Raad Oude Niedorp.
Oe Brabantsche Brief
Haar schuld betaald
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct.
van Dré.
Zaterdag 30 Juni 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9507
UI venhout, 26 Juni 1934.
Mcnier, -
Deuze week zulde gij het
mee 'n kort epiesteltje mot
ten stellen, amico. waant
'k heb nog heel wa te doen,
aleer 't avond is!
Dn lesten èèrebeesjes-
pluk heb 'k onderhnanden.
Ge wit. onzen aardbei-aan
plant bestaat veur 't grot-
6te deel uit de beroemde
„Herdasohc aardbeien"
èèrebeesjes zeggen wij en
die zijn wa later dan do
groffc soort, de „moffen",
lijk me die noemen.
Wat jammer genopt is!
Waant daardeur zijn de „Berdaschc" op den ach
tergrond gesukkeld. Tenminste, daar houw ik 't veur!
As ons èèrbeesje komt, dan hebben de stadters al
góóveul van die groene moffen gegeten, en al zóó
dikkels pijn in d'ren buik g'ad, da ze alweer veur 'n
jaar genogt hebbent
Toch is da glad fout.
I>'eet', lach nou nie!
Ik verbouw d'n groffc ok!
En as ze in de stad geren die groffe dingen hebben,
itlie mee ginnen vollen zak suiker zuut te krijgen zijn,
w- mijn 'non biet.
Wa guilie hebben wilt, da kunnen guilie krijgen.
Lusten guilie liever pijnappels dan goudreinettcn,
'k zal die spar appels best veur oew rapen, horre!
In 't najaar liever eikels, dan manische spruiten?
Ce hebt zo inaar veur 't bestellen, amico!
Neeë, versta me goed, ik zeg 't nie uit eigenbelaankt
Ik zeg 't om der waarheidswille.
't Berdasche èèrebeesje is eigentlijk de aardbei. As
Ik 't dingske pluk, dan loopt t sap deur m'n vingers.
X'.in water! Neeë, bloedrood vruchtensap waar ginnen
laandwijn teugen aan kan. Niks lekkerder, dan veur
inow ontbijt 'n papbord vol van- die bloedrooie vrucht
jes, vermengd met 'n paar eetlepels suiker!
Sodeinearel. amico, das z'n zalige frèterij! Dan
voelt ge. 't beste van 't veurjaar koud en zoet deur
oewen buik loopen.
'k Mag in deuzen tijd m'n eigen daar zoow geren
op tracteeren nouw en dan.
As ik 's mergens al zon paar uren in den akker
ijieb gezeten, of zoo as nou, mee 't hooien, al 'n
•uur of vier m'n zweet gelaten heb as in de stad de
wokkers te ratelen staan in de dustere slaapkamers,
•dan kan 'k m'n eigen al blij maken bij 't veuruitzicht
'aan zo'n bordeke gesmolten veurjaar, koel en zuut
as den rijstepap in den hemel maar smaken kan.
Maar oh -— geef mij vcurloopig nog maar „veur-
ja ar-in-'t-suiker
Ik zeg, as ik in deuzen tijd om drie uur al touwen
.tijdm'n huis uitgaai, met zeis en riek en 'n kruik
water en go staat dan veur vijven al te zweeten, dat
alleen oew hotten in ocwen kiel blijven hangen, dc
rost zwitte go 'r af, dan is 't leven zwaar, maar
Die onplassaant.
Waant daar staat veul goeds te wochten!
'Non duik in de Mark, 'nen duik In dc aardbeien,
Ollee ge frit de gezondheid met lepels vol, in oew
mager gezweten lijf.
'n Mergenbad tusschen de blommekes, in 't gouwen
eonnewatcr van de Mark, die voortstroomt deur de
zuute geuren van 't hooiland; ik vraag oe*v, amico,
is zo'n bad te betalen
Zo'n royaal, kustelijk bad. zonder kijvende Trui
In «Ie nabijheid, om de spatjes, is da genogt te waar-
jdeoren, vraag ik?
Rimmeltiekf
Ge lacht er mee in deuze maanden!
