Het Nederlandsch werk aan
de Kaspische Zee,
Onze parlementaire
gewoonten
Herin'8 de Raat,
Aangifte.
Zaterdag 11 Mei 1935.
SCHAGER
COURANT.
Tweede blad. No. 9719
Ernstig spoorwegongeluk in Rusland.
Autobus tegen een boom gereden.
Ernstig ongeluk op den Haarlemmerweg.
In der Stadt Zuid-Scharwoude.
Overdreven ouders.
Onze schitterende, smaakvolle zomer
collectie trekt algemeene belangstelling!
WAT MEN AL REIZEND LEEREN MOET. EEN
HARDE SCHOOL. SAMOVARS ALS TREK
KRACHT. SPOEDIG TEVREDEN.
IRANIËRS EN MEER EISCHENDE
EUROPEANEN. EEN SMEL
TEND HUIS.
(Van onzen reizenden correspondent.)
DEHNOW (aan de Kaspische Zee).
In April.
REIZEN, zwerven, „het buitenland" moet men
leeren. Dit dringt nu weder tot mijn bewust
zijn, nu hier Europeanen, Nederlanders ko
men, die voor een deel nog nimmer buiten de gren
zen van hun land waren en over vele dingen ver
baasd en ook wel verontrust zijn, die veelbereisde
menschen, waaronder ik mezelf met eenig recht mag
rekenen, volkomen of tenminste bijna normaal schij
nen. Ook ik heb dit zwerven, het reizen, „het bui
tenland" moeten leeren en dit leeren gaat heel lang
zaam, bijna ongemerkt. Ruim twintig jaar geleden
verbaasde ook ik me en maakte me zelfs wel eens
boos, dat men in Frankrijk bijna nergens een goede
thee kon zetten, dat men in Engeland geen groenten
weet te bereiden, dat men in Noorwegen bijna steeds
visch en slechts betrekkelijk weinig vleesch te eten
krijgt, dat men in Zweden heel dikwijls bij het mid
dagmaal geen wijn, geen bier of water, maar melk
kan drinken, dat de Russen in zomertijd iemand
soms een koude soep met een stuk ijs erin voorzet
ten, dat in Spanje vaak opgediend wordt rijst met
kip en daardoor gekookt nog mosselen (wat vol
strekt niet slecht smaakt), dat men in kleine plaat
sen op den Balkan in een hotel geen kamer kan hu
ren, maar alleen een bed in een vertrek, waarin nog
anderen slapen (dit is trouwens ook veelal in Iran
het geval), dat men (in den Oriënt in den warmen
tijd) niet in' een hotel, maar o p een hotel, dat wil
zeggen: op het dak den nacht doorbrengt, dat men
thee krijgt niet in een kopje, maar in een glas en
zonder melk, dat men bij de felste warmte in den
Oriënt rekenen moet met de koude en daarom een
wollen buikband draagt. Ruim twintig jaar geleden,
toen ik van rustig „gehuisvest" burger werd tot een
reiziger, een zwerver over vele zeeën en door vele
landen, heb ik me over dergelijke dingen vaak ver
baasd en ook wel geërgerd. Deze verbazing en deze
ergernis verdwijnen pas als men afgeleerd heeft alles
te vergelijken en daarbij steeds denzelfden maatstaf
aan te leggen, den maatstaf van „hoe het thuis was"
daarbij meenend, dat alles wat aan dezen maatstaf
niet beantwoordt, ook slecht is. Later komt men we'
tot een andere meening, doch het is soms een harde
leerschool om het zoover te brengen. Er zijn er, voor
wie deze lerschool te hard is. Zij gaan lijden aan
een onstilbaar heimwee of worden zenuwziek. An
deren evenwel gewennen te beschouwen met den
noodigen humor en het raarste brood, het zuurste
bier, het hardste bed, de mufste kamer, het zonder
lingst bereide eten voor lief te nemen.
Op het eerste oogenblik herkent men de ervaren,
aan alle wisselvalligheden en onaangenaamheden
van het leven gewende menschen van de andere, die
hun maatstaf van „hoe het thuis was" nog niet ver
loren hebben. Onder de Europeanen, voor het aller
grootste deel Nederlanders, die thans aan de haven
van Dehnow werken, bemerkt men dit verschil heel
sterk. Er zijn er onder hen, die vroeger in China, in
Indië, in Amerika, in Afrika werkten, maar anderen
zijn om zoo te zeggen kersversch van moeders pappot
gekomen en hun kijk op en hun waardeering van de
dingen is natuurlijk volkomen verschillend van die
der meer bereisden en ervarenen.
