De B
rabantsche Brief
Bont Allerlei.
Nameloos.
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor IOcL
van Dré.
Een H u w e 1 ij k
VI venhout, G Maart 1934.
Mcnier,
'k llcb wc! 's 'n paar
>u\vo 'i hoe-tantes gekend,
.iic malkaar wie iuciitcn of
zien kosten, omda ze con
currenten waren op beur
gebied en da gebied was:
liefdadigheid, nostenliefde!
7e zogen malkaar 't leste
drupkc bloed af, niet
weldadigheid, die ze harts
tochtelijk bedreven.
De eene had nooit 'nen
man g'nd en de aandere
had er epnen ga-I. die wel
veur tien telde. Nie da ze
zoowveul last van 'm had
ondervonden. integendeel! Waant hij was nooit
thuis as s nachts en bij mokte maar korte
nachtjes
Tante Philomijntje i k zal ze veur 't gemak maar
'nen naam geven 1 is daar nooit overhenen gekomen.
Ja, zoow zijn de wefkes. As d'ron kearel altij
thuis is, dan klagen ze: ,.'t i- me wa te zeggen, altij
zo'nen vont om oew henen" en as ie nooit thuis is,
dan klagen ze: ,,'t is ine wa te zeggen, zo'nen vent,
die z'n eigen nergens iels van aantrekt!"
Zooda 'k maar zeggen wil: 't is 'n heele toer veur
ons, om 't sjuuste midden te vinden, dun, dik of
deur-'n-doekske, om 't onze wefkes naar d'ren zin
te maken.
Maar zoow as ik dan al zee: tante Philomijntje is
er nooit overheonen gekomen, dat beuren hart lap
ieveraans thuis was, behalve thuis. En hij was al 'n
half jaar dood en begraven toen ze nog zee, tusschen
twee tranen in: „t is sjuust of ie elk oogenblik weer
binnen zal komen, waant ge wit, m'nen Dart was
nie voul thuis."
'k Zouw oew nou nog kunnen vertellen, da tante
Philomijntje erg pront en secuur was! Da ge gin vuile
voeten mocht zetten, ok nie as 't regende; da ge nie
rooken mocht veur „beur" gordijnen: da de kachel
slecht gi stokt wier, vanweuke de vuiligheid die daar-
deur in huis kwam: da g'oew pet zus, oew jaske zoow
moest ophangen veur ge binnen mocht, afijn, ik
zouw dieön dooien Bart op alle manieren kunnen
sehooil-pralen, maar daar ga-g-et nouw nie over.
Waant Dart hoe-t-er heel weinig onder golejen. omdat*
ie z'n Philomijntje doodeenvoudig in d'r eigen sop
liet gaarsmoren.
De aandere tante, tante Bet, was mannenhaatster,
zee ze vun d'r eigen. En toen 'k da beurde, bon 'k
ze altij uit d n weg gebleven! Waant onervaren as
ik eertijds was, luid ik nl 's 'n mannenhaatster teugen
'I lijf goloopen en mja, afijn, 't is verjaard,
maar 'k ben nooit zóów gaauw. zóów pardoes tot m'n
nekharen in de liefde getuimeld, as bij die man
nenhaatster, die oew mee huid en haar opfrat, as
ge me zurgde op tijd de boenen te nemen.
Och ja, amico, hoe gaat da?
As ge teugen 'n klein kind zegt: „kom nie aan
die kachel, waant die is zoow akelijk koud"-, dan tien
teugen een, dat da wicht zoow gaauw meugelijk z'n
hnan/l jeq Jirnandt!
Ik ben .dus, na éénon-keer m'n haanden gebraand
te hebbep^aan .zp'n J>oij\yf" kachel, bij tante Bet ie
uit dé buurt gebleven! Iloé? Deur naar haar toe te
gaan veur ik bij d n barbier was gewiest. En as ik
verkouwen was b.v.. of as ik 'n pust op m'n ge
zicht had staan, of 'nen heelen dag tusschen de ver
koos had gezeten.
