De Brabantsche Brief
van
Bereidt Uw Jus met HONIG's BOUILLONBLOKJES - 6 voor 10 cent
ULVENHOUT. 13 November 1034.
Menler,
Op school, as meskn
van 'n jaar of tien, twaalf,
was Micn van Dinter 'n
eigenaardig tlepke.
'n Bietje teugcnstrijdig!
Wij jongens begrepen
nie veul van heur. Waant
ze was tnotschcrig, von
den wij. En toch, ja,
hoe zal 'k da zeggen?
Toch stond b.v. op 'non
inuun op 'n gciind, op 'n
staldeur, geschreven, mee
'n gegapt stukske schóól-
krijt: „Rosse mieneke is
een jongcnsgek."
Wij jongens, wij waren natuurlijk nog veuls te
jonk om te snappen, dat 't samenvallen kon, dat 'n
jiicske trotsch èn toch 'nen „jongensgek" zijn kost.
Veuls te jonk ja, waant ik ken wel kearels, grooto
kearcls, die deus teugcnstrijdigheid in 't vrouw-
inensch nooit loeren onderscheien of onderkennen!
Die, om 't kind maar 's bij den sjuusten naam
te noemen, 'n 7..g. verovering op 'n trotsch frum-
nies. beschouwen as 'n kollesnlo victorie, terwijl
de „victorie" nie aan h u ni, maar aan heur is.
Afijn! „Sufferds motten er ok zijn," zee mijn va
der altij: „aanders is er veur de gladdekkers niks
te verdienen."
Rosse Miencke dan, beuren bijnaam zegt 't al,
had sjuust 'n kleur van haren as d n Tiest, den
Blaauwe. Maar hoe Raat da? D'n Tiest wier „Blaau-
wo" Ronoemd. Miencke „rosse Mieneke".
Bij d'n jonnen, 't manneke, wordt in zo'nen soort
van dingen Rin flut je compassie gebrokt. Waarmee
ik maar zeRgen wil, da Mien van Dinter veur den
Blaauwe z'n rosse stekels nie onder dee.
Rosse Mieneke was 'n lillijk dinRskc in d'ren
schooltijd.
Mager, en da was vroeger 't teugendeel van
schoonheid, maar toen gaven de architecten dc
mode nog nie aan. Sinds die da doen, is veul lil -
lijks-van-vroeger, verheven tot schoonheid-van-van-
daag!
Daar schijnt in huillie oogen gin schooncr stuk
beeldhouwwerk of versiersel te bestaan, dan nen
baksteen.
Maar hoe ben 'k nouw zoo ineens van Mienckes
op 'nen baksteen terechte gekomen?
Ollee, da doet er weinig toe.
Zc was dan mager, lijk ik zee. En gesproeteld. Ze
had 'n velleke as as asof 't onder de vliegen-
echetjes zat. zal 'k maar zeggen. Maar ja, da kost
zc nie verhelpen.
Wel was 't vrimd, da zo'n lillijk dingskc zoo ver
waand was.
Mieneke is toch nog jonk getrouwd, veur heuren
doen.
As ze twintig was, gong ze trouwen mee 'nen
deurwèèrdcr van vijf-cn-vcertig.
Ze dee 't goed," zeeën dc ouwero menschcn:
„maar
Meer zoeë zc nie!
Wij jongens, wij lachten" onder malkaar. Ocbja,
wij verloren nie veul aan Mienekcs. Veural nie, om
dat wij allegaar onzen keus al hadden gedaan. Ok,
al wilden wc "t zelfs veur ons eigen nog nie weten.
't Jonge vrouwvolk stond er nanders tcugenover.
*n Rietje, ja, wa zal 'k zeggen: 'n bietje afgunstig,
jalocrsig.
Zoo zijn de wefkes dikkels.
Ze waren 'n bietje jaloersch op Mlenekes' liuls, op
Mienckes' bruidspakskc mee den witten sluier, op
de gerijen, op, op. op alles wat er aan 'nen trouw
dag zoo aan den buitenkant vastzit.
