De B
rabantsche
Brief
Haar schuld betaald
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor IOcL
van Dré.
3 U,T de OMGEVING
Ulvenhout, 21 Augustus 1931.
Menier,
Op school hadden wij
eigenlijk nooit bezonder
gelet op den Huib. Hij was
nie groot, nio klein, nio
dik, nie dun, hij was zo'n
middelmatig jongske, da
nie opviel.
Verschrikkelijk braaf
was ie ok nie, toch vocht
ie nooit, hoefde nooit
school to blijven, kortom,
hij muntte nie uit in 't
goeie, nie in t kwaaie, en
zekers nie in „geleerd
heid".
Iluib de Visser was zo'n
middelmatig ventje, da nio opviel.
Hij „pestte de meiden" nie, zoo as de a.s. heeren
der schopping huilie eerste veroveringspogingen op
't zwakke geslacht noemden; hij zat op school nie
op de eerste, noch op de leste banken, wat altij iets
bezonders beteokcnde.
D'n een meester zette de schoffies veuraan en de
braven achteraan d'n aandere meester dee 't weer
sjuust omgekeerd, afijn net as dat is in den schouw
burg en in de bioscoop: de éliteplaatsen zijn hier
veuraan en dè&r weer achteraan en op school ver
wisselde 't „schapenhok" den „engelenbak naar 't
persoonlijk inzicht van den meester. Maar Iluib zat
altij in 't midden van de klas. Da weet ik nog, om
dat d'n Fielp, d'n Blaauwe en ikke altij bij mekaar
zaten, veur- of achteraan .1 En Huibke de Visser
nooit bij ons in de buurt zat.
Wij hadden ginnen hekel aan Huib en evenmin
was ie onzen kameraad.
Huib was 'n klein middel9taands zeuntje; z'n moe
der dee 'n winkeltje en z'n vader reisde de durpen
af mee manufacturen.
't Mes snee bij 'm thuis laanks twee kaanten, 'n
bietje botjes; maar 't snee dan toch nie kwaad,
't Snee op z'n middelstaandsch: dag-en-nacht ploe
teren veur tweehonderd gulden per jaar „winst" (As
er gin zieken waren!)
Na de school zagen we den Huib nie veul meer.
Ik kwam bij vader op den hof, d'n Fielp wier bak
kersknecht en d'n Blaauwe wier koeischèèper. Huib
ging „deur leeren" op 'n groote school in de stad.
Neeö, wij sprakken den Huib nie dikkels meer.
Waant ik had vol trots m'n eerste boeren-blaauwe
kieltje aangeschoten; d'n Fielp troonde in 'n wit
jaske op 'n fiets mee 'n zware bakkersmaand en d'n
Tiest baggerde 't hele jaar over de weareld as 'n
straal-koeicnmest-op-klompen en wier zoo vuil da
ge 'm haast nie kennen kost. Huib droeg 'n boordje
om z'n dunne nekske en 'n zware boekentasch in
z'n handen, die ie geregeld van z'nen linker- in zij
nen rechterèrm overgooide as ie onderweuge was.
Bij de loting sprakken we den Huib weer. D'n
Tiest was nog steeds bij den boer, maar hij bezat
in 't laand 'n hok verkens van z'n eigen. Hij was
dus al op weg om 'nen gèèven verkensfokker te
worren. D'n Fielp had verkeering en zou na den
dienst 'n klein bakkerijko op gaan zetten :z'n meske
had „geld" (driehonderd gulden) en Huib was ge
zakt veur z'n ik weet nie welk examen en
hoopte op afgekeurd te worden, om volgend jaar
overnuuw examen te kunnen doen. D'n Fielp kreeg
uitstel vanweuge z'n bakkerij (en z'n ongeduldig
meske) en zoo kwamen alleen d'n Blaauwe en ik
onder dienst zooas ge wel wist, en d'n Huib wier
afgekeurd veur to smalle borst.
Volgons d'n Blaauwe was da flaauwe kul, waant
hum paste 't soldatenpak ok as 'nen éérpelzak. be-
weerde-n-ie. Dieën goeien Tiest docht dat d'n Huib
mee z'n smalle borstje afgekeurd was, uit 'n oog
punt van militaire-kleermakers-techniek. Waant
onder dienst nimt d'n kleermaker de maat nie veur
io begint, maar as 't pak gereed is
Afijn, d'n Huib!
