Haar schuld betaald
Vacantie in
Farncombe.
Verrassende invloed van jarowisatie.
De „Zusatz"-exporten van Duitschland.
VAN GOOR NAAR HELDER
ÜUl 'A *«3 J JLi i IJ H M d? I
(Van onzen F.ngclschcn Brief-schrijver.)
1 September 1934
ONZEN vierden dominéé hebben we in Mid-
hurst ontmoet, een van de heel weinige
plaatsen, waarvoor wc de grenzen van het
graafschap Surrey moesten overschrijden, als we er
wenschten te komen.
Toevallig hadden mijn vrouw en ik beiden het
vaste plan gevormd Midhurst in elk geval te be
zoeken op onze vacantiereis, ook al zouden we in
geen enkele andere plaats komen. We hadden vage,
maar heel aangename herinneringen behouden van
Midhurst op een fietstocht van elf jaar geleden.
F.r zijn soms plaatsen, die wo voorbijkomen op een
spoorreis en die ons om de een of andere reden
eigenaardig aantrekken. Dan zeggen we wel: Laten
wo daar het volgende janr eens naar toe gaan. En
het volgende jaar zijn we do naam van de plaats
volkomen vergoten.
Dit was niet het geval met Midhurst. Maar in do
eerste plaats waren we niet in een sneltrein door
Midhurst heen gevlogen elf jaar geleden, maar wa
ren er nangekomen aan het eind van een ver-
moeienden dag niet de bescheiden snelheid van ze
ven kilometer per uur op van uitputting piepende
fietsen. In de tweede plaats was Midhurst toen niet
voor ons een plaats, die we toevallig zagen, een
naam. die we toevallig lazen. Midhurst was op dien
warmen dag In Augustus 1921 voor ons het land
van belofte.
We hadden verschillende landen van belofte op
dien fietstocht in 1021. De meeste er van zijn zoo
langzamerhand in onze herinnering sterk vervaagd
Alleen Midhurst, ook al stond het ons niet helder
meer voor den geest, was veel meer dan een naam
voor ons gebleven.
Wnnt weet IJ, wat die andere landen van belofte
waren? Dat waren de plaatsen, die we van te vo
ren als eindpunten van de verschillende dagreizen
hadden aangegeven. En een fietstocht is een heerlijk
iets, maar ik geloof, dat het prettigste er van nog is
het aankomen iederen avond in een nieuwe, nooit
van te voren bezochte plaats, er een hotel op te zoe
ken, de fiets op te bergen, en dan voor het naar bed
gaan nog eens rustig rond te wandelen.
Midhurst was een van die eindpunten. De dag.
waarvan Midhurst het eindpunt was, was een heel
zware geweest, met steile heuvels. De afstand, die
we hadden mooten afleggen, was tamelijk groot ge
weest. Ik herinner me mg heol levendig, hoe we
verlangend naar Midhurst hadden uitgekeken.
Kunt U zich voorstellen, dat U hevige dorst heeft,
en dat iemand U een glas water aanbiedt? Prettig
idéé, niet waar? Maar kunt U zich ook voorstellen,
dat op hot oogenblik, dat U het glas water aan Uw
moncl brengt, het glas wordt weggeslagen, en U oen
kilometer of twaalf moot fietsen, voor U kans heeft,
en dan nog maar een klein kansje, een ander glas
te hemachtigcn?
U heeft duizenden glazen water gedronken in Uw
leven. Van al die glazen herinnert U zich niets
Maar dat cene glas, waarvan U geen droppel ge
proofd zoudt hebben, zoudt U nooit vergeten.
Zoo was voor ons Midhurst Warm cn moe kwa
men we er aan. liet stadje maakto een prcttigen in
druk op ons, toen wc er binnen reden. Verlangend
keken we uit naar het hotel, dat we zouden kie
zen voor ons nachtverblijf. En dan te moeten erva
ren, dat voor geld noch goede woorden in heel Mid
hurst een enkel bed te krijgen was, en dat de
naaste kans op nachtverblijf, en ccn klein kansje,
twaaif kilometer ver lag.
We hadden het nooit kunnen vergeten. En nu deed
zich dit jaar de gelegenheid voor revanche te ne
men op Midhurst. Het was een kans, die we onmo
gelijk voorbij konden laten gaon.
„Waar gaan we vanmiddag naar toe?" vroeg op
zekeren dag in de afgeloopon vacantie onze opdstc
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDIER.
40.
