Oe- Brabantsche Brief
'evttttaetusmuren
Wieringermeer.
van
Zaterdag 11 Mei 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde biad. No. 9719
Uitgifte bouwgrond te Wieringerwerf.
GfnderdactcL
ASPIRIN
WASCUMACUINES yf |jWRINGMACUINES
Amerikanen bezoeken de Zuiderzeewerken,
Betonweg over Wieringen binnenkort
gereed.
Het adres van den Ned. Tuindersbond.
Verhooging keurloonen.
Menier,
Ulvenhout, 7. Mei 1935.
De Mei bloeit en blos-
semt, geurt deur den bui
ten, flonkert op den wit
ten zonneval in 'n over
daad van schoonheid, die
'k mee gin woorden aan
kan duiën.
Den wingerd, die heel
'den winter as 'n groot, dor
spinnerag teugen mijnen
achtergevel zat aange
kleefd, is uitgesprongen
mee duuzenden vurige bot
tels, die in de zon as vlam-
mekes te flitsen staan.
'k Hoef veur de Mei nie
ver te gaan. Waant heel heur schoonheid, heuren
koninklijken praal lee gespreid over mijnen erft, die
één blommenhofke gelijk is. Trots rijst den ouwen,
knoestigen notelèèr temidden van dat blommenhove-
lce en 't is, of ie mee de daansende schaduwkes van
zijnen fieren bladerkruin elk blomke, elk knopke, elk
bolsterke zachtjes aanraakt, zachtjes streelt as 'nen
ouwen, wijzen mensch, die plazier hee in 't jonge,
blossemende leven, dat er spuit laanks zijnen voet.
Nog is zijn kollesale blad nie volgroeid. Maar
schoonder daarom is ie, nou 't hemelsch blaauw-pèè-
relmoer schemert deur zijnen groenen kroon. Uit den
rodondendrum onder ons raam, is den rossen bloei
ópgeklouterd in suikeren schuim.
En wa verderop, achter de stallekes, daar blossemt
'de aardbei, of er duuzenden witte kapellekes zijn
neergestreken op 't donkere bladgroen. Kapellekes,
die huillie vleugeltjes trillen op 't Oosten windeke, dat
over d' èèrde asemt.
Weer nestelt 'n mearel-koppeltje in de Mei-roos
teugen m'n stalleke.
Ochirrekes, wa ploeteren die veugeltjes aan huilie
huiske!
Daar kan Tc nou wel 'nen heelen Zondagmiddag
bij zitten koekeloeren, mijn eigen zitten verkneute
ren bij dieën overleg en bij dieën werklust van zo'n
koppeltje wier huwelijk toch ok, om zoo te zeggen,
deur den hemel gesloten wier.
Waant ok hierbij is 't wondere, 't volmokte Bestier
'duidelijk te onderscheien.
En 't veurbeeld van ijver, van werklust, van sa
menwerking veural, van malkaar verstaan, ollee, da's
'n veurbeeld veur den grooten mensch!
't Avond, as den zwaren arbeid gedaan is,
'n huiske opbouwen valt ok veur 'n veugeltje nie
•mee, ok, al is zijnen eigendom dan nie te rinnewee-
ren deur 'n Overheid van „Econoministers", maar
't avond, as den zwaren arbeid gedaan is, dan vliegt
't manneke op de schouw van m'n huis en gaat van
daar zitten roepen, zitten tuuten, zitten zingen, zoo
schoon, da z'n rollekes koud loopen over den rug
van 't popke, de mee 'n schuin kopke trotsch te
lüsteren zit, veur heuren gemaal-op-mijn-schouw.
Laat, heel laat echoot zijnen verliefden roep deur
den avond. En pas as de sterren feller glaanzen gaan
aan den diep-purperen hemel, as 't nachtwindeke
komt aangeldepperd deur de poppelieren, begint zij
nen roep onzekerder te worren, om eindelijk te ver
sterven in den killen veurjaarsnacht, die de bloeiende
kleur en wearèld omsluit, as den bolster 't blommcke.
Zoo weet ge nou, amico, hoe 't op deuzen moment
weer gesteld is, op mijnen erft.
En gèren vertel ik oe nog iets van den akker, van
:dc velden, van de bosschen, waarin de Mei regeert
met louter schoonheid. Van de Mark, die in blaanke
Meipracht schervelt onder den gouwen zonneval
en waarin ik van de week 'n stuk rimmeltiek
heb weggespoeld. Van m'n lijf geplodderd!