Mienckes' man inja. ze sprakken er nie van.
Hoe is 't? De wefkes weten van malkaar nie sje-
cuur hoe mooi of hoe lillijk ze zijn en den man.
ollee. die z'n hm! „schoonheid" is altij maar
'n onderwerp \an den zooveulsten rang.
Trui zee mij indertijd vlak in m'n bakkes, da ze
<len Sjang (ge kent 'in!) veul knapper vond dan
niij, waant „d'n Sjang had zo'n kitslg zwarl snor-
rekc", zee Trui!
Nou gij, amico!
'k Was efkens gepikeerd, op mijn manier. En 'k
Rapte er uit: „denkte gij. da gij zo'nen Venus zljt?"
En ijskoud lachte ze: „oneeë! Gij had makkelijk
wa beters kunnen krijgen, Dré!"
„Da8 gelogen," riep ik: „kom hier, dak oc op-
freet!"
En zoo amico, zitten wij al bckaanst virtig j<ircn
mee malkaar opgescheept, en toch
da's privec!
Maar 'k zou weer van m'n chapiter geraken, 'k
Wou alleen maar hebben gereed: de wefkes bepalen
beuren keus op 'n manier, die wij, kearcls nooit
heelegaar peilen kunnen.
In mijn geval zelfs nog nie, waar 't mijn eigen
nog wel betreft
Maar, alles bij mekaar: Mieneke had al heur
soortgenooten verslagen.
In zooverre had gezegevierd heuren trots!
En 'k heb altij gelcufd, dat hieraan dieën ouwen
deurwèèrdcr zijn „overwinning" te wijten had!
Mieneke zal zoowa-d-'n jaar of tien getrouwd ge
wist zijn, as ik bij deurwèèrdcr Jochems moest zijn,
veur 'n affairekc dat op zegel gesteld moest wor-
ren, mee allen embras van dien.
'k Was zeivers of Al wa jaren getrouwd, boerde
gèèf veur m'n eigen op vaders hof en Trui spulde
n-er baas over de kinders, die we al hadden, dc
bceste>n en de meiden.
As ik aan de deur van Jochcms kwam en eerst 't
huis 's opnam, 't was in den mergen, dan /.ag
ik boven, 't gezicht van Mienckes in 'n spionnoke.
As ik belde, dcc ze zeivers open. Ze stond boven
aan den trap, en riep, veur ik nog wa gezeed had.
„kom boven, Dré, kom boven!"
'k Was 'n bietje in dc wèèr; waarom, zou 'k nie
kunnen zeggen.
„Ja. Gèren. Goeicnmorgen. Eh Mevrouw
Hm! 'k Zou oewen man motten spreken, veur za
ken. Ja. Is ie thuis?"
Onderwijle was ik boven gekomen. En as ik tcu
genover Miencke stond, dan sodcmearci, wa was
ze opgeknapt. Ze, ze, ja, was 'n schoon wijf gewor-
ren! Werendigï Ik zag aan heur bruine oogen, die
piekende oogen, die nooit stil stonden, da zc
mijn gedachte snapte.
'k Zat or mee in t wèèrgarcn. Sodetjuu. 't Was 'n
parmantig, deftig en knap frummes geworren, da
lillijke „rosse Mieneke, d'n jongensgek".
As mc zoo efkens tcugenover malkaren gestaan
hadden, ik 'n bietje in verwondering, zij met wa
blijen trots, dan gaf zc mc 'n haand.
Maar ja, was ik nou zoo achterdochtig? Zag ik
ieveraans iets in, da nie goed was?
Zóó had ik nooit 'n haand gehad van 'n vrouws
persoon. As 'n veugcltje onder moeders vleugels,
zoo „kroelde" heur haand zacht, dringend en lank-
zaam in de mijne.
