De film van een
De Brabantsche Brief
van Drê.
Haar schuld betaald
PUROLgf :r :<j
Geneest
UI venhout, 24 Juli 1934.
Pionier,
Daar is in de hcelc
weareld 'n streve, "n ver-
laangen naar eerbiediging
van 't gezag.
Eiken wcldenkenden
mensch, beu van de revo
lutie-rommel, van scheld
partijen en leugcnpolitick,
makt naar maatschappelij-
ken rust, die 't leven weer
mogelijk maakt.
Eiken seerjeuzen mensch
is bereid, zijnen kop nog
wa dieper te buigen veur
't gezag, as ie daarmee de
bescherming van dazelfste
gezag verkrijgen kan.
Ik wil zeggen daarmee: eiken seerjeuzen mensch
wil gèren 't sterkste gezag erkennen, er dus wa
„vrijheid" veur opofferen, dan dupe worren van de
teugelloosheid, die wc nou al jaren moesten aanzien.
Elke regeering, die kaans ziet 't, gezag te doen ze
gevieren, ïiec dus altij den steun van 't ernstige deel,
van 't. beste doel van 't volk.
Maar
't gezag kan nie komen van 'n stuk of tien regeer
ders alleen!
Gezag- voeren is gin kwestio van geweren, van rups
auto's, van dooien-maken. Want dan was in elk
laand den beul 't opperste gezag. Terwijl ie toch maar
'11 geringgeacht knechtje is van 't. Rechterlijk Gezag...!
Neeë 't gezag waar eiken vredeliovenden en orde-
lievenden mensch naar snakt, is nie te brengen deur
'n Regeering van 10- 12- 20 ministers of éénon Moes.
't Gezag mot, zoo as alles, zoo as ik hier al zoo dik-
kels op aanderc manieren neerschreef, komen van ons
allemaal.
Van éénen zucht naar orde!
A an één verlangen naar rust.
Van één streven naar 'n fatsoenlijke samenleving,
waarin geleefd, gewerkt, getierd kan worren.
'Nen patroon, die z'n personeel tiranniseert, oefent
gin gezag uit! Hij kweekt opstaandigheid.
En personeel, dat veur gin goeie woorden en hel
dere redeneeringen vatbaar is, bevordert gin gezag
veur z'n en arbeid, maar kweekt patroons bescher
mers!), die 't personeel perbeeren te fnuiken.
't Ouwe cirkeltje, amico!
't Kringcske van spoeg, da'k as kwajongen op school
wel 's trok om 'n houtluiske, dat over m'nen bank
liep. 't Dierke liep er in dood
Hoe ik aan dit praatje kom?
O, heel eigenaardig.
'k Was verlejen week 'n paar dagen op Scheve-
lingen.
Ge wit van ouds, eiken zomer, as 't effetjes tus-
schen al 't werk gaat, dan gaai ik daar 's even kijken.
Gin acht dagen meer, dat kan nie meer lijen. Nie
omdat reizen zoow peperduur is! Inteugendeel. 't. Is
goeiekoop genogt. Maar omdat de zurgen op den hof
geregeld grooter worren.
Ik klaag daar nie over. 'k Houw de taanden op,
mekaar. Ik doe da, in 't vaste geloof dat er wel 's
hetere tijen zullen vcromkomen. Dat er wel 's 'n
end 'Zal kórnëiV afifi 'dfe^afslachting van m'n melk
beesten. om de margarine-koningen te. beveurdeelen.
Dat er wel 's 'n end zal komen, aan 't opofferen van
'n heel en boerenstaand aan 'n paar geldfamilies.
Ik was dan-in den Haag. En op Schavelingen.
't Was daar, dat er 'n gordijntje veur me opgetrok
ken wier.
Da'k 'n duidelijk inzicht kreeg op 't punt van ge
zag, waarover ik deuze week m'n briefke schrijven
•wou.
Waant al is 'nen mensch veur z'n plazier uit, dan
is daar nog nie mee gezegd, dat ic naast zijnen ar
beid ok z'n harsenpan stopgezet heel
Wa ge veul genogt gebeuren ziet, tusschen twee
hokskes!
