Op de eeuwige vlucht.
Phillips Oppenheim
UWEELEN
GRATIS
SCHAGER
COURANT
W door
De „Dame in rood", de vrouw,
die Dillinger verried.
te Alkmaar.
MAARTSCHE OCHTEND.
DE 200STE DREIGBRIEF.
H-t loven van een Oostenrijksche dorpsschoonheid.
SAN FRANCISCO, Maart 1935.
De „Dame in rood", Anna Sage, die den
Amerikaanschen bandiet Dillinger in 'n
klein bioscoopje in"een voorstad van
Chicago aan de politie overleverde, heeft
tóch om uitbetaling van de 15.000 dollar
belooning gevraagd, die zij eerst tcrwille
van een anderen prijs had afgeslagen...
„Maak mij leelijk
„Maar miss... hoe heet U toch ook weer... miss
Duddy! U bent immers jong en mooi. Het is niet
in mijn eigen belang, als ik het zeg maar toch
raad ik U ten sterkste af, Uw gezicht te laten ver
anderen. Voor Uw man is dat natuurlijk iets an
ders..."
„Neen, maar ik sta er op, dat U het tóch doet!
Verandert U mij zooveel mogelijk. Maak mij leelijk,
maar geef mij weer een beetje rust., rust!"
Met, deze woorden overhandigde zij de schoon
heidsspecialiste een brief van de politie te Chicago,
waaruit bleek, dat er geen bezwaar van deze zijde
bestond tegen een ingrijpende verandering in haar
gelaatstrekken.
Er werden dus twee pelaatsoperaties uitgevoerd,
waardoor twee gezichten voor altijd ten doode wa
ren opgeschreven en in de plaats daarvan twee nieu
we werden geschapen!
Aan Anna Sage alias mrs. Duddy
Het was vrijwel een onmogelijkheid de beide men-
schen van vroeger thans nog te herkennen uit deze
nieuwe gezichten. En toch kwam eenige dagen nó.
deze operatie bij Anna Sage een brief binnen, met
het adres: „Anna Sage, alias Mrs. Duddy."
„Wij hebben," aldus luidde het schrijven, „jou en
je John tóch herkend! Do verandering van je uiter
lijk helpt je niets! We zullen je spoedig te pakken
nemen. Daar kun je van op aan! Wellicht reeds
zéér spoedig!"
Dat was precies de tweehonderste bedreiging, die
Anna Sage sedert dien noodlottigen dag ontving,
toen zij...
Wel de heele wereld heeft immers over haar
gesproken en geschreven: de Anna Sage met het
veranderde gezicht thans Mrs. Duddy is nie
mand anders, dan de „Dame in rood" ongetwij
feld een van de bekendste vrouwelijke avonturiers
van de wereld!
Avonturierster niet in de eerste plaats als „Da
me in rood", maar ook reeds vroeger gedurende
haar langen levensloop, meestal op het/hellende pad
der misdaad.
Van boerenmeisje tot cocaïne-smokkelaarster.
In Roemenië in een armoedig, klein dorpje bij dé
IJzeren Poort, kwam Anna Sage ter wereld. Als een
klein, schreeuwend bundeltje maakte zij de groote
reis over den oceaan. In do benauwde lucht van een
gaarkeuken voor marktkooplieden te Chicago groei
de zij op tot een buitengewoon mooi meisje!
Zij wist zich te verheffen boven het „milieu", waar
in zij eerst geleefd had; zij werd een „elegante da
me", die de bekendste mannen van Chicago onder
haar vrienden rokende...
Toen begon zij bedwelmende middelen te smokke
len en weldra stal zij de portefeuilles, de dikke
portefeuilles van de groote en kleine dollarkoningen
van deze stad...
Tusschen meisjeshandel en juweelenroof.
Toen het té gevaarlijk werd, verliet zij Chicago,
ging naar New York, dan naar Washington en han
delde hier onder de oogen der autoriteiten met meis
jes en gestolen juweclen.
In een twintigtal aanplakbiljetten stond tenslotte
haar naam vermeld, als „gezocht door de politie".
Inmiddels was zij getrouwd met een ouden tucht
huisklant. Zij konden nooit ergens lang blijven. En
pas toen zij in Indiana met twee duistere lokalitei
ten genoeg verdiend hadden om in Chicago een
ambtenaar om te koopen, waagden zij het weer
naar die stad terug te kecren!
„The Jungle", noemden zij hun lokaal in de Lin-
coln-Avenue. In werkelijkheid kon men in dit lokaal
dan ook de ergste roofdieren van Chicago vinden!
