De Brabantsche Brief
evattq etttsmureu
van
PUROL
Flora-Impressie
Kruidt Uw sausen met HONIG's BOUILLONBLOKJES - 6 voor 10 cent
Zaterdag 30 Maart 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9690
[Vrouwenhanden
UI venhout, 26. Maart 1935.
Menier,
'Nen witte schemer beeft
op de velden. Teer als
tule hangt 't witte veur-
jaarslicht aan de kale
takken van 't geboomt.
Zééft 't deur 't hout van
de bosschen. Glaanst 't op
de diepblaauwe Mark.
Kroelt 't over den geploeg-
den akker, over cle zwar
te èèrdekluiters, zoo wijd
as ge maar zien kunt. Tot
aan den horizont toe hee-
legaansch, waar 't nuuwe
Lentelicht de kimstreep
verdoezelt in blaauwe we
meling.
Daar is veul schoons van 't nuuwe tij t'ontdekken
al, maar 't is zoo wazig fijn nog, dat ge goeie oogen
bezitten mot. Waant het is meer mysterie, dan wer
kelijkheid, de schoonheid van den Maartschen bui
ten. Die ge niet zien, maar ondergaan mot. Onder
gaan met heel oew zielement!
Heel oew daankbare zielement, da ge hcelegaar
mot openstellen, opengooien as den opengeploegden
akker, om er de weldaden van 't bevruchtend nuuwe
te laten intrekken.
Hahaha! Neeë, daar hangen nog gin bloedrooie
kersen aan den kalen kersenlcruin.Zelfs ginncn
schuimenden blossem klontert er nog aan de kale
takken. Alleen... alleen 'n streep zonnegoud schampt
over da takkenrag. Maarr...! Hebt ge de schoonheid
van zo'nen kalen kruin, waarin de veurjaarszon ge
kropen zit, al 's goed bespeurd?
Zo'nen welgevurmden prachtgeteekenden takken
kruin in goud te zien geëtst teugen den strakken
fond van 'nen ultramarijnen hemel... ollee, da's 'n
gebed van schoonheid, zooas er nieveraans één ge
drukt staat. Daar naar kijken, da's bidden.
Die da nie verstaat, amico, die heeft z'n zielement
nog niet wagewijd opengegooid!
En evenmin as 'nen dichtgewinterden akker deur
de weldaden van 't deugdzame tij kan gedijen tot
vruchtcndracht, evenmin kan 't...
Paschen worden in 'n geblindeerde ziel.
Waant Paasch zoeft deur den buiten. Paasch,
nuuw leven is 't, dat deur de onaanraakbare, myste
rieuze schoonheid wordt gewekt uit den winterschcn
bojem, uit 't naakte hout, uit... ons schrale ziele
ment.
Het is deuzen tijd, da'k steeds nooi mee den groen-
tenwagel van huis ga. 'k Zit zoo geren in den ak
ker nou. In de velden, in de bosschen. Op den bui
ten, waar zoo veul te beleven valt nou!
Jazekers, te beleven.
Meer dan in de stad mee de kx-antenbureaux met
vredes-telegrammen. Vredes-boodschappcn van vci'-
waande staatslieden, die b.v. deuzen misdadigen on
zin uitkramen: „achter onzen vx-edeswil staat 'nen
stalen muur van zes millioen bajonetten."
Amico, achter den wil van onzen Schepper staan
alleen al op mijn weilaand twaalf millioen rnade-
lievekes t' ontluiken, die mij twaalf millioen keeren
bewijzen, dat de vruchtendracht van d'èèrde tot heil
en welzijn van 't menschdom weer verzekerd is...!
Deus twaalf milioen bloeiende, sterreblomlces bren
gen blijder boodschap, dan de zes millioen stalen
bajonetten van den Moes.
En 't is naar deuze boodschappen van de blomme-
kes, da'k zoo geren luister.
Ze spreken waarheid!
Ze spreken schoone beloftes!