Alles wa nie dugt, wordt uiigezweeten in 't laand,
'dat er weer dubbel van gedijt. Maar as 't dan ok
eouven uren is geworren, as ons kerkklokske z'n
ecuven slagen over de lnanderijen lot galmen, as 't
«onnoko dan al hoog aan den hemel staat, dat 't to-
renpiekske blinkt van zonneval, ons meulentje al
fetukken hakt uit de zonnevlam, die laait boven ons
Mille durpkc, dan kan ik as 'nen kwajongen, d'n
riek rond mijnen kop zwaaien en zoow op huis aan
gaan, waar Trui d'n koffie geuren laat, dat 'k 'm
'op den weg al ruuk, Alle mooiheid is in de Mark
gebleven. Verzonken in den witten bojem. De leste
zweetdroppen zijn laanks m'n ooren weggeveegd,
deur 't kietelend mergenwindeke. dat den frambo-
zengeur over d'akkers draagt, 't Beste van den fraru-
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
8.
Het reeds verouderde tijdschrift gleed plotseling
.van Anns knieën en viel met een plof op den grond.
„Spreek je in ernst?" vroeg hij. „Meen je werkelijk
dat wij hier moeten overnachten?"
Zij kon het antwoord op haar vraag op< zijn be
zorgd gelaat lezen.
„Oh, maar dat is onmogelijk!" riep zij verontrust
Dit. „Wij kunnen - wij kunnen hier niet blijven.
Zij sprong geagiteerd op. „Zie je dan niet in, Tony,
dat dit tot de onmogelijkheden behoort?"
„Wij hebben geen andere keus", antwoordde hij
kortaf. „Indien er maar een manier bestond om je
vanavovnd naar villa Mon Rêve terug te brengen,
zou ik hemel en aarde bewogen hebben. Maar die
is er niet. Wij hebben evenveel kans om hier vandaan
te komen als ratten uit een val."
HOOFDSTUK V.
Het Gastenboek.
Het was waar. Zij waren gevangen als ratten in
een val en Anns hart. zonk in haar schoenen. Zij was
oud genoeg om te weten, dat er altijd een zeker soort
critische menschen zijn met bekrompen opvattingen,
die kwaad brouwen uit een penibele omstandigheid,
op welke onschuldige wijze die ook ontstaan moge
zijn.
„Kun je geen uitweg verzinnen, Tony?", zei ze ten
laatste. ,.Ik weet niet wat ik moet doen." Zij keek
hulpeloos rond en voelde zich verward en verlegen
door de hachelijke positie, waarin zij zich bevonden.
„Indien er een chalet in de buurt was, zou ik daar
heen gaan om te zien of ik onderdak kon krijgen",
antwoordde Tony en voegde er gekscherend aan toe:
„En ofschoon ik natuurlijk buiten zou kunnen gaan
boos, tusschen 2 haakskes. Waant hij brengt van 't
jaar veur ons niks op.
De prijzen zijn ingezet benejen ieder verwachting!
Tien koperen centen den kilo. Ollee, gaat daar maar
veur plukken! 't Is benejen loonend!
Toch haal 'k ze 'r af. Tot den lesten toe.
Zundeveurgod, om zon schoone vrucht aan den
struik te laten verdrogen. De veugeltjes krijgen 'r
deel toch wel! Waant ze trossen iri vuistgroote troe
pen bij mekaar, die zwartrooie, maalschzachte
vrucht klonters!
Ja, amico, wij boeren, wij kunnen 't jaar al zo'n
bietje bekijken; onze winning overzien.
't Beste is 't nog gesteld met de aarbei. 'n Schoone
vrucht, d'n oogst niet al te groot en schappelijke prij
zen.
Zware bessen zijn minder.
'Nen oogst, die nie weg te slèèpen is, maar.
13 centjes den kilo veur ons z z z z z
Hedde gij wel 's twee pond bessen geplukt?