„Hoe ga-g-et mee jou, Dré?"
(Hoe kom ik van da-d-handje af, docht ik).
„Goed, goed. Jaja, thuis ok alles goed, oh
mevr
„Niks! Micn, horre!" Ze kneep m'n haand vaster.
'k Moést. „Mien," zee ik en 'k nam eindelijk mijnen
klavier terug.
„Kom binnen! Hij hec bezoek. Hij hee altij bezoek."
Toen lachte ze. In d'r oogen stond: „ge begrept me!"
Maar ik. ik begreep niks. Zoo dcc ik tenminste.
„Kommeke koffie. Dré?"
„Duurt 't lang?" 'k Wees met m'n oogen naar dc
kamer waar Jochems bezoek had.
„Weet ik veul?" zee Mien onverschillig.
Ze belde 't dienstbodeke.
Kommandeerde„koffiezetten".
't Dienstbode flusterdc: „ja mevrouw".
Gebeurd was er niks. Toch haatte-n-ik Mieneke
nouw!
„(iaat hier zitten. Dré, in dit hockskc."
Ik verdween in 'nen stoel die zoo diep was, da'k er
haast in verzoop.
„Dan gaai ik hier zitten," zee Mien: „da's gezel
lig." Met 'nen krachtigcn draai sleurde ze 'nen ann-
deren stoel dicht hij me, bukte daarbij en
neeë, zoo liep Trui nooit gekleed.
Zc zat nog zekers 'nen meter van me af en toch
toch had ik 't gevoel of ze veul, veul dichterbije
was.
„Hebben juilie gin kinders. Mien?"
„Een," zee ze. „Hij zou en hij moest kinderen
hebben, 't Is er hij één gebleven." Ze knijte 'n ogske.
„Da's wellokes."
„Is 't op school?"
„Kostschool."
„Bij ons sta-g-et vierde schipke op stapel."
„Zoozoo, dan bedde gij 'n goei wijf, Dré," spotte ze.
„Zijde gij nie goed veur Jochems?"
„Hij hee gin klagen dunkt me. Vijf en twintig ja
ren verschil! It 's nog nie genogt?"
Amico, alles daanste veur m'n oogen. En sode-
mearcl, dieën stoel. As ik daar alvast maar uit was.
Maar 'k moest nog aan den koffie. As da ding in
die, kolken nou maar opschoot. Vergiinmen!
As ik eindelijk bij Jochems op 't kantoor kwam,
dan was ik inwendig beschaamd. Beschaamd over
iets. wa 'k nie uit mekaar kon zetten. Daar was
toch niks gebeurd! En toch! Toch voelde-n-ik m'n
eigen onplezierig teugenover dieën ouwen mensch,
achter dieën grooten lessenèèr. 't Was. of ik stie-
kum in z'n zakken had geloerd, 'k Wist te veul van
donzen wildvreemden inensch; dé was 't. Ik kende
z'n grootc verdriet, dat ie me misschien veur gin
geld van de wcarcld zou hebben toevertrouwd.
*k Voelde me oneerlijk in zijn oogen, die mat
blonken achter de spiegelende hrllleglazen.
'n Groot, prachtig portret van z'n kindeke stond
op zijnen bureau, naast den inktpot. Op de schouw
stond 't kindeke weer, gezeten op Jochem's knie.
Aan Jochcms zijnen horlogeketting hing 'n me
daillon met 't kindeke. Z'n dasspeld was 'n melk
tandje van 't kindeke. gevat in gouwen montuur.
Da's zekers oew dochterke. menier Jochems?" zee
ik.
Hij knikte. Lachte.
„Schoone meid, horre!"
„En of!" zee t-ie. „Maar ge mot ze nóu zien! Dit
is alweer 'n half jaar gclejen. Kek, zoo ziet zc 'r
nouw uit." Toen pakte n-ie naar zijnen binnenzak.
'Nen portefeuille mee wel twintig portretjes van z'n
kindeke.