„Het is heel eenvoudig. Kom bil mii souDecren
morgenavond alleen aan boord van de
Sphinx, dan zal ik jo één voor één de schuldbekente
nissen teruggeven, die ik van Tony ontving."
..O. ik zou dat niet kunnen!" Ann trok zich in
stinctief van hem terug.
llii haalde nonchalant zijn schouders on.
„Heel goed. dan moot Tonv betalen of onder
gaan." antwoordde hij cvnisch.
„Neen, neen!" Onwillekeurig deed zij een stap
vooruit. ..Brett. het is niet fair om mii zooiets te
vragen."
„Niet? Het is heel weinig gevraagd, dunkt mii,"
Zijn stem trilde. „Jij gant mot Coventry trouwen.
M at vraag ik dan? Een enkolcn avond van heel ie
leven bii mii te zijn."
Ann bleef ontdaan zwijgen. Haar gedachten war
relden dooreen. Hier deed zich een mogelijkheid
voor om Tonv te redden om de zaken voor hem
in ordo to brengen. Maar tot welken priisl Als Eliot
ervan zou hooren. tot do ontdekking zou komen,
dat zij alleen - met Brett had gesoupeerd nan
boord van zijn jacht wat zou hii dan niet den
ken vermoeden?
„Neen. Brett," zei zij ten laatste. „Ik kan dat niet
doen.H
„Dan moet zooals ik zei Tonv maar onder
gaan." antwoordde hii koud.
Zii wrong radeloos de handen. Tonv. dien Vir-
gina zoo dringend onder haar hoede had gesteld,
dien zii beloofd had to beschermen, als het op
eenieerlei wijze mogelijk was! Zii had gedacht, dat
zii reeds het uiterste had gepoogd ter nakoming der
belofte, door nan Brett genade te gaan vragen. Maar
het scheen, dat de vervulling van haar belofte aan
dc doode vrouw nog veel meer van haar zou ei*chen
dat dit de volledige offering van haar eigen geluk
zou verlangen.
Droovig bepeinsde Ann. dat als Yirgina had gewc-
zoon. „Midhurst", zeiden we. „Waarom?" We legden
het hem uit. Nu komt het in dergelijke gevallen wel
eens voor, dat mijn vrouw vergeet op te merken, dat
ik aan het woord ben. wat jammer is, omdat mijn
betoog daardoor aan helderheid verliest. Daarbij
heeft onze oudste zoon de betreurenswaardige
eigenaardigheid wel vragen» te doen. maar zelden
naar het antwoord te luisteren. Sinds dien dag
noemt hij Midhurst, waarvan hij, naar het schijnt
de naam niet kan onthouden die plaats, waar jul
lie vroeger altijd naar toe ging. We hebben er ons
maar bij neergelegd.
Maar het wordt meer dan tijd, dat ik tot mijn do
minéé kom. We waren ditmaal vroeg in den mid
dag in Midhurst aangekomen. We waren door de
hoofdstraat geloopen, en hadden foto's gemaakt,
foto's van het Angel Hotel, van den watermolen,
van een paar oude huisjes. We hadden ansichten
gekocht, en een tasch voor een kiektoestcl. We wa
ren gaan kijken naar de school, waar de beroemde
schrijver H. G. Wells onderwijzer was geweest. We
hadden het cafétje al uitgezocht, waar we straks
thee zouden gaan drinken. En toen kwamen we
langs een tuinpoort.
Nu is een tuinpoort gewoonlijk geen heel belang
rijk ding. Maar op deze tuinpoort stond een heel
verhaal te lezen, en dat maakte hem tot de meest
belangwekkende» tuinpoort, die ik ooit gezien heb.
Hot bleek bij den eersten oogopslag, dat het dc
tuinpoort was van den dominéé van Midhurst. Ik
heb niet alles opgeschreven, wat de dominéé op
zijn poort had geschreven. Het was een heel ver
haal, maar hier volgen enkele punten:
Wees zoo goed binnen te komen, en deze tuin als
Uw eigendom te beschouwen. Als U binnen geko
men bent, en U zoudt graag een ligstoel willen heb
ben, klop dan even aan, dan zal ik U er een geven.
U kunt geheel kosteloos mijn boeken te leen krij
gen. Als U geen bril hebt. vraag dan maar om een
bril aan de pastorie. Daar kunt U ook schaakbord cn
stukken, en dambord en stukken krijgen. Er zijn
ook ziekenstoelen voor U verkrijgbaar.