We verloren 'm uit 't oog. Heelegaar. We sprakken
zelfs nooit over 'm, waant we hadden evenmin reden
om 'm to haten as om 'm te meugen.
Ilij viel in alles (behalve dieen dag van de keuring)
in de middelmaat, in 't niet van 't gros.
Huib is naar de stejen gegaan. En rijk getrouwd
op z'n vijf-en-dertigste jaar, met *n wefke dat over
geschoten was, waant 't was gin knap wefke, on-
daanks ze gin gebreken had op 't oog. 'n Alledaagsch
toeteloeriske, 'n bietje te mollig, 'n tikske te grof en
hardhoorend. 'n Uitgeknipte gemalin veur Hubertus
de Visser, 'n Spanneke waarvan de menschen zeg
gen: „daar is gin potje, of er past ok 'n dekseltje
op."
D'n Huib kwam in d'n gemeenteraad van z'n stad,
daar ieveraans boven den Moerdijk. Waant op Huib,
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER
41.
Toen Tony een uur later de zaal binnenslenterde
met een eenigszins verstrooiden, verdrietigen blik,
vond hij Eliot over dc krant gebogen.
„Ga je nog spelen vanavond?" vroeg hij, terwijl
hij dralend hij Eliot bleef staan.
Eliot staarde naar hem op.
„Neen. Jij gaat er nogal vaak heen, nietwaar?"
Hij herinnerde zich, dat hij Tony's opgewonden, ge
spannen gezicht al menigmaal tegenover zich had
ontdekt aan één der spooltafels.
„Neon Ik voel er vanavond niet zoo veel voor.
Trouwens", ging hij brommerig voort, „ik heb laatst
een hoop geld verloren. Mag ik bij je komen zitten?"
voegde hij eraan toe, terwijl hij zijn hand op de
rugleuning van den stoel legde. Covcntry legde zijn
courant neer. Het was duidelijk, dat de jongen zich
wilde uiten, zich van een bepaalde beklemming wil
de bevrijden. Ik kan hem beter zijn gemoed laten
uitstorten, dan ben ik er van af, bedacht hij. Een
bemoedigend woord bracht do heele geschiedenis
aan het rollen. Tony scheen erg verslagen te zijn.
De Neville's gingen Mentone verlaten; de nieuwe
dokter, die geraadpleegd was, had een frisscher kli
maat voor Ladv Doreen geadviseerd, en tegelijker
tijd had Sir Philip zijn besluit te kennen gegeven
om naar Londen terug te koeren een samenloop
van gebeurtenissen, die Tony stevig hadden aange
grepen en hem erg verdrietig hadden gemaakt.
„Daar moet je d'r nu al weer tusschen uitbreken,
weet je", verklaarde hij. „na hier drie maanden
samen geweest te zijn. Het klopte allemaal prach
tig" voegde hij er scherpzinnig aan toe. „F.n nu is
het allemaal voorbij. Tk voel mij zooiets als een
schooljongen, die weer naar school terug moet na
dc vacantie."
noch op z'n Karlien viel iets te zeggen en ze
woonden in 'n mooi huis, waant wa Karlien mistte
aan schoonheid, brocht ze mee aan „spijkers". Huib
wier wothouwer, waant niemaand had last van den
Huib! Eigenlijk was ie wethouwcr veur iemaand t
begreep, waant toen er gestemd wier, toen hadden
er 'n stuk of tien op hum gestemd, om da ze nie
blanco wouwen stemmen en zo dochten: „Huib of
blanco, da's 't zelfste".
Huib kreeg van Karlien 'nen secretaris ('n achter
neef van Karlien, die teugen Huib „meneer" moest
zeggen) en dieën secretaris was d'n eigenlijke wet
houwer waar niemaand erg in had. Neef Antonio
wethouwerde nie kwaad, waant Huib wier na enkele
jaren burgemeester op 'n leuke negorij.
Antonio stelde 'nen piekfijnen speech op, Huib
leerde 'm uit z'n hoofd en droeg 'm netjes veur bij
de installatie, zoodat ie in de kraant kwam. Huib en
Tonio zijnen speech.
't Was toen, dat wij weer herinnerd wieren aan
den Huib, waant hij stond in ons kraant, as d'n
trots van ons durp.
Iedereen zee; „wie had da-d-ooit van dieën Huib
gedocht?" En niemand begreep, da daarmee 'n lillijk
ding gezeed wier van Huibe. Iiuib had dus gin last
van deus onbedoelde critiek en Tonio bur,gemees
terde puik, onder Karlienoke's toezicht.