Het eten bij de havenwerken te Dehnow b.v. is uit
stekend. Een Perzische kok bereidt het. Dit is ge
organiseerd door mijn ouden Tsjechischen kameraad,
een der zeer weinigen op het werk, die met de men
schen in hun eigen taal kunnen spreken en dus niet.,
zooals alle Nederlanders hier, een tolk noodig heb
ben, een tolk, die Fransch en Perzisch spreekt en van
wien ik niet geheel zeker ben, dat hij steeds zich
bij de vertaling trouw aan de gesproken woorden
houdt. Ook op de inkoopen en betalingen ziet mijn
oude makker toe om te voorkomen, dat de kok te
snel rijk wordt, wat wel hard noodig is.
Het eten is daardoor zeer goed en komt niet duur
uit, echter het is natuurlijk niet naar West-Europee-
sche wijze bereid en het is merkwaardig te zien hoe
weinig de minder-bereisden geneigd zijn van hun
onbekende gerechten te nuttigen, ook al zijn ze nog
zoo smakelijk, wat wel eens tot gevolg heeft, dat na
een maaltijd die meer bereisden en ervarenen zien
welvoldaan over de maag strijken, terwijl anderen.
De Kaspische Zee bij rustig weer, gezien van den
haven-gollbreker te Dehnow, die 1200 meter
lang moet worden.
1 r
Aan het werk op het havenhoofd te Dehnow.
menschen van den maatstaf „hoe het thuis was", kla
gen, wat dan den volgenden dag of soms denzelfden
dag met gebakken eieren wordt goed gemaakt.
De toestand voor de havenbouwers is voorloopig
nog eenigszins moeilijk. Gewoonlijk bij een groot
werk in het buitenland, dat jafen zal vergen, wordt
minstens een half jaar, soms ook een geheel jaar be
steed aan de voorbereiding. Materiaal wordt ter
plaatse gebracht, een voorhoede zorgt voor de wo
ningen van hen, die later komen en dezen vinden
bij hun komst alles voor hun ontvangst geheel ge
reed. Deze methode was hier niet toe te passen. De
Iraniërs zelf hadden reeds ongeveer twee jaar aan
de haven gewerkt, toen aan de Nederlandsche Maat
schappij voor Havenwerken de opdracht werd gege
ven de haven te bouwen. In het contract werd even
wel bepaald, dat het werk geen oogenblik mocht
worden stil gelegd De Nederlanders moesten het
werk van de Iraniërs overnemen en dadelijk voort
zetten en tijd ter voorbereiding bleef er dus niet. Met
het beschikbare materieel moest aan den arbeid wor
den gegaan en dit materieel liet nogal te wenschen
over. De locomotiefjes, die reeds hier waren, zijn
niet eerste klasse. Ze ontwikkelen heel veel lawaai
en weinig kracht. In de wandeling noemt men nu
deze merkwaardige machines de „samovars" (thee
machines). Natuurlijk zullen nieuwe locomotiefjes
komen en zelfs worden ze elk oogenblik verwacht,
maar dit heeft tijd gekost. Er is een kleine electri-
sche centrale, die licht levert voor de gebouwen, de
kantoren, de woningen, maar de motor is van zoo
danigen aard, dat men elk oogonblik kan verwach
ten, dat hij den laatsten adem uitblaast. Het groote
wonder is, dat hij dit nog niet gedaan heeft. Eiken
avond staakt hij eenige oogenblikken, en iedereen
denkt dan, dat hij niet meer in beweging zal komen,
doch steeds begint hij tot nu toe na enkele minu
ten weder opnieuw, wat telkens weder blijde verba
zing wekt. Natuurlijk komt er een nieuwe electrischo
centrale met nieuwen motor en met den bouw van
deze centrale is men reeds bezig Men hoopt nu
slechts, dat de oude centrale met den wrakken mo
tor het uithoudt tot de nieuwe installatie gereed is.
Het is waar, de Iraniërs hadden voor het bij hen
werkende personeel ook voor woningen gezorgd,
maar de Iraniërs hadden slechts zeer weinig Euro
peesch personeel in dienst, terwijl er nu veel meer
komt en de Europeanen stellen aan hun woningen
heel wat hoogere eischen dan de bewoners dezer lan
den, die in dit opzicht ook thuis niet verwend zijn
Er moesten en moeten dus nieuwe huizen en barak
ken worden gebouwd, doch dit gaat uit den aard
der zaak niet in één dag en daar het havenwerk
zonder onderbreking moet worden voortgezet, kon
men het laten overkomen van arbeidskrachten uit
Europa niet uitstellen, totdat de nieuwe woningen
gereed waren, zoodat men zich voorloopig eenigs
zins moet behelpen. Alleen de uitvoerder en de da
delijk op hem volgende ingenieur hebben thans
reeds een eigen kamer. De anderen, ook de inge
nieurs, wonen met hun tweeën. Dit echter is van tij-
delijken aard. Nieuwe woningen zijn reeds in aan
bouw en over enkele maanden zal de toestand an
ders zijn. Twee der hier werkende heeren wilden even
wel zoo lang niet wachten en bij de houten barak,
die hun bureau is, hebben ze een huisje laten bou
wen, naar de methode, die hier algemeen in gebruik
is. Zulk een huisje kost zeer weinig, hoogstens een
honderd gulden en de bouw duurt nog geen veertien
dagen.