't Is veul horre! En da veur 13 spie! Ge voelt ze
kers wel aan d'n teut van oewen schoen, da wij daar
gin juu aan winnen kunnen, 'k Mot er bij zeggen
daar is nog 'n bietje vooruitzicht.
k Heb onzen Kees 's aangeklaampt, onzen sikker-
taris van de Tuinbouwvereeniging en volgens hum,
en hij hee goeien kijk op die dinges, is er nog 'n
bietje hoop op beter, 'k Laat ze dus. op spikkelatie
zoow laank meugelijk zitten, waant om werk zitten
me nie verlegen in deuze maanden!
De Ivrombekkers doen 't tumelijk. Acht centen
veur 'nen kilo erwten gaat Veural omdat d'n
oogst rijk is. Daar zijn plakaten waar meer vrucht
zit, dan blad. Dan is 'nen kilo gauw geplukt.
Maar de pruimen Ochirrekes. Ik heb ze nie,
gelukkig. Da 's van 't jaar kiclekiele. D'n Kees hee
duuzenden kilo's hangen. Niks wèèrd!
Z'n bomkes buigen onder de zware dracht, 't Mot
oew maar teugenzitten!
As z'nen bongerd bloeide, was 't bij Keesc om zat
te worren van d'n blossem, zoow steeg den blommen-
geur naar oewen kop.
„Sodepin, Kees", zee ik nog van 't veurjaar: „ge
zult ze blaaien van 't jaar, jonk."
,,'k Weet 't nie, Dré", zee d'n Kees: ,,'k wee 't nie,
jonk". Mee gaf ie z'n schrijfinachien 'nen douw, we
waren op z'n kantorke. ,,'k Ben baang as da ze te
mooi staan.", peinsde-n-ie. En jawel horre! Ze ston
den te schoon. De pruimen zijn veur den boer nie te
pruimen van 't jaar.
Hoe is 't meugelijk, zouwdo zeggen.
'n Vrucht waar den mensch naar snakt. Waarvan
ie nie genogt schraansen kan, veural mee 't oog op
gezonden afgaank. De menschen in de stejen snak
ken naar zulk fruit. Wij stikken er in.
Da-d-is 't end van den pampieren oorlog tusschen
de Regceringen, die malkaar dwarszaten en malkaar
bestookten mee onze belaangen.
't Is gemakkelijk mee steenen gooien as ge 'n aan-
der z'n ruiten er aan waagt!
Veural, as ge maar genogt ruiten kapot gegooid
hebt, om dan mee 'n fiksch pensioen de laan uit te
kuieren.
Neeë, da's nie moeilijk. Da's gemakkelijker dan
'nen boerenhof bestieren. Zoow denken wij erover;
ge meugt da gerust weten.
As ge prontjes oew belastingen betaalt, waarveur
ge oew haanden kapot werkt, oew zweet op den ak
ker laat, as g'oew krom werkt om stad en laand te
eten en te leven te geven, ollee, zouwden dan gin
recht hebben om op zeker moment, as heel de boel
veur oew teleurgestelde oogen kapot draait, zouwde
dan gin recht hebben, om da mee d'n vinger aan te
wijzen?
Laat oew nie wijsmaken, amico, dat er op de wea-
reld te veul groeit!
Daar komen nou veul te veul menschen te kort!
'n Tijdje gclejen stond ik in de stad, in 'nen sla
gerswinkel, met m'n groentenbenneke in m'n haan
den te wachten op do vrouw. D'n baas hielp wa
klaantjes.
Daar kwam 'nen meneer binnen, zóów mager, da'k
eerst in 'nen lach wouw schieten. Maar z'nen kop
stond zóów triestig, da'k ineens 't gevoel kreeg:
„vrek, dieën menschen hee honger!"
As 't zijn beurt was, bestcldc-n-ic zachtjes, 'n
bietje verlegen, 'n half onskc gesnejen spek. De vijf
losse centen had ie in z'n hand, in z'n dunne over-
jaske zitten. Z'n oogen telden sjecuur de reepk.es
spek, die de machien veur 'm afsnee. Gingen mee,
met de op-en-ncergaande bewegink van 't ronde mes.
Amico gevloekt heb ik.
Snotverhicrendaar! Wa-d-had ik dieën kearel ge
ren m'n heelcn wagel frèèt kadoow gegeven.