Hij lachte 'n bietje verlegen. „Ja, ik fotografeer
zclvers," exeuseerde-n-ic z'n eigen. „Kek, ditte heb
ik vleejen week van d'r gemokt, op dc kostschool.
Zoo is ze nouw! Wa d 'n meid, oe?"
Zoo zaten we al 'n haalf uurkc te praten, met wel
vijf en-twintig portretjes op den bureau, as Mien
binnenkwam.
„Zoo hebben jullie niks aanders te doen, dan
portretjes te bekijken?"
Jochems scherlde tic kartonnekes vlug, inaar voor
zichtig bij mekaar en borg ze weer weg. „Koffie?"
vroeg ze.
„Graag, vrouw. Maar nie zoo sterk, asteblieft."
„Ge neem 't maar, lijk 't valt," zoo Mien: „Ge zijt
as ouwen vrijgezel te veul verwend!"
„Zeg, Dré," zei Mieneke toen teugen mij: „ik wou
oc eigenlijk gevraagd hebben om eiken dag lanks
te komen mee oewen groentcmvagcl."
Weer i>riemden die bruine oogskes in m'n ziele-
ment. da'k er afijn!
„Kan", zee ik.
En onwillekeurig vlogen in'n oogen naar Jochems,
net of ik weer wa gedaan had, ten nadccle van
hum.
„Welja, da's leuk", zee Jochems. „'Nen ouwen
srhoolvrind van m'n vrouw as leverancier, da's aar
dig!
En eh volgende week, Dré dan is ons
L A N G E N D IJ K
OUDKARSPEL.
In ile gehouden vergadering van de afdeeling der
S.D.A.P. werd een zoo goed als geheel nieuw bestuur
gekozen. Dit bestaat thans uit de volgende leden:
Voorzitter II. Bakker, secretaris de heer A. Jonker,
penningmeester A. Rijkchocr, 2c penningmeester A.
Kramer, terwijl verder als bestuursleden zitting heb
ben Mej. Paarlhcrg—Hartland, Jb. Buttcr en J.
Maakal.
NOORDSCHARWOUDE.
Bij de in de Burg gehouden verkooping werd het
woonhuis, niet erf en schuur, bchoorende tot do na
latenschap van wijlen do lieer K. Schuijt Sr. gekocht
door den heer I'. Kooij, Oudkarspel, voor f 3030: 30
snees bouwland bracht f 27 per snees op. Kooper de
heer D. Kansen alhier.
Een aandeel van dc N.V. Spoorlijn Noordsrharwou-
de Station-Dorp, groot f 500, bracht f IK) op. Een ron-
teloozc obligatie van de r.k. school, ook groot f 500,
werd verkocht voor f 130.
Naar wij vernemen, zal deze gemeente een bedrijf
rijker worden, n.1. een garage en autoverhuur-in
richting. Dit bedrijf wordt gevestigd in een aan dc
Handelskade staand pakhuis van den heer C. Kee-
man. Deze nieuwe zaak wordt opgericht door de
hceren Joh. Mol en Jn. Blom, thans monteurs hij de
H.A.B.O.
Onze vroegere plaatsgenoot, de heer A. de Geus is
op liet Woensdag gehouden machinistenexamen ge
slaagd voor het examen voor 2e machinist ter Koop
vaardij.
De ijscluh „Nut en Vermaak" hield Donderdag
avond een alg. ledenvergadering in Concordia alhier.
De opkomst was niet groot.
Voorzitter de heer T. Kostelijk opende met eenigc
woorden van welkom, waarna dc secretaris, de heer
J. Heidsma de notulen voorlas, welke onveranderd
werden goedgekeurd en vastgesteld.
Van den nieuw opgerichte» ijsbond was een schrij
ven ingekomen, om een paar afgevaardigden ter
vergadering tc zenden.
De Voorzitter gevoelde er niet veel voor. Spr.
heeft dc gedachte, «lat het de bedoeling is den ijs-
hond Holands Noonlerkwartier een hak te zetten.
