De Brabantsche Brief
Mushalong
Raad Callantsoog.
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct
van Dré.
UI venhout, 11 September 1934,
Menier,
Veur 'n week of drie ge
lojen, as ik begon aan
deuze serie van karakter
tiepkes, dan heb ik oe ge
schreven g'ad over den
Huib, voluit: Hubertus de
Visser, die 't zoo bezon-
dor ver brocht in de wea
reld, omda z'n Karlieneko
da wilde. Omda z'n Kar
lieneke daarveur zurgde,
daaraan werkte en veural
omda zij daar veur
werken liet!
Daar zijn veul Karliene-
kes, heb ik toen beweerd,
evengoed a9 er veul Huiben zijn.
Maar daar zijn evcnveul Steffen Schabloon
en Ridders Kees, die 'k al beschreef in deuze rij.
En Antonio's, de neven, as waarvan Kar-
lieneke heur eigen bediende!
'k Gu nog verder. Ge kent ze. in oew eigen krin-
poske. In oew eigen durp of stad, in oew eigen per-
vincie en land. Maar denk nooit: deus figuren
zijn speciaal Brabaunders! Of Nederlanders. Arni-
co, ze tieren ievcraans ter weareld. Ze zijn: in
ternationaal.
Alleen in Fraankrijk zijn veul meer Huiben-oud-
mmisters, dan hier raadslejen. Ok. al zijn ze maar
acht dagen minister gewiest. Da'» sjuust genogt
veur 'n levenslaank pensioen.
Maar daar punt 't, nou nie om!
't Gaat hierom: daar zijn heel veul van deuze
tiepkes en as ge 't nie zekers weet: kekt dan maar
naar do geregelde stijging van oew belastingpain-
pieren!
Nceë, ik verkoop gin smoesjes.
Wa'k daar allegaar mee zeggen wil.
Da po nie perbeeren hoeft, om uit te zoeken wien
ik op 't. oog heb g'ud,, bij do beschrijving van den
een of nanderen tiep.
Waant us ge donken zou, hij woont bij me
in de straat, dan zou 't best ineugelijk zijn, dat io
woonde, op den Boulevard Joffre tin de hoop, dat er
naar deuzen generaal 'non boulevard vernoemd is,
in Parijs. Maar da zal wol: op die manier blijft 't
(soep)-pot je kokend .1 En wat is nou toch wea-
rcldpolitiek zonder 'non oorlog in 't veuruitzicht?
Kouwe soep! Dëèr! Dan zou er werendig aan poli-
tiek 'i zout in de pap nie te verdienen zijn. Terwijl
sjuust Genogt!)
Veur ik nou verder dwaal van m'n chapiterke,
stel ik oe hierbij veur: don WelEdclZcergeleerden
Hoer Dr. Bas van Dorp
lk zot hier zijnen naam en titel d&ftrom voluit,
ontdat Bas 't zelf nooit deel lias „dokterde" in 'n
heel aander vak, dan waar ie „Dr" in was.
Bas had 'non geest zoo scherp en spulsch, dat aan-
dcrcin hum nie volgen kosten.
„Echte" doctors namen Bas dat kwalijk,
waant
Zuilie hadden er veul te veul geduuvel meo g'ad
om „Dr." iL* worren.. dnn da ze 't goed vonden, om
Bas zoo slordig mee zijnen titel i« zien omsprin
gen. VettraT «te h die „Drs." schreven, da zijn de
aanstaande doctors, die 't nooit worren die had
den aan Bas heelegnar de smoor gezien. Maar Bas
wist da nie!
As ie 't geweten had dan had ie sjuust eender
gedaan. Zoo was Ba* Kost ie nie verhelpen. Zijnen
geest was dartel, spulsch en vlug as 'nen jongen,
gezonden rashond. Ilij liep er zelf achter na. Alle
kaanten op, die zijnen geest uitdartelde.
Bas was ginnen vechter, 't Ging hum allegaar te
gemakkelijk uf. Z'nen kop stond naar den lach. Bas
tcugenkomen op 'nen kwaaien dag weer, was de
zon zien!
Ok was ie te groot, te forsch om te vechten Al
leen kleine kcareltjes vechten altij
Die vechten heel d'r leven, om te meten.
