De Brabantsche Brief
Raad Warmenhuizen.
E
1
evanq entsmuren
van Dré.
Zaterdag 27 April 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9709
WASG-IMAQ-IINES W
Q" WRINGMACWINES
Ulvenhoüt, 23 April 1935.
Menier,
Zalig is den Paasch ge-
wiest, die hier 's morgens
over ons durpke wier uit-
geklaterd in de melk-
blaauwe loehten, die over
't groenend gebomte hin
gen. Uilgeklaterd deur de
zingende, uitbundige ltloks-
kens van ons kerketoren-
tje, dat halvelings verzul-
verd van den blaauwglan-
zenden dag, zijnen piek
het wolkenspul inprikte.
Den gaank naar ons kerks-
ke, 't was al Paasch!
Den kleinen Dré met
z'n armke om den mijnen heen gehaakt, 'n feest al
op z'n eigen; de volgejubelde loehten boven oewen
kop, waar klokskens en duuzenden veugeltjes het
hoogste Paaschlied uitzongen; de sprankelende wis
selingen van 't Veurjaarsïicht, die den bronstigen
èèrde beschenen en beschaduwden in golvende tin
ten, dc geuren van den zwaren, vruchtbaren akker
grond, geuren die ge proeven kunt; de donkere
volle slooten, waarin 't wit van de zuiveren wolken
schemerde of er melk was ingemorst; de madelieve-
kes, groot as 'nen gulden, die huilie gesteven en ge
streken kraagske fier om 't eigeele kopke hadden ge
plooid en veural de feestelijke drukte van de zwel
gende kerkgaangers-op-Paasch-bcst, 't was alles
samen een belofte vcur me van 'n schoon tij, dat
aangebroken was in den verganen nacht veur Pa-
schen.
Wel hadden sommigten, in huilie nuuwe Paasch-
costuum veur alle zekeidieid 'n pèrepluu meegenomen,
wezenlijk trok tijdens de H. Mis ons kerkske efkens
in 't düster, maar da was maar, om 't gouwen ge
flonker van de honderden brandende kèèrskens nog
schooner te laten sprenkelen over de schuimende
iblommenpracht, waarmee ons pastoorke den altaar
versierd had.
Amico, wa zijn 't schoone, wa zijn 't lekkere
Paaschdagen geworren.
Schoon as 'n vustgroote blom! Zalig as 'n jubelend
urgelspul! Lekker as 'n reuzen-ei met gouwen strik
ken!
Ochja, 't héurt allegaar zo'n bietje bij malkaar,
zoo as we ons Paaschfeest kennen, zoo as 't groeide
van vader op kind op kleinkind, eeuwen laank!
't Schoon versierde kerkske mee zijnen muziek-
jubcl en de versierde altaren; 't schoongemokte huis-
ke, waarin alles vernuuwd en blinkend is; den kuste-
lijken frèèt, die 't fccstgedacht tot 'n vatbare werke
lijkheid op oew glaanzend tafellaken neerzet!
As wij, kleine kinclers nog, ons eerste Communie
dejen en menier pastoor had ons weken en weken,
allé dag veurbereid op deuzen „gelukkigsten dag van
ons leven", en as we dan uit de kerk thuis kwamen
op den grooten dag en 'n feesttafel, zoo groot as 't
huis, met in 't midden n' taart van wel zeuven ver
diepingen gereed vonden, dan ja, dan gaven wij,
bloeien, en dikkels veur 't eerst pas, in ons hart
menier pastoor gelijk: 't was 'nen grooten, geluk
kigsten dag!
Amico, ge weet 't ók wel, evengoed as ikke, even
goed as menier pastoor: al deus uiterlijkhedens aan
'nen God-gewijden feestdag, ze brochten 't kleine
menschengoedje, met veul opofferink van Vader- en
Moeders spaarcenten, toch maar dichter bij Onzen-
lievcnheor. Zóó dicht, dat we, al wieren we nog zoo
eh „wijs", we tóch nooit meer heelegaar los
kwamen van 'n schoon Geloof, dat ons zoo kinder
lijk en zoo goed, zoo vol van offerkens en blijdschap
was aangegeven uit open, gulle haanden, die soms
wa beefden van zwaren arbeid en zwaren zurg.