Wij zijn naar binnen gegaan. Ik zal U geen be
schrijving van den tuin geven. Alleen wil ik zeg
gen, dat het een buitengewoon mooie tuin is, met
rotspartijen cn grasvelden en vijvertjes en tuin
huisjes. Up een bank zaten oen paar vrouwen te
breien. In ccn tuinhuisje waren kinderen aan het
spclena Een paar mannen zaten op het gras te pra
ten en te rooken. Ik denk, dat er te zamen een
twintigtal menschen in den tuin waren.
Wij liepen heel netjes langs de paden. Op den rand
van een grasveld zagen we een bordje staan. Het
opschrift meenden we wel te kunnen raden: Wees
zoo goed, niet op het gras te loopen. In werkelijk
ten. hoe de zaken ervoor zouden staan, zii nooit de
vervulling gewild zou hebben tegen zulk een at-
schuweliiken prijs.
Maar Virgina kon het niet weten. En de belofte
was gedaan.
„Nu?" vroeg Brett. Hij had Ann nauwkeurig ga
degeslagen, toen deze haar tweestrijd uitvocht. „Nu
wil ie komen?"
Zij haaide lang en sidderend adem. „Ja. Ik zal
konten." zei zo zwak.
Hij maakt een onverhoedsche beweging naar haar
toe. maar zii week snel van hem terug.
„Zul |e mii dc stukken geven, als ik kom?" vroeg
zij tamelijk heftig. „Zul je eorliik spel spelen,
Brett?"
„Ja, ik zal eorliik snel spelen."
„Dan wil jo dan nu alsjeblieft gaan?" Het was
of alle kracht haar ontzonk alsof zij het niet lan
ger kon dragen.
Hij hield stil en zag haar besluiteloos aan. Toen
wendde hii zich nanr de deur. „Heel goed. Ik zal
nu gaan. De bootsiongen zal morgenavond om ne
gen uur bii de pier op jo wachten."
Toen do deur zich achter hem had gesloten cn
Ann alleen was. zonk zii neer on den eersten den
hesten stoel. Een uur geleden was er nog geen
wolkje aan den hemel geweest scheen het ge
heel© leven nog vervuld van liefde en geluk. En nu?
Zo zat nog steeds in dezelfde houding voor zich
uit te staren, toen Maria de deur opende om mrs.
Hilynrd binnen to laten. „Ik liep luist even binnen
om
Cara. die luid pratend de kanier intrad, brak plot
seling haar begroeting af, toen zij Anna verslagen ge
zicht aanschouwde. Zii liep verschrikt naar haar toe.
„Ann!" riep zii opgewonden. „Wat is er gebeurd?"
Langzaam keerde Ann zich naar haar toe en zag
haar mot donkor-droeve oogon aan.
„Niets," zei ze. „Of alles. Ik weet het zelf niet
meer."
Ze begon ineens vreemd te laehen en Cara legde
kordaat haar handen on Anns schouders.
..Doe toch niet zoo mal." zei zo on scherpen toon.
„Vooruit. Ann. tracht iezelf te worden en vertel wat
er gebeurd Is."
Maar Ann vorhf nog steeds met ren opkomende
zenuwhui. Ze stond op. liep door de kamer nanr het
venster en h'eef dnnr eenige minuten stil naar bti'-
'en kiiken. Toen zii z»rh weer omkeerde, had zii
haar 7elP'eheprsch5nr blijkbaar tenig gevonden.
„O. ie ik zal het ie uitleggen, hoewel niets ter
wereld d« dingen rnl kunnen veranderen."
In het kort gaf zii een uiteenzetting van het geval.
heid luidde het eenigszins anders: Wees zoo goed op
het gras te loopen. We hebben het gedaan.
Wo zagen, dat de groote tuinkamer van de pasto
rie open stond en dat er menschen binnen gingen,
en gingen zitten op stoelen of banken. We hebben
hun voorbeeld gevolgd. En we hebben meer gedaan.
Langs de wanden in de tuinkamer had dominéé al
lerlei heel mooie spreuken opgehangen, die we, al
was het verlof er toe niet gegeven, hebben overge
schreven. Toen hebben we nog een paar foto's van
den pastorietuin gemaakt en zijn heengegaan om
thee te drinken.
Een uur later waren we weer op weg naar huis.
En toen we in de bus zaten, die ons Midhur6t uit
reed, misten we de fietskaart, die we hadden meege
nomen, en op onze heenreis herhaaldelijk hadden
geraadpleegd.
