De Brabantsche Brief
I VO ROL
Haar schuld betaald
van Drê.
Zaterdag 23 Juni 1934.
SCHAGER
COURANT.
Vijfde blad. No. 9503
„Een keten van vuur".
In het hol van den leeuw.
Ulvenhout, 19 Juni 1934.
Menier,
As 't juilie toch 't zelfste
is", had den Blaauwe nog
verzonnen, allegaar om t
spul met den Fielp nog
luisterrijker to maken:
„komen guilie dun Zondag
allemaal naar de late Mis,
dan gerokt ie nog veul
meer onder den indruk,
dieen papzak. Me gaan
dan Tliee z'n allen in zijn
wijk zitten, waar hij de
centen ophaalt mee z'n
schepnetje, zoow-dat-ie
heel de „uldigingscommis-
sioaantreft in plechtige
samenkomst".
„Ik stuur heel de herdenkingskomiteit". riep d n
Joep geestdriftig, waant hij. dn Snot piek, had al
zóóveul van d n Fielp te verduren g'a.J, dat 'm niks
te veul was, om er den bakker s vicrkaant teugen-
aun te laten botsen.
Ok had ie Krist Stoffers, d n kuster. nog even in
d'nen erm genomen en gezegd, dat „om 'n intieme
reden, die nie aan de groote klok hoefde te han
gen, 'n stuk of twintig kameraads Zondag in de
zelfde Mis zouwen komen; of zo dus bij mekaren
kosten zitten."
„Ze zitten op 'r eigen achterwerk", had d'n Krist
gezeed: „maar toen d'n Joep 'm 'n paar kwartjes
had gegeven om 'n kèèrskc op te steken veur 't onbe
kende goeie doel, toen zou d'n Krist „wel 's zien-
of ie nie 'n paar baanden reseleveeren kon", had ie
beloofd.
Zoow zaten Zondagmergen om tien uur twee rijen
staampvol, mee „uldigers"Drie waren er bij mee
'non hoogen hoed, die ze zuinig en erg in t oogval
lend boven op 't buankske-veur-de-kerkboeken luid
den geleed. D'n mijnen was er ok bij maar 'k had
'm uitgeleend aan den Snotpiek, die as „oud-ser
geant van Fielp Beekers, soldaat-bakker'', vandaag
't eeremetaal zou uitreiken.
't Was allemaal zoo opvallend-netjes verzurgd
'n begrafenis was er 'n boerenbruiloft bij! Zelfs me-
nier Pastoor kost nie nalaten, onder zijnen preek
,'n paar keeren te speuren naar die twee rijen zwart-
gekleed tiepen met de drie hooge zijen. D'n braven
mensch begreep er natuurlijk gin bai van. 't Had
er veul van weg, of die twee rijen, op eigen houtje
aan menier Pastoor z'n Mis, 'n intentie zaten te ge
ven, waar ie niks van wist.
Zoow iets as da mopke van d'n „slimmen" Mozes
die. met 't water van Saar naar den dokter moest,
maar uit 't oogpunt van algcmeene hygiëne veur
'ééncn prijs, 't water van 't heclc huishouwen in één
'flesch dee en zoo ter onderzoek bij den doktor
jbrocht. Toen dieën mensch niks vinden kost, kwam
.Mozes zegevierend thuis, mee de bodschap: „Saar jij
ben gesond, ik ben gesond, en al onze zeven kinder
tjes benne gesond, voor één geldt"
Toen d'n preek gedaan was, en de collectanten
mee dr bellend kerkezakskc de rijen afgongen,
wieren 'r in mijn baank zeuven kokkerds gesnoten.
Achter me was 't al sjuust zóo gesteld 't Leek
wel een réveille.
Daar kwam d'n Fielp aan. Vanzelfs in 't zwart,
tot-en-met z'n haanden toe. Hij wist van niks. En
as ie bij ons gezelschap kwam, dan verschoot ie
effe. 'n Haalf minuutje wel bleef ie stijf, as 'non
paal. staan. Maar wij zaten verdiept in onzen boek
en gunden 'm gin enkel oogopslagske. Hij douwde
Jmijn 's „per ongeluk'' met z'n kerkzakskc teugen
mijnen erm, maar 'k had t haart nie, da'k keek.
