De Brabantsche Brief
Een Huwelijk
Prijsdaling.
van
Zaterdag 21 April 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9469
Dit is Saladine's eerste voorjaar
Ulvenhout, 17 April 1931.
Mcnier,
Veur 'non bocrenmensch
Js 't misschien 'n bietje
vrimd, ongewoon. maar
zoozauw as ik 'smergens
dc buitendeur opengooi, is
't gewas achter m'nen erft,
m'ncn eersten kijk nie naar
waar 'k nog 'n lupko grond
heb leggen ('t is mn' ére
beesjesveld), maar altijd
naar m'nen notenlèèr.
Achteraf, nouw ik daar
zoow hij denk. 'non
mcnsch hee soms wel duu-
tend vast gewoontekes, zon
der dat ie zé z n eigen be
wust is, maar achteraf is da misschien wel te
verstaan, uit 't lawijd van die honderden druktcma-
korkens van veugeltjes, die dc mergenlochten vol-
kwetteren, van uit dieën ouwen notenkruin.-
Da begint op d n oogenblik al veur vijven! Maar
dan is 't ok al volop dag.
En 't spektakel van die levensdriftige veugeltjes
klettert en „hagelt"' oew de bedstee uit.
Maar 'k wouw dan gezeed hebben, hoe 'k eiken dag
eerst m'nen notenlèèr „zocienmergen" zeg en dan
meteen 's opneem, hoe 't jaar erbij staat.
Boomcn, amico, zijn de kalenders veur d'n mensch,
die van d'n buiten houdt
Ik weet zeker, da menigen zieken mensch, om
s' 'n veurbildjo te nomen. z'nen troost gevonden
hee, in 'non boomkruin, waarin ie te turen lag, dag
aan dag en menigten nacht zelfs, deur de openings-
kes van dc gordijntjes veur z'n raam. De mennigten
zieken mensch deur zo nen boom, desnoods 'n paar
takken van zo'nen boom, mee dc natuur bleef mee
leven.
Waant 't is dn' dieppeinzenden, d'n wezenlijk-seer-
jeuzen mensch, die mee 'n heel klein bietje tevrejen,
heelegaar content is! En 'non zieke i s seerjeus. En
't sprikwoord: da-d-'nkinderhaand gaauw gevuld is,
is de grotstc kletskoek, die 'k ooit geheurd heb. D'n
mensch, die op da sprikwoord afgnat en mee 'n miel-
jonairsgezicht aan 'n boskc van vijf jaren zegt: „nouw,
Bart je, das braaf horre; en nouw ineugde gij 's persits
zeggen wa ge veur oewen verjaardag van oome Kees
hebben wil dieën mensch zal gaauw zien, dat ie
kaptalen tekort komt, om Dartjc z'n wenschkes te
vervullen. Waant op z'n minst vraagt is 'n vlieg-
machien, 'n pèèrd en 'n kanon en om oew nie in twij
fel te laten of mee verkeerde bodschappen thuis te
laten komen, zee-t ic erbij: „maar écht hoor, oome
Koes, nie van soklade".
Nouw weet ik wel, da ge misschlent zeggen zult:
„houwes, Dré, as ge da manneke dan 'n chocoladen
vliegmachien gift. is ie content", maar dan durf ik
oew te zeggen, amico, da g'ocw eigen in da manneke
lillijk vergist hebt!
Zekers, hij pakt de chocoladen vliegmachien aan,
maar z'n ogskes gaan naar achter oewen rug. naar....
't échte! En as er da dan nie is, dan hebt g'oew ver
trouwen bij Bart veur de eerste jaren verspuldj Dan
nimt ie oew nooit meer seerjeus; ziet oew nie meer
veur „vol"' aan! De complementen van Bartjes!
Neeë, 't is d'n grooten, d'n wijze mensch, die mee
*n bietje tevrejen is!
Die aanvaardt éénen knoestigen boomtak veur de
lieele natuur.
