De Brabantsche Brief
Haar schuld betaald
Polder
Wieringerwaard.
van
DAN ZIT AAN ELK PAK RADION
OOK NOG EEN GE5CHENKENB0N
Menier,
Vol staan de kranten,
eiken mergen, eiken avond
met de groote kolommen
in kleingedrukte letterkes
van de duuzcnden namen
van jangeluikes, die ge
slaagd zijn veur d'r exa
men.
Duuzendcn onderwijzer-
kes en onderwijzereskes,
du ti zen den mee eindexa
men duuzenden
meesters en dokters, duu
zenden geleerdhedcns ko
men weer de overvulde
maatschappij in, azende
naar werk, naar bezigheid, naar wa toekomst veur-
al, naar 'n dool!
Ook den jaarlijkschcn geleerdheids-oogst is erg
overdadig teugeswoorig.
Hooger en hooger worrcn de eischen gesteld en
zwaarder en zwaarder drukken ze op de schouwers
van dit ongelukkige geslacht, da veul beter weet
hoeveel meeldraden er in de blommckes zitten, dan
schoonheid.
Zwaarder, loodzwaar wegen de eischcn op den toe-
komstmensch die gin toekomst heeft»
'k Heb te doen met dit menschdom, dat algemeen
streeft naar 't onbereikbare!
'k Heb 'nen mensch gekend, die op z'n twaalf jaren
„volleerd" was.
Zoo noemden wij vroeger, 'n bietje spottend, den
jongen, die op deuzen leeftijd van school kwam, om
'n vak te gaan kiezen.
Hij wier timmerman.
Nie per ongeluk, omdat haas Simons 'nen krullen
jongen gebruiken kost en dat ventje daar por ongeluk
in baas Simons zijnen tiramerwinkel waaide, neeë.
't manneke kóós z'n vak uit plazier naar de schaaf,
uit liefde veur 't hout, waar ze zulke schoone dingen
uit maken kunt. Hij hield van den houtgeur as ik
.van dien van 't hooi, om 't zoo's te zeggen.
Iemaand, die zoo z'n vak kiest, verstaat da vak
na enkele jaren.
Er zijn jongens op d'r zeuventiendejaar beter ver
ver, timmerman, bankwerker, enz., dan menigen
kaercl van veertig, vijftig jaren, die 't nóóit leert.
Laten me zeggen veur 't gemak dat da timmer-
manneke d n naam droeg van Kees Plankers.
Kiske Plankers timmerde, dat 't 'n lieve lust was,
'k heb 't zeivers gezien, en as mijn vader op 'nen
goeien keer 'nen nieuwen stal wou aanbouwen met
hooizolder en zoo, kortom, 'n steuvigen nuuwen
bouw op z'n gedoeike wou wegzetten, dan dan
kwam nie baas Simons, maar dan kwam z'n knechtje
Kiske Plaankcrs de zaak in teckening te brengen.
Mijn vader was daar hcelegaar nie over tc spre
ken.
„Dan gun ik zo'nen Simons in slappen tijd zo n gèèl
karwei", zei ie teugen ons Moeder: „en stuurt ie me
daar zo'nen snotneus, 'k Heb 'm weggestuurd natuur
lijk, is dieën baas Simons nouw effetjes bedonderd."
Toen teugen mij: „Zeg, Dré, gij hebt toch nog mee
Kiske Plaankers op school gewiest, is nie?"
„Ja vader."
„In dezelfste klas? Bij den baard?"
„Ja vader."
„Nouw moeder, nouw gij'', ging ie deur bij Moe-
'ders: „da Kiske is gatsamme van onzen Dré z'nen
©uwer!"
Maar baas Simons kwam zeivers, met Kees Plan
kers in gezelschap.
Wat er besproken Is, weet ik nie! Maar dit kan
Ik oew zeggen, amico: „Kiske hee-g-et karwei uit
gevoerd. Van A tot Z. En ra'n vader spuide „U"
tegen Kiskes!