Maar da slagerswijf bleef zoowlaank weg, die
moest d'r eigen vooruitbewegen temidden van ham
men en biefstukken, die aan d'r lijf gegroeid zatten,
en as ik haastig buitenkwam, dan was er van
dieën hongerlijer niks meer tc zien. Die stond na
tuurlijk hier of daar verborgen, z'n zes papierdunne
vlieskens spek op te eten...!
Kremoci is gin schande.
Neeë!
Maar 'k mot altij nog d'n* eersten teugenkomen,
die er trotsch op is.
Nog, nog lijen er duuzenden menschen honger.
En hier op de velden is 't nie weg te slèèpen! Ons
vee mag van meneer d'n wettenfahrikaant nie
zwaarder wegen dan overeenkomt met de geleerde
uitrekenarijen van de economisters.
Van alles is er te veul. Van alles!
Veural van...
stommigheid.
Van eigengereidheid.
Van alles beter-weten dan d'n Schepper, die de
èèrde overvloedig zegent!
Ja, daar is icvcraans teveul van.
Aan den ccnen kaant staat d'n hongerlijer met
vijf warme centen in zijn haand. Aan den aande.en
kaant staat Jan d'n economist d'n oogst te vertrap
pen.
En tusschen die twee in staat d'n boer!
'n Schoon schouwspel „geniet" ie. Da kan Tt zeg
gen.
Maar genogt. 'k Zouw 'n kort briefke schrijven,
omdat er zooveul te doen is. En m'n vellekc is toch
al veul voller, dan m'n gedacht was.
Om oew echter heelegaar op de hoogte tc brengen,
mee d'n staand van den buiten:
't Korengewas staat weelderig.
Rog, haver, tarwe draagt z'n korrels dik en zwaar
aan 't buigende gewas.
Dieën oogst mot veur ons de deur dicht doen.
Laten we hopen!
't Is aanders toch al moeilijk genogt om te pach
ten, hypotheken en belastingen bij mekaar te kreb-
ben...!
Ollee, ik schei er af. 'k Gaai aan den èèrebeesjes-
pluk. Trui zit al in 't veld!
Veul groeten van beur en as altij gin horkc minder
van oewen
toet a voe
DRÉ.
Vergadering van den Raad op Donderdag 28 Juni
1934, des avonds 8 uur.
Voorzitter de heer J. Bakker Jz., locoijburgemccs-
ter; secretaris de heer B. J. F. Sutman Meijer.
De Voorzitter opent de vergadering en zegt, dat
hij zich reeds had voorgenomen met een zekere op
gewektheid dc gemeente te feliciteeren met de benoo-
ming van den nieuwen burgemeester, Thans evenwel
meent hij die opgewektheid achterwege te moeten
laten, nu gister de treurige mare werd ontvangen
van het overlijden van de echtgenoote van den
nieuwbenoemden burgemeester. Diep gevoelen wij
met hem mede het verlies dat hij daardoor heeft ge
leden, nu hij op het punt siaat in een geheel nieu
wen werkkring en woonplaats te treden. Hoe gaarne
hadden wij ook zijn echtgenoote op den dag van zijn
intrede hartelijk welkom geheeten. Maar de mensch
wikt, God beschikt. De Edelachtbare heer Van Baar
moge er verzekerd van zijn, dat zijn gansche toekom
stige gemeente en haarzelfs raad met hem en zijn
dochtertje meeleeft. Dat dc Almachtige hem sterke
in zijn verlies en zijn trouwe gade in vrede moge
rusten!
Ingekomen stokken.
Hiervan vermelden w een schrijven van Ged. Sta
ten, houdende weigering der goedkeuring op het
raadsbesluit, waarbij B. en W. werden gemachtigd
tot het aangaan van rechtsgedingen.
De heer Waiboer vraagt, welke bezwaren tegen dit
besluit bestaan.
De Secretaris leest het schrijven van Ged. Staten
voor, en daaruit blijkt, dat waar er naar het oordeel
van Ged. Staten geen bijzondere reden bestaat, om
dio macht aan B. en W. over te dragen, het besluit
niet voor goedkeuring in aanmerking komt.