Waar kon de kaart zijn? We kwamen tot drie mo-
Goede resultaten met Juliana-tarwe en
Petkuser rogge.
Elimineeren van het gevaar voor nitwinteren.
Prof. Elema te Assen wijst in het „Drentsch Land
bouwblad" op den merkwaardigen invloed, die van
jarowisatie, in dit geval een kunstmatige koudebe-
handeling, op de ontwikkeling der zaden uitgaat.
Op proefvelden van het rijkslandbouwproefstation
te Groningen bleek, dat verschillende rassen voor de
behandeling zeer verschillend gevoelig zijn, terwijl
proeven in Wagcningen duidelijk schijnen aan te
toonen, dat voor ieder ras en bepaalde temperatuur
gedurende een bepaalden tijd de beste resultaten
geeft.
Dat zelfs met zeer eenvoudige middelen de verras
sende invloed van het jsrowiseeren te voorschijn is
te roepen, leert een aardige proef, van J. Semmelink
te Nieuwlande. Op 15 December 1933 werd eenig zaad
van Julianatarwe en Petkuser-rogge vochtig ge
maakt en in een glazen aardappelbewaarplaats dun
uitgespreid. Door eenig gemanoeuvreer met de deu
ren gelukte het vrijwel de temperatuur tusschen 2
en 4 gr. C. te houden. Dit werd voortgezet tot 1 Fe
bruari 1934, dus gedurende ongeveer zes weken. Het
zaaizaad werd 1 April uitgezaaid op kleine perceel
tjes, in vergelijking met onbehandeld zaad en de
zelfde partijen. Aanvankelijk ontwikkelde het gc-
jarowiscerde zaad zich iets langzamer, hetgeen mis
schien is toe te schrijven aan het feit, dat de begon
nen kieming er waren puntjes zichtbaar door
het drogen van het zaad onderbroken is.
Enorm verschil.
Later werd het verschil tusschen de behandelde
on onbehandelde veldjes bij de rogge enorm. Het on
terwijl Cara haar met toenemenden ernst aanhoorde.
„Je kunt niet gaan." zei ze op beslisten toon, toen
Ann haar verhaal had beëindigd. „Wat ie ook moogt
doen. ie moet niet een avond alleen met Brett op
het iacht doorbrengen."
„Als ik Tony redden wil, is dit de eenige moge
lijkheid." antwoordde Ann kalm.
„Dan moet ie Tony maar alleen ziin moeilijkheden
laten beredderen .Ik denk. dat sir Philip wel over
de brug zal komen."
Ann schudde haar hoofd. „Ik ben er absoluut ze
ker van. dat hii het niet zal doen." zei ze. „Het is
uitgesloten. Zijn geduld is op. Hij zou Tony eenvou
dig het huis uitgooien. Tony zou zelfmoord plegen.
Hii is wanhopig. Voel ie niet. dat alles nu dubbel
moeilijk voor hem is nu hij met Doreen wil
trouwen?"
„En als iÜ er hem uitredt op de wiize, die fe fe
hebt voorgenomen, beteekent dat de catastrophe van
jouw leven," antwoordde Cara kort. „Jo kent Eliots
karakter. ie weet hoe wantrouwend hii is en je
kent Bretts reputatie!"
„Ik kan wel tegen Brett op," hield Ann vol.
Cara maakto een vlug gebaar.
„Daar gaat het niet om! Het gaat om Eliot. en
dat weet jij ook. Als hem ooit ter oore zou komen,
dat ie met Brett op de Sphinx gesoupeerd had. zou
hij je nooit meer vertrouwen. Het zou alles vernie
len. Ann wees toch niet zoo dwaas zoo ongeloof
lijk dwaas! Geef dat krankzinnige plan toch op."
„Ik kan het niet. Ik moet gaan. Ik heb het be
loofd."
Met saamgetrokken wenkbrauwen bleef Cara
eenige oogenblikken diep nadenken. Eindelijk zei ze
langzaam en met nadruk. „Er is maar één uitweg.
Laat mii in jouw plaats gaan. Ik geloof ik geloof
Hat ik het Brett aan zijn verstand zou kunnen
brengen en hem ertoe overhalen om mii de schuld
bekentenissen te geven inplaats van aan Jou. In elk
geval laat mii het eens probeeren."
„Dat gaat niet," zei Ann neerslachtig. „Hii zou
ze ion niet geven. Hii wil ziin pond vleesch hebben."