.'t Was al erg genogt. Bij den Blaauwe deed ie toen
't zelfste. Maar die, die bleef ok steuvig deur-
bidden, alleen douwde-n-io mee veul lawijt 't
rinkelende zakske opzij, net of ie nie gestoord
wenschte te worren. Efkens keek ik op, van 'l la-
wijt. En toen zag ik, op d n Fielp z'nen rooien, ge
spannen dikkop de verzoeking staan, om d'n Blaau
we 't zakske koperen centen op zijnen kop te mep
pen, liefst nie zoo erg zachtjes! Maar hij dee 't aan-
ders, d'n Fielp. Hij schoof met 't trugkomen in de
baank, omdat ie er zoogenoind nie goed bij kost en
ging toen mee z'n driehonderdpond gewicht boven
op d'n Ti est z'n voeten staan.
In stilte wier daar 'n drama afgewerkt, genogt
om *nen heelen Zondag van eieren te maken. Afijn.
Veur de rest verliep alles natuurlijk heel netjes,
zoow as 't heurt, en den hakker was nouw meer dan
voldoende veurbcreid en bewerkt, om 's steuvig ge
decoreerd te worren, mee 't kruske uit den bojem
van den Ticst z'n ouwe melkkan.
As de kerk uitgong, stonden wij op 't plein te
wachten. De drie hooge hooien veurop. Da waren
d'n Blaauwe. d'n Joep en d'n onderkapelmeester
van de Ilerremonie.
As d'n Fielp buiten kwam, dan riep d'n Blaauwe:
„Laank zal d'n papzak leven .hieppieppiep
„Hoerah!" riepen wij, tot driekeer toe.
D'n Fielp liep nie, neeë, hij schreed naar ons toe!
En ik beloof oew, amico. as die driehonderd pond
gaan „schrijden" da-d-et dan 'n kompleete zweef-
demonstratie is!
D'n Blaauwe zee: „Fielp, ge begrept er natuurlijk
alles van
D'n Fielp knikte, waant da Blaauwe beest wacht
te daarop.
„Nouw dan," zee d'n Blaauwe. z'n haand uitste
kende: „mag ik dan d'n eerste zijn. Fielp
„Daank oew, daank oew Blaauwe," viel d'n Fielp
ertusschon.
En as ge in de kerk nog 's boven op m'n
pooten gaat staan, dan zal 'k oew 'nen trap in oew
lenden geven, da ge 't nie meer navertelt, olifaant
van Sarrnsani!"
„Daank oew, daank oew," bedaankte d'n Fielp al
meer deur. terwijl d'n Blaauwe 'm de haand schud
de. „De eer is aanders heeleganr aan miin." zee d'n
Tiest: „maar in ieder geval: ók bcdaankt!"
Daarop ging d'n bakker uit z'n eigen 't rijke af
en ze gaven 'm allemaal 'n haand. Da ze 'm nie
feliciteerden, daar had ie gin erg in.
En wij stonden op 't staandpunt. waarom zouwde
as vrinden onder mekaar, malkander nouw en dan
nie 's do haand drukken?
„En nouw vroeg ie. toen we 'm allemaal 'n
haand gegeven hadden en zo'n bietje besluiteloos
bleven staan. (Da was. tusschen 2 hokskes. de af
spraak van den Tiest. „Hij mot zelf 't feest mAken,"
had d'n Tiest gezeed).
,As me nouw eerst 's naar de bakkerij gongen,"
stelde n-ie veur: „dan zal ik 'n paar krukskes leeg
maken veur jullie, jongens!"
„Ja, maarr twijfelde d'n Blaauwe: „hedde
wel voor zooveul monsehen in huis?"
..'k Hel» er op gerekend, horre!" viel d'n bakker
deur de mand: „Kom maar mee!"
„Dan kunde meteen oven oowen hoogen hoed
opzetten," stelde d'n Joep veur, terwijl ie d'n mijnen
opwreef.
„Da s de hcdoelink Sno Joep!" zee d'n bakker
overtuigend.
Fieln veurop. zoo gingen we naar zijn gedoeike.
„Blijf maar!" zoo riep ie teugen z'n Kee: „ik ben
't maar".
