Het Nederlandsch werk aan de Kaspische Zee, Onze parlementaire gewoonten Herin'8 de Raat, Aangifte. Zaterdag 11 Mei 1935. SCHAGER COURANT. Tweede blad. No. 9719 Ernstig spoorwegongeluk in Rusland. Autobus tegen een boom gereden. Ernstig ongeluk op den Haarlemmerweg. In der Stadt Zuid-Scharwoude. Overdreven ouders. Onze schitterende, smaakvolle zomer collectie trekt algemeene belangstelling! WAT MEN AL REIZEND LEEREN MOET. EEN HARDE SCHOOL. SAMOVARS ALS TREK KRACHT. SPOEDIG TEVREDEN. IRANIËRS EN MEER EISCHENDE EUROPEANEN. EEN SMEL TEND HUIS. (Van onzen reizenden correspondent.) DEHNOW (aan de Kaspische Zee). In April. REIZEN, zwerven, „het buitenland" moet men leeren. Dit dringt nu weder tot mijn bewust zijn, nu hier Europeanen, Nederlanders ko men, die voor een deel nog nimmer buiten de gren zen van hun land waren en over vele dingen ver baasd en ook wel verontrust zijn, die veelbereisde menschen, waaronder ik mezelf met eenig recht mag rekenen, volkomen of tenminste bijna normaal schij nen. Ook ik heb dit zwerven, het reizen, „het bui tenland" moeten leeren en dit leeren gaat heel lang zaam, bijna ongemerkt. Ruim twintig jaar geleden verbaasde ook ik me en maakte me zelfs wel eens boos, dat men in Frankrijk bijna nergens een goede thee kon zetten, dat men in Engeland geen groenten weet te bereiden, dat men in Noorwegen bijna steeds visch en slechts betrekkelijk weinig vleesch te eten krijgt, dat men in Zweden heel dikwijls bij het mid dagmaal geen wijn, geen bier of water, maar melk kan drinken, dat de Russen in zomertijd iemand soms een koude soep met een stuk ijs erin voorzet ten, dat in Spanje vaak opgediend wordt rijst met kip en daardoor gekookt nog mosselen (wat vol strekt niet slecht smaakt), dat men in kleine plaat sen op den Balkan in een hotel geen kamer kan hu ren, maar alleen een bed in een vertrek, waarin nog anderen slapen (dit is trouwens ook veelal in Iran het geval), dat men (in den Oriënt in den warmen tijd) niet in' een hotel, maar o p een hotel, dat wil zeggen: op het dak den nacht doorbrengt, dat men thee krijgt niet in een kopje, maar in een glas en zonder melk, dat men bij de felste warmte in den Oriënt rekenen moet met de koude en daarom een wollen buikband draagt. Ruim twintig jaar geleden, toen ik van rustig „gehuisvest" burger werd tot een reiziger, een zwerver over vele zeeën en door vele landen, heb ik me over dergelijke dingen vaak ver baasd en ook wel geërgerd. Deze verbazing en deze ergernis verdwijnen pas als men afgeleerd heeft alles te vergelijken en daarbij steeds denzelfden maatstaf aan te leggen, den maatstaf van „hoe het thuis was" daarbij meenend, dat alles wat aan dezen maatstaf niet beantwoordt, ook slecht is. Later komt men we' tot een andere meening, doch het is soms een harde leerschool om het zoover te brengen. Er zijn er, voor wie deze lerschool te hard is. Zij gaan lijden aan een onstilbaar heimwee of worden zenuwziek. An deren evenwel gewennen te beschouwen met den noodigen humor en het raarste brood, het zuurste bier, het hardste bed, de mufste kamer, het zonder lingst bereide eten voor lief te nemen. Op het eerste oogenblik herkent men de ervaren, aan alle wisselvalligheden en onaangenaamheden van het leven gewende menschen van de andere, die hun maatstaf van „hoe het thuis was" nog niet ver loren hebben. Onder de Europeanen, voor het aller grootste deel Nederlanders, die thans aan de haven van Dehnow werken, bemerkt men dit verschil heel sterk. Er zijn er onder hen, die vroeger in China, in Indië, in Amerika, in Afrika werkten, maar anderen zijn om zoo te zeggen kersversch van moeders pappot gekomen en hun kijk op en hun waardeering van de dingen is natuurlijk volkomen verschillend van die der meer bereisden en ervarenen. Het eten bij de havenwerken te Dehnow b.v. is uit stekend. Een Perzische kok bereidt het. Dit is ge organiseerd door mijn ouden Tsjechischen kameraad, een der zeer