'k Had om mijnen erft 's 'n kriclhaantje. Zo'n
parmantig, fier krielhaantje. En da kricleke vocht,
vocht, ollee, hij zette heel m'n hok met. zestig
kiepen op stelten. De groote hanen hadden gin rust.
En zóó hadden ze 'ui dn erft over gejaagd, over ge
róld. zóó hadden ze m weggesmeten, zóo zat ie
weer boven in den nek van 'nen grooten haan, met
z'n veeren uit malkander gezet en bcgost ie op-
nuuw. Net zoolaank tot Trui 'm den nek omdraaide,
plukte en in den soep dce
Haar genogt alweer over da krieleke.
Bas!
Bas schilderde. Prima! Zóó goed dat de schil
ders de pee kregen aan Bas. Bas schreef ok! Goed
FEUILLETON.
door
GCORGE GOODCHILD.
4.
Onderwijl was hot voorwerp van dit gesprek be
zig een geblesseerde hondenpoot te verbinden huiten
zijn blokhut. Zooals gewoonlijk, was hij in een
vroolijkc stemming, doch hij was zich bewust van
een zekere hartepiju van binnen. Die vervoerskwos-
tio had meer voor hem betcckend, dan dc meeste
menschen wel wisten. Niemand, dan hijzelf, kende
zoo goed de gevaren van de verschrikkelijke route,
welke hij gedurende de afgeloopen tien jaar, maand
na maand had doorloopcn. Wie van hen kon weten,
«lat, hij meer dan één gelegenheid, hij gedacht had,
«lat hij Lavendou nooit zou bereiken. Alleen in de
bitterkoude wildernis, was er niemand, waarmede,
hij kon praten. Hij had de gewoonte aangenomen
tegen zijn bonden te spreken, zijn opgekropte ge
voelens op die wijze lucht tc geven. Jaren geleden
had hij een metgezel gezocht, doch het bleek dezen
te zwaar, en na twee tochten maakte dc kerel zieh
uit de voeten.
Was 't een wonder, dat zulk een man ontspanning
zocht na zijn terugkomst in het kamp? Het groot
ste deel van zijn natuurlijke uitbundigheid word
door het meerendeel toegeschreven aan dronken
schap. In verhand hiennede werd. elke twist, waar
in hij gemengd was, op zijn rekening geschreven.
Mnar «lat kon hem niet vee! schelen. Hij had nog
zijn honden en dc prachtige, frissche lucht der her
gen. Daarenboven was hij met een wonderbaarlijke
gezondheid gezegend. In zijn gehocle leven was
hij nog nooit ziek geweest.
„lk had misschien als een viervoeter moeten ge
boren worden" peinsde hij. „Ik geloof, dat ik «laar
meer van heb. en in ieder geval begrijp ik ze oetcr
dan de tweeheenigen. Houd je kalm, jouw dwaas
schepsel!" Dit tegen den hond. die een poging deed
om weg tc komen. Toen dc poot verbonden was,
genogt om 'm gin kaans te laten krijgen bij de „be
roemde" critici!
Bas dee aan wetenschap. Doctoreerde en
schee er uit, waant zoo was Bas.
Bas wierd eindelijk vorliefd.
Eindelijk! Waant hij had eigenlijk nog gin tijd
g'ad veur de liefde. En toen ie dat aanpakte, deed
ie 't ok goed. Deuzen reus wier tot over z'n ooren
verliefd op 'n schoon, 'n heel schoon wefke, da vol
maakt van schoonheid was.
Bas wier nog gelukkiger, dan ie altij was gewiest
en op 'nen avond stak ie allebei zijn knusten in zn
zakken, dat de bretelknoopcn van z'n broek afspron
gen en hij begost 'n uur op en neer te loopen deur
zijn studeerkamer. Hij zou 's even uitpuzzelen, hoe
ie in kortsten tijd veur zijn toeteloeriske 'n prach
tig huiske bij mekaar gewerkt had, 'n mooi leven,
waaraan niks ontbrak en 'n toekomst zonder zur-
gon. Da zou ie 's „even" doen, waant Bas dee alles
„oventjes gaauw".