Menschen, die 'nen heelen dag seerjeus gewerkt
hebben, dikkels aan 't hoofd van veul personeel,
van grootc afdcelingen, van fabrieken, van instel
lingen van belaang, of geploeterd in de studeerka
mer, op zvvaren koparbeid, zulke menschen zoeken
dikkels (nie altij, hoor!) d'r ontspanning in 'n ver
maak, da beneden do wèèrdigheid is van d,g. men
schen. Of is 't staan zwceten in 'n z.g. dancing,
met 'n opgedirkte dienstmeid in z'n èrmen, is d'a
soms 'n waardige ontspanning veur.'nen leider over
aanderé me'nsehèn?
Amico, da's nou de reinste gezagsonder
mijning!
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
25.
„Ja. Zij was een erg knap meisje ook, herinner
ik mij. Mrs. Coventrv de moeder was uiterst
zelfzuchtig, en dreef overal haar zin door". Cara ver
haalde haar herinneringen op een rustige, overpein
zende manier, welke Ann den indruk gaf, dat, ze voor
haar van een zeer diep en machtig belang waren
„Indien ze haar zin niet kreeg wél, dan vlogen de
vonken er af! Ik herinner me, dal Eliot zich eens
tegen haar wenschen verzette, en zij kreeg een aan
val van volmaakte krankzinnigheid. Er lag dichtbij
haar op de tafel een kleine Italiaansche dolk, welken
zij beetpakte en recht op hem toegooide. Deze trof
hem vlak onder één van zijn oogen; zoo is hij aan
dat litteeken op zijn jukbeen gekomen. Zij bad hem
blind kunnen maken", voegde zij er aan toe, terwijl
er een zwakke trilling in haar stem klonk.
„Wat een bruut moet zij geweest zijn!" riep Ann
in afgrijzen uit.
„.Ja," stemde Cara toe. „Hij trof het wel ongeluk
kig met zijn moeder." Na een pauze, ging zij' voort:
„En hij trof het ook ongelukkig met de vrouw, die
hij liefïiad. Hij had in die dagen niet veel fortuin en
zij gaf hem dc bons brak liet engagement af en
trouwde met een zeer rijk man."
Ann voelde haar hart samenkrimpen.
„Ik veronderstel, dat het dit is, wat hem zoo hit
ter gemaakt heeft", zeidc zij met een zachte stem.
„Waarschijnlijk geeft, hij nog om haar."
„Neen." Cara schudde het hoofd. „Eliot is niet het.
soort van man, dat iets om een vrouw geeft, die ge
toond heeft, hem onwaardig te zijn. Ik geloof ik
geloof, dat hij haar geheel uit zijn leven verbannen
heeft."
„Dat zou zij dan ook verdiend hebben", meende
Ann heftig.
„Ja, dat geloof ik ook. Maar iemand zou toch mede
Da stilzetten van de harsenpan, da leidt tot
tot alles, waaraan onze weareld kapot looptl
Ik ben gekuierd laanks de leuning van den bou
levard op Schevelingen.
En 'k heb m'n eigen geschaamd veur m'n even
naasten!
Dames, dames uit den allereersten staand ben 'k
teugengekomen en ze liepen naakt.
Ik ben 'n dame teugengekomen die hier op va-
caantie was. '11 Klaantje van me, da'k altij geres
pecteerd heb. Waant ze was zoo trotsch, zoo verhe
ven boven mij, groentenboer, da ze me nog nie zag
as ze veur m'nen wagcl opzij moest.
Ze liep daar in 'n. broekske. 'n Strak gespan
nen broekske, op bloote voeten.
Van boven laat ik zwijgen!
Ik, ouwen boer, ik kreeg 'n kleur.
Zij liep daar deur 't volk, laangs loerende mans-
kearels, laangs jongemannen van zestien, zeu-
ventien jaren
'Nen rooien gloed van schaamte braandde in m'n
oogen veur deuze mevrouw, waarveur ik op gewone
dagen ni'n pepke wegsteek, braandena nog, in mij
nen broekzak.
Zc gong 'nen trap af, de zee teugemoet.
Maar nie verder dan teugemoet.
