Een waarW geschenk.
Haar schuld betaald
EEN S.O.S.
VAN ADMIRAAL BYRD.
Radioprogramma
DE BEKENDE ZUIDPOOLVAARDER
VERKEERT IN NOOD.
Een S.O.S. uit de eenzaamheid. Haast
U! Reddingsexpeditie vanuit het kamp
te Klein-Amerika. Bestaat het Zuid
poolcontinent of is het slechts een il
lusie? Mislukte reddingspogingen.
De Zuidpoolvaarder Byrd en diens lotgevalllen
staan op het oogenblik weer in het middelpunt der
belangstelling. In Maart j.1. brachten de leden van
de expeditie hem voor het laatst een voorraad le
vensmiddelen en instrumenten. Admiraal Byrd be
sloot tot October a.s. in zijn eentje op de vooruitge
schoven waarnemingspost achter te blijven.
BYRD.
Tot de dagelijksche, of beter gezegd tot de nach-
telijksche bezigheden van Byrd want in dezen tijd
van het jaar is het aan de Zuidpool alleen maar
nacht behoorde o.a. het voortdurend controleeren
van veertien metereologische instrumenten en het
bijhouden van zijn „dagboek". Verder bevonden zich
in het kamp een groote kist met boeken, een gramo-
foon en een radio-apparaat voor korte golf.
Volgens zijn eigen berekeningen en die zijner
vrienden zou Byrd het gemakkelijk kunnen uithou
den, doch de eeuwigdurende nacht en de eenzaam
heid in dit troosteloos gebied te midden der geheim-
nige nauurkrachten
En plotseling, geheel onverwacht, een S.O.S. met
de mededeelingen en aanwijzingen hoe hij het best
gered kon worden.
In het kamp van Klein-Amerika waren op dat
oogenblik nog veertig man. De rest van de expedi
tie had zich op Nieuw-Zeeland teruggetrokken. Doch
deze veertig leden van de expeditie behooren onge
twijfeld tot de bekwaamste.
Twee uur nadat de chef het S.O.S. -sein gegeven
had, worden de motorsleden voor den tocht klaarge
maakt, om, zonder te letten op de gevaren van
sneeuwstormen, het commando van den chef uit te
voeren. „Veranderingen in het programma noodza
kelijk" had Byrd geseind. „Komt mij onmiddellijk
halen brengt twee metereologen moeten tot
October blijven alle anderen moeten het vertrek
.voorbereiden haast U met de sleden."
Het behoort lang niet tot de zekerheden, dat de
manschappen van Byrd hem per slede bereiken zul
len. De ijsbergen vormen een groot beletsel. Maar de
chef heeft S.O.S. geroepen en dan zijn alle overwe
FEUILLETON.
door
MARGARET PELLER.
27.
HOOFDSTUK XVII.
Een takje heliotroop.
Het licht van de bleeke wassende maan viel naar
binnen door de spleten van het vensterluik en gleed
naar het bed waar Ann bevend wakker lag, over
stelpt door de plotselinge ontdekking die ze gedaan
had de ontdekking van haar liefde voor Eliot Co-
vent ry.
Met een vreemd, bijna kinderlijk gevoel van ver
wondering realiseerde ze, dat haar liefde voor hem
niet iets nieuws of onverwachts was. Ze had diep in
haar gesluimerd, ongekend en ongeweten, voortdu
rend, sinds hun oogen elkaar voor het eerst hadden
ontmoet over het terras van de Kurzaal in Montri-
cheux. Als een gesloten knop had ze verborgen gele
gen in haar hart, om zich wijd te openen zoodra de
zon de bloemblaadjes zou kussen.
En dat Eliot haar ook liefhad, daar twijfelde ze nu
niet aan. In dat korte oogenblik van begrijpen, toen
ze samen in de warmen, helderen avond stonden, had
hij het haar getoond.
Ze was nu niet hang voor de liefde, zelfs niet voor
een liefde, die, zooals de zaken nu stonden, veel meer
van haar zou eischen dan van de meeste vrouwen.
Ze zou nooit, terugschrikken voor de zware eischen,
die het leven haar zou stellen. Tot nu toe had ze
alles wat ze op haar weg was tegengekomen moedig
en vertrouwend onder de oogen gezien en nu het
grootste van alles tot haar was gekomen, zou ze
dat ook tegemoet gaan met hetzelfde rustige geloof.