Ze spreken van God in plak van den duivel: van
Vrede, in plak van ooidog: van geluk, in plak van
ellende.
Ja, da£\r is wa te beleven op den buiten, as de
stilte op 't windeke over oew werkende haanden
suizelt.
Waant alles spreekt er van leven, in plak van
dood.
Eén madelieveke, één wit kronkelend pierke, één
geel, haarfijn worteltje, één puilend bladknopke, be
looft meer leven, dan zes millioen bajonetten.
En... alleen ik tel op .mijnen grond al twaalf mil
lioen madelievekes, mischien wel vierentwintig mil
lioen...!
Neeë, ik ga deus tijen nie geren van den hof.
As 't mee Trui vroeger „zoo" was, en elk oogen-
blilc kost 't borelingske verwacht worren, dan ging
ik 's mergens van huis mee lood in m'n klompen.
Maar eenmaal op pad, dan jakkerde ik den wagel
over de wegels, of ze me achterna zaten. Dan tuur
de ik op duuzend meters afstand al naar m'n huis-
ke, bij m'n thuiskomen, of er nieveraans aan iets
ongewoons wa te bespeuren viel.
Dan liep in rapper en rapper, m'n oogen vast op
m'n deux', daar ver weg. En dan kwam ik thuis,
nat van zweet, op van zenuwen.
In deuzen tijd mot ik daar altijd om denken. Om
de oogenblikken, zoo wijd al weer weg...!
Waant in deuzen tijd haast ik me ok wa meer,
om 'n kwartierke eerder thuis te zijn, op den hof,
waar zooveul gebeurt da'k nie missen wil.
En daar is veul te doen in d'alckers! Ik kan er
mijnen tijd goed gebruiken.
Maar 't is plazierigen arbeid, al is ie zwaar. Ploe
gen, zaaien, eggen, mesten, de slooten uitdiepen
hier en daar, nuuwe velden uitzetten, daar mot
veul werk verzet worren.
Alleen, stik-alleen in 't laand, mee oewen Bles,
mee 'ri paar vexigeltjes en 't. spulsche windeke, en
ok mee den gcregclden klokkeslag van 't kerke-
torentje, zoo alleen bij alle dingen die ge 'n heel
leven kent en verstaat, begrijpt as den klop van
oew hart, da's plaziei'ig werken.
Alleen mee oew gedachten daar in dieën witten
lichtschemer, in 't prille tij, da's 'n schoone bele
venis, amico.
Alleen, mee oew gedachten bij de kindei's, bij den
kleinen Di-é III, hij alles wat oc lief is en dierbaai',
da's gin eenzaamheid, amico!
Alleen, mee oew zielement bij Onzenlievenheer,
die 't nuuwe leven duzend keer duuzend keeren aan
oe toont, da's schoone belevenis, amico!
Ja, 'k zit geren in den akker nou!
Alleen, mee m'n pepke. Mee m'n gedachten. Mee
herindering en droom. Mee den zang van 'nen ver
liefdon mearel. Mee den wiekslag van 'n kaauw.
Mee... de goeie rust, die oew zielement bezinken
doet as 'nen zonbeschenen heipias.
En as ge dan t'avond op huis afgaat, naar oew
Trui, die den koffie bruin en 't plattebuiske rood
hee staan, dan wochten weer 'n paar lekkere uur-
kes van rust, van gezelligheid, van 'n bietje geluk.
Waant as ge zo'nen heelen middag allecnig waart,
dan hebt ge wa te praten, mee malkaar. En wat is
plazieriger, dan praten over de kinders, over de
kleintjes, over Dré III veural, over huillie zurgs-
kens, over huilie gelukskens, over huillie doen-en-
laten, waar ge altij stil mee meeleeft.
Over den lesten brief van Wieske. ons schoon-
dochterke, die bij onzen Dré de eei'ste grijze haren
uitgeti'okken hee. Over heuren lesten brief, waarin
'n bietje stiekeme trots over den Dré z'nen arbeid.