Zij allen, die de laatste maanden als staatsvijanden
no. 1—5 door de politie gedood werden, waren klant
bij haar.
Terug naar Roemenië
Ook de beruchte Dillinger kwam bij nacht en ne
vel, door een achteringang, naar Anna Sage. Hij
kwam zelfs nog, toen er reeds 15.000 dollar als prijs
op zijn hoofd stonden. Hij lachte over de roode aan
plakbiljetten op alle straathoeken!
Maar Anna's oogen lachten niet. Haar hersens
verwerkten een plan! Haar man bevond zich reeds
een maand in arrest. Wegens een onaangenaam
zaakje... iets met cocaïne... Als hij eruit kwam, zou
den zij gedeporteerd worden. „Terug naar hun va
derland", luidde het vonnis. Wót zou Anna Sage
in het Roemeensche dorpje bij de IJzeren poort moe
ten beginnen?
Maar als zij nu eens... Zij dacht aan Dillinger. En
toen ging zij naar de politie en deed een voorstel.
De zakdoek.
De rest is bekend; hoe Anna Sage in haar roode
costuum met Dillinger naar de bioscoop ging, hoe
zij haar zakdoek uit de zak nam en een stofje van
zijn jas veegde, hoe zij in het gedrang verdween,
toen Dillinger onder 27 kogels neerviel... En als
prijs voor haar aandeel: vrijlating van haar- man,
het schrappen van alle oude „zaakjes" terugtrekking
van het deportatie-vonnis, ongehinderde uittocht uit
Chicago.
Thans na de 200ste dreigbrief zou Anna Sage
liever de 15000 dollar hebben en een goeden pas
voor de reis naar Roemenië op den koop toe! Maar
de autoriteiten maken thans niet meer veel omslag
met haar...!
De „wrekers" van Dillinger zullen haar op zeke
ren dag tóch te pakken krijgen. Zij en haar John
al gaan zij thans met andere gezichten door de
wereld en al houden zij zich op de stilste, afgele-
genste plekjes van de Californische kust verborgen...
zij zullen ééns Dillinger volgen. Rust zullen zij nooit
vinden. Anna Sage is op de eeuwige vlucht...
MEERVOUDIGE STRAFKAMER.
ZITTING VAN DINSDAG 19 MAART.
WEDEROM HET BERUCHTE ARTIKEL 218 BIS.
Achtereenvolgens stonden met gesloten deuren te
recht de 72-iarige particulier Joh. H. en de 34-jarige
kruidenier Leonardns Christianus Josephus de W„
beiden te Egmond-Binnen en thnns in voorarrest.
Aan hen was ten laste gelegd het zedenmisdrijf
art. 218 bis: het plegen van niet nader aan te dui
den handelingen met minderjarige personen van
het zelfde geslacht.
Eïsch: voorwaardelijk ter beschikking der re
geering gesteld tegen den ouden Jan H. Mr. Dwars
uit Hoorn, verdediger, kon zich volkomen met de
zen milden eisch vereenigen.
Wat den kruidenier betrof, tegen hem werd ge
vorderd 10 maanden gev., wrarvan 6 voorw. met 3
proefjaren. Verdediger was mr. Herman Schol ten.
I
Den Helder.
DE AVONTUREN VAN EEN BAKFIETS.
De 35-iarige koonman, in dit goval bloemenventer,
Jac. de Groot, voorheen ingezetene van het lommer
rijke Bergen en thans burger van de gepantserde
jutterstad Den Helder, kan gevoegelijk worden in
gedeeld bij het groote leger bezitlooze scharrelaars,
dat helaas ieder iaar meer in sterkte toeneemt.
Toen hij nog behoorde tot de Bergenaren. die
wijlen Mevr. v. ReenenVölter zoo vol toewijding
laat kweelen over hun dornie klein, daar aan der
duinen rand gelegen, had hij meer prozaïsch een
bakfiets gehuurd van den wagenmaker Feld. tegen
den civie.len huurprijs van 2 gulden per week. Aan
vankelijk werd deze huur betaald, doch weldra be
gon Jaeob te slabakken, als gevolg van de schrale
opbrengst der bloemennegotie en was hij verplicht
den heer Feld met beloften te paaien, die hij op den
duur toch niet meer kon nakomem
Op 4 Januari was Jacob geheel aan, den grond.
