Brabantsche Brief
De
Een Huwelijk
van Dré.
Zaterdag 7 April 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9461
Wat zegt U
Wordt bij U geen Blue Band gebruikt?
Toen kwam ik er maar gaauw bij. En om 't zoow
goed menselijk te maken bij m'n klaantje, schold ik
maar gééf uit.
„Boef zee ik: „wa's da veur 'n manier van doen!
Schaamd' oew eigen nie, knuppel! Wa zal 't zijn,
juffrouw? Die brakken, ee, ze zouwen 'ncn grooten
mensch van streek brengen."
'Nen kielo éérpels", bestelde ze: „en *n maaltje
sprutjes, ge wit zoowel, Dré, zoo as altij, wa kosten zei
vandaag?"
En as ik naar m'nen wapel iring, dan sting m'n
rookerke daar. mee z'n baanden in z'n zakken, 't ei
garetjc slap tusschen z'n frissche lipkes en mee 'n
onverschilligheid teugen d'n wagel aangeleund, of
veur z'n part heel de weaerld d'n kinkhoest kost krij
gen van z'n „roosjes'.
Ik woog m'n éérpels af en bromde teugen 'm, mee
één oog naar m'n klaantje, die nie aanders van me
verwocbtte. Toen trok ik 't eigaretje tusschen z'n
lippen uit en gooide-n-'t de straat over.
„Sjuust!" riep 't wefke zegevierend.
Ziezoow, docht ik, die is weer gewonnen.
„Stik", zee dre en gong z'n eigaretje redden.
Nouw, eerlijk gezeed, amico, ik schrok! Zekers, 'k
had 'm z'n leste drupke bloed afgetapt, mee 't weg
pakken van da eigaretje, da begreep ik, maar
neeë, da was te erg.
As de juffrouw geholpen en de deur weer dicht
was, dan zee ik: „Zeg, Dré, ben ik daar mee bedoeld?
Z'n sterre-ogskes verdoften. Verdoften van kwaaiig
heid. Van drift.
En toen
Hij smeet z'n peuk weg. tóch nog eenigszins mee
den sierlijken mieljonnair-zwaai, en toen zec-t-ic:
„dot was 'n belcedigingt"
Wit zag ie. Z'n lipkes trilden. Droog waren ze
van woede.
„Da was 't", treiterde-n-ik: „leer om leer! Gij had
de juffrouw nie te belcedigcn, aap!"
Zwijgen. Hij prakkizeerde. Z'n neusgaten stonden
wijd open.
Toen boog ik me naar 'm toe en 'k zee: „en toen
moest ik stikken, ee? Lieve jongen?"
Diep keek ie in m'n oogen. Nog bleoker wier ie.
Z n vuistjes perbeerden dwars deur z'n broekszakken
te vringen.
„Nee", zee-t-ic heesch.
Daarop gingen z'n lnnge, zwarte wimpers omlaag
en 'n dikke traan builde op in 't hoekske van z'n
oog.
Ulvenhout, 3 April 1934.
Menier,
Veurbij Paschen!
En op d'n paasch-kren-
temik, de pnascheiers,
óp heel d'n paasebkoek, tot
d'n lesten krumel
Waant m'n boske, Dré
III is nog bij me. Blijft hee
z'ncn varaantie op d'n
hof.
Op d'n oogenblik leggen
me daarveur overhoop!
Hoewel t is alweer
Maar laat ik 't van vcu-
ren af aan vertellen.
Van den morgen, as me
onderweugen waren mcc
d'n groentenwagel, dan zee-t-ie op 'n oogenblik:
„Opa, is dat pijpio lekken?"
„Ja, manneke! Waarom vraagde da zoow?"
„Zoomaar."
„Wouwdo gij ok rooken, misschient?"
,,'k Heb geen „roosjes(Da's z'n merk!)
„Maar ik heb ze, Dré!"
„Hé, geef me 'r eentje, opa!"
„Onder één veurwaarde, Dré".
„Ja?"
„I)a ge 't uit oewen mond legt, as mc bij de klaan-
ten komen!"
„Waarom is datte?"
„Om de beleefdheid, begrepte!"
„Oow", zee-t-ie ongelcuvig.
Toen stopte n ik d'n wagel, haalde z'n Paaschdoos-
ke eigaretjes uit m'n broekzak en liet 'm opsteken.
Da motte zien, amico!
Waant nouw ie op kostschool op dc „groote Koer'"
mag speulen, da's na z'ncn tienden verjaardag z'n
promotie gewist, nouw mag ie op Zon- en feestdagen
wel 's 'n eigaretje rooken.
