De rol van
Haar schuld betaald
het gifgas.
VARIA.
Zes soorten op het „veld van eer".
Het einde van een onwettige
Habsburger.
DE ANANAS.
Voor Nederland is de ananas een
bekende vrucht. Wel het meest
kent men haar in den gcconser-
veerden toestand, de schijven of
cuben ananas in blik, meestal af
komstig van Hawaii en Singapore,
maar daarnaast ziet men toch ook
geregeld versche ananassen. Zij
zijn echter nogal prijzig en verdie
nen daarom tot op zekere hoogte de
benaming „luxe vruchten".
Nederland importeert de versche
ananassen aan de Azoren en in de
laatste jaren ook uit Zuid-Afrika.
In verband niet het klimaat moet
de cultuur op de Azoren in kassen
gedreven worden, hetgeen niet
goedkoop is en dus den prijs doet
stijgen. In Zuid-Afrika worden de
ananassen in de open lucht ge
kweekt, de verzending naar Europa
moet echter in de koel kaniers van
de mailboot plaats vinden, zoodat
ook die vruchten per slot tamelijk
duur uitkomen. Waarom zou on
der die omstandigheden ook de
Oost-Indische ananas geen plaats
op do moederlandsche markt kun
nen verwenen? Zulks terneer,
waar die Indische ananas hier niet
zoo onbekend is, als men wel zou
denken. Want de industrie van
ananas in blik te Singapore betrekt
heel wat vruchten van de Ned. Ind.
Riouw-Archipel, in Singapore's
buurt. Langs een omweg wordt dus
reeds Oostindische ananas hier ge
geten.
Het nuttigen van versche ananas
in plaats van geconserveerde, biedt
bovendien voordeelen uit een hy
giënisch oogpunt. In het sap van
de versche vrucht komt een, de
gezondheid van het menschelijk
lichaam bevorderend enzym (eiwit
achtige lichamen, die als fermen
ten werken) voor. Daarenboven
gaat bij het conserveeren het ge
halte aan vitamine C (het anti-
scorbutische) achteruit
De Indische ananas is bleeker,
matter van tint dan de Azoren-ana-
nas, die een veel roodachtiger tint
heeft. Haar uiterlijk heeft zij dan
ook niet mede, hetgeen een groot
bezwaar is om haar bij het publiek
ingang te doen vinden.
WAT KOST EEN
MENSCH?
Nog niet heelemaal een
dollar.
Op grond van omvangrijke ana
lytische onderzoekingen is het mo
gelijk de ongeveer stoffelijke han
delswaarde van het menschelijk li
chaam te berekenen. De Amerika
nen, wien schijnbaar niets onmo
gelijk is, hebben vastgesteld, dat
een mcnsch van middelbare groot
te 98 dollarcents waard is.
Wanneer men het lichaam van
een mensch van 150 pond in zijn
bestanddeelen oplost, dan blijkt,
volgens Amerikaansche opgaven,
„dat het een hoeveelheid water be
vat, die voldoende is om een twee
persoons beddelaken te wasschen,
genoeg ijzer, om er een grooten
spijker van te smeden, kalk in vol
doende mate om er een klein kip-
pehok mee te witten, en genoeg
zwavel, om de vlooien van een niet
te grooten hond te dooden."
Al deze substanties zou men bij
den drogist kunnen koopen voog
058 dollar. Het loont dus niet den
mcnsch moeizaam in zijn schei*
kundige bestanddeelen op te lossen
en er dan nog geen dollar voor to
krijgen.
ZIJN RIJBEWIJS
INGETROKKEN.
Waarom?
Hij had de auto gestart en bin
nen 4 minuten had hij:
3 geparkeerde auto's aangereden,
de snelheid-Iimite overschreden,
aan den verkeerden kant van dg
straat gereden,
een botsing met een vrachtauto go-
had en
snel de plaats van het ongeval ver
laten,
auto's aan den verkeerden kanl
gepasseerd,
zich buiten de verkeersfile begeven
verzuimd te toeteren toen hij een
zijstraat insloeg,
niet gestopt voor een stopbord,
op het trottoir gereden,
over een veiligheidsheuvel geredet|
de controle over zijn stuur verloren*
omgedraaid midden in een straat,
en toen links doorgereden,
voetgangers in een veiligheidszone
in gevaar gebracht, en geslipt,
omdat hij dronken was!