Met het onfeilbare instict van de vrouw besefte
ze, hoe Eliot had gestreden tegen zijn liefde voor
haar, had geprobeerd zich er tegen te verzetten, daar
hij haar sexe wantrouwde en ze glimlachte vertee
de rd, toen ze zich herinnerde, hoe zij zich soms piot
gingen omtrent moeilijkheden, ijs, sneeuw en koude
uit den booze.
Tot dusver was het Byrd-programma geregeld tot
en met zomer 1935. Bij een Zuidpoolreis gaat het
anders toe dan bij een reisje naar de Rivièra. Kan
men bij een vacantiereis naar willekeur het program
ma wijzigen, bij een Zuidpoolexpeditie behoort dit
tot de zeldzaamheden en alleen zeer gewichtige re
denen kunnen een programmawijziging noodzakelijk
maken.
Wat er nu precies gebeurd is, kan vooralsnog niet
worden overzien. Het is wel merkwaardig, dat de
Zuidpoolexpedities allen plotseling een beeld toonen
van groote nervositetit.
De voorpost van de Engelsche regeeringsexpeditie,
welke met sleden, honden en vliegtuigen het onbeken
de gebied wil exploreeren, heeft lange radiogrammen
naar Engeland geseind. De expeditie-Ellsworth, waar
van de leider de bekende millionair en natuuronder
zoeker van dien naam is, heeft zijn vriend Wilkins
in allerijl uit Europa ontboden. Per vliegtuig is deze
via Indië naar de Zuidpool vertrokken.
De „Thorshawn", welke zich op het oogenblik ook
in de antractische wateren bevindt, heeft rapporten
naar Oslo geseind, welke thans ijverig bestudeerd
worden.
De wereld der natuurvorschers en in het bijzon
der zij, die belang stellen in de Zuidpool-expeditie,
staat op het oogenblik voor tal van raadselen. De
vraag, of er in het Zuidpoolgebied een groot conti
nent bestaat, is nog steeds niet opgelost. Verschil
lende gebieden, die reeds in kaart gebracht zijn, zijn
verdwenen, opgeslokt door het water. Wat vroeger
land was, is thans zee met een diepte van meer dan
4000 meter. Aan den anderen kant, bevindt zich
thans land, waar volgens de kaarten zee moet zijn.
Heeft hier een natuurramp plaats gehad? Heeft men
hier met aardverschuivingen op groote schaal te
doen? Men weet het niet. Verschillende instrumenten
op Klein-Amerika zijn in het ongereede geraakt.
Met het kamp van Byrd is op het oogenblik iede
re verbinding verbroken. De hulpexpeditie heeft geen
enkel toeken terug kunnen vinden. Zijn deze onder
sneeuw of ijs bedolven, of op andere wijze verdwe
nen? In ieder geval, de kampbewoners in Klein-
Amerika geven den moed niet op en een nieuwe ex
peditie is reeds onderweg om den chef, admiraal
Byrd, te zoeken en hem in veiligheid te brengen.
Een koninkrijk op een zilveren schaal.
De Aga Khan ontvangt een waardevolle
belooning. De kleinzoon van den pro
feet. Multi-millionair. Rcnstalbezit-
ter. Regent. Romantische liefdesge
schiedenis. Van modiste tot koningin.
De Indische prins, renstalbezitter en multi-millio
nair Aga Khan, zal binnenkort door de Engelsch-
Indische regeering verzocht worden de heerschappij
te aanvaarden over een Mohammedaansche provin
cie in het Noorden des lands met den titel van ko
ning. De geheime onderhandelingen hieromtrent zijn
reeds geëindigd en uit de omgeving van den Aga
Khan, die het grootste gedeelte van het jaar in
Europa en in het bijzonder te Parijs vertoeft, bijzon
derheden daaromtrent gemeld.
Te Simla heeft een geheime conferentie plaats ge
had, waaraan een twintigtal afgevaardigden uit alle
deelen van Indië, waar Mohammedanen wonen, heb
ben deelgenomen. Zooals men weet, hebben de wrij
vingen tusschen Mohammedanen en Hindoes den
laatsten tijd een groote omvang aangenomen. En het
doel van deze conferentie was een bevredigende op
lossing te vinden voor de antagonie tusschen de Mos
lim en de Hindoes. Als eenige oplossing kwam men
tot het besluit, in Noord-Indië een zuiver Mohamme-
daansch enclave te stichten, dat een toevlucht zou
zijn voor iedere Muzelman, die het wonen tusschen
de „ongeloovigen" niet meer beviel.