Op 'nen goeien dag vonden Karlien en Tonio dat.
Huib z'n eigen moest specialiseeren. Waant alleen
as specialiteit kan 'nen mcnsch uitmunten. Ge hebt
ommers medische specialisten veur den rechter
grooten-teen, veur 'n kuierende nier, veur 'non blin
den dèrm, veur de zwevende rib en weet ik veul.
Huib wier laandbouw-specialist. Geboren op 't
plattelaand en burgemeester in 'n negorij klonk da
nie slecht. Tonio ging dus studeeren in kunstmest,
motorploegen en kende al gaauw 't verschil tusschen
'n suikerpee en 'nen frambozenstruik.
Karlien kocht 'n paar bunders dennenbosch en
Huib was grondbezitter-burgemecster-laandbouw-
specialist-veurzitter van de kiesvereeniging, laand
bouwpublicist, enz. enz. Z'n visitekortje wier te klein
waant Tonio zat nie stil, daar zurgde Karlieneke
wel veur.
Huib was ginnen kwaaien kearel, niemaand had
last van 'm en ongemerkt zweefde-n-ie omhoog as
'nen lochten ballon die volgeblazen wier, deur Kar
lien en Tonio. Huib móest omhoog, waant hij was
te locht om te blijven liggen.
Huib brocht 't zóó ver, dat ie gin krant kost op
slaan, of hij zag z'n eigen daar tevrejen-lachend op
"n prenteke staan. Karlien knipte dat allegaar uit
en plakte-n-'t netje in 'nen witten boek. Daar kon
niks meer gebeuren, of Huib was er bij. Vergaderin
gen, feesten, herdenkingen, Huib stond niemaand
in den weg, iedereen zag 'ra en z'n naaste medewer
kers hadden gin erg in 'm.
Huib wier op 't kantje-af van beroemd en nie
maand kost zeggen, waarom!
As de wind gunstig was, moest op 'nen gegeven
dag z'nen zallon in 'n minislerpak waaien. En da ge
beurde. Iedereen vond da gewoon.
Maar nouw mokte Karlien heur eerste fout.
Ze kreeg ruzie mee Tonio, omdat Tonio in 'n zatte
bui teugen Huib gezeed had: „Excellentie, ik heb oe
nouw minister gemokt, mokt mijn nouw kamerbe
waarder, dan is mijn pensioentje ok gekocht."
As Tonio z'n valieske gepakt had, en vertrokken
was, dan zee Karlien: „die ruzie kwam sjuust van
pas, Huib. We heben hum nie meer noodig. Op 't
departement zijn secretarissen genogt."
Na enkele maanden plofte Huib uit z'n minister
schap, en toen hee Antonio mijn onder 'ii borfreltje
de „grap" verteld.
,,'k Heb er echt plazier in gehad", zee-t-ie: „leen
me nou 'n tientje, Dró, waant ik mot weer bij Lie-
neke komen en 'k heb ginnen rooien cent veur de
reis."
Eerst gaf ie nog 'n rondje van mijn tientje en
toen stapt-n-ic op „om do stukken te gaan lijmen",
zee-t-ie.
Huib is een van de tiepen, amico, die 'k verlejen
week beloofd had, te beschrijven.
't Is ginnen kwaaien kearel. Maar veur z'n Lie-
neke, met d'n plakselboek, motte opassen, man.
En Tonio?
Ollee, daar zijn veul Tonio's in de weareld. Da zijn
de lachende pierrots, die de weareld verslijten veur
'nen voetbal en 'm alle kanten opschuppen. De lui,
die alles kennen, behalve rekenen. Sjuust andersom
dan de Karlienekes, die alleen „maar" rekenen!
Veul groeten van Trui en as altij ging horke min
der van ocwen
toet a voe
DRé.
OV DE N E DORP
AAN DE VERWONDINGEN BEZWEKEN.
Naar wij vernemen is de heer W. A. Verhaar uit
deze gemeente aan dc verwondingen, welke hij
heeft bekomen bij het ongeluk, hetwelk hem Woens
dag bij de garage Peereboom te N. Niedorp is over
komen, Donderdagmorgen te Alkmaar in het St.
Elisabcthgesticht overleden.
W I E R l N 0 E N
DEN OEVER.
