Arrondissementsrechtbank te Alkmaar,
Een Huwelijk
Zeven fietsen gestolen.
Heil o. Helder, Schapen.
MEERVOUDIGE STRAFKAMER.
Zitting van Dinsdag 21 April.
Egmond aan Zee.
JANTJE DE KNEUT ALS REVOLVERHELD.
De Egmonder visscher Jan D., 'n lid uit het gezin,
waarvan de mannelijke leden bekend staan als de
„kneutjes", is een broeder van den jongeman, die in
een Novembernacht van 1932. gedurende een stroop
tocht in de duinen, in een conflict met een jacht
opziener Joop v. d. Berg, werd neergeschoten.
Ook Jan D. is een hartstochtelijk strooper, een
hartstocht, die door den treurigen toestand in het
\isschershedrijf nog wordt aangewakkerd en hij is
dan ook een haoittieelen klant van den kantonrech
ter. Ook in den nacht van 8 Februari bevond Jan
zich met zijn broer Kees op het strooperspad in de
Berger duinen en werden de heeren alstoen door
den rijksveldwachter v. d. Leeghte en zijn collega
W. Mol betrapt en nagezeten. Onder deze achtervol
ging loste Jan D. een revolverschot, waardoor de
politiehond van Mol. die ook aan de achtervolging
deelnam, aan zijn poot werd getroffen. Aanvankelijk
werd vermoed, dat de kneut het op de veldwachters
had voorzien, en werd hij gearresteerd en in voor
arrest gesteld. .Tan beweerde evenwel te hebben ge
schoten. om zich tegen de aanvallen van den hond
te verdedigen en werd hij na eenigen tijd te hebben
gebromd, uit de voorarrest ontslagen.
Hedenmorgen stond hij terecht en was de revolver
als stuk van overtuiging aanwezig.
Aan Jan D. was bij dagvaarding ten laste gelegd
dat hij op S Februari, me» honden op konijnen stroo-
pende. geen aandacht had geschonken aan het bevel
van v. d. Leeghte om te blijven staan en voorts dat
hij op den hond van W. Mol een schot uit een met
scherp geladen browning loste, waardoor de hond
werd verwond.
V. d. Leeghte had onder de achtervolging duidelijk
opgemerkt, dat verdachte zich omdraaide en op den
hond schoot, ook schoot Jan D. later op den hond
van zijn collega Mol, met gevolg dat het dier in den
linkervoorpoot werd gewond, aan welke verwonding
deze hond later is gestorven. Deze hond was geen
gedresseerde rijkspolitiehond en had lang niet zoo
veel waarde als de hond van v. d. Leeghte, die f 80
van aankoop kostte, waarbij nog kwamen de onkos
ten van africhting.
Door Jan D. werd beweerd, dat hij het bevel om te
blijven staan niet had gehoord. Hij had op een zwar
te hond geschoten, omdat deze hein aanviel.
Door v. d. Leeghte werd getoond het door een schot
getroffen linkerpoot-voorbeen van den gestorven
hond. v. d. Leeghte had de persoonlijke meening, dat
het laatste schot eigenlijk was bestemd voor de veld
wachters.
Dat is hem niet ten laste gelegd, vermeende presi-
il<mt mr. Ledeboer.
In ieder geval was de aanval van den hond niet
zoodanig, dat het schot gewettigd was, zei v. d.
Leeghte.
De verdachte toonde een rooden halsdoek, waar
van een reep was afgescheurd, zoo hij beweerde
door den zwarten, hond, die hem aanviel. Hij had
niet de bedoeling den hond te raken, meer om hem
af te schrikken.
Mr. Judel, de raadsman en verdediger van ver
dachte, richtte met betrekking tot het schieten door
zijn cliënt eenige vragen aan getuige v. d. Leeghte
cn informeerde ook naar den kogel, die echter niet
is gevonden.
De rijksveldwachter Mol, als tweede getuige ge-
in'crpellcerd, onderschreef de verklaringen van zijn
j collega, die op een afstand van 25 a 30 meter dui-
idelijk had gesommeerd. Getuige had niet gezien,
[dat .Tan D. op zijn hond had geschoten. Later be-
merkte getuige, die de schoten wel had gehóórd,
dat zijn hond gewond was. De hond viel niet aan,
omdat hij daartoe niet het bevel „vast" had gekre
gen; wel sprong hij om Jan D. heen.