Twintig keeren zakte z'n broek af, dan trok ie ze
weer op en Bas ijsbeerde, ijsbeerde, en docht alle
gaar aan z'n toeteloeriske, dat ie op kost frèten van
liefde. Eindelijk gong ie zitten aan z'n bureau, pakte
pen eb pampier en schreef aan z'n Moeder 'n
brief van twintig kaantjes over de schoonheid van
z'n hartelapkc. Ileelegaar onderaan schreef ie nog:
„P.Ü en ze heet. Annie".
Da ze Annie hielte. was 't eenige wat z'n Moeder
den aanderen dag toen wist, maar Bas wist er zelf
ok nie veul méér van.
Bas trouwde. Moeder was er nie heelcgaar ge
rust op, maar Bas lachte heur bezurgdheid weg,
gooide z'n „moeke" in de locht, vong zo op, kuste
ze en zee: „schat van n moeke van me, as ik mee
Onslievrouwkc bij oe thuiskwam, zouwde gij nog be
zorgd zijn over oewen Bas!"
Moedor lachte, met twee dikke tranen in d'r
oogen en daankte Unzcnlievenheer veur 't bezit van
beuren Bas, dien zo nouw af moest staan uan
Annie.
Ze bad veural, dat Bas ,,'t goed treffen mocht",
waant hij was geboren veur t geluk. Ongeluk zou
'm kapot maken, zoo groot en zoo sterk as ie was,
wist moeder.
Bas was al 'n boel tijdje getrouwd, as ie zo'n
bietje van z'n Anneke weten ging. Anneke was ja-
loersch. Veul jaloersch. Bas lachte erom. \Va zou
Bas aónders doen? Bas had er nou eenmaal 'n ge
woonte van gemokt, om èlle inoeilijkliedens weg to
lachen.
En nou heb ik daastraks wel gesproken over Bas'
vijanden. Maar hij had ok veul vrinden. Ik heb nooit
'nen mcnsch gekend, die zooveul vrinden en vijan
den bezat.
Ok had ie vijanden, die hij as vrind beschouwde.
Waant Bas, moe al z'n talonten en geleerdheid, Bas
was 'nen slechten menschenkenner! Dat kwam, om
dat ie dee, as bijna alle menschen doen: hij dochï
dut iedereen was, as hijzelf! En Bas z'n soort
is maar 'n klein soort. Dus Bas vergiste z'n eigen
dikkels. Toen ie z'n eigen niet meer vergiste, was
ie te oud geworren, om nog veurdecl te hebben van
die wetenschap.
Anneke was stapelgek op hcuren Bas. Maar veur
al jaloersch. (Heb ik «la al gezegd? 'k Zal 't
nog wel 'n paar keeren zeggen!)
Ok had Anneke het hoog in heur wapens.
Alleen 'nen kearel as Bas was dan ok in staat,
om Anneke te voldoen.
Waant ze zag heel goed, dat heuron Bas boven
allen uitstak. Ok boven de lui, die 't verder
brochten in de weareld dan Bas.
Anneke wier dus trotscher!
Omkleedde heur schoonheid mee grooten smaak
en Bas betaalde gèren.
Waant da was vrimd met Bas: hij verdiende altij
wat noodig was. Zonder berekening, zonder moeilijk
heid; maar daar bleef nooit over. Daar zurgde An
neke patent veur.
Bas kost leven van 'n tientje in do week. En
duurder was io ok nie! Maar Anneke had veul noo
dig. Bas verdiende 't lachend, gaf 't lachend weg aan
z'n „gekke wefke" zoo as ie ze noemde vnnweuge
beuren jalouzie en Anneke gaf 't allegaar lachende
uit, waaraan -j wist ze zei vers nie» Bas wier zoo ge
wend om alcs weg te geven, dat ie gunnen gulden
meer op zak droeg. Bovendien had Anneke 'm wel
verweten, dat ie zoo grif z'n geld weggaf en daarom
vond Bas 't goed, weinig op zak te hebben! As Anno-
koke 't zee, die zooveul „verstaandiger" was, dan hij,
dan was 't zekers waar, docht Bas.
Maar Bas moest veul harder en veul geregelder
gaan werken, 't Leven wier duurder, veul duurder.
Dc meiden, de auto, het groote huis en Bas, had
nie in de gaten, dat ic dikkels zelf z'n schoenen poet
ging hij de blokhut weer binnen, en begon de boel
- op te ruimen, want hij had een groot zwak voor
zindelijkheid. Toen hij klaar was, ging hij naar de
stad.