Hij had zóowat geen cent verdiend en wist alsnu
den dikken volkslogementhouder Andnes M. te Den
Helder, 'n gewezen zeerob, te bewegen zijn bakfiets
in pand te nemen voor 'n leening van 5 rijksdaal
ders. Andries zou de bakfiets eenige dagen in bezit
houden, doch wanneer Jacob in dien tijd de geleen
de som niet had terugbetaald, plus f5 provisie voor
hef risico, dan verkocht de hotellier de fiets. En zoo
gebeurde bet. De beer M. verkocht, na vooraf advies
van de politie te hebben ingewonnen, bet voertuig
aan den brugwachter M voor f25, alsmede een
vulkachel en een handkar, alles totaal ter waarde
van f55.
Maar de heer Feld, die geen spoor meer van zijn
bakfiets terug zag, nam daarmede geen genoegen, in
gezelschap van den agent der bak fietsen fabriek
Posthumus ging hij persoonlijk op recherche in Den
Helder waren de heeren, na lang zwerven langs Hel-
der's eindelooze grachten, eindelijk zoo gelukkig om
bij den logementhouder aan te landen, die na ge
houden conferentie op de bovenverdieping van het
hotel zou zorgen, dat de kar weer terug en in het
bezit van den beer Feld kwam. Dit gebeurde echter
niet en het gevolg was, dat de justitie in de. zaak
werd gemengd en heden de heer Jac. de Gr. terecht
stond wegens verduistering en de hotelhouder dito
als verdacht van heling.
De verdachte de Gr., wiens advocaat, mr. .Tudell
uit Bergen, niet was komen opdagen, waarin hij
geen ongelijk had, want het bleek dat zijn cliënt
accoord ging om zonder verdediging de behandeling
voort te doen zetten, beweerde dat bii de bakfiets
bad beleend, onder de hierboven omschreven con
dities, doch de heer Andries M.. juridisch bijgestaan
door mr. A. Prins, verklaarde daarentegen, de bak
fiets te hebben gekocht voor f 12.50, waarbij was
bedongen, dat hij de fiets nog eenige dagen zou be
schikbaar houden voor het geval dat de verkooper
de fiets nog wilde terug koopen.
Toen echter de Gr. deze voorwaarde niet nakwam,
verkocht de logementhouder de fiets aan den brug
wachter, na vooraf inlichtingen te hebben ingewon
nen of hij daar ook kwaad mee kon.
In het nadeel van de Gr. werd echter uitgespeeld,
dat hij een naambord van den verhuurder van de
kar bad afgesloopt, terwijl hij voorts in 1927 te Alk
maar ook al eens voorwaardelijk was veroordeeld
wegens verduistering.
Tegen hem vorderde de Officier dan ook 2 maan
den gevangenisstraf.
Wat den logementhouder betrof, ook hem achtte
de Officier schuldig, want toen de getuigen Feld en
Posthumus hem hadden bezocht en hij hoorde dat
het ging over de bakfiets, bad hij uitgeroepen: O,
God. daar heb ie 't al, waaruit bleek dat het met
dien handel niet geheel in orde was geweest. De
Officier vorderde dan ook in dit geval twee maan
den gev.
Mr. Prins gaf evenwel blijk, een andere meening
te zijn toegedaan. Het was absoluut „luce clarius"
Wie zich vanaf heden
op de
abonneert, ontvangt alle
in de maand Maart
verschijnende nummers
niet naar voren gekomen, dat zijn cliënt niet 'te*
goeder trouw zou zijn geweest en stond het aller
minst vast, dat de fiets door misdrijf was verkre
gen op het moment, dat de transactie, die geheel het
karakter droeg van 'n koop, met terugkoop en dus
van civielrechterlijke constructie was, werd aange
gaan. Immers, de verdachte de Gr., gebruikte de
bakfiets in weekhuur en was dus volkomen vrij er
als heer en meester over te beschikken. Voorts wees
pleiter er op, dat deze huurder vermoedelijk al niet
geheel en al ter goeder trouw was, aangezien hij do
identiteitsborden van de fiets er reeds vooraf had
afgesloopt. Ten slotte releveerde pleiter, dat de lo
gementhouder in het bezit was van een blanco
strafregister en in Den Helder gunstig bekend stond.
In verband met al hetgeen pleiter had aangevoerd
in het belang van zijn cliënt, concludeerde hij tot
vrijspraak. Geen repliek.
Den Helder.
EEN RUSTTGE MIDDAGZITTING.