De veldwachter reclameerde voorts f 80 voor den
hond en f 25 voor geneeskundige behandeling, scha
devergoeding.
Verdachte verklaarde dat het voor hem geen kunst
zou geweest zijn, om den hond dood te schieten. De
prijs voor den hond vond verdachte zeer hoog.
Pleiter betwijfelde of verdachte, een werklooze
visscher, 'n dergelijk bedrag wel zou kunnen opbren
gen.
De president bracht verdachte.in herinnering, dat
hij door het Hof te Amsterdam *vas veroordeeld tot
14 dagen gevangenisstraf wegens mishandeling van
een ambtenaar, het viel dus te betwijfelen, of hij aan
een bevel van een ambtenaar om te blijven staan,
zou voldoen.
Verdachte repliceerde, dat geen enkelen strooper
aan 'n dergelijk bevel, op 25 of 30 meter afstand ge
geven, zal gehoorzamen, bovendien had verdachte
dit bevel niet gehoord.
Ben je doof?, vroeg de president.
Nau, oewel 'n beetje, antwoordde Jan, tot alge-
mecne hilariteit der supporters in den engelenbak.
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
20.
HOOFDSTUK VI.
Plannen.
„Nu heeft Everard bereikt wat hij bereiken wilde,"
merkte zijn zuster met een zeker sarcasme op. „Ik
wist wel dat het hem zou lukken. Dat gebeurt altijd
wanneer hij eenmaal zijn zinnen ergens op heeft
gezet. Het is echter heel eigenaardig dat hij het de
moeite waard heeft gevonden."
„Beste kind, een adellijke titel," protesteerde Lady
Barrowdale. „Die komen tegenwoordig heusch niet
meer zoo veelvuldig als vroeger voor. Gelukkig dat
hij een zoon heeft. Wat zal Marcia trotsch wezen."
„Ze heeft zich uiterst bescheiden terug getrokken,"
merkte Lillith op. „Ik kan het haar waarlijk niet
kwalijk nemen. Die menschen van de Pers kunnen
geweldig hinderlijk wezen. Vanmorgen is er nota-
bene een van die heeren bij me geweest om te vra
gen hoe lang zij in de oorlogsjaren verpleegster is
geweest. Alsof men tegenwoordig nog aan dien tijd
zou terug denken. Hij wilde een portret van haar in
do uniform van het Iloodc Kruis hebben. Ik gaf hem
te kennen niet te gcloovcn dat er een bestond, en
ik voegde er aan toe. dat het verpleegsterscostuum
vermoedelijk verbrand was."
„Oh, nee, dat zal die lieve Marcia nooit gedaan
hebben. Ze is met hart en ziel liefdezuster geweest,"
verklaarde de oude dame. „Ik heb haar nooit in die
uniform gezien, maar ik ben er zeker van dat ze
daarin verrukkelijk moet zijn geweest."
„Ze is altijd bijzonder knap." merkte Lillith zon
der eenig enthousiasme op. „Het is mij een raadsel
hoe zo zoo slank blijft, en het is me opgevallen dat
zo er den laatsten tijd ook weer wat beter uitziet.
Wellicht heeft de titel die haar boven het hoofd
1 Jaar pev. gevorderd!
De Officier, requisitoir houdende, nam niet aan,
dat verdachte, zooals hij ook had beweerd, de veld
wachters voor andere stroopers hield en hij toen
aan den haal zou zijn geennn. Zoo hard loopen
stroopers niet weg voor collega's.
Voorts hesprak de Officier de kwestie van het
waarschuwingsschot, nota bene. een waarschuwings
schot door een strooper! De rollen werden hier om
gekeerd en wel door n man. die niet eens een re
volver in zijn bezit mocht hebben!
De Officier zon trachten aan dergelijke praktijken
een einde te maken, dat zon aan het slot van zijn
requisitoir wel blijken.
Het was nog in het voordeel van verdachte, dat
de hond van Mol geen afgerichte politiehond was,
want ware dit- wel zoo geweest, dan zou de daad
van verdachte -worden aangemerkt als verzet tegen
de politie zelf!