Die ziet den morgen mee gouwen gloed op dieën
takkeknoest klimmen. Die ziet er de veugels in zin
gen, koketteeren, paren en d'r nestje bouwen en dan
wit ie: 't is Mei op d'n buiten. Hij ziet d'n dag van
d'n tak afglijeu en dn' nacht komen, die om d'n tak
gaat hangen. Hij ziet de zuiveren maan onder, achter
en boven d'n tak. hoogcr en hoogor naar de toppen
van de sterren klimmen en hij zal inslapen, deu/.en
van alles verstoken mensch, mee 'nen trek van pla-
zier om z'nen mond. Waant z'nen droom is 'n groen-
pèèrlmocrige onendigheid, schoon en wijd as d'n da
geraad, en daarop staat geschaduwd, in evenwicht
van schoone lijnen, d'n maanbeschenen tak en taks-
kes, lijk 'n sproke-woud, nog nooit beschadigd deur
menschenvoetcn en menschenlawijd. Hij sluimert in
d'n hof van Önzenlievcnheer, in 'n gouwen, wijden
ruimte, zonder de grens van 'nen horizont zelfs.
En as d'n dag ficgint te gloren, daar ver aan d'n
kim en toch zoow dichtbij dieën mensch „zijnen" tak,
dan wordt d'n droom werkelijkheid. Waant dan,
dan stijgt 't goud van d'n dageraad ok wezenlijk deur
d'onendigheid der schepping. Dan sprankelt d'n goud
gloed op zijnen tak en op 't veeren-fluweel van 't
vcugeltje, dat op dieën tak woont. En in de oneindige
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
24.
Geruimen tijd stond ze met het kaartje in haar
hand en staarde er naar. „Kom als het mogelijk is,
en telefoneer, wanneer je verhinderd bent." Juist
iets voor hem om het zoo uit te drukken. Hij ver
spilde nimmer tijd met woorden, maar de weinige
die hij gebruikte, drukten duidelijk genoeg uit wat
hij bedoelde. Zo veronderstelde dat de meeste men-
schen hun afspraak met hem hielden.
Weer las zo do boodschap op het kaartje. „Ik ben
voor een paar dagen in dc stad..."
Klaarblijkelijk was hij voor zaken daarheen ge
roepen. Was Beter hij hem of kwam hij alleen? Den
kelijk alleen. Ja, Eric zou wel alleen wezen, en wil
de haar graag zien. Er bestond geenerlei motief,
waarom zo zou weigeren hem te ontmoeten. Had
ze hem niet beloofd goede vrienden met hem te
zullen blijven? Wat zou ze doen? Hem opbellen en
hij haar to dinecren uitnóodigen of regelrecht naar
dc Rcgcncy gaan?
Voor een kort oogenblik aarzelde ze, en toen was
het haar volkomen duidelijk wat ze prettiger vond.
Indien hij hij haar thuis kwam dineeren, moest ze
hem aan Everard voorstellen, en dan zou haar echt
genoot zooals gewoonlijk geheel in zijn eigen ge
dachten verdiept zijn en zoo goed als niets zeggen.
Oh, nee, Eric kon natuurlijk niet begrijpen, dat haar
man niet altijd zoo was, en zou z.ich een idee vor
men dat verre van gunstig genoemd mocht worden.
Ze was er van overtuigd dat Everard allerminst
interesse voor Eric zou voelen, en ze wilde haar
„idylle in Cornwall" evenals verschillende van haar
lievelingsboeken als een' schat bewaren, waarover
zo niet niet anderen kon spreken.
stilte van d'n vroegen mergen schijnt 'n zachte mu
ziek te suizen langs de eerste zonnestralen, in die
schemerige ziekekamer.