'k Wil daarmee dan allemaal maar zoggen: deus
twee Theclantc's hadden veul van malkaar weg. 7.c
hadden gin van beien d'ren goesting kunnen vinden
in d'n man en zoowdoende begrepen ze malkander
prontt
En da's 'n feit, amico. ollce. ik ben nie blind,
maar as twee menschen veural van t'zelfste ge
slacht, malkaar heel goed kennen en begrijpen, da ze
dan ok niks van malkaar motten hebben. Dan haat
d'n een, d'n aander. Liefst op 'n vriendelijke manier.
Zoo was 't dan ok gesteld mee tante Philomijntje en
tante Bet. Die twee kenden malkander sjuust goed
genogt, om vergift veur malkaar te zijn.
'n Veurbild.
Onze eerste klpine was geboren, 't Jong kreeg drie
namen. Naar m'n vader, veural omdat die ok Dré
biet te. naar Trui d'r moeder en veural omdat da-d-ok
'nen naam was naar 'n Heilige en naar Philo
mijntje, onnla ze 'r zoow erg op sting en veural om-
da 'k toen al bevrind was mee d'n Fielp, onzen hak
ker. Onze Dré kreeg dus drie namen, mee zes bedoe
lingen In de kerk bij z'ncn doop, gaf ik 'm
drie aandere namen, ok mee zes bedoelingen en zoow
was ik, mee m'nen eerste boreling z'nen naam, laanks
alle klippen gezeild, om in 't kalme water van d'n
familievrede te blijven koersen.
En as de fennilie twijfelde, dan haalde-n-ik m'n
trouwboekske van de wet, of 't trouwboekskc van me-
nier pastoor gil navenaant. da snapte, en zoow kroop
ik, as trotsehe vader, deur alle gotjes. die ze veur
me openzetten! Mee dieën heilige erbij, waren er
twaalf die dochten da m'nen Dré naar huilie ver
noemd was en as ik dan 's in da kribke keek da-d-in
de bedstee hong, aan 't voetenend, waar da twaalf-na-
men-wondorke op z'nen duim lag te zuigen, dan hè'k
dikkels inwendig staan lachen, da-d-ct puntje van
m'nen lever kwispelstcèrtto!
Een kind krijgen, amico, da naar heel IT venhout
tegelijk hiet, da's nog 's de moeite wèèrd! Daar is
'n wiskundige gave veur noodig, da beloof ik oew en
die gave hee Onzclieveneer me in die weken veur
'n oogenblik geleend, geloof ik.
Maar ollee. ik dwaal heelegnar af. (Wa niet te
verwonderen is, mee zulke ouwe herinneringen!)
Tante Bet was lillijk in d'ren wiek geschoten, da
begrepte. Ik had aan heur nie gedocht. aanders
mee plezier horre! 'k Was tóch eenmaal bezig om heel
de fermilie te vernikkelen, waarom zouw ik dus
tante Bet je ók nie 'n streek gegeven hebben? Daar
om! Daar zijn zoow veul hondjes die Fik hieten
Maar ondertusschen. tante Bet was woelend.
Nie omdat d'n Dré gin Bel hiette, maar omdat ie wél
naar Philomien vernoemd was! En toen ze da zee,
toen laaide n-er gelen gloed in d'r oogen, amico, ollee,
ik begreep ineens alles.
D'n kleinen Dré kreeg de mazelen. Tuurlijk; waar
om zouw ie de mazelen nie krijgen?
Zelfs 'nen jongen hond krijgt op z'nen tijd de hon
denziekte en ieder levend schepsel krijgt zoow na
enkele maanden z'n eersten douw. Z'n eerste waar
schouwing, dat io nie heclegaar veur z'n lol op de
wearcld is!
Afijn, hij is er netjes deurgerold, wa te verwach
ten was. waant Trui houdt al evenmin van haalf
werk as ik en 't jong woog bij z'ne geboorte bekaanst
dartien pond.
Tante Bet was de eerste die vernam van Dré z'n
mazeltjes. Ze rende binnen, mokte Trui van de kook.
't jong wakker en ze zette heel 't huishouwen ovcr-
end.
't Eerste wa zc vroeg: „is Phielomien nog nie ge
wiest?"
Nouw, da plazier kon 'k ze doen Philomijntje
was nog nie gewiest; die sukkelde in die dagen mee
d'ren Bart. En veur gin geld zouw ze van huis zijn
gegaan, waant Bart was in heel z'nen trouw nog nie
zoo laank achter mekaar thuis gewiest, as nouw ie
ziek was. Hij begost wezenlijk te wennen!
