I3e Brabantsche Brief
Een Huwelijk
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct.
van Dré.
Zaterdag 9 Juni 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9495
".ABDIJSIROOP
W- Panter]
Menier,
Schoon is 't genogt op
den buiten, daar nie van,
maar schraal is den bo
jern!
't Loof stikt van den
dorst.
Slap haangt 't blad aan
z'n steeltje, mee d n onder-
kaant naar boven. Veural
de toppen in 't gebomte,
die t meeste zon vangen
en 't verst van d'n wortel
zitten, vertoonen deuzon
„bloedèreinoei", waaraan
't gewas lijdt. Ja, zelfs
bii i'loaiu en boom geldt:
„wie 't dichtst bij 't vuur zit, warmt z'n eigen 't
beste"!
Maar daarover wou 'k 't nie g'ad hebben.
Van den morgen om vijf uren. zat ik al in den
akker. En zoow droog is de natuur, ginnen daauw-
drup hè'k gezien. Wit zag d éérde van schraalte.
Daar is-t-er maar eenen. die er van profiteert en
da s d'n pctat.
Veur d'n èèrpel is 't nie kwaad. Groot zullen ze
nie zijn. van 't jaar, maar daar hee d'n boer alleen
maar d'n strop aan, mot ge maar denken, amico. En
wa gift da
D'n boer stapt maar in z'nen achtcylindor, rijdt
naar den Steun, en daar scheppen zo de auto vol
mee gouwen tientjes (denken de stadsche men
schen).
'k Sprak lest zo'nen mensch, die 't ok nie veur d n
wind gaat. 'n Fabrikaantje, da-d al twee keeren z'n
heele bedrijf omgebouwd hee, om weer' 'n aander ar
tikeltje te kunnen maken, om aan den man te bren
gen. Die telkens mee veurbeeldigen ijver en 'n haard-
nekkigheid om koud van te worren. heelegaar op
nuuw begon, 'n zaak vestigde, personeel aan 't werk
kreeg, wel 'n vettig man. om dan, bom! de boel
weer in mekaar te zien zakken as 'nen mislukten
pudding! En waarom?
Omdat d'n Buitenlaander. in dit geval twee kee
ren d'n Duts. z'n perducten hier gociekooper verkoo-
pen komt, dan dat d'n Duts dat in eigen laand doet
Tusschcn twee hokskes: van dieën Dutschert is da
nie kwalijk te nemen!
As die kaans ziet om ieveraans aanders nog wat
te verdienen mee wa minder winst, zouw ie wel 'nen
grooten stommeling zijn, as-ie dat nie dee! En toe
vallig is d'n Duts ginnen sufferd, ginnen stom
meling
De stommelingen zitten hier. die da-d-allegaar toe
staan en onze energieke menschen laten dumpen, tot
ze gin asem meer halen kunnen!
W'aant en nouw kooni t dieën mensch wist
me te vertellen, hoe ie altij z'n neus stootte, as ie
bij onze Regeering om medewerking, om bescherming
vroeg.
„Nreë." zoe-t-le: „daar mot ge 'nen boer veur zijn.
Die halen in auto's de steunkapitakn. D'n burger
kan (die stippeltjes beteekencn: „laang wor
ren").
„Nouw, witte wa'. zee ik: „as ge da denkt, hier
is m'n petje IZct da maar op en ga dan zóó op
audiëntie!
Ik zeg: do stadsche menschen denken er wel al
'te gemakkelijk over.
Wij hoeren, wij zitten evengoed in d'n essetee. En
ho do boeren zijn die rijk genogt zijn om per eigen
automobiel duuzenden guldens steun tc gaan ont-
vaangen ollee, dan is da zekers 'n schandaal!
Maar ik kan 't bekaanst nie gelcuven!
