De Brabantsche Brief
RtKOFFjöWEEUN
Phillips Oppenheim
GRATIS
van
ZIJN STIJVE NEK
IN 8 UUR GENEZEN
KLOOSTERBALSEM
leder pak HONIG's VERMICELLI
door
Zaterdag 16 Februari 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9660
DOOR KLOOSTERRALSEM
UI venhout, 12 Februari 1935.
Menier,
't Is beloofd en belofte
maakt schuld. Maar hoe
ik m'n eigen deur de din
ges van deuze week henen
mot schrijven, ollee, da
zal 'ncn toer zijn. Waant
't gaat over den Janus en
dan wit ge 'r alles van,
amico.
Waant den Jaan, of
ficieel: „Adrianus van den
Heuvel, veldwachter van
Ulvcnhout", Janus staat
kollesaal op zijnen ponte-
neur.
En dat zit 'm nie zoo
zeer in den Jaan zeivers, waant van z'n eigen is ie
eigenlijk veul te goeiertrouw. Maar 't zit 'm in zijnen
stiel. In zijn ambacht van gezagspersoon. Daar zitten
twee Janussen in zijnen borstrok. Janus, onzen ka
meraad en Janus 't gezag. En die twee Janussen lig
gen geregeld mee malkaar overhoop, wa veur den
Jaan nouw ok zoo lollig nie ist
Veural nie, omdat den Blaauwe die twee Janen
geregeld teugen malkaar opkoetst! En wel zóó erg,
dat op 't lest den een en Janus teugen den aanderen te
murmereeren staat.
'k Wil er maar mee zeggen: 't kan daar gruwelijk
spoken, binnen Janus zijnen borstrok, as leut en ge
zag malkaar op de vingers staan te kijken.
Janus is dus eigenlijk mee z'n tweeën.
In z'n ziel is ie 'n lits-jumaux en toch ok weer
'ncn „twijfelèèr".
Wij zijn dat allemaal, amico!
Maar as ge deuze tijen gezag uitoefent, al is
't dan maar mee éénen verroesten sabel Janus zij
nen gootsteen lijdt veul aan verstoppings, ik zeg:
as ge deuze tijen gezag uitoefent veur oewen bottram,
dan kan 't daar-binnenin wel 's spoken.
Afijn, 'k Hoef werendig gin amparte studie van
den Jaan z'n zielement te geven; as ge al tij m'n brie
ven goed gelezen hebt, dan zult ge den Jaan bekaanst
net zoo goed kennen, as ik. Misschient nog beter, dan
ik. Waant 'k heb er dikkels over verwonderd gestaan,
hoe lezers veul meer uit oew geschrijf weten te ha
len, dan da 'k er zei vers docht ingelegen te hebben...!
Wa gin nuuwke is!
Ziet alleen maar 's naar den schoonsten, wijsten
boek, die ooit geschreven wier: Het Boek der Boe
ken, waarvcur de stof wier ingegeven door Onzenlie-
venheer Zeivers
Twintig eeuwen laank wordt daar in al gestudeerd,
wa fout is, naar mijn gedacht.
As ik dorst heb, drink ik! Dan gaai ik nie over
den beker water zitten piekeren mee 'n vergrootglas.
Waant dan zou ik op den duur 't water nie meer
lusten, en vergaan van dorst.
Ik zeg: twintig eeuwen laank wordt daar al in den
Bijbel gestudeerd en vandaag zijn er duuzenden Ge-
loovcn en één groot Heidendom.
Maar genogt Ik zouw veul te wijd afdwalen van
mijn chapiterke van deuze week:
Janus zijn geweer!
Daar hebben we heel wa spuls mee g'ad? Ge her
innert oew eigen wel van mijnen vorigen brief, hoe
we Janus mee da kindergewirke op pad gestuurd had-
den.