Go zult misschien zeggen: „da's sjuust verkeerd,
Dré," waant da zee Trui ok, al hee ze 't dan verteld
mee eenigszins aandere woorden. „Eigenwijze gek,
stuk onverstaand, waar zitten oew harsens? Stom
men idioot!"
Ja, man, as Trui bezurgd wordt, zijt ge nog nie
gelukkig! Maar ge ziet: ,'t komt op 't zelfste temeer,
as wa gij docht.
Wa zal 'k daar op zeggen
As 'nen mensch mee 't een of aander kwaaltje zit
opgescheept, dan krijgt ie eiken dag minstens tien
middeltjes, die 'm van z'n kwaal „beslist", „hapse-
luut" zee onzen bakker, „tien teugen één" zee den
Blaauwe, „posetief gedeezedeerd", zee den Burge
meester, „vast as 'n huis", zee Jaan den Champetter,
afhelpen.
Alleen den dokter is nie zoo zeker van z'n zaak,
maar die hee ok 'nen ceel middelen veur oe,
waar ge nie van geneest.
Den eene zupt petroleum teugen rimmeltiek. Den
aandere schraanst raauwen juin of 't appeltjes zijn.
Nommer drie moddert. In z.g. modderbaden.
Nommer vier bemosterdt z'n eigen weer.
Nommer vijf smeert z'n eigen in mee vuiligheid
da ge 'm 'n haalf uur ver dan ruulct komen.
Maar op de heele weareld is er niemaand, die ooit
genezen is van rimmeltiek, mee al deus middeltjes.
D'n eene zegt „Dré, jenever!" En da zee-t-ie op 'n
manier, zoo smakelijk, da ge trek in 'n borreltje
krijgt. En da ge haast meelijen mee hem krijgt, dat
hij gin rimmeltielcexcuus hee Maar den aandere
bezweert: „jenever? De pest!" En oewen smaak is
weer heelegaar over.
Zoo ben 'k dan gaan zwemmen deuze week. Aan
'n proper donderement is nog niemaand overleden,
dus Hoewel ik heb brave, steuvige boeren
gekend, die diep in de tachtig zijn geworren en ok
meer dan tachtig jaren nooit huilie voeten, lot staan
„de rest" gewasschen hadden, 't Leek wel, of zulke
kearels over huilie vel nog 'n laag schubben had
den gekweekt, waar gin enkele ziekte deurhenen
kost komen. Die tiepen waren „waterproof", om zoo
te zeggen. Maar genogt daarover.
Van de week, as ik 'smorgens vroeg in den akker
kwam, dan brak den dag open, amico, ollee, hij
brak deur tot in oew zielement. 'Nen waaier van puur
goud wier daar opengevouwen. D'n Oosterkim brok
kelde kapot in kleurenbonken, die daar wegdreven
in violettig goud, in gruunen kristal, en pèèrlmoeren
glaans, drijvende in de wemeling van gloeiend zon
negoud, om klein te worren amico, nietig bij deus
staal van de Goddelijke Schepping. Hooger begost
de zonneschijf te rijzen uit de blaankere enhlaankere
kimlijn, die as witzulveren montuur 't end van de
weareld kontoerde.
De madelievelces wieren wakker, bij 't lijzen van
de zon.
De blommekes klokten heur kellces open om toch
maar niks te missen van den dagopgaank. En d'eer-
ste zonnepieken raakten de blommekes aan.
De weareld veraanderde. Wier wakker bij bietjes.
Schaduwkes trokken over de velden, die enkele
minuten gele jen nog strak en graauw „levenloos"
d'r eigen strekten onder den grijspèèrlen hemel.
'k Had laangen tijd daar stilgestaan en lcouw trok
laangs m'n beenen. Ilc voelde da, as d'eerste zonne-
wèrmte over m'n haanden kroelde.
De zon kwam werm op. Da beloofde 'nen vol-zo-
merschen dag.
Den eerste veugel floot.
'Nen leeuwerik klapte zingend naar de zon.
'Nen tweeden veugel floot.
En plotseling „hagelde" den veugeltjeszang uit 't
gebomte over mijnen kop; den nuuwen dag was ge
boren in 'n verglejen pracht, blomlces en veugeltjes
waren wakker, den daauw glom, en „leefde" as vern
gelenoogskens in 't jong gewas.