'k Heb nog al 's brieven ontvangen van zulke wijze
zieken, die dochten da ze mijn bedaanken moesten
veur huiliën tak! Ollec, misschien hadden m'n
brieven mee 'nen goedbedoelden vinger naar zijnen of
beuren tak gewezen, maar 't was dieën tak zeivers,
die bottend, bloeiend, vrucht- en bladdragend, d'n
zieke had geholpen as 'nen wondersrhoonen scheurka
lender, deur de tijen van 't wisselende jaar. In de
tijen van d'n goudbladorigen tak, d'n kalen tak, d'n
hesnecuvvden of beijzelden tak, d'n bottonden, bjosse-
menden en vruchtdragenden tak, ja, daar gebeurt
dan veul. heel veul in 't stille loven tusschen zo'n
stuk hout en 'nen peinzenden mensch.
En zoow zee ik ok aan t' begin: hoornen zijn kalen
ders veur veel mcnschen; seerjeuzo mcnschen dan!
'k Heb 'r 's eenen gekend, hij woonde in een van
onze groote stejen, die mee 'n soortement van ver
doken trots op z'n drukke, rendeerende zaken, vertel
de, dat ie ennigte jaren achter mekaar gin blaaikes
aan de boomcn had zien komen of vergaan.
„Wat hadde «ij misdreven?" vroeg ik.
,,'k Begrijp oew nie?" vroeg ie terug.
„Veur welk misdrijf bedde gezeten, as ge da beter
verstaat", zee ik.
„Ik bedoellachte-n-ie: „da 'k 't zoow druk had,
da k nooit uit m'nen winkel kwam."
„Oooow", peinsde-n-fk haardop: „maar eh
's Zondagsmergens dan
„'s Zondagssmorreges?? 's Zondagssmorrcges?"
„Ja, as ge naar dc kerk gong!"
„Haha, die is goed! Naar do kerk Dré, 'k
had wel wa beters te doen!"
„Wa clan, 't leven van 'nen gevangene leiën?"
„Neeë, dattef" zee-t-ic en toen mokte-n-ie mee
duim en vinger 'n geldtellende bewegink.
De rest bespaar ik oew. Amico, dcuzen mensch was
verstompt tusschen vier-om-'n-dubbeltje (hij had 'n
sigarenzaak) en 't natellen van de laai, as iedereen
weer sliep.
Had ie maar één boomkc veur z'nen winkel g'ad,
inplak van asphalt, dan was 't aanders mee 'm ge-
loopen.
I)e kearel hee jaren „gezeten" tusschen vier muren
van sigarenkistjes en is op 't lest toch nog erm, na
veul eenzaamheid, gestorven.
Waant z'n harsens waren verdord in 't tabaksstof
en hij kost z'n verdiende centjes dus nie bij mekaar
houwen.
Kerstmis, Oud- en Nuuw, Paasch, Pinkster, en zoo
voorts, bestond nie veur hum. Waant hij had ginnen...
„kalender" van Önzenlievcnheer. Zijn jaren bestonden
uit 364 keer de laai natellen, na 20 uren vier-om-'n-
dubbeltje.
't Is d'n buiten, desnoods eenen boom, die d'n
mensch brengen mot tot diepere, tot schoone gedach
ten, die de wondere harsenpan wèèrdig zijn.
D'n buiten, de lochten, de veugelen, de bosschen
vertellen mijn van Paasch, van Pinkster, van Kerst.
Nie 't rooie cijfer op d'n pampicrcn scheurkalender.
As ik daar op aangewezen was, 't gong mee mijn
misschien krek as mee dieën sigarenpin.
Heel 't jaar op asphalt en hogstens ééns in 't jaar
veertien dagen naar 'n Zwitsersch „kijkspul",
da wordt de schepping dan veur 'nen verdorden
mensch, daarvan leert 'nen mensch nie leven en
nie bidden.
Zo'nen mcnsch is 'nen gevangene, al staat-ie op 'n
gegeven moment boven op 'nen Alp.
Maar 'k ben aarig van m'n chapiterke gesukkeld.