Na zijnen rumoerigen entree in de „Gouwen", waar
me te proppen zatten, mocht den Jaan, na 'nen kol
lesalen tweestrijd tusschen 'n braandewijntje of 'n
verbaal teugen den Fielp, meekaarten, lijk ge wit.
Op 't end, a's ie wegree, zat da gewirke aan z'n fiets
gebonden, wat ie in den duster nie zien kost.
Thuisgekomen, hij was wa laat, allicht! In de
„Gouwen" zitten we nie veur ons chagrijn, thuis
gekomen dan, had ie de fiets op zijnen erft in 't stal-
leke gegooid, 'n gemeentefiets is gin eigen fiets,
en den aanderen mergen was ie, zonder verder
te speuren, weer naar 't Durpshuis gerejen en had
daar de fiets zoo maar teugen den muur gezet van
'n poortje, ok weer zonder de fiets mee één oogske
te bekijken. De gemeentefiets Ja, zoo zijn we.
Allemaal! Van kinds-af.
Wa kon ons vroeger 'n mooi schoolgebouw bote
ren? 'n Nuuwe lei? Ja, 1 naauwelijks 'nen splinter-
nuuwen meester!
Ja, één dingkse. De goudvischkes in de kom wa
ter, op den raamdurpel. Daar hadderi me plazier
in. Die gaven me stiekum (te veul) eten, zooda ze
geregeld na drie maanden uit d'r gouwen schubbe-
kens berstten.
Maar veur de rest
Zoo is 't mee dienstzaken.
Groote, luchtige luxe kantoorgebouwen mee mar
meren trappen, gebeeldhouwde leuningen, gebou
wen mee liften, glazen wanden, nikkelen stoeltjes
en al da modern, z.g. hygiënisch, geprul. ocherme,
wa kan 't personeel da weinig boteren. Centrale ver
warming? Liever 'n l^achel, die nagekeken mot wor-
ren opgepokt, en nog 's volgcdaan. Da gift 'n ge
zellig afleidingske. Hoe miserabeler kacheltje, hoe
liever, daar kunde nog 'n bietje van gaan houwen.
Neeë, al die buitengewone en dure dingen, alleen
maar nuttig veur den brouwer en veur de reclame,
daar hee 't personeel, in den grond van z'n hart, 't
zuur aan!
Op zulke dure kantoren en werkplotsen, daar is
veul te nadrukkelijk te bespeuren de vraag van den
baas: „en wordt er hier nou niet buitengewoon voor
jullie gezorgd?"
't Is nie plazierig, zo'n vraag eiken dag van
's mergens tot 's avonds te motten heuren!
Die ouwe kantorkes van vroeger, veural de
krantenkantorkes, amico, da witte gijzelf 't beste
wa waren dtï gezellige, vieze stallekes!
Ge kost daar den rook, uit de steenen pepkes
snijen. 't' Was er 's winters zoo werm, Ja ge snakte
naar lucht en toch as ge 'r op visite kwam
(sjuust, nouw spreek ik van visite. Teugeswoorig
zeggen we: „op conferentie") maar as ge 'r op vi
site kwam, ollee, dan bleeft ge 'r van gezelligheid
plakken. Ge was er dalijk „thuis". Na vijf minuten
pschte ik ok mee 'n boogslce in den kolenbak, dwars
over den jongsten z'nen kop henen en 'n uurke was
niks, as ge dan eenmaal oew pepke gestopt had uit
'n kist tabak van den hoofdredacteur. Ik heb nog
zo'n kantorke gekend, waar 'n kanarieveugeltje was,
As er 'nen nuuwen jongste kwam, dan wier ie
eerst zoo seerjeus meugelijk, ingewijd in de verzur-
ging van den kanarie. En veur de rest, zat 't veu-
geltje de heele week op den chef zijnen kop. 't Kan-
toorjaske van den chef had dan ok altij witte
schouwers. Soms had de chef 'n wit oor. Dan moest
den jongste da-d-oor schoonmaken mee zijnen
eigen zakdoek. Da stond in zijn ongeschreven in
structies. Die 't nie gèren dee, wier nooit redacteur!