Daar dee zc nog meer uit. En 'k had al ge
docht, dat da niemeer kon!
Versta me goed, amico, ik kost da volgen van de
stoep af; 't „bad" lee open- en bloot veur dc kljk-
gragen gereed.
Ze dee dus nog meer uit en toen toen stapte
ze naar 'nen kearel, 'nen soortement van kelner, met
'11 wit jaska aan, aan wien ze heur orders gaf.
Toen bad ik wel van dien trap willen gaan en
heur willen zeggen: „Mevrouw, asteblieft toch. in
naam van alles wat me heilig was in m'n zestig
jaren, terug! Terug! Terug!"
Zoo mot de boel in de weareld kapot.
Waar blijft veur 'nen knecht, die daar as kelner
te werken staat veur z'n gezinneke, 't respect veur
de „dame", die logeert in 'n duur, kostelijk hotel
en d'r eigen aanstelt, weggooit, as 'n publieke
deerne!
Amico, da's de reinste gezagsondermijning van
boven af!
Ik zou oew nog veul meer kunnen vertellen.
Van de heele verzameling, die daar. erger dan
naakt, te wentelen lag in stoelen, tot schaandc van
alles wat er leeft.
Erger dan naakt, ja Waant neeë!
De waarheid, de „doodgewone" waarheid van al
les wat in 't openbaar in naam van bad-, sport
en gezondheidsprincipen gebeurt, die doodgewone
waarheid is in 'n fatsoenlijke kraant nie meer af
te drukken.
Maar ditte wil, mót ik wel zeggen!
Dames!
Wa guillio doet, op deuze manier, da's 't werk,
't ongelukkige werk, van de liederlijkstc vrouwe
lijke wezens die percies 't zelfste doen, om de leste
reksdaalders van 'nen zatten vent
Neeë, 't is liederlijker.
Hier zijn gin zatte kcarels, die opgehouwen met
denken zijn. Die nie meer zien.
Hier zijn jongemannen, oew eigen kinders ok,
die later hun eigen schamen zullen veur de ge
dachtenis aan Moeder.
Waant dit blijft nie bestaan.
Deze liederlijkheid, deze zwijnerij is over ennigte
jaren uit de.mode"
Deus mode is nie nieuw.
't, Heele Romeinsche Rijk. 't geweldigste Rijk dat
in de geschiedenis bestaan hee, is er aan ten gron
de gegaan. Tweeduzend jaren geleien al. Nuuwl
Zelfs op dit gebied is er niks nuuws onder de zon.
Ik zeg, daar is mij 'n gordijntje opgegaan in
Schevelingen.
Ik heb daar de wortels van dc gezagsondermij
ning bloot zien leggen, boven de éérde.
Orde, rust, stand, motschappehike differentie, 't
wordt kapot gemokt onder 't zedenbederf.
De dame, die heur zelve nie respecteeren kan
teugenover d'n eenvoudigsten kearel, d'n onont-
wikkeldsten, lompen arbeider, die dame heuren
levensweg is één baan van vergif, van wegbijtend
gif, over 'n weareld van orde, van voegzaamheid,
van levensmogelijkheid.
'Nen lompen, eenvoudigen mensch, die vandaag
den eersten stand mot dienen en mergen dieën-
zelfden stand in dc diepste laagte beschouwen mot,
zo'nen mensch kan 't respect, den eerbied veur alles
wat. boven 'rn staat, nie ingeraanseld worren niet
politieknuppels!
Over zo'n menschdom kan gin enkele Regeering
gezag uitoefenen.
Met kwaaie honden kan men gin hazen vaangen!
Da kan menier Colijn nie, da kan menier Mussert
nic, da kan menier pastoor nie. Da kan niemaand!
lijden met haar kunnen hebben. Zij heeft ook haar
eigen leven verwoest."
„Heb je haar dan gekend?"
„Ja, ik kende haar. Ik geloof, dat het eenigc ex
cuus voor haar zou kunnen zijn. dat zij erg jong
was, toen het gebeurde."
„Ik ben ook jong", zei Ann grimmig, „maar ik hoop
nooit zoo laag te handelen."