Amico, ik heb veul „onverschilligen", „er-op-los-
lcvende typen", „zwierbollen", ja, „rooien" gekend,
die op 'n zwak oogenblik, op 'n eerlijk oogenblik, as
't masker na veul teugenspoed of rampen even viel,
bekenden: „ik heb eiken dag, veur 't slapen-gaan
tóch altij onder de dekens m'n Vaderonske gebejen.
Of 'k heb 's heuren zeggen deur 'nen raauwen
socialist, die ochèrme, gevreesd wier als 'n
duuvel: „Dré, ge wit, 'k heb op m'n virtiende jaar
m'n Moeder verloren; 'k heb heel mijn leven eiken
dag, veur ik slapen ging, veur haar gebedenEn
den raauwen reus, den kollesalen kearel, die heele
zalen had doen beven, die deur sommigten gevreesd
wier, den kearel stonden twee tranen as knikkers
in zijn gi;oote kinderoogen.
Amico, zulken; 't zijn allegaar typen, die as kind
'nen keer zijn thuis gekomen mee 'n schoon pakske
aan, thuisgekomen uit de kerk, bij Vader en Moeder
aan 'n onafzienbare, witte „Communiefeesttafel" mee
de wolkenkrabberstaart.
Ge zult denken: waar mot den Dré deus week
naar toe mee z'n brieflte? Ollee, da's gaauw gezeed.
In deuzen verdorden tijd, mee z'n „moderne" kerks-
ltens mee de naakte steenen muren waarvan ge
baang zijt veur oewen Zondagschen jas, in deu
zen verdorden tijd mee zeuveel verdorde menschen,
verschaalde zielementen, bloedèrmoeiige theorieën,
in deuzen tijd van veul praten en veul schrijven
waarachter gin ziel zit, waant de woorden zijn
valsch meestal in deuzen tijd van gewichtigheid
en dikdoenerij, waant alle aristocratie van de wea-
feld en van den geest is neergehaald, tegelijk met
't neerhalen van kerkgebouwen, vrouwenschaamte
en mannen-eer, in deuzen tijd wordt zoo gèren ge
smeten en gegooid mee onze beste dinigen, die we,
zoo meugelijk veur gin geld ooit versjacherd zouwen
hebben!
As 't Kerstmis is, amico, dan wordt er zoo gèren
gesmaald op 'n Kerstboomke. Op 'n Kribbeke. Op
onze nou komt 't op onze uiterlijkhedens van
'n feest, dat we al weken voelden smeulen en zacht-
jesdangloeien in ons hart. ('lt heb er in Kersttijd toe
vallig 'nen brief over geschreven g'ad).
As 't Paschen wordt, dan wordt zoo geren ge
smaald op den mensch die Paschen ok ziet opko
men uit den èèrde in den vurm van 'n madelieveke,
'n stijfselblommeke, 'n wilgenkatje.
Maar sodejuu! 't Zijn die uiterlijke dingskes, die
ons helpen in ons Geloof.
Ik kan 'n veugeltje nie schoon vinden zonder 'n
dankbaar gedacht aan den Schepper, die da veu
geltje uitdoschte.
Sterker: 'k zou zonder da gedacht 't heele veu
geltje nie zienl
Ben 'k dan 'nen heiden?
Is 'nen mensch, die gèren bidt in 'n mooi lcerske,
heidensch?
Hebben alle brave menschen, die in millioenen
tallen veur ons geleefd en geloofd hebben met de
dingskes die vandaag deur de betweters vergruzeld
worden, hebben al die afgestorvenen den hemel afge
sloten gevonden?
Be-la-che-lijk!
