Ulï DE BOUWDOOS
VAN DE NATUUD.
DE STEM IN HET DONKER... 2. Maar plots'ling schrikt hij! 3. Met kippevel en bibberbenen 4. 't Geluid verstomt in 't donk're huis..,
1. Naar het landhuis, vlug, maar zacht... Hoort hij goed?Keert hij weer om en... vliedt snel henen..* Alleen... de papegaai was thuis!
Sluipt de dief, door donk're nacht! Een „houd den dief!" weerklinkt als groet! -* M P v V
DE PANTOFFELS VAN ABDULLAH,
door
M. Jansenvan Deventer.
In Bagdad leefde lang geleden een oude
gierigaard, die zó gierig was, dat hij on
danks zijn ontzaggelijke rijkdom, in lom
pen gekleed ging. De hele stad kende zijn
oude pantoffels, die zo dikwijls en op zo
verschillende manieren gestopt waren, dat
men niet meer kon zien, wat voor kleur ze
oorspronkelijk hadden. Wanneer men in
Bagdad wilde laten uitkomen, dat iets ver
schrikkelijk lelijk was, dan zei men:
„Dat was zo lelijk als de pantoffels van
Abdullah!" En dan wist iedereen dat het
wel heel erg lelijk geweest was.
Eens ging Abdullah naar de markt of hij
hier en daar niet iets voor de halve prijs
kon kopen. Dat deed hij dikwijls. Want
ook toen waren er kooplieden die hun wa
ren met verlies moesten verkopen omdat
zij dan baar geld nodig hadden. Dit keer
trof hij een parfum-koopman, die een par
tij rozenwater voor elke som wilde verko
pen. Zo kon Abdullah dat rozenwater voor
een spotprijs krijgen, en hij kreeg er nog
prachtige kristallen flessen bij. Nu was het
toentertijd gewoonte dat men als koper
een maaltijd aanbood aan den koopman,
wanneer men een goede koop gesloten had.
Maar de oude Abdullah dacht er niet aan
om een maaltijd aan te bieden, want dat
kostte hem natuurlijk weer geld. Inplaats
.van den koopman te „fuiven", foof hij zich
zelf op die manier, dat hij een bad ging
nemen, iets dat hij in lang niet gedaan
j&ÜÏSaLtó'jtó!
EEN KNUTSELWERKJE.
Waar garéhkïossen al niet
goed voor zijn! Ja, natuurlijk
wanneer ze leeg zijn. Je kunt
er ongelooflijk .veel moois
van maken!
We zijn dit keer zo bezig
geweest voor het poppenhuis,
laten we Ons daar nu maar
bij houden. Van vier klossen
en stijf karton kun je, zoals
je op het plaatje ziet, een
couch maken, die er aller
aardigst uitziet Wanneer je
een klein beetje handig met
de handen bent, maak je
natuurlijk ook een lamp. Om
een lampekapje te vouwen,
hoef je heus niet zoveel moed te hebben,
als je denkt! Het is makkelijker dan het
eruit ziet, geloof me. De tafel is natuurlijk
gemakkelijk genoeg te maken. Wanneer Je
het geheel bijtst, zul je eens zien hoe aar
dig alles er uit ziet.
voor jij deze vogel gespannen had, dat be
loof ik je!
Maar voor degenen, 'die niets, of laat ik
liever zeggen, bijna niets van de struisvo
gel weten, vertel ik er hier wat van.
Het is een vogel, die niet vliegen kan.
De vleugels zijn kort, en zij fladderen heen
en weer, wanneer hun eigenaar op de loop
slaat! Het dier heeft dus géén stevige
vliegspieren, en ook geen stevige beende
ren in de vleugels, zoals de vliegende vo
gels dat hebben. En ook hebben de slag
pennen geen fijne haakjes, die in elkaar
grijpen. De slagpennen zijn gekroesd, en
de schacht is buigzaam. Ze worden ge
bruikt als versiering. Zuid-Afrika voert
jaarlijks voor 10 millioen veren uit. Omdat
het aantal struisvogels begint af te nemen,
worden zij tegenwoordig geteeld op farms.
De struisvogel is van huis uit een echt
woestijn- en steppendier. Hij eet gras, bla
deren, zaden en kleine dieren. Doordat hij
sterke poten heeft, kan hij flink en hard
lopen. En bij zijn lange poten hoort weer
zijn lange hals. Want daardoor is zijn kop
een stuk hoger dan de aarde, waardoor hij
ver in het rond kan kijken. Wanneer hij
zich moet verdedigen, verweert hij zich
met zijn sterke snavel en zijn voeten. Te
gen het woestijnzand wordt de struisvogel
beschermd door hoornen schubben aan de
poten en eelt aan de borst. Meestal heeft
mijnheer struisvogel 4 5 vrouwen. De
eieren worden in het hete zand gelegd en
met de hulp van de zon uitgebroed.