„Mee nog „mnar" twintig annderen." vulde d'n
Tiest aan: „de rest komt over 'n haalf uurke."
Geert van Dijk, d'n onderkapelmeester. wierd er
toen stiekum op uitgestuurd om 'n stuk of tien muzt-
knanten op te scharrelen, „maar veural de Tnrksehe
trom. Geert," fluisterde d'n Blaauwe: „èn den tam
boer. veur den roffel, as d'n Joep da gekkenhuis
dikkereert!"
„Ze zijn al gewaarschouwd," zee d'n Geert: „over
'n dik kwatierke is de bende present."
D'n Fielp schonk al in. En nie zoow krenterig!
Na z'n vijfde vroeg ie: „wanneer zouwen „ze" ko
men. Joep?"
„Mokte gij oew eigen gin zurgen. Fielp.' aant-
woordde d'n Blaauwe: „gij hoeft vandaag niks aan
ders te doen .dan in te schenken, proost!"
Ineens, buiten de bakkerij, klonk 'nen fanfare!
„Karjuu, daar zijn „ze", schrok d'n bakker.
Meugen „ze" binnen. Fielp?" vroeg da blaauw
zwijn.
„Mengen ze binnen, meugen ze binnen, schiet op
en lot ze binnen, sodemerakol," kwekte d'n Fielp
zenuwachtig.
Ik gaf 'm gaauw zijnen hoogen hoed, hij schoot
ondertusschcn z'nen zwarten jas weer aan, en as
de deur openging, dan jasten de muzikaanten eróp,
of T'lvenhout ten oorlog moest.
„ï.nang zal ie leven." was nie van de locht.
D'n Fielp schonk, dronk, wier zat. srhonk, felici
teerde ons en wij hum weer, 't wier 'n feest, neeë,
't wier iets hezonders!
D'n Blaauwe keek mijn 's aan, of ie zeggen wouw:
„Is ie goed. Dré?"
Daar kwam menier pastoor Fielp zijnen erft
op. Ik stotte d'n Tiest aan.
„As me da goed behaandclen". smneste d'n Blaau
we, „dan komt er d'n bakker nooit achter, dat ie van
daag vernukt wordt; wacht effekes!"
D'n Blaauwe schoot naar buiten, kwam 'n paar tel
len later mee ons pastorke binnen. Hij mokte plots,
zette 'nen stoel naast d'n dieên van 't feestverken en
kondigde aan:
„l'ielp, meneer pastoor komt-d-oew feliciteeren!!"
klaard. „Wat zou je er van denken, als wij dan
's middags naar de Dents de Loup gingen, en daar
na een klein feestelijk dinertje hadden in Gloria?
Wil je? Heb nu eens niet een aanval van gezond
verstand, die je „nee" laat zeggen!"
Zijn oogen smeekten haar v rooi ijk. Het waren
zeer bekoorlijke oogen, van een heel fijne kleur, die
niet grijs was en niet violet, maar van beide een
beetje, en overschaduwd door buitengewoon lange
wimpers, die ze een bijna vrouwelijke zachtheid ver
leenden. Men had een vinnige, oude hertog, die de
wereld kende, eens hooren opmerken, dat de oogen
van Tony Brabozzon hem zijn hecle leven in en uit
de zorgen zouden brengen.
Ann glimlachte.
„Dat is een goed plan, Tony," antwoordde ze. „Ik
zeg er geen neen op. En als je erg lief bent, gaan
we daarna naar de Kursaal en mag je een beetje
ban de speltafel zitten." Ann vond, dat de teugels
niet te strak aangetrokken moesten worden. Ze was
er absoluut zeker van, dat als Tony's liefde voor het
spel te vroeg aan banden werd gelegd, deze later
nog veel heftiger zou uitbreken, wanneer hij mis
schien ergens was waar hij in ernstiger financieele
moeilijkheden zou kunnen komen dan hier in Mon-
trichcux mogelijk was. Ze keek op haar polshorloge
en maakte, toen ze zag, dat de tijd vlugger voorbij
was gedaan dan ze gedacht had, aanstalten haar
handschoenen op te nemen.
„Ik denk, dat het tijd wordt, dat ik weer eens naar
Villa Mon Rève terugga", zei ze voorzichtig, protest
van zijn kant vrcezend.