Al is 't teugeswoordig dan ok allemaal heel gek
verdeeld, en al is er teugeswoorig heel weinig ge
weten, ik kan m-n-eigen toch nie indenken, dat
'n ltegecring die zegt verplicht te zijn om ons te vil
len mee belastingen, da-zelfste bloedgeld weg zouw
schenken aan rijke boeren!
Nceë, da geleuf ik nie!
Da zouw misdadig zijn.
Regeeringen kunnen nog wel 's stomme streken
uithalen, buitenlaanders binnen laten b.v., om 't
eigen, belastingopbrcngend volk d'n haals af te
snijen, maar 't geld van d'n èrme afnemen, om 't den
rijke te schenken en da deur Christelijke Re
geerders, die toch vast geleuven, dat Christus, twee-
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
5tt.
!n den loop der jaren de dagen van zijn volko
men hulpeloosheid was als het ware door het ver
lies van zijn onafhankelijkheid een sterker, inner
lijk leven ontstaan. Zelfs tegenover Marcia uitte hij
zich niet over hetgeen hij leed, en hierdoor was het
cfan ook dat de hand welke er tusschen hen bestond
voortdurend hechter werd. Niettemin was zc er zich
eigenlijk niet ten volle van bewust dat die hand be
stond... haar genegenheid en gevoel van medelijden
waren zoo sterk, (lat die op zichzelf reeds de groote
aantrekkingskracht vormden. Intuitief bewonderden
zc elkanders moed, maar zc spraken er nimmer over.
Hartstocht speelde geenerlei rol meer in hun ver
houding; en door alles heen waren ze meer geeste
lijke dan lichamelijke minnaars. Bovendien kwam
het zelden voor dat teederheden tusschen hen ge
wisseld werden. De hechte kameraadschap had de
plaats van passie ingenomen. En hierdoor kwam het
dan ook dat hun samenzijn zoo mooi kon zijn. en
die weck aan de kust van Cornwall vloog maar
al te gauw voorhij.
liet grootste gedeelte van den dag brachten ze
buiten op de heide door, en meermalen bezochten ze
de plek hij de rotsen, waar Dennis de eieren der
zeemeeuwen had ontdekt.
Hoewel ze zelden over die voorbije dagen spraken,
kwam het Marcia toch voor alsof ze dikwijls heel.
ïieoi dicht by hen waren, want de streek was volko
men onveranderd, zoodat de herinnering zich voort
durend moest laten gelden.
Het weer had een bijna zomersche warmte en op
een dag haddon ze onafgebroken met boeken cn
platen voor het hui? in de zon kunnen zitten. Mar
cia had haar schetsboek meegebracht, maar dat
wa? enkel en alleen op Eric'? aandringen gebeurd.
„Ik moet een herinnering in den vorm van een
duuzend jaren gelejen al, gekruisigd wierd, om de
Rechtvaardigheid te laten zegevieren
Neeë, da's onbestaanbaar!
Da zee ik ok teugen da gedupeerde fabrikaantje.
„Nico", zee ik, Nico hiet ie: „Nico,,' zee ik: „gij zijt
er neffen man! Ge ziet de zaken te zwart."
Maar hij lachte 's, as 'nen boer, die kiespijn hee,
en zee: „Gij zijt er neffen, Dré! Ik nie."
Ik zeg: stomme streken, ja dèt kan!
Waant 'nen ipinister die aamper onderscheid kent
tusschen 'nen blomkool en 'nen braandnetcl, die b.v.
op 'n pceënlaand gineens weten zouw, wat de peenkes
en wat t onkruid was, zo'nen zelfden mensch is teu
geswoordig verplicht, om ons, boeren, te 1 e e r e n.
hoe cn wat we verbouwen motten! Die komt ons ver
tellen, hoe we de boerderij bestieren motten.
Mee t gevolg, da gas boer 't heel jaar oew eigen
gek prakkizeert, om de wetten en wetjes allemaal
zoow sjecuur meugelijk te ontduiken; waant van 'nen
akker braandnetcls kunde gin geld maken, noch be
lasting, noch pacht, noch rente betalen!