'k Wouw gezeed hebben, as ik Zondagmergen dc
klink van m'n deur omgegooid had en in d'n noten
lèèr keek, dan viel m'n pepke uit m'nen mond.
- en reeds zijn Saladine en jonge, malsche sla vast aan elkaar verbonden. Duizenden
vrouwen namen een proef en ondervonden dat malsche sla Saladine vraagt
Tevens maakt U met deze voortreffelijke slaolie een veel smakelijker mayonnaise
en het gaat veel vlugger.
Een proef met Saladine is een aanwinst voor Uw keuken.
Haar idylle in Cornwal... Hoe onbeschrijfelijk ge
lukkig was ze daar geweest, en Welk een heerlijk
toevluchtsoord bleek ze daar gevonden te hebben.
En nu leek alles haar zoo veraf en lang geleden toe.
Niettemin was de kleinste kleinigheid niet door
haar vergeten. Elk voorval lag als een fotografisch
beeld in haar geheugen geprent: de uitgeholde rots,
de klippen, het rijzende water en de zeemeeuwen.
Onbewust slaakte ze een diepen zucht. Ze keerde
zich om en ging naar boven om zich te vcrkleedcn.
Oh, do zee... ja, die had een saffierblauwe kleur ge
had!
De luiken waren reeds gesloten, en eensklaps
kwam het verlangen over haar weer in Cornwall te
zijn, den zilten zeewind om haar slapen te voelen
en over de heide te kunnen dwalen. Het leek haat
toe alsof zo den regen tegen haar gezicht voelde,
zooals op dien avond, toen ze verdwaald raakte en
Eric weer ontmoette. Het verlangen knaagde op een
wanhopige manier aan haar hart en er was een
vochtige glans in haar oogen gekomen.
„Dineert U vanavond thuis, mevrouw?" vroeg
haar kameniertje.
Marcia schrok uit haar gepeins op. „Oh, nee,
Hobbs," zei ze langzaam. „Ik dineer met een ouden
vriend in de Regency. Zeg echter aan Wilson er o;i
te erkenen dat mijnheer Templeton thuis kan ko
men. De auto moet om half acht voor zijn."
„Ja, mevrouw. En welk toilet zult U dragen?"
„Ik weet het niet", zei Marcia, en eensklaps ver
scheen er een stralende glimlach om haar lippen.
Eric had haar nog nooit in avondtoilet gezien, én
zij hem evenmin in smoking. „Mijn lichtblauwe kan
ton japon", gaf ze te kennen.
„En het paarlsnoer, mevrouw?" vroeg Hobbs.
Weer lachte Marcia. „Zooals je wilt, Ilobbs. Maak
mo echter niet él te mooi, want het is niet voor
een gala-partij."
Toen ze gekleed was sloeg ze een licht blauw ffu-
weclen avondmantel over haar arm, en wilde naar
beneden gaan.
„Wilt U zich niet eerst in den spiegel bekijken,
mevrouw?" vroeg Hobbs verwonderd.. „Het is nog
erg vroeg."
Marcia stond stil en zc was er zich ineens van
bewust dat ze zich inderdaad te veel had gehaast.
Om haar kameniertje genoegen te doen liep ze op
den spiegel toe en bekeek haar beeld aandachtig.
Dit deed zc volstrekt niet uit ijdelheid, want dat
was zo allerminst.
Ze onderzocht haar uiterlijk met critische blikken
en wendde zich daarna tot Hobbs. „Ik zie er keurig
uit, Hobbs. Je zult eer van je werk hebben" zei zc
met haar lieven glimlach.
Hobbs bloosde om het compliment, maar toch was
cr een blik van verbazing in haar oogen. „Ik heb
werkelijk niets bijzonders gedaan, mevrouw."
„Je maakte me heel aantrekkelijk", lachte Marcia.
„Dat deed je."
Terwijl zo de trappen afging, drong het echter
heel duidelijk tot haar door, dat iets anders dan
Ilobh's handen het tooverwerk hadden verricht Bij
een wending van do trap zag zo den hoed en jas
van haar man aan den kapstok hangen. Hij was
dus thuis gekomen.