En toen Wel, as me d'n kleinen Dré alles had
den gegeven, wa Bet je veur 'm meebrocht, dan was
't jong overleden aan de nostenliefde.
Philomijntje wier-der heelegaar uitgefrunnikt en
Betje friemelde d'r eigen binnen.
En as Bart „opgestapt" was, z'nen lesten uitgaank,
dan wier 't bij ons 'n gedrang tusschen Bet en Philo
mien, om er zeeziek van te worren. Zo perbeerden
veul meer van onzen kleinen brak te houden, dan
Trui en ikke; alleen om mekaar in 't vaarwater te
zitten.
D'n kleine Dré groeide en bolde op, da ge z'n
oogen nie meer zien kost. Hij had één moeder en
twee pleegmoeders en die concurreerden mee ine' aai
om 't hum van veuren en van achteren in z'n lijf
te stoppen.
D'n Fielp liet z'n eigen ok nie onbetuigd. Pas be
gonnen as „Meester bakker", brocht ie 't best wat er
uit z'nen oven kwam en zoow wier mijn huis mee
da twaalf-namen wonder, 'n soort van pelgrims-doel.
(Jammer, da-d-et jong later is gaan verven, t Zouw
zo'nen fermen boer. zo'nen kloeken opvo'ger zijn ge-
worren. Waant heel Ulvenhout hee aan hum „ge
wérkt").
Maar ditte mot ik nouw eerst zwart op wit stellen,
amico: waren Trai en ik er nie gewist om al die
„weldaden" te weren venr 't manneke, dan hadden
ze 'm doodgevoeierd. Dan v/aa 't borke geberstenl
Gestorven aan cczandhcid, was-iel
En wa k nouw mee da verhaal vertellen wil?
Luster asteblief!
Op d'n oogenblik is er 'nen wedstrijd gaande, om
ons. Brabaanders, vet te voeieren. Figuurlijk ge pro-
ken, natuurlijk, waant vet worren we d er nie van.
horre. 't Voeier bestaat uit kraantenpampier en
:nkt«tank.
Maar ditte mot ik dan veuropstellen: de Thee-tan
tes. de Philomijntjes en de Betjes zijn de weareld
nog nie uit!
Daar is concurrentie, hatende concurrentie, in de
weldaden, die de inkt-Philomijntjes en kraanten-
Be tjes ons willen bewijzen!
Wij zijn te braaf veur de leut!
Wij zijn te goed veur 'n potje bier!
Wij zijn te cultureel veur vastenavond!
Wij zijn wij zijn geleuf ik. te goed veur deuze
weareld en daarom willen ze 'r ons afhelpen!
FEUILLETON
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakhcr.
PROLOOG.
„Kunt U niet slapen?" vroeg de nachtzuster zacht.
„Wilt X' misschien een konjc thee?"
I)e man in het bed schrok heftig en keek haat-
met een glazige uitdrukking in zijn oogen aan.
..Maakte ik leven? Neemt u het nie alsjeblieft niet
kwalijk." zei hij, om er even later aan toe tg voe
ren: „Zon er iemand bestaan die door dat helsche
kabaal heen kan slapen?"
„Ik vrees van niet", antwoordde ze. „Ik veronder
stel echter dat hot wol gauw voorbij zal wezen."
Het geronk van motoren van vliegmachines vlak
boven bun hoofd was in onmiddellijke tegenspraak
met haar woorden en een oogenblik daarna volgde
een ontploffing die de aarde op haar grondvesten
leek te doen trillen.
Hoewel de man zijn uiterste best deed zich dapper
te houden, kromp hij toch ineen; de vrouw bleef
evenwel bewegingloos staan, en uiterlijk leek het als
of ze volmaakt kalm was. Het geweervuur liet zich
natuurlijk niet onbetuigd en er ontstond nu zulk
een heidensch lawaai, dat men den indruk kreeg
alsof de wereld verging.
„Dat was tamelijk dicht bij", mompelde de pa
tiënt toen er even iets van kalmte kwam.
„Maar toch nog niet dicht genoeg", antwoordde de
nachtzuster bedaard.