Voorstellen van B. en W.
B. en W. stellen voor, om aan D. de Ruyter, Lan-
gereis, een tegemoetkoming te verleenen van f 1 per
maand voor het vervoer van haar leerplichtig kind
naar en van de school voor Christelijk lager onder
wijs te Heerhugowaard.
Aldus wordt besloten.
Voorgesteld wordt om de leerplichtige kinderen
van A. Groot en A. Dekker te Moerbeek ook gedu
rende de zomermaanden te doen vervoeren naar en
van de Roomsch-Katholieke lagere school voor ge
woon onderwijs te 't Veld, onder voorwaarde, dat
ouders er in toestemmen, dat de kinderen geduren
de het geheelo jaar bij het café van J. P. Pepping
worden opgenomen en uitgelaten.
De heer Waiboer acht het gewenscht de openbare
vergadering te schorsen, omdat hij over dit punt
iets heeft ie zeggen.
De raad gaat in comité.
Na heropening stelt de heer Waiboer voor dat
iedere verzoeker een bedrag van f 10 bijdraagt in de
kosten van vervoer.
Dit voorstel wordt aangenomen met 6 tegen 1 stem,
tegen stemde de heer Bakker.
B. en W. stellen voor tot intrekking der op 27
Januari j.1. vastgestelde verordeningen op dc heffing
en invordering eener belasting op de verzekering te
gen brandschade van in de gemeente zich bevinden
de onroerende goederen of cene overeenkomstige be
lasting, voor zooveel die goederen niet verzekerd zijn
Ged. Staten hadden eenige bezwaren. Het hoofd
doel toch schijnt te zijn de bevordering van een vrij
willig brandweercorps, maar h.i. ware het dan beter
geweest, aandacht te schenken aan art. 226 en 227
der gemeentewet (het vragen van persoonlijke diens
ten). Bovendien heeft het bedenking dal dc belast
bare opbrengst der gebouwen als maatstaf aan te
nemen.
De Voorzitter deelt mede, dat de bate was geraamd
op f 155, de verordening zou 1 Januari 1934 in wer
king treden en waar wc aanstonds al 1 Juli schrij
ven, achten B. en W. het gewenscht, de verordenin
gen maar in te trekken.
Zonder hoofdelijko stemming wordt aldus beslo
ten.
Vervolgens stellen B. en W. voor om de huursom
der woningen in het dubbel woonhuis te Zijdewind,
gerekend te zijn ingegaan 1 Januari 1934, nader te
bepalen op f 2.75 per week.
Aldus wordt besloten.
De salarissen en pensioensverhaal.
Door B. en W. wordt voorgesteld om aan de amb
tenaren der gemeente, op wier jaarwedden ingevol
ge de onlangs gewijzigde pensioenwet pensioensbij
dragen zouden moeten worden verhaald, ingaande
1 Juli a.s. eene tijdelijke toelage te verleenen, gelijk
aan het bedrag hetwelk door hen wegens bijdragen
voor eigen- en gezinspensioen verschuldigd is en
te bepalen dat behoudens goedkeuring van dc re
geering deze toelage zal ingaan op 1 Juli a.s.
De Voorzitter herinnert er aan dat ingaande 1
Juli a.s. 10 pet. pensioensverhaal zou moeten worden
verhaald. Waar de salarissen hier laag zijn, het hoog
ste salaris is f 950, meenen B. en W. dit verhaal to
compensceren door het verleenen van een toelage.
Dit strookt geheel met de opvatting van den Mi
nister. Wordt algemeen goedgevonden.
Tevens stellen B. en W. voor over het tijdvak 1
Januari1 Juli 1934 een toeslag te verleenen aan de
gemeenteambtenaren, gelijk aan het bedrag van
pensioensverhaal ad 8.5 pet. Wordt goedgevonden.
Het Rijk springt bij.
Vervolgens komt aan de orde het voorstel van B.
en W. tot wijziging van de begrooting voor het dienst
jaar 1933 en tot het aanvaarden der voorwaarden,
welke gesteld zijn ter verkrijging van eene bijdrage uit
's Rijks kas in de kosten der gemeentehuishouding.