Sjuust as mee de winkelsluiting.
'Nen minister kan van veul dingskes verstajum
hebben, winkclier-speulen is weer 'n heel aander
vak.
Dm d'n winkelier Zondagsrust te geven (in beginsel
'n heel christelijk gedacht!) maar om 'm dan Zon
dagsrust te geven, staat ie in de groote stad nouw
tot 's nachts twee uren in 't gareel. Staat ie geld te
wisselen veur z'n automnatkluunton, staat ie ze pnm-
pieren builtjes aan te reiken, waant zelf mag ie nie
inpakken! Hij hee rust!
Ja. as ik as boer ineens minister speulen moest,
mokte-n-ik er ok 'nen soeppot van!
Sjuust eender as d'n minister die boer of winke
lier gaat speulen!
Maar ondertusschen belasting-opbrengen
aan den êencn kaant, en belemmerd worren in oew
verdiensten aan den aanderen kaant, kek, da's nog
erger, dan t onderscheid nie-kennen tusschen 'nen
boerenkool en laat ik zeggen: stremsel. Of tusschen
'nen beer en 'n zeug. om 's hij de verkens tc blijven.
Zekers, 't een is 'n gevolg van 't aander, maar
't eene is nog menschelijk en te vergeven en 't aan-
dere is afijn! Ge hegrept me wel.
Maar misdadige geldvcrknociing,- neeë, nceë,
Nico, da wil er hij mijn nie in.
As da waar was, dan wier ik. dan wier ik
wel fascist! En 'nen kwaaie ok! As boer, die veul in
't laand staat Is m n hemd er altij zwart genogt
veur. Wat du betreft, overtreed ik t uniformverbod
ok al. Maar ja, da kan er nog wel bij.
As m'nen akker bezaaid lee inee pampicren wetten,
dan zal ik toch nie aanders dan er altij „over treden"
motten, om m'n spullen te kunnen wieën, te kunnen
rooien, uitplaanton. en wat er allegaar te doen valt,
om de stad aan d'n frèèt te houwen. Om de centen
veur den pacht, de rente veur de hypotheek, de
spijkers veur de belasting te kunnen verdienen.
En nie veur m'n piazicr, amico.
As werker, as ploeterèèr. wa-d-is 'nen boer aan
ders? die altij. z'n leven laank, gezwoegd bee, om
ieder 't zijne te kunnen geven; den Staat, de Ge
meente, den Notaris, de leveranciers, werkende en
biddende de waarheid mag wel 's gezegd worren
as zoowdanig in den hoek gedrongen te worren
van wetsovertreder, oliee, da doet 'nen mensch nie
veur.z'n piazicr.
Sterker!
As allo boeren, as alle Middenstaanders de dwaze
wetten precies uitvoerden, dan zou ik wel 's willen
zien. wat er van ons laandje terechte zouw komen!
Gin
bal!
En as dan dc stadschcn. de burgers, nog sjaloersch
zijn op 'nen mensch, die d& neerschrijft, dan vraag
ik me-n-eigen zoetjes aan af: zijn zelfs de fouten nog
wel te vergeven (Van Nico z'n zware klachten wil ik
nie spreken!)
Maar hoe ben 'k zoo van 't schrale zomerweer af
gestapt?
Ochja, via d'n nuuwen petat en Nico.
Ik zeg: de schoonheid is zoow overdadig, da-d-et
schrale, droge weer daaraan nie eens afbreuk doen
kan. Maar regen motten we hebben.
Lekkeren, sappigen maalschen motregen, die enkele
dagen laang. 't laand deurtrekt.
Gin onweersbuien, lijk den lesten Zaterdag, da'k
's middagges om vijf uur mee de laamp óp zat!
tcckening meenemen", zei hij, „anders zal ik mezelf
er nimmer van kunnen overtuigen dat het iets an
ders dan een mooie droom is geweest."