Zoo was d'n oude Dré, in zijnen een mud. Hij was
tc overtuigen en dan eere, wien eere toekomt.
Van Kiske kan 'k 'nen boek volschrijven! Ik mot
dus groote stukken gaan overslaan.
Kiskè brocht 't ver. Heel wijd!
Daar kwam 'nen tijd, dat Kees Plankers zelf nooit
meer timmerde. Hoogstens beet ie nog op 'nen hout
krul, waant hout kon ie opvreten, zoo as ie er van
hield.
Plankers brocht 't nog veul verder. Hij raakte
*t heele timmer- en architectenvak uit.
Menier Plankers brocht 't zóó wijd, dat mevrouw
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
13.
„Dat lijkt me nogal erg onwaarschijnlijk," ant
woordde hij op even onverschilligen toon, alsof hij
over het weer sprak. „Met zooveel menschen dicht
bij de hand, zou iemand u zeker uit het water opgc-
vischt hebben. U zoudt natte kleercn gekregen
hebben en uw onfortuinlijke redder ook. Dat is alles,
hoewel ik toch zeer blij ben, dat ik zag wat er ge
beurde. En ik ben er droog bij gebleven!"
„O, u zoudt me dus na gesprongen zijn?" vroeg
Ann met belangsteling.
Hij zat achter het stuur met zijn armen op zijn
knie en keek haar aandachtig aan.
„Dat denk ik zoo. Een man heeft geen keus, als
het een vrouw belieft om grappen uit te halen met
haar boot en zichzelf in moeilijkheden te brengen."
„Grappen uithalen met een boot!" herhaalde Ann
verontwaardigd. „Ik ge'oof, dat u dadelijk nog gaat
beweren, dat ik mijn eigen boot heb aangevaren
en haar daar heb laten zinken!"
„U heeft zichzelf beslist in gevaar gebracht,"
bracht hij er tegen in. „Wie heeft u in 's Hemels
naam toegestaan om alleen het meer op te gaan bij
een dergelijk avondfeest. Is er niemand om op u te
passen?"
..Ik pas op mezelf," antwoordde zij kortaf. „Ik
ben geen kind."
Hij lachte.
„Maar ook zeker niet veel meer. Hoe oud is u?
Zeventien? Achttien?
„Als u er vier jaar bijtelt is u er dichter bij," zei
Ann.
..Zoo veel?" hij werd plotseling stil. Er had een
oprechte verwondering in zijn stem geklonken.
Misschien dacht hij aan haar. zooals hii haar had
gezien in de Kurzaal iongensachtig. rank, haar
dai-tel fijn besneden gezicht opgeheven in een vroo-
hjk enthousiasme.
Plankers, onder ons gozeed en gezwegen, 'n kak
madam, d'r eigen er veur schaamde, dat menier,
ooit in z'n leven zeivers aan de schaafbank had ge
staan.
Menier Plankers wierd grijs.
Wat was dieën mensch in alles toch rap.
Mijn vader spuide „U" teugen 'm, toen ik nog 'nen
snotkoker was volgens hum. Toch waren Kees en
ikke van denzelfston ouwor.
Kees was bekend, beroemd haast, op 'nen leef
tijd, dat anderen blij zijn met d'r eerste baantje vao
eenig belang.
Kees was grijs, toen ie vijf-en-dartig jaren tel
de
Toen sprak ik 'm veur 't eerst na jaren, 'k Was
uit met den groentenwagel. En wie kom ik daar
tegen?
Menier Plankers.
In 'n kleine stad loopt *nen vrimdeling gaauw In
do gaten. En Kees w&s vrimdeling geworren. 'k Zag
'm dus dalijk. Aande'rs had 1k 'm nie herkend,
denk ik. Hij leek vijftig. Gong wa gebogen en leun
de iets teveul op zijnen stok.
