VAN DIT EN VAN DAT
i EN VAN ALLES WAT S
De Professor
Kruiswoordraadsel.
DE AVONTUREN VAN PROF JE EN STRUISJE
IIIUIIII
EN HET GROENE PORSELEINEN BAD.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 22 September 1934. No. 9558.
ZATERDAGAVONDSCHETS
Vrij bewerkt naar het Ameri-
kaansch, door Sirolf.
Nadruk verboden
alle rechten voorbehouden.
IOIIN SMITH, vertegenwoor
diger van het. bekende Sa-
nitair-merk Bottleby, vasto
waschtafels en porseleinen badkui
pen, zat in zijn kantoortje vliegen
te vangen, terwijl hij zich afvroeg
hoe hij aan het geld zou komen
voor de eerste afbetaling op de
nieuwe auto die hij wilde koopen,
toen er een enorme auto voor de
deur stilhield, bemand met twee
chauffeurs in livrei, en waaruit 'n
zeer sjiek gekleede jonge vrouw
stapte. John Smith had weinig
moeite in haar een gewezen film
ster te herkennen, die met een
millionnair getrouwd was.
De dame stapte de zaak binnen
en vroeg aan John Smith: „Ik wil
een groene badkuip hebben, net
zoo een als U in de étalage heeft
staan, maar dan in het groen. Ik
krijg een beroemde professor uit
Egypte of Turkije of zooiets op
bezoek. Ik heb don man uitgenoo-
digd, omdat dat verschrikkelijk in
teressant is. Hij houd van mum
mies en al dat soort griezelige din
gen. Nu ben ik bezig zijn vertrek
ken in orde te brengen. En nu heb
ik gehoord, dat bij zoo'n mummie
ten minste bij zoo'n professor, een
oud-Egyptisch bad hoort. Ik heb uit
zijn badkamer dus het bad laten
weghalen, en nu moet daar een
groen bad in komen, snapt U?"
John Smith, die in de gauwig
heid uitgerekend had dat zijn pro
visie op dit bad juist (4 oeg zou
zijn voor de eerste betaling op
zijn nieuwe auto, haastte zich de
dame te verzekeren, dat zijn firma
zeker een groen bad kon leveren.
„Jawel, maar heeft U er een
hier? Want ik wil het ding in de
auto meenemen."
John Smith moest bekennen,
geen groen porselein bad in huis te
hebben. De dame wilde echter van
geen uitstel weten. Hij telefoneerde
met de fabriek, die op 50 K.M. af
stand gelegen was. Ja, men had
een groen bad. Goed, zei de dame,
gaat U dan met me mee in de
auto, dan gaan we het ding van de
fabriek halen.
Hoewel John Smith nog nooit
zooiets in zijn leven had meege
maakt, ging hij onmiddellijk mee.
Aan de fabriek had men het bad
al klaar gezet. De directie was
vriendelijk. Want John Smith had
den laatsten tijd bijna geen bad
verkocht, doch deze klant scheen
alles weer goed te zullen maken.
De dame bekeek het bad, en
zei, dat ze het afschuwelijk vond.
Maar als ze dan geen oranje bad
hadden, wat ze feitelijk liever
had, dan zou ze het maar meene
men. Toen werd de chauffeur van
de auto rebelsch en zei dat de
auto er door vernield zou worden.
Waarop de dame besloot, het ding
maar te laten staan. Zc zou nog
wel eens erover nadenken. John
Smith werd genadiglijk weer mee
naar zijn kantoor genomen in de
auto van de ex-filmster. A propos,
zei de dame nog toen ze op het
punt stond, om weg te rijden:
Komt U Woensdagavond ook op
mijn partij, die ik ter eere van
dien professor van de mummies
geef, en breng Uw vrouw mee,
dat is wel gezellig."
John Smith, die wel eenigerma-
te met de grillen van film-sterren
'bekend was, beloofde te komen.
Doch ondertusschen was er nog
steeds geen beslissing genomen
over den aankoop van het bad. En
fin, Woensdagavond zou hij de da
me: Mrs. Hoekman heette ze nu,
beslist vragen.
Dien Woensdagavond ging John
Smith met zijn jonge vrouwtje
naar de paleis-achtige woning van
Mrs. Rockman. Er waren veel gas
ten. Doch mevrouw Rockman zelf
was de stad uit. Een plotselinge
gril. Meneer Rockman, een zeer
corpulent millionnair, die in den
vleeschhandel rijk was geworden,
nam de honneurs waar. De profes
sor, een bewegelijk, mager manne
tje, met een ouderwetsch jacketje
aan en bakkebaarden, zat op een
sofa en keek rond als een kat in
een vreemd pakhuis Iemand stond
erop Fransch met hem te spreken,
klaarblijkelijk de eenige taal die
hij verstond, doch men begreep
niets van elkaar. De jonge vrouw
van John Smith ontfermde zich
wat over hem, aangezien zij op
school een jaar Fransch had ge
leerd.