De meester van de zetterij, die dikkels nog
meer knipte dan den Hoofdredacteur, stond ge
lijk met den president-commissaris, ongeveer. Ei
genlijk er boven. Waant den president-commissa
ris kost goed gemist worren en den „meester", daar
kon niemand 'n secondeke buiten.
Ik heb „meesters" gekend, die na d'r pensioen net
zoo trouw bleven komen, as vroeger. Ze wouwen nie
weg, uit die gezellige rookerige kotten en ze
kosten eigenlijk nie gemist worren ok,
Alle kantoorkes waren eigenlijk zoo. 't Verschil
mee 'n krantenkantoor was, dat op 't leste 'nen kof-
fiemeulen aan den muur hin,g waarmee ge telefo-
neeren kost. Da dink ging soms wel drie keeren per
dag, tot ergernis van den kanarie, die wakker wier
as zijnen baas 'm wegzette. Waant telefoneeren mee
'n veugeltje op oewen kop, was onbeleefd!
Sodepin, wa ben 'k deur die fiets van den Jaan
'n end uit m'nen koers gesukkeld.
Ochja, die ouwe herinderingskes. 'k Vind ze zoo
plazierig, amico.
Maar nou genogt horre! Genogt!
As ik verlejen week in 't laand zat groentes
uitdoen veur mijnen wagel, dan leek er ineens
'nen wolk te komen drijven veur 't avondzonneke.
In die wintersche middagen, op den akker, dan is
de stilte zóó rimpelloos, dat er elke beweging of ge
beurtenis vergroot wordt.
As ik opkeek, van dieën langen schaduw op
den grond, keek ik in den kop van den Jaan. 'n
Soortement van 'nen grooten bruinen bol, te herken
nen aan de uniformpet. Aan dieën bol zatten 'n
paar ooren as klaprozen, zoo rood deurlicht van 't
zakkend zonneke.
„Kekkek, d'n Jaan", groette-n-ik.
„Trui zee da g'in den akker zat", groette Janus
terug.
„Nuuws?" vroeg ik, onderwijle de spruitjes va,n
den savoyenstronk plukkend.
„Nuuws? Neeë en ja toch," grommelde-n-ie.
Ik docht, wa-d-is ie stroef en 'k keek 's op.
„Dieën blaauwen schobbenjak toch", zee Janus
toen.
Ik keek weer 's op. Plukte deur. Waant de dagen
zijn nog kort.
Toen grooide-n-ie z'n fiets in 't zaand en pakte
naar z'n pepke.
„Stoppen, Janus?" Ik gaf m'n doos en Janus
stopte.
„Hij is droog, Dré".
D'n blaauwe droog? Ik keek 's op.
„Oewen tabak is droog", zee Janus. „Ge kunt er
oew pijp nie vast mee stoppen!"
„Nie goed, geld verom, Jaan."
Hij stak aan. „Epoe, epoeh, die blaauwe, epoeh
die blaauwe salamander. Epoeh!"
„Ik ben zóó gereed, Jaan. Nog evenkes. Dan gaan
me samen naar de Gouwen Koei en zullen me de
moeilijkheden onder 'n pierenverschrikkerske ef-
kens klèèren."
„Gin poot!" viel Janus uit.
„Eh?"
„Gin poot zet ik meer in de „Gouwen"."
„Eh?"
„Zijde doof?"
„Naar 't schijnt, ja! Gij zet ginnen poot meer in
de „Gouwen Koei"?"
„Van z'n leven nie, nooit nie-meer!"
„Ok nie om afscheid te nemen, Jaan?"
„Da's wa-d-aanders!
(D'n veldwachter verspulde-n-'t weer teugen den
kameraad bij de twee Janussen).
„Nog evenkes dan."
„As ge maar opschiet". Janus snakte-n-al naar de
„Gouwen", sjuust zoo mannelijk afgezworen.