Kn hoe ie 't zoow gaauw geleerd hee Nccé,
da's 'n merakel.
Zwaar rimpelt ie z'n veurhoofd, as ie aanstikt, zóów
gwaar, da z'n neuske méé-rimpelt.
Scerjeus kekt ie in 't vlammcke en draait 't eiga
retje rond en om, opdat 't netjes in d'n braand ge
rokt. t Luciferkc, tusschen twee vingers gehouwen,
Jsniet ie daarna weg, mee de sierlijke vcurnaamheid
'van 'ncn mieljonnair en ondertusschen zuigt ie z'n
'eerste haaltje rook naar binnen mee 'n welbehagen,
[dat je in d'n lach schiet! En dan! Da's d'n klap op
•d'n vuurpijl dan zucht ie twee straaltjes blaau-
'wen smook naar buiten deur z'n neusgaten!
Hij - rookt- al - deur - z'n - neus! En mee 'n „on-
jVcrschilligheid", 'n aanstellerij amico, da-d-et puntje
Lvan oewen lever omhoog gaat krullen van ingehou-
[won lachen. Wa mot ie gestudeerd hebben op de eer
waarde broeders, om ze da zoow mooi ha te doen!
Mee 'n onwetend gezicht vroeg ik 'm: „is da-d-'n
lekker eigaretje, Dré III?"
„Bcuzcmerkie, Dré I" en weer spuiden twee slan-
geskes rook luankzaam en sjiek uit da lollige eigen
wijze neuske.
„Dan gaan me weer, maat!"
Blek trok, Dré douwde en ik hlew 't ovenwicht en
*n oogenblikske later waren ine bij 'nen klaant.
Nouw is 't de gewoonte dat hij belt, as mc aan
komen. Gaauw trok ie nog 's aan z'n sigaretje, lee
't toen op de weegschaal, waar 'k m'n pepke altij
•neerleg en sjuust as ik dacht: „wa-d-'n kitsig, vlot
(boske toch", keek ik naar de deur van m'n klaantje
cn daar zag ik 'm de juffrouw 'n straal rook in d'r
gezicht blazen, da-d-et menschke in 'ncn hoest schoot.
Kn of er gin vuiltje aan de locht was, vroeg ie:
„wa zal 't vandaag zijn, juffrouw?" (Da hee-t-ie van
mijn afgelusterd!)
„Onbehouwen deugniet", schold 't wefke mee 'n
Jioest. D'r ogskes waren er rood van geworren. „Mee
oew smerige cigarcttcnlucht op 'nen mensch z'n
nuchtere maag!"
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
1G.
Ze volgde hem dadelijk. „Natuurlijk zal dit niet
het geval zijn. Ik denk dat liet mij meer interesseert
dan de kinderen. Zonder twijfel zijn ze nog niet
aangekomen, zoodat we naar hartelust kunnen rond
dwalen."
„Ja, dat is heerlijk", zei hij met een jongensacli-
tigen glimlach.
Ze gingen door een hooge, steenen gang, welke
naar de keukens en bediendenvertrekken leidde.
Aan den linkerkant daarvan bevond zich een deur,
die toegang gaf tot het middengedeelte van het
kasteel.
„Je moet eerst de groote hall en schilderijen-gale
rij zien", zei Morven. „Ik hoop dat je het hier niet
te koud zult hebben."
Hoewel in het huis de kilte van een grafkelder
hing, liet Marcia zich toch niet ontmoedigen. „Oh,
nee. Op welk een eigenaardige manier valt het licht
door llat hooge raam! Het doet aan een vlammende
toorts denken. Eric, wat is het hier mooi."
Ze hadden nu de ruime steenen hall betreden die
het grootste gedeelte van dc benedenverdieping uit
maakte. Oorspronkelijk was dit een hol, kil vertrek
geweest dat aan het voorportaal van een kerk deed
denken. Een der laatste bewoners had dit gedeelte
echter op een dusdanige wijze laten verbouwen dat
het een indrukwekkende hall was geworden met
eikenhouten paneelen, en omringd door een galerij
•waarin zich een brecdo wenteltrap bevond, met ba
lustraden van fijn snijwerk.
„Ik geloof niet in mijn leven ooit iets mooiers te
hebben gezien", verklaarde Marcia.
„En nu moet jc de kamers van de eerste verdie
ping eens bekijken", zei Eric. ,lk denk dat jc het
Fransche salon wei bewonderen zult."