Maar nu Tony zelf schikkingen had getroffen
voor den volgenden dag, berustte hij er gewillig in.
Samen liepen ze de vroolijke straat af en bij het
hek van de villa nam hij afscheid.
„Ik denk. dat ik nu nog even naar de club ga
om een robbertje te spelen", gaf hij te kennen, „voor
ik als een lieve, kleine jongen naar huis ga."
„Speel niet te hoog", waarschuwde Ann hem, goed
gehumeurd.
Ze hoorde wrok in zijn stem en ging het huis bin
nen, terwijl ze peinsde over de merkwaardige kort
zichtigheid, die oudere menschen aan den dag leg
den bij de opvoeding hunner pleegkinderen.
„Ja, da's te zeggen", zee menier pastoor: „Ik
kwam oew 's vragen, Fielp
„Leve menier pastoor!" kwekte d'n Blaauwe.
De muziek zette weer in, 't was 'n geweld as 't leste
oordcel.
As 't. klaar was, spietste d'n bakker: „menier
pastoor, 't is veur mijn 'n groote heer, da gij mijn
verheert mee oew bezoek.
„Artelijk, artelijk daank, veur oew felicitatie en da
ge 'r nog iaank getuige van meugt zijn!"
Ons goeie, ouwe pastorke kost er nie tusschen ko
men.
Eindelijk vroeg ie: waren juilie daarom van den
mergen allemaal in de Hoogmis?"
Wij knikten.
„Had da maar gezeed, mannen! Dan hadden we 'r 'n
intentie aan kunnen vastknoopen", zce-t ie spijtig.
„Kon nie meer menier pastoor zee "d'n Tiest.
„Kon nie meer? Daar is mijn niks gevraagd?"
,De meid zee. we waren te laat, d'n agxda sting
vol", loog d'n Blaauwe straal.
Nouw, onder ons gezeed en gezwegen, amico, da-d-
ouwe verken mokt d'n dienst uit, dus menier
pastoor zweeg.
,,'k Neem den wil veur de daad", kwekte d'n Fielp:
„drinken juilie nog maar s uit»"
Menier pastoor volstond mee 'n taske koffie. Toen
ging ie weg. Z'n bodschap, daar kwam ie nog wel
's veur terug.
„Die is nuwsgierig geworren, Dró", zee d'n Joep:
„nadat ie ons van den mergen daar zoow plechtig
hee zien zitten!"
,,'t Zouw me niks verwonderen, of den burgemeester
kwam ok", zee d'n Fielp, die de weareld weer as 'nen
oliekoek bekijken ging.
„Mijn wèl", zee d'n Tiest.
„Da zèg ik toch streed d'n bakker.
„Mooi zoo", vertelde d'n Blaauwe. „Hij is nouw
sjuust voldoende ge olied veur de dikkeratie. Gaauw,
aanders is 't te laat!"
(D'n bakker wordt na 't zóóveulste altij weer nuch
ter, ziede).
D'n roffel gong, gong! Endigde mee 'nen slag op
de Turkschc trom, dat d'n Fielp opsprong. Waarvan
d'n Joep gebruik mokte, om 'nen grooten brief uit
z'nen binnenzak te trekken, met 'nen kollesalen lak
erop, tcugenover d'n Fielp song staan, om dieën bricl
veur te lezen. Geredigeerd deur Minister den Blaau
we»
D'n Joep begon: „Koppraal Beekers!" (Fielp sa
lueerde aan z'n hoogen hoed).
„Koppraal-bakker Beekers. Het heeft Ons behaagd,
u te onderscheiden met het eeremetaal genaamd, „de
B.M."
„Wa-d-is da?" vroeg d'n Fielp nuuwsgierig.
„Bojem van de Melkkan", zee d'n Tiest. Maar den
Fielp geleufde 't nie.
„Genaamd: de B.M. voor uwe vele en nut
tige diensten den Lande bewezen, met het bakken
van brood en aanverwanten, in Mobilisatie- en andere
leutige tijen. Ik hecht u hierbij het kruis op uw borst
en spreek namens het Leger van Vrinden de hoop
uit, dat dit kruis u nog laang moge versieren. De
opperbevelhebber is verhinderd vandaag naar Ulven
hout te komen, in verband met den verjaardag van
den koning van Turkije, weshalve ik de eer heb, als
uwen meerdere, koppraal-bakker Beekers, u koppraal
dit „hcerenmetaal" op de borst te „echten".