„Jij?" Cara's oogen bleven met een droefgeestige
teederheid rusten op het met een blos overtogen ge
laat op de kussens. „Maar, m'n lieve, er is een we
reld van verschil tusschen jou en het meisje waarop
Eliot Coventry verliefd was."
Zij stond op en liep naar het raam.
De schilderachtige tuin vervloeide en Cara keerde
zich langzaam naar de kamer om. Haar oogen ke
ken treurig.
„Arme Eliot!" zeidc zij. „Het is de oude geschiede
nis. Maar men zou wenschen, dat het mogelijk was
om hem zijn geluk te hergeven."
Toen zij weggegaan was lag Ann over het verhaal
na te denken, dat zij zooeven gehoord had. Dus het
was allemaal waar het verhaal, dat hij jaren ge
leden was bedrogen! Het wierp een levendig, fel licht
op menigen trek in zijn karakter. De twee vrouwen,
die het meest in zijn leven zouden hebben moeten
beteekenen, waren beiden tekort geschoten. Hij
droeg op zijn lichaam een litteeken, dat hij zeker
nooit in den spiegel weerkaatst zag zonder te den
ken aan de parodie op het moederschap, die alles
was wat hij ooit gekend had. Diep in zijn ziel gekerfd,
verborgen onder een bittare stilzwijgendheid en on
verzoenlijk cynisme, lag het nog diepere, litteeken
van de wonde, welke de vrouw, die zijn echtgenoote
had moeten worden, had geslagen.
Anns ergernis tegenover hem, omdat hij niet.de
moeite bad genomen om zich persoonlijk op de hoog
te te stellen, hoe zij het. maakte, versmolt, in een me
delijdend begrijpen. Zij werd zich bewust van een
intense woede tegen die onbekende vrouw, die zoo
zeer zijn leven had bedorven. Zij hoopte nog eens
in staat te zijn haar daarvoor te laten betalen, haar
op een of andere wijze te laten lijden!
En toen, opeens kwam het besef, dat, indien die
vrouw trouw was gebleven, Eliot waarschijnlijk ja
ren geleden zou zijn getrouwd... dat zijzelf hem da"
nooit zou hebben ontmoet... Een brandende gloed
steeg haar naar de slapen, en zij verborg heer gezicht
in do handen, terwijl zij trachtte de gedachte uit te
sluiten, welke in haar een vreemd mengelmoes van
Ik was daar op de fiets. Had van m'nen kastelein
waar ik logeerdp, z'n fiets mengen leenen.
Bij ons mag 'n fiets niet. op dc stoep staan. Ik
zette dus daar op dieën boulevard m'n karreke
laangs de stoep, veur de bank, waarop ik efkens ging
uitblazen van al die ervarings.
Aan den overkaant liep nen vent van mijnen
ouwer, zestig omtrent, in '11 badpakske, dat ongeveer
van zijnen buik berstte. Veur schaandaal, veur
schaandaal amico, van alle jonge meskers, die er
waren, 'k Had nie zelfs veur m'n Trui nog geschaamd.
'Nen diender op de fiets kwam laangs me, en
commandeerde:
„Weg die fiets".
„Mag ze hier niet staan?" vroeg ik.
„Neeë!"
„Nimme nic kwalijk, 'k ben hier vrimd, maar
eh mag dattc?"
'k Wees op dieën ouwen schobbcnjak, die daar
liep te... „geuren" as 'nen aftaandschen Adam.
D'n diender keek me 's aan en... wij begrepen mal
kaar.
Wij begrepen dat 'n fiets op vijf centimeters af
stand precies geplotst mot staan, maar dat de zede
lijk, 't. fatsoen alle grenzen overschrijden mag!
„Voorschrift", zee d'n diender, wijzende naar m'n
fiets met 'n gebaar da betcekende: „gin voorschrift
heb ik om daar dieën naaktloopcr te vangen en op
te brengen."
D'n diender was... 'nen diender. 'Non eenvoudigen,
klein ontwikkelden burgerjongen, die netjes zijn
plichten vervult.
Da waandalend stuk schandaal was d'n een bf
aanderen „leider" gl „millionairdie stukken
boven den diender "fetond. Al was 't dan ok aan-
dersom
't Gezag wordt ondermijnd deur 'nen grooten troep,
die er 't haardstc om roept.