De Officier wenschte verdachte, die zich reeds
vroeger tegen het wettig gezag keerde, met gestreng
heid te behandelen en requireerde hij tegen verdach
te 1 jaar gevangenisstraf.
Mr. Juriel wilde den Officier de door hem uitge
sproken illusie, dnf hij de zaak zwak vond. direct
ontnemen. Integendeel achtte pleiter zijn zaak zeer
sterk. Door pleiter werd voorts aangevallen de dag
vaarding en vermeende dat het geenszins vaststond,
dat verdachte -zich schuldig had gemaakt aan stroo-
perij of ecnigc andore jachtwotovortrcding. Fn
daarom was er voor verdachte en zijn metgezellen
geen motief om op een politicbevel te blijven staan.
Voorts trachtte pleiter aan te toonen. dat van op
heeterdaad betrappen geen sprake was. tot welk
einde door pleiter eenige desbetreffende arresten van
den Hoogen Rand werden geciteerd. Een cn ander
in verhand met de toepassing van art. 81 weth. van
strafrecht. Dat de hond van Mo! niet zon aanvallen,
kon verdachte niet worden gegarandeerd, znoals
pleiter illustreerde door een toepasselijke anecdote.
Ten slotte achte pleiter beide feiten. .Tan D. ten
laste gelegd, niet bewezen of niet strafbaar en con
cludeerde pleiter vrijspraak en ontslag van rechts
vervolging.
De Officier verdedigde hierop nog nader zijn dag
vaarding en de daarmede verband houdende hoogo
eisch cn werd vervolgens door pleiter beantwoord,
waarop de behandeling werd besloten en de uit
spraak bepaald op a.s. week.
EgmondaanZee.
DE PROTESTEERF.NDE STROOPER BOFTE NIET.
De visscher Aldert Zw. uit F.gmond aan Zee, ont
haald op een boete van f 15 of 15 dagen, benevens
verbeurdverklaring van zijn strikken, was ook in ap
pèl gekomen met een minimum succes. Bevestiging
werd gevorderd, maar dank zij z'n onverstandig ge
leuter, ditmaal te noteeren op f25 boete of 25 dagen.
ONRECHTMATIGE ONTEVREDENE.
De landarbeider Gerrit St. uit Egmond aan Zee
was veroordeeld omdat hij, rijdende op een fiets, zich
aan een auto had laten voorttrekken. Voorts had hij
op een verboden rijweg gefietst De straffen waren
hem ook te hoog, maar de Officier was zulks abso
luut niet met hem eens en vorderde bevestiging.
K
[8
V,
hing, haar nieuwe levenskrachten gegeven," eindig
de ze spottend.
„Niets voor haar, beste kind," zei haar schoonmoe
der verwijtend. „Ze geeft totaal niets om zulke din
gen. Daarvoor is ze veel te eenvoudig."
„Ze is volmaakt," lachte Lillith. „Ik begin het
heusch te gelooven. Ze vertelde me dat ze de vol
gende week end naar Gravbourne naar Dennis'
school zou gaan. Ze is ook een model-moeder, dat
kan niet ontkend worden."
„De kinderen zijn bijzonder aardig." oordeelde
Lady Barrowdale, volgens wier opvattingen alles
wat jong was, lief moest zijn.
Haar schoondochter antwoordde niet. Ze kon toch
moeilijk voortgaan met hatelijke antwoorden te ge
ven: er waren heusch belangrijker dingen te doen.
Met een eenigszins ongeduldig gebaar keerde ze
zich om.
„Everard is naar de Westkust getrokken om die
Coulson-zaak te behandelen, en hij vertelde me ver
der zijn vacantie in het gerechtshof of in zijn stu
deerkamer te zullen doorbrengen. In ieder geval
zullen we hem dus niet dikwijls te zien krijgen."
„Groote goedheid. Ik hoop dat hij een paar dagen
vrij zal kunnen maken om met Marcia op reis te
gaan," zei de oude dame verschrikt. „Ze heeft heusch
wel waf afleiding noodig."
Lillith lachte weer. „Ik denk dat ze zich best al
leen kan redden. Is U dan heelcmaal vergeten dat
ze de oorlogsjaren in Frankrijk doorbracht? Toen
was er ook niemand bij haar om haar to chapc-
ronneeren."