Hij keek haar onderzoekend aan, en zijn oogen
waarin een felle koortsgloed brandde, trachtten de
uitdrukking van haar gelaat te ontcijferen.
„Voelt u zich werkelijk door alles heen
Veur jaren gelejen. toen m'n brlcfkes nog niet In
juiliën kraunt stonden, hè'k daar n >oit van ge-
heurd.
Net as mee Philomijntje en Betje.
Veur m'nen kleinen Dré geboren was, hè'k nooit
geweten hoe „hartelijk" die twee ouwe wijven waren
en malkaar konden haten.
En nouw?
t Is weer net zoow!
As ge de ..Philomijntjes" en de „Betjes" van de
kraanten gcleuven zouw, dan waren wij allemaal
schijn!) heiligen.
Dan
was ons gemoed van godsdienst doordeesemt.
Dan waren wij vol echte vroomheid, vol mooie
trouw aan God. in 'n mooi, bl'j Roomsch laand! Het
type van 'nen ras echten Brabanter (Brabander!
Philomijntje' hebben wc dan. in ja. 't is gin
spot van mijn. amico, in nen Jesuielen-partoor!
Versta me goed.
Ik ken veul pastorokens bij ons, die prachtige,
prachtige menschen zijn. Maar of wij Drabaan
dors allemaal Josuietenpa Moors-ticpen zijn
Ollee, ze voeieren ons dood.
Ik schei er af. Ik heb diecn onzin motten lezen in
'n Bosch' kraantje en omda me die schijnheiligheid
al zoow laank de keel uithangt, hè'k 't maar 's on-
derhaanden genon en
Waant scVmheiligheid is toevallig heelegaar
gin Brahaantscjir genschap En mee gin emmers
kran'eninkt ons i »e gieten.
Wij houwen van leut. wij lachen géren. wij amu-
seeren ons gèren en me voelen ons ns Romscho
menschen. as één fermilie onder mekaar in 'n
Romsch laand, waar me n-ons aan malkaar nie bra
ver hoeven veur te doen. dan me zijn. waant
we zijn onderons! Thuis! En daar trekken we gin
uitgestreken moelwerken. Dat doet dn monsch as
er vrimden zijn
En dat er kranten zijn. die 'n prentje afdrukken,
mee 13 open mesren, waaronder gedrukt: .de mor
gen na vastenavond te Oss!" da komt, omdat er ok
in Hollaand Philomijntjes zijn en Beties. die mee
mekaar eonctirreeren willen. Die hartelijkheid en
hatelijkheid tegelijk bedrijven, om in d'n pas te ko
men bij de fermilie en dus schelden en tieren teu
gen afwezige ouwers. die 'nen slechten zeun
hebben! Zoow as Brabaant zn Oss heeft!
Neeë. Philomijn. Brabaanders zijn gin messen-
ste' ers omdat er 'n Oss bestaat!
Neeë. Betje. Brabaanders zijn gin heiligen, om
dat d'n Dré gin potje bier wegnuichelt!
Da wouw ik 'ns gezeed hebben aan Philomljnt'e
en Betje, alveurens m'nen boreling wordt doodge
voeierd!
Amico, veul groeten van Trui en as altij gin horke
minder van oewen
toet a voe
DRó
KATTEN ZONDER STAART.
De Japanners hebl>en zich altijd meesters ge
toond in de natuur te veranderen en te vervormen,
beter gezegd: misvormen. Velen weten wellicht, dat
zij dwergboorren bezitten, ceders, eiken, pijnboomen
die. ondanks hun iaagte van 20 k 30 centimeter,
reeds eeuwen hebben bestaan. Maar ook behoort ge
zegd, dat nergens beter dan in Japan de natuur
zich tot zulke gedaanteverwisselingen leent.
Op het eilandenrijk telt men thans niet minder
dan Urio soorian -vau Juibtkatton: do kat. met. langen
staart, de kat met gevorktert staart, of „nekomata"
c;i ('e l at zonder staart. Over deze laatste hebl>en
wij het hier. Dit gracieuse dier gracieus In weer
wil van de ontstentenis van den staart wordt
door de Japanners a's een heilig dier beschouwd.