Waant de man waarop geschoten wordt, die is in
de wéér gebrocht, deur z'n „meerderen", die 'm mo
reel en stoffelijk al jaren tarten.
Stoffelijk, deur 'm buiten de deur te gooien.
Moreel, deur 't slechte veurbeeld van de groote
ren.
Daar is mij 'n gordijntje opengeschoven.
Ik begrijp den strijd van sommige politiekers en
kranten niet, die in naam van sport en gezondheid
de onzedelijkheid prediken.
Die burgemeesters, regenten cn geestelijken be
lachelijk perbeeren te maken in huilien kamp, om
fatsoen, om ingetogen leven en mode.
'tZijn de lui, die 't hebben motten van dc kladder-
dats, van de revolutie, van de wanorde.
Deuze manier is de zekerste, om de maatschappij
naar de verdoemenis te jagen 1
Amico, da moest er deuze week 's uit.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van ocwen toet a voe
DRÊ.
OORSPRONKELIJK IN FRANKRIJK VERBODEN.
HENRI DE ROTHSCHILD ZORGT
VOOR OPVOERING.
De film „Het huis Rotschild" werd in
Frankrijk verboden, daar men vertoo
ning er van grievend voor de familie
achtte. Op verzoek van baron Henri de
Rotschild werd het verbod echter opge
heven.
Eenige weken geleden kwam de vertegenwoordiger
van een groote filmmaatschappij het kantoor van de
Fransche filmcensuur binnenstappen. Hij bracht
2500 meter film mee.
„Dit is de film „Het huis Rothschild", merkte hij
laconiek op. Onmiddellijk kwam het projectie-appa
raat in actie. Op liet doek verschijnt de stad Frank
fort uit de jaren 17701780. De oude kleine huisjes
van het „ghetfo". Joden met bontmutsen en lange,
zwarte zijden gewaden, maar met gevulde beurzen.
Aan de andere zijde: dames van de groote wereld,
die met jonge ridders haar familiejuweelen er door
jagen; zoons, die tegen de moraal hunner ouders
zondigen, gedegenereerde edelen en geruïneerde
vorsten. Zij allen kloppen aan de deur van de eer
sten. De Joden leenen tegen wissels en hypotheken
goede goudstukken. Onder de Joden valt bijzonder
een persoon op door zijn" zakelijkheid, wijsheid en
inoejl de p,ude Rothschild, die weliswaar slechts
tkvee keer per jaar van ondergoed verwisselt, maar
voor wien alle heerschers van Frankfort a. M. op de
knieën liggen. De grijsaard heeft vier kleinzoons,
die
„Halt," roept Edmond See, de voorzitter van de
censuurcommissie. „Deze film is pijnlijk voor de fa
milie Rothschild, is pijnlijk voor alle financiers ter
wereld. Nooit zal ik hem in Frankrijk toelaten."
De heer Edmond See, die ook de, „Nemo-Bank",
een satyrische film, die veel overeenkomst met de
Stavisky-affairo vertoont, en „Amok", de prachtige
novelle van Stephan Zweig, in Frankrijk verboden
heeft, is zeer verstandig. Misschien wel te verstandig.
Want de Amerikaansche auteur (Joodsch-Hongaar-
sche afkomst) had in het geheel niet de bedoeling
doorzitten k
zonnebrand m. >-/"
0oos3O-6O.Tube 0OcL MtfJLi
emoties had opgewekt. Toen zij op het laatst de han
den van het gelaat nain, behielden de oogen de ver
wonderde, verschrikte uitdrukking van een jonge
ree.
Zij was zeer jong, geheel onwetend van het groote
wonder, dat dc wereld transformeert, terwijl zij ook
de stem van dc liefde niet herkende de stem, die,
eens gehoord, nooit het zwijgen kan worden opgelegd
of vergeten. En nu bewoog er iets in haar iets
nieuws en verontrustends en een beetje angstaanja
gend.
Het was alsof zij uit de verte een geroep hoorde,
hetwelk zij slechts half verstond cn daarom vreesde.
