De B
rabantsche
Brief
van Dré.
Zaterdag 18 Mei 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9724
DE MOOISTE FOTO
AAN DE GEORGANISEERDEN
der Landbouw-Crisïs-Organisatie
voor Noord-Holland.
waarborgt
'êvcwcf enism
Ulvenhout, 14 Mei 1935.
Menier,
Ge wit, den Fielp, onzen
bakker, springt al tij uit
zijnen slof. Hij is wa
driftig, wa levendig van
aard; valt van 't eene
uiterste in 't aandere,
afijn, ge zou kunnen
zeggen: hij doet alles in
't groot!
Hij kan daar zeivers
weinig aan doen: 't zit in
hum geboren. Hij is zoo
gemokt!
Wa niks bezonders is,
waant as 't puntje bij 't
paaltje komt, dan is eiken
mensch 't product van z'n mokseltje.
Den eenen komt mee zwarte haren op de weareld
en den aandere mee witte en nommer drie ligt er
weer sjuust tusschen in mee 'nen oraanjen „lam
pion", al noemen wij dat oraanje dan olc „blaauw".
Vraag maar na aan den Blaauwe! En da-d-uitwen-
dige verschil is op slot van zaken niks aanders, dan
'n scheut meer of minder kleurzolf in den mensch
zijn vel.
't Is sjuust zoo mee z'n zielement gesteld, 'n Scheut
Van ditte te veul, 'n scheut van datte te weinig en
ge krijgt 'n product da ge „rood", „zwart" of „wit"
van ziel kunt noemen. „Genie" of „gek". „Goecl" of
„slecht"', om nie te praten van de millioenen ver-
schillendhedens die daar allegaar nog tusschen lig
gen.
Waarveur of waarteugen Onzenlievenheer de no.=-
tcnliefde uitgevonden hee!
Den mensch is n volmoktheid van onvolmokthe-
dens. Van den eene zijn z'n hart en z'n verstaand
weer 'n bietje meer capabel om da vrachtje onvol-
mokthedens deur 't leven te sléépen, dan van den
aandere, maar reden tot trots hebben we gin van
allen!
Toch kunt ge 'r ok wel 's plazier aan beleven!
Zooals wij b.v. den lesten Zondag aan den Fielp,
die lijk gézeed zoo gemakkelijk van 't eene
uiterste in t aandere valt.
Wa g'al aan zijnen buitenkaant zien kunt, mee
z'n 300 pond gewicht-zonder-schoenen aan.
Ge wit al laank, uit veurgaande brieven over da
„geval", hoe den Fielp in de voetballerij pro-Bels is.
Wij nemen 'm da nie kwalijk! Inteugendeel: wij
vinden 't veuls te leutig.
En ge kent de oorzaak, van den Fielp zijnen voor
keur?
Wel, hij hee in dén Bels van z'n leven al veuls te
veul plazier g'ad om zelfs in de voetballerij anti-Bels
te zijn. „'t Een of t aander", zee-t-ie altij: „gin ge
marchandeer".
En da's nie uit z'nen geweldigen, bollen kop te
praten, amico!
Eerst zouwen wc persoonlijk naar den Bels gaan.
Maar daar zat ons kaartmiddagske aan vast! Da ver
spuiden me nie gèren!
Van den aanderen kaant, 't potje is weer aardig
vol, 't jaar van de propperij is haast weer om, dus
dan komen we vanzelf in Brussel terechte, „mee 't
hoog op dieën hekspezitie", zee den Fielp.
Wa veul waar is!
Den Blaauwe knikte ok, as we die zaken bespra
ken, den Joep vindt alles goed, as ie maar gin vrijaf
aan z'n wijf hoeft te vragen en den Joost, da weduw-
manneke, ge kent 'm, dieën weareldkampioen!
die is nouw eenmaal gewend z'n hoofd ieveraans bi]
neer te leggen. Die hee zo'n lcwaai wijf begraven, on
der ons gezeed, dat ie nóg, na twee jaren weduwnèèx1-
schap, z'n eigen nooit golden laat.