Hij keek haar met zijn gewone kalme uitdrukking
in de oogen aan. „Ga je uit, beste kind? Dat dacht
ik wél; ik zag de auto voor staan."
Ze was intusschen in de hall gekomen en stond
voor hem.
„Het spijt me ontzettend, Everard, want ik had
niet gedacht dat je thuis zoudt komen. Ik ga met
een ouden vriend in de Regency dineeren."
Hij boog zich tot haar over en kuste haar. „Waar
om niet. kindje?"
„Zul je je niet eenzaam voelen?" vroeg ze.
Hij keek haar vol verbazing aan. „Nee, ik zal het
ontzettend druk hebben, want. cr valt vanavond nog
heel wat te doen."
Voor een kort oogenblik stond ze besluiteloos voor
zich uit te staren. „Ik zou hem ook kunnen opbellen
en hem verzoeken hier te komen eten. Heb je dat
liever?"
Hij schudde heftig met het hoofd. „Vanavond als
jeblieft niet. Ik heb veel te veel te doen. Een andere
keer misschien. Ik denk dat ik maar in de biblio
theek eet!'
„Ik zal het. in de keuken zeggen."
Hij hield haar tegen. „Nee, doe niet. zooveel moeite.
Ik zal wel even gaan. Maak dat je wegkomt, kindje
en amuseer je." Hij glimlachte zooals hij tegen een
kind zou hebben gedaan, nam haar mantel van haar
arm en bekeek dien. „Je ziet er prachtig uit, Marcia.
Trek je die japon ook nog eens ter eere van mij
aan?"
,Nen groenen sluier was over 'm gevallen. En as
ik zeg „groen", dan zeg ik da maar bij gebrek aan
n' gepast woord veur die wondere tint, die één spran-
kcling van prille nuuwheid was, dcurschijnend en fel
as 'n mieljoen braandende kèèrskens.
In ééncn nacht was de Lente opengegaan in dieën
steenouwen boom.
Al z'n knopkens had ie losgelaten, daar, daar wees
mijnen „kalender" de zomer gaat beginnen!
Én as ik op d'n weg kwam, dan waasde icvers de
zelfde groene lieveling deur al 't gebomte en struikge
was.
Amico, ge kunt maar haalvelings beseffen hoe
schoon 't op d'n buiten is.
Ulvenhout is nouw op z'n Paaschbest! 't Schoone
veurjaar, 'e malsche tij da klatert in m'n zielement,
't N'uuwe, wemelende licht poeiert as gouwen strooi
sel uit dc pure blaauwe lochten, die strak gespan
nen staan, achter 't bottende hout van poppelieren,
linden en eiken.
En heel, heel uit de verte, zoo diep wel as d'n ho
rizont, daar komt uit lilakleuren aangedreven iets
feestelijks van deuzen tijd en da mot Pinkster worren.
't Zit al in d'n violetten kim as 't avond wordt. Het
hangt al in 't eikengroen van onze ouwe dreven, lijk
't. rooie kalendercijfcr, da deur de blaaikes henen
schijnt
Amico, 'k gaai d'r maar afscheien. 'k Mot nog 's
efkens, veur de zon heelegaar verzonken is, daar
achter 't mastengroen, efkens m'n pepke gaan leeg-
rooken in de eikendrcef, op „mijn" bankske, waar
'k in deuzen tijd zoow gèren zitten mag, alleen mee.»
I)a's privé.
Maar 'k mot toch efkens, zoow maar mee m'n pepke,
gaan daanken veur deuzen schooncn dag.
Dus tot de nostc week.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
Nu gaan de prijzen dus omlaag,
Dat was niet te vermijden,
Het wordt voordeelig, inderdaad,
Want, wat men ook betoogt of praat,
De prijzen mind'ren, da's niet kwaad,
Vooral in deze tijden!