DE AFSLUIDIJK EN WIERINGERMEERPOLDER
IN HET TEEKEN DER NEDERL. REISWEEK.
Gezien het zeer belangrijke bezoek, hetwelk de
Zuiderzeewerken in de achter ons liggende zomer
maanden hebben getrokken, dachten wij dat het.
organiscercn van een Ned. reisweek naar Neder-
land's mooisfo en belangrijkste punten den trek
naar don afsluitdijk nauwelijks nog meer zou kun
nen doen toenemen. Wij hebben ons vergist, want
de toename van het verkeer over afsluitdijk en door
Wicringermcerpolder merken wij deze week dage
lijks niet alleen, doch van uur lot uur, van het och
tendgloren tot den laten avond toe. Het verkeer
raast en jakkert over Wieringen heen in beide rich
tingen, zoowel naar de Friesche zijde als naar de
provincie Noord-IIolland, als nimmer tevoren. A.T.O.-
busson, zeldznam verschijnsel, passeeren in grooten
gestale dagelijks met uitstekende bezettingen, uit
vrijwel alle provincies komen wij de particuliere
auto's, motorrijwielen en touringcars tegen en ten
teeken dat dc Ned. Reisweek ook voor buitenlanders
aantrekkingskracht bezit, het aantal buitenlandscho
auto's is grooter dan ooit. Hotels en café's op Wie-
ringen en in „de Meer" maken uitstekende zaken,
zoo ook de benzine stations en autoreperateurs, want
menig overjarig vehikel vergt op het schitterend 30
K.M. lange wegdek over den afsluitdijk teveel van
zijn toch reeds zwaar beproefde krachten en moet
den strijd tegen dc meer moderne wagens in snel
heid opgeven. Het Monument aan den afsluitdijk is
de geliefde pleisterplaats voor de bezoekers van den
afsluitdijk, welke nauwelijks kunnen scheiden van
het imposante vergezicht over Waddenzee en, bij
helder zicht. Waddeneilanden. In den Wieringer-
meerpolder kan men nauwelijks gelooven dat alles,
wat daar te zien is, in slechts luttele jaren is tot
stand gehracht. Het liefelijke dorpje. Middenmeer
staat hier in het brandpunt van de belangstelling.
Nederland reist in Nederland en vele buitenlanders
reizen mee.
Velen waren reeds gekomen om den hechten dam
tusschen Noord-Holland en Friesland met zijn Uit-
waterings- en schutsluizen te bezichtigen, velen
doorkruisten reeds de nieuwe 12e provincie, doch de
Ned. reisweek heeft gemaakt, dat het bezoek aan, de
Zuiderzeewerken in de week van 20—26 Augustus
1934 zijn hoogtepunt tot dusverre bereikte.
LAN G END IJ K
NOORDSCHARWOUDE.
BESTUURSVERGADERING NOORDER-
MARKTBOND.
Het bestuur van den Noordermarkt.bond verga-
dorde Donderdagmiddag half drie in het betaal-
kantoor.
De Voorzitter opende met woorden van welkom. Er
is gelukkig niet veel gebeurd, dat een bestuursver
gadering eerder noodig maakte.
De secretaris, de heer J. Kliffen, las de notulen
der vorige vergadering, welke werden vastgesteld.
Naar aanleiding van do verlaging der minimum
prijzen werd door een der afgevaardigden gevraagd,
of dat verschil niet uit de eigen kas kon worden
betaald.
Voorzitter antwoordde, dat men z'n uiterste best
er voor heeft gedaan. Spr. hoopte, dat men er nog
iets van zou krijgen; afwijzend is er nog niet op
beschikt. Ook bij de pokkige aardappelen hoopte
Voorz. dat er nog iets over 't vuur mocht komen.
Zoo is 't onrechtvaardig.
Het minimumprijzenfonds wilde Voorz. nog niet
gebruiken. Men moet het fonds volgens besluit van
de Prov. Comm. bij elkander houden.
De veilinfjsomzetten.
Medegedeeld werden de omzetten aan de veiling.
In April was er voor fl40.8S4.52 geveild. Gestort
werd in het minimumprijzenfonds f 704.42: keurboe-
tcn f 3.04; extra korting (bonnenverkoop) f 131.20.
Aan steun werd in de maand April f 228.730.41 ont
vangen.