Hah! Da's goed! Laat ze trots zijn! Da's goed. Da's
heel veul goed! Daarvan mot den Dré z'n werk ge
dijen.
En over Dré III zijnen lesten brief. Waarin 'n
bietje stiekume... ondeugendheid.
„Neeë, hij schreef..."
„Niewaar, zoo stond 't er nie...!"
„Wel zeg ik."
„Waar is den bi'ief dan?"
En dan lezen we 'm samen nog 's over en den
avond vloog om, asof de kinders thuis aan tafel
gezeten hadden.
We beleven 'n goei tij.
Maar ge mot oew zielement opengooien, 't Mys
terieuze licht mót er binnenschijnen, sjuust as in
den opengeploegden akkergrond. Dan zal 't 'nen
schoonen Paasch worren.
Hij komt dagelijks dichterbij.
Hij hangt in 't gebomte. in 't teere licht. Hij
schemert over de velden, hij klinkt uit den klokke
slag van ons torentje, dat vei'der en klengender op
't windeke. deur de smetloos-blaauwe, goud-be-
glaansde locht.
As ik dan 't gewicht van m'n klok heb opgetrok
ken, Blekske goeiennacht gezeed, dan tuur ik in
den donker in de bedstee, nog fs naar 't bovenlicht
van m'n deur, waar de takken van den notenlèèr
in zuiveren maneglans zachtkens wiegen op den
nachtwind en groote schaduws bewegen deur ons
stille huiske, waar de tik van de klok en 'nen les
ten sintel uit de kachel 't leste is da'k heur. Neeë
meestal is 't aldei'leste 't gesnurk van m'n goeie
blijven ondanks alle huishoudelijke arbeid
gaaf, zacht en blank door
Interview met een kip.
IK bleef stilstaan en keek naar de kip.
Zoekt U iets? vroeg de kip en loenschte
valsch naar me op.
Nee, zei ik
Loopt U dan maar door; of hep ik soms iets
van U an? vroeg weer de kip.
Ouwe mop; zeggen de Amsterdamsche straat
jongens ook, meende ik.
Stik, zei de kip. Nam me dan ineens scherp
op. Of bent U misschien van de krant? vroeg de
kip.
En wat dan nog? Ik rook ruzie en zette me
schi-ap.
Mooie meneere, die krantemeneere, snauwde
de kip. Kent U de Schagcr Courant? Wordt in
't Nooi'den van de provincie veel geleze. Ik ben uit
die buurt, ziet U.
Nou, en wat zou dat?
Hep zoo'n krantemeneer in geschreve, asdat we
geen eiere genog meer legge voor de veiling in
Schage.
Dat was toch een malligheidje, m'n beste, pro
beerde ik de kip te sussen.
Wat malligheidje? Ja, meneer, achter 't mom
van 'n malligheidje. Da's juist 't gemeene. Of kenne
wij kippe 't hellepe, asdat we hier naar die krank-
joreme tentoonstelling benne heengesleept om voor
gek te staan? Hep U wel eris van een zekere me
neer Lot gehoord?
Bedoel je misschien meneer Lot van de zout
pilaar? aarzelde ik.
Gex-aje meneer, geraje. Net zooas die meneer
Lot in een zoutpilaar veranderde, hebbe ze van mij
mevrouw kip een ordinair bossie groen ge
maakt. En niet alleenig van mij. Kijk maar d'er is
om U heen in de bloemehof. Me heele familie heb
be ze ingepikt; de familie van me broer uit Scha-
gei-brug; van me ongetrouwde zuster uit Warmen-
huizen en de familie van me man's kant uit St.
Maarten.
Alleen me opoe liete ze loope; te oud voor
groen bossie. Zeg U nou zelf: kenne wij het dan hel
lepe, dat d'er geen genog eiere op de veiling kom-
me? Laat zoo'n man eerst eris goed informeere,
voordat ie zoo wat in de krant zet. Een schandaal
meneer!