Zouw ik ja
Werendig, menier Plankers zag me en herken-
do mij ok!
Dalijk bleef ie staan
Over z'n wit-stroeve gezicht trok 'nen lach, die
me deur merg en been ging.
Hebt ge dat ok wel 's opgemerkt, amico? Menschen,
die 't lachen zijn afgeleerd, lachen of ze pijn heb
ben.
„Dag! Menier Plaankers, wa doe mo da-d-'n pla
zier," zee ik.
„Dag Dré. En „Kees" hoor! Geen flauwe kul.
Dré. We zijn toch samen bij den Baard op school
gewiest
„Nou, Kees dan", dachte-n-ik: „maar as ik nagaai,
dat m'n vader jaren gelejen al „U" teugen jou zee,
dan
Kees klopte op m'nen schouwer.
„Die was ok nie mee mijn gelijk bij den Baard ge
wiest", zee-t-ie op z'n LTvenhoutsch.
„Waar zilte gij teugeswoorig Kees?"
„Parijs."
„Sodcmearol, dan is LH venhout wel wa klein ge
worren veur jou. Aanders zouw ik zeggen: komt 's
kennismaken mee m'n Trui!"
„Gèren", zee-tie. Ik schrok. Wa moest Ik mee deu
zen deftigen grijzen heer bij m'n Trui beginnen. En
wat kwam er dat „gèren" schrikkelijk vlug uit.
Afijn.
'k Mot kort zijn.
'k Zou van hum 'nen boek kunnen volschrijven en
zo'n fullitonneke is ginnen boek!
Koes is gewiest.
As ie dronk, beefde z'n hand.
As ie d'n houw zag, die er natuurlijk nóg staat,
deur hum as aankomend opzichterke gebouwd, dan
zee-t-ie: „kek, da's fout. Da-d-hcb ik baas Simons nog
gezeed indertijd, die deur had 'nen haalven meter
meer links motten staan en den aanderen kaant op
motten draaien."
Amico, da was veul waar! Wat wij pas in 't werk
begrepen, dat begreep Kees Plankers, as kwajongen
van zeuventien jaren, aan z'n teekenbord.
Maar genogt.
Kees stond heelegaar alleen op de. weareld, nou.
Z'n vrouw, nouja, da was de kakmadam ge
bleven en wat. is daar aanders van te verwachten,
dat ze duuzend keereu meer branie had, op beuren
staat, dan d'n Kees, die haar den staat verschaft had.
Kees stond „dus" alleen»
Kinderen
Kakmadammekes hebben gin tijd veur kinders.
Alleen hard-werkende menschen hebben veur alles
en veur kinders tijd. Lammelingen komen altijd tijd
tekort.
As Kees me zoo 't een en aander verteld had,
met nie veul woorden veul praten doet alleen d'n
mensch, die over aanderen praat (zooas ik nou!),
maar dan zee ik zoo: „Kees, nie om oew te bekla
gen, kearel, da zouwdc gij nie willen, maar ik vond
oew as zeuventienjarig timmermanneke 'nen geluk
kiger mensch dan nou as as
„As grijsaard", vulde-n-ie aan!
„Dré, ge slaat d'n spijker op z'nen kop", knikte
Kees. Op dat moment wier ie nóg ouwer. „Mijn on-
fortuin, Dré, is gewist, da k sjuust 'n klein klonterke
harsens te veul heb meegekregen van m'n moeder.
Daardeur geraakte ik uit mijnen stiel, uit mijnen
doen, uit m'n goeie vrinden en kennissen, uit heel
m'nen komaf!"
Toen keek ie d'n erft op. Knikte en peinsde somber
naar Trui d'r blommekcs, die ie toch nic zag.