Dit gebeurde onlangs in Dctroit.
Hoe sterven wij in een toekomstigen
oorlog?
Met koude en wetenschappelijke berekening wor
den de proefnemingen voortgezet, die moeten aan-
toonen hoe in een toekomstigen oorlog op de meest
afdoende en liefst afgrijselijkste manier de men-
schen elkaar zuilen vernietigen en uitroeien. Hulde
aan de mannen dier wetenschap, die zich op deze
wijze verdienstelijkroeenan te riioeien maken.
Ze zullen ongetwijfeld nog veel meer ontdekken en
het eenige wat ons interesseert is, dal zij nooit de
resultaten van bun afschuwelijke uitvindingen te
zien zullen krijgen, zooals zij zich die in werkelijk
heid voorstellen. Hoogstwaarschijnlijk zullen hun
verwachtingen nog ver overtroffen worden.
En de wereld moet maar lijdelijk toezien, dat haar
eigen vernietigingsproces wordt vooroereid, hoe er
gewerkt wordt aan een toekomstigen oorlog, welks
barbaarschheid reeds door Wells is voorspeld.
En die barbaarschheid zal uitsluitend voortvloeien
uit den gasoorlog, waarover we reeds heel veel heb
ben kunnen lezen, al zal het nog lang niet alles
zijn. W e weten echter wel dit, dat het iets ver
schrikkelijks is en hierin worden we nog eens ex
tra gesterkt, wanneer wc het zoo juist uitgekomen
werk inzien van den Itahaanschen overste, Rocco
Moretta, onder den titel: „Hoe ziet do oorlog van
morgen er uit?" een werk, dat groot opzien ge
baard heeft.
De schrijver geeft op suggestieve wijze de ontwik
keling weer van de krijgstechniek sedert den wereld
oorlog en de afgrijselijke perspectieven van den
oorlog van morgen, daar men geen verschil
zal maken tusschen militairen
en burgers. Een beslissende rol in den toekom
stigen oorlog kent Moretta ook toe aan het chemi
sche wapen, dat weerzinwekkender is dan alle an
dere oorlogsmiddelen. Hij schrijft o.m. het volgende:
Zelfs de leek op oorlogsgebied weet sedert lang. dat
in een toekomstigen ooriog de gilgassen een belang
rijke rol zullen spelen. Over de uitwerking van deze
uitvindingen heeft hij ook een en ander gehoord.
De oefeningen, die er in enkele steden van ons land
gehouden worden, ter bescherming tegen een gas
aanval, worden talrijker. Al deze oefeningen kun
nen echter gerust achterwege gelaten worden: tegen
de moderne gassen heeft men nog geen bescherming
kunnen vinden. De ontwapeningsconferenties, waar
aan de aandeelhouders in de bewapeningsindustrie
een leidende rol spelen, hebben tol op heden nun
afkeer getoond van het chemische wapen. Voorloopig
is men er net zoover mee als met alles. Dus
De gassen kan men in de volgende klassen in-
deeien:
1. Verstikkingsgassen (chloor): zij tasten
de ademhalingsorganen aan, prikkelen tot hoes
ten, vreten de longen stuk en leiden tot den
verstikkingsdood.
2. Niesgassen (arseen): zij dringen door de
gasmaskers heen, werken op de neusslijmhuid ea
veroorzaken zulke krampen, dat het slachtoffer
genoodzaakt wordt het gasmasker af te rukken.
3. Gifgassen (blauwzuur); deze dringen door de
poriën en tasten bij voorkeur de roode bloedli
chaampjes aan, het zenuwstelsel en zoo ineer.
4. Traangassen: prikkelen de traanbuidels der
oogen err veroorzaken een pijnlijke tranen
stroom, tengevolge waarvan hot slachtoffer meer
of minder lang verblind is.
5. Bijtende gassen: zij tasten het huidweefsel
aan en veroorzaken pijnlijke, moeilijk heelende
wonden wanneer tenminste de dood niet reeds
ingetreden is.
6. Labyrinth gassen: tasten het gehoor aan,
veroorzaken bewustzijnsstoringen, gevoel van
duizeligheid. Verlies van het oriëntecringsver-
mogen.