Den smeuigen èèrde van den vetten akker klon
terde en koekte, lijk sneeuw da doen kan, zochtjes
aan m'n klompen. Hij rook naar 't veurjaar, maalsch
en hartig! Veur m'n plazier klaauwde-n-ik in dieën
zwarten grond, grond van m'n eigen, grond waar
m'n vader al z'n zweet en z'n krachten in gelaten
had. Grond, dien 'k al zestig jaren ken mee al z'n
hebbelijkhedens, z'n wonders, z'n gaven, z'n zurgen
Grond waar ik zoo gèren in ploeter, die 'k gèren aan
m'n haanden haangen voel, waar ik grèè in woelen
kan. Grond, waarin, waarveur ik zoo dikkels m'nen
eersten Vaderons opzee, 's mergens as den dag z'n
eerste licht er op strooide.
Grond, zoo dikkels gezegend deur Onzenlieveneer-
ke mee rijke vrucht, mee overdadigen oogst, grond
die 'n stuk van m'n zielement is! Grond waarin ok
m'n Geloof opgroeide. Groeide mee de vruchten waar
wij altij om vragen..*
En toen toen ben 'k 'n roei nuuwe èèrpels gaan
wegschoffelen.
'k Ben mee mijnen rug naar de zon gaan staan,
naar den kaant waar mijnen Schepper sjuust weer
'nen dag geschapen had in onzegbare schoonheid.
Waar Hij de zon had laten opgaan veur mijnen ak
ker ok, veur mijn vruchten die 'k verkregen had. Ik
ben daar mee mijnen rug naar toe gaan staan, as
ik 'n roei of wa van m'n nuuwe patatjes verschoffel-
de, vernietigde, van den wortel scheurde uit dieën
kustelijken, zwarten, gullen èèrde! Waant den in
specteur Zusenzoo was gewiest, had gemeten en me
gewaarschouwd! Gewaarschouwd veur 'n rechterlijk
vonnis, as ik... die goeie vrucht nie verrinneweerde!
'k Had 'n paar roei te veul gezet.
Amico, da's zwaren arbeid.
't Zweet pèèrlde over m'n haanden. Gutste van
mijnen op. 't Is zwaren arbeid, ja, waant hij is zoo
beschamend!
As ik 'nen jongen kearel was van dertig jaren om
trent, sterk genogt om 'n stier bij z'n horens te vat
ten en teugen d'èèrde te smakken, waar is dieën
tijd toch gebleven? as ik dan op 'nen goeien dag
'n heerschap op mijnen hof had ontmoet, dat me
vertellen kwam da 'k één roei èèrpels vernielen
moest, en aanders op de bon geslingerd wier
As me da dertig jaren gelejen gebeurd was... nou,
dan was er „geslingerd", maar op gin bon, amico!
En nouw verstade gij me zekers wel.
Maar vandaag, na zooveul jaren training in onge-
rijmdhedens, vandaag, al is 't dan mee 'n bloe
dend haart, maar... ge vernielt dezelfste vruchten,
waar ge Onzenlievenheer om gebejen had.
Ge... vergooit 'n verhoord gebed, waant inspec
teur Zusenzoo komt straks nog 's verom, om te zien
of ge oewen staatsplicht, God's zegen vertrappen,
netjes nagekomen zijt...!
Genogt.
Na dieën zwaren arbeid ben 'k de Mark ingedo
ken. Da kwaaie zweet moest er afgespoeld worren.
Trrui zee toen, affijn da weet ge al.
Misschien had ze gelijk. Misschien ok nie! Ik weet
't nie.
Maar zwemmen, spoelen moést ik.
Wellicht snapte gij 't nou beter, dan Trui, amico.
Den akker, de velden, de bosschen, ze schieten
er op over deuzen keer.
En 'k heb er nie heelegaar spijt van...
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
In de Wieringermeer is thans met de stichting
van het derde dorp, Wieringerwerf, aangevangen. Dit
dorp zal de hoofdplaats van de Wieringermeer wor
den, waartoe het is aangewezen, omdat het in het
centrum van den polder, op een zeer gunstig gelegen
knooppunt van wegen en kanalen verrijzen zal. Met
de stichting van Wieringerwerf wordt de rij van drie
bevolkingskernen, waarop de bevolking voorloopig zal
worden samengetrokken, gesloten. Ter plaatse zijn
ruim 100 woningen in aanbouw, welke van Rijkswege
worden gebouwd en in hoofdzaak bestemd zijn voor
de gezinnen der bij de cultuurwerken tewerkgestelde
arbeiders. Begin 1936 zullen deze woningen kunnen
worden betrokken. Teneinde neringdoenden en am
bachtslieden in staat te stellen hun bedrijf gereed te
hebben, wanneer de eerste bevolking zich in het
nieuwe dorp vestigt, wordt thans aldaar overgegaan
tot de uitgifte van bouwgrond in erfpacht. Belang
hebbenden zijn dan van meet af aan in staat de
klandizie der bewoners tot zich te trekken. Gegadig
den zullen voor eigen rekening op den erfpachts-
grond gebouwen moeten stichten. Teneinde den mid-
helpt tegen
zenuwpijn altijcf
Uitsluitend verkrijgbaar in de oranje-bandbuisjes van
20 tabl. 70 ets. en oranjezakjes van 2 tabl. a 10 ets.