„Eerst dit benneke vol, Jaan. Aanders hè'k mergen
tekort. En „neeë" verkoopen, da verstaamp ik."
,,'k Zal efkes meehelpen", zee Janus.
Na twee minuten: „Zal ik m'nen sabel even van de
fiets pakken, Dré, dan rits ik die dingen zóó van den
stronk."
Waveur jou oew rechterhaand is,amico, is veur
hum zijnen sabel. Hij slacht er konijnen mee, graaft
er putjes mee, hakt er hout mee, draait er schroeven
mee uit-en-in, vischt er dinges mee uit den sloot, enz.,
enz., en nouw wilde-n-ie er groentes mee rooien. M'n
èèrpels steek ik er ok altij mee uit", zoo beval ie
zijnen sabel aan.
Afijn. Zoolaanlc as ie er nie mee hoeft te scher
men, is Janus meester-op-den-degen! Schermen komt
hier nouw eenmaal nooit veur.
't Benneke was rap vol-gesabeld (maar de savoyen
hebben er onder gelejen. Dus nooit meer!) en tien
minuten later ree ik mijnen krui wagel de „Gouwen"
in en Janus gong achterom, laanks den erft.
Ik begreep zijnen meineed.
Hij zou nooit meer in de „Gouwen" komen, „omdat
„den Ouwe" het 'm verbojen had, natuurlijk.
Ik peinsde 't Gewirke?
Ge wit, „het" geweer was in den Raad afgestemd
bij de begrooting en nouw da spulgoedgewirke
aan den Jaan z'n fiets
Zouw ie er mee op 't durpshuis gewiest zijn
Ja, horre!
As' we 'n telleke later teugenover malkaar zatten,
aan ons kaarttafeltje daar zitten nooit aandere
Ulvenhouters aa"h, dan ons club, amico. As ge ooit 's
iemaand aanders aan zou treffen, aan da tafeltje, dan
kunde 'r op rekenen dat 't 'nen vrimde is, as we
daar dan zatten, mee de gloskes tusschen ons in, dan
zee Janus:
„Da gewirke ee?"
„Gewirke?"
„Van lesten Zondag, ja!"
„Eh....?"
„Da guillie aan m'n fiets gebonden hebt!"
„Ooow dattel De moeite wèèrd! 'k Was 't heele
dink al vergeten, Janus. Saanté!"
„Saantjes! Hè, daar wor ik weer mensch van! Da
gewirke, da wist ik nie!"
„Wa nie?"
„Dat da-d-aan m'n fiets hong!"
„Oneeë?"
„Tuurlijk nie. Daar ben 'k 's aanderendaags mee
op 't durpshuis terechte gekomen!"
„Vrek!"
Hij dronk nog 's.
Een stijve nek behoeft Ge
dus niet langer te hebben
9Ik had den geheelen dag door regen-
achtig weer geloopen met een sner-
penden wind. Toen ik s'aoonds thuis
kwam, kon ik mijn hoofd niet meer
bewegen, zoo stijf waren de spieren
van mijn nek. Ik ging vroeg naar bed
maar liet mij tevoren eens stevig wre
ven met Kloosterbalsem, 's Morgens
was ik verrast te bemerken, dat er
van mijn stijve nek niets meer te be
speuren was. De Kloosterbalsem had
mij in een enkelen nacht, of in 8 uur
van m'n heoigt stijve nek af geholpen.
S. Sch. te den H.
AKKERS
ORIGINEEL TER INZAGE
„Geen goud zoo goed"
Onovertroffen bij brand-en snijwonden
Ook ongeëvenaard als wrijfmiddel bty
Rheumatiek, spit en pijnlijke spieren
Schroefdoos 35 ct. Potten62V3 ct. en f 1.04
„Da blaauwe ongeluk, Dré!"
„Waarom nou?"
„Die hee-t-er da rotding aangebonden".
„Wie zee da?"
„Ik?"