Natuurlijk was de parfum-koopman zeer
verbitterd, omdat hij ten eerste met veel
verlies zijn rozenwater verkocht had, en
hij zich bovendien een heerlijk maal door
de neus geboord zag. Daarom dacht hij ér
diep over na, op welke manier hij Abdul
lah nu eens een poets kon bakken.
Nu gebeurdo het toevallig, dat de opper
ste rechter, de Kadi, op hetzelfde moment 'n
bad nam in de stedelijke badinrichting als
Abdullah. De boze parfum-handelaar maak
te van het gunstige ogenblik ruimschoots
gebruik: terwijl de Kadi en Abdullah in
het bad waren, verwisselde hij de pantof
fels, die de twee heren, volgens Oosters ge
bruik, voor de drempel van de deur uitge
trokken hadden.
Spoedig daarop kwam de Kadi uit zijn
bad. Die zette natuurlijk een heel ander,
en lang niet vrolijk gezicht, toen hij, in
plaats van zijn eigen keurige pantoffels,
een paar oude, afgetrapte en erg gestopte
zag! En toen hij bedacht, dat die oude din
gen wonderlijk veel hadden van Abdul-
lah's pantoffels, die immers in de hele stad
bekend waren, werd hij heel driftig. Woe
dend liet hij den gierigaard halen, die met
de pantoffels van de Kadi aan, kwam. De
rechter was zo woedend, dat hij niet luis
terde naar hetgeen Abdullah allemaal te
vertellen had. Hij liet den ouden vrek ogen
blikkelijk een dracht zweepslagen op de
blote voetzolen geven, en veroordeelde hem
bovendien nog tot een geldstraf van hon
derd sekijnen (Arabische munt).
Voor dit geld zou Abdullah een hele pan
toffel-winkel en niet alleen een paar net
te pantoffels hebben kunnen kopen. In
plaats daarvan moest hij zich met zijn
oude paar,.waarin zijn kapotte voeten ge
stoken waren, naar huis slepen. Dat maak
te hem zo nijdig, dat hij de ongeluks-pan-
toffels in de Tiger wierp. Maar daardoor
was hij ze nog niet kwijt. O nee!
Ze kwamen namelijk terecht in een vis-
sernet, en beschadigden zodoende het net
werk.
Omdat de vissers wel wisten dat ze
van Abdullah heus geen schadevergoeding
zouden krijgen, walden ze hem toch ten
minste een poets bakken.
Ze gooiden zijn pantoffels door een raam
in zijn huis. Ongelukkigerwijs juist in de
kamer, waarin Abdullah zijn flessen met
rozenwater gezet had. De pantoffels wier-
De boer volgde deze raad op, en hij trof
liet dat de rechter een gemoedelijk man
was, want anders was het hem misschien
niet zo goed vergaan. Deze rechter lachte
echter vrolijk en zei ten slotte:
„Jij bent me er eentje hoor! Scheer Je
maar gauw weg, en pas een volgend maal
beter op!"
De vrijgesproken boer verlief ïn zijn
vuistje lachend, de gerechtszaal. Bij de
deur hield zijn advocaat hem echter tegen,
want hij wilde het geld hebben dat hij
eerlijk verdiend had met de raad, die hij
den boer gegeven had.
De boer antwoordde echter steeds maar
met „Bè", op alles wat de advocaat zei.
Zo liep de advocaat in zijn eigen val, om
dat hij den boer niet kon aanklagen zon
der zichzelf bloot te geven.
De boer ging vrolijk te moede naar huis
toe, en riep den advocaat ten afscheid nog
eens spottend „Bè" toe.
DE ZINGENDE BRONNEN.
Inde buurt van Ilmenau in het Thürin-
ger Woud bij het plaatsje Paulinzella wel
len bronnen op, die na regenbuien zoemen
de en fluitende tonen maken. Vermoedelijk
komt dat doordat, liet regenwater onder de
grond sijpelt en daarbij de lucht verdringt.
Die lucht wordt dan door nauwe aardope-
ningen naar buiten gedrongen, en daar
door nu ontstaan die eigenaardige gelui
den! - -
Toen Abdullah als eerste uit liet bad
kwam, zag hij tot zijn grote vreugde een
paar prachtige, nieuwe pantoffels staan.
Heel blij met dat onverwachte geschenk
trok hij ze aan, om naar huis te gaan.
Een diertje, dat V/2
c.M. lang is en rotsen
doet ontstaan!
Boven de daken zwermt in grote aantal
len een mug, die met eigenaardige schok
ken vooruit komt. De larve van deze mug
heeft zoveel levensvatbaarheid, dat hij
zelfs in hete bronnen en zoutbronnen le
ven kan.
Die larven zijn de eerste levende wezen
tjes, die in bergbeken, wanneer deze bij het
smelten der gletschers ontstaan, leven. Je
kunt ze vinden in de kleine waterdruppel
tjes in de mos-kussens op de daken der hui
zen, in het hars der dennen, op de mest
hopen en overal, waar wat regenwater
achterblijft. Nu denk je misschien: „Wat
zou dat, zo'n klein diertje. Dat is tocli
niets bijzonders!" Nu, ik zal je vertellen
dat het een héél bijzonder diertje is! Want
het is een bouwmeester, die stenen maakt!