„Keecc!" riep d'n Fielp naar z'n wijf: „kom toch
's gaauw kijken!"
D'n Joep stak 't étwicke weer in zijnen zak, 't is
z'n eigen dooske, zoow as ge wit van zijn mobilisatie
kruis, en feliciteerde d'n bakker toen nog 's persoon
lijk! Erbij voegende: „da den Fielp z'n voorzitterschap
van de Ulvenhoutsche mobilisatiehcrdcnkingskomiteit
wel nie vrimd was, aan deze onderscheiding, daar z'n
brood toch eigenlijk nie om te frèten is!"
Amico. 'k mot er 'nen keer gaan afscheien. Laat
ik oew ditte nog vertellen: we hebben den heelen Zon
dag gefeest. Feest, tractaties en muziek. D'n Fielp is
drie keer nuchter gewist! Hij is nóg overtuigd van de
echtheid, van z'n dikkeratie en lopt mee plannen
rond, om 't kruske in 't klein te laten namaken, om
't dan alle dag te kunnen dingen
,,'t Hee me veul centen gekost", zee-t-ie gisteren teu
gen me: „Vernolic, da-d-hebben juilie gezopen! Maar
't was 'n aarig feest, ee, Dré? Jammer, da-d-et sjuust
samenviel mee den verjaardag van dieën lammessen
Turkschen koning!"
„En zoo op tijd", zee ik: „we hadden in langen tijd
ok niks g'ad, niewaar?"
De „ontgoocheling" zullen we nader vaststellen, hee
d'n Blaauwe verzekerd.
Vol.
Veul groeten van Trui en as altij g'n horke minder
van ocwen
toet a voe
DRé.
Peïledeciandsche Jajidjmta.
I DOOS 20 CT -TUBE 40 en 60 CT.
HOOFDSTUK II.
De Brabazons van Lorne.
„Ann is het beste meisje, dat Tony ooit zou kun
nen krijgen, wees daar dus in 's hemelsnaam tevre
den mee en ga nu je hersens niet suf zitten denken,
door te probccren haar met een ander te laten trou
wen. Een huwelijk tot stand brengen is geen man
nenwerk. Een meisje van twaalf zou hierin den
knapstcn man nog te slim af zijn."
Lady Susan vuurde, zooals haar gewoonte was,
haar opmerkingen af met de kracht en de nauwkeu
righeid van een machinegeweer. Haar gedachten en
de uitdrukking daarvan waren altijd zeer beslist.
De man, tot wien ze sprak, stond met zijn rug
naar de openslaande deuren van den mooien salon,
die uitzicht gaven op het blauwe water van het Meer
van Genève, dat vredig kabbelde tegen de steenen
kanten van de „Quai" beneden. Hij was een groote,
streng-uitziende oude man, met driftige, blauwe
oogen en een aristocratische» krommen neus, die uit
stak boven een borstelige grijze snor. „Iemand van
de oude school" stond op hem te lezen, iemand van
de „autocratische, oude school, die geloofde, dat
„een man de haas moest zijn in zijn eigen huis."
Daarom, hoewel hij dat nooit toegegeven zou heb
ben, oefende Sir Philip een soort van door hooger
hand opgelegde dictatorschap uit over ziel en li
chaam van de verschillende leden van zijn huishou
ding, hetgeen zelfs het recht insloot om hun leven
voor hen te bepalen en in te richten, zonder rekening
te houden met hun persoonlijke wenschen en smaak.
Daarom was het vreemd, dat zijn beste vriendin
en vertrouwde, de vrouw, die hij dertig jaar geleden
getrouwd zou hebben, als ze hem maar had willen
hebben. Lady Susan was, die in haar kijk op de we
reld even modern was als hij ouderwctsch.