Spr. zag het nut niet in van den nieuwen hond.
l)e heer K. Boot zeide, dat men met de omstandig
heden rekening moet houden. Men moet rekening
houden met do sensatie.
Dc Voorzitter keurde tenslotte af dat dc heer Rijs
Nelleke thuis mee vacantie, dan kunde ze zeivers
zien!"
„Da doe 'k"l zee ik. „Ja, Micn, ik koom in 't ver
volg lanks, horre!"
Jochems kreeg gin koffie.
Ok nie na 't haalf uur, toen we klaar waren mee
de zaken.
Virtien dagen later zee Mien: ,,'t gaat nie goed
mee Jochems, Dré. 'k Denk dat ie doodgaat."
'k Schrok.
„Hij lopt al naar de zestig," zee ze of ze bedoelde;
hij hec zijnen tijd g'ad.
„Hoe oud is ie dan precies?"
„Volgende maand wordt ie vijfenvijftig."
Ik begreep
Vandnag, amico, is Rosse Mieneke de vijftig wijd
gepasseerd.
Jochems is in dc tachtig.
Onzenliovcnhecr straft soms op 'n eigenaardige
manier!
Mieneke hec heuren ouwen Jochems steuvig inge
haald.
Miencke zit in 'nen stoel, waar 'n potje ingemaakt
is. Ze hee 'nen ataque gehad, 'n broertc. Idioot zit
ze veur de ramen. Dezelfde ramen, waar zc jaren-
laank troonde met 'n gepoeierd gezicht en 'n sigretje
in heur vingers.
Jochems doet eiken dag z'n waandelingskc. Gaat'
ie naar z'n Nelleke, da getrouwd is met 'nen advo
caat. Jorhem's trots! 't Trotschc Miencke?
Ochèrm.
'k Hel» mee heur te doen.
Trui zee: „net goed."
Die wefkes...!
Aarig goedje, 'k Zal er oe nog 'n paar beschrijven.
Maar „Moeke" van vlcjen week en Rosse Micn van
vandaag, 't is wel veul verschil.
'k Schei er maar af, nog peinzend aan Mienekes
witten bruidssluier, waarmee ze 't heclc durp d'oogcn
uitstak...
Jah!
Veul groenten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen toet a voe,
DRé.
op de gehouden districtsvergadering van den IJ.H.N,
niets van dc plannen van den nieuwen bond heeft
gezegd.
Hierna kwamen de hecren Margadant en Clocclc
van den ijsbond Hollands Noorderkwartier ter ver
gadering, die door den Voorzitter welkom werden
gcheeten.
Het voorstel tot afscheiding van den IJ.H.N. werd
hierna behandeld.
De Voorzitter deelde liet standpunt van het be
stuur mode. De hoofdzaak is de financieele bezwa
ren. De leden betalen f 1.00 per jaar, waarvan f 0.80
aan de Volharding wordt afgedragen voor vrijen toe
gang op hei Waardje. Het belang van het toeren per
schaats is thans niet meer zoo groot. Het kost de
vereen, f 30 minstens. Van het overschot moet men
dan nog huishouden.
De heer Margadant vond. dat men met afscheiding
niets zou bereiken. Alle ijscluhs hebben met finan
cieele bezwaren te kninnen. Er zijn wel afd. voor het
principe van den IJ.H.N. Door dc slechte winters
heeft men met geringe kasmiddelen te kampen. Spr.
wees op het nut dnt de ijswegen worden onderhou
den. Als het om financieele redenen is, kan men dan
niet eens met het Hoofdbestuur in overleg treden?
Spr. wees ook nog op het nut van de nieuwe ver
zekering.
De penningmeester van de vereeniging, de heer
K. Zeeman, vond het voordeel van den IJ.H.N. nihil.
Wij kunnen onze leden door de aansluiting hij Vol
harding iets bieden, dat geen andere vereen, kan.