Toen: „m'n vrouw kost beter mee die aandere
weareld overweg, dan ik, Dré. Ik was alleen maar
thuis onder de werkers. Nie onder de geld verdienen-
de en -bezittende niksdoeners. Mee trots heb ik as
jongen de eerste eeltplckken op m'n handen zien
groeien. Mee spijt, mee 'n bietje schaamte hekaanst,
heb 'k ze 'r af zien vellen. Nog", hij lachte weer
op die akelige manier, „nog heb ik m'nen duimstok
op m'nen bureau liggen, waar ik hier nog mee ge
meten heb". Hij wees naar den stal.
Amico, lijk ik al 'n paar keeren zee: veul meer
zou ik van deuzen mensch kunnen zeggen.
Hij is nou dood.
Maar 'k mot kort zijn.
Buitendien: 't ging om wat aanders. 't Ging om 'n
veurbeeld te hebben veur de examineerende icugd,
die streeft naar 't onbereikbare. Die streeft naar 'ri
geluk dat alleen dichtbij nic aan 't end van 'n
Hoogeschool ligt. Nie in 'n weareld waar 't „geluk"
bestaat uit piek-en-pook. Uit klets en kritikasterij.
„Geluk", da bestaat uit kleinburgerlijke overtroc-
verij in 'n costumekc, 'n autowageltje, 'n vacaantie-
reisje. „Geluk" da bestaat uit 't „genot" in 'n aan
der z'n ongeluk. Dat is allegaar niks! 't Is nog veul
minder dan niks. Waant ge hebt er zo'n last van.
„Geluk" da bestaat uit 't najagen van '11 soorte
ment van „eer", die nie te bekomen is. in oew le
ven, da's 't vermoeiendste, 't stomste en 't ónge-
lukkigste.
Ja. eer is er nie te behalen in zo'n weareld. Want
veur elk stukske eer dat ge behalen zou, wordt or
zóóveul op 'nen mensch zijnen weg gestapeld, dat ie
z'n beenen nie meer verzetten kun.
Hij wordt verrajen en verkocht deur z'n eigen
vrinden!
Kek naar 'nen Hitier van deze dagen
En de zucht van ouwers en kinders, om 't kind
in 't „geluk" te jagen, dat buiten zijnen eigen kring
ligt, en liggen blijft, da's veur 'n groot deel
't ongeluk van veul. van heel veul menschen. Die
't vergaat as Kiske Plankers. die toevallig uit z'nen
bojem groeide en dus verdroogde toen z'n wortels
bloot kwam te liggen.
Kees is 'n goci veurbeeld veur de „ongelukkige"
ouwers, wier kind deus dagen niet slagen kan!
God wit wat '11 geluk dat het is veur dazelfste
kind, dat ie nie thuis kost komen mee dat opgerolde
paperaske waarop gedruk en geschreven stond, dat
ie „bekwaam" was veur dit of veur dat!
Waar ging honderdduuzend perfesters zekerheid
van hebben, al hebben ze dar. nog zoo sierlijk d'ren
naam onder die bekwaamhcidsvorklaring gepoot.
Sjuust vèur 'k m'nen brief veur oew op ons post-
kantorke wou gaan brengen, heur ik daar dat on
zen Prins gestorven is!
Trui is er heelegaar van in de wèèr.
Een, twee, drie negen slagen. Het geluid der
klokslagen kwam flauw van de kust aangewaaid.
Ann sprong op. „Ik heb heelemaal den tijd verge
ten."
Een vluchtige glimlach trok over het donkere ge
zicht van den man.
„Dat heb ik ook," zei hij. En er lag iets in het
timbre van zijn stem, dat een gloed over haar ge
laat joeg.
„Waarom moet u zoo overijld terug?" vroeg hij.
rustig. „Men kan het feest heel goed van hier uit
volgen."
„Ik ga naar het bal in de Gloria," zei Ann. „Ie
mand zij komen me halen, en als ik dan niet te
rug ben „zullen „zij" teleurgesteld zijn", vulde
hij haar aan met een verborgen ironie in zijn stem.