Amico, mag ik oe 's wa zeggen? Zuilie die da zeg
gen en schrijven, zuilie zijn gin z.g. bezondere asce
ten, gin wijzen, die 'n bietje „hulp" nie van noode
hebben; zuilie zijn gin waarachtige nuuwlichters,
die de weareld wa beters te brengen hebben, gin ge
leerden, die per ongeluk mistasten, 't zijn bloed
èrmoeiige typen, die den bloedèrmoei tot mode wil
len maken. Om zoodoende zelf in de rij te blijven.
Wij motten veurzichtig gaan worren, amico.
Waant bloedèrmoei is bekaanst al mode! Zo'n
mode sterft gaauw, heel gaauw uit, zekers, maar
't mokt stukken, schervels veur dieën tijd. Om 's 'n
veurbeeld te noemen van lagere orde: daar liggen
heel wa gekkinnekes op 't kerkhof, die meedejen aan
de „slankheidsmode Nou die gekkinnekes dood,
begraven en bekaanst alweer vergeten zijn, geurt 't
wefke weer met heur „vormen", die werendig nie
van magerte zoo rond zijn! Op 't kerkhof liggen de
„stukken", de „schervels", Waant er is te onveur-
zichtig tewerk gegaan met iets krankzinnigs."
Wij motten veurzichtig gaan worren, amico. Waant
aanders maken we stukken, schervels.
Daar zijn al te veul boeken gedrukt in gewichtige
banden, boeken geschreven deur „jongeren", waar
„ouderen" d'r eigen veur schamen.
Boeken toch, die veur „wijs" golden en nog gel
den.
Boeken, die de ellendigste, „put-achtigste" roerselen
uit 'n bedorven mannenzicl lorutaal uitstalden veur
de oogen van meiskens van 18—20 jaren. Dingen, die
'k nie eens gèren in haanden zie van ervaren, oudere
vrouwen!
Ochèrme, amico: ervarenheid, wijsheid, en al die
levenswijzighedens, laten we eerlijk zijn en erken
nen dat de meesten onder ons zoo moeilijk over den
drempel van de zestien jaren komen heengestapt.
Veural vandaag, waar den „grijsaard" in z'n „sport-
costumeke" waaronder 'n buikcorsetje, meedoet aan
voetbal, aan daansen, aan grootspraak en aan de
rest, die bij de 25 jaren hoort, zonder den
zurg die 'nen 25-jarige toch altij nog hee!
„Ja, we motten veurzichtig zijn, mee 't weggooien
van veul ouwe dingsges, die toch altij d'r wèèrde
bewezen hebben, al zagen veulen da nie!
Maar genogt!
'k Maak den brief te laank as ik alles zeg, wa 'k op
mijnen lever heb. Bovendien, daar komen nog
brieven genogt.
En 'k heb m'n madelieveke en m'n Paaschei wil
len verdedigen, zoo as na Kerst m'n boomke en m'n
stalleke! Daar blijven ze af, zoo laank ik de kracht
heb m'n eigen te verzetten! 'k Heb vroeger mee Va
ders, later mee de kinders, nouw mee Dré III, nie
veur niks al zestig stallekes met kribbekes gebouwd!
Af met d'r dorre, witte haanden! En af van m'n
blommekes, die evengoed uit de haanden van den
Schepper komen, as ikzelvers. Veul blommekes zijn
heel wa schoonder, dan veul menschen, waant ze zijn
nie dor, die blomkes!
Paschen is er verders op over geschoten, maar
ollee, hij is toch veurbij ok, ee?
Nie heelegaar daarveur, waant mijn boske,
Dré III is nog bij ons op den hof en zoolaank hou
'k nog 'n stukske Paaschfeest vast, mee allebei m'n
haanden. En nog alle dag: Paascheiers. Vijf veur één
dubbeltje, daar kan den ermsten donder, God zij
daank, van mee profiteeren!
Amico, ik schei er af.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen
toet a voe
DRÉ.
Vergadering van den Raad op Donderdag 25 April
1935, 's middags om drie uur.
Voorzitter de heer H. Nolet, burgemeester; secre
taris de heer H. G. Rijs.
Alle leden zijn aanwezig.
De notulen worden onveranderd vastgesteld.
Ingekomen stukken.