Voor het toeren per schaats is geen belangstelling.
De heer Margandant verdedigde het nut van den
IJ.H.N'. Dc omstandigheden kunnen zich toch wijzi
gen.
De heer Zeeman zeide dat maar een paar kaarten
worden uitgereikt. Spr. hetwijfelde de bestaansmo
gelijkheid van den IJ.H.N.
Dc heer Cloeck wees er op, dat, in verband met
een geuit bezwaar van de onkosten, de baanvegers
zeer waarschijnlijk met steun van dc overheid zul
len kunnen worden aangesteld. Dat is door den
IJ.II.N. hij den Minister al bijna verkregen.
Spr. geloofde, dat er met hei II.B. wel te praten zal
zijn, daar de vereen, twee hanen heeft en minder
geld heeft ontvangen voor den IJ.H.N. Het is een
zeer bijzonder geval. Spr. drong er op aan, dat de
ronde kaarten worden uitgereikt.
De heer K. Zeeman maakte zich sterk, dat als de
ijscluh afging van den IJ.H.N., men geen leden zou
verliezen. Als men echter het contract met Volhar
ding verbrak, zou men er geen overhouden.
De heer Cloeck: Dat heb ik ook niet gezegd. Spr.
wees er op, dat de verzekering iedereen vrij staat. Do
voordeeion van de door den I J.H.N. te houden korte-
liaanwedstrijden zijn voor dc ijsclub. In Oudkarspel
is dat niet liet geval. De leden van Nut en Vermaak!
en de wedstrijden spekken dc kas van Volharding.
De Voorzitter zeide, dat hij sterk ijs het toerisme
toeneemt.
waard is... en zelfs de menschcn, die het meest van
je houden, kunnen den prijs daarvoor niet voor je
Itotalen. Liefde kan bijna al het andere doen inaar
dat niet. We moeten onze eigen levensschuldcn in
lossen."
Hij gaf niet dadelijk antwoord, maar bleef haar
zitten aanstaren, want ze keek niet langer naar
hem, maar naar een verre droomtoekomst. I)e gloed
\un het vuur werd weerkaatst op haar gezichtje,
haar oogen stonden raadselachtig en er lag een vast
beraden trek om haar hartstochtelijk mondje. Voor
het eerst ontdekte I.ionel in haar eenige gelijkenis
met David. Een lijn om haar mond, een eigenaar
dige houding, en nog een paar moeilijk te zeggen,
maar toch duidelijk waarneembare dingen, die ze
gemeen hadden en hij verlangde naar den vriend,
dien hij de eerste maanden wel niet weer zou zien.
Eensklaps echter kwam zij met een sehok weer tot
het heden terug en wierp een blik op haar pols
horloge.
„Het wordt al laat. We moesten maar weer op
weg gaan."
„Dat geloof ik ook", zej hij met tegenzin, „maar
het was toch wel prettig hier, zoo met z'n tweetjes,
vind je ook niet?"
En toen ze glimlachte, stak hij zijn erin door den
linre en zoo wandelden ze door de pittige Novern-
berlucht naar de wachtende auto.
Hij stopte haar warmpjes in, startte en ze vingen
den terugtocht aan door liet bergachtige landschap,
terwijl rechts van hen de zon vuurrood onderging
achter de heuvelen en een zilt briesje aanwoei van
over de zee, die niet zoo ver weg was.
7e spraken heel weinig onder het naar huis gaan.
Ieder was in zijn eigen gedachten verdiept, maar
toen ze Central Park naderden en op het punt ston-
d n weer in den maalstroom van het stadsverkeer
to vorden opgenomen, keek hij haar even scherp
aan.
„Uitgerust?" vroeg hij en werd beloond door een
g!i"i!ach|e, dat heel haar gezicht)* verhelderde.
..F.cn ondor schenscl geworden!" iulchtc ze stil.