In het algemeen hebben dc chemische aanvals
middelen een bepaalde uitwerking, d.w.z. zij tasten
een orgaan of een groep organen aan. De 28 gifstof
fen, die ongemeen goed geschikt zijn voor een oor-
,log, alsook de 10 verbindingen, die men ermee heeft
kunnen vervaardigen, kunnen echter het heele or
ganisme vernielen.
„Om den tegenstander te verdelgen", schrijft de
Franschman Andre .Mayer, „om hem te dooden of
buiten gevecht te stellen werken de tot nu toe ge
bruikte wapens mechanisch, doordat zij een lichaam
verscheuren of belangrijke organen, longen, hart,
enz. verwonden. Het bloedverlies veroorzaakt dan
een meer of minder duidelijke verlamming."
„De chemische oorlog past veel meer omvattende
middelen toe. Er bestaat geen fysiologisch gebeu
ren en geen enkel orgaan, waarvoor niet een of an
der gif bestaat
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
32.
Ann's hart deed haar plotseling pijn. Zou ze ooit
den dag kunnen vergeten, toen voor de eerste maal
Eliot's grijze, dwingende oogen de hare hadden ont
moet en vastgehouden? Sindsdien was ze over
hoogten van geluk gegaan en door dalen van wan
hoop, die haar heelcn kijk op het leven veranderd
hadden. De liefde was tot haar gekomen en was
weer weggegaan en alleen door haar moed en haar
trots, die haar verboden er onder ten gronde te gaan,
was ze in staat geweest de feiten onder de oögen te
zien en haar pijn voor dc oogen der wereld te ver
bergen.
Eliot's plotselinge verdwijnen uit Silvercruay. ver
leden maand, had alles een beetje gemakkelijker
gemaakt. Hij had zijn huis verlaten op den dag na
liet diner aan boord van de „Sphinx". en de weten
schap. dat ze geen gevaar liep hem te ontmoeten,
had haar geholpen om haar pogingen vol te houden.
Voordien had ze geloofd in een nerveuze spanning,
door den onophondelijken angts. dat ze hem zou
tegenkomen en het had haar oneindig verlicht, toen
ze hoorde, dat hii was weggegaan.
Plotseling woei er een windvlaag tusschen de twee
groote rotsen van den inham door, vreemd gierend.
Ze had den geur van don naderenden herfst, en Ann
zag de rustige zee woeliger worden, met kleine,
vreemde vlokken schuim, toen de wind, die nergens
vandaan eekomen scheen, er overheen woei. Toen
stond ze op, daar ze zich plotseling koud voelde, en
ging vrij vermoeid paar huis.
Juist toen ze op korten afstand van het hek was,
hoorde ze voetstappen, die van den anderen kant
kwamen. Er waren weinig menschen huiten op dit
uur van den dag. en Ann overwoog, dat de nade
rende voetganger wel eens een landlooper kon zijn.
Ze werd plotseling zenuwachtig, door de duisternis
en eenzaamheid van den weg en haar eigen licha
melijke vermoeidheid, en ze begon te rennen, in de
hoop het hek van dc Cottage te bereiken .voor de
Het gas wisselt dan ook naarmate men troepen
op het vrije veld wil dooden. in gesloten ruimten, of
dat men een geheelc stad of industriestreek of stra
tegisch spoorwegpunt wil verstikken.
Alle chemische aanvalswapens behalve de en
kele die slaapverwekkend zijn leiden vroeger of
later naar den dood.
De chemie kan het zenuwstelsel volkomen ver
nietigen met behulp van blauwzuur: het gezichts
vermogen ontrooven door traangassen. Wil men
verhinderen, dat de tegenstander zijn gasmaskers
gebruikt, men kome met niesgassen aanzetten en is
men bevreesd, dat hij nog zijn wapens kan gebrui
ken, wel dan heeft men gassen, die dc huid aantas
ten en zwerende wondei; veroorzaken; daarbij wor
den ook nog de inwendige organen vernield, wan
neer het gas wordt ingeademd. Deze laatste symp
tomen worden door het mosterdgas veroorzaakt;
eigenlijk is het geen gas, maar een vloeistof. Het is
een „prachtig middelzoowel geschikt voor inwen
dig als uitwendig gebruik. Het is misschien wel do
moeite waard te vermelden, hoe dezo uitvinding
werkt.