HOOFDSTUK XVI.
Droom-bloemen.
Het nieuws van Mrs. Hilyards bezoek aan de Cot
tage was spoedig buiten bekend en den volgenden
dag, toen zij toestemming kreeg om voor het eerst
naar beneden tc komen, hield Ann als het ware een
kleine receptie.
Lady Susan, geëscorteerd door Forrester en de on
afscheidelijke Stammen van Israël, kwam het eerst.
Daarna arriveerden de predikant en Miss Caroline
en zelfs Mrs. Carbarry, een ietwat verwaande dame,
wier echtgenoot jachtmeester van de „Heronsfoot
Foxhounds" was en zich tot nog toe onthouden had
van eenige toenadering en nu een eerste, statig be
zoek bracht aan de Cottage-menschen en vond, dat
zij zich vernederde door thee te drinken met een in
valide.
Zij bracht, evenwel niet haar dochter, een meisje
van Anns leeftijd, mede. Zij was een sluwe, nogal
berekenende vrouw, die zich volledig rekenschap gaf
van de mogelijke aantrekkingskracht, welke zou
kunnen liggen in Robins oprechte, grijs groene oogen
En waar het niet met haar plannen strookte, dat
haar dochter zou trouwen met een zoo onbelangrijk
en wellicht niet-bezittend personage als een
jonge rentmeester, oordeelde zij het wijzer om geen
risico tc loopen. Zij ontwrong aan Ann een volledig,
trouw en speciaal verslag van het zwemavontuur en
de mededeeling, dat het de eigenaar van Heronsmere
geweest was, die haar te hulp was gekomen, scheen
haar niet zoo veel genoegen te verschaffen.
„Is hij hier niet vanmiddag?" Zij keek snel het ge
zelschap vrienden rond, dat zich verzameld had in
de aardige kamer met de lage zoldering. „Maar ik
de familie Rothschild te kwetsen. Met dc onpartij
digheid den geschiedschrijver eigen, heeft hij zich tot
taak gesteld het publiek een groot epos te vertoonen:
dc heldenzang van een familie, wier noodlot zich
symbolisch vermengt met het Europeesche kapita
lisme van de 19do eeuw.
De oude Rothschild had vier kleinzoons. De een
ging naar Parijs, de tweede naar Wecnon, de derde
naar Londen. Dc vierde bleef te Frankfort. Zoo ont
stond een machtige dynastie, die koningen geld
leende, oorlogen financierde, spoorwegen bouwde
(de voornaamste bron van zijn rijkdom) en de
beurzen van Europa beheerschte.
De Parijsche Rothschild le grand Rothschild
was bankier van Louis Philippe en Napoleon III.
In 1848 het revolutie-jaar zeide hij het beroem
de, wijze woord: „over 100 jaren zal de arbeiders
klasse de overwinning behaald hebben. Nu kunnen
wij nog geld verdienen door te trachten hen aan het
gebruik van zakdoeken en zeep te wennen."
Dit epos herleeft weer in de Amerikaansche film
prachtig is het spel van George Arliss, die den ouden
Rothschild, vader van een dynastie, uitbeeldt.
Tegenwoordig deelt de familie Rothschild in het
lot van het Europeesche en wereldkapitaal. Dc Frank
forten tak bestaat niet meer, de Weener is geru
ïneerd. Dc families te Parijs en Londen houden nog
stand, maar moeizaam.
Een toeken des tijds: Baron Henri, hoofd van de
Parijsche tak, heeft het financieren gestaakt en wijdt
zich aan theater en medicijnen. Hij is een bekend
arts, maar onder den naam And ré Pascal, een ta
lentvol tooneelsclirijver een van de vier beroemde
schrijvers van het Parijsche toonecl samen met
Bernstein, Saclia Guitry en Pagnol. Zijn mooiste
stuk „le grand patron" werd met groot succes te Mos
kou opgevoerd. Hij is ook de schepper van 't „Théafro
Pigalle". Toen men hem kortgeleden vroeg wat hij
over het verbod van dc film van zijn familie dacht,
lachte hij. „Dom vind ik het." Hij stak een van zijn
groote sigaretten op, die hijzelf fabriceert, door tweo
soorten tabak te mengen. „Ik kom juist uit Londen.