Gedurende dc volgende week was het stadje vol
vun Mushalong. Het gerucht ging, dut hij vanaf zijn
terugkomst voortdurend dronken geweest was. dat
hij tweemaal gevochten had en nniuurlijk beide
keeren oen gemakkelijke overwinning behaald had,
dat MacBridc een groote vordering op hem had, en
«lat het zeer te betwijfelen was. of deze zijn geld
zou ontvangen. Er was een zweem van waarheid
in dit alles, doch het was honderdvoudig opgebla
zen.
Toen kwam er weer iets nieuws. Mushalong had
een baantje aangenuiuen. Niet iets gewoons, mnar
iets, dat geschikt was voor zijn speciale talenieu.
Ogle, die hem in dc nabijheid \an zijn blokhut ont
moette, ondervroeg hem daarnaar.
„Is het waar, dat je op stap gaat,, Mushalong?"
„Nou of dut waar is."
„Ik ben blij zulks te hooren."
„Waarom?"
„Wel, ik ben blij, dat je nu een heelen tijd wat
te doen zult hebben.''
„Merci. Ik moet voor gids spelen voor een expe
ditie of voor één of ander vacantieuitstapje. Ik heb
nog niet kunnen ontdekken, wat het eigenlijk is.
In ieder gevnl vertrekken wij over drie dagen. Het
gezelschap komt 's morgens met den eersten trein,
en dan trekken we den volgenden dag noord
waarts."
„Ik hoop, dat het voorspoedig gaan zal."
„Ik ook maar ik betwijfel het."
„Hoezoo?"
„Er is een vrouw hij. Ieder gezelschap, dat nnar
het noorden gaan wil. en zich allerlei ongemaknen
moet getroosten, moest heter weten dan vrouwen
mee te slcepen. Het beteekent, «lat een kerel niet in
sfaat zal zijn zich uit te drukken, zooals hij van na
ture dat wenscht te doen. Hoe het ook zij, het zal
mij den dood niet aandoen."
Het was alles geregeld langs den particulieren
telefoondraad, welke de mijnen in verbinding hield
tnct het kantoor tc Nipping. Mushalong wist niets
van de menschen, waaruit het gezelschap bestond,
uitgezonderd, dat er drie mannen en één vrouw
waren, en hij was eveneens onwetend omtrent het
doel, dat beoogd werd. lVnnimore had hem aan
ste, hij droeg altij 't zelfste paar tot 't versleten was;
dat ic zelf zelden gebruik mokte van de auto en dat
z'n groote huis altij leeg stond Waant Anneke
was kollessaal jaloersch.
Bas werkte, had gin vrinden nóódig en leefde in
z'n studeerkamer, aehter-boven.
Bas veraanderde. Wist ie nie. Lachte minder.
Wist ie nie.
Bas had en zag gin vrinden meer. Docht ic nie
bij. Bas werkte.
t Werk was zwaar. Waant d'n grooten Bas had
z'n vijanden overgehouden. Die bleef ie bezitten.
Nou en dan las ie in de kraant dat Jan, Piet of
Klaas, deur hum nooit scerjeus genomen, weer ge
noemd wier, hoogerop kwam en soms las ie, hoe lui-
vun-niks bereikten, wat hij veur z'n eigen onbereik
baar achtte.
Bas ging piekeren.
Hij kwam ok nergens! Sprak niemand.
Anneke
Daar ging Bas 'n lichtje op. Na twintig jaren hu
welijk. ,i
Anneke had m zoetjesaan ingesponnen, vleugel
lam gemokt. Anneke had 'm laten werken in d'n
duster van 'n achterlioog-gelegen werkkamer, veur
beuren weelde, heur plazier en heuren trots.
Bas was afgzonderd, vergeten haast en overgeble
ven was er: 'nen pampieren Bas, dien men nog ken
de. uit z'n werk, dat onbekende vrinden en bekende
vijanden had.
Hij ging praten met z'n Anneke.
En kreeg antwoorden, die hij van iedereen, maar
nooit van Anneke verwacht zou hebben!
Vergadering van den Raad op Donderdag 13 Sep
tember 1934, des namiddags 2 uur.
Voorzitter do heer Mr. D. Brecbaart Kz., burge
meester, tevens secretaris.