Staan ik hier nou al veertien dage en kan geen
poot verzette. De eene dag staan ik in de zon te
bakke en de andere dag ben ik tot op me botte
drijfnat van de rege. Eiere legge ken ik niet meer,
kalcele ook niet. Zondag benne d'er tienduizend
wijf, dat ok niet stilgezeten hee den verganen dag
en moei wegsoest in den zuiveren nacht, die over
ons durpke glaanst.
Ik zeg: 'n is 'n schoon tij wa me beleven, 'n Tij
van beloftes... de madelievekes hebben 't me ge
zeed! En die heb 'k leeren geleuven in meer dan
zestig jaren.
Ik schei er af Veul groeten van Trui en as altij
gin horke minder van oewen
Willy den Ouden in 'n feestelijke bui, nadat zij
haar zevende wereldrecord, n.1. over de 500 meter
vrijen slag van de Amerikaansche Knight had
gebroken. Haar trainster mevr. van Wijckhuise
en haar moeder luisteren toe.
toet a voe
DRé.
mense langs me heen geloope. Vlak dat niet uit,
meneer, om op één dag voor 10.000 mense voor gek
te staan!
Kom, kom kop, je bent toch een roeping!
Wat roeping meneer; praat me daar niet van.
De roeping van ons kippen is: eiere legge en uit-
broeije, as ze tenminste niet onder ons vandaan
worre gehaald, voordat we d'er op kenne gaan zitte.
En dan opgediend worde met compote op de tafels
van rijke lui's mense. Dat is een roeping meneer!
Maar niet om hier te staan versaggerijne.
Toch is het mooi om door duizenden te wor
den bewonderd kip!
Klets niet meneer. Zondag stond er hier zoo'n
meneer bij ons in een zwarte doodbiddersjas. Weet
U wat die schijnheilige knul zei?
Geen idee van, kip.
Nou dan; hij zei tege iedereen die 't hoore wou,
dat we het zoo goed deje as sluitstuk van een gras
rand. Kenne wij kippe nog dieper zinkc as een sluit
stuk? Zeg eerlijk, hep U ooit een gi'oene kip ge
zien?
Zoo'n glanzend zwarte met een groene tint er
over; zeker bestaan die, zei ik.
Nee, meneer, niet erom heen draaie. Een kip
net zoo groen as U me hier ziet. Kijk eris wat een
vierkante kop en wat is d'er geworde van me
mooie pluimstaart? O, meneer, het is zoo heel erg!
Ik zag een traan neerdruppen uit de akelige holte
waar eens z'n oog zat en langzaam wegdruipen over
z'n mager kippengezicht.
Dat is het lot eens kips, snotterde de kip.
Kip is vrouwelijk, leeraarde ik nog, maar de
diepbedroefde hoorde het niet.
Toen merkte ik dat het was gaan regenen en ik
zocht m'n heil in het bloemenpaleis.
De kip bleef weenend achter als sluitstuk van
een der grasranden in den middenhof.
C t B.
HOOFDSTUK I.
Beresford.
„Het is waai'lijk heel moeilijk" en ik weet niet
wét te moeten doen. De jongen is buitengewoon aan
trekkelijk van goede afkomst niettemin heeft
hij niet het flauwste idee van hetgeen wel en niet
hoort."
Er lag een eenigszins klagende toon in de stem
van de spi'eekster, en hetzelfde kon van de uitdruk
king van haar oogen gezegd worden. Het was ech
ter een zachte, beschaafde klaagtoon, die met gee
nerlei stemverheffing gepaard ging. Ze was een af
stammelinge van een oud, aristocratisch en vrijwel
uitgeput geslacht en het was een voortdurende er
gernis voor haar geweest niet als jongen geboren te
zijn, en zelf geen zoon ter wereld te hebben kun
nen brengen.
Haar eerste huwelijk met Sir Geoffry Kenyon was
tengevolge van den oorlog slechts van korten duur
geweest, en haar dochter Persis was dan ook haar
eenig kind.