En buiten da-d-alles om: 't weer is nog zoo win-
terig, da ge gèren bij malkaar krupt in den Fielp z'n
wèrme bakkerij, om daar 'n plazierig uurke te prop
pen en meteen te voetballen deur den ra-
dioow. (Waar ge zekers al gin blaauwe scheenbee-
nen mee oploopt!)
Maar genogt.
Den Fielp had mee ons gewed!
„Wij winnen", had ie gekwekt.
„Wij", da waren dan de Belzcn en hij, zooas ge
verstaat!
„Wij maken juilie in", had ie in z'n bekende voort
varendheid uitgeblèèrd. „Wij zullen juilie 's lecren.
wa voetballen eigenlijk is, Prullemannen!"
Den Jaan was woeiend. Hij, man van 't Neder-
laandsch Gezag, mee zijnen gootsteendeui'stcken in
de schede, hij was vurig van verontwèèrdiging.
„Schaande", siste-n-ie tusschen z'n twee verloren
taanden, kwijtgei'okt op 'nen vorigen Nedei'laand
België-wedsti'ijd, toen ie na-„gevoetbald" had, mee den
Joep, as g'oew eigen nog herinnert „Schaande, in
één woord. Daar moest salckei'juu straf op staan!
Dèèr!"
„Da komt nog" flusterde den Blaauwe: „wocht ef-
kens, Jaan. Zeg, Fielp, gij wedt, dat guilie win
nen
„Veur alles wa ge wilt, Blaauwe," viel uit den bak
ker zijnen nek.
„Veur veur veur 'n kist puike vorsten-
laanders?"
„Veur mijn part veur vijf kisten!"
„Zoo ei'g zullen we 't deuzen keur nog nie maken,
't is al erg genogt," suste den Tiest chagrijnig.
Wat. den bakker nog heeter mokt!
„En guilie hoeft er niks aanders teugenover te zet
ten, as 'n x-ondje citroen," zee-t-ie genadig en zoo,
amico, hadden we 'nen puiken grondslag om 'n plazie
rig Zondagmiddagske op te bouwen; Ulvenhoutsche
architectuur.
Den Fielp had ons wel 'n lcraant onder onzen kok
kerd gedouwen, waarin te lezen stond, dat de Belgen
veul veuruit waren gegaan en de Hollaanders achter
uit in de voetballerij, maar veur ons stond as 'nen
paal boven water, dat den Fielp verliezen ging!
Waar ie..., en da's de grotste leut, zoo slecht
teugen kan!
Afijn! Wij waren al 'n uur aan 't proppen, as het
Radioow-voetbal begon.
De kist Vorstenlaanders was present. Hij had ze
laten zien, mee de woorden: „Kek 's jongens, wa-
de-'n fijne kist veur mijn. Daar blijven juilie nouw
allemaal koud van!" Daarop had ie ze weggesloten
in z'n veurkamer, in de goeie kast.
„Ik steek 'n peplce aan", zee den Blaauwe. „Straks
mot ik zóóveul sigaren meenemen, da'k ze teugen
eet". En werendig, hij stopte z'n pijp. Minachtend keek
den Fielp naar den Blaauwe. „Ge verpest heel m'n
bakkerij", zee-t-ic: „afijn, wie gift!"
De kaarten wieren weer gedeeld, ondertusschen
wonnen wij den tos in Brussel en kwam den Jaan,
onzen Champetter, binnen.
Hij had meegewed, hij is dol op gx-atis-sigaren,
z'n liefste werk lijk ge wit en hij wou er van begin
af aan bij zijn!
„Motte gij nie surveljeeren", vroeg den bakker nog
al ongastvrij en mee 'n bietje raadslid-deftigheid in
z'n stem.
„Zijde bang veur oew Voi'stcnlaandex-s, Edelacht
bare?" aantwoordde den Jaan vuil, maar ad-rem.
„Neeë, ik ben baang da gij nie weten zult, waar
g'oew rondje vandaan mot halen, da'k^gaai winnen,
kaaljakkei'", schold den bakker openhartig en toen
was 't éénnul veur „ons".
,,'t Spijkerske kunde gij alvast losmaken", zee den
Blaauwe geniepig, as 't lawijt verstoven was.
De kaarten beefden in den Fielp z'n haanden.