In 't vrijheidsland Amerika
Begon de eerste daling.
De auto's minderden in prijs,
Hoewel ik niet per auto reis,
Ik heb geen geld voor 't rijbewijs,
Zelfs niet op afbetaling!
Toen volgde 't and're voor en na,
't Ging alle perk te buiten,
De vliegmachine werd goedkoop,
Hoewel ik toch maar liever loop,
Ik ben niet bang, maar 't kost een hoop,
En wie verschaft de duiten?
Vervolgens kwam ons werelddeel,
Het Pond, de Mark werd flauwer,
Ik had mijn Ponden juist verkocht,
Ik houd niet van papieren bocht,
Zoo raak je leelijk in den tocht,....
En 'k was toevallig gauwer!
Maar eind'lijk, hier in Nederland,
Begon de groote schuiver,
d'Effecten daalden haast per uur,
Maar voedingsmidd'len zijn nog duur,
En dan, hoe staat het met de huur?
Die punten zijn niet zuiver!
Nietwaar? De prijzen gaan omlaag,
De storm is aan 't bedaren!
De duurte raakt compleet van streek,
Want uit mijn huishoudboekje bleek:
't Scheelt zelfs een kwartje, elke week,
Of bijna drie sigaren!!
April 1934.
KROES.
(Nadruk verboden.)
Hij sloeg den mantel om haar schouders.
„Wel te rusten, Everard. Ik zal je niet storen als
ik terug kom. Ik heb dit toilet al zoo dikwijls ge
dragen, domme jongen. Het is geen nieuwe japon."
Weer zag hij haar aan. „Niet? Ik dacht dat het
een nieuw toilet was. In ieder geval kleedt die kleur
je uitstekend. Wel te rusten." Hij kuste haar op het
voorhoofd. „Amuseer je."
Hij bracht haar naar de auto en bleef staan tot
dat dc wagen zich in beweging zetten. Hij wuifde
nog toen ze den hoek van de straat omreed en met
een impulsief gebaar wierp zc hem een kushand toe.
Hij zag het echter niet meer en was naar binnen
gegaan. Ze leunde in de kussens achterover en een
eigenaardig gevoel van opwinding maakte zich van
haar meester. Waarom had haar man haar zoo strak
aangekeken? Wat kon hij ontdekt hebben?
Dc Regency lag in een der rustige zijstraten van
Piccadillv, en het was voor het eerst dat ze dit res
taurant bezocht.
Het hotel maakten van buiten al dadelijk een vre-
digen, prettigen indruk en het was juist een gele
genheid, waaraan Eric boven andere hotels de voor
keur moest geven.
De draaideur stond open. Zc ging een hall binnen,
waarin zich een groote fontein bevond. Hij kwam
dadelijk op haar toe, met denzelfden glimlach waar
mede hij haar die dagen in Cornwall placht te be
groeten. Zijn hand sloot zich vast om de hare.
„Het is verrukkelijk je weer te zien," zei hij.
Ze lachte vroolijk. „Waar zijn wc op het oogen
blik? In het verleden of het heden?"
„Precies tusschen de twee in," antwoordde hij da
delijk.
Hij nam den mantel van haar schouders en ze
merkte dat hij haar vol belangstelling aanzag. On
willekeurig verscheen er een glimlach om haar lip
pen, want ze had dat niet van hem gedacht.
„Draag je je pleegzusterskostuum nog wel eens?"
vroeg hij zacht.
„Nee," antwoordde ze. „Had Je verwacht me van
avond daarin te zien verschijnen?"
„Ik zou het heel prettig vinden je den een of ande
ren dag nog eens in die uniform te zien," zei hij.
„Die die kleeding hoort meer bij je."
„Kunnen kleedercn inderdaad zulk een groot ver
schil te weeg brengen?" was haar volgende vraag.
„Ik weet het niet," zei hij eenvoudig. „Ik heb jou