Zij beweren, dat zij het met zich uil hun geheim-
zuinig land van oorsprong hebben toegebracht, toen
zij eenmaal den Archinel veroverden, waar destijds
de Aïnos heersehten. Een Samoerai (van de mili
taire kaste) zou weigeren den drempel te overschrij
den van een huis, waar geen kat zonder staart ge
houden en vereerd wordt. Adellijke familiën schrij
ven aan hun katten magische krachten toe. Zij laten
::c dan ook niet de kamer naderen, waar een van
hun bloedverwanten gestorven is.
ONZE VOORNAMEN.
De moderne voornamen, zoo wat uit alle talen
afkomstig, hebben alle of bijna alle een bcteeke-
ni.welke over het algemeen weinig bekend is, zelfs
aan degenen, die ze dragen. Om ons te bepalen tot
de vrouwennamen, laten wij er hier eenige vo'gen.
Vooreerst, die. waarin de domineerende idéé schoon
heid of gratie is. Margaretha beteckent: „de parel",
Agnes: „de reine". Sophie: „de wijsheid", Catha-
rina: „de kuische" en Agatha: „de goede".
De namen van Germaansche afkomst, die zeer
Ze keek zeer schalks de wereld in,
Vanaf het allereerst begin.
Ze wagge.de volmaakt gezond
Op twee gespannen beentjes rond.
Dan kraaide ze vaak \an plezier.
Want alles gaf haar veel vertier,
liet was een mollig, bij-de-bandje,
Ze heette Jantje.
Ze groeide zeer voorspoedig op
Bij kinderwagen, beer en pop.
Totdat ze ter bewaarschool ging,
Ben guitig, kittig, oolijk ding.
En kwam ze door de straat gegaan,
Met glimmend hooge laarsjes aan,
Dan riep haar moeder vaak:
„Kijk mannie,
„Daarginds komt Jatuiiel"
Zoo steeg ze hooger, trap voor trap.
En onderzocht de wetenschap.
Al ging ze naar de groote school.
Ze hie.d nog steeds van pret en jool.
Ze riep iets grappigs door de klas.
Juist als het stil en rustig was.
Dan moest meneer haar vaak vurmane':
„Recht zitten, Sjaane!"
Vervolgens ging ze naar het „gym".
Met haar vriendinnen Babs eu Tim.
Zo danste op haar eerste bal.
En vond de avond „reuze-knal!"
Weer kwam ze langs de straat gegaan.
Met glimmend hooge laarsjes aan.
Schuin op één oor een kwiek baretje:
Hallo, Jeannetje!
Do wetenschap woog wel wat zwaar,
Zoo'n eindexamen is zoo naar.
Dat maakt je toch zoo knal-nerveus.
Toen deed ze gauw een and're keus.
Haar studie-vhur was uitgedoofd.
En op een dag was ze... verloofd!
Iiaar knal-verloofde heette Henny:
Hallo, die Jenny!
Wat volgde raadt U reeds misschien.
Het bruidskoor uit de Lohengrin,
En. als herinnering aan 't gym.
Twee bruidsvriendinnen, Babs en Fint!
En nog wat later, kerngezond.
Toen dribbeld' er een kleuter rond,
Het was een mollig bij-de handje.
En 't heette Jantje!!
Maart 1934.
(Nadruk verboden).
KROES.
talrijk zijn. herinneren voor het mcerendeel aan
oorlogszuchtige neigingen, wijl de oorlog de voor
naamste bezigheid van onze Germaan *che voor
ouders geweest is. Zoo bcteokent Mathilde „de
machtige kri'gshe'din" en Gertrudis: „de vrouw,
die de lans draagt."
Godsdienstige ideeën zijn overheerschend in de
namen, dio van de Joden komen, als b.v. Maria, wat
betcekcnt: „gave van den Heer".
De meerte namen eindelijk hebben een afkomst,
welke niet duidelijk is vastgesteld. Daartoe brhno
ren o.a. Bertha. wat beteckent: „de schitterende go
din"; Genovcva: „bleek gezicht"; Fr-incisea: ,de on
afhankelijke' Hubertina: „de schrandere'Adèle:
„de jonge edele".