„Hoe laat verwachten uw vrienden u?"
„Om tien uur."
„En het is nu pas negen. Als u het feest graag nog
wat langer wilt meemaken, kan ik u overal afzet
ten, waar u het wenacht en dan zult u nog mooi op
tijd zijn. Ik zal voor uw veiligheid zorgdragen,"
voegde hij er glimlachend aan toe.
Ann aarzelde. Aan de eene zijde verheugde zii er
zich zeer op om het waterfeest vanuit de solide boot
van den Engelschman gade te slaan en het buiten
gewone der omstandigheden verleende een typisch,
avontuurlijke bekoring aan de situatie.
„U blijft, niet waar?" zei de Engelschman. Het had
meer weg van een bevel dan van een vraag.
„Ja, ik zal blijven," antwoordde ze.
Hij nam schijnbaar zonder eenige emotie kennis
van haar besluit en zij voelde zich even lichtelijk
doortrild van haar teleurstelling.
Misschien had hij haar per slot van rekening niet
eens gevraagd om wat langer te blijven terwille van
de vreugde om haar gezelschap, maar enkel opdat
hij niet genoodzaakt zou zijn naar Montricheux te
rug tc keeren voor het hemzelf convenieerde.
Zij had de diepe gevoeligheid der ieugd en toen
dit idee eenmaal hij haar had post gevat, voelde zii
zich verlegen en slecht op haar gemak en zag zij
nog slechts verlangend uit naar het moment, dat zij
niet meer van zijn gastvrijheid behoefde te profitee-
ren.
Maar toen het leek of hij haar beschroomde ge
dachten draadloos had opgevangen, strekt hii haar
zijn hand toe met een plotselingen glimlach, die de
harde trekken van zijn gezicht op zeldzame wijze
verzachtte.
„Dank u," zei hij rustig. „Als u vanavond naar bed
gaat, zult u de wetenschap kunnen meedragen, dat
u voor vandaag een „goede daad" hebt gedaan."
Eenigszins tegenstrevend, maar niet in staat om
anders te handelen, legde Ann haar hand in de zijne.
„Is dit de goede daad." vroeg zij verstrooid, om
maar iets te zeggen, dat de drukkende stilte die was
gevolgd, te verbreken.
„Soms niet? Als u een half uur van uw gezelschap
wijdt aan den eenzaamsten mensch in Montri
cheux?"
„Vanmiddag kwam u me anders heelemaal niet
eenzaam voor," flapte Ann eruit, toen ze zich de
knappe dame herinnerde, waarmede ze hem had
zien rondtoeren.
„Op het bloemencorso, bedoelt u? Neen dat kan
zijn."
Hij stuurde de conversatie behendig in een andere
richting. „Maar ik won daar slechts den derden
prijs. Daarom heb ik nog steeds behoefte aan troost.
Het halen van den derden prijs is haast een levens
beroep van mij geworden."
„Misschien is dat alles niet meer dan u verdient,"
opperde Ann onheusch. „Hoe dan ook. u heeft ner
gens over te mopperen. Wij hebben niets gewonnen.
Wij waren niet opvallend genoeg versierd om mee
te dingen."
„Maar toch zag u er uit of u zich buitengewoon
goed amuseerde," waagde hij op te merken. „Was
dat niet zoo?"
„Ja, natuurlijk u?"
„Nou niet zoo bijzonder totdat iemand me een
roos tegen mijn neus gooide."
Ann deed of ze het laatste gedeelte van zijn op
merking niet had gehoord.
„U is zulk een rasechte cynicus, dat het me ver
wondert. dat u zich verwaardigde om aan zulk een
ijdel iets als dat feest deel te nemen," gaf ze hem
te kennen.
Hii haalde nonchalant zijn schouders op „Och. ik
werd weer eens herinnerd aan mijn jonge jaren."
„U spreekt, alsofu een goede kennis van Methusa-
lem was. U is toch nog niet zoo oud."