Een latere .verbintenis met Sir Richard Harbridge,
door «T ETHEL M. DELL
die zelf reeds twee dochters bezat, kon. meer als
een laatste redmiddel beschouwd worden. Er moest
toen iets gedaan worden, want ze bezat zoo goed als
geen geld meer, en Sir Richards was rijk met
aardsch slijk gezegend.
Daai'enboven was hij bijna overdi'even verliefd op
haai*, hoewel geen sterveling hij zelf allei*minst
hiervoor een motief had kunnen opgeven. Welis
waar had men haar altijd als een schoonheid be
schouwd, doch door een dei'gelijk feit alléén kan
liefde zelden gevoed worden, en verder bezat ze
bitter weinig aantrekkelijks.
Uit haar regelmatige, aristocratische trekken sprak
een zekei'e ontevredenheid, welke zich niet liet ver
bergen, niet tegenstaande haar kamenier Sidonie
alle mogelijke pogingen hiertoe door massage in 't
werk stelde.
Sir Richai'd daarentegen kon zich niet op zijn af
komst beroemen, en had ook zelden of nooit met te
genspoed te kampen gehad. Hij aanvaardde het le
ven zooals het nu eenmaal was, en vi'eugde noch
smart schenen eenigen blij venden invloed op hem
te kunnen uitoefenen.
Hij hoorde vol geduld de vele klachten van zijn
vrouw aan, maar deze houding viel grootendeels te
wijten aan het feit dat hij hetgeen ze in dit op
zicht te beweren had, niet zeer belangrijk vond.
Dergelijke dingen kwamen nu eenmaal dagelijks
voor even onvermijdelijk als zich 's morgens te
schei-en en gewoonlijk kon hij intusschen zijn
courant of cori-espondentie doornemen.
Bij deze gelegenheid zat hij voor zijn bureau in
zijn studeerkamer, heimelijk een brief lezend, gelijk
een schooljongen onder de les een detectiveverhaal
verslindt als hij er kans toe ziet.
Hij stelde zeer zeker belang in hetgeen Lady Lu
cia zei, maar tegelijk liet hij er zich ook niet door
van de wijs brengen, want hij had hetzelfde verhaal
al een paar. keer gekregen. Ook had hij evenveel
malen te kennen gegeven, dat er voor zoover hij
kon nagaan niets aan te doen viel. Zoodra de ge
schikte gelegenheid er zich thans voor voordeed,
vestigde hij opnieuw de aandacht van zijn vrouw
op dit bewuste feit.
„Ik ben het volmaakt met je eens, mijn beste,
dat hij nog heel jong en wat onbesuisd is, rnaar ik
geloof niet dat hij een enkelen slechten karakter
trek bezit. Daarenboven hebben wij heel weinig in
te brengen, want de meisjes en jongens van den
tegenwoordigen tijd storen zich niet meer aan hun
ouders."
„Ja, dat zeg je altijd", zei Lady Lucia met een
ongeduldig schouderophalen. Het was haar zelf een
raadsel waarom ze eigenlijk altijd den ï'aad van
haar man inriep, want hij had nooit iets belangrijks
te vertellen. „In ieder geval kunnen we niet alle
verantwoording van ons afschuiven", vervolgde ze.
„Het is om te beginnen allerminst noodig dat die
jonge man den heelen dag hier over den vloer moet
wezen."
Sir Richard grinnikte. „In orde, mijn beste. Zie jij
hem dit dan maar te verhinderen als je kunt, en
dan verdwijnen de meisjes tegelijk met hem. Dat
verzeker ik je."
Opnieuw wierp hij tersluiks een blik in den brief
welke op zijn bureau lag, hopend dat zijn vrouw
dit niet zou bemei'ken.