Hij duwde een paar brcede draaideuren open en
het volgende oogenbiik stond ze in een groote, som
bere kamer met gesloten vensters en meubelen, wel
ke op een spookachtgio wijze met witte lakens wa
ren bedekt.
Ze bleef aarzelend op den drempel staan en zei
eensklaps: „Eric, ik geloof niet dat ik ooit van
deze kamer zou kunnen houden. Waaraan ligt dat?"
Hij liep op haar toe. „Vermoedelijk aan het feit
dat het hier zoo donker is. Ik zal een van de vensters
openen."
Ze weerhield hem echter hiervan. „Niet doen, niet
doen. Misschien vindt je me erg bijgeloovig, maar...
ik houd niet van dit vertrek. Laten we verder gaan."
Hij keerde zich onmiddellijk om en omvatte haar
hand. „Beste kind, je maakt je toch niet zenuwach
tig over schaduwen."
„Ik weet niet wat het is", bracht ze schor uit. „Ik
houd nu eenmaal niet van deze kamer. Misschien
ligt het wel aan mij. Ik zou het niet precies kunnen
verklaren. Laten we alsjeblieft verder gaan."
Ze trok als een verschrikt kind aan zijn hand en
ze koerden naar de hall terug.
„Wat is er?" vroeg hij zacht. „Wat is er ineens
gebeurd?"
Niettegenstaande ze lachte, bleef de angstige uit
drukking toch in haar oogen. „Bijgeloof, verbeelding,
alles wat jc maar wilt. Doe alsjeblieft de deur dicht,
wil je? En laten we naar buiten gaan om daar op
do kinderen te wachten. Dan kunnen wc met zijn
allen een onderzoekingstocht door het kasteel hou
den."
Hij protesteerde niet. Wellicht drong het tot hem
door dat het onder dc gegeven omstandigheden gce-
nerlei nut zou hebben dit te doen. Voorzichtig sloot
hij do deur van het sombere salon achter zich dicht
en ging weer met haar door den langen steenen
corridor.
Zoodra ze op het terras In den stralenden zonne
schijn stond, zei ze met een uitdrukking van ver
ontschuldiging in haar oogen. „Jc vindt mo natuur
lijk heel kinderachtig. Ik kan op het oogenblik
hcusch geen verklaring voor mijn houding geven.
Wees alsjeblieft niet hoos op me."
„Dit laatste is te dwaas om er over te spreken",
zei hij met een glimlach. „Waarom zou ik boos zijn.
Je kunt alle mogelijke dingen veronderstellen, be
halve dit."
Onwillekeurig haalde ze verruimder adem. „Dank
je. Zullen we wat op cn neer loopen? Ik ben werke
lijk niet. dikwijls zoo belachelijk als nu. Dat verze
ker ik je."
„Jo moet mijn woorden niet verkeerd uitleggen",
zei hij. „Een sigaret?*
Ze nam er een aan, en ze voelde dat ze toch dc
een of andere verklaring voor haar houding moest
geven. Ze keerden zicli om en begonnen langzaam
het terras op en neer te loopen, waardoor haar ze
nuwachtigheid geleidelijk verminderde. Eric ging
zwijgend naast haar voort: een stilzwijgen dat echter
niet beklemmend werkte.
Tenslotte keek ze hem aan en zei: „Het spijt mij
werkelijk ontzettend mo zoo dwaas te hebben aan
gesteld, maar er was iets in dit salon waardoor
ik eensklaps heel sterk moest denken aan het cha-
tcau in Frankrijk, dat indertijd voor hospitaal werd
gebruikt. Het was de lucht... een zekere geur... die
ook in dat oude huis hing. Ik kan het werkelijk niet
precies beschrijven. Op dc een of andere manier
bracht die kamer spoken uit het verleden terug."
„En dio heb je nu niet meer noodig", zei Eric.
„Arme, arme geestverschijningen."
Er kwam een lichte blos op haar gangen. „Denk
alsjeblieft niet dat ik wispelturig heli", bracht ze
opgewonden uit. „Dat is werkelijk niet het geval. Ik
werd er echter ineens door overvallen. Ik had het
gevoel dat ik als het ware met geweld naar het
verleden werd terug getrokken... bijna alsof ik zelf
een geestverschijning was."
„En kan het verloden ooit dood zijn? ging hij
voort. „Verlang je dat het begraven is?"
„Ze aarzelde. „Misschien niet, ofschoon er ver
schillende dingen zijn die men gaarne zou willen
vergeten"
„Maar niet de goede dingen, is het wel?" bleef hij
aandringen.