„Waarom vraag ie F.liot niet of hij het geld wil
geven?" vroeg Cara plotseling.
Een gloed van schaamte trok over Anns gezicht.
„Ik ben nog niet zoo dien gezonken, dat ik aan den
man. met wlen ik verloofd hen. geld ga vragen om
de schulden van een ander te betalen."
„Zou ie het hem vragen als ie getrouwd was?"
vroeg Cara scherp.
„Onder bepna'de oms'andigheden. ia Maar Hat is
'ets anders. O. ie moet inz;en. dat dat iets ander*
Is! Trouwens, Tony zou alleen het geld van m ij
gelijkheden. In het café, bij den dominéé, of in den
ansichlenwinkel. We besloten s avonds aan den do-
dominéé te schrijven.
Ik kleedde de brigf zoo goed mogelijk in. Ik vertel
de dominéé, dat de kaart natuurlijk wel kon liggen
in zijn tuinkamer of in een van zijn tuinhuisjes,
maar dat hij evengoed ergens anders kon zijn, want
dat wij thee hadden gedronken in Midhurst, en an
sichten hadden gekocht.
Den volgenden dag kwam het antwoord. Eigenlijk,
als ik er nu over nadenk, het. eenige antwoord, dat
van dezen dominéé te verwachten was. Het speet
hem heel erg, dat de kaart nergens bij hem in tuin
of huis te vinden was, en dat hij ook in geen enkel
café in Midhurst was, noch in eenigen winkel, waar
ansichten werden verkocht. We hebben besloten,
den dominéé van Midhurst nog een hartclijkcn dank
brief uit Holland te sturen.
behandeld veldje bleef grasachtig, zooals men dat
dit voorjaar ook in de practijk op verschillende ak
kers in meerdere of mindere mate heeft kunnen
zien.
De planten uit het gejarowiseerde zaad daarente
gen ontwikkelden zich geheel normaal, alsof het op
tijd gezaaide zomerrogge was.
Bij de Juliana-tarwe was de invloed van de behan
deling wel duidelijk, doch belangrijk geringer dan
bij de rogge. Ook de behandelde tarwe gaf practisch
echter niet een voldoend aantal aar-vormende plan
ten, zoodat of de Juliana-tarwe zich minder goed
voor het jarowisecren leent., of do behandeling bij
een andere temperatuur en gedurende een anderen
tijd had moeten plaats hebben
„Die Erniihrung der Pflanzc" bevat een interessant
geïllustreerd artikel over de bij jarowisatie in Rus
land opgedane ervaringen.
Bii de plantenteelt beeft men er mede bereikt, dat
het thans mogelijk is, in den loop van één iaar
meerdere geslachten, zelfs van wintergraan, te telon
of meer zaad ter beschikking te krijgen van de oor
spronkelijke soort.
Ongelijk gedrag.
Bij de genomen proeven bleek, dat verschillende
tarwesoorten zich verschillend gedroegen en ver
schillende temperaturen eischten. Ook de noodzake
lijke tijdsduur van het jarowisecren was verschil
lend. Deze is bij wintertarwe langer dan bii zomcr-
tarwe.
Er bleek echter, dat men ook bii de laatste den
groei niet onbelangrijk kan verkorten.
Bij andere planten, o.a. gierst, is niet do tempera
tuur doch het licht de factor van botcckenis: daarbij
wordt dus het zaad ccn poos in het donker behan
deld bij verschillende temperaturen.
De bcteekenis van de iarowisatie ligt voor een
deel in het elimineeren van het gevaar voor uitwin-
teren, waardoor de soortenkeus kan worden uitge
breid, en verder in het verkorten van het werk van
den kweeker van nieuwe rassen, waar deze drie-
tot viermaal per iaar rijp zaad kan oogsten.
De practische toepassing der iarowisatie bepaalt
zich in ons klimaat voorloopig op de mogelijkheid
van uitzaai van wintergranen in het voorlaat*, wan
neer de herfstzaai is uitgewinterd. concludeert „De
Nieuwe Veldbode", die de resultaten van een reeks
proeven in Duitschland geeft. Daarbij kan men daar.
waar men geregeld last heeft van nitwinteren. deze
wellicht geheel nalaten. Ook kan men beproeven do
groeiperiode van zomertarwe door iarowisatie te
verkorten en na vroegtijdig oogsten nog wintervoe-
dergewassen telen.
Nederland heeft geen verplichtingen op
zich genomen.