Doch er was nog een moeilijkheid te overwinnen
en wel de onderlinge twisten tusschen de Muzelman
nen, die echter door de bemoeiingen van den Aga
Khan, den erkenden leider van de Sjiïten weer bij
gelegd zijn.
Deze Aga Khan, afstammeling in rechte lijn van
den profeet is op het oogenblik de heerscher aller
Sjiïten. Tenminste als zoodanig wordt hij thans in
Indië erkend.
In Europa weet men van hem, dat hij een choco
ladekleurig, corpulent, doch zeer elegant en rijk man
is, die voornamelijk te Parijs en Londen verblijf
houdt, met een Europeesche vrouw gehuwd is, dat
hij eigenaar van een beroemden renstal is en overi
gens een trouw onderdaan van den koning van En
geland is. Men gaat zelfs zoo ver te beweren, dat
de Aga Khan tot koning benoemd wordt wegens aan
de Engelsche regeering bewezen diensten.
„Als pappie weer thuis komt, is hij koning", zegt
dc Begumde echtgenoote van den Aga Khan in
het zuiverste Fransch tot haar zoon, de kleine Sa-
druddin.
Zoo vlug evenwel zal het officieel niet gaan, doch
als de Aga Khan weer naar Indië gaat om de belas-
seling terugtrok en brusk werd. Dat hij een bedien
de naar haar toe zond om te laten vragen, hoe ze
het maakte, had haar toen pijn gedaan. Maar nu wist
ze, dat hij dat gedaan had, omdat hij zooveel om haar
gaf zooveel, dat hij er bang voor was geworden.
En dus had hij zich verborgen achter zijn bediende!
En toen ze realiseerde, hoeveel hij van haar hield,
wel om haar moést geven, dat hij zoo lang gepro
beerd had het te verbergen en er tegen te veeehten,
toen werd ze aangegrepen door een vreemde, wonder
lijke extase, een aarzelend heerlijk gevoel van verlan
gen, dat door al haar aderen stroomde. Hij zou mor
gen komen komen om haar alles te zeggen dat hij
onuitgesproken had gelaten, om van haar die be
lofte van overgave te vragen, die een vrouw verlangt
te geven en waar ze toch voor huivert.
Het was al laat, toen ze ten slotte insliep en
toen ze wakker werd .stroomde het zonlicht haar ka
mer binnen en stond Maria naast haar bed met een
verleidelijk ontbijt op een blad en een wereld van ver
moeden in haar vroolijke oogen. Den vorigen avond
had ze toevallig uit haar keukenraam gekeken
waaruit men van opzij tot het hek hij den ingang kon
kijken en had daarna haar eigen conclusies ge
trokken.
„IJ hebt lang geslapen, juffrouw Ann", zei ze, terwijl
ze het blad op het tafeltje naast het bed neerzette.
„Mijnheer C.oventry bleef zeker lang?"
Ann bloosde even, glimlachend. Ze was niet boos
over de vriendelijke nieuwsgierigheid die uit Maria's
scherpe oude oogen sprak, maar ze was niet van
plan die op het oogenblik te bevredigen.
Ann gebruikte haar maal zoo vlug ze maar kon.
Ze voelde zich vandaag buitengewoon levenslustig en
de vroolijke, zonnige morgen, de blauwe hemel met
witte schapewolkjes, dc zwierende zwaluwen, alles
scheen in overeenstemming met haar gemoedsgesteld
heid.
Ze stond op, kleedde zich vlug aan en vervulde
haar verschillende huishoudelijke plichten met een
onderbewust verlangen om daar zoo gauw mogelijk
mee klaar te komen en dus vrij te zijn voor alles wat
de dag verder mocht brengen.
Dien middag zouden zij en Robin bij den dominee
gaan thee drinken. Het was wat miss Caroline haar
„jour" noemde, eens in de veertien dagen, als ze in
vol ornaat in een leelijke mauve satijn japon
thuis zat om bezoekers te ontvangen. In den winter
werd deze heilige ritus voornamelijk een gelegenheid
om thee te drinken en te babbelen in een warme,
slecht-geventireerde kamer, maar in den zomer was
het een bijna prettige plicht.
tingpenningen van zijn geloofsgenooten te incassee-
ren, zal de onderkoning van Indië hem de betreffen
de oorkonde op een zilveren schaal overhandigen.