„Da zee niks!"
„Da zee alles." Hij sloeg op tafel.
„Nog 's vol laten doen, Jaan?"
„Veuruit dan maai'."
Wij peinsden zoolaank. Ge kost den wekker in 't
buffet heuren tikken.
„Zal ik 'n lichtje maken?" vroeg de vrouw.
„We vinden onzen mond zóó wel", zee Janus rap,
die liever in donker bleef
Toen: „den Ouwe hee 't dink aan m'n fiets zien
zitten."
„En wa zee-t-ie, Jaan?"
„Hij zee. da's politiek, zee-t-ie!"
„Da's geleuf ik z'n stopwoord, Jaan?"
„Kan wel, maar hij zee 't dan toch maar!".
„Mot hij weten", mokte-n-ik uit.
„Jawel, maar hij hee ok gezeed: „de Gouwen Koei,
/ee-t-ie, is 'n soortement van politieke samenscho-
lingsplots."
„Daar heur ik van op, Jaan! Nooit gemorken. En
'k koom hier nouw al 'n virtig jaren, ruim."
„Kan wel, maar ik ben er mee gekuld."
„Waarom?"
„Ik mag hier nie meer komen!"
Ik zweeg, 't Was gelukkig donker genogt om stie
kum te lachen.
„Razend was, ie, Dré!"
„Stomme ellendeling", zee-t-ie teugen me: „ellen-i
dige stommeling, stomme idioot, idioote stomkop,
afijn, te veul om allegaar na te vertellen!"
„En toen?"
„Toen ben 'k weggeloopen, Woeiend!"
„En toen?"
„Toen ben ik weer teruggegaan. Kalm. Hij was ok
kalm geworren. Hij hee mee opdragen om de zaak
te onderzoeken. En dè, zal ik!"
„Hoef nie meer".
„Waarom nie?"
„Ge zee daar straks al, dat de Blauwe den dader
is. Dus
„Jawel, maar 'k mot bewijzen, hebben!"
„Dan gade 't 'm vragen, Janus".
„Haha!" lachte-n-ie minachtend. „Ik kan wel zien,
da gij gin pliesieman zijt. Neeë, Dré, ik zal 'm scha
duwen!"
„Schaduwen?"
bevat ter kennismaking een
HONIG's BOUILLONBLOKJE
26.
„Ik vond het beroerd om een man in zoo'n toe
stand te moeten aanvallen", zei hij tegen Anna,
„maar het moest".
„Waarom niet", antwoordde ze koel. „Het was
onze eenigc kans. Het zou me niet hebben kunnen
schelen als je hem gedood had."
„Ze hebben me deze", ging hij voort, met zijn mooi
gepolijst revolvertje spelend, „toen ik sliep, ontstolen,
leer om leer. Ik denk, dat. onze vrienden voorin voor-
loopig genoeg te doen zullen hebben", zei hij toen de
machine weer overstag ging. „Maar we moeten nog
afrekenen met onzen vriend den bediende."
Hij drukte op de bel. Zijn rechter hand gleed on
der tafel. De bediende slenterde binnen. Hij had een
stomp, Scandinavisch gezicht, een sproetige huid, een
zwaar, log gebouwd lichaam, doch niets dat wees op
spierkracht. Haven wachtte tot hij op een meter
afstand van de tafel was.
„Ik vrees, dat kapitein Esterhaczy niet wel is", zei
hij. „Geef hem nog wat brandy".
De man tikte Esterhaczy op den schouder, deze
kreunde alleen maar.
„Hij is dronken", zei de man onverschillig. „Hij
was eerst half bevroren, toen heeft hij gedronken en
nou is hij dronken. Hij moet maar blijven slapen."
„Heb je whisky?"
„Geen whisky, alleen maar brandy."
„Goed", zei Haven. „Breng me dan straks wat
brandy. Luister nu eens goed naar me. Is mijn Rus
sisch duidelijk genoeg, versta je me?"