De omzet van Mei was f 20.594.33. in Juni f 91.16S.50,
Juli f 157.882.69: deze cijfers geven wel den indruk,
dat het begin van het seizoen aanmerkelijk beter
is dan het vorig jaar. Ook dc cijfers van de eerste
7 maanden van 1934 tegenover die van 1933 geven
een dergelijk beeld. De omzet van 1 Januari tot 1
Augustus 1933 was f 488.172.28, in 1934 was het
f 1.040.771.55. De omzet van het jaar 1933 was
f 805.000. Ter oriënteering laten wij volledigheids
halve het gemiddeld omzetcijfer volgen van dc laat
ste 16 jaren. Dit was f 3.000.000
Hierna was aan de orde het verslag van de
Vierbondsvergadering, waarbij de Voorzitter dc ver
beterde regeling bij de verstrekking van vervoer-
bewijzen toelichtte, door de gezamenlijke veilingen
verkregen naar aanleiding dier vergadering.
Tot leden der commissie voor de centralisatie der
kool zaad teelt werden de heeren J. Ooticrs en J.
Kliffen aangewezen.
Van de vereen. „De Koophandel" was een ver
zoek ingekomen om vreemde kooplieden van de vei
lingen te weren. Men kon zich met het in den Vier
bond genomen besluit om hieraan niet mede te
werken, vereenigen.
Eenige opmerkingen ten aanzien van de regeling
van den aardappelhandel werden vanuit de verga
dering gedaan, o.a. werd aangedrongen op het op
heffen van de heffing op aardappelen: dan zou
men de aardappels beter kunnen verkoopen, dacht
de afgevaardigde. Daarmee was men het eens.
Het schilderen van het groote gebouw zal dit
'aar door de schilders, de heeren D. Dirkmaat en
Ide Zijp worden gedaan.
Uit de vergadering werd gevraagd of er geen
aanbesteding kon worden gehouden. Zou dat. niet
voordeeliger zijn? Er waren in andere gemeenten
ook schilders die het wilden doen.
Voorzitter merkte op. dat men met aanbesteden
een minder goede ervaring had gehad.
Men ging met dit besluit accoerd.
Bij do rondvraag vroeg de Voorzitter of men te
vreden is over het slaboonen-veilen.
Geantwoord werd. dat. er eerst, niels aan te mer
ken was op de leden. Op het oogonblik ziin er wel
bouwers in de Heerhugowaard. die naar Bevenviik
zenden. Er zijn er nog heel wat Kan er van de
veiling af niet iets aan worden gedaan.
Het prijsverschil tusschen de heide veilingen moet
de aanleiding ziin. Is dat verschil zoo groot?
Van bestuurszijde werd aangedrongen op hand
having van den maatregel ter bevordering van de
«dahoonenmarkt alhier. De nriizen kunnen gemak
kelijk met Beverwijk concurreeren.
Men is eenmaal verplicht te veilen op de veiling
waartoe ze behooren. Tenslotte moet men toch ook
aan de verplichtingen tegenover de veiling voldoen.
Naar aanleiding van het besluit van de alg. ver
gadering om slaboonenkisten aan te besteden,
werd een vraag gesteld, hoe het daarmee stond.
Het antwoord hierop luidde, dat er slechts 10
kisten waren besteld, wat nogal wat vrooliikheid
teweegbracht. Er was op de alg. vergadering nog
heel wat. over gesproken.
Tn verband met berichten over vervroegde steun-
uitkeering werd gevraagd of dit gelden zou voor de
kool. welke zoo'n lage prijs hebben opgebracht. Of
alleen voor den intensieven tuinbouw?
De Voorzitter zeide. dat daarop wordt aange
drongen. Ook voor pokkige aardappelen
De wenschelijkheid van een flinke steunuitkce-
ring op de kool. welke na April zoo is gekelderd,
werd betoogd.
De secretaris las een brief voor van den eere
voorzitter, den heer Brugman, waarin deze mede
deelde, verhinderd te zijn voor deze vergadering.
Hem zal een schrijven worden gezonden met de
beste wenschen voor de gezondheid van de fam.
Brugman. m
Daarna sluiting.
Naar wij vernemen, gaat de ZeerEerwaarde Heer
Kapelaan Van Ginkel onze gemeente verlaten.
Kapelaan van Ginkel. die hier zeer gezien was,
krijgt als nieuwe standplaats Den Heldor.
Als nieuwe Kapelaan komt hier de ZeerEerwaarde
Heer Oudshoorn.
OUDKARSPEL.