„Denkt u?" Hij bleef een wijle zwijgen, „maar toch
in elk geval oud genoeg om al mijn illusies verloren
te hebben."
Er lag zoo'n bittere ondertoon in deze abrupte
uiting, dat Anns warme jonge hart er onwillekeurig
op reageerde.
„Ik wou, dat ik ze 11 terug kon geven", gaf ze
spontaan ten antwoord.
We hebben mekaar wel 'n haalf uur zitten aan
kijken, om aan 't idee te wennen, dat deuzen mensch
er nie meer is!
Trui kwam er maar nie over uitgepraat, dat 't
prinseske nou sjuust zoo wijd van huis af was!
't Is heel erg. D'n man is veur 'n week gelejen
getroffen in zijn kamer, hein geschonken i>ij zijn
zuiveren feest als voorzitter van 't Booie Kruis.
'n Functie die Z.K.II. boow gèren waarnam. En
waarveur ie iederen dag, trouw nis alleen flinke
werkers zijn, op de kantoren van 't Booie Kruis
z'nen arbeid verrichtte.
Onze Prins der Nederlanden heeft gewerkt tot z'nen
allerlesten kracht 'm begaf.
Door deuzen vorst is 'n veurbeeld nagelaten aan
't heele volk dat hum, ik zeg 't hier vrijuit, niet altij
volkómen begrepen heeft. Pas de leste jaren is dat
begrip God zij daank, gekomen.
Deuze vorstelijke mensch stierf tenslot in bezit van
de liefde van 't heele volk, dat ie veertig jaren diende,
in de moeilijkste positie die denkbaar is.
Dat de ziel van Z. K. H. Prins Hendrik der Neder
landen ruste in den volkomen vrede van de zalig
heid, is d'n diepsten wensch van Trui en oewen
toet a voe
DRé.
Vergadering van Dijkgraaf en Heemraden met
Hoofdingelanden, op Woensdagmiddag i uur, onder
leiding van Dijkgraaf Haringhuizen.
Afwezig de heer H. K. Koster.
Voor dat de officieele opening plaats had, wilde
Voorzitter oven in gedachten brengen het overlijden
van Z. K. H. Prins Hendrik. Gistermiddag vernamen
we dit treurige nieuws, wat we allerminst hadden
verwacht Het is nog maar een korte poos geleden,
dat ons Kon. Huis zoo zwaar werd getroffen door het
overlijden van onze geëerbiedigde en beminde Konin
gin-Moeder. Wederom treft ons nu weer een zwaar
verlies door het heengaan van Hare K. II. gemaal. De
Prins heeft zich doen kennen als iemand die steeds
het goede wilde en die steeds veel belangstelling heeft
getoond in verschillende zaken en vereenigingen, in
het bijzonder voor het Roodc Kruis. Dijkgraaf meende
te mogen constateeren de tolk van de vergadering te
zijn, wanneer we ons leedwezen en deelpeming belui-
gen in het verlies dat ons Kon. Huis opnieuw heeft
getroffen.
De wensch werd uitgesproken dat II. M. de Konin
gin en Prinses Juliana de kracht zullen vinden dit
verlies te dragen.
Verder wordt nog in het bijzonder welkom gehoeten
de nieuwe opzichter de heer Groot. Dijkgraaf sprak
de wensch uit, dat hij zijn werkzaamheden zal ver
vullen zoodanig, dat de Polder tevreden kan zijn en
tevens dat hij dit zal doen tot eigen voldoening.
Dan werden de notulen voorgelezen door den secre
taris den heer Daan Kaan en onder dank vastgesteld.
Mededeelingen.
Ten le. dat de twee perceolcn Noorddijk, die b'j
de laatste verhuring onverhuurd waren gebleven,
thans verhuurd zijn aan den heer K. Schagcn voor
f 100 per perceel.