„Guillie hadt nouw den wind in oewen rug", sprak
ie op lagen toon, laankzaam van ingehouwen woede:
„maar 't eci'sle gewin is kattegespin, Blaauw stuk
chagrijn. Ik piek!"
„Pas", zee den Joost, „paahaas" zong den Blaau
we, „ge kunt gaan bakker", zee ik
Ja, amico, as den Fielp pico gaat, dan passen wij
altij. 't Is wel nie afgesproken, maar 't, is nou een
maal zoo! Waant den Fielp zien vuil gaan, as ie
piekt, da's 'n feest veur oew oogen. Van de tien keer
tippelt ie er negen keeren in, maai-.... hij houdt vol!
Wij zijn er dus kollesaal op getraind en dus zit
i'e er ok meestetijen tot zijnen nek in!
En as veural den Blaauwe zoo zingt „paahaas",
dan nouw dan is 't. veur ons al gebrouwen. Dan
hee-t-ie ze zóó, de kaai-ten, dat er veur den Fielp gin
redden aan is.
Pico is éénen slag en den Fielp haalde er zeuven.
„Da's weer twaalf centen veur den Brusselschen
expositie", zei den Blaauwe droog. En ondertusschen
as ie gaf: „ge mot maar zóó denken. Fielp, gij krijgt
er toch ok oew slokske van, as me daar zijn. Beta
len!"
Toen 'n gebrul deur de Radioow, 'n geblèèr, ollee,
om koud van te worren. De Belgen zatten veur ons
doel.
„Stop, stop, stop", riep den bakker zenuwachtig:
„lustert... ehja nee jah sodejuu!"
Wa zat 't 'm teugen.
D'n Jaan voelde in zijnen leegen borstzak naar
'n sigaar.
Maar wij lieten 'm zoo.
Den Blaauwe knipte 'n ogske, of ie zeggen wouw:
„ge krijgt er sti-aks genogt, Janus", en toen zeet-ie-
liaardop: „stikt zoolaank maar 'n pepke aan, Jaan,
net-as-ik."
Toen ging den bakker maar even „weg". Den erft
op.
„Hedde ti-ek in 'n Vorstenlaandcrke, Janus?"
flusterde den Blaauwe.
„Mnouw, as ge 't zoo vrindelijk vraagt, Blaau
we...? zee-t-ie twijfelachtig, waant 't goeie op deuze
weareld mot veur den Janus toch nooit van den
kaant van den Blaauwe komen, amico! Da witte gij
ok wel...!
„Doet dan maar mee", zoet den Tiest en meteen
begost ie te kwèèkcn, te brullen en te zingen: „en
daar is gin club in 't, Zuiën, die Holla-aarid kan ver
slaan, en daar i-i-s
Wij blèèrden net zoo haard mee, zoodat den Bak
ker, mee z'n beenen wijd uit malkaar, kwam aange
waggeld, vragende: „wawawa... waster gaande?"
Hij wist nie hoe gek ie daar stond en hoe bleek ie
was.
't. Wier te erg. Ik schudde mijnen kop naar 'm
en knipte 'n ogske.
„Tuig", schold ie en ging toen weer even terug,
naar waar ie vandaan gekomen was.
Amico, 'k heb me kapot gelachen! M'nen kop,
ochèrmc! Ik heb 'm mee twee haanden vast gehou
wen. Hij dee me pijn, pijn van 't lachen.
Zelfs den Blaauwe lachte efkens! Zoow flaauw-
kens om zijnen mond en dan is 't bar, man! Waant
zoo vol streken as ie zit, zoo barstensvol van „hu
mor", zeggen de geleerden, zoo staal, zoo strak is
zijnen rossen kop. Hogstens knept ie z'n oogen 'n
bietje dicht. En zee dan, mee 'n snocpmondje: „gui
tig". Op 't oogenblik as ie da zee, pikt ge 't gewoon
lijk af!...
Maar ollee, ge wit sjuust zoo goed as wij, dat
den Fielp 't Zondag teugen ons verloren hee.
De Vorstenlaanders zijn op tafel gekomen en den
eerste die in de kist klaauwde, was den Jaan.