Ze was een groote, krachtig-gebouwde vrouw. Haar
fijngevormd hoofd werd bekroond door weelderig
grijs haar, dat heel eenvoudig, laag in den nek bij-
eengeknoopt was en zeer aantrekkelijk contrasteer
de met haar zkarte, gebogen wenkbrauwen en gees
tige, donkere oogen. Die zelfde oogen keken nu met
een vroolijke, spottende uitdrukking naar Sir Phi-
Hpj.
„Bovendien", ging ze verder, „zou Anna, als ze
eenmaal met hem getrouwd was, niet half zooveel
vat op hem hebben, laat ik je dat zeggen."
„Uit het hart van Duitschland, van den Broeken,
is in den nacht van Woensdag op Donderdag door
het ontsteken van groote houthoopen het sein ge
geven voor een over zes graden loopende keten
van vuren die zich aan de uiterste grenzen des rijks,
naar het noorden en zuiden, naar het oosten en
westen, op de bergen uitstrekten.''
Aldus meldde Donderdagnacht het Duitsche
Nieuwsbureau in een telegram, gedateerd „Op den
Broeken".
„Duizenden volksgenooten", zoo gaat het tele
gram verder, „waren naar den Broeken gesneld om
de plechtige daad der ontsteking bij te wonen." Te
gen 10 uur arriveerde de leider van het Arbeids
front, dr. Ley.
„Van de Noordzee, uit het zuiden, uit Oost-Prui
sen en uit het westen kwamen S.A.-leiders en stoot
troepen van „Voikstum en Vaterland".
Nadat een spreker voor de aanwezigen had uiteen
gezet, wat de doeleinden zijn der Duitsche jeugd
zeide dr. Ley o.m.: „Jongemannen, laat het vuur op
laaien, opdat de vlammen van berg tot berg door
het Duitsche rijk snellen opdat zij getuigen van den
wil van ons geheele volk". Daarop werden de fakkels
op den houthoop geworpen, „die terstond daarop tot
een machtige vlam oplaaide onder het bruisende
gejubel der menigte", waarna Ley nogmaals het
woord voerde.
WOLKBREUKEN EN OVERSTROOMINGEN IN
TUNIS.
Volgens berichten uit Tunis in Noord Afrika heb
ben wolkbreuken aldaar groote overstroomingen
veroorzaakt. Verscheidene inboorlingen zijn om het
leven gekomen of zwaar gewond. De materieele
schade is groot. Een inboorlinge is levend verbrand,
toen de bliksem in haar stroohut insloeg en deze iu
brand vloog.
DOLLE WOLF IN ROEMEENSCH DORP.
Veroorzaakt paniek.
Boekarest. In een Roemeensch dorp heeft een
dolle wolf een paniek onder de bevolking veroor
zaakt. Het razende dier heeft in één nacht niet min
der dan 40 varkens en 50 stuks ander vee gedood.
De boeren, die door schrik bevangen waren, durf
den niets ondernemen, zoolang het nacht was. Eerst
toen de dag was aangebroken, organiseerden zij een
drijfjacht, waarbij het gelukte den wolf te dooden.
Vogelnest in den zak van een vogelver
schrikker.
Dat ook de vogeltjes met hun tijd meegaan kan men
in den tuin van den heer G. in Palcmig constateeren,
aldus het „Limb. Dagblad". Deze heer nj. heeft in zijn
tuin een vogelverschrikker geplaatst, natuurlijn met
de bedoeling de vogels uit de buurt te houden. Een
roodborstje echter heeft het „lef gehad niet alleen
eens met den vreemden „mijnheer" kennis te maken,
maar ook zich te huisvesten in een der zakken van
den vogelverschrikker en daar een nestje te bouwen,
waarin vervolgens eitjes gelegd werden,
waaruit dezer dagen vijf kleine roodborstjes te voor
schijn zijn gekomen. En of nu mijnheer de vogel
verschrikker al met zijn armen slaat, het roodborstje
gaat kalm z'n gang met het voeren der jongen!
Men ziet dus hoe ook de vogels zich niet meer met
„ouderwetsche dingen" bezig houden, hun geloof hier
in verloren hebben en met hun tijd zijn meegegaan.
VIJFTIG MILUOEN HALVE CENTEN.
In de tweede helft van deze maand werd uit Neder
land naar Indië weer een zending van halve centen
tot een bedrag van twintig duizend gld. verwacht.