In de middagzitting werd alsnog buiten tegen
woordigheid van onbevoegden behandeld een zaak
contra Dina Gezina Hendrika B., huisvrouw C. S. te
Den Helder, betreffende artikel 251 bis Strafrecht.
Gevorderd werd 6 maanden gevangenisstraf.
Fin is.
In 't Verloren Hoeksken van Het Laatste Nieuws
schrijft Rannah:
Ginder, uit de bocht, waar de weg zoo recht wordt,
dat hij als model kan dienen voor alle averechtsche
wegen, die zich bekeeren willen, verschijnt een span
ploegpaarden: bruin en breed, ze vullen met hun
drieën den heelen weg, waarover de morgenzon op
komt, dwars door het bosch.
De lucht is nog bevroren, de twaalf hoeven klinken,
zes voor, zes na, twaalf hamers op steen aambeelden.
De paarden gaan en zullen gaan. Op alle wegen gaan
nu de ploegpaarden, vroeg in den ochtend, naar den
akker, met denzelfden gang, oud als de wereld, jong
als de kriekende dag.
Ik zie de drie paarden afkomen, en ik zie er drie
duizend, drie millioen. Drie millioen paarden koppen,
die wit dampen uit zes millioen wilde neusgaten, in
de Maartsche lucht van min drie graden. Twaalf mil
lioen paardenhoeven hoor ik kloppen, zes millioen
voor, zes millioen na, twaalf millioen hamers op stee-
nen aambeelden.
Ze komen af. Op het paard links zit een hoekige
jonge boer, bruin, oker en roze, recht als een buiten
prins, de pet opgewipt, een gefloten lied tusschen d°
tanden.
Mag ik mee? roep ik.
Auw! roept de boer en stopt.
Gij rijdt naar 't veld? vraag ik.
Is 't derde paard goed genoeg voor u, vraagt
hij, 't is oud en mak, en 't loopt mee voor zijn eigen
verzet.
Misschien kan ik nog paardrijden, zeg ik.
Ge moet kompassie hebben met de oude paarden,
zegt hij en springt af, en strijkt het derde paard over
den nek. Ik zie nu dat het bruingrijs is en moe en
de ooren dof, maar het heft den kop op en slaat de
pooten en hinnikt.
Er op, zegt de jonge boer; halloo Klinket. Het
heet Klinket, het zal u nog wel dragen, grijp het ga
reel.
Ik grijp het gareel en heb het gevoel dat ik een
bruinen berg beklimmen moet, dat ik sta voor een
proef in athletiek, van 't cirucs, en ik val terug, roem
loos. Klinket ziet mij nu ook aan met oude kom
passie.
Vroeger ging het vanzelf, zeg ik, als ik twaalf
was en met de paarden, van Betjes naar de klave
ren reed.
Zet den voet op mijn handen, zegt de jonge boer,
die met zijn palmen een beugel vormt.
Gareel, beugel, wip Daar zit ik op den rug
van Klinket.
Niets gebroken? vraagt de dienstvaardige Btem
beneden mij, tusschen oolijke lippen.
Ik zit, zeg ik.
Ik zit schrijlings op den paardenrug en voel mijn
spieren rekken. Ik wist niet meer dat zoo een rug
zoo iets geweldigs was, en een paardenkop van op
een paardenrug gezien, zoo iets van vreemd en eeu
wig fatsoen. Ik strijk er over en voel de huid even
rillen. Braaf, Klinket, braafkes, maske.
Mijn naam is Sjaarlewie, zegt de jonge boer die
op zijn paard springt, en dit is Koenter, en in 't mid
den loopt Trinke Juu!
En Koenter en Trinke en Klinket, en Sjaarlewie
en ik, we trekken op, ik wieg tusschen schoft en
nek, paardenlucht drijft mee, we trekken op naar
veld, ploeg en zon, zes hoeven klinken voor, zes hoe
ven klinken na, klokslagen klepperen in den Maart-
schen ochtend, die koud is en blinkt op weg en paard
en in de oogen van Sjaarlewie.
Ofi*>
39.
Slakoff hield even op. Hij leunde achterover in zijn
stoel met zijn handen op de armleuningen, zijn oogen
schenen ernstig, bijna smeelcend, haar sympathie
te vragen.