Het gas zinkt tengevolge van zijn zwaarte op den
bodem en bedekt alle dingen, waar het mee in aan
raking komt met een dun onzichtbaar vlies. Even
als dc pest- en cholerabacillen is het niet met het
bloote oog te onderscheiden en loert op het argo-
loozc slachtoffer, hecht zich aan de schoenen, de
kleeren van hen. die over de vergiftigde bodem loo-
pen en het gas zoo in huizen en woningen sleepen.
Door de aanraking met dc warme lucht in de
kamers verdampt liet en vermengt zich met dc
lucht. Zonder dat iemand het merkt dringt het in
de huid. Zes a acht uur later is in den regel hulp
onmogelijk. Slijmhiiiden. oogleden, huidvlies, hoorn
vlies, luchtpijpen en zoo meer worden verschroeid.
Een oplossing van 1 500.000 veroorzaakt nog ver
wondingen. Deze hangen van het weefsel af. Dc
opperhuid bijv. wordt met blaren in alle grootten
bedekt. Bovendien worden de oogen ontstoken en
gaan etteren. Tengevolge van de vernieling van dc
wanden dor bronchiön ontstaan in de longen gaten
en de afscheiding, die zich daar opzamelt, leidt tot
een verstopping van de luchtpijpen, d.w.z. de adem
haling wordt steeds moeilijker, maandenlang rekt
zich de doodstrijd van het slachtoffer, dat eindelijk
onder heftige krampen sterft.
Komt het g»' in het bloed dan wordt de toestand
niet minder afschrikwekkend. Roode en witte bloed
lichaampjes worden vernield, op de huid verschijnen
gele of bruine vlokken. Als de beet van een gifslang
veroorzaakt bet gas stollingen in het bloed, waar
door de dood veroorzaakt kan worden. Ook liet ze
nuwstelsel wordt aangetast en brengt verlammin
gen of krampen te weeg. Mocht het lichaam aan al
deze beproevingen of krampen weerstand bieden,
dan is de hoop op een uiteinde van het slachtoffer
nog niet geonrechtvaardigd. Brakingen en kolieken
zorgen voor de noodige verzwakking en tenslotte
dooi oen inwendig verschroeien de rest.
Het Lewisit, zoo genoemd naar den uitvinder Le-
wis, is niet minder verschrikkeliik en heeft een
soortgelijke uitwerking, liet is eveneens een vloei
stof. die vanuit vliegmachines op aarde gespoten
wordt. Op een wei blijft het als dauw liggen maar
alle halmen zijn tot in dc wortels verschroeid.
Daarom draagt dit ook wel den poêtlschen naam
„doodsdauw".
Komt de huid er mee in aanraking, dan ontstaan
groote brandwonden. Het gas dringt ook onder de
huid en veroorzaakt binnen enkele uren den dood.
1.8 gram Lewisit op de huid van een 70 kilo zwaar
mensch is doodelijk. F.on nadeel van het gas is. dat
men het zien en ruiken kan.
Sedert den chloorgasaanval in April 1915 is er
heelt wat veranderd in dc oorlogsstrategie. Tn de
toekomst zal men niet strijden tegen de vijandelij
ke legers maar voornamelijk tegen de weerlooze
bewoners der steden en industriegebieden van den
vijand. Honderdduizenden menschen zullen ver
moord worden door uit dc lucht neergeschoten
gassen en de vrede zal gedicteerd worden op den
met lijken bezaaiden viiandelijken bodem. Een duis
ter en gruwelijk beeld. Men kan het niet ontkomen,
men wanhoopt aan de toekomst wanneer men ziet
op welk een wijze de wetenschap zich laat mis
bruiken.