Daar ben ik in dc gelegenheid geweest de film tc
zien. Hij is volkomen onpartijdig en juist en dan: hij
is prachtig gespeeld, goed opgenomen en gemonteerd"
„U acht hem dus niet pijnlijk?" „Nonsens. Ik heet
Henri de Rothschild en mijn chauffeur, dien ik af
slag moest geven, heet Jean Dupont. Momenteel zijn
wij beide slachtoffers van de crisis. Maar wij zijn
niet verantwoordelijk voor de geschiedenis onzer
voorvaderen."
Baron Henri is zoo vriendelijk geweest, bij de
Fransche autoriteiten er op aan te dringen, dat de
film in Frankrijk vertoond zou worden. Daartoe had
hij een onderhoud met minnster Bcrthou en deze
besprak de kwestie met Edmond See, zoodat het
Parijsche publiek dc film binnenkort zal kunnen
aanschouwen.
„Ik ben chirurg", zeide baron Henri. „Iloc zou ik
den historicus verwijten kunnen maken, die eigen»
lijk hetzelfde werk verricht als ik? Ook hij analy
seert, verdeelt en snijdt om de wereld duidelijk te
maken wat verborgen geweest is."
veronderstel, dat hij er al geweest is om er zich van
te verzekeren, dat u veilig en gezond bent?" Er was
een soort van ijzige vriendelijkheid in haar toon.
„Och neen", antwoordde Ann, de sluimerende vij
andschap van de vrouw voelend. „Waarom zou hij?"
„Ja, inderdaad?" Mrs. Carbcrry lachte witjes. „Ten
slotte kan hij u ook niet zoo heel erg dankbaar zijn,
dat hij zich voor u drijfnat heeft moeten maken,
wel? Een man vindt hot verschrikkelijk als men
hem voor gek laat staan."
„Ik weet. werkelijk niet, wat hij voelde", meende
Ann vriendelijk, doch met een verhoogde kleur, „ik
was bewusteloos."
„Misschien voor u wel zoo goed." Weer dat on
aangename droge lachje. „Men voelt zich zoo vies,
nietwaar, met al dat haar zoo sluik en nat?"
In miss Caroline's maagdelijk brein scheen het
iets immoreels om door iemand van de andere scxe
van verdrinken H>, worden behoed.
„Wat onfortuinlijk, dat Mrs. Ililyard u niet kon
bereiken!" zeide zij, toen zij Ann voor een paar
oogenblikken voor zichzelf had. „U moet u wel erg
slecht, op uw gemak gevoeld hebben."
„Slecht op mijn gemak?" Ann's heldere oogen
hoorden zich vragend in de blauwe kraaltjes van de
andere.
„Vreeselijk gewoonweg, zou ik denken. U had
niets anders aan, veronderstel ik" haar stem in
drukwekkend laten dalend „dan uw badpak?"
„Niets anders", antwoordde Ann met moeite haar
ernst bewarend. „Dat heeft men gewoonlijk ook niet,
weet u, wanneer men in het water gaat."
„Maar 11 moest uit het water gedragen worden,
nietwaar? Wat moet u dit gênant gevonden hebben!
Verschrikkelijk gênant!"
„Dat geloof ik toch niet", zei Ann.
„Niet,?" berispend. „Maar Miss Lovell, dat katt
ik niet gelooven. Ieder fatsoenlijk meisje zou dat
ik ben er zeker van, dat, indien het mij overkomen
was, ik zou zijn flauwgevallen uit pure schaamte, om
dat ik mij zonder badmantel in de armen van een
man bevond!"
„Welnu, dat was het juist, ziet u. Ik was al flauw
gevallen. Ik was dus" de hoeken van haar mond
trokken verraderlijk „niet in staat 0111 mijn bad
mantel aan te trekken."
„O!" Miss Caroline scheen een weinig opgelucht.
„Dan wist u er dus niet, veel meer van, dan iemand,
wien een kies uitgetrokken wordt, terwijl hij ver
doofd is? Dat was maar gelukkig! Goede genade!