„Kameraad Anna", ging hij voort, „wij moeten
werken om die eerste generatie van onwetenden vrij
te maken, maar het is op jullie het jonge intel
lect van Rusland dat we een beroep doen, want
anders zullen we een ontzettende mislukking ma
ken van wat ik nóg beweer, dat zoo mooi begonnen
is. Het is onze bedoeling niet om Rusland een land
van zinnelijk stemvee te maken. We willen het het
meest vrije, grootste land maken voor het meest ver
lichte ras. Daarom wenschen we de steun van zulke
vrouwen als jij bent niet te verliezen, Anna Kastel-
lanc."
„Je zoudt die nooit verloren hebben," zei ze, „als
de anderen met jouw geest bezield waren geweest."
Hij schudde droevig het hoofd.
„Mijn beste Anna", protesteerde hij, „dat was niet
mogelijk. Denk nog eens aan die vergelijking van de
kathedraal. Laat ik mezelf eens in de hoogte steken
en zeggen, dat ik de architect ben en dc anderen
de metselaars en opperlieden. Ik zou mijn werk
nooit kunnen doen zonder hen. De kathedraal zou
nooit zonder hun hulp een werk van schoonheid ge
worden zijn."
„Je hebt misschien gelijk", gaf ze toe. „Maar ik
ben ook maar een mcnsch. Jij leeft me te veel in
hooger sferen. Ik heb mijn tehuis, mijn familie, mijn
beste vrienden verloren in die dagen van verschrik
king. Ik kan niet langer tot jouw hoogte opstijgen.
Ik ben misselijk van het bloedvergieten en de wreed
heid. Ik ben gaan geloovcn, dat er nooit iets goeds
kan voortkomen uit iets dat zoo schandelijk begon
nen is. Ik verlang om alles den rug toe te keeren
en nog een paar jaar van geluk te kennen."
De secretaris, een misvormde jonge man met een
intelligent, doch bijna afschrikwekkend gezicht en
met de brandende oogen van den fanaticus, boog
zich over zijn meester heen en fluisterde hem haas
tig enkele zinnen in het oor. Slakoff luisterde en
wendde zich weer tot Anna.
„Bedenk, kameraad Anna," zei hij met nadruk,
„dat zelfs de vingers van den architect soms be
vlekt worden door hel bouwmateriaal. Je moet niet
denken, dat ik geheel los sta van de slechte daden
die in die dagen begaan zijn, opdat er goed uit zou
voortkomen. Ik heb ook doodvonnissen geteekend en
heb ze zien uitvoeren. Ik heb ook geweigerd om
schuldigen vrij te laten en heb menschcn uit den
weg laten ruimen die den vooruitgang belemmer
den. Op dit vel papier bij voorbeeld, dat juist in
mijn hand is geduwd, staan de namen van vier men-
schen, wier dood gevraagd wordt. Een er van is
jouw naam."
HOOFDSTUK XII.
Anna kreeg een schok bij Slakoffs kalm •-''-espro
ken woorden. Merkwaardig genoeg keek ze niot naar
hem. maar onmiddellijk naar den bochel naast hem
Ze zag in zijn oogen precies wat ze verwacht had te
zullen zien en dat haar zoo had gewalgd: bloeddorst.
Hij fluisterde zijn meester weer iets in. Deze maakte
een vriendelijk doch beslist gebaar, dat hij moest
zwijgen.
„Moet ik sterven, als je in staat bent me te dooden
omdat ik aarzel de Ostrekoff-juweelen af te staan?"
vroeg ze.
„Absoluut niet", verzekerde Slakoff, „je staat om
andere redenen op deze fatale lijst."
„Mag ik weten welke?" vroeg ze.
Hij keek haar bedroefd aan.
„Je staat hier, omdat je hoogstwaarschijnlijk
in je eersten instinctmatigen opstand tegen de ver
schrikkelijke Juggernaut die jouw fijne vingers te
gelijk met de harde handen van millioenen anderen
in beweging had gezet berouw had van je aandeel
hierin en tot een ander uiterste overging. Je werd
een verraadster van onze zaak, die je eerst had aan
gehangen. Je liep over naar het vijandelijke kamp,
niet openlijk, maar in het geheim."
Voor het eerst greep echte vrees Anna aan. Ze
scheen plotseling te beseffen welke een onmecdoo-
gendheid er achter deze eenvoudige ontvangst school
Geen wonder, dat ze niet de moeite genomen had
den om éen schaking te ensceneeren of het risico
te loopen haar in haar flat achter te laten met een
dolk in het hart. Wanneer ze als verraadster ter
dood veroordeeld werd was het eind onvermijdelijk.
Er bestond een andere afdeeling, die zulke zaakjes
opknapte.
„Sedert wanneer heb je die ontdekking gedaan?"
vroeg ze.