Na de fuif scheidden ze als goede
vrienden.
Met dit al wist John Smith nog
steeds niet, hoe het nu met dat bad
stond. Hij belde den volgenden dag
op, doch Mevrouw Rockman was
nog steeds de stad uit. Er kwam
ondertusschen en venijnig briefje
van de directie vr- de Bottleby sa
nitair fabriek om te hooren, of er
nog wat van den verkoop van die
groene badkuip kwam. En of er
geen vaste waschtafel in dezelfde
kleur bij moest. Toen nam John
Smith een kloek besluit. Hij besloot
alles op één kaart te zetten. Hij gaf
de fabriek opdracht dien dag pre
cies om 5 tiur het bad en de wasch
tafel bij Mevrouw Rockman af te
leveren. Verder belde hij zijn jonge
vrouw op en verzocht haar, den
professor bij de familie Rocktnan
op te bellen en hem bij haar thuis
op de thee te vragen. Ja, dat was
noodig, om den professor uit het
huis van de Rockmans te krijgen,
zoodat men vrij spel in zijn bad
kamer kon hebben. Aldus werd het
gearrangeerd, en klokslag 5 uur
reed een vrachtauto voor bij de
Rockmans, terwijl John Smith in
zijn oude auto'tje, dat nu spoedig
voor een nieuwe zou plaats maken,
er achter aan tufte. De butler wist
van niets, doch John Smith verze
kerde hem, dat alles besteld was.
Het bad en de waschtafel werden
regelrecht naar de vertrekken van
den professor gebracht. Inderdaad
was de badkamer daar leeg, sedert
mevrouw Rockman er het oorspron
kelijke bad uit had laten sloopen,
om er een Egyptisch voor in de
plaats te zetten. John Smith zag
toe, dat alles goed werd opgesteld,
de leidingen aangesloten, en ging
daarna naar huis. Nu alles er een
maal stond, zou mevrouw Rockman
zeker wel betalen. In sommige ge
vallen moest je wel zoo kras optre
den.
Toen hij thuiskwam, snelde zijn
vrouw hem hevig ontsteld tege
moet. „Waar blijf je toch!",, riep
ze uit, „ik probeer je al twee uur
lang op te bellen, maar ik krijg
geen gehoor! Die professor ik
geloof dat er iets vreeselijks is ge
beurd. Hij wilde met alle geweld
de badkamer zien en toen heeft hij
zich er in opgesloten en nu zit hij
er twee uur in! Ik geloof, dat hij
gestikt is
John Smith schreed resoluut naar
de badkamer en klopte hevig op de
1
1
3
v///<
9
I11
11
U
/7s
At$
M
11
LI
2.1
t?
///- s//z '/'Sa
Horizon taal:
Plaatsje in Gelderland
Hoedanigheid
Gevangenis
Onderwereld
Duitsch romanschrijver
Ontkenning
Meisjesnaam
Dient om een opening mee af
te sluiten
Meisjesnaam
Poging
Adem
Stad in Duitschland (Saksen)
Uiterste grens
Meisjesnaam
Bevestiging van een verklaring
!.Ts (Eng.)
Namiddag
Berg in Italië
Verticaal
1. Moed
2. Zijrivier van de Donau
3. Gepnaansche volksstam
s
MO
lm
'ÏT
18
4. Herleving op het gebied der
kunst
5. Engelsch bier
6. Metalen bekken
13. Naar
15. Plaatsje in Gelderland
17. Deel van een wagen
18. Perzische munt
20. Meisjesnaam
22. Ontkenning (spreektaal)
24. Vervoeging het werkw. eten.
Oplossing van de vorige week.
Horizontaal: 1. Minzaam; 6. Cho-
raal; 11. Aarau; 12. Ooien; 13.
Proc.; 15. Czcch; 16. Fair; 18. Hohe;
20 Aerö; 22. Zaak; 23. Irak; 25.
Raab; 2S. Alom; 31. Loki; 33. Drina;
34. I.C.R.O.; 36. Aarde; 37. Naast;
38. Potsdam; 39. Ontleedkundig.
Verticaal: 1. Mops; 2. Nao; 3. Za-
charias; 4. Aach; 5. Muze; 6. Coca;
7. Hohe; 8. Reformist; 9. Ana; 10.
Lork; 14. Rozzo; 17. Imker; 20. Oka;
21. Rio; 24. Klap; 26. Adda; 27.
Brem; 28. Anna; 29. Laan; 30.
Loom; 32. Kat; 35. C.T.O.
deur. Van binnen uit kwam een
tevreden geknor, waaruit hij con
cludeerde, dat de professor dus niet
gestikt was. Hij schreeuwde den
professor in een mengelmoes van
Fransche en Engelsche woorden
toe, dat hij de deur moest open
doen, of dat hij anders het paneel
zou intrappen. Er werd van bin
nen aan de deur gemorreld, en
daar stond de professor voor hem,
in badhanddoeken gewikkeld. „Wat
moet dat beteekenen?", bulderde
John Smith.