Misschien verdient het geen aanbeveling de pro
fetieën der radicale theoretici van na den oorlog
au serieux te nemen. Maar alles te verwerpen zou
eveneens meer dan dwaas ziin
In ieder geval is het ijveren van deze menschpn
te beschouwen als uiting van diep menschelijk ge
voel dat voor het gevaar waarschuwt, zoolang het
laten wij het hopen nog betrekkelijk ver en
denkbeeldig is. Een ding is zeker: deze waarschu
wingen hebben den gemiddelden mensch wakker
geschud, die meent wel wat belangrijkere te hebben
om aan te denken dan een oorlog-die-toch-niet-
komt, maar waaraan hii tot ziin schade gedwongen
kan zijn, reeds morgen deel te nemen.
landlooper den hoek om zou komen. Maar de stap
pen kwamen naderbij, groote. doelbewuste stappen,
heelemaal niet als van een landlooper. en een
oogenhlik later kwam de gestalte van Eliot Coven-
trv den wee op.
Ann's hart stond stil en begon toen wild te klop
pen. De ontmoeting was zoo volkomen onverwacht,
dat ze een oógenhlik een gevoel van angst had. Ze
legde de paar meter af die haar nog scheiden van
het veilige hek van de Cottage en viel toen bijna
tegen het hek aan. terwijl ze met blinde, tastende
vingers naar den klink zocht. Maar die scheen op
de een of andere wijze vast te zitten, en ze trok zon
der succes.
„Laat mij het hek voor je open maken.*'
Eliot's stem. ernstig, maar met een kleine trilling,
die op inwendige pret had kunnen wijzen, klonk
hoven haar hoofd. Toen ging hij. terwijl ze nog
bezig was met den weerspanningen klink, rustig
verder:
„Probeer ie van me weg te loopen of wat is er?"
Ann vermande zich cn probeerde haar zelfbeheer-
sching te herwinnen.
„Nee o nee." zei ze. haar best doend haar stem
vast te doen klinken. Haar hart deed nog vreemd
en klopte wild in haar borst en haar adem kwam
met horten en stooten. „Je liet me alleen maar
schrikken. Ik dacht, dat ie een landlooper was."
Ze meende, dat hij in de duisternis een glimlach
verborg.
„Dat is niet erg vleiend van me", antwoordde hij
rustig.
„Nee. hè? Het spijt me." zei ze haastig. „Ben ie
gekomen om Robin te bezoeken? Ik vrees, dat hii
uit is. Hij zei, dat hij vanavond vrij laat zou thuis
komen."
„Nee." zei hii kalm. „ik ben niet gekomen om
Robin te bezoeken." En. met een anderen toon ln
zijn stem. voegde hii er aan toe: „Ik ben gekomen
om jou op te zoeken. Ann."
„Om mij op te zoeken?" mompelde ze verward.
...Ta. Moot ik je alles hier in de kou vertellen, of
mag ik binnen komen?"
Zonder haar antwoord af tc wachten, tilde hij
rustig don klink op. die onder haar trillende vin
gers niet had willen bewegen, en zwijgend, half
in een droom, liep ze naar het huis.
Er was geen ander licht in de huiskamer dan
van de houtblokken in don open haard, maar zelfs
in dien flikkerenden gloed kon ze zien hoe hii was
veranderd sinds zo hom voor het laatst had ge
zien. Tïii was magerder, en ziin gelaat had de ver
moeide uitdrukking van een man. die kort geleden
Sedano y Leguizano, Keizer Frans Jo
zefs onwettige neef is als spion terecht
gesteld, zooals blijkt uit een boek van
Emile Chassard.
Kapitein Emile Chassard was in opdracht van
den militairen gouverneur van Parijs in 1917 tegen
woordig bij de rechtzittingen van het proces tegen
Sedano en in zijn boek, dat naar men zegt hoven
twijfel is verheven, deelt hij mede, dat de veroor
deelde een illegitinie zoon was van den tragischen
keizer en avonturier Maximiliaan.
Dat was een harde en bloedige episode in de ge
schiedenis der Habsburgers: toen Maximiliaan zijn
geluk in Mexico ging beproeven. Het liefst denkt men
er niet aan en anders herinnert men zich de dingen
slecht.
Snel op elkaar volgden de troonafstand in Oos
tenrijk, de reis met koningin Charlotte naar Triest,
de overtocht naar de nieuwe wereld en de kroning
te Mexico. Dc heerschappij stond echter als een ta
fel op drie pooten; de vierde werd gevormd door de
troepen van Napoleon III, maar die trok zich later
terug. En onder Juarez groeide de beweging tegen
Maximiliaan.