„Je we** niet, wat ie voor gedaan hebt!"
Hij gaf geen "ntwoord, otn d* reden.
,t- --...'-r', hr*»r 00701 het Moed sne'Ier door
ijn aderen deed stroomen en hij was niet voor
bereid op een dcrgclijko aandoening, geestelijk, noch
lichamelijk.
Het roode licht in de verkcerslantaarn vlak voor
hen floepte aan en toen de auto plotseling stilstond,
keek hij nogmaals op haar neer, zooals ze daar
weer, lekker in haar bontjas gedoken dicht tegen
hem aan zat.
„Ja. t Is heerlijk geweest, he?" zei hij alsof hij
sedert hij hij Woods Crossing had gesproken, aan
niets anders had gedacht. „Niemand, dan wij twee
tjes. Ga je nog eens met mc rnee, kleine Suusje?"
Iets in zijn toon bracht een floers voor haar oogen,
maar toch glimlachte ze.
„Ik zou het dolgraag doen," fluisterde ze. „Ik heb
een gevoel, alsof ik vandaag uit een vreeselijkc
nachtmerrie ben ontwaakt en weer teruggebracht in
de wereld, zooals ik die altijd heb gekend. Ik durf de
dingen weer aan. En dat wil heel wat zeggen, weet
jf."
Het licht in de verkcerslantaarn veranderde van
kleur, het Avenueverkeer ging door en pas toen ze
voor huize I.anier stil stonden spraken ze weer.
Moreton stak haar de behulpzame hand toe hij het
uitstappen.
„Zullen we Vrijdag weer een toertje maken?"
vroeg hij. „Morgen moet ik naar een lunch, die
wordt gegeven ter eere van Dr. Vandain, den Fran-
schen hoogte-zon specialist, en daarna een paar zie
kenhuizen met hem bezoeken. Maar als jij Vrijdag
tijd hebt, kunnen we dit uitstapje dan niet eens
herhalen?"
„Ik zou het dolgraag doen maar ik moet Mari-
lvu niet te veel alleen laten. Ze lijkt me niet erg in
orde en moeder praat er over een weekje naar Tan
te Jovce te gaan. Als ze dat doet, zullen we wel mee
moeten."
„Dat is mevrouw van Courtfeldt, Is 't niet die
Tante Joyce van je ik heb haar verleden jaar in
Parijs vaak ontmoet. We zijn tamelijk goede vrien
den. Als je naar haar toe gaat, ga je zeker naar
Westview Head, he?"
„Ja. Oom Jainos mag heelemnal niet In de stad
komen. Volgende week gaan ze naar Florida ze
zouden al eerder gegaan zijn, maar een of andere
znak heeft hen opgebonden moeder wil er nog
heen, voor ze weggaan. Je ziet dus. dat ik voor Vrij
dag nergens zeker van ben. Mag ik je opbellen?"
„Doe dat. Ben je tegen negenen al wakker?"
Ze glimlachte om zijn vraag.
„Dan hen ik ul beneden, of we moeten den vori-
gen avond naar een hal zijn geweest.
„Dan zal ik jc 's morgens opbellen, om eens te
hooren, hoe het met je is, zei hij. Je hebt toch niet
vergeten, dat jo me hcloqfd hebt, mij alles te laten
doen, wat het voor jou ook maar «enigszins ge
makkelijk kan maken? Alles?"
Zo stonden nu voor do deur. De lichten van het
huis schemerden door dc dicht getrokken gordijnen,
want liet begon al donker te worden. Plotseling ont
waakte in hem een eigenaardig gevoel, geen passie
en geen teederheid, maar een vreemde mengeling
van heide. Hij nam alle twee haar handjes in /.ijn
handen, l>oog zich snel naar haar over en kuste
haar op den mond
„Wel te rusten kleine Suusje!" zei hij met hee-
schc stem, en zonder antwoord af te wachten, keerde
hij zich om, liep naar de wachtende auto en reed
zonder links of rechts te zien, weg.