Do groep sterren: „de Krib", die door de wereld
ruimte reizen, zijn zóó ver weg, dat hun licht 21)0
jaren noodig heeft om ons een boodschap van dit
reisgezelschap te brengen. Een sneltrein, die zich
met een vaart van 120 K.M. per uur dag en nacht
-ou voortspoeden, zou na 30 millioen jaren de Krib
bereiken. Indien men, bij wijze van „mijlpaalom
do J0.000 K.M. een cent zou neerleggen, zou men
daarvoor bijna onze gcheele geconsolideerde staats
schuld ad f 2.8 millioen noodig hebben.
zoo rustig?" vroeg hij verbaasd. „Of is u even bang
als ik, en heeft u neiging te gillen en te schreeuwen?"
Zc bewoog zich, liep op hem toe, boog zich tot hem
over en omvatte zijn pols. „Nee, ik ben niet bang",
zei ze. „U moet echter niet vcrge'en dat ik me erg
gelukkig voel, want er zijn zooveel dingen waarover
ik heb te denken."
Hij kreunde. „En ik kan enkel en alleen over me
zelf piekeren. Dat is het groote verschil."
„Ja, dat is bet groote verschil. Dit is al de vierde
nacht dat u niet geslapen heeft."
„Dat weet ik", zei hij. „Je zenuwen raken er heele-
niaal door van streek, gelooft u ook niet?"
„U zult straks wel indommelen als de luchtaanval
voorbij is."
„Oh. ja, dat zal wel gebeuren". Er was een klank
van verontschuldiging in zijn stem. „Ik denk dat ik
een zeer lastige patiënt ben. Het is erg laf van me
mijn pijnen niet lictor te kunnen verdragen."
„Men moet inderdaad dapper zijn en kracht bezit
ten dat alles door te maken", zei de nachtzuster.
„Wilt u misschien op uw anderen kant liggen? En
dadelijk krijgt u een kopje thee'.
Ze wilde met haar taak voortgaan toen opnieuw
een woedend geweervuur zich liet hooren. En weer
ontplofte een granaat niet ver van hen verwijderd
met een oorverdoovend geraas. De man lag onbewe
gelijk voor zich uit te staren.
Op dat oogenblik werd de deur van het kleine ver
trek half geopend. „Zuster. Kunt u komen? Er is niets
met de menschen te beginnen. Een paniek.
Ze brtog zich iets dieper over hem heen. „Kan ik
u enkele minuten alleen laten?" vroeg ze. „Ik kom
zoo gauw mogelijk terug".
Hij bewoog zich alsof hij zich er eigenlijk niet van
bewust was, en zijn vingers omklemden haar arm.
„Zult u heusch terugkomen?"
„Ja", antwoordde ze. „Ik beloof het u."
Hij liet haar nu los en scheen wat te bedaren.
„Goed, gaat u dan maar."
Het volgende oogenblik had ze de kamer verlaten.
Iiaar groote, rechte gestalte verdween als een scha
duw door de donkere opening. Hij was nu alleen in
dit helsche geraas, alléén met zijn hypergevoelige ze
nuwen en pijnlijke lichaam.
Het heidensch kabaal bleef aanhouden: het leek
alsof de poorten der hel zich geopend hadden en deze
zich nu vlak bij bevond. Ze hadden hem in die kleine
kamer gelegd, zoodat hij alleen was en wellicht een
weinig rust dio hij zoo hoog noodig had. kon vinden.
Nu hij echter alleen. lag verlangde hij naar het ge-
zelschnp van zijn lotgenooten. daar deze hem allicht
moed hadden kunnen inspreken. De eenzaamheid
maakte hem wanhopig van angst.
Het lawaai nam in omvang toe. Hij wendde een
zielige poging aan zijn hoofd met de dekens te be
dekken, of een kussen te grijpen om zijn gezicht in
te verbergen Als hij dat vreeselijke leven maar
niet hoorde, het gefluit en gesis der kogels, waardoor
zijn hersenen het gevoel kregen alsof ze tot pulp ge
malen werden. Niets bleek evenwel eenig vereelt'1 te
weeg te kunnen brengen. Hij lag alleen... alléén....
terwijl het helsche granaatvuur de aarde deed trillen.
„Oh, God", kreunde hij. „Oh, groote, machtige God.
Behoed me voor krankzinnigheid".