Charlotte besloot een laatste poging te doen en
reisde naar Napoleon. In het Fransche slot Saint
Cloud had toen het merkwaardige gesprek plaats,
dat eindigde met de koele afwijzing van Napoleons
zijde. In dat uur verviel de koningin tot krankzin-
groote geestelijke moeilijkheden heeft doorgemaakt
Aan weerszijden van den mond liepen diepe groeven
en Ann voelde haar hart week worden in een over
stelpend gevoel van teederheid en verlangen om dte
nieuwe lijnen in het geliefde gelaat weg te strijken.
Voor ze het wist uitte dit innerlijk verlangen zich
in een onbewust gebaar. Ze stak haar handen even
natuurlijk en instinctief naar hem uit als de han
den van een moeder gaan naar haar kind, dat zich
pijn heeft geduan.
Maar hij vatte ze niet. In plaats daarvan scheen
hij van haar terug te wijken, terwijl hii langzaam
zijn handen balde, alsof hij zichzelf geweld moest
aandoen.
„Ik ben teruggekomen, Ann," zei hij langzaam.
„Ik ben terugekomen."
Haar uitgestrekte handen vielen langs haar neer.
Ze beefde, maar ze dwong zichzelf te spreken.
„Waarom ging je weg. om te zien, of ik zonder
jou kon leven, om jou uit miin leven te schrappen.
En ik kan het niet." Hij sprak vreemd rustig. „Als
ooit een man tegen zijn liefde gestreden heeft, dan
heb ik het gedaan. Ik heb afgedaan met. liefde.
ik had ze de laatste tien jaar uit mijn leven geban
nen." Zijn mond vertrok, alsof zelfs nu nog (ie her
innering aan het verleden hem pijn deed. „Ik wan
trouwde liefde. En ik wantrouwde jou." Hij zweeg
plotseling, maar behield het uiterlijk van een man,
die zichzelf met moeite in bedwang houdt.
„En en nu?" Ann's stem was bijna onhoorbaar.
Ze hadden beiden heel stil gestaan, roerloos door
een vreemd, intens gevoel bedwongen, maar onbe
wust was ze dichter naar hem toe gekomen toen ze
sprak. Alsof die instinctieve kleine beweging van
haar den laatsten schakel van de ijzeren zelfbeheer-
sching. die hij zich had opgelegd, verbrak, hoog hij
zich plotseling voorover, en klemde haar in ziin ar
men en kuste hij haar met den overstelpenden
hartstocht van een man. die zijn gevoelens lange
maanden van verlangen onderdrukt heeft. Onver
schillig voor verleden of toekomst, gaf Ann zich
over, en gaf mét haar lippen haar heele dappere
jonge hart.
Toen werd zijn greep losser en ze week even van
hem terug.
„Ann." zei hii onvast, „lieve kleine Ann!"
Ze ontmoette zijn blik met oogen als sterren
helder en onbevreesd.
„Je hebt nog niet gezegd, dat fe me vertrouwt!"
Er was een klank van teedere pret in haar stem.
„Doe je dat. Eliot?"
Een oogenhlik schenen ziin oogen op haar neer te
branden van onder zijn zware wenkbrauwen.
nighcid, waaruit de dood haar pas verloste. Het over
lijden tan haar man heeft zij als normaal individu
niet meer vernomen.
Eenige maanden nadat Charlotte naar Frankrijk
was gegaan, viel Maximiliaan onder de kogels van
den opstandeling Juarez. De korte droom was afge-
loopcn. Misschien begon Maximili&ans lange droom.
Do vreemdeling op dc troon was een lijk in 's lands
aarde geworden. En de keizerin leefde nog zestig
jaar. Enkele jaren geleden stierf ze op oen slot in
België. Het huwelijk was kinderloos gebleven. Maar
Maximiliaan liet een zoon na. In zijn residentie
Cuernavaca had hij een schoone Spaanschc lecren
kennen, die hem in 1866 een zoon schonk. Eenige
maanden nadat de vader was neergeschoten, stierf
de moeder. De jongen, die onder ziin moeders nantu
Sedano y Leguizano in het doopregister vermeld
staat, werd naar Parijs gebracht.
Het hof in We enen en Keizer Frans Jozef waren
van het bestaan van den illegitimen neef op de
hoogte. Op een verzoek om ondersteuning kwam
weliswaar geen antwoord, maar een strenge waak
zaamheid werd toch voor noodig gehouden.