Is dat soms niet bijzonder? We weten dat
koralen, wormen, mossels en sprinkhanen,
die eigenschap bezitten. Bij de larven van
de muggen, die ik hierboven noemde, is
die eigenschap pas kortgeleden vastge
steld. Die larve is 1*^» c.M. lang, en woont
op de stenen, die op de bodem der berg-
pen alle flessen om, zodat ze kapot ging-
gen, en het rozenwater stroomde op de
grond.
Nadat Abdullah waf uitgeraasd was,
gooide hij de pantoffels in de waterleiding.
„Nu zal ik jullie wel nooit meer terug
zien, akeligheden!" riep hij uit. Maar hij
vergiste zich. Want de pantoffels verstop
ten de buizen, die liepen naar de fontijn
van den Kalif. Men ging na, wat de oor
zaak van die verstopping was, omdat de
Kalif zo zeer gesteld was op het mooie
spuiten van de fontijn. En toen men de
pantoffels vond, was Abdullah er natuur
lijk direct „bij"!
Ditmaal kreeg de vrek heel wat meer
slagen dan de eerste keer, terwijl hij twee
honderd sekijnen moest betalen. Abdullah
kon de pantoffels niet meer zien, maar
wist echter niet, wat hij moest doen om
ze voor goed kwijt te raken. In afwachting
van een goede inval, legde hij ze op het
dak van zijn huis, om ze niet in het oog
te hebben. Daar werden de „akelighe
den" echter ontdekt door de kat, die er mee
begon te spelen, en ze daarbij op straat
gooide. Ongelukkigerwijs vielen ze op het
hoofd van een voorbijgaande vrouw. Dat
kostte Abdullah opnieuw tweehonderd se
kijnen en bovendien kreeg hij weer stok
slagen, èn de pijn die daarmee gepaard
ging. Daarbij kwam nog dat de vrouw
schadevergoeding moest hebben voor de
pijn, die de pantoffels haar gedaan hadden.
Maar dank zij dit alles was Abdullah nu
tenminste zijn pantoffels kwijt. Want ze
werden van gerechtswege verbrand.
Abdullah had op deze pijnlijke en dure
wijze geleerd, dat het zeer onvoordelig kan
zijn wanneer men verstandige zuinigheid
verwisselt met gierigheid.
IN DE MIDDELEEUWEN.
De eerste warme dag.
beken liggen. Zij spint een buis van 1*4
c.M. lengte, waarvan ze het ene eind op de
steen kleeft. In die buis gaat het diertje
nu zitten, en gaat zich daar verpoppen.
In het water is een zekere hoeveelheid
kalk, en die kalk zet zich vast om dat lar-
venbuisje. Wanneer het voorjaar aanbreekt
breekt de larve, die ondertusschen mug is
geworden, door dat kalkbuisje. Het lege
buisje blijft achter. Er is natuurlijk niet
één larf je, die zo'n buisje maakt, maar er
zijn er een heleboel, en om al die buisjes
zet zich kalk vast. Zo groeit de steen,
langzaam natuurlijk, maar o zo zeker! En
zo zijn in de loop der tijden de kalkrotsen
en de riffen ontstaan. Die rotsstenen kan
men makkelijk in platte stukken slaan, al
leen echter op die plaatsen, waar de buis
jes samenkomen.
Wanneer de kalk in zoutzuur opgelost
wordt, blijft het werk der larven achter,
dat je samen kunt drukken, net als een
spons!
Zie je wel, dat óók die kleine diertjes
niet voor niets leven?
OVER DE STRUISVOGEL.
door P. M. van Zeghersz-Methold.
Ja, dit keer gaan we eens gezellig over
de struisvogel praten! Wat zeggen jullie
daarvan!
Er zijn geloof ik maar weinig jongens
en meisjes die wat van dit brave dier zou
den weten te vertellen. Een jongen, die ik
er over vroeg, wist alleen te vertellen, dat
wanneer de struisvogel vervolgd wordt,
deze zijn kop in het zand steekt. De jongen
voegde er bij:
„Wat een stommerd, hè tante Pau?" Ja,
dat is zo. En het is even dom als een mens,
die zich voor gevaar verstoppen wil, in
plaats van moedig er tegenin te gaan.
Wanneer de struisvogel werkelijk zo'n
snelle loper is, dan zouden jullie hem ze
ker wel graag tot „renpaard" hebben hè?
Je kunt wel nagaan hoe dót zou gaan!! Ik
zou niet graag in de wagen zitten, waar-
DE SLIMME BEER.
Een boer moest als beklaagde voor de
rechtbank verschijnen. Omdat hij helemaal
geen verstand had van rechtszaken, en hij
niet wist hoe dat daar toeging, nam hij 'n
advocaat, die bekend stond als een slim
merd, die alle knepen kende. De advocaat
gaf hem de raad, om te doen alsof hij niet
goed wijs was en op alle vragen met „Bè"
te antwoorden.