Grappig zijn deze huisjes. Eerst wordt een zeer pri
mitief geraamte opgetrokken van enkele balken en
voor de rest groote boomtakken, zooals zij worden
afgehakt. Tusschen de balken, die den hoofdvorm
aangeven, ontstaat dan een soort netwerk van boom
takken, en links en rechts wordt daartegen vochtige
leem gesmeerd, zoodat muren ontstaan, van ruim een
decimeter dik. De zon droogt en bakt min of meer
deze leemen wanden, die zeer isoleerend werken. Re
kenend op goed weder had men het geraamte op
getrokken en was men begonnen met het aanbren
gen van de leemlaag nog voordat het dak erop stond.
Toen dreigde een stevige regenbui een ramp te bren
gen. Het leem was nog niet droog 'en er was nog
geen pleisterlaag op gebracht, toen het hemelwater
begon te vallen. Een der ingenieurs, voor wie dit
huisje bestemd is, klaagde me zijn nood: „Nu moet
ik iets beleven, dat me nog nooit is overkomen: mijn
nieuw huis smelt weg als suiker."
Gelukkig hield de regen niet aan. Slechts een deel
van het leem smolt en viel als modder op den grond,
doch in één dag was de schade weder hersteld en nu
staat het dak er reeds op. Binnen weinige dagen zul
len de twee heeren hun villa kunnen betrekken. Het
is waar, heel lang staan zulke huisjes niet, maar de
toekomstige bewoners verklaarden me opgewekt:
„Vijf jaar houdt zoo'n huis het wel uit. Het werk
duurt slechts vier jaar en wat er daarna met de villa
gebeurt is ons glad onverschillig."
J. K. BREDERODE.
Acht dooden; ruim honderd gewonden.
Charbin. Acht personen verloren het leven, ter
wijl honderd en drie personen gewond werden, waar
bij veertig levensgevaarlijk, toen trein No. 6 van
Moskou naar Wladiwostock in volle vaart in botsing
kwam met een goederentrein in de nabijheid van
Sjitoehotze om 22 K.M. ten Oosten van Charbin. Het
ongeluk had Donderdagmiddag om 3 uur plaats. De
express-trein vloog in zijn geheel uit de rails en is
volkomen vernield.
Twee ernstig gewonden, vijf licht-gekwet-
sten.
Jutphaas: Een autobus van den dienst IJs-
selsteinUtrecht is Donderdagmiddag ter hoogte van
de Geinbrug in deze gemeente door nog onopgehel
derde oorzaak tegen een boom gereden. Buiten den
chauffeur bevonden zich zes passagiers in den wagen.
De chauffeur werd door de voorruit gedrukt; hij liep
aanzienlijke snijwonden op en klaagde over inwen
dige pijnen. Een uit Rotterdam afkomstig passagier
werd zoo ernstig aan het oog gewond, dat hij dit
waarschijnlijk zal moeten missen. De vijf andere pas
sagiers liepen snijwonden op.
Nadat dr. Leering uit IJsselstein ter plaatse de eer
ste geneeskundige hulp had verleend, zijn alle zeven
gewonden overgebracht naar het Sint Josephzieken-
huis te IJsselstein.
De autobus, die vrijwel geheel vernield werd, is
door de verkeerspolitie in beslag genomen.
Een doode, drie gewonden.
Amsterdam: Donderdagavond tegen twaalf
uur is een twee-persoons auto, welke op den Haar
lemmerweg tusschen Sloterdijk en Halfweg aan den
kant stond aangereden door een van Haarlem ko
mende auto. Vermoedelijk doordat een dame, die ach
ter de stilstaande auto stond, iets nakeek, was het
achterlicht van deze auto niet zichtbaar. De dame
werd gegrepen en zoodanig gewond, dat zij korten tijd
later aan de gevolgen is overleden. De eigenaar van
den stilstaanden auto werd licht gewond, terwijl de
chauffeur van den auto die de aanrijding veroorzaak
te en diens meisje eveneens lichte kwetsuren oplie
pen. Het slachtoffer is naar het Onze Lieve Vrouwe
Gasthuis overgebracht, terwijl de gewonden, na ver
bonden te zijn, huiswaarts konden keeren.