Dan wordt het Fransche verkoopstertje, dat eenige
jaren geleden met den Aga Khan getrouwd is, een
heusche koningin en de kleine Sadruddin wordt
kroonprins.
Zoo romantisch als deze echtvereeniging is, die
indertijd de geheele wereld in verbazing bracht, zoo
romantisch is het verdere verloop van dit huwelijks
leven, dat het midden houdt tusschen legende en
sprookjes uit 1001-nacht.
Aan vertegenwoordigers van de pers heeft de toe
komstige koningin verklaard, niets méér te weten
dan haar echtgenoot haar in een kort briefje schreef.
„Dc rest heb ik uit dc dagbladen vernomen. Doch
op het oogenblik worden mij vele toespelingen dui
delijk, die ik indertijd hoorde toen wij samen met
de Maharadja van Bikanor op de tijgcrjacht waren,
toen wij bij Lord Willingdon, de vice-koning, te
gast waren.
Toenmaals scheen reeds iets aan de gang te zijn,
doch mijn man spreekt nooit over nog niet voltooi
de projecten. Als hij er over spreekt, zijn ze reeds
werkelijkheid geworden en zoodoende weet ik uit
dit eene zinnetje van zijn brief, dat hij inderdaad
koning in Indië wordt."
HET IS DORSCHTIJD.
De thee werd dan geschonken in den mooien tuin
en langzamerhand groeide die uit tot een on-officieel
tuinfeest, waar de meeste buren, van beide sexen,
verschenen. Want hoewel miss Caroline te nieuwsgie
rig was om populair te zijn, de dominee zelf was bij
iedereen geliefd.
De morgenuren leken Ann eindeloos lang. Zon
der het te weten was er toch verwachting in haar.
haar oogen luisterden aandachtig of ze nog niet den
bekenden voetstap hoorde op het betegelde pad. En
toen de lange uren langzaam voorbij kropen en de
warme, zonnige stilte die de villa omgaf onverbroken
bleef, kwam er een vaag gevoel van angst in haar
hart.
Had ze hem verkeerd verstaan, verkeerd begrepen?
De gedachte alleen joeg een golf van angst door haar
heen. Maar binnen enkele minuten keerde het ver
trouwen in den man dien ze liefhad terug en daarmee
haar kalmte. Ze kon nu om zichzelf lachen. Waar
schijnlijk, bedacht ze, werd hij opgehouden door de
een of andere onverwachte bezigheid, die hij niet kon
uitstellen en inderdaad was dat gebeurd.
Zoodat, toen zij en Robin ten slotte een bescha
duwd pad afliepen en verschenen op het grasveld
van de pastorie, waar overal groepjes menschen ston
den en ze in de verte Coventry's smalle, lenige ge
stalte rustig tegen een boom zag leunen, ze zichzelf
verweet, dat ze ook maar een oogenblik aan hem ge
twijfeld had. Terwijl ze miss Caroline en den predi
kant begroette, was het of haar hart in stilte een
liedje zong van vreugde.
prettig dat u er bent". Anna kwam plotse
ling weer op aarde terug en probeerde haar aandacht
te houden bij miss Caroline's gebabbel. „Wat zijn er
vanmiddag een boel menschen Ik vind het zoo
prettig. Zelfs mijnheer Coventry heeft zich laten ver
leiden uit zijn eenzaamheid te voorschijn te komen.
Hij zal binnenkort nog een heel gezellige aanwinst
worden, denk ik."
Ze draaide zich om, ten einde Robin te wikkelen in
een zelfden stortvloed van onbeteekenende praatjes,
terwijl Ann en Tempest samen wat rondslenterden.
„Ja", zei de laatste, terwijl zijn oogen peinzend
gevestigd waren op Eliots verx-e gestalte, „het is een
gi-oot genoegen voor me Coventry hier te zien. Hij
heeft te veel van een kluizenaar. Maar ik ben hang",
bekende hij met een berouwvollen glimlach, „dat ik
hem zoo half gedwongen heb te komen. En ik denk,
dat hij, nu hij hier is, mij wel niet dankbaar zal zijn
voor mijn aandringen! Wil jij naar hem toegaan en
erg vriendelijk voor hem zijn, Ann", hij had de
vriendelijke gewoonte aangenomen haar bij haar
En bij deze gelegenheid vernamen de Journalisten
ook, dat de tot dusver bekende versie omtrent de
liefdesgeschiedenis van den prins met deze blanke
vrouw, geheel niet met de werkelijkheid strookte.
