sterke tocht, die haar tegen de
wangen blies, toen zij in de gang keek.
„Dit moet do uitgang zijn, Harry", merkte zij op.
„Voel je den tocht niet?"
„Die is mij ook opgevallen," zei hij, maar toondo
niet veel lust om dezen twijfelachtigen uitweg te
volgen.
„Wij moeten er in. Harry. Er zit niets anders op'",
zei zij. „We dwalen hoo langer hoe verder van do
abdij af, en volgens je zeggen is het hier een waar
doolhof, waar je altijd op hetzelfde punt uitkomt,"
„Mij goed dan," zei hij met kennelijken tegenzin.
„Laat mij vooruit gaan."
Hij klauterde over den hoop steenen en liet zich
aan de andere zijde afglijden. Daar riep hij: „Wij
kunnen verder", waarna zij het licht van zijn lan
taren volgde.
Het gewelf was zeer hoog; het was een natuurlijke
rotsspleet. Toch moesten menschenhanden hier aan
het werk geweest zijn, want de grond was effen ge
mankt, en er waren ook sporen van dierlijk leven.
Iets langs en donkers vluchtte vlak voor Leslie's
voeten en verdween. Zij gaf een gil en deinsde ach
teruit
M't Was maar een wezel", zei Harry bedaard.
„Waar een wezel komen kan, daar kunnen wij ook
komen
De gang werd nu breeder, en het werk van men
schenhanden was duidelijk zichtbaar. Zij stonden
in een vierkante ruimte; liet dak was van geweifdon
steen, en boog benedenwaarts om, alsof het een te
zwaar gewicht te torsen had, maar dit werd ver
borgen xloor de lange stalaciicten, die in het licht
schitterden. Leslie huiverde. Het was hier buiten-
woon kil, bijna als in een ijskelder.
„Geen deur en geen uitgang. Waar zou dezo ruim
te voor hebben moeten dienen?"
Het was de eerste door menschen gemaakte ruim
te, die zij bezocht hadden. Het water stroomde langs
do wanden; droppels vielen van de zoldering, maar
in het midden van den vloer lag slechts één enkelo
plas; het overige water vloeide blijkbaar naar den
rotswand al.
„Een droppel water holt zelfs steen uit", citeerde
llarry, en wees naar den plas.
Nergens was een uitweg zichtbaar, zoodat Harry
naar den ingang terugliep en naar omhoog keek.
„Daglicht!" riep hij plotseling.
Het eerste wat zij na haar vertrek uit die minde
bemerkte, was, dat zij zich weer wamt voelde wor
den. De opwaarts loopende schacht was een na
tuurlijke spleet. Zij kon hier en daar rotspun'eu
zien uitsteken. Op sommige plaatsen zou een vol
wassen man er zich gemakkelijk hebben kunnen
doorwerken; op andere kon een arm er nauwelijks
doorheen gestoken worden. Maar hoe dan ook, do
hemel was zichtbaar, cn het tneisje aanschouwde
een tafereel, waarmee mijnwerkers zeer vertrouwd
zijn zij zag hij daglicht een witte, llonkercndo
ster.
„Daar komt de versche lucht vandaan," zei Har
ry. „Nu zullen wij eens kijken, waar do gang heen
leidt." m
De gang eindigdo tegen den rotswand. Zij koken
elkaar in hot donker aan.
„Wij moeten weer terug", zei Harry.
Nauwelijks waren deze woorden door hem geuit,
of een verwijderd gerommel en gekletter werd hoor
baar, de grond trilde onder hun voeten, cn oen dik
ke stofwolk dwarrelde door do gang. langs welke
zij den Ijskelder binnengekomen waren."
„Wacht hier", zei hij en vloog er heen.