.Vooroorlocjsche prijzen.Vraacjt.en U zult versteld staan.
denstand op zoo hoog mogelijk peil te houden, zullen
de toekomstige erfpachters eenig finantieel weer
standsvermogen moeten bezitten, terwijl bovendien
op vakbekwaamheid en persoonlijke geschiktheid om
een zaak te voeren, zal worden gelet.
Het ligt voorts in de bedoeling de bestaansmogelijk
heden van degenen, die zich ter plaatse vestigen, te
verhoogen door bij de toelating van neringen en be
drijven eenigermate regelend op te treden.
Teneinde belangstellenden iets nader met de Wie
ringermeer in kennis te brengen, heeft de Directie
van den Wieringermeerpolder te Alkmaar een bro
chure uitgegeven, welke op aanvraag te harer kantore
te Alkmaar (postbus 43) gratis verkrijgbaar is.
W 1 E R J N G E N
Het gezelschap Amerikanen, bestaande uit
circa 150 personen, hetwelk naar Nederland
is gekomen de Flora te Heemstede te bezoeken,
zal o.ra. van de gelegenheid gebruik maken
de Zuiderzeewerken te bezoeken. Het gezel
schap wordt Maandag a.s. alhier verwacht.
De ontbrekende schakel in den gjooten ver
keersweg van Holland naar Friesland, t.w. 't
gedeelte HippolytushoefAfsluitdijk is thans
in een zoodanig stadium van uitvoering ge
komen, dat de voltooiing binnenkort kan wor
den tegemoet gezien. Het ligt in het voorne
men den weg einde Juni voor het openbaar
verkeer open te stellen.
LANGEND JJ K
Naar aanleiding van de adhaesiebetuiging door
gemeentebesturen aan het adres van den Ned. Tuin
dersbond aan den Minister heeft deze o.m. meege
deeld, dat door hem zoo spoedig mogelijk, t.w. zoodra
eenige basis bekend was, voorschotten op de uitlcee-
ring aan tuinders zijn verstrekt, zoodat het den Mi
nister niet mogelijk en niet gewenscht voorkomt,
dat gemeentebesturen hiertoe zullen overgaan, daar
dit toch ook niet zonder basis zou kunnen geschieden.
Het vraagstuk van de verlichting van de vaste lasten
heeft de volle aandacht der regeering, terwijl overwo
gen zal worden, of het mogelijk is tuinders in aan
merking te doen komen voor verstrekking van goed-
koope levensmiddelen.
Indertijd spraken we het vermoeden uit, dat het er
voor onzen Keuringskring wel eens toe zou kunnen
komen, dat de keurloonen verhoogd zouden worden.
De twee laatste jaren heeft de exploitatie een vrij
aanzienlijk verlies opgeleverd, dat door de betrokken
gemeenten moet worden bijgepast. Als we goed zijn
ingelicht, zal nu binnen kort door de centrumge
meente een voorstel worden gedaan, om tot verhoo
ging der keurloonen over te gaan. Voor de consu
menten, op wie het ten slotte toch wel zal worden
verhaald, is dit vooruitzicht minder prettig.
33.
Hij keek Sally na met het gevoel dat ze een zekere
triomf over hem had behaald. Daarna ging hij Per-
sis zoeken.
Deze jonge dame verkoos zich blijkbaar op een
afstand te houden, hetgeen zonder twijfel te wijten
was aan het feit, dat hij haar niet om den eersten
dans gevraagd had. Ten slotte vond hij haar, en be
sprak drie dansen na het souper met haar. „Ben je
nog vrij voor het souper?" vroeg hij.
„Nee, dat gebruik ik met Phil Croy", luidde het
koele antwoord.
Hij keek haar met groote, ongeloovige oogen aan.