Zooals gewoonlijk gaf ze toe en een van de laatste
dagen van haar verblijf teekende ze het smalle,
kronkelende pad dat naar het strand liep voor hem,
met de farm „Oprechte liefde" op den achtergrond.
Hij sloeg haar onafgebroken gade, terwijl ze werk
te: ze droeg steeds haar grijs pieegznsterskostuum.
waarin ze er aanbiddelijk cn jong uitzag. Wat was
toch het geheim van haar eeuwige jeugd, vroeg hij
zich af, gelijk zoovele menschen zich door de eeu
wen heen hebben afgevraagd. Het leek hem toe alsof
deze vrouw alleen de macht bezat de innerlijke har
monie te doen ontwaken, welke volkomen ontbrak
bij haar afwezigheid.
Soms becritisoerde hij haar arbeid, doch nimmer
streng, want ze sprak er zelf altijd op zulk een ne-
derigen toon over, dat hij dadelijk bang was haar
te zullen ontmoedigen. Het grootste gedeelte van den
tijd genoot hij er echter van haar zwijgend gade tc
slaan. Het leek hem dan toe alsof de uren niet zoo
gauw voorbijgingen* als wanneer er gesproken werd.
„Als we hier weer terugkomen moet je den klei
nen inham naast de grot voor me teekenen," stelde
hij voor.
Marcia keek op en er kwam ineens een angstige
uitdrukking in haar oogen. „Waarom laat je je stoel
toch altijd zoo dicht hij den rand van do rots zetten?
Dat zal niet meer gebeuren, Eric. Als je alleen hier
was kon er een windvlaag komen en..."
„Het zou wel een orkaan moeten wezen die don
rolstoel naar heneden kon slaan", lachte hij. „Ik
vraag Dan altijd zoo dicht mogelijk hij den kant
te mogen zitten, daar ik dan het mooiste gezicht op
zee heb."
„Wat zei je zoocven over een teekening?" vroeg
ze droomcrig. „Wilde je dat ik den inham schetste?
Ik denk niet dat dit kan. Bovendien..."
„Wat bovendien?" vroeg hij.
Ze begon to glimlachen. „Ik wilde iets zeggen wat
misschien heel wreed klinkt. Bovendien zul je het
volgend jaar weer vrij en frank kunnen rondloopon,
denk ik."
„Veronderstel je dat werkelijk?" vroeg hij opge
wonden.
Het was duidelijk merkbaar dat hij nog iets wilde
zeggen, maar toen hij merkte dat ze weer in haar
werk verdiept was geraakt, zweeg hij.
Na verloop van enkele minuten vroeg hij lang
zaam:
Dergelijk vlamwerk as da-d-onweer, daar bleft niks
van over.
Zulke buien zijn sjuust politieke redevoeringen,
zeg ik altij!
Veul gedonder en lawijt, veul vuurwerk en ge-
kledder. maar 't loopt allegaar weg, bij 't aandere
rioolwater!
As 't goed gaat, mot 't laangzaam gaan. Langzaam
en gestaag.
Filmberoemdheid. Sportberoemdheid, Veurvechtcrs-
beroemdheid, ochcrme, wa bleft er allemaal van
over?
'n Kraantenartikcl, waaraan ze d'r botten afvegen!
'Nen Radioovvspiets, die afgezet wordt. Of nie naar
gelasterd, waant d'n Radioow staat meestentije aan
onder 't kaartspulleke. En de kaarten motten al heel
slecht zijn, alvorens naar 'nen tiep gelusterd wordt,
die zo'n schoongclcerd opstellekc geschreven had, dat
ie 't mcc alle geweld veur den microfoon vcurlezen
wou
Nceë, da's allegaar maar vluchtig. Da zijn onweers
buien mee meer of minder slagwerk, waar pin vrucht-
kracht inzit veur d'n bojem, waar 't óp valt.