De secretaris antwoordde. Hij likte zijn droge lip
pen af en praatte op harden, helderen toon:
„Anna Kastellane", zei hij, „heeft verschillende
malen in den loop van het jaar een huis op de Bou
levard Nevsky, dat door verschillende leden van ons
comité gefrequenteerd werd, bezocht. Ze bleef op 'n
afstand, doch trachtte kennis aan te knoopen met
onze vrienden. Ze schijnt nieuws van kameraad
Thoroff ontvangen te hebben die sedert dien ge
ëxecuteerd is omtrent verdachte personen vier
ervan werden door haar gewaarschuwd en twee kon
den ontsnappen. Onder anderen maakte ze, dat prins
en prinses Ostrekoff, gevaarlijke vijanden van het
volk, den juisten dag waarop ze gearresteerd zou
den worden werd medegedeeld en hun de mogelijk
heid om 'te ontvluchten gegeven werd. Daarvoor
was ze in contact met leden van den staf van het
Witte leger, die tegen de Republiek zijn en ze voor
zag hen van tijd tot tijd van nieuws omtrent de be
weging van onze troepen en onze plannen betreffen
de Warschau. Ze bezocht generaal Grotziwlll..."
Slakoff wenkte wat vermoeid met de hand.
„Dat is voldoende, Michael", viel hij hem in de
rede. „Heb je bewijzen van dat alles?"
„Meer dan genoeg hiervan en van andere misda
den", antwoordde de jonge man gretig.
„Dat is voldoende", zei Slakoff nogmaals.
„Uw handteekening op het papier zal een eind
aan de zaak maken", herinnerde Michael zijn chef.
Slakoff nam het papier in de hand.
„Ja, dat zal er een eind aan maken", gaf hij kalm
toe. „Anna Kastellane, zelfs de groote Robespierre
stond zijn slachtoffers soms toe om zich te verdedi
gen. Heb je iets te zeggen?"
Het luik sloeg open en ze keek nadenkend uit het
even vrije raamvak. Het zag er alles zoo bekend en
vredig uit. De nachtnevel was opgetrokken en de ver
weerde gevel van de St. Paul was nu duidelijk zicht
baar met haar mooie lijnen en grijzen achtergrond.
Het zou, wat haar betrof, de zaak vereenvoudigd
hebben als het vliegtuig toch maar in de Noordzee
was neergestort. Toen dacht ze aan haar redder en
ze haatte zichzelf om deze opwelling van spijt.
„Ik heb maar één ding te zeggen," zei ze eindelijk
„en niets goed te praten. Als studente waren mijn
droomen en die van de anderen wat te utopisch,
maar hoe het zij, ik walgde tot in mijn ziel van dat
smerige schrikbeeld van een revolutie dat uit onze
pogingen en onze illusies geboren werd. Ik kon er
geen hoop voor de toekomst, noch eenige verdienste
in zien, doch alleen kwaad als het bleef bestaan.
Daarom heb ik getracht iets van het kwaad dat ik
had los gelaten, ongedaan te maken."
„Je geeft dus toe", vroeg Slakoff, „dat de aan
klacht tegen je rechtvaardig is."
„Ja," erkende ze. „Verraders, eerlijke of oneerlijke,
hebben altijd vooruit hun lot geweten,"
Een man aan het lagere eind van de tafel stond
op en kwam naar Slakoff toe. Het was een net ge
kleed man met een goed gesneden vest, dat de be
doeling had zooveel mogelijk zijn wanstatigen buik
te verbergen. Hij fluisterde zijn chef iets in, diens
gezicht bleef al dien tijd kalm als een masker. Toen
hij had uitgesproken, wuifde Slakoff hem met een
ongeduldig gebaar weg.
„Er is die kwestie van de Ostrekoff-juweelen, An
na Kastellane", zei hij.' „Mijn vriend en kameraad
Kohnstam, die veel met financiën te maken heeft,
heeft me er juist aan herinnerd. Ben je bereid de
Ostrekoff-juweelen aan het gouvernement van Rus
land te overhandigen, Anna Kastellane?"
Ze antwoordde niet dadelijk.
„Het ziet er niet naar uit of ik er veel aan zal
hebben", zei ze eindelijk.
„Voor wie waren ze bestemd, toen dat vermetele
jongmensch ze in zijn hoede nam?" vroeg Slakoff.
„Voor Elisaveta Ostrekoff. de dochter van den
prins en prinses," zei ze.
Wordt vervolgd.