„Ofschoon ik afkomstig ben uit Savove, heb ik
nooit aldaar, zooals men veelal beweert, in een ban
ketbakkerswinkel taartjes verkocht. Ik had, samen
met mijn zuster, een modesalon te Parijs. Aga Khan
was een vriend van mijn ouders. Ik ontmoette hem
dan ook dikwijls. Op zekeren dag, hij was intusschen
weduwnaar geworden, kwam hij bij ons in de zaak
op de Boulevard Haussmann en vroeg mij, terwijl ik
achter de toonbank stond, ten huwelijk. Zoo werd
ik Indisch prinses, en zal nu waarschijnlijk ko
ningin worden."
In Europa zijn de bezigheden van den Aga Khan
uitsluitend het beoefenen der weldadigheid en het
verzorgen van zijn renstal. In Indië daarentegen is
hij de bevrijder aller Mohammedanen en waardig
zoon van den profeet."
Zoo sprak de kleine Franqaise vol trots over haar
echtgenoot.
Zoolang men Aga Khan een koninkrijk op een zil
veren schaal aanbiedt, zoolang zullen, alle geruchten
ten spijt, de Indische Maharadja's en koningen niet
uitsterven en met hen blijven de mooiste verhalen
over schitterende paleizen en sprookjesachtig feesten
bestaan.
DONDERDAG 2 AUGUSTUS.
HILVERSUM (1875 M.)
A.V.R.O.: 8.00 Gramofoonmuziek: 10.00 Morgenwij
ding; 10.15 Gewijde muziek; 10.30 Zang voordracht:
11.00 Voordracht door Kommer Kleim; 11.30 Gramo
foonmuziek; 12.00 Lunchconcert door Kovacs Laios
en zijn orkest; 2.15 Gramofoonmuziek; 2.30 Piano
recital door Mies de Jong; 3.00 Gramofoonmuziek:
3.45 Overschakeling zender; 4.00 Voordracht door
Rie Bcyer; 4.30 Gramofoonmuziek; 5.00 Halfuur voor
grootere kinderen, door Mevr. Ant. van Diik; 5.30
Orgelconcert door Pierre Palla: G.30 Sport praatje
door H. Hollander; 7.00 Dinermuziek; 7.30 Causerie;
S.00 Vaz Dias; S.05 Plechtige herdenking, gewijd
aan de nagedachtenis van Hare Majesteit de Ko
ningin-Moeder. Spr. Prof. A. A. van Schelven. Mede
werkenden: De Kon. Mil. Kapel, Willem Ravelli. bas-
bariton; Het Palesirinakoor onder leiding van Jos.
Vranken; 9.00 Studio-concert; 9.20 Concert door het
Bouwmeester Revue-Orkest onder leiding van Eugène
Boeckman; 11.00 Vaz Dias; 11.10 Kovacs Laios en
zijn orkest; 12.00 Sluiting.
HUIZEN (301.5 M.)
K.R.O.: 8.00 Morgenconcert; N.C.R.V.: 10.00 Leger des
Hoilskwartiertje; 10.15 Morgendienst; 10.45 Gramo
foonmuziek; K.R.O.: 11.00 Gramofoonmuziek; 11..'10
Godsdienstig halfuurtje: 12.00 Politieberichten; 12.15
I)e K.R.O.-boys o.l.v. Piet Lustenhouwer: N.C.R.V.:
2.00 Bespeling van het Studio-orgel: 3.00 Gramofoon
muziek: 3.45 Verzorging zender: 4.00 Bijbellezing;
"«.00 Concert door het Ensemble van der Horst: 6.15
Liederen-recital; G.30 Vervolg concert: 7 00 Politie
berichten: 7.15 Gramofoonmuziek; 7.30 Weekover
zicht; 8.00 Concert door de Haarlemsche Orkestver-
eeniging; 9.00 Gedachtenisrede. Spr. Dr. J. Lam-
merts van Bueren: „Wijlen Hare Majesteit de Ko
ningin-Moeder": 9.30 Vervolg concert; 10.30 Vaz
Dias; 10.40 Gramofoonmuziek.