Om het een of andere motief had Lillith die nim
mer neiging had gevoeld als verpleegster op te tre
den, zich hierover geërgerd, en meermalen had ze
haar broer dan ook te kennen gegeven dat het on
verantwoordelijk van hem was geweest zijn vrouw al
dien tijd van huis te laten blijven.
Lady Barrowdale vond het blijkbaar niet noodig
hierover te argumenteeren. Dit verhinderde echter
niet hoe voor de zooveelste maal het verlangen bij
haar opkwam dat Marcia de vrouw van den tegen-
woordigon Lord Barrowdale had mogen worden, in-
nlaats van die van don thans in den adelstand ver
heven Sir Everard Templeton.
Ze twijfelde er niet aan of Marcia had op het
oogenblik iemands hulp en steun hoogrioodig. Op een
bijna onmerkbare wijze had de oorlog de jonge
vrouwen veranderd, oordeelde ze, gelijk dit met zoo
veel menschen geschied was.
Of was het door den vrede gekomen? Het viel
De rechtzaal was voor de variatie weer eens ver
anderd in een rijwiel magazijn. Niet minder dan 7
rijwielen stonden tegen de baliehank geëtaleerd. Rij
wielen van diversen bouw en strekking en niet min
der dan 11 getuigen waren opgeroepen om tot de ex
plicatie mee te werken. In deze omvangrijke zaak
verscheen als hoofdpersoon de 46-jarige rijwielhan
delaar Gerrit R. uit Heiloo sinJs 5 maanden logé
in het Huis van Bewaring alhier. Deze heer moest
thans terecht staan als verdacht van diefstal van
verschillende rijwielen, alsmede 'n damestaschje,
gepleegd te Alkmaar. Helder en Schagen.
Althans dat hij bedoelde rijwielen, wetendo dat zij
van diefstal afkomstig waren, had gekocht uit winst
bejag. In deze zaak trad mr. Phns op in kwaliteit
van iur. raadsman en verdediger.
Door den verdachte, 'n kort levendig en grijzend
kereltje, keurig gekleed, werd den diefstal ontkend,
wel gaf hij echter toe. bedoelde rijwielen te hebben
gekocht, echter met te hebben geweten, dat zijn ne
gotie door diefstal zou zijn veraregen.
Met uitzondering van eenige rechercheurs uit Alk
maar en Helder, bestonden de getuigen uit de besto
len eigenaars.
De president noemde hel adres, waar verdachte de
rijwielen had gekocht, het Mannetje in de Maan,
welk mannetje verdachte niet scheen te kennen,
wel had hij een rijwiel vlak voor den stal van Bloot-
hoofd gekocht van zekeren heei Visser, welke fiets
echter het ei gendom scheen te zijn van den heer N.
Slooten te Heiloo en had verdachte dezo fiets met
f 12-50 toe geruild met een aan den slager Pranger
toebehoorend rijwiel, getiteld „Gerinania De heer
Pranger had niets aan het rijwie! veranderd.
De verdachte schoof alles wat met de fietsen ge
beurd was, op rekening van deu mysterieuzen heer
Visser.
Rechercheur Vedder had in de werkplaats van
verdachte te Heiloo een onderzoek ingesteld en ver
schillende onderdeelen in beslag genomen.
De heer Hcndr.r Blankvoort, grossier ie Alkmaar,
behoorde ook tot de gelukkigen, wiens transportfiets
eclipseerde, liet weerzien in de rechtzaal was tref
fend. hoewel liet merk en het zadel was veranderd en
er een jasbeschermer was aangezet Ook dit rijwiel
had verdachte weer gekocht in den stal van Bloot-
hoofd van mijnheer Visser, zijn uitverkoren leve
rancier. De slager R. Snel te Heerhugowaard had dit
rijwiel op 13 Nov. in het café van Martin gekocht
voor f25. Later kocht hij er nog 'n rijwielplaatje en
lantaarn voor 5 gulden bij. Het rijwiel stond buiten!
Gevaarlijk werk om zoon rijwiel maar onbeheerd
buiten te zetten, zei mr. Ledeboer sarcastisch tot
verdachte.
(Vooral omdat mijnheer Visser, de onzichtbare man,
zoo dicht in de buurt was. - Verslaggever.)