Waai-op den Blaauwe 't dekseltje dichtklapte, en
't spijkerske in den Jaan z'n haand piekte. En deur
dat den suffex-d terugti-ok, bleef er nog 'n fikschen
schram van over ok.
„Nie zoo gulzig, Jaan," zee den Tiest. ,,'t Eerste
laagje is den room van den melk, daar nemen wij
er allemaal eex-st drie van."
En as nie allemaal te rooken zatten, mee host
smakkende lippen, zulke sigaren zoo zuur verdiend
smaken lekkerder dan aandere dan zee den Fielp:
„nou jongens, rokt oew eigen 'n nieketiene-vergifti-
ging, horre, 't is oe van aarte gegund."
Demonstratief rokte-n-ie nie mee! Zwijgend tartte-
n-ie ons, om hum ok 's te laten opsteken uit zijn
kist, maar wij lieten 'm veurloopig tarten.
„Zijn ze goed?" vroeg ie ten laangen leste.
„Kolossaal," zee den Blaauwe. „Ik snap nie, da ge
'r ok nie eentje opstikt."
En as den bakker pakken wou: „neeë, van oew
eigen bedoel ik!"
As 'nen weesjongen zat ie toe te kijken. En den
Joep beweerde toen: „wa kunnen die jongens van
ons toch voetballen ee!"
„Merakels", zee den Blaauwe: ,,'t meugen dan
prullemannen zijn volgens sommige lui, maar 't zijn
reuzen-prullemannen!"
„Proppen me nog 'n bietje?" vroep den Fielp, ,,'t
is pas haalf vijf!"
„Pielt", zee den bakker.
„Paahaas", zong den Tiest!
Sodemearel, wa zat 't den Fielp toch smerig teu
gen.
Hij hee op 't lest de kaarten opgepakt en woeiënd
in z'nen trog gesmeten!
„Ziezoo", zee de Blaauwe toen: „as ik mergen in
m'n botti-am hap, bijt ik wellicht haartevrouw in
d'r eh rug! Da's rogge mee biefstuk. Mag ik
wel!"
En mee ons zakken vol sigaren zijn me gegaan.
Eén lieten we in 't kistje achter. Den Tiest booi
't den Fielp aan, zeggende: „ge wft, Fielp, daar is
maar één Karei I."
„Borst", zee den Fielp.
„Ok goeienavond", groetten wij.
Amico, wat hebben we 'n plazier g'ad! t
En den Jaan surveleert al heel de week mee n
groote sigaar in zijnen kop. Tx-ots as 'n paauw.
En as ie den bakker op den weg tegenkomt, „ge
niet" Janus dubbel!
Wat 'm duur te staan zal komen. Reken maar.
Daar heb 'k al iets van gemarkt!...
Misschien heurde gij daar dan nog wel s van.
Nouw is 't wellekes gewiest. Ik schei er af.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen *°®i~,voe
DRe.
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
op een koker
ZENUW-TABLETTEN
men U qeen waardeloo
dat men U geen waardelpoze
of schadelijke namaak verkoopt.
In aansluiting op de in dit blad geplaatste adver
tentie deelen wij u mede, dat in de periode van 20
Mei—1 Juni 1935 een inventarisatie van den Land
en Tuinbouw zal plaats vinden.
Onder de inventarisatie vallen allen, zoowel na
tuurlijke personen (mannelijke en vrouwelijke) als
rechtspersonen, die als georganiseerd en zijn aange
sloten bij de Landbouw-Crisis-Organisatie voor
Noord-Holland of kippen houden voor den verkoop
van eieren, of meer dan één schaap houden, als
mede zij, die als georganiseer den zijn aangesloten
bij de Nederlandsche Veehouderij Centrale, de- Ne-
derlandsche Groenten- en Fruit-Centrale of bij de
Nederlandsche Sierteeltcentrale.
De verbouw van 5 are aardappelen en minder
valt buiten de inventarisatie.