Tengevolge van het breken van de vooras reed de
heer P. T. van de Kleinesluis met. zijn vischauto te
gen het hek van den heer C. Blokker, 'alhier. Ge
lukkig had de auto niet veel gang, zoodat het onge
val zich beperkte tot eenige gebroken latten en
eenige schrammen aan de auto. Persoonlijke onge
vallen kwamen niet voor.
W I E R f'N G E R XV A A R D
Het bestuur van de Sportclub verzocht ons nog
te willen vermelden, dat er nog een paard, nl.
„Hildebrand" voor de draverij werd aangegeven.
Politie.
Verloren: een rijwielplaatje.
Eliot merkte, dat hij, ondanks zichzelf, met den
ander sympathiseerde. Het was even moeilijk om in
een vijandigo houding tegenover Tony te volharden,
als do spontane uitingen van een aanhankelijkcn
jongen hond te weerstaan.
„Zou je je oom niet kunnen suggereoren, dat een
koeler klimaat ook voor hem gunstig zou zijn?" op
perde Eliot met een zwakken glimlach. Tony wierp
hem een blik toe van onder zijn gefronst voorhoofd
en schudde half lachend, half klagend neen.
„Dat is het juist" erkonde hij vrijmoedig. Ik kan
hem er niet toe bewegen Doreen en ik zijn nou
zoo ongeveer half verloofd, zie je
„Half verloofd?" vroeg Eliot opmerkzaam.
„Ja, 't hangt van haar gezondheid en van mijn
goed gedrag af", vervolgde Tony eenigszins scham
per. „Daarom willen zo haar naar de Zwitsersche
bergen hebben voor het eene, en mijn oom onttrekt
me aan de bekoringen van Monte Carlo voor het
andere."
„Naar welk deel van Zwitserland gaan de Ne
ville's?" vroeg Eliot, meer om iets terug te zeggen
dan omdat het onderwerp hem zoozeer interes
seerde. „Naar Davos?"
„Neen, ze gaan ergens in de buurt van Montri-
cheux?"
„Montricheux?" Het woord ontglipte ongewild aan
Eliot's lippen.
„Ja, je kent het. nietwaar?"
„Ja, ik ben daar wel eens geweest", antwoordde
Eliot kortaf.
„Ik heb daar het beste avontuu» van mij nleven
meegemaakt", vertrouwde Tony den andor toe. „Dal
zal ik nooit vergeten bij God. Daar boven op een
plaats, die de Dcnts de Louw werd genoemd."
Als hij beter had toegezien, zou hij plotseling een
smeulend vuur hebben zien gloeien in de scherpe,
grijze oogen van don man naast hem. Maar hij was
op dat oogenblik bezig om een sigaret op te steken
en daar hem do verandering in Ëliot's gezicht was
ontgaan, vervolgde hij in gedachten:
„Ja, ik was daar op geklommen met een meisje,
dat ik al van kindsaf kende we waren haast sa
men groot gebracht. En het eerste het beste, wat mij
overkwam was, dat ik in een ravijn gleed." Hij trok
puffend aan zijn sigaret. „Verdikkeme! uitgegaan."
Hij hield even op om ze weer aan te steken, ter
wijl Kliot roerloos naast hem zat en in gespannen
stilte op het vervolg van het verhaal wachtte. Her
kwam er allemaal erg natuurlijk en onverholen uit
en met een volkomen onbewustheid van Tony's zij
ed, dat het verhal eenigszins persoonlijke beteeke-
nis voor den man naast hem kon hebben.
„Zij was het kranigste meisje, dat ik ooit heb
gekend", gaf hij rond en gul te kennen. ..Zij vatte
het op als een gezonde sport en heeft mij nooit ook
maar het minste verweten De meeste vrouwen zou
den om mijn bloed geroepen hebben."
„Ja, dat denk ik ook", antwoordde Eliot, haast
mechanisch. Hij was er zich ternauwernood van be
wust. dat hij eenig antwoord gegeven had en toen
Tony nacdrhand opstapte met een vriendelijk „Nu,
tot kijk. Zie ik je morgen nog?" antwoordde hij
weer even afwezig en toonloos.
Hij voelde slechts één ding Zijn heele bewustzijn
was erop geconcentreerd- Ann was onschuldig
volkomen onschuldig!
Er bestond geen enkele twijfel meer in zijn geest.