„Oh, nee, die natuurlijk niet", zei ze op ernstigen
toon. „Deze zijn echter vaak op een dusdanige wijze
met de kwade dingen vermengd, dat ze ternauwer
nood van elkander vallen te onderscheiden."
„Ik begrijp het. Maar dat kan nu eenmaal niet
vermeden worden: het kaf en »hct koren. Je zoudt
toch niet ólles willen uitroeien?"
„Nee, niet alles", gaf ze toe. Ze sprak echter op
eenigszins onzekoren toon alsof haar keuzo en de
zijne konden verschillen.
„Ik geloof dat je den oorlog totaal zoudt willen
uitwisschcn," zei hij met iets van spotternij.
„Zeer teker", luidde het antwoord. „Deze deed
'k Zag m'nen eigen kop in dieën zouten péérl.
Woeiend wier ie om die traan. Mee z'n vust stomp-
te-n-ie ze 'r as 't ware uit.
,,'k Vind 't nie mooi van oew, Dré III".
Da wier 'in te machtig.
Oow, wat had ie 't géren goed gemokt, amico, maar
hier Op straat
En ging raad meer wetende, harste n ie uit, mee
vervloekten spijt: „allemaal do schuld van dat akeliee
wijf." Hij stampvoette op de keien.
Toen draaide-n-ie z'n eigen om, zette-n-'t op 'n loo
pen en verdween.
Amico, 'k had mee 't manneke te doen. Erg te doen,
maar 'k voelde da'k zoow doen moest.
Da k effetjos 't jonge bomke huigen moest.
Maar as ik alleen veurtsjokte mee m'nen wagel,
dan was 't toch net eender, of 't zonneke weg was ge
kropen, achter 'n vuil woikenklodderkc.
En as ik 'n uur later m'nen zakdoek zocht en toen
in zijn dooske „roosjes" klauwde, nouw, toen,
ollee, ik had er géren heel m'nen ontvaangst van
d'n raergen veur gegeven, as ie weer bij me was ge-
wiest en ik had kunnen zeggen: „ollee, stikt er nog
maar 's eentje op, de vredespijp, schoefeltje."
Wanneer ik weer op huis aanging, hé'k geregeld
veuruit getuurd, omdat 'k 'm zoow haalvclings ver
wachtte.
Maar niks te zien.
Kwam ik d'n erft op, niks te zien!
Wel sodemacrcl!
Kwam ik binnen, niks te zien
„Wa-d-is-t-er me Dré gebeurd?" vroeg Trui.
Goddaank. Hij was dus thuis gewiest. En meteen
vond ik me-n-eigen 'n bietje dwaas, da'k mc zóów
ongerust gemokt had.
„Niks", zee ik.
„Loopt", zee Trui: „da's 't zelfste aantwoord as
dieën kleine me gaf, toen ie zoow onverwachts trug-
kwam.
Daar moest ik om lachen, amico. Hij wilde sjuust
as ik, de zaak onder vier oogen houwen.
„Waar is ie. Trui?"
„Fietsen!"
„Oem!"
„Hebben jullie ruzie g'ad, samen?"
Ik knikte, lachend, ,,'n Bietje ja, niet van betce-
kenis!"
„Kn is ie toen zoow maar weggeloo
„Mensch, schei uit en schept 'n bordekc-n-eten op.
Ik val om tenostenbije."
Onder 't eten zag ik 'm ineens deur 't raam naar
me kijken. Mee da'k 'm zag, liet ie z'n eigen zakken
en verdween weer.
„Sufferd", docht ik: „kom nouw toch hier."
'n Uur later, op d'n akker, waar ik groenten uit-
dec veur mergen, kwam ie naar me toe. llicr waren
me alleen.
Luankzaam
Eindelijk stond ie schuin achter me.
'k Dee net of ik 't nie wist.
„Opa
Heel zachtjes klonk 't.
„Opa", wat harder.
Toen draaide-n-ik me-n-eigen om.
Z'n haandjes in z'n zakken, tot knustjes gebald,
z'n kopke omlaag, zoow keek ie me heel evekes aan
van onder z'n wimpers uit.
„Dag boske!"
En hoep! Daar sloeg ie z'n steuvige ermen om
m'n nek, en z'n tranen liepen in m'n hemdeboordje.
Amico, 'k had er genogt aan. horre! 'k Besefte
wa-d-'nen kwaaien, broerden dag ie achter z'nen rug
had.