Voor de inventai'isatie zal gevraagd worden:
de oppervlakte en indeeling van het bedrijf, t.w. de
oppervlakte mot akkerbouwgewassen beteeld, als
mede specificatie van deze gewassen; de grootte
van het blijvende grasland; de oppervlakte met
bloembollen, groenten en fruit, bloemkweekerij- en
boomkweekei-ijgewassen beteeld; de oppervlakte
van gecultiveerde grienden en gecultiveerd riet,
erf, tuin voor eigen gebruik, woeste grond, bosch
wegen enz. Al deze gegevens zullen in kadastrale
maat verstrekt moeten worden.
Tevens dient opgegeven te worden: zaailand en
verhuurd land; veranderingen in het bediijf, als
gescheurd grasland (oppervlakte welke na den oogst
1934 Is gescheurd), ontginning (ontgonnen grond
bezet met het le gewas).
Vervolgens moet een opgaaf verstrekt worden
van het rundvee, verdeeld naar vrouwelijk jongvee,
jonger dan 1 jaar; mannelijk jongvee, jonger dan
1 jaar; drachtig en gust jongvee, 12 jaar; drach
tig jongvee, ouder dan 2 jaar. gust jongvee, oudei
dan 2 jaar (niet bestemd om vet te maken); melk
en ltalfkoeien welke een, twee, drie of meer dan
drie maal gekalfd hebben; stieren, 1 jaar en ouder;
mestltalveren en mestvec en vee bestemd om vet te
maken; varkens, te verdeelen naar biggen, bene
den 6 weken; varkens van 6 weken tot 50 k.g.;
50—00 k.g.; 60—70 k.g.; 70—95 k.g.; 95—120 k.g.;
120—150 k.g.; 150180 k.g.; boven 1S0 k.g.; mest-
zougen; kennelijk drachtige zeugen; zeugen hij
biggen; andere fokzeugen en dekrijpe beeren.
Van het andere vee en pluimvee wordt gevraagd:
het aantal veulens, in 1935 geboren; andere paar
den, beneden 3 jaar; paarden, 3 jaar en ouder; lam
meren, in 1935 geboren; fokooien, vóór 1935 geboren;
fokrammen, vóór 1935 geboren; andere schapen:
kuikens, jonge hennen en hanen in 1935 geboren:
hennen en hianen vóór 1935 geboren; kuikens
(jonge eenden en woerden in 1935 geboren; eenden
en woerden vóór 1935 geboren.
Tenslotte dient nog te worden opgegeven in go-
meten maat, het klein fruit als afzonderlijke teelt
In den vollen grond, te onderscheiden in frambo
zen en ander klein fruit, alsmede pit- en steen
vruchten met vermelding van de onderteelt.
Voorts verzoeken wij de leden-aangeslotenen bii
onze organisatie vooral te willen zorgdragen, dat
zij bij de inventarisatie hun erkenningskaart met
órganisatienummer kunnen toonen.
„Maar eenstoen ik nog een kind was, en ik kan
het me niet goed meer herinneren. Het gebeurde
tien maanden geleden, toen hij vrij kwam. Mijn
oom had juist al het mogelijke gedaan om hem
uit Engeland te krijgen, maar hij wilde niet.. Hij
kwam hierheen en ontmoette mijn moeder in het
geheim op het kerkhof. Het was heel donker en
ik wilde juist den weg door de weilanden nemen,
ik zou hem niet herkennen als ik hem weer ont-
moette. Het was op dien avondden avond toen
ik me zoo grof tegenover je gedroeg en je liet
huilen."
„Ik heb me als een groote zottin aangesteld." zei
Sally kortaf en met hoogroode kleur. „Vertel
veixler."
„Welnu, ik dacht dat hij haar wilde mishande
len en sprong op hem toe," hertelde Beresford.
„We vochten en daarna ging hij er vandoor. Ik
wist. toen nog niet dat het mijn moeder was. Ze...
ze liet hem terwille van mij weggaan, ofschoon ze
hem nog steeds liefhad."
„Ai-me lieveling," klonk liet zacht.
„En nu moet ik hem vinden," zei hij vastberaden.
1 „Dat spreekt vanzelf," zei Sally opgewonden. „Dat
zou je moeder toch ook wenschen."