De voorwaarden zijn o.a. dat alle begrootingen en
slapen, indien je het zou verkiezen op den top van
den Roche d'Or, bij voorbeeld! ben ik toch bang, dat
dit de zaak niet zou vereenvoudigen, daar mijn be
vroren lichaam evenveel praatjes zou teweegbrengen
als het feit, dat wij hier samen zouden overnachten"
Hij had zich nooit minder tot grapjes gestemd ge
voeld, als op dat oogenblik, maar hij werd beloond
door een zwak glimlachje, dat Ann's gelaat ontspan
de.
„Maak je maar niet bezorgd, Ann", vervolgde hij,
terwijl hij vriendschappelijk zijn arm door den hare
stak. „Niemand behoeft het ooit te weten. Maar ik zou
mezelf wel kunnen slaan, omdat ik je in deze situatie
gebracht heb. Het is alles mijn schuld. Als ik niet
zoo idioot was geweest om van den top van dat
ravijn naar beneden te tuimelen, zouden wij nu reeds
op de thuisreis geweest zijn."
„Je deed het voor mij," riep Ann uit. Nu de eerste
schok voorbij was, herkreeg zij haar optimisme. „Je
moet jezelf niet alleen de schuld geven. Het is nie-
mands schuld. Het is
„Het noodlot", viel Tonv in, toen zij even stil
hield.
„Ja. Dat is het. Nu" zij haalde lichtelijk haar
schouders op, alsof zij een last van zich af schudde
„wij moeten er maar het beste van maken. Wij
kunnen tenminste de zon zien ondergaan. Dat moet
een pracht-gezicht zijn."
„Ik geloof, dat het opgaan der zon het mooiste is.
Je zult morgen vroeg moeten opstaan." Hij zweeg
even, toen ging hij met oprechte bewondering voort:
„Ann, je bent werkelijk sportief! Er bestaat niet één
meisje op de twintig, dat dit geval zoo zou opnemen,
als jij het doet. Zij zouden mij met verwijten over
stelpt hebben."
„Het zou tot niets leiden om over een zuiver toeval
te gaan redetwisten", merkte zij philosopisch op.
„Laat ons er nu maar van genieten, het ondergaan dei-
zon en het opgaan der maan en al het andere. Oh,
ik hoop, dat zij ons een behoorlijk diner zullen voor
zetten! Wij hebben reeds onze thee gemist, doordat
je in dien afgrond gevallen bent maak er alsje
blieft geen gewoonte van, Tony! en ik verga ge
woonweg van den honger."
Hij knikte.
„Ik ga iets bestellen en kamers bespreken." Hij
zweeg onzeker. „Ik zal onze namen in het hotelre
gister moeten invullen."
„Onze namen?" Ann bloosde nerveus. „Oh, dat kan
toch niet ik bedoel
„Maak je niet ongerust", zeide hij sussend. Ik zal
natuurlijk onze eigen namen niet inschrijven. Wat
zeg je van Smith een nogal algemeene naam, vind
je ook niet? ,G. Smith en zuster' ik vind dat dit
een goede oplossing is."
Ann giebelde plotseling.
„Het is alles tamelijk grappig, als het niet zoo
zoo compromitteerend was", voegde Tony er aan toe.
„Noem het liever .onconventioneel", zei zij. „Dat
klinkt beter. En ga nu en bestel wat eten voor G.
Smith en zuster."
Een half uur later verorberden zif luchthartig een
uitstekend diner en de manager van het hotel felici
teerde zichzelf met dc verschijning van twee onver
wachte gasten in het slappe seizoen. Na afloop maak
ten zij nog een uitstapje naar den Roche d'Or om
het ondergaan der zon te aanschouwen. Toen zij den
top bereikt hadden, stond Ann stil aan Tony's zijde
en sprak geen woord.