Afwezig met kennisgeving van verhindering de
heer Weij.
Na opening volgt vaststelling der notulen.
Ingekomen stukken.
Mededeeling wordt gedaan van de goedkeuring
door God. Staten van het raadsbesluit tot verlaging
van dc huur der onderwijzerswoning.
Een verzoek van L. J. van Wachcndorf van Rijn
om een perceeltje grond achter zijn woning te mo
gen koopen, wordt in handen gesteld van B. en W.
om prae-advies.
De rekeningen over 1933.
De gcmcentciekening, dienst 1933 sluit wat den ge
wonen dienst betreft in ontvangst op f43374.03, in
uitgaaf op f 41343.16, batig saldo f2030.87; kapitaals-
dienst in ontvangst op f31764.79, in uitgaaf op
f3i;t>6.05, batig saldo f58.74.
Bij monde van den heer Vries verklaart do com
missie van onderzoek dat alles in de beste orde werd
bevonden en een bijzonder woord van dank wordt ge
bracht aan den samensteller der rekening. Ze wordt
op de hierboven vermelde bdragen voorloopig vast
gesteld.
De rekening van het Algemeen Armbestuur, dienst
1933. sluit in ontvangst op f 4031.68, in uitgaaf op
f 3920.01, batig saldo f 111.67.
De heer Van Diepen verklaarde dat ook deze re
kening in orde werd bevonden en ze wordt dan <x>k
goedgekeurd.
De lieer Vries, als lid van het Armbestuur, nam
niet aan de stemming deel.
De begrooting voor 1935.
B. en \V. bieden den Raad aan de gemeentebegroo-
ting voor 1935. De gewone dienst sluit in ontvangst en
in uitgaaf op f46247.10, de kapitaalsdienst op
f 10.05N.74. De post onvoorzien bedraagt f 327.90.
De Voorzitter merkt op, dat het B. en VV. veel
moeite heeft gekost, deze begrooting sluitende te krij
gen. Dit is tenslotte gelukt, doch dan moeten ver
schillende maatregelen worden getroffen, om de in
komsten te vergrooten en verschillende maatregelen
ter bezuiniging. Als een der tegenvallers noemt spr.
dat niet meer to rekenen valt op een bijdrage uit het
Wegenfonds voor den Duinweg. Slechts één jaar is
die bijdrage verkregen, in verhand met een extra uit
voering die den weg had verkregen. Ook ingevolge
de wet regelende dc finantieelo verhouding tusschen
rijk en gemeenten en door het werkloosheidssubsidie-
fonds. zal de gemeente minder inkomsten genieten.
Dc bcgrooting van het Algemeen Armbestuur wordt
aangeboden tot een bedrag van f 4542.00.
De commissie, die deze begrootingen zal nazien,
zal bestaan uit de leden van den Raad, uitgezonderd
de wethouders.
Gelezen wordt dc circulaire van Gcd. Staten, waar-
bevolen als een betrouwbaren gids, en de betaling
was zeer goed. Mushalong nam de zaak twee uren
in beraad en nam het toen aan.
„Wat doe je met je blokhut?" \roeg Ogle.
„Dichtspijkeren. Ik zal met de herfst terug zijn."
Kr scheen wel eenige waarheid te schuilen in
het gerucht, dat Mushalong geld schuldig was aan
MacBride, want den dag vóór de opening van den
spoorweg, hield hij verkooping van zijn honden. Het
was duidelijk zichtbaar, dat hij er hartzeer van had,
doch hij had geen keus. MacBride kocht er vier van,
en dc beide anderen werden apart verkocht. Mus
halong zegde zijn honden vaarwel met tranen in de
oogen, waarna hij voor het laatst nog eens bloe
metjes buiten ging zetten in dc stad.
HOOFDSTUK III.
Een ruwe grap.
Toen Mushalong zijn schulden vereffend had,
was er nog een aanzienlijk bedrag over, want de
honden hadden goede prijzen gemaakt. De mannen
Stroomden na twaalven spoedig hij MacBride bin
nen. want het was Zaterdag, en waren derhalve
's middags vrij. I Iet hotel, annex winkel, was spoe
dig vol luidruchtige lawaaischoppers» en Mushalong
was het feestvarken.