„Ja, het is haar verlangen," antwoordde Beres-
ford bedaard, „cn ik gaf haar mijn belofte dit te
'doen; Ik moet hierdoor echte volkomen met mijn
door êr ETHEL M. DELL
oom breken, want hij komt er heftig tegen in
verzet."
„Oh, hoe is het mogelijk", protesteerde Sally.
„Laat mij maar eens met hem praten, of Joan mis
schien,"
Beresford slaakte een diepen zucht en streek met
zijn hand over zijn voorhoofd. „Dat zal niet hel
pen: zelfs Joan zou niets met hem kunnen hereiken.
Ze weet trouwens alles al. Ze was er bij toen mijn
moeder me die bekentenis dood."
„Die lieve Joan. Ik ben blij dat zij bij ie bleef.
Oh, Berry, ik deed dien avond mijn uiterste best
zoo gauw mogelijk een dokter te vinden, maar
Hij drukte haar handje. ,.,Het zou geenerlei ver
schil gemaakt hebben," zei hij. „De dokter schijnt
al lang van haar hartkwaal afgeweten te hebben,
doch ze wilde het aan niemand zeggen." Weer
zuchtte hij. „Er was in ieder geval niets meer aan
te doen. Oh, ik wilde dat ik het geweten had, dan
zóu ik veel beter voor haar zijn geweest."
Sally boog zich een weinig terzijde en streek met
haar wang langs zijn schouder. „Ik veronderstel
dat ze heel trotsch op je was, beste jongen. Daar
van ben ik overtuigd. Je hadt niet beter kunnen
zijn. Vertel me nu verder over den Admiraal. Hij
kan toch niet met ie breken, want ie bent hot ccnige
wat hij heeft."
„Dat weet ik wel, maar hiermede zal hij geen reke
ning houden." Beresford sprak op vermoeiden toon.
„We spx-eken nu zelfs al ternauwernood meer te
gen elkaar. Hij is niet in staat te begrijpen hoe ik
het voel. en geen stei-veling kan hem wanneer hij
eenmaal iets in zijn hoofd heeft, tot andere gedach
ten brengen."
„Maarmaar," stamelde Sally, „hoe wil ie h'et
nu aanleggen? Je weet toch heelemaal niet waar je
vader nu is."
„Daarover heb ik nog niet eens nagedacht," ant
woordde hij. „Ik zal wel iets uitvinden. Ik heb een
groot vertrouwen in God. en Hij zal me helpen."
Hij zweeg even en ging daarna voort. „Mijn moe
der heeft tme wat geld nagelaten en zoodra dit in
mijn bezit is, vertrek ik. Morton, de notaris van
mijn oom, weet natuurlijk wel het een en ander.
En indien niet er kwam een bijna bovenaard-
sche gloed in zijn oogen„dan zal ik een onbe
kende ster volgen."
„Oh, wat zou ik graag met je meegaan," riep
Sally uit.
,,.T ij." Hij keek haar onderzoekend aan. „Het zal
wellicht een hard bestaan voor me worden, kindje,
want het is geen bijzonder groot bedrag en daar
mede zal ik zoo lang mogelijk moeten toekomen."
„Oh, ik wilde dat ik wat geld bezat." zuchtte Sal
ly. „Je zult je zoo wanhopig eenzaam voelen. Ik
weet dat ik geen hinderpaal voor ie mag vormen,
maar ik zou zoo dolgraag mee willen. Het kan me
niets schelen alle mogelijke moeilijkheden te moe
ten doormaken."
Er kwam een teedere uitdrukking in Beresford's
oogen. „Je bent een dapper, klein meisje, Sally,"
zei hij.
„Oh, nee, heelemaal niet, doch ik kan de ge
dachte niet verdragen dat ie alle enmoet gaan. Kun
je me niet meenemen? Ik zal hard voor je werken."
„Beste Sally." zei hij met een vagen glimlach. „Je
zoudt. me er bijna toe brengen je op te nemen en
in mijn zak te stoppen, als ie op die manier praat."
„Oh, ik wilde dat je het deedt," riep Sally uit.
Ze omvatte zijn arm en er kwam een hartstochte
lijke klank in haar stem. „Ik zou nergens liever
willen wezen."
„Sally."