„Ik versta u", zei de man, „maar u is mijn baas
niet. U kunt me hier geen bevelen geven. Ik zal u
geven wat er te eten en te drinken is, maar dat is
alles. Ik ben de steward van kapitein Esterhaczy."
„Juist", zei Haven, „ik zou je ook voor geen geld
als bediende willen hebben. Nou luister je? Heb
je een revolver?"
„Neen, als ik er een had, zou ik niet weten hoe
die te gebruiken."
„Ben je nooit onder dienst geweest?"
„Neen, ik ben een Fin. Ik bewerk den grond en
vang visch."
„Goed", zei Haven. „Ik geloof je, maar ik wil ze
ker van mijn zaak zijn, ik wil me even overtuigen.
Til je armen op."
„Mijn armen? Waarom?" vroeg de man.
„Boven je hoofd en gauw wat", beval Haven. „Ik
ga eens onderzoeken of je de waarheid spreekt."
Met een snelle beweging kwam zijn revolver onder
do tafel uit. De bediende hief zijn handen op. Ha
ven keek hem strak in de kleine valsche oogen, die
bijna schuil gingen in dikke vleeschplooien en was op
zijn hoede.
„Ilc vrees, dat ik je hulp zal moeten inroepen",
zei hij tegen Anna. „Ik wou graag, dat je in zijn
jaszakken en borstzakken voelde. Je hoeft niet bang
te zijn ik zal hem door het hart schieten als hij
zich verroert."
Ze stond met een minachtenden uitroep op.
„Hoe durf je denken, dat ik bang zou zijn", riep
ze. „Als ik bang ben, zul je dat in elk geval nooit
merken."
Ze liet haar handen luchtig over het zware lichaam
van den man glijden. Ze gingen naar zijn heupzak
en hij bewoog. Ze trok even en gooide een ouderwet-
sche, doch geladen revolver op tafel. Haven waagde
het nauwelijks er een blik op te slaan, hij hield zijn
revolver steeds op den man gericht.
„Ga verder, als je blieft", verzocht hij. „Hij heeft
gelogen. Zoo'n man is gevaarlijk."
Haar handen doorzochten hem verder. Ze gooide
een gemengde collectie artikelen op tafel. Er waren
twee portretten van vrouwen en van twee kinderen,
die hand in hand stonden en ongelukkig veel op hun
vader leken, een stalen tabaksdoos, een smerige pijp,
een potlood en een geweldig groot knipmes. Ze ging
weer zitten en veegde haar handen met een gebaar
van walging aan haar zakdoek af.
„Ik heb hem van zijn schoenen tot zijn hals gefouil
leerd", zei ze, „hij heeft niets meer."
Haven keek naar de revolver.
„Waarom loog je?" vroeg hij.
„Je liegt altijd tegen je vijanden", was het nor-
sche antwoord. „Ik ben de bediende van Nicolas
Esterhaczy. Als je zijn vijand bent, ben je ook de
mijne."
„Juist", zei Haven, „en ik zie ook in dat het geen
zin heeft om je nog meer dingen te vragen. Ik ga
nu je provisiekamer doorzoeken, wijs me den weg".
De man draaide zich om.
„Zul je niet bang zijn?" vroeg Haven aan Anna.
„Esterhaczy kan niets doen. Je hebt de revolver daar
op tafel, schiet hem neer als hij zich beweegt. Als
een van de twee uit de cockpit komt, roep me dan."
„Waarom blijf je toch maar denken dan ik een
lafaard ben?" vroeg ze boos. „Ga weg en blijf zoolang
weg als je wilt. Ik ben volmaakt veilig hier."
De beide mannen gingen achter elkaar naar de
pantry en de andere kamertjes achterin het lucht
schip. Een zorgvuldig onderzoek leverde geen resul
taten op. In een klein hokje, waar Esterhaczy den
nacht scheen te hebben doorgebracht, vond hij ech
ter wat hij zocht Esterhaczy's afgedankte revolver
onder diens kussen. Hij stak haar in zijn zak, toen
legde hij zijn hand op den schouder van den be
diende en zei streng:
„Hoe heet je?"