„Jullie moeten allemaal van«laag op mijn gezond
heid drinken, jongens." zeide hij. „Ik denk, dat
Lavendou op een uitgestorven stad zal lijken wan
neer ik weg ben. Hallo. Connell, ik heb gehoord,
dat je afschaffer geworden bent."
„Net als jij." antwoordde Connell. „Dus. je gaat
weer op het pad?"
„Zoo zeker als iets, en zal de menigte dat niet
toejuichen.
„Piece River, niet?"
„Daar ergens in die buurt."
Het oog van Mushalong viel op Kelly, wiens ge
zicht vol pleisters zat, en die erg dreigend keek,
voor zoover hem zulks mogelijk was.
„Hoe gaat het, Kelly!" zeide hij. „Geef het vergif
een naam!"
„Drink je eigen vergif, en verrek verder." snauw
de Kelly.
„Is hij nou niet erg ongezellig," zeide Mushalong.
„Ik vind. dat we in ieder geval zijn raad maar
moeeten opvolgen."
De weareld donderde veur Bas in gruzelementen.
Teugeswoorig is Bas alleen.
Gin vrouw kan méér gehouwen hebben van heuren
man, dan Anneke, maar Anneke hield tóch nog
meer van heurzelvers!
Da wier 't ongeluk.
Veur Anneke en veur Bas. Da was ok Anneke's
jalouzie.
Bas tobt. Houdt van z'n Anneke, waarvan ie al
leen 't postadres nog maar weet, veur z'n geldzen
dingen.
Zelf leeft ie nouw op 'n durpke veur het tientje per
week.
Anneke is in den maalstroom gegaan, zooals ze
dat noemen. Ieveraans hee ze gezocht maar nie-
veraans 'nen tweeden Bas gevonden.
Misschien komt ze nog wel 's terug!
Bas hee gezegd: gin voet meer over mijnen drem-
pel!
Maar as Anneke eenmaal durft, dandan is
Bas d'n eerste, die z'n deurke wagenwijd opengooit.
Ik begon over Huib en z'n Karfien.
Om de teugenstelling, amico, van Bas en Anneke!
Huib, d'n goeicn prul, die minister wier, deur z'n
vinnige, lillijke Karlien; Bas, d'n kollesalen reus, die
verschrompelde deur z'n schoone, lieve Anneke.
Onzelievenheer hee rare kostgangers!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toe a voe
DRé.
in wordt medegedeeld, dat de begrooting der ge
meente ter beoordeeling aan Ged. Staten moet worden
gezonden voor en aleer de Raad de begrooting be
handelt. Spr. geeft in overweging dat omtrent het
ontwerp dan eerst het antwoord van Ged. Staten
wordt afgewacht vóór dat de commissie haar onder
zoek aanvangt.
Nieuwe belastingen.
B. en W. stellen voor tot het vaststellen van een
Verordening op de heffing van een „Brandverzeke
ringsbelasting" met bijbehoorende invorderingsveror
dening.
De Voorzitter licht toe, dat dit één der maatre
gelen is, noodzakelijk gebleken om de begrooting
sluitend te krijgen.
Uit het ontwerp blijkt, dat zullen worden belast
de onroerende goederen, en dan de gebouwde eigen
dommen. De aanslag vindt plaats naar het in de
polis genoemde verzekerde bedrag en voor dc ge
bouwen die niet verzekerd mochten zijn, naar de
geschatte herbouwwaarde. De belasting zal bedragen
50 cent per f 1000 verzekerde som of herbouwwaar
de en zal ingaan 1 Januari a.s.
De kosten van het brandwezen bedroegen f500
f600, voor 1935 uitgetrokken op f525, terwijl de op
brengst der brandverzekeringsbelasting op f500 a
f550 wordt geraamd.
B. en W. ontveinzen zich niet dat de aanslag met
moeilijkheden gepaard zal gaan, maar tenslotte
drukt de belasting op een perceel niet zoo zwaar.
Bovendien wordt een belangrijk gedeelte van de be
lasting opgebracht door personen die niet in de ge
meente wonen en lettende op hetgeen voor de bestrij
ding van brand wordt gedaan, is dit niet onbillijk
te noemen.
De heer Vries beaamt, dat de bestrijding van brand
heel wat moeite en kosten van de gemeente vordert.