Haar gezichtje sti-aalde en er was een uitdagende
uitdrukking in haar mooie oogen.
„Arme, beste Berry," fluisterde ze. „,Het is af
schuwelijk voor ie door het meisje dat je liefhebt
weggestuurd te worden en een meisje dat fe heele
maal niet noodig hebt zich voor je voeten werpt."
„Sally," mompelde hij weer, en hij maakte een ge
baar alsof hij .haar in zijn armen wilde nemen,
doch ze weerstond hem.
„Nee," zei ze. „Nee, dat niet. Als fe wilt zal ik fe
kussen, maar we maken geen scènes voor de film
meer. Je moet al heel veel van me houden, wil ik
dat nog eens doen." En daarna lachte ze en sprong
van den divan op. „Ik geloof dat het verstandiger
\s als ie nu maar gaat. Berry, voordat ik me nog
dwazer aanstel dan ik al gedaan heb."
„Ik ben de dwaas", zei hij, haar voorbeeld volgend,
„Luister eens goed naar me. Sally en antwoord
me. Ben je werkelijk op die manier op me ge
steld?..
„Op welke manier?" vroeg ze met een Kelroode
kleur, haar handen tegen de borst geklemd hou
dend.
Hij raakte haar op dat oogenblik' niet aan, maar
zag haar strak in de oogen. en ze wendde de hai-e
niet af, was hiertoe eenvoudig niet in staat. „Ik be
doel, houd je genoeg van me om met me te trou
wen, als ik ooit over een huwelijk kon denken? Het
is schandelijk fe dit te vragen, doch ik wilde het
zoo graag weten."
„En waarom zou fe het ook niet mogen weten?"
vroeg Sally dapper. „Het. is geenerlei schande
iemand lief te hebben, geloof ie wel? Als het ten
minste werkelijke, goede liefde is. En dat is mijn
gevoel zeker. Maar fe houdt niet van mij. Berry,
dus hoe minder we er over praten, des te beter
is het."
„Zou fe met me willen trouwen, terwijl ik geen
penny bezaten met een onteerden naam?"
drong hij aan.
Ze lachte met bevende lippen en een stralen den
gloed in haar oogen. „11c ben toch niet verliefd op
je geld of je goeden naam, doch op jou. Geloof je
dat andere dingen hiermede iets te maken heb
ben?"
„Lieveling," zei hij, en strekte zijn handen naar
haar uit. „Sally, je zei dat ik je mocht kussen."
„Nee, dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat ik jou
zou kussen. Dat is heel iets anders. Houd fe han
den od je rug: niet verroeren."
„Dat kan ik niet," zei hij op smeekenden toon.
„Dat kan ik niet. Je hebt me zoo heerlijk getroost.
Je hoeft echter niet bang te wezen, dat ik to ruw
zal wezen."
„In orde," zei Sally, „blijf dus rustig. Vertrouwend
als een kind kwam ze op hem toe en legde haar
handen op zijn schouders. „Ik zou het je nooit ver
teld hebben, indien je niet zooveel verdriet hadt.
Ik ben evenwel blij dat het gebeurde, omdat fe nu
tenminste niet het gevoel kunt hebben dat er nie
mand is die van fe houdt."
Hij nam haar hoofdje tusschen zijn handen en keek
diep in die móóie, stralende oogen. „Oh, Sallv Sal
ly, God zegene fe," fluisterde hij. En terwijl hij
haar zoo omvat hield, boog hij zich tot haar over en
kuste eerbiedig het naar hem opgeheven mondje.
Even drukte ze zich tegen hem aan. en bevrijdde
zich toen zacht uit zijn omhelzing. „Dus nu is het
een afscheid?" vroeg ze. „Morgen ga Ik naar school
terug, en fe zult voor de Paaschvacantie al lang
weg wezen."
„Oh. ga morgen nog niet weg," smeekte hij.
Ze knikte. „Ja dat gebeurt wel. Maar als je wilt
kan ik je schrijven. Vergeet echter niet, Berry, dat
we geen verliefde kinderen spelen, of iets dergelijks
Je moet zoowel fezelf als je vader vinden, voorda'
we elkander weer ontmoeten." Ze liep op de deur te'