Ten 2e. dat het uitgetrokken bedrag op de begroo
ting nog al goed is uitgekomen. De kosten hadden
bedragen f 110.
Ten 3e. dat Dijkgraaf en Heemraden hot wensehe-
lijk vonden een driewielige bakfiets aan tc schaffen,
wat zeer gemakkelijk zou zijn voor klein werk. E«mi
tweedehands fiets zal ongeveer f 60.— bedragen.
Ingekomen zijn eenige verslagen betreffende de iep-
ziekte over het afgeloopen jaar.
Door Ged. Staten werd goedgekeurd het besluit tot
vaststelling maximum bedrag reis- en verblijfkosten
voor leden van het bestuur.
Ingekomen is verder een verslag van de N.V. Spoor-
(Tram)-weg Wieringen—Schagcn. Uit dat verslag
blijkt, dat de tram zal worden opgeheven. Er werd
nog besloten, dat getracht zal worden de haan als
verkeersweg te benutten. Dit is nog in onderzoek.
De heer P. J. Blaauboer bracht verslag uit van de
vergadering.
Dan volgde een voorstel van liet Dag. Bestuur tot
regeling van den pensioengrondslag van den weg
werker Strooker.
Voorzitter lichtte toe dat de grondslag niet op f 11!)3
doch op 1162 gebracht is. Er is echter voor f ll!)ö be
taald, zoodat dit een schadepost voor Strooker zou
In het wonderlijk schijnsel der lichten, dat over
stuurboord vloeide, zag hij haar met een vreemd-
begeerige uitdrukking in zijn oogen aan.
„Dat is het juist, waar ik hang voor ben", zei
hij. „Dat u ze mij misschien terug zou geven. Ge
lukkig verlaat ik morgen Montricheux."
Ann zweeg. Zij voelde zich verward en nerveus
tegenover de zonderlinge, krachtige persoonlijkheid
van dien man.
Zijn bruuske, harde woorden violen op haar als
even zoovele slagen en toch voelde zij, dat zich
daar iets achter verborg, hetwelk haar aantrok
een gewonde plek, welke hij trachtte weg te moffe
len achter een verschansing van woeste ironie.
Zijn stem, wederom koel en onverschillig, onder
brak haar gedachten.
„Zoudt u het prettig vinden, om nu terug te
gaan?"
Hij sprak alsof hij haar plotseling gaarne zoo
spoedig mogelijk kwijt zou willen zijn en zij stemde
haastig toe. Zijn plotselinge verandering van hu
meur bracht haar in de war. F.r was geen peil op te
trekken, wat hij het volgende oogenblik zou zeggen.
Hij gaf op korten toon oen hevel aan een man. dien
zij bij de machine naar voren kon zien kruipen.
Wederom sloot de hand van den Engelschman zich
stevig om die van Ann, toen hij haar hij de kleine
landingsplaats uit de boot hielp.
„Vaarwel," zei zij, een tikje nerveus. „En ik dank
u hartelijk dat u mij te hulp gekomen bent."
Nog hield hij haar hand in de zijne en keek op
haar neer met die eigenaardig-dwingende oogen. Zij
voelde haar adem in horten en stooten komen. Een
oogenblik lang aarzelde hij, alsof hij iets in z'n
binnenste overwoog. Toen:
„Vaarwel", zei hij. En zijn stem was absoluut uit
drukkingsloos. Er was zelfs geen hartelijkheid in te
bespeuren.
HOOFDSTUK VUL
Een brief uit Engeland.
De postbode kwam door het tuinhek aan den
straatkant en vond Ann druk bezig met bloemen
afsnijden. Hij groette haar glimlachend, blij dat hij
nu niet den heelen afstand naar huis behoefde af tc
leggen.
..Bonjour. Mademoiselle. Vanmorgen is er maar
één brief voor u." Hij gaf hem haar en ging weer,
vroolijk fluitend, de straat op.