Ingekomen zijn o.a.:
De bekende adressen van de Nationale Commis
sie tegen het Alcoholisme, inzake vermindering van
het aantal vergunningen en verloven A.
De bond van Nederlandsche Brouwerijen zond een
contra-adres.
B. en W. stellen voor deze adressen voor kennis
geving aan te nemen, aangezien het aantal vergun
ningen en verloven beneden het wettelijke peil ligt.
Aldus wordt besloten.
Een schrijven van A. Overpelt inzake zijn aanslag
schoolgeld 1933'34.
B. en W. stellen voor het adres hun in handen
te stellen ter afdoening.
Conform besloten.
Een schrijven van de Ged. Staten, waarin wordt
medegedeeld, dat de Minister van Binnenlandsche
Zaken geen termen heeft gevonden te bevorderen,
dat tot uitbreiding van de grenzen van het ambts
gebied van den Armenraad te Alkmaar wordt over
gegaan.
De lage inkomens ontlast.
B. en W. stellen voor de nadere vaststelling van
een verordening voor gewoon lager onderwijs.
In de vorige vergadering waren de tarieven vast
gesteld naar het bruto inkomen; dit mag evenwel
niet; die tarieven moeten naar het belastbare inko
men vastgesteld worden, (d.i. het inkomen vermin
derd met de verschillende aftrekken, w.o. kinderaf
trek).
echter op en het is nu te laat geworden. Straks zie
ik haar misschien nog wel. Ik moet evenwel eerst met
u praten."
Ze leunde een weinig, in haar stoel achterover en
zag hem aan. „Ik geloof dat ik al weet wat hij ge
zegd heeft", -zei ze, ineens.
„Dal is mogelijk, maar u kunt niet alles weten",
zei de jonge man eenigszins ongeduldig. „Ik heb een
zak vol nieuws. Mag ik rooken?"
Hij nam een cigaret uit een lakdoos die voor haar
op het bureau stond.
„Er is iets wonderbaarlijks gebeurd", zei hij, en in
eens hield hij weer op, om even daarna voort te gaan:
„Moeder, luistert u naar me? Wat scheelt u?"
Ze staarde in de verte en het leek alsof ze zich
totaal niet meer van zijn aanwezigheid bewust was.
En plotseling viel het hem op hoe moe en bleek haar
gezicht was en welk een diep-verdrictige uitdruk
king er in haar oogen lag. Ze scheen niet het minste
belang te stellen in hetgeen hij zou zeggen.
Hij boog zich dicht tot haar over. „Lieveling, wat
is er? U ziet er heel moe uit. U scheelt toch niets?"
Ze glimlachte zooals men tegen een kind kan
doen.
„Natuurlijk niet, beste jongen. Ik ben precies zoo
als anders. Je zou me nu het een en ander over je
gesprek met oom Ned vertellen."
„Ja, moeder, maar ik doe het niet als het u ver
veelt", zei hij met iets van beleedigden trots in zijn
stem. „Ik wilde u niet met mijn zaken lastig vallen
als u liever iets anders doet dan mij aanhooren."
Door deze woorden schrok ze uit haar gepeins op.
en hij zag dat er een teedere gloed in haar oogen
kwam.
„Hoe kom je bij die gedachte, beste jongen. Je weet
toch wel dat alles wat jou betreft altijd mijn grootste
belangstelling heeft. Ik geloof wel te begrijpen waar
over je oom met je gesproken heeft, want hij praatte
er al eenigen tijd geleden met mij over. Ik hoop dat
je niet teleurgesteld zult wezen, maar ik was hei,
werkelijk met zijn opvattingen eens. Het kon niet
anders."
„Daarom gaat het juist, moeder. In het begin schro';
ik ontzettend. U zult moeten toegeven dat het iets
heel ernstig is wanneer men plotseling voor een dus
danig feit wordt gezet. Ik wil u dan ook eerlijk
kennen er volkomen van streek door te raken. Ii-
was er allerminst op voorbereid geweest."
„Daarvoor was- ik wel bang", zei ze. „Doch je staa
er zeker anders tegenover nu je er over nagedacl.
hebt, nietwaar?"