Regen, laangzame regen hebben we noodig, die
drupkesgewijze in de okseltjcs van elk blaaikc, van
elk twijgskc, van elk blommcke en knopke drenkt.
Gcstagen, miezerig-taaien regen, die d'n èèrde zwel
gen doet dat ze barst. Dat ze built van verzadigdheid.
Dan lossen de mest- en voedingsstoffen op, zoowdai
de haarfijne worteltjes, 't voedsel kunnen opzuigen
en de sappen brengen tot in dc toppen van de hoog
ste eikenreuzen. Waant 't zijn die kleine, die ragfijne
wortelhorkes, die 't 'm doen! De massa.
Zoow as in de weareld ok!
Van onderen af, daar mot 't beginnen. Van daar
mot 't naar de toppen gevoerd worden.
En da. gaat laangzaam.
'n Huis is toch ok nie te bouwen met het beginnen
van dc schoorsteen!
Laandbouw, die begint hij den minister ('k blijf
maar in den boerenstiel), is 'n huis, bestaande uit
'n schouw alleen!
Bij den minister mot niks beginnen.
l)aar mot alles eindigen!
Minister: „Dienaar" is dc oorspronkelijke beteeke-
nis!
Dienaar van 't volk! Da's de taak.
Nie wettenveurschrijver!
Wettenregelaar, ten dienste van ons; dan hoeven
wij die wetten ok nie te overtrejen!
'n Wet mot groeien. Groeien uit gewoonten en zeden
van 't volk.
'n Wet opdringen, da's onweer-maken. Vlamwerk.
Strooivuur, waar lettclijk pinnen bliksem van over
blijft! 'n Piasbui, mee overlast van volle kelders, over-
lóopendc riolen, en al zulkon last.
Zooals ok 'n zaak groeien mot. Ouwe, stokouwe,
wcareldbekende zaken, zijn gegroeid uit 'n winkeltje
dikkcls.
En geweldige ondernemingen, die *n straat in d'n
schaduw zetten, gongen failliet veur 't gebouw klaar
was.
Waar ik ok zoo dikkels bang veur ben, veur da
Volkenbondspaleis in Gencvc Da's ok nog nie af
gebouwd, en eh
Vol!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
DE DOOD OP DEN WEG.
In Engeland de vorig» week 134 dooden.
Vorige week heeft het verkeer op den openbaren
weg 131 dooden en 4915 gewonden geëischt, een ge
ringe verbetering tegenover de beide voorafgaande
weken, toen het gemiddeld aantal dooden per dag
20 en 21 en dat der gewonden 710 bedroeg. De aan
plakbiljetten van de nationale Veiligheids-campagne
bevatten deze week de waarschuwing tot den voet
ganger: „Stap niet van het trottoir at, alvorens naar
beide zijden te hebben uitgekeken."
ENGELSCH BOMBARDEMENTSVLIEGTUIG BIJ
SINGAPORE VERONGELUKT.
Naar uit Singapore gemeld wordt, zijn dc Engel-
sche luchtstrijdkrachten te Singapore voor dc twee
de maal dit jaar door een ernstig ongeluk getroffen.
Een torpedobommenwerper is tijdens oefeningen in
zee gevallen. Noch het vliegtuig, noch de lijken der
inzittenden konden tot dusverre worden geborgen.
„Geloof je het werkelijk, Marcia? Zeg het me eens
eerlijk."
„Ik zou het niet zeggen als ik het niet meende,
beste Eric."
„Dat weet ik. Maar waarom vermoed je zooiets?"
Ze keerde zich om en zag hem aan. Hij staarde
evenwel naar de zee, en niets verraadde wat er in
hem omging.
„Ten eerste omdat je zeer zeker veel sterker bent",
antwoordde ze. „Als ik even lang als Dan bij je was
geweest, dan had ik het wellicht niet gemerkt, maar
nu, na een jaar van afwezigheid valt het me op. Er
is een verandering merkbaar, een groote verandering
zelfs."