weinigen op het werk, die met de men schen in hun eigen taal kunnen spreken en dus niet., zooals alle Nederlanders hier, een tolk noodig heb ben, een tolk, die Fransch en Perzisch spreekt en van wien ik niet geheel zeker ben, dat hij steeds zich bij de vertaling trouw aan de gesproken woorden houdt. Ook op de inkoopen en betalingen ziet mijn oude makker toe om te voorkomen, dat de kok te snel rijk wordt, wat wel hard noodig is. Het eten is daardoor zeer goed en komt niet duur uit, echter het is natuurlijk niet naar West-Europee- sche wijze bereid en het is merkwaardig te zien hoe weinig de minder-bereisden geneigd zijn van hun onbekende gerechten te nuttigen, ook al zijn ze nog zoo smakelijk, wat wel eens tot gevolg heeft, dat na een maaltijd die meer bereisden en ervarenen zien welvoldaan over de maag strijken, terwijl anderen. De Kaspische Zee bij rustig weer, gezien van den haven-gollbreker te Dehnow, die 1200 meter lang moet worden. 1 r Aan het werk op het havenhoofd te Dehnow. menschen van den maatstaf „hoe het thuis was", kla gen, wat dan den volgenden dag of soms denzelfden dag met gebakken eieren wordt goed gemaakt. De toestand voor de havenbouwers is voorloopig nog eenigszins moeilijk. Gewoonlijk bij een groot werk in het buitenland, dat jafen zal vergen, wordt minstens een half jaar, soms ook een geheel jaar be steed aan de voorbereiding. Materiaal wordt ter plaatse gebracht, een voorhoede zorgt voor de wo ningen van hen, die later komen en dezen vinden bij hun komst alles voor hun ontvangst geheel ge reed. Deze methode was hier niet toe te passen. De Iraniërs zelf hadden reeds ongeveer twee jaar aan de haven gewerkt, toen aan de Nederlandsche Maat schappij voor Havenwerken de opdracht werd gege ven de haven te bouwen. In het contract werd even wel bepaald, dat het werk geen oogenblik mocht worden stil gelegd De Nederlanders moesten het werk van de Iraniërs overnemen en dadelijk voort zetten en tijd ter voorbereiding bleef er dus niet. Met het beschikbare materieel moest aan den arbeid wor den gegaan en dit materieel liet nogal te wenschen over. De locomotiefjes, die reeds hier waren, zijn niet eerste klasse. Ze ontwikkelen heel veel lawaai en weinig kracht. In de wandeling noemt men nu deze merkwaardige machines de „samovars" (thee machines). Natuurlijk zullen nieuwe locomotiefjes komen en zelfs worden ze elk oogenblik verwacht, maar dit heeft tijd gekost. Er is een kleine electri- sche centrale, die licht levert voor de gebouwen, de kantoren, de woningen, maar de motor is van zoo danigen aard, dat men elk oogonblik kan verwach ten, dat hij den laatsten adem uitblaast. Het groote wonder is, dat hij dit nog niet gedaan heeft. Eiken avond staakt hij eenige oogenblikken, en iedereen denkt dan, dat hij niet meer in beweging zal komen, doch steeds begint hij tot nu toe na enkele minu ten weder opnieuw, wat telkens weder blijde verba zing wekt. Natuurlijk komt er een nieuwe electrischo centrale met nieuwen motor en met den bouw van deze centrale is men reeds bezig Men hoopt nu slechts, dat de oude centrale met den wrakken mo tor het uithoudt tot de nieuwe installatie gereed is. Het is waar, de Iraniërs hadden voor het bij hen werkende personeel ook voor woningen gezorgd, maar de Iraniërs hadden slechts zeer weinig Euro peesch personeel in dienst, terwijl er nu veel meer komt en de Europeanen stellen aan hun woningen heel wat hoogere eischen dan de bewoners dezer lan den, die in dit opzicht ook thuis niet verwend zijn Er moesten en moeten dus nieuwe huizen en barak ken worden gebouwd, doch dit gaat uit den aard der zaak niet in één dag en daar het havenwerk zonder onderbreking moet worden voortgezet, kon men het laten overkomen van arbeidskrachten uit Europa niet uitstellen, totdat de nieuwe woningen gereed waren, zoodat men zich voorloopig eenigs zins moet behelpen. Alleen de uitvoerder en de da delijk op hem volgende ingenieur hebben