Naar aanleiding van de uit Berlijn geseinde aan-i
vulling van de hier te lande van officieele zijde ge
dane mededeeling betreffende de met Duitschland
tot stand gekomen transferregelinge volgens welko
aanvulling de voor de transfer van de rente binnen
het kader der overeenkomst vereischte deviezen in
vollen omvang ter beschikking worden gesteld uit
het totaal der aanvullende leveringen (Zusatz-cx-
portcn), welke Nederland in Duitschland zal be
stellen, verneemt het correspondentiebureau van be
voegde zijde, dat zulks in het algemeen wel juist is,
doch dat niet moet worden gemeend dat Nederland
hierbij verplichtingen op zich heeft genomen, welke
de Nederlandschc volkshuishouding zouden kunnen
schaden. Met name moet niet de gedachte ontstaan,
dat Nederland goederen zou moeten koopen. die het
niet kan gebruiken.
aanvaarden, zelfs als mijn echtgenoot het mij had
gegeven. Maar hii is te trotsch om het van Eliot
aan te nemen of van wie dan ook."
„Trotsch! Het lijkt mij anders, dat Tony al heel
weinig reden heeft om trotsch te zijn!"
„Des te meer is het gewenscht, dat hij het beetje
trots, dat hij nog over heeft, behoudt. Beoordeel hem
niet te streng. Cara, Denk eraan, dat hii jong is cn
dat de speelzucht in zijn bloed zit. Dit is nu ccn les
voor hem geweest een verschrikkelijke les. Ik
weet. dat, als hij eenmaal uit deze zorgen is er
nog veel van hem terecht kan komen."
„Dan moet je mii naar het iacht laten gaan,"
drong Cara met overtuiging aan.
„Neen," het antwoord kwam er beslist uit. „Ik heb
mijn woord aan Brett gegeven."
„Je weet, wat Eliot ervan zal denken."
„Dat moet ik riskeeren," zei Ann bedaard. „Tony
moet, hoe dan ook, gered worden en het ligt nu aan
mij om het te doen. Virginia heeft op mij gerekend.
En ik kan haar nu niet in den steek laten."
Cara besefte, dat het nutteloos zou zijn om nog
togen te spreken. Met een bezwaard hart verliet zit
dan ook het landhuis, terwijl Ann alleen achter
bleef met het vaste besluit om Tony te reddden te
gen eiken prijs.
Ann werd den volgenden morgen tamelijk vroeg
wakker en voelde zich als een ter dood veroordeel
de.
Toen Eliot haar ziin traditioneel bezoek bracht,
ging zij met sidderend hart op hem toe. Dit zou de
laatste keer kunnen zijn. dat hij haar met de zuivere
oogen der liefde aanzag de laatste keer. dat zij
als minnaars hij elkaar zouden vertoeven.
Zij was ongewoon stil haast apathisch, zoodat
het Eliots opmerkzaamheid wekte. ..Wat scheelt ie
vandaag toch?" vroeg hij. terwijl hii haar scherp
observeerde. „Pieker ie ergens over. lieveling?"
Ze dwong zich tot een glimlach.
„Piekeren? wel, waar zou ik over moeten pie
keren nu we weer samen ziin?"
Ziin gezicht klaarde op.
„Tk geloof, dat het wat te eenzaam voor fe is. nu
die beste broer van ie op reis is: is het niet?"
„Ja, dat is het." knikte zii energiek. „Ik mis Bohin,
Je je moet hem voortaan niet meer wogzenden,
Eliot."
„Ik denk niet, dat ik het weer zal doen, wanneer
het Jou zoo stil maakt", antwoordde hij met een
glimlach. „Je bent hcclcmaal bleek, Annekc-mijn."
Wordt vervolgd.
is een flinke afstand! Van den eenen kant van ons
land naar den anderen! Maar de Nederlandsche huis
vrouw weet, dat met Sunlight Zeep de afstand van
goor tot helder heel gauw is afgelegd. Want met
Sunlight Zeep is alles heel gauw helder.
Van alle Sunlight Zeep, die de Nederlandsche huis
vrouwen per jaar gebruiken, zou men een weg kunnen
bouwen, die wel 12 maal zoo lang is als de weg
van Goor tot Helder! Zóó goed weten onze huis
vrouwen, dat zij met Sunlight Zeep alles helder krijgen l
CTS. OP ELK PAK EEN BON VOOR FRAAIE GESCHENKEN