„Ik docht", treiterde-n-ik nog even: „ik docht
eh hem! da-d-ik kon st
Maar allebei z'n knustjes biew ie veur m'nen mond.
„Neeë, neeë, opa, niet zeggen!"
En daarop zenuwachtig -wild: „ik héb dat niet ge
meend!"
Ochèrme, wa was ie ongelukkig.
„Da weet ik ommers wel, boske!"
Toen brak de zon deur veur 'm.
En sjuust as altij op „plechtige" momenten, klom
ie nog 's in m'n nek, vcrinneweerde m'n ooren en
zee: „goeie, goeie, lieve opa van me!"
En onwillekeurig docht ik op da?elfde oogenblik,
as ie as 'n klein kindeke op m'nen nek gekropen zat
en m'n ooren van m'n kop sleurde, aan z'n fiere
houdingske van vanmorgen, toen ie z'n „roosje" op
stak
„Nouw", zee ik: „ga-d-'s staan Dré III".
Toen nam ik 't dooske uit m'n zak, hiew 't 'm
open veur, ik nam er ok eentje veur d'aarigheid en
zee: ,zoow, stikt 's op, dan rooken me samen de vre
despijp!"
Wa was ie gelukkig.
meer kwaad dan goed. Wij waren zoogenaamd da
winnende partij, maar in werkelijkheid zullen we
den oorlog nimmer te hoven komen."
„Nimmer" is een heel sterk woord", merkte hij op.
„Dat weet ik wel. Ik bedoel echter dat de gevolgen
zich nog in verschillende generaties zuilen doen
gelden, evenals een stroom van haat, die zich dage
lijks verder en verder verspreidt.' Er was een
hartstochtelijke klank in haar stem gekomen, en
haar wangen gloeiden. „Het is afschuwelijk er aan te
moeteh denken. Men doet zijn uiterste best het ou
dere... het goede gedeelte er van te zien, maar het
is zoo hitter klein vergeleken hij het slechte deel."
„En je bedoelt dat je hierover nxoet tobben?" vroeg
hij.
Ze keek hem aan. „Jij dan niet?"
Hij schudde met het hoofd. „Eerlijk gezegd, nee.
Ik heb altijd geweten dat dc wereld en de inenschen
verre van goed waren, en natuurlijk heeft do oor
log alles nog verergerd. Dat kon nu eenmaal niet
anders. En vvo moeten er doorheen." Hij hield in
eens op, om daarna te vervolgen: „liet eenige ver
standige wat we doen kunnen is datgene te waardec-
ren wat er per slot van rekening nog over is."
„Men vraagt zich onwillekeurig telkens af of er
iets over is gebleven", zei Marcia zacht.
„Het is niets voor jou dat te zeggen", protesteerde
hij. „Je bent nooit pesimistisch geweest."
„Nee, en ik wil het ook liever niet worden." Rij
dc laatste woorden dwong ze zich tc glimlachen.
„Ik vind dat pessimisme eigenlijk een ander woord
voor lafheid is, geloof jc ook niet?"
„Ik denk niet dat jij daarvan te beschuldigen
bent", zei hij. „Jc moed zal dikwijls genoeg op do
proef zijn gesteld."
„Wat ken je mc slecht", zei ze ineens.
„Werkelijk?" En plotseling kwam er in zijn stem
een klank, die haar verschrikte. „Denk je dan soms
dat ik ooit heb kunnen vergeten, hoe jij toen ik
in doodsangsten verkeerde, mc met je armen be
schermde?"
Ze voelde dat het heetc bloed naar haar wangen
steeg, niettemin deed ze haar uiterste host er lucht
hartig overheen te spreken. „Toen was jij eveneens
dapper. Iedereen die gewond werd zooals jij was
van streek geraakt. Ik was nooit bang in jouw te
genwoordigheid, want ik had het gevoel dat ik door
alles heen op je kon rekenen!"
„Dank je", zei hij zacht. „Ik hoop dat jc nu nog
precies zoo over me denkt."
Ze antwoordde hem niet in woorden, maar ze
schonk hem haar lieven, vriendelijken glimlach,
daar er op dat oogenblik een waar krijgsgeschreeuw
werd gehoord uitgestooten door Peter en de twee
kinderen.
„We hebben ze vlug geloopen", riep Marcia uit.
„Dat doen ze altijd wanneer we het niet noodig
vinden", merkte Eric spottend op.
Ze keek hem glimlachend aan, en liep daarna op
de kinderen toe.