De professor glimlachte beminne
lijk en zei dan in gebroken En
gelsch: „Ik ik moest bad ne
men in mijn land veel baden
hier in Amerika veel te weinig ba
den ik bij mevrouw Rockman
logeeren maar geen bad! Bad
kamer leeg! Ik dit ontzettend
vind! Ik mevrouw Smith gevraagd
hier bad nemen zij gezegd ja
ik blij ik heel lang baden
in mijn land altijd heel lang ba
den iederen dag ik hier in
Amerika kon wonen... ik heb huis
al gekocht vrouw en drie doch
ters komen met volgende boot
ik groot huis heb tien ka
mers maar niet één bad erin
ik zal zeker vijf baden koopen
drie voor huisgenooten en twee
voor personeel
„Reusachtig!", riep John SmitK
uit, „dat komt best uit. Ik ben
juist in de badkuipenbrancho en er
zijn geen betere badkuipen dan van
Bottleby!"
De professor zelf was ook opge
togen. Nadat hij zich gekleed had,
koos hij in de salon van de Smith's,
aan de hand van kleurige pros
pectussen, 5 porseleinen baden uit
met 5 vaste waschtafels. John Smitli
werd er stil van. Zijn gedachten
dwaalden af naar de enorme be
dragen aan provisie die hij zou
incasseeren. Juist toen de profes
sor afscheid had genomen, werd er
opgebeld. Het was Mevrouw Rock
man. Dat bad, zei ze, daar zag zo
toch maar van af. Zc had gehoord,
dat die professor niet van badern
hield.
Toen antwoordde John Smithï
energiek: Mevrouw, het staat er al!
Zqp kunt U mij niet op sleeptouw
houden. En bovendien is de profes
sor dol op baden, hij heeft bij mij
vanmiddag drie uur in de badka
mer gezeten, omdat U voor hem
geen bad had!
Is het toch waar?, riep mevrouw
Rockman door de telefoon. „Maar
dat is ontzettend. Wat zullen de
menschen wel zeggen, als zc het
hooren? Weet U wat? Voordat of
gepraat komt, zal ik in al mijn
badkamers groene porseleinen ba
den laten installeeren met bijbe-
hoorende waschtafels. Ja, ik heb
twaalf badkamers! Wil U ervoor
zorgen, dat ze morgen vóór twaalf
uur kant en klaar geïnstalleerd
zijn?"
En zoo gebeurde het, dat John
Smith, vertegenwoordiger van do
Bottleby sanitairwerken, op één
dag 17 porseleinen groene baden
met bijbehoorende vaste wasch
tafels verkocht omdat een buiten-
landsclic professor geen bad had
kunnen nemen .En twee dagen la
ter reed hij in een magnifieke,
blinkende 60-paards auto naar zijn
kantoor.
Humor.
Dorpsbarbier: U zegt dat U at
eens eerder hier geweest bont,
maar ik herken Uw gezicht toch
niet.
Slachtoffer: Best mogelijk. Do
lidteekens zijn nu ook al bijna
heelemaal genezen!
101. Toen alles netjes was opgeruimd,
ging Profje weer aan het raam. Ze vlo
gen nu boven de zee. Toen zc iets lager
vlogen, zag je precies alle schepen en
Profje verdiepte er zich in, waar ze wel
heen zouden varen. Hij nam zijn verre
kijker en maakte nu op zijn beurt het
raam open. vast besloten zich er niet te
ver uit te buigen. Hij viel er niet uit,
maar de verrekijker viel uit zijn hand
en ging met een vaart de diepte in.
Stniisje zag het gebeuren, trok Profje
nn het raam weg en vloog als een
pij» uit oon boog het ding na.
102. Even later was hij terug, den ver
baasden professor triomfantelijk den
verrekijker presenteerend, die aan de
riem om zijn hals hing. Profje bedankte
hem uitbundig en streelde beurtelings
Stniisje en den verrekijker. Dan keek
hij den piloot aan en vroeg trotsch: Heb
je ooit zoo'n bediende gezien?
103. Toen het avond werd, kwamen ze
boven een groote vlakte, omzoomd door
bosschen. Daar de piloot moe was, werd
besloten hier te dalen. Struisje vloog
weg, om te zien wie het eerst beneden
zou zijn, maar nu verloor hij het.
104. Van de meegenomen zeildoeken
werd een tent gemaakt en nadat het
avondeten was verorberd, namen de pro
fessor en de piloot hun dekens en rolden
er zich in om te gaan slapen, Struisje
maakte een nest in het gras en sliep
weldra.
105. In de bosschen die de vlakte om
ringden woonden allerlei wezens. Er wa
ren vossen, herten, konijntjes, hazen,
kleine slangen en allerlei vogels. De
herten waren gewoon om op de vlakte,
die een weide was, waar een paar beek
jes doorheen stroomden, 's avonds hun
avondmaal te gebruiken. Dat deden ze
ook nu.