De wondere schoonheid van het tafereel betooverde
haar en woorden, welke de diepe onbewegelijke stilte
rondom hen zouden verbreken, schenen haar een ont
wijding toe. Aan hun rechterzijde daalde de gouden
schijf der zon koninklijk naar het westen, deed de
bergen baden in een vloed van zacht stralend licht
en doorboorde het donker wordende blauw van den
hemel met trillende pijlen van scharlaken rood, oranje
en saffraan-kleur. Over de sneeuwvelden glinsterde
een doorschijnende rosachtige gloed, zoodat deze niet
langer kaal en eenzaam leken, maar als een ontplooi
de banier verspreid lagen tusschen de groote pieken,
die als schildwachten om hen heen stonden.
Na eenige oogenblikken ging de zon achter den rand
van den horizon onder en verdween al de pracht als
bij tooverslag.
Het. was alsof iemand de poort van een geopenden
hemel gesloten had.
In het flauwe licht der opgekomen maan, draaide
Ann zich om en ging stil heeen.
Toen zij naar beneden gingen stak hij zijn arm
door den hare en deze zachte aanraking wekte haar
uit haar overpeinzingen.
„Oh. Tony, bijna hen ik blij, dat wij den laatsten
trein hebben gemist", zei ze teeder. „Het is zoo
heerlijk geweest."
„Ja, het. was oen genot", stemde hij in en zij hoor
de een tikje opgewondenheid in zijn stem. „Het is
zoo heerlijk met jou hier te zijn, ver van de romp
slomp van het dagelijksche leven."
Instinctief trok zij zich wat terug.
„Tony", zei ze, als wilde ze protesteeren.
„Nee, laat me uitspreken. Ik weet, wat je tegen
houdt. Je vertrouwt me niet. Je bent bang, wanneei
je met me trouwt, dat ik je in den steek zou laten,
zooals mijn moeder deed. Maar ik zou dat nooit doen.
Ik zweer het." Hij stond stil en zijn arm uit den hare
trekkend, nam hij haar beide handen en drukte ze
hartstochtelijk. „Indien je met me trouwt, Ann, beloof
ik je, dat ik van nu af aan geen voet meer in eenige
speelzaal ter wereld zal zetten."
„Je kunt het niet 'aten", onderbrak zij hem sneL
„Voor jou kan ik alles", antwoordde hij zacht, „om
dat ik je liefheb."
Er lag iets aangrijpends in zijn jongensachtige ze
kerheid.
Toen Ann opkeek, zag ze zijn gezicht beschenen
door het licht van de maan, wit en ernstig.
Hij booir zich tot haar over.
„Ann, lieveling", zei hij bewogen. „Ik houd zoo
veel van je. Wil je niet met me trouwen?"
Zij voelde een stekende pijn in haar hart. Hij had
haar al vele malen gevraagd, soms half schertsend,
soms met. een plotselingen, trotschen hartstocht, die
verlangde al het vroegere uit te wisschen. Het was
echter onmogelijk. Nu echter sprak uit zijn woorden
een aandrang en een bezonnenheid, aan welks in-
.vloed zij zich niet kon onttrekken. Heel alleen hier
met hem. onder den grootschen hemelkoepel met
enkel Gods wijde natuur rond hen, scheen het haar,
alsof zijn bijna smcekend vragen en haar beslissend
antwoord iets van dezelfde plechtigheid inhield als
het afleggen van een gelofte tusschen dc gewijde mu
ren van een heiligdom.
Vurig wenschte zij, dat zij hem het antwoord kon
geven, dat hij verlangde, maar toen overstroomde haar
plotseling de herinnering aan Lady Susans' uitspraak:
„Een vrouw mag niet haar hcele levensgeluk in de
waagschaal stellen, zonder de balans in evenwicht te
houden. Zonder liefde de liefde, die zeventig maai
zeven maal kan vergeven zonder moe tc worden
zal alles mislukken."
Dc woorden troffen baar opnieuw. „Zonder lief
de" en zij kon Tony geen liefde schenken.
„Tony", zij sprak zeer zacht, verdrietig om de pijn,
dien zij hem nu ging aandoen. „Ik moet neen zeg
gen, jongen. Als ik je liefhad, zou ik blij zijn, „ja" te
kunnen zeggen, maar ik heb je niet lief altham
niet lief genoeg.
„Je wilt niet met me trouwen?"
„Nee, ik kan 't niet."