En toen zag hij ineens acher de vensterluiken een
helrooden gloed.... bloedroodc vlammen.... een ver
blindend licht, hetwelk zijn oogen onbeschrijfelijke
pijnen gaf. Er ging een geweldige slag mede ge
paard, waardoor het hem voorkwam alsof hij wanke
lend een diepen afgrond naderde, waaruit geenerlci
redding mogelijk was.
In zijn doodsangst bracht hij geluiden uit, welke
wóórden hadden kunnen wezen; zc behoorden echter
tot geenerlei bekende (aal; afschuwelijke, harde uitin
gen, waarover hij zich schaamde en verbaasde, doch
die hij eenvoudig met geen mogelijkheid kon inhou
den.
In die vreeselijke oogcnblikkcn liegroep hij met het
heldere, duidelijke inzicht der gedoemden dat hij zijn
verstand moest hebben verloren een brabbelende
waanzinnige was, aan wien niets menschelijks meer
kon zijn. cn die als een verschrikt dier naar de
slachtbank werd gebracht. Er was geen oogenblik
stille of rust, waarin hij tot zichzelf zou kunnen ge
raken geen menschen bij hem die hem tot be
daren konden brengen.
De dcod de scharlakcnkleurige Dood woed
de om hem heen, terwijl hij daar hulpeloos terneer
lag, zijn beurt afwachtend om in dien glocicndcn
oven te worden geworpen.
Hij hief zijn armen in de hoogte en hield de spij
len van zijn bed omvat, krachtige pog'ngen aan
wendend zich op te trekken, hoewel elke beweging
ltcin ondragelijke pijnen veroorzaakte. Oh, groote God,
op deze manier te moeten sterven, verminkt, machte
loos en alléén. Alléén!
Juist door die wanhopige eenzaamheid moest hij
waanzinnig worden de angstice stilte, het bewust
zijn van volkomen onbeduidendheid temidden van
dit oorverdoovend kabaal de wetenschap dat on
verschillig wat hij ook deed, zei. of leed, dit voor geen
enkel wezen in het heelal van eenige beteekenis was.
Hij verkeerde in een toestand, welken het men-
schel ijlt brein met geen mogelijkheid kan omvatten,
on hij was zich dan ook enkel en alleen van zijn
groote onbelangrijkheid bewust en de nietigheid,
waarin hij als een verdwaasde rondtastte. Dit
dit was dus de Dood. Hij hoorde een poort openen.
hij was reeds op den drempel, en weldra zou hij te
genover het machtige Onbekende staan.
Indien hij krachten had bezeten, zou hij het on
bekende zonder twijfel kalm onder de oogen hebben
gezien, doch onder de gegeven omstandigheden viel
dit niet te verwachten.
Alles alles op God's aarde was te verkiezen
geweest boven dit gedwongen wachten. Een zwaard
van Damoclcs dat boven zijn hoofd hing en bij de
minste beweging op hem neerkwam.
Wie zou zooiets kunnen verdragen?
Ilct geloei van vlammen werd nu hoorbaar, en dat
geluid ging vergezeld van een wanhopig gekreun als
of menschenziclen de heftigste kwellingen doorston
den. Was hij hot breedc hek naar het Oneindige bin
nen gegaan zonder er zich van bewust te zijn, vroeg
hij zich af?
Bevond hij zich reeds in een he! van verdoemden!
Hij was thans niet meer in staat een woord over /.ijn
lippen te krijgen, en niemand zou hem hooien gillen,
wanneer ze met hun folteringsinstrumcnten kwa
men scherpe messen, welke zijn lichaam moesten
doorboren.
Het was heel vreemd, maar zijn angst verdween
geleidelijk, en het drong tot hem door dat hij. in te
genstelling met zijn verwachtingen, zijn persoonlijk
heid had terug gevonden.
Hij zag de dingen en feiten in die oogenblikkcn
niet langer in hun meest verschrikkende gedaante,
zijn angsten waren verminderd. Die wanhopige kre
ten en dat woeste gegil getuigden dat er nog zooveel
andere menschen loden.
Hoewel zijn pijnlijke oogen slecht de hoog op
laaiende vlammen konden onderscheiden, die telkens
de kamer in rooden gloed hulden, vormden die wan