thans reeds een eigen kamer. De anderen, ook de inge nieurs, wonen met hun tweeën. Dit echter is van tij- delijken aard. Nieuwe woningen zijn reeds in aan bouw en over enkele maanden zal de toestand an ders zijn. Twee der hier werkende heeren wilden even wel zoo lang niet wachten en bij de houten barak, die hun bureau is, hebben ze een huisje laten bou wen, naar de methode, die hier algemeen in gebruik is. Zulk een huisje kost zeer weinig, hoogstens een honderd gulden en de bouw duurt nog geen veertien dagen. Grappig zijn deze huisjes. Eerst wordt een zeer pri mitief geraamte opgetrokken van enkele balken en voor de rest groote boomtakken, zooals zij worden afgehakt. Tusschen de balken, die den hoofdvorm aangeven, ontstaat dan een soort netwerk van boom takken, en links en rechts wordt daartegen vochtige leem gesmeerd, zoodat muren ontstaan, van ruim een decimeter dik. De zon droogt en bakt min of meer deze leemen wanden, die zeer isoleerend werken. Re kenend op goed weder had men het geraamte op getrokken en was men begonnen met het aanbren gen van de leemlaag nog voordat het dak erop stond. Toen dreigde een stevige regenbui een ramp te bren gen. Het leem was nog niet droog 'en er was nog geen pleisterlaag op gebracht, toen het hemelwater begon te vallen. Een der ingenieurs, voor wie dit huisje bestemd is, klaagde me zijn nood: „Nu moet ik iets beleven, dat me nog nooit is overkomen: mijn nieuw huis smelt weg als suiker." Gelukkig hield de regen niet aan. Slechts een deel van het leem smolt en viel als modder op den grond, doch in één dag was de schade weder hersteld en nu staat het dak er reeds op. Binnen weinige dagen zul len de twee heeren hun villa kunnen betrekken. Het is waar, heel lang staan zulke huisjes niet, maar de toekomstige bewoners verklaarden me opgewekt: „Vijf jaar houdt zoo'n huis het wel uit. Het werk duurt slechts vier jaar en wat er daarna met de villa gebeurt is ons glad onverschillig." J. K. BREDERODE. Acht dooden; ruim honderd gewonden. Charbin. Acht personen verloren het leven, ter wijl honderd en drie personen gewond werden, waar bij veertig levensgevaarlijk, toen trein No. 6 van Moskou naar Wladiwostock in volle vaart in botsing kwam met een goederentrein in de nabijheid van Sjitoehotze om 22 K.M. ten Oosten van Charbin. Het ongeluk had Donderdagmiddag om 3 uur plaats. De express-trein vloog in zijn geheel uit de rails en is volkomen vernield. Twee ernstig gewonden, vijf licht-gekwet- sten. Jutphaas: Een autobus van den dienst IJs- selsteinUtrecht is Donderdagmiddag ter hoogte van de Geinbrug in deze gemeente door nog onopgehel derde oorzaak tegen een boom gereden. Buiten den chauffeur bevonden zich zes passagiers in den wagen. De chauffeur werd door de voorruit gedrukt; hij liep aanzienlijke snijwonden op en klaagde over inwen dige pijnen. Een uit Rotterdam afkomstig passagier werd zoo ernstig aan het oog gewond, dat hij dit waarschijnlijk zal moeten missen. De vijf andere pas sagiers liepen snijwonden op. Nadat dr. Leering uit IJsselstein ter plaatse de eer ste geneeskundige hulp had verleend, zijn alle zeven gewonden overgebracht naar het Sint Josephzieken- huis te IJsselstein. De autobus, die vrijwel geheel vernield werd, is door de verkeerspolitie in beslag genomen. Een doode, drie gewonden. Amsterdam: Donderdagavond tegen twaalf uur is een twee-persoons auto, welke op den Haar lemmerweg tusschen Sloterdijk en Halfweg aan den kant stond aangereden door een van Haarlem ko mende auto. Vermoedelijk doordat een dame, die ach ter de stilstaande auto stond, iets nakeek, was het achterlicht van deze auto niet zichtbaar. De dame werd gegrepen en zoodanig gewond, dat zij korten tijd later aan de gevolgen is overleden. De eigenaar van den stilstaanden auto werd licht gewond, terwijl de chauffeur van den auto die de aanrijding veroorzaak te en diens meisje eveneens lichte kwetsuren oplie pen. Het slachtoffer is naar