„Stensson", was het antwoord. „Olav Stensson. Ik
kom uit het noorden. Ik begrijp niets van wat hier
gebeurt".
„Er zal je niets overkomen, zoolang je je als een
verstandig man gedraagt", verzekerde Haven. „Dit is
geen gevecht tusschen bedienden, het is een gevecht
tusschen mijzelf, Nicolas Esterhaczy en kolonel Pa-
tinsky. Je kunt er niets mee winnen door je er mee te
bemoeien. Als je het doet, zal ik je een kogel in je
vetten buik jagen en dan is het met je gedaan".
De man begon te huilen. Echte tranen stroomden
langs zijn wangen.
„Ik wil niet vechten", hemde hij!" Ik wil niets
dan terug gaan naar Finland en mijn vrouw en kin
deren terug zien. Ze hebben me gezegd, dat er hier
veel geld was te verdienen door den oorlog en we wa
ren arm, omdat er geen handel in visch was."
„Aan het eind van de reis zul je genoeg geld krij
gen om naar je vrouw en kinderen terug te keeren",
beloofde Haven. „Je kunt het maar op een manier
verdienen. Dien eten op als dat gevraagd wordt,
schenk wijn in, doe je werk, maar bemoei je er niet
mee als er gevochten wordt."
Stensson sloeg een kruis.
„Ik zal togen niemand in dat vliegtuig mijn hand
opheffen", zwoer hij.
„Verdraaid als die kerel geen filosoof is." mompelde
Haven toen hij naar de kajuit terugkeerde.
Daar vond hij den toestand veranderd. Door den
storm was het onnatuurlijk vroeg schemerig gewor
den, hoewel het nauwelijks vier uur was. Anna
Kastcllane had de eenige electrische lamp opgedraaid
en in haar licht kon Haven zien, dat Esterhaczy zoo
ver hersteld was, dat hij weer rechtop kon zitten. Hij
had ook gepraat en Haven hoorde zijn laatste woor
den nog:
„U zult worden neer gezet in welk land u wenscht."
„U kunt Tnij zeker niet mee laten gaan? vroeg
Haven, toen hij binnen kwam.
Esterhaczy keek hem aan en als blikken konden
dooden, zou Haven er geweest zijn.
„Met jou is het wat anders", antwoordde hij. „Do
politie uit Warschau en de autoriteiten die nog in
Petrograd zijn overgebleven, zoeken je om dezelfde
reden. Je bent een dief."
Haven stond in het midden van de kajuit, zijn
voeten stevig geplant op den bewegenden vloer. Hij
was zoo gaan staan dat hij, als het noodig was, de
stand boven zijn hoofd kon grijpen.
„Nicolas Esterhaczy", zei hij, „waarom maak je me
zoo boos? Je leven was een paar minuten geleden
in mijn handen en is het nu weer. Ik heb er het
land aan om zittend wild neer te schieten, maar ik
weet, dat het ter wille van deze jonge dame en ter
wille van mijzelf en anderen mijn plicht is je in
dien stoel dood te schieten. Ik zal dan alleen nog
maar met Patinsky af te rekenen hebben. Waarom
zou ik een vijand laten leven als hij het me zoo
moeilijk maakt?"
Esterhaczy was geen dapper man, doch hij deed
brutaal.
„Het schijnt werkelijk, dat ik aan je genade ben over
geleverd. Ik zie niet in wat je met moord 'winnen
kunt. Je zoudt. iedereen in het vliegtuig moeten ver
moorden als je kans wilde hebben hier uit te ko-
ymen. Ik geloof niet, dat zelfs Anna Kastellane dat
zou goedkeuren."
Ze liet de revolver, die ze stevig op hem gericht
had gehouden, zakken.