„Ben je er heel zeker van?" vroeg hij.
„Heel zeker", antwoordde ze. „Het is me dezer da
gen telkens opnieuw opgevallen. Je beweegt je veel
gemakkelijker om te beginnen, en verder ben je niet
meer zoo gauw moe. En ten slotte heli ik wel eens
gedacht, terwijl Dan je optilde, dat je in een zekere
positie volmaakt in staat was jezell te helpen."
Hij had zijn pijp gestopt en stak er nu de brand
in, en nadat dit alles gebeurd was, zei hij langzaam
en met een eigenaardige uitdrukking in zijn oogen:
„Do zuster ziet blijkbaar alles. En veronderstel nu
eens dat er een wonder zou gebeuren... wat dan?"
„Oh, Eric, als dat waar was... Hoe onuitsprekelijk
dankbaar zou ik den goeden God wezen."
„Lieveling, ik vraag me af of ik het ook zoo zou
beschouwen.
„Natuurlijk oude jongen. Wat dacht je anders?"
Hij staarde weer naar dc zee cn den helhlauwen
hemel. „Zou ik clan niet moeten ontdekken dat mijn
diner hetwelk slechts uit kruiden uit de bosschcn
bestond... meer waard was dan wat ook ter wereld?"
Voor een kort oogenblik drong de beteekenis van
zijn woorden niet tot haar door. Zc legde haar hand
op zijn arm, en ze wilde niet verder vragen. Eens
klaps werd het geluid van paardenhoeven gehoord,
en het volgende oogenblik gingen twee ruiters hen
voorbij, een man cn een jong meisje, vergezeld door
een jongen Alsation en een Ierschcn wolfshond.
Dichtbij gekomen hielden zé hun paarden in, en hoe
wel ze eigenlijk niet had opgekeken, kwam er toch
een brandende blos op Marcia's wangen, cn haar
hand welke het potlood omvat hield, beefde.
„Die logeeren op Trcgassa Castlc", gaf Eric tc ken
nen in de richting der ruiters kijkend. „Oh, Marcia,
wat is er?"
„Niets beste jongen", antwoordde ze. „Ik ken hen,
Verjaag die Benauwdheid
Gij die hijgt bij de minste krachts
inspanning, die benauwd zijt bij den
minsten mist, waarom wacht Gij nog
langer op de hulp en nieuwe levens
vreugd die Akker's Abdijsiroop U ge
ven kan. Vanaf de eerste lepels geven
de balsemende bestanddeelen van
Abdijsiroop U verlichting. De slijmen
die Uw borst beladen, die U buiten
adem brengen en hoestbuien ver
wekken, zullen zonder moeite losko
men. 2 lepels vanavond en dezen nacht
zal kalm en rustig zijn. Neem dus bij:
Hoest-Griep-Bronchitis-Asthma
Bovengenoemde prijs wordt verhoogd met bijslag
voor Omzet-belasting.
NAZI PAMFLETTEN IN AMERIKA IN
BESLAG GENOMEN.
Met medewerking van Duitsche reederij.
New-York. Een ambtenaar van de Ameri-
kaansche douane heeft een hoeveelheid tijdschrif
ten. hoeken en brochures aan l>oord van de Duitsche
mailhoot „Stuttgart" achter slot gezet.
Deze maatregel, is getroffen met medeweten en
zelfs met officicele medewerking van den Nord-
dcutschen Lloyd (de reederij van het schip), en had
ten doei te beletten, dat dc bemanning boeken en
brochures aan wal bracht, waarin het nat ionaal-
socialistisch régime wordt gesteund, waardoor de
reederij zich zou blootstellen aan do aantijging
Hitlcr-propaganda te maken.
EEN MOEDIGE VROUW.