LUXEMBURG (1304 M.l
G.30 Gevarieerd concert: 7.40 Pianorecital: 3.20 Gra-
fnonmuziek: 9.00 Italiaansche muziek: 9.35 Sym-
phonieconcert; 10.20 Dansmuziek.
BRUSSEL (484 M.)
1.30 Orkest; 5.20 Svmphonie-orkest: 8.20 Populair
concert; 10.30 Gramofoonmuziek.
BRUSSEL (322 M.l
1.30 Gramofoonmuziek: 6.50 Cabaretprogramma: 8.20
Concert; 10.30 Gramofoonmuziek.
KALUNDBORG (1281 M.)
12.20 Concert; 3.50 Idem: 8.20 Omroeporkest: 10.35
Idem; 11.20 Vroolijk programma.
BERLIJN (357 M.)
4.20 Een militair orkest en danskapel; 8.35 Gramo
foonmuziek: 11.10 Gevarieerd programma; 12.20
Vroolijke gramofoonmuziek.
HAMBURG (332 M.)
1.20 Gramofoonmuziek: 4.20 Populair concert: 8.30
Idem; 11.50 Dansmuziek.
KEULEN (456 M.)
12.20 Middagconcert: 4.20 Omroeporkest: 9.05 Gezon
gen en geblazen soldatenmuziek; 10.40 Dansmuziek.
DAVENTRY (1500 M.)
2.20 Orkest: 4.10 Solistenconcert; 4.35 Orkest: 10.55
Dansmuziek.
voornaam te noemen en Ann vond dat prettig „en
mij helpen?"
„Ik geloof niet, dat u er zoo erg aan toe bent",
antwoordde ze met eenig vermaak over den angst,
dien hij aan den dag legde.
„Nu, ik liet hem werkelijk komen", bekende de
predikant verontschuldigend. „Ik wilde doodeenvou
dig geen „neen" accepteeren."
„En u weet heel goed, dat niemand ooit boos Is over
wat u ^em „laat" doen", zei Ann glimlachend. „De
dominee kan wel met hem overweg", mcx'kte Maria
langzaam op.
„Werkelijk? Het is oen lieve vrouw, Maria Coombe.
Maar ik denk, dat de waarheid is, dat de dominee
een bijzonder vriendelijke en geduldige kudde heeft".
„Een goede herder maakt een goede kudde, denk
ik", zei Ann zacht. En ze verwonderde er zich voor
den hondersten keer over, hoe zoo'n humaan en be
minnelijk man in het bezit kwam van een zuster als
miss Caroline.
„Haj Daar hebben we Coventry!" riep Tempest uit,
toen ze bij de eenzame gestalte kwamen. „Ik heb
juist aan miss Lovell gezegd, dat ik dacht dat u me
wel niet zoudt zegenen, omdat ik u uit uw huis ge
lokt heb naar deze rumoerig menigte."
„Heelemaal niet. Het is heel goed van men
schen als u en Lady Susan, zich iets van mij
aan te trekken, daar u ziet dat ik, zelfs wanneer u
mij te voorschijn gehaald hebt, vrees geen prettig ge
zelschap te zijn."
Fliot glimlachte heel even bij deze woorden, maar
er lag een zekere vriendelijke welwillendheid in zijn
oogen, toen die gevestigd bleven op het gelaat van
den ander. Zooals Ann al had opgemerkt: niemand
was ooit boos over de vriendelijke veldheerskunst van
den dominee.
Hebben jullie de kassen al gezien?" vroeg Tem
pest toen. „Niet? O, dat moet u bepaald doen. We
zijn dit jaar nogal verrukt over onzen blocmenschat."
Dus begaven zij zich naar de kassen en Lady Susan,
Cara en nog een paar andere gasten voegden zich
onderweg bij hen. Ann voelde zich ingesloten. Het be
gon er naar uit te zien, dat zij en Eliot den heelen
middag geen oogenblik voor zichzelf zouden krijgen.
Toen zag ze hem naast zich en iets in den vroolijken
blik van zijn oogen, toen die over het steeds aan
groeiende gezelschap gleden en daarna de hare on'
moetten, troostte haar.
Wordt vervolgd.