„Croy? is die dan hier? Hoe is het ter wereld mo
gelijk dat...
Ze lachte spottend. „Stel Je niet zoo dwaas aan.
Ik heb hem meegebracht. Ik vroeg daartoe telefo
nisch verlof en je moeder zei dat het natuurlijk goed
was. Hij wilde zoo graag meegaan."
Beresford keek met een woedende uitdrukking in
zijn oogen om zich heen. „Waar is hij? Ik heb hem
niet gezien."
„Dat is mogelijk, want hij is pas laat verschenen.
Hij zal wel ergens op me staan wachten. Doe toch
niet zoo belachelijk." Ze lachte op haar verleidelijk
ste manier. „Is het van eenig belang waar hij wel
of niet kan zijn? Men moet vergeven en vergeten."
De uitdrukking van Beresford's oogen werd echter
nog somberder. Hij had het gevoel alsof hij in een
valstrik was gelokt. „Je kent dien kerel niet zooals
door ETHEL M. DELL
ik", zei hij. „Het verbaast me dat je hem ooit hebt
willen aankijken. Als je alles wist, zou je dat zeker
laten."
Tot zijn ergernis lachte ze weer. „Berry, wat ben
je toch nog een groot kind. Zou je soms zélf verwach
ten indien je gedaan had wat hij deed, dan voor het
verdere gedeelte van je leven door iedereen met den
nek te worden aangezien?"
„Dat weet 'k niet", antwoordde hij. „Ik zou
nooit Hij hield op en bij de herinnering aan het
gebeurde verspreidde een donkere blos zich over
zijn wangen.
„Onzinnig", verklaarde Persis. „Ik ben dan in elk
geval vergevensgezinder. Het spijt me ten zeerste dat
Uwe Majesteit het niet met me eens is, doch ik heb
heusch mijn eigen opvattingen over verschillende
dingen".
Hij kwam heel dicht bij haar staan en zijn stem
klonk nu fluisterend. „Weet je wat die ploert later
tegen me durfde zeggen?" Hij wachtte even en keek
haar aan. „Dat wéét je natuurlijk niet. I-Iij beweerde
vervloekt nog aan toe dat hetgeen hij dien dag
deed niet tegen jouw wil geschiedde Nu weet je het".
Hij had verwacht, dat ze diep verontwaardigd zou
wezen, maar dat was allerminst het geval. Ze lachte
uitdagend. „Wat ben je toch belachelijk", riep ze uit.
„Ik kan dergelijken onzin heusch niet langer aan-
hooren. Je bent jaloersch, krankzinnig jaloersch, dat-
is alles. Alsof het van eenig belang kan wezen wat
hij wel of niet doet."
„Het is zecjr zeker van belang," protesteerde Be
resford verontwaardigd. „Een dergelijke ploert
die jou naar beneden durft te halen."
Ze maakte een afwerend gebaar met haar hand.
„Ach, dat kun je toch niet begrijpen. De meeste
mannen zijn erg dom en dwaas. Vergeet die twist
en begin opnieuw. Als je er nu nog lang over praat,
wil ik niet eens met je dansen".
Er kwam een vastberaden trek om Beresford's
mond. „We zullen ook niet dansen. Ik moet met je
praten."
„Oh, ja?" vroeg ze quasi verbaasd. „Trek dan alsje
blieft een ander gezicht, of ik verdwijn meteen. Je
moet verstandig probeeren te wezen, Berry". Eens
klaps kwam er een smeekende klank in haar stem.
Ik kan het heusch niet verdragen op een dergelijke
harde manier behandeld te worden. Ik ben pas
thuis, en het is werkelijk geen aardige ontvangst
van je.".
„Wie behandelt je onaardig?" vroeg hij zacht. „Je
weet toch heel goed wat ik wil, is het niet?"
Ze schudde met haar hoofdje. „Nee, dat weet ik
niet. In ieder geval moeten we er nu niet meer over
praten. Ik hoop van harte dat je als we elkander een
volgenden keer ontmoeten, in een beter humeur
zult wezen'
Hij glimlachte tegen haar. Ze had niet vergeefs een
beroep op hem gedaan. Eensklaps kreeg hij het gevoel
alsof hij onredelijk en zelfs grof was geweest. En
had ze niet gezegd, dat Croy van geenerlei belang
was? Ze had volmaakt gelijk, het was de moeite niet
waard zich druk om dien kerel te maken. Hij had
neiging haar in de volle balzaal in zijn armen te ne
men en dat rose gezicht te kussen.