De politie heeft de zaak in onderzoek, de beide
auto's zijn in beslag genomen.
Duitsch oordeel over de zeden en gewoonten
van onze vroedere vaderen.
Men schrijft ons uit Zuidscharwoude:
In het Duitsche blad „Welt am Sonnabend" lezen
we in de rubriek Glaubt es oder nicht (Gelooft het of
gelooft het niet) het volgende omtrent de zeden en
gewoonten onzer vroede vaderen:
„Die parlementarischen Sitten in Holland
scheinen sehr gemütlich zu sein. So war es bis-
her in der stadt Zuid-Scharwoude ublich, dasz
den Gemeinderatsmitgliedern gelegentlich ihrer
Sitzungen ein Früchstück met Kaffee und einem
Zigarrchen serviert wurde. Erst kürzlich wurde
dieser Brauch auf Grund von Sparmasznamen
des Magistrats eingeschrankt. Die Herren Stadt-
vater bekommen nur noch een Taszchen Tee
vorgesetzt. Und jetzt kommt die Staatsregierung
und beanstandet auch noch diesen Ausgabepos-
ten, sodasz die Herren nun schon ihren Tee zu
Hause trinken, oder in Thermosïlasehen mitbren-
gen müssen."
Vrij vertaald lezen we hier: „De parlementaire ge
woonten schijnen in Holland zeer gemoedelijk te
zijn. Zoo was het tot nu toe in de stad Zuid-Schar
woude de gewoonte, dat de gemeenteraadsleden op
hun vergaderingen een ontbijt met koffie en een si
gaartje gebruikten. Pas voor korten tijd werd dit ge
bruik uit bezuiniging ingekrompen, zoodat den vroe-
den vaderen nog slechts een kopje thee opgediend
werd. En nu moet op last van de Staten ook deze
post verdwijnen, zoodat de heeren nu de thee thuis
al moeten drinken, of ze in thermoflesschen moeten
meebrengen."
Het afgeschafte kopje thee en de sigaar heeft ons
blijkbaar den spot opgewekt van onze Duitsche na
buren. Was het ook niet ietwat bespottelijk!?
Santa Monica: Agenten van het departe
ment van Justitie hebben de vingerafdrukken geno
men van John Clinton, een knaap van 4 maan
den. Hoewel het jochie natuurlijk nog geen enkele
misdaad heeft begaan, heeft de justitie de vingeraf
drukken genomen op verzoek van de ouders, die zoo
zeer met hun spruit zijn ingenomen, dat zij de mo
gelijkheid vreezen, dat het ventje wel eens zou kun
nen worden ontvoerd. Zij meenen nu alle onheil te
hebben afgewend. De afdruk is geregistreerd in de af-
deeling van het departement van justitie te Washing
ton.
(Naar Inkomen en Vermogen)
Weer kwam de gele enveloppe
Ons aangenaam verrassen,
Met het bekende formulier,
Dat eischt weer paperassen!
Dat vraagt weer een berekening
Met heel veel binnenvellen,
En net op tijd den goeden raad:
O, mensch, pas op Uw tellen!
We zijn heel gul en welgezind
Met naam en domicilie,
Ook met beroep en met bedrijf,
En verdere familie.
Maar dan vraag 20, bladzij 5,
Daar houdt men niet van praatjes,
Daar vraagt men 't neusje van den zalm.
En men laat ons de graatjes!
We krijgen even het idee:
't Is altijd maar betalen,
Daar fluistert een geheime stem:
Wat valt er weer te halen?
We zuchten en we vullen in,
Maar kunnen slecht begrijpen,
Of is het er soms om te doen,
Om dit bedrag te knijpen?!
Soms is de eveloppe al dicht,
Dan weeken w'em weer open,
Om nog eens met een kloppend hart
De cijfers door te loopen!
Het lijkt zoo op het oog wel goed,
Maar toch, je kunt nooit weten,
En als er straks een briefje komt,
Wat is er dan vergeten?!
Gij, Sijmen, die te veel betaalt,
Beantwoordt toch de vragen.
Verander nooit naar eigen smaak
De wett'lijke bedragen!
Blijf liever op den duur gezond,
Draai nooit Uzelf een lusje,
En mijdt nooit uit belastingvrees
Uw eigen brievenbusjeü
Mei 1936. KROES.
(Nadruk verboden.)
Reeds vanai 11.35 kunt O bij ons te kust en te keur in
Linnen opengewerkte Damesschoenen
model Samoa, de groote zomermode.
Komt U eens kijken?
LANGESTRAAT 80 - ALKMAAR. Tel. 3383.
Het adres voor HYGIëNISCHE en PIJNLOOZE PEDICURE