Mevrouw Nieuwbuur-Jongmans te Helder had haar
rijwiel geplaatst voor het café van anderen Visser en
bleek bij haar terugkomst buiten het rijwiel verdwe
nen. Thans zag zij het terug in de rechtzaal. In het
rijwieltaschje zat een photo-étui. De kiekjes waren
er uit, die zal mijnheer Visser misschien op zijn hart
dragen., 'n Reuzebcl, die er nu op zit, was ook het
eigendom van mevrouw Jongmans niet.
Verdachte wist van deze fiets niets af. Misschien
door Visser in Bloothoofd's stal gezet!
Deze damesfiets was door rechercheur v. d. Burg
in beslag genomen in het „magazijn van mijnheer
Visser", den stal van Bloothoofd.
Rechercheur Sprengcrs uit Den Helder had te
Heiloo een onderzoek ingesteld in de garage, alwaar
moeilijk te zeggen. In die vreeselijke jaren had ze
haar slechts zelden ontmoet, doch nu ze achter den
rug waren, was er werkelijk zoo nu en dan een
verandering waar te nemen.
Geleidelijk was ze dan ook gaan veronderstellen
dat Marcia niet gelukkig was cn ze vermoedde
sterk, dat dit de schuld van haar echtgenoot moest
wezen. Ze kon hierover echter niet met Lillith pra
ten, want dan had ze het gevoel gekregen alsof ze
een stier die reeds stampte van woede, een rooden
doek voorhield. Lillith kon nu eenmaal bitter weinig
over haar bierbaren broer hooren. Hoewel zo eigen
lijk allerminst met hem sympathiseerde, beschouw
de ze hem door alles heen als het hoofd van het ge
zin en ze duldde geenerlci aanmerkingen van ande
ren over hem.
Zelf ontzag ze zich evenwel niet hem op alle moge
lijke manieren te becritiseercn: dat kwant er minder
op aan.
Indien Marcia inderdaad niet gelukkig was, dan
kon het enkel en alleen haar eigen schuld wezen,
redeneerde ze. Ze bezat alles op do wereld wat ze
maar kon wenschen. Haar kinderen waren afschu
welijk ondeugend, volkomen waar, maar welke kin
deren van tegenwoordig waren dit niet? In dezen
modernen tijd kon men moeilijk iets anders ver
wachten. Daarover hoefde Marcia dus niet te tob
ben: het was bovendien zeer overdreven van haar,
hen telkens op de kostschool te gaan bezoeken. Ze
verwende hen natuurlijk op een schandelijke ma
nier, en ze zou er niets dan ondank voor oogsten.
De kinderen voelden er vermoedelijk zelf niets voor
de vacanties onder het ouderlijk dak door te bron
gen, maar gaven er natuurlijk de voorkeur aan bij
kennissen te gaan logeeren, oordeelde ze.
En juist op dat oogenblik bepleitte Dennis heftig
een zekere zaak tegenover zijn moeder. „U moet niet
vergeten, moeder," zei hij, terwijl hij met haar een
wandeling in de huurt van de kostschool maakte,
„dat een dergelijke-gelegenheid zich niet gauw meer
zal voordoen." Hij was namelijk door de familie van
een vriend van hem uifgenoodigd het grootste ge
deelte van zijn varantie op hun jacht door te bren
gen, waarmede ze Noorwegen zouden bezoeken. „Het
wordt bovendien waarlijk tijd dat ik iets van de
wereld zie, en het zal in Augustus afschuwelijk
warm aan de Engelsehe kust wezen."
Marcia begreep dat het erg egoistisch van haar
was indien ze den iongen dit pleizier wilde ontzeg
gen. Ze mocht geen hinderpaal in hun leven zijn, en
verdachte R. zijn auto stalde cn alstoen fn die nuto
het foto-etuitjo van mevrouw Nieuwbuur gevonden.
Verdachte vermeende, dat het etuitje misschien
toebehoorende aan den veelbesproken meneer Visser
of misschien van iemand die met hem was mede
gereden.
De verdachte deed zeer verongelijkt, omdat hij
voortdurend voor den gek gehouden werd met dien
mijnheer Visser.
Dit is een groote dikke kerel cn de mijnheer Visser
die men hèm had getoond, was een klein ventje, nog
kleiner dan hij, jammerde de verdachte met tranen
in zijn stem.