Lady Lucia zuchtte hoorbaar. „Jij schijnt nu een
maal nooit ernstig te kunnen wezen. En het zou
per slot van rekening niet zoo erg wezen, als ze
inderdaad tegelijk gingen. Persis houdt zich even
wel altijd op een afstand van de anderen, en ik
verondei-stel dat dit juist de reden is waarom hij
haar zoo aantrekkelijk vindt."
Sir Richard knipte met zijn linkeroog. Het was
volkomen juist dat Persis zich altijd van de „an
deren" op een afstand hield, zooals zijn vrouw zijn
eigen twee dochters wilde aanduiden, doch hij was
er nog niet zoo zeker van dat dit feit haar aantrek
kingskracht verhoogde. Volgens zijn opvattingen
was dit allerminst zoo.
Persis was echter een opvallend mooi meisje, en
dit was wellicht op zichzelf reeds voldoende. Soms
was hij erg blij dat zijn twee dochters geen schoon
heden waren. Hij vond Persis eenigszins overweldi
gend, als het een of andere exotische parfum... zóó
mooi en volmaakt dat men er als het ware mijlen
van verwijderd stond en er dus niet ten volle van
kon genieten.
Ze was een Jaar Jonger 'dan zijn oudste "dochter
Joan, en twee jaar ouder dan zijn jongste... zijn lie
veling, Sally met haar groene oogen en zwart haar.
Ze hadden dus eigenlijk goed met elkaar moeten kun
nen opschieten, maar om de een of andere reden was
dit niet zoo. Sally verzekerde hem dat het aan ver
schil van temperament te wijten viel, en het j< ge
meisje dat den rijpen leeftijd van zeventien jaar
had bereikt, kon er zeker wel over oordeelen, ver
onderstelde hij.
Joan, die bijna grof openhartig was wanneer ze
niet volkomen het stilzwijgen bewaarde, gaf slechts
te kennen dat haar stiefzuster een flirt en zottin
was. In dat opzicht had ze het evenwel bij het ver
keerde eind. Ze kende Persis evenmin als Persis
héél-, en daar ze hemelsbreed in karakter verschil
den was het volstrekt niet uitgesloten dat ze elkan
ders waren aard nimmer zouden doorgronden.
De handige Sally stond dichter bij Pei-sis dan haar
zuster, doch het ontbrak Sally nu eenmaal niet aan
de noodige verbeeldingskracht en ze bezat zelfs een
zeker gevoel, hetwelk ze echter volmaakt in haar
macht had, terwijl Joan geen tijd had om aan der
gelijke dingen te verknoeien zooals ze het placht
uit te drukken.
Het tweede huwelijk van haar vader was bijna
een tragedie voor haar geweest, en slechts de heftig
ste zelfbeheersching van haar kant had een open
breuk kunnen verhoeden. Ze deed aan alle mogelijke
takken van sport en was het grootste gedeelte van
den dag in de buitenlucht. Hierdoor zag ze haar
stiefmoeder niet te veel, en liet het aan Persis over
de honneurs waar te nemen wanneer ze bezoek had
den en zich in gezelschapskringen te vertoonen,
waarvoor deze beslist zeer geschikt was.
Op die manier had er dus niet al te vaak wrijving
tusschen hen plaats, en Lady Lucia placht wel eens
grootmoedig op te merken dat Joan haar bitter wei
nig last bezorgde. Wat Sally betreft, zij was nog
maar een schoolmeisje en kon dus eigenlijk niet
meegeteld worden. Gelukkig bestond er bitter wei
nig kans dat een van beiden een mededingster van
haar dochter kon wezen, behalve waar het de erfe
niskwestie betrof, en hierover dacht Lady Lucia
vaak met een zeker gevoel van angst na.
Hoewel ze natuurlijk kon begrijpen dat Sir Ri-
chard's dochters het volste ï-echt hadden op een ge
deelte van haar vaders fortuin, was ze toch van
meening dat het grootste stuk daarvan aan haar
en Persis moest komen. Daar ze twintig jaar jon
ger was dan haar echtgenoot was het niet meer
dan logisch te .veronderstellen dat hij eerder zou