Zonder hoofdelijke stemming wordt conform het
voorstel van B. en W. besloten.
Woonforensenbelasting.
Het tweede belastingvoorstel is, dat, waarbij B.
en W. vóórstellen tot het vaststellen van een Veror
dening op de heffing van een woonforensenbelasting
met bijbehoorende invorderingsverordening.
Bij dit voorstel merkt de Voorzitter op, dat B. en
W. niet con amore voorstellen deze belasting in te
voeren en dit terecht aanleiding zal geven tot critiek.
Het is immers waar dat wij in den beginne al ons
best hebben gedaan om de menschen hier te krijgen,
door ze goedkoope terreinen aan te bieden. Daarom
hebben B. en W. dan ook de belasting zoo laag mo
gelijk gesteld. Een andere oplossing zou zijn om in
de toekomst de erfpachtsrechten voor de perceelen,
bestemd voor zomerwoningen tc verhoogen. Sommige
perceelen echter zijn voor 5 a 10 jaren verhuurd cn de
perceelen hoven op duin, die 't mooist zijn, zijn het
goedkoopst uitgegeven. B. en W. vinden het niet on
billijk dat de menschen die hier kunnen genieten
van zee en strand, als bijdrage in de kosten die de
gemeente heeft gemaakt, als: de aanleg van den
straatweg over het duinterrein en de aanleg van an
dere wegen, deze woonforensenbelasting betalen.
B. en W. stellen voorop dat de toestand van de
gemeentefinantien oorzaak is dat. B. en W. voorstel
len deze belasting in te voeren. Zij hopen van harte
dat over eenige jaren deze belasting kan worden in
getrokken of het tarief zoo laag mogelijk kan worden
gesteld. Het is de bedoeling om de belasting te doen
Het was duidelijk, dat hij in een zeer overmoedi
ge stemming was. MacBride en zijn helper ver
deelden hun krachten tusschen het serveeren van
dranken, en het helpen bij het kruidenicrsgedcclte
van de zaak, want Zaterdags werd er gewinkeld,
en hij MacBride was van alles te krijgen, vanaf
kachclpotlood tot geconserveerde groenten toe. Te
gen de helft van den middag maakten Mushalong
en zijn boezemvrienden een helsch spektakel. Do
mannen, die naar huis gegaan waren om te koffie
tafelen, kwamen weer terug om te zien, hoe of het
zaakje marcheerde en zagen, «lat dc leden van het
groote poker-gezelschap fantastische biedingen uit
brachten.
„Wie wint er?" vroeg iemand.
„Iedereen, behalve ik," zeide Mushalong „Ik heb
nog niet meer in mijn handen gehad dan een paar
„vrouwen" vanmiddag."
„Geluk in de liefde," zeido Connell plagerig.
„Iedere man, die een „vrouw" trekt bij het kaarten
is op die manier gelukkig."
„Schiet op!" gromde Mushalong. „Vrouwen hebben
mij nooit ingeteresseerd."
„Hij heeft den schrik van dc vrouwen te pakken,"
zeide Ted. „Weet jo nog wel die aardige weduwe,
die. Mushalong tot halverwege Nipping nagezeten
heeft? Hij heeft toen, verdorie, een record gemaakt!"
Mushalong gooide zijn kaarten bij den hoop, en
nam een flinken teug. Hij keek Ted met vlammende
oogen aan.
„Zeg Ted, ik ben niet van plan nog langer van
die grapjes van je aan te hooren."
„Van haar grapjes was je schijnbaar ook niet ge
diend", antwoordde de onverbeterlijke man. „Ik wil
wedden, Mushalong, dat je liever van aangezicht tot
aangezicht staat met een bende wolven, dan met een
vrouw, die zich ten doel gesteld heeft met jou te
trouwen."
„Misschien vind ik do wolven ook wel aardiger
om naar te kijken.
Toevallig kwam de vrouw in kwestie het vertrek
binnen, en ging naar het einde van de toonbank om
daar wat in te slaan.
„Heerejé, is dat niet verwonderlijk!" riep Ted uit
„Zij is nu hier. Och, jongen, wat beef je toch onder
het geven!"
Het was hun gewoonte om grapjes te maken op
het jonggezellenleven van Mushalong en zijn iet
wat zcnuwachtigen afkeer van de vrouwelijke sexe