Hij glimlachte vaag. „Liefste moeder, ik heb eigen
lijk over niets nog goed kunnen nadenken; ik had
er geen tijd voor. Ik kwam regelrecht naar u toe. Er
B. en W. willen nu dezelfde tarieven van Alkmaar
invoeren (inkomen van f 800f 1000 f 3 (wettelijk
minimum) enz. Bij een inkomen van b.v. f 11.500 be
taalt men dan f 120.
Bovendien stellen B. en W. voor op deze tarieven
nog een kinderaftrek toe te passen; dit gapt vanzelf
sprekend niet voor het wettelijke minimum, want
dan is tweemaal aftrek toegepast.
En waar deze tarieven ook voor Alkmaar zijn goed
gekeurd, gelooft de Voorzitter, dat ook dit besluit zal
geacepteerd worden.
Ook de heer Slot geeft goeden kans van slagen;
Gedeputeerden en de Minister streven steeds meer
naar progressie, en dat is in dit voorstel sterk be
tracht.
De Voorzitter zegt nog. dat de lagere inkomens ont
last worden en daarna wordt zonder h. s. overeen
komstig het voorstel van B. en W. besloten.
De rekening 1933.
In verband met de door de Ged. Staten gemaakte
opmerkingen stellen B. en W. voor de gemeenlere-
kening 1933, gewone dienst nader vast te stellen op
een bedrag van f 78219.59 uitgaven, f 69328.20 in
komsten; f 8891.39 nadeelig slot. Allen voor.
De baldadige jeugd.
Bij de rondvraag uit de heer Dekker klachten over
het slordige gedrag van de Warmenhuizer jeugd.
Bijvoorbeeld worden er onder het publiek soms voet
zoekers gegooid. Spr. gelooft wel, dat. de politie haar
best doet, doch acht het toch gewenscht. dat zij van
tactiek verandert en de belhamels eens te vatten.
De Voorzitter wijst op de geringe medewerking van
het publiek.
De daders worden, zoo men dit verzoekt, nooit, aam
gewezen. Spr. kan tenslotte ook. geen politiecorps
van 100 man aanstellen.
De heer Dekker raadt aan, er eens in burger op
uit te gaan, doch de Voorzitter antwoordt hierop,
dat de jongens posten hebben uitstaan, die bij na
dering van zoo'n „stille" oogenblikkelijk een seintje
geven.
De heer Molenaar zegt, dat er onder de jeugd en
kele kwade elementen schuilen en wanneer men er
's een „een slag voor zijn kop" geeft, vindt spr. dat
niets erg.
De heer Slot betoogt nog, dat men niet te gauw
de politie de schuld moet geven. Wanneer het pu--
bliek niet medewerkt, is het oinmogelijk één en
ander te achterhalen.
Wie heelt een lap grond voor de spelend?
jeugd?
De heer Molenaar zou graag een gelegenheid zien
opdat de kinderen niet meer op straat behoefden
te spelen. Dit geschiedt tegenwoordig te veel.
De heer Mink zegt, dat er veelal jongens spelen op
het erf van Brouwer, hoewel die het liever niet heeft.
Als er een gelegenheid gevonden zou kunnen wor
den, dan is spr. daar direct een voorstander van.
De heer Tesselaar heeft dit onderwerp al eens
naar voren gebracht en wijst op het terrein van de
voetbalvereeniging; wanneer er tusschen het bestuur
van die vereeniging en de gemeente wat samenwer
king was, zou daar allicht onder toezicht gespeeld
kunnen worden.
De heer Dekker heeft het terreintje bij de veiling
in z'n hoofd, wat we dan van de Mij. moeten huren.
De Voorzitter gevoelt niets voor toezicht; het moet
een terrein zijn, waar niets aan te vernielen is en
zulke terreinen zijn hier niet. Er moeten er ook
minstens 3 zijn, voor Zuid-, Noord- en Midden-War-
huizem en wanneer we nu maar contanten hadden,
was het nog iets, maar die ontbreken helaas.