In totaal is hiermede dan, naar wij in het Bat.
Nbl. lezen, in omloop gebracht twee en een halve
ton of 50 millioen halve centen.
„Denk je van niet?"
„Ik ben er zeker van. Een man wil bepreekt en op
gevoed worden door de vrouw waarmee hij wil trou
wen, maar na het huwelijk heeft hij daar spoedig
genoeg van."
De oude man wierp haar van onder een paar ruige
wenkbrauwen een vluggen blik toe.
„Hoe weet jij dat?" vroeg hij grof. „Je bent niet
eens getrouwd."
Lady Susan knikte.
„Juist daarom".
„Bedoel je bedoel je..." begon hij heftig, maar
toen hij haar rustige, geestige oogen ontmoette,
zweeg hij. Toen zette hij echter zijn monocle in een
van zijn strenge, oude oogen en keek haar aan als
van achter een barricade.
„Wil je daarmee zeggen, dat dit de reden is,
waarom je weigerde met mij te trouwen?"
Ze lachte even.
„Ik denk van wel. Ik wil niet afgesnauwd wor
den en onderworpen zijn, zooals je de arme Virginia
afsnauwde en zooals je. dat ook Tony zou doen, als
hij niet heel wat van het Brabazonsche duiveltje in
zich had zitten. Je bent een echter bullebak, weet
je."
„Ik zou voor jou geen bullebak geweest zijn." Er
klonk iets erg verdrietigs in zijn stem, en voor een
oogenblik werd het knappe, trotsche gelaat heel
zacht. „Ik zou voor jou geen bullebak geweest zijn,
Susan."
„Ja, dat zou je wél. Je zou er niets aan hebben
kunnen doen. Je zou mijn lieve, kleine Ann willen
bevelen te trouwen met Tony, als je durfde, jij
monster."
De strenge mond onder de korte snor verzachtte
zich tot een onwilligen glimlach.
„Dat geloof ik ook" gaf hij toe. „Maar verduiveld,
Susan, het zou den jongen toch kalmeeren, als hij
getrouwd was. Hij heeft een vrouw noodig om voor
hem te zorgen."
„Om voor hem te zorgen?" vroeg ze op een beetje
ironische toon.
„Ja, juist," zei hij nijdic. „Daarvoor daarvoor is
een vrouw, verdorie! Of soms niet?"
„O, neen". Ze schudde treurig haar hoofd. „Dat
idee is allang dood als een pier. Verouderd Philip...
en erg ook."
Hij keek haar woedend aan.
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
4.
Er zou echter niets mee gewonnen zijn indien ze
Tony haar gedachten meedeelde en dus antwoord
de ze hem zeer afkeurend:
„Dat is geen onzin. Je hebt toch je allereerste ver
plichtingen tegenover Lorne en de pachters. Een
landheer is een even nuttig lid van de maatschap
pij als een goed architect."
„O, als ik daar werkelijk de leiding had, zou het
heel wat anders zijn", gaf Tony toe. „Maar dat is
nu niet zoo. Hij heslist alles en geeft alle bevelen,
zonder mij te raadplegen. Ik heb er alleen maar
op te letten, dat zijn hevelen worden uitgevoerd en
moot oen beetje met hem rondloopen en voor de
pachters op mijn verjaardag den edelen jongen erf
genaam uithangen. Het maakt me ziek!" eindigde
hij heftig.
„Nu, sta jezelf dan niet in het licht," raadde Ann.
„Of wel: twist niet met Sir Philip. Hij is de kwaad
ste nog niet. op zijn manier."
„O, werkelijk?" zei hij nijdig. „Probeer jij hef dan
maar eens bij hem uit to houden. God zij dank heb
ik morgen een dag „vrij". Hij steekt met de middag-
boot over naar Evian. De St. Keiiers gezegend zij
hun naam hebben hem voor het diner uitgenoo-
digd, om er do een of andere Russische prinses te
ontmoeten."
„Lady Susan gaat ook. Zij blijft er 's nachts logee-
ren. Sir Philip ook?"
„Ja. Zo kunnen dien nacht niet meer terug. Dat is
fijn, Ann." Tony's gelaat was aanmerkelijk opge