HOOFDSTUK IV.
Mevrouw Lanier was uit en Marilvn ook, deelde
Jowett Suzanne een paar minuten later in ant
woord op haar vraag mede eu dankbaar, dnt ze al
leen was, ging ze naar dc huiskamer, draaide alle
lichten, op de schemerlamp hij den haard na, uit,
gooide haar hoed en mantel op een stoel, liet zich
op een anderen neervallen en verborg haar gloeien
de wangen in haar handen.
Haar polsen hamerden, haar adem ging gejaagd
en onregelmatig. Van louter geluk had ze wel hard
op willen jubelen en alleen de gedachte aan hare
omgeving hield haar hiervan terug. Zo hield zich
voor, dat het belachelijk was, zich door een kus zoo
van de wijs te laten brengen was ze niet vaker
gekust in het vroolijke, onbezorgde leventje, dat ze
tot voor kort geleid had? Ze was geen streng be
waakt negentiende eeuwsch meisje, maar een naoor-
logsch lid van de meest fashionahle jongere gene
ratie van New York Maar tori) was ze nu heele
mnal in de war, hoopte van alles, verbaasde zich
over alles, beefde van geluk, omdat een man haar
gekust had een man, voor haar de eenige man in
heel dc wijde wereld. Vlug, onverwacht als alles in
zijn werk was gegaan, wat hem betrof, zonder een
vooropgesteld plan, zooals ze heel goed wist, besef
te ze toch ook, dat hij even erg er door ontroerd was
als zij, want in dien vluggen, stevigen druk van zijn
lippen op (ie hare, had ze iets heel anders gevoeld,
dan alles, wat ze tot nu toe had ervaren.
Nu ze hier in de rustige kamer zat, waar het ru
moer van de Avenue de stilte eer accentueerde dan
verstoorde, probeerde Suzanne haar zenuwen weer
(■enigszins in .bedwang te krijgen. Maar telkens en
telkens weer mislukte haar dat en het eenige, waar
ze aan denken kon, was de innige kus van More*
ton, en het eigenaardig ontroerde geluid van zijn
stem.
„Wel te rusten, kleine Suusje!"
Ergens sloeg een klok zes uur.
Zc stond op en schold zichzelf een kleine dwaas.
Een kus meer of minder wat beteekende dat? Hij
had meelij mot haar, had haar als kind gekend, wil
de in deze droeve (lagen een beetje lief voor haar
wezen. En omdat ze er heslist op die manier over
wilde denken, begon ze op het laatst werkelijk te ge-
looven. dat ze misschien wel gelijk had, dat, wat ze
zichzelf voorhield, de waarheid was. Dat deed alle
kleur uit haar wangen verdwijnen en haar bloed
stroomde weer kalmer.
Het geluid van een voor het huis stilstaande auto
schudde haar wakker en een paar minuten later
kwam mevrouw Igmier binnen, gevolgd door Mari
lvn, dio zich iu een stoel liet neervallen en hoorbaar
gaapte.
„Hallo, Suzanne. Prettig tochtje gehad?"
„Fijn. 't Was buiten zoo mooi," zei Suzanne korf.
„Je ziet or vermoeid uit, moeder. Wilt u een of an
der gebruiken?"
Mevrouw Lanier schudde haar hoofd.
„Neen. Ik ben naar kamers wezen kijken. In Parlc
Avenue zijn een paar hee! aardige apartementen in
dat nieuwe blok, vlakbij mevrouw Andersen... maar
ik weet nog niet wat ik doe. Nu ik dit huis hier ge
had heb, zal het me in zoo'n apartement absoluut
niet bevallen... Peter Fisch zegt, dat we gauw moe-
tot) hesluiten. Hij heeft een mooi bod gehad."
„Wat voor dit huis?" riep Suzanne uit en me
vrouw Lanier maakte een toestemmend gebaar.
Wordt vervolgd.