Tony's sterke, eenvoud en overtuiging hij het ver
tellen van zijn avontuur waren te onvervalscht ge
weest. om er ook maar oen oogenblik aan te twijfelen
en, ofschoon hij had vermeden omd en naam te noe
men van het meisje, dat zijn metgezel was geweest
het „kranigste meisje, dat hij kende" was het
volkomen duidelijk, dat hij had verteld over de
bergepisode, waarin Ann betrokken was geweest en
die zij zoo bitter duur had betaald.
Grimmig en in een gcnadelooze vastbeslotenheid
zag Eliot de feiten in het gezicht. Hij had de vrouw,
die hij liefhad, een ontzaglijk en verschrikkelijk on
recht aangedaan. Zijn veronderstellingen waren tot
in de kern onjuist en onrechtvaardig geweest.
Met eigen hand had hij zijn geluk vermoord
zijn eigen geluk, maar ook dat van Ann tot puin
geslagen. Er was geen terugkeer mogelijk geen
herstel van wat was geschied.
Een man kan niet twijfelen aan een vrouw, zoo
als hij aan Ann getwijfeld had, om daarna, als haar
onschuld duidelijk is gebleken, naar haar terug te
gaan. en te zeggen, dat hij in haar gelooft.
Zelfs als Ann hem in de teederheid van haar
vrouwelijk hart zou vergeven zooals vrouwen,
God weet het. eiken dag die voorbijgaat, mannen
vergeven dan zou hun liefde toch nog beroofd
blijven van de fijnste en subliemste essence zou
besmet blijven door een akelige herinnerinf.
Wat had Ann zelf ook al weer over liefde gezegd?
„Het is geloof en vertrouwen. Eliot."
Hij stond langzaam op en wandelde het hotel uit
met den typischeu gang van iemand die slaapwan
delt. Daarna verloor hij elk contact met den tyd. Hij
voelde zich weggesleurd in een diepen, duisteren
stroom, van wroeging en wanhoop, die hem haast
krankzinnig maakte.
Toen hij weer tot zichzelf kwam, kon hij vaststel
len, dat het laat in den nacht was en dat hij weer
in zijn hotelkamer terug was.
Hij wierp zich op zijn bed en sliep aan één stuk
door tot de zon midden aan den hemel straalde en
zijn kamer met wit licht vulde. Hij was nog niet
tot klaarheid gekomen over de vraag hoe hij zijn
toekomst zou inrichten en hii droeg enkel het bosef,
dat, voordat er een doelbewust plan was opgesteld,
hij zijn smartelijke gedachten enkel zou kunnen
ontvluchten door zijn geheelo aandacht te richten,
op de duizelende grillen der rouletteballetjes op
het wankelende evenwicht tusschen het geluk cn het
ongeluk.
Tot hem op zekeren dag ongeveer een maand
later een brief ter hand werd gesteld, die het post
stempel van Silverquay droeg. Het schrift kon hij
niet direct thuisbrengen cn deze onbekendheid joeg
een plotselingcn, benauwenden angst in hem op om
hetgeen deze brief zou inhouden.
Had iemand anders hem hierin verklaard wat
Ann zelf niet meer kon schrijven? Hij ritste do en
veloppe open en zijn oogen vlogen over de regels,
die voor hem dansten op het vel papier.
„Beste Mr. Coventry". begon de brief, die met
T.ady Susans' stevige karakteristieke en levendige
hand was geschreven. „Misschien zult u gaan den
ken, dat ik een oude koppelaarster ben. Ik kom
daar rond voor uit. Maar tracht u in te denken,
dat ik eens jong was en dat ik nu het leven voor
Ann en U door jonge oogen bekijk en overweeg, wat
een lang en vervelend gedeelte daarvan jullie nog
moeten meemaken, als je zoo ver van elkaar ver
wijderd blijft.
De tijd zal wel heel wat sneller opschieten als
jullie samen zijt dan wordt hij om zoo te zeggen
door twee gedeeld, weet je. Ik hoor, dat je Tony
Brabazon in Mentone tegen het lijf geloopen bent en
veronderstel, dat je nu waarschijnlijk evengoed als
ik zult weten, hoe het geval bij do Dents dc Loup
in elkaar zat.
Misschien ben je jezelf nu aan het verwcnschen.
Doe het niet. liet is verspilling van tijd en geluk.
Kom inplnats daarvan naar mijn partij."
Aan dit merkwaardige epistel was een kaartje ge
hecht, dat een uitnoodiging bevatte voor een diner