Aan den filiaalhouder K. Molenaar te Schagen
was op Donderdag 16 November een transportriiwiel
uit een steeg naast den winkel ontstolen. Hij her
kende zijn eigendom thans direct, ondanks het feit,
dat er een ander merk was opecbrnrht. Het was
een Magneet en nu een Diana! Wonderlijke trans
formatie! Voorts ontbrak de lamp en hot belasting-
plaatje. Dit transportrijwiel was te Tuitjenhorn hij
zekeren Tijm opgespoord en verdachte erkende dit
rijwiel op 10 November te Schagen aan Tijm to
hebben verkocht.
Hij had het te Schagen gekocht van mijn
heer Visser!
Die meneer schijnt bijzonder op u gesteld te zijn,
spotte de president!
De caféhouder Piet Bloothoofd. uit de „Muizen
vreugd", gaf toe. dat verdachte daar geregeld ziin
rijwielen stalde. Verdachte betaalde niets voor die
stalling, alleen genoot Bloothoofd van verdachte
eenige faciliteiten. Een zekere mijnheer Visser ken
de Bloothoofd niet. ook niet op het door verdachte
opgegeven signalement.
Ik was er al hang voor. zuchtte Gerrit R.
De stevige 33-jarige machinist Matthias Jan West-
strate uit Kolhorn, had een Groeonda, 'n half-trnns-
nort-rijwicl gemist. Het was hem ontstolen op de
Gedempte Gracht te Schagen. Mutatis mutandis her
kende hij hier zijn rijwiel. Het zadeltnschie had een
gebroken riem en getuige had dit gerepareerd met
een koperdrandje en dit herkende hij nu als zijn
eigendom, ook herkendo hij zijn zadel, wanrvnn een
der spirnnlveeren was gebroken.
Dit zadel en tnschje was door een Helderschen
rechercheur te Heiloo hij verdachte in de schuur in
beslag genomen, niet het rijwiel.
Verdachte reide thans dat deze getuige hem twee
maal had bedrogen. Het was vermoedelijk de fiets
van een ander! Weststrafe erkende vroeger de fiets
van verdachte te hebben gekocht. De fiets was door
v. d. Burg in den stal van Bloothoofd weer in be
slag genomen.
Eisen: lfaar en 6 maanden gevangenisstraf.
Na afloop van het getuigenverhoor bleef verdachte
hij zijn verklaring dat hij alles eerlijk gekorht had.
Verdachte was eenmaal veroordeeld ter zake stroo-
perij en eenmaal wegens wederspannfghefd. Verdach
te deed toen nog een verhaal omtrent don veelbe
sproken heer Visser en den oorsprong van ziin han
delsrelaties met de-en heer en gaf vervolgens een
omschrijving van diens uiterlijk.
Eindelijk kwam de Officier aan het woord, die ln
extenso de omvangrijke fietsensommen memoreerde
en voldoende deed uitkomen, dat de geheimzinnige
heer Visser en de andere verhaaltjes van verdachte
naar het rijk der fabelen konden worden verwezen.
Nadat de Officier alle fietsen in het geding de re
vue had laten paseeren. kwam langzamerhand de
clou van 's Officiers betoog, namelijk een eisch om
den beroepsmisdadiger Gerrit R. wegens het voort
gezet misdrijf van diefstal fe veroordcelen tot 1 laar
en 6 maanden gevangenlstraf.
Mr. Prins erkende dat mijnheer de Officier niet
veel hoop gaf. doch de verdediger wilde toch trach
ten den verdachte uit de bus. waarin de Officier hem
wilde insluiten, te doen ontsnappen. Pleiter ver
meende dat het opzet niet was aangetoond en dat de
bewijslast rustte op het openhaar ministerie.
Niet aangetoond was de daderschap van verdach
te aan verschillende diefstallen en pleiter nam nog
niet als vast aan, dat de genoemde heer Visser op
de maan thuishoorde.
Volgens genomen informaties was R. geenszins 'n
misdadiger, noch een fietsendief.
Een rijwieldief is niet zoo stom om een door hcn\
gegapte fiets in Alkmaar te deponeeren in een rij
wielstalling.