Er dook een maecenas op, die voor de educa
tie van den keizerlijken zoon zorg droeg. Deze man
trok zich het lot van den jongen in alle opzichten
aan.
Sralano kende zijn hooge afkomst en misschien is
juist daaruit zijn latere carrière te verklaren. Hij
leek ook uiterlijk veel op zijn vader. Hoewel hem
groote sommen ter beschikking werden gesteld, had
hij steeds met schulden te kampen. Op zekere dag
werd zijn toelage ingehouden en moest hij zelf aan
de kost trachten te komen. Hij trouwde in 18S7 met
een Fran^nise, maar het huwelijk was ongelukkig.
Bij het uitbreken van de wereldoorlog was hij in
Spanje. Daar hij eenige talen beheerechle, kon hij
dienst nemen hij de contra-spionnage. Do Parijsche
politic betrapte hem evenwel, toen hij in Parijs brie
ven naar zeker adres in Zwitserland stuurde. Zij
ontdekte het geheim van het papier, dat bchalvo
de onbelangrijke zichtbare mededeelingen, inlichtin
gen bevatte, met onzichtbare inkt geschreven. Op
29 Juni 1917 werd Sedano v Leguizano door de
krijgsrechthank veroordeeld en op lü Octobor werd
het vonnis te Vincennes voltrokken. Sedano had zich
pogen te verdedigen door te zeggen, dat hij dc brie
ven in opdracht van vreemde machten verstuurde
en de inhoud niet kende. Maar het hielp hein niet.
In het vonnis stond, dat hij dc zoon van keizer
Maximiliaan van Mexico was.
„Jou vertrouwen?" zei hii heesch. „Ik weet niet
of ik ie vertrouw of niet! Maar ik weet, dat ik
je noodig heb!"
En opnieuw trok hij haar in ziin armen.
„Liefste!"
Zijn kussen regenden neer op haar gelaat vu
rige kussen, die haar ziel uit haar lichaam schenen
te roepen en met de zijne te vereenigen, pn toen hij
haar ten slotte losliet, leunde ze tegen hem ann.
angstig ontroerd door haar plotselingen hartstocht
in antwoord op den zijne, die in haar wakker was
geworden.
„Zeg me. dat je me liefhebt!" drong' hij aan.
„Laat me het je hooren zeggen om het waar te
maken!"
En zich omwendend om zich weer aan hem te
geven, verborg ze haar gelaat tegen zijn schouder,
fluisterend:
„O. dat weet je toch, je weet toch, dat Ik je lief
heb!"
I
Een half uur later zaten ze samen bli den grooten,
ouderwctschcn haard, dien Eliot met blokken ge
vuld had. tot de vlammen in den schoorsteen
loeiden. Robin was nog niet thuisgekomen: hij was
vroeg in den middag naar Ferrihridge gereden en
had de boodschap achtergelaten, dat hij waarschijn
lijk laat zou thuiskomen. Éénmaal had Maria do
kamer ingekeken om te vragen, of ze de lamp zou
aansteken, en de ionge menschen waren schuldig
een eindje van elkaar afgeschoven en Ann had
haastig en gemaakt-onverschillig geantwoord, dat ze
dat nog niet wilden hebben. De oude Maria, wier
oogen nog scherp genoeg waren om liefde to kun
nen onderscheiden, zelfs van den anderen kant van
een kamer die alleen door een vlammend haard
vuur verlicht was. keerde naar haar eigen domein
terug, in zichzelf grinnckend. „Dus hii maakte hnnr
het hof! En ik. die dacht, dat het Mr. Tonv was!
Nou. best, dit is nog beter, hii met ziin millioenen
en mijn miss Ann. Maria's ideeën van den rijkdom,
waarmee de voorzienigheid den eigenaar van He-
ronsmere begiftigd had. mochten vaag zijn. ze on
derschatte die ten minste niet!
Ondertusschen praatten Ann en Eliot samen ver
der bij het haardvuur, rustig geloovend. dat Maria
in die paar seconden niets had kunnen merken,
ieder iong paartia is blijkbaar gezegend met een
behoorlijke hoeveelheid zelfbedrog.
Wordt vervolgd.