Wellicht begreep ze wat er in hem omging, want ze
deed een paar passen achteruit en er kwam een
verlegen uitdrukking in haar oogen. „Je moet ver
standig wezen", verzocht ze weer op smeekenden
toon.
„Uitstekend", zei hij. „Ik zal er mijn best voor doen.
Hij had de voldoening haar na dit antwoord lieflijk
te zien glimlachen en met trotsch opgeheven hoofd
je liep ze met hem door de zaal.
HOOFDSTUK XII.
De verloving.
Den geheelen avond had Beresford zich in toom
gehouden. Persis had hem bij oogenblikken half
krankzinnig gemaakt door haar houding: het eene
moment een en al bekoring en verleiding, om hem
even later op een afstand te houden. Bevend van
woede had hij gemerkt, dat Croy vrijwel voortdurend
in haar nabijheid was, doch ze had zich in het ge
heel niet met hem buiten de balzaal gewaagd. Hier
uit bleek dat ze na het bewuste voorval in de laan
zeker wat voorzichtiger was geworden.
Eindelijk en ten laatste was hij met haar alleen,
en hij wist dat-hij zijn volle verontwaardiging over
haar had kunnen uitstorten, doch hij deed het niet.
Het was zoo verrukkelijk haar dicht bij zich te we
ten: dat hij eigenlijk aan geen andere dingen kon
denken.
„Wat ben je toch mooi", zei hij vol verrukking. Hij
had haar naar een kleine zijkamer gebracht, waar
de Admiraal zijn geweren bewaarde. Daar konden
ze ongestoord alleen zijn, zoodat hij opnieuw de groo
te, gewichtige vraag kon stellen.
Ze keek hem verwonderd en zelfs eenigszins min
achtend aan.
„Wat een banale opmerking", zei ze. Tegelijk
glimlachte ze evenwel, alsof ze het niettemin heerlijk
vond het te hooren.
„Dat is niet alles wat ik te zeggen heb" ging hij
ongeduldig voort. „Ga zitten. In die fauteuil daar,
wil je?"
Ze keek met een verstoorde uitdrukking in haar
oogen om zich heen. „Lieve hemel, wat is dit een
akelige, sombere kamer, Berry. Er hangt hier een
lucht alsof er niets dan metaalwerk in gehangen
heeft".
Hij lachte. „Je raadt het goed, kindje, maar ik wil
de je alleen spreken. Ga zitten, lieveling. We moeten
ernstig met elkander praten."
Ze trok haar fijne wenkbrauwen tezamen. „Waar
over moet er gepraat worden?" vroeg ze.
„Over verschillende dingen", antwoordde hij opge
wonden. „Je hebt me al clien tijd niets van je laten
hooren, dus nam ik het als vanzelf sprekend aan....
dat... dat..."
Hij hield in eens op, want opnieuw had ze een kille,
hautaine houding aangenomen. „Oh, ga toch niet
zoo overhaast te werk," zei ze. „Daar houd ik niet
van. Je moet niet vergeten" op klagenden toon
„dat ik nog zoo jong ben."
„Persis", riep hij verschrikt uit. „Je bent toch niet
van plan me een blauwtje te laten loopen."
Ze trok met. een kinderachtig gebaar haar schou
ders op. „Je .bent. ontzettend opgewonden en ongedul
dig. Ik ben werkelijk bang iets te zeggen. Ik zié niet
in waarom we zooveel haast moeten maken. Bestaat
hiervoor een speciale reden?"
„Natuurlijk is die er", gaf hij te kennen, terwijl hij
van zijn stoel opsprong. „Vergeef het me alsjeblieft
als ik te heftig ben. Maar je weet toch dat ik je lief-
heb, is het niet? Dat moet je ontdekt hebben."
Hij had zijn armen om haar heen geslagen en hoe
wel ze zwakjes protesteerde, bleef ze toch tegen hem
aanleunen.
„Jullie mannen zijn allemaal hetzelfde", zei ze. „Het
komt allemaal op hetzelfde neer."
„We zijn niet allemaal hetzelfde," zei hij opgewon
den. „Het is voor mij ernst en geen oppervlakkig
spelletje. Begrijp je het dan niet, kindje? Ik heb je
lief, en wil met je trouwen. Wil je me niet hebben,
Perisis?"
Ze schoof even onrustig op haar stoel heen en
weer. „Ik zie niet in waarom over dit feit zooveel