Pleiter wilde wel gelooven, dat verdachte in zijn
handel niet kieschkeurig was, doch dit hoort thuis
bij schuIdheling. Verdediger koos in deze zaak het
standpunt van den verdachte en niet van den of
ficier. Enkele interessante aanwijzingen brachten
naar meening van pleiter het bewijs van den diefstal
niet aan, evenmin als pleiter aannam, dat verdachte
de wetenschap had, dat de fietsen van diefstal af
komstig waren.
Tenslotte concludeerde pleiter vrijspraak, aange
zien geen schiin of schaduw van bewijs was geleverd.
In zijn repliek nam de officier aan dat het gezin
van R. keurig net was, maar men zat al reeds Inug
achter R. aan. die van heling werd verdacht cn dia
nu echter zelf de rijwieldief bleek te zijn. Eindelijk
bleef de officier bij zijn requisitoir pprsisteeren.
Mr. Prins dupliceerde op eenige punten in 's of
ficiers repliek, waarop de behandeling der zaak
werd gesloten.
In alle zaken a.s. week uitspraak.
ze gaf dan ook dadelijk toe, waarvoor ze met een
onstuimige licfkoozing beloond werd.
Dennis voelde zich geweldig trotsch, dat zijn moe
der nu „Mylady" was, gaf hij te kennen. Het verdere
gedeelte van den dag was hij één en al beminnelijk
heid, en onder gewone omstandigheden had Marcia
zich dan ook volkomen bevredigd moeten voelen. Ze
begreep echter maar al te goed dat ze haar toestem
ming voor de reis naar Noorwegen had gegeven.
De volgende week-end zou Goldie overkomen. Het
grootste gedeelte van den tijd bracht zo in Rotten
Row door. Marcia was van opinie dat zo er nimmer
bekoorlijker had uitgezien dan in haar rijpak, doch
ze hoopte van harte, dat haar dochtertje nog tc jong
was om zich daarvan bewust te wezen.
Den Zondagmorgen nam ze haar mee naar de
kerk, hoewel Goldie heftig protesteerde, dat zooiets
in de vacantie niet noodig was. Vorder wilde ze
haar niets verbieden en het resultaat was dan ook
dat ze het meisje vrijwel den heelen dag niet zag.
Een paar uur voordat ze naar school zou terug-
keeren, kwam ze bij haar moeder in de kamer en
begon Marcia met haar over de groote vacantie tc
spreken.
„Dennis gaat naar Noorwegen, Goldie, dus nu
moeten wij eens bedenken waar we samen heen
zullen trekken," zei zc.
Het kind scheen er echter hitter weinig voor te
voelen met haar moeder uit te gaan. „Ik denk wel
dat ik door een van mijn vriendinnen geinviteerd
word om mee naar Zwitserland te gaan," bracht ze
opgewonden uit. „Als Den naar Noorwegen mag. zie
ik niet in, waarom ik niet naar Zwitserland kan
gaan. U gaat zeker naar Schotland, is het niet?"
Het was heel moeilijk dadelijk een antwoord te
vinden. In werkelijkheid wist Marcia niet of ze te
leurgesteld of blij was. Klaarblijkelijk verwachtte
Gnldic het laatste van haar, cn daarom zei ze dan
ook:
„Als je dat het liefst wilt doen. kindje, zal ik me
er natuurlijk niet tegen verzetten."
„Het is niet eens goed wanneer ouders en kinde
ren elkaar zooveel zien, gelooft U wel? Bovendien
hebben we onze vacantie met Paschen met U door
gebracht, nietwaar? En met Kerstmis zijn we ook
weer thuis. We moeten dus zooveel mogelijk van de
zomervacantie profitecren."
Wordt vervolgd.
DE MONT BLANC IS HOOG,
het hoogste punt van Europa! En toch, als wij
een toren bouwden van al de Sunlight Zeep die
in één jaar wordt verbruikt, zou deze 521 maal
hooger zijn!
Dit enorme verbruik bewijst hoezeer de Neder.
Iandsche huisvrouw Sunlight Zeep op prijs stelt,
hoezeer de ervaring haar van de voortreffelijke
kwaliteit van Sunlight Zeep heeft overtuigd!
THANS VOOR 4 GROOTE S I l KKIN. HOM NI)lI N
CTS. Ol' EEK VAK EEN liON M)OR I KAMI GESCHENKEN
S19-0J3JH