het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis overgebracht, terwijl de gewonden, na ver bonden te zijn, huiswaarts konden keeren. De politie heeft de zaak in onderzoek, de beide auto's zijn in beslag genomen. Duitsch oordeel over de zeden en gewoonten van onze vroedere vaderen. Men schrijft ons uit Zuidscharwoude: In het Duitsche blad „Welt am Sonnabend" lezen we in de rubriek Glaubt es oder nicht (Gelooft het of gelooft het niet) het volgende omtrent de zeden en gewoonten onzer vroede vaderen: „Die parlementarischen Sitten in Holland scheinen sehr gemütlich zu sein. So war es bis- her in der stadt Zuid-Scharwoude ublich, dasz den Gemeinderatsmitgliedern gelegentlich ihrer Sitzungen ein Früchstück met Kaffee und einem Zigarrchen serviert wurde. Erst kürzlich wurde dieser Brauch auf Grund von Sparmasznamen des Magistrats eingeschrankt. Die Herren Stadt- vater bekommen nur noch een Taszchen Tee vorgesetzt. Und jetzt kommt die Staatsregierung und beanstandet auch noch diesen Ausgabepos- ten, sodasz die Herren nun schon ihren Tee zu Hause trinken, oder in Thermosïlasehen mitbren- gen müssen." Vrij vertaald lezen we hier: „De parlementaire ge woonten schijnen in Holland zeer gemoedelijk te zijn. Zoo was het tot nu toe in de stad Zuid-Schar woude de gewoonte, dat de gemeenteraadsleden op hun vergaderingen een ontbijt met koffie en een si gaartje gebruikten. Pas voor korten tijd werd dit ge bruik uit bezuiniging ingekrompen, zoodat den vroe- den vaderen nog slechts een kopje thee opgediend werd. En nu moet op last van de Staten ook deze post verdwijnen, zoodat de heeren nu de thee thuis al moeten drinken, of ze in thermoflesschen moeten meebrengen." Het afgeschafte kopje thee en de sigaar heeft ons blijkbaar den spot opgewekt van onze Duitsche na buren. Was het ook niet ietwat bespottelijk!? Santa Monica: Agenten van het departe ment van Justitie hebben de vingerafdrukken geno men van John Clinton, een knaap van 4 maan den. Hoewel het jochie natuurlijk nog geen enkele misdaad heeft begaan, heeft de justitie de vingeraf drukken genomen op verzoek van de ouders, die zoo zeer met hun spruit zijn ingenomen, dat zij de mo gelijkheid vreezen, dat het ventje wel eens zou kun nen worden ontvoerd. Zij meenen nu alle onheil te hebben afgewend. De afdruk is geregistreerd in de af- deeling van het departement van justitie te Washing ton. (Naar Inkomen en Vermogen) Weer kwam de gele enveloppe Ons aangenaam verrassen, Met het bekende formulier, Dat eischt weer paperassen! Dat vraagt weer een berekening Met heel veel binnenvellen, En net op tijd den goeden raad: O, mensch, pas op Uw tellen! We zijn heel gul en welgezind Met naam en domicilie, Ook met beroep en met bedrijf, En verdere familie. Maar dan vraag 20, bladzij 5, Daar houdt men niet van praatjes, Daar vraagt men 't neusje van den zalm. En men laat ons de graatjes! We krijgen even het idee: 't Is altijd maar betalen, Daar fluistert een geheime stem: Wat valt er weer te halen? We zuchten en we vullen in, Maar kunnen slecht begrijpen, Of is het er soms om te doen, Om dit bedrag te knijpen?! Soms is de eveloppe al dicht, Dan weeken w'em weer open, Om nog eens met een kloppend hart De cijfers door te loopen! Het lijkt zoo op het oog wel goed, Maar toch, je kunt nooit weten, En als er straks een briefje komt, Wat is er dan vergeten?! Gij, Sijmen, die te veel betaalt, Beantwoordt toch de vragen. Verander nooit naar eigen smaak De wett'lijke bedragen! Blijf liever op den duur gezond, Draai nooit Uzelf een lusje, En mijdt nooit uit belastingvrees Uw eigen brievenbusjeü Mei 1936. KROES. (Nadruk verboden.) Reeds vanai 11.35 kunt O bij ons te kust en te keur in Linnen opengewerkte Damesschoenen model Samoa, de groote zomermode. Komt U eens kijken? LANGESTRAAT 80 - ALKMAAR. Tel. 3383. Het adres voor HYGIëNISCHE en PIJNLOOZE PEDICURE

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1935 | | pagina 5