Gesproken wordt nog over de ijsbaan, doch tot een
definitieve uitspraak komt men niet.
De Voorzitter merkt op dat het plan altijd is ge
stuit op de practische onmogelijkheden en men
komt overeen hier en daar eens rond te kijken.
De heer Mink vraagt naar de uitslag van het in
gestelde onderzoek naar de inhouding van loon in
de werkverschaffing.
De heer De Groot antwoordt, dat bedoelde klacht
niet gegrond was en dat de opzichter wel van
goeden wille is, maar dat men daarvan misbruik
maakt.
De heer Tesselaar heeft gehoord dat het gegok
in sommige café's soms aardig in de papieren loopt.
De heer Slot betreurt het, dat de heer Tesselaar
daarmee in de rondvraag komt. Het is bovendien
zoo vaag.
De Voorzitter zegt dat dit meer een zaak is voor
het hoofd van politie, dan voor den raad.
De heer Slot denkt, dat er in ieder café wel eens
iets zal passeeren. Daarom zullen de caféhouders
het zich allen aantrekken en zeggen: „dat ben ik"„
Spr. vindt dit niet goed.
De Voorzitter zegt toe, aan deze kwestie de noodige
aandacht te zullen besteden, waarna sluiting volgt.
staat echter iets heel genocgelijks tegenover. Anders
zou ik me er misschien niet zoo kalm bij neerleggen.
Wees voorbereid, moeder, u zult verbaasd wezen over
hetgeen u nu te hooren krijgt".
Ze keek hem recht aan, maar toch merkte hij dat
het haar eenige moeite kostte haar gedachten vol
komen op hem te concentreeren. „En wat is het
andere dat er tegenover staat?" vroeg ze.
En daarna ging hij haastig voort: „Ik ga trouwen,
moeder. Liefste zoo gauw mogelijk, en oom Ned zegt
dat mijn keuze volkomen naar zijn zin is."
En toen schrok ze ineens op en maakte zulk een
heftig gebaar met haar hand dat het den indruk wek
te alsof een insect haar had gebeten.
„Je gaat. trouwen? Wat vertel je me nu, Beresford?
Wat bedoel je?"
Hij lachte op zijn aantrekkelijke, jongensachtige
manier.
„U schijnt niet gemerkt te hebben dat ik zoetjes aan
een man ben geworden, moeder. Ik had eigenlijk een
zelfde houding van oom Ned verwacht. Ja, ik ga trou
wen, maar ik heb het bewuste meisje nog niet ge
vraagd. Er zal echter niet veel tijd mee gemoeid we
zen, dat verzeker ik u."
„Beresford", klonk het opnieuw, en eensklaps bracht
ze haar hand naar haar zijde. Ze haalde even heel
diep adem, en haar groote bleekheid viel hem op dat
oogenblik niet eens op. Ze zag er nimmer rooskleurig
uit.
Hij keek zelfs niet eens naar haar, want hij had een
lucifersdoosje in de hoogte gegooid en lachte omdat
het was open gegaan en de inhoud als een kleine
lawine over hem uitstortte. Hij ging dadelijk op zijn
knieën zitten om den rommel op te ruimen en hier
door kwam het dan ook dat hij geenerlei aandacht
aan haar uiterlijk schonk.
„Wat zegt u van het grapje?" vroeg hij toen de lu
cifers weer in het doosje waren geborgen.
Hij stond niet op maar bleef als een kleine jon
gen op den grond zitten. Geleidelijk verdween de
ondeugende glimlach uit zijn oogen. „Nee, het is
geen grapje, beste moeder", zei hij bedaard. „Groote
'Tnst zelfs. Ik heb oom Ned van een en ander op do
oogte gebracht, omdat het me het verstandigste toe
iek dit te doen. En nu vertel ilc u alles. Hij heeft
ich veel aardiger en vriendelijker gedragen dan ik
ad durven verwachten. De groote kans bestaat dus,
■oeder, dat ik u binnenkort een schoondochter kon;
oorstellen."