Mevrouw Parpavonné-Lozout, de Fransche vrouw,
die door den Duitschen krijgsraad te Brussel ter
dood veroordeeld was en zoo pas door koningin As-
trid in gehoor ontvangen is. had tijdens den oorlog
in België een waar agentschap ingericht, dat daar
woonachtige Frnnschcn en Belgen over de Nedcr-
landsche grens hielp, ten einde hen in staat te stel
len hun legers weer te hereiken. Driemaal werd ze
achtereenvolgens door de bezettingsoverheid gevan
gen genomen.
Om zich aan het doodvonnis te onttrekken veinsde
zij krankzinnigheid. In de buurt van het Nederland-
sche grondgebied word ze opgesloten; als ze ontsnap
te zouden de moeder-overste en dc aalmoezenier
doodgeschoten worden. Tot den wapenstilstand is ze
er gebleven, behoudens een verblijf in een kamp
van Duitschland.
GEESTELIJKE UIT ZUID-TIROL VERBANNEN.
In boeien naar LiparL
Bozen. De geestelijke Michael Summerer, de
voormalige coöpcrator in de gemeente Luesscn hij
Brixen die van Bozen naar Italië verbannen was. is
thans naar het eiland Lipari gezonden
Het overbrengen van den geestelijke van Zuid-
Tirol naar het Zuid-Italiaansche eiland was voor
den priester al bijzonder pijnlijk, aangezien hii ge
durende de geheeie reis in boeien gesloten was.
Summerer is tot drie jaar verbanning naar het
eiland veroordeeld, op grond van het feit dat hij dc
Ballilla, de Italiaansche jeugdorganisatie, een mas-
keradegroep had genoemd.
dat is alles. Ik ben er echter niet zeker van dat ze
mij herkenden."
„Wie zijn het dan?"
Als werktuigelijk antwoordde ze: „De man is een
zekere Maurice Baronford, die eenigen tijd terug erg
verliefd op Goldie was, en de vrouw is nu zijn echt-
genoote. Zc trouwden enkele maanden geleden. Ze
heette Virginia Freeman en was vroeger een vrien
din van me."
„Vroeger? Nu niet meer? Dat zegt veel. Geloof jo
dat ze je gezien heeft?"
„Ik weet het niet antwoordde Marcia met een
ernstige uitdrukking in haar oogen. „In ieder geval
is er niets aan te doen als dat werkelijk gebeurd
mocht wezen."
Zij ging verder met teekenen, en bracht enkele
veranderingen aan. „Als ze me gezien hebben dan
valt er van hem niet veel goeds ten opzichte van mij
te verwachten."
„En waarom?" vroeg Eric.
Even aarzelde ze. „Omdat ik hem dwars heb ge
zeten, en mannen van zijn positie zullen zooiets
niet ongestraft voorbij laten gaan."
„Was hij werkelijk verliefd op Goldie?" vroeg Eric
lachend.
„Nee, hij was niet verliefd op haar... hij begeerde
haar alleen."
„Zoo, En de moeder-hen sloeg vol verontwaardi
ging met haar vleugels en verjoeg hem. Nietwaar?"
plaagde Eric.
„Ja, daarop kan het inderdaad geleken hebben",
gaf ze toe.
„Ik geloof evenwel niet dat hij je herkend zal heb
ben in je plccgzustercostuum."
„Ik hoop het," zei ze zacht. Ditmaal was hij het
die haar gerust moest stellen. Hij legde zijn hand
op haar schouders en boog zich tot haar over. „Beste
kind, er is altijd een uitweg voor je. Vergeet dat
nooit"
Ze wendde haar hoofd niet om, haar volle aan
dacht was klaarblijkelijk bij haar teekening. „Is er
inderdaad een weg terug voor degenen die tc ver
zfyn afgedwaald?" mompelde ze.
HOOFDSTUK VII.
Het Wonder.
Voorbij... ze was er niet meer. De zee cn de hemel
hadden een grijsgrauwe kleur en het landschap was
in een dichten nevel gehuld.
Ulvenhout, 5 Juni 1934.