Bij de laatste woorden was er een smeekende klank
n zijn stem gekomen, want ze bleef rechtovereind in
haar stoel zitten en bewoog zich niet.
„Oh," zei ze alleen toon hij zweeg. „En wie zal het
wezen?"
v i 1 -M
•yooroorlocpche prijzen.
/rac
t.en U zult versteld staan.
23.
„Het is mijn gewoonte niet iets te zeggen wat ik
niet meen", antwoordde de Admiraal. Weliswaar
ken ik het meisje niet goed, doch te oordeelen naai
de paar maal dat ik haar ontmoette, geloof ik wel
dat ze behoorlijke mogelijkheden bezit.' Natuurlijk
is zo een tikje verwend, doch dat zijn al die meisjes
tegenwoordig. Behalve Joan echter. Doch Joan is te
goed voor eiken man, en ik hoop van harte dat ze
nooit trouwt".
„Joan", herhaalde Beresford vol verbazing. „Ik
heb Joan nooit als mijn eventueele aanstaande vrouw
beschouwd. Ze is oen beste kameraad van me, dat is
alles."
De Admiraal knikte en er lag een sluwe uitdruk
king in zijn oogen. „Dat weet ik. Je zou het niet doen
Ze is een vrouw uit duizend. Maar ze zou jou ook
niet willen hebben als je haar vroeg." Hij kuchte
veelzeggend en eindigde. „Nee, jullie kunnen een dei-
gelijjke vrouw niet krijgen. Ze staat te hoog von-
jullie."
Deze opmerking maakte Beresford niet boos, dan;
hij nog te verbaasd en dankbaar was over de hou
ding van den ouden man ten opzichte van Persis.
Hij bleef nog een poosje met den ouden man prater,
en spoedde zich toen naar de kamer van zijn moedet
In zijn vreugde en verdriet was ze altijd zijn trouwe
vriendin geweest, en hij had het vage vermoeden da-
hij haar eigenlijk het eerst van zijn huwelijksplan
nen op de hoogte had moeten stellen.
door ETHEL M. DELL
Hij had echter volkomen aan een impulsie toege
geven door den Admiraal in het vertrouwen te ne
men, en nu moest hij haar ook dadelijk alles vertel
len. Hij diende Joan dus alleen te laten gaan. Wel
licht zou hij haar later nog wel in het veld ontmoe
ten. Verder moest de Admiraal nog over zijn toe
komstplannen met hem praten. Zonder twijfel wist
zijn moeder alles daarvan af, en zou zijn eigen opvat
tingen daaromtrent willen hooren.
De bewuste plannen hadden een volmaakte veran
dering ondergaan nadat de oude man zich met zijn
keuze had kunnen vereenigen. Het was een wonder
baarlijk vooruitzicht Persis als zijn bruid te kunnen
winnen en met haar op „Laev Denham" te wonen.
Hij dacht er totaal niet meer over na hoe vreeselijk
hij het kort tevoren had gevonden niet meer naar de
Universiteit te zullen terugkeeren.
Alles het niet voor andere dingen die hem
wachtto.
De oude Admiraal had dien dag zijn kaarten zeer
handig uKgespeeld, doch Beresford zou dit eerst la
ter ontdekken.
HOOFDSTUK IV.
De waarschuwing.
Achter Sylvia's Vane's slaapkamer lasr een klein
rechthoekig boudoir, en daar vond de jongen haar,
gelijk hij wel verwacht had. Ze zat voor een bureautje
bij het venster. Het was den laatsten tijd haar ge
woonte geworden boven te ontbijten, en hij had haar
V, morgens dan ook niet gezien, welk feit hij in zijn
opwinding totaal vergat.
„Hallo, moeder. Heeft u het druk?" luidde zijn be
boeting. „Ik heb u he.el wat te vertellen."
Ze liet iets waarnaar zo had zitten kijken, in een
geopende lade vallen, en sloot die onmiddellijk toen
hij binnenkwam. „Ik dacht dat je zou gaan jagen,
Berry?"
„Dat was ook afgesproken", zei hij zich voorover
buigend om haar te kussen. „Oom Ned hield me
