Raad Zuidscharwouds.
De Brabantsche Brief
\Tevcwq enismurett
van Dré.
Zaterdag 15 Juni 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9742
DE MOOISTE FOTO
i" WRINGMACWINES
i
UI venhout, 11 Juni 1935.
Menier,
Heel veul briefkes mocht
ik de leste virtien dagen
ontvangen en da zit 'm in
't kwaje weer, denk ik.
Da wil zeggen: veur Ne-
derlaand. Waant over In-
dië, waaruit ok weer brie
ven kwamen, kan 'k van
't weer der leste weken nie
meepraten, temeer daar
deuze brieven vier weken
onderweugen zijn.
In 't kwaje weer, ja.
dan hebben de menschen
gin gelegenheid om haast-
te-hcbben.
Waant mee mooi weer, gaan ze den buiten op, ee?
Dan gaan ze van de schoonheid van God's schep
ping genieten in 'n vaartje van 100 K.M. per uur.
Dan maken ze 's Zaterdagsmiddags gezellige plan-
'nckes veur den Zondag en dari staan ze 's Maandags
morgens in de Ochtendbladen as „verkeersonge
val"....
't Jachten, 't zenuwvreten zit-'t-menschdom, as 'n
moderne kankcrhacil in 't bloed. „Snelheids-dillirium
valt onder de Technologische diagnostiek", zee on
zen dokter lest teugen me. En omda 'k te beleefd
was om 'm teugen te spreken, zee ik maar: „da zal
wel."
Toen knikte-n-ie; peinzend. Lang. Veuls te lang.
Op 't end kos ik nie wochten en dus vroeg ik: „as
ik oe in oew rede mag vallen, dokter, guilie moesten
mij nouw's 'n plazier doen, asteblieft?"
Waarop ie 'nen heelen notenbalk in z'n veur-
hoofd trok, waaronder twee groote oogen. Da betee-
kende: „stik maar van wal."
„Kek 's, dokterke", en ik trok 'm aan z'nen jas
knoop, waant ik wilde 't 'm diep inprenten: „Kek 's,
dokterke, guilie liedt mijn klaanten nouw al tien ja
ren slaai en andijvie veurgeschreven. Al m'n klaan-
tjes zijn zoo mager geworren as 'n spook. Schrijf
nouw veur die nuuwe ziekte, die ge daar sjuiist
noemde, schrijf daarveur nouw 's blomkool, savoyen
kool en boonenwerk veur. Daar blijf ik geregeld mee
zitten teugeswoorig en die groentes zijn toch ok bui
tengewoon gezond!" Toen liet ik zijnen knoop los en
hing ie aan nog één draaike.
En witte gij, wat ie zee, amico?
Eerst niks.
Veul dokters hooren tot da soort van menschen,
die eerst denken, veur ze wa zeggen. De meeste men
schen draaien dat aandersom en da's veul fout. Daar
zijn tiepen, die dikkels pas na jaren in de gaten krij
gen, da ze destijds „neeë" hadden motten zeggen
teugen den ambtenèèr van den Burgerlijken Staand.
Ik heb er eencn gekend, die da pas dèur had, na z'n
zuiveren bruiloft. Nouw toen was er nie veul meer
aan te verhelpen. Iemaand die zoo laankzaam denkt,
kan beter eerst vijf en twintig jaren naprakkizeeren,
veur ie mee zoo één woordje hals over kop in 't geluk
tuimelt, wa gij?
Maar laat ik nou teruggaan tot m'n dokterke, da'k
daar mee z'nèn „rijpen" knoop in den steek liet.
As ie, as antwoord efkens gezwegen had, dan zee-
tie: „wa ge daar zegt, Dré, is nog nie zoo gek, as 't
er op het eerste gezicht uitziet."
„Da valt veul mee, dokter!"
„Hoe zoow, Dré?"
„Alles wat er op 't eerste gezicht gek uitziet, is op
't zoowveulstee gezicht soms de grotste wijsheid".
Den notenbalk trok van z'n veurhoofd, z'n oogen
wieren veul kleiner, spierkes laanks zijnen mond
trokken of er 'n vlieg op kietelde en toen slikte-n-ie
zijnen lach in. ('t Was nog al 'n deftig dokterke, ge
verstaat).
„Misschien", zee-t-ie: „misschien, as de menschen
wa dikker wieren, dat ze dan ok rustiger Z'n
verdere gedachte slikte-n-ie ok in.
Maar ollee, ik ben omtrent op de helft van m'n
pampier, en nóg nie aan m'n doel.
'k Wouw gezced hebben g'ad, amico: 'k heb veul
brieven gekregen de leste weken, mee evenveul
wenschen. En daarom zit ik nouw m'n pijlen allegaar
te ver-schieten, zonder in de roos te geraken, waant
al die wenschen draaien as evenveul schietschijven
veur m'n vizier en 't is nouw eenmaal onmeugelijk
om mee éénen pijl vijf en twintig rozen te treffen, al
perbeert den mensch da dikkels. Daarom zijn er
zooveul kwaje „schutters" in de schutterij „De Sa
menleving".
Schutters, die in 'n heel leven gin enkele roos ra
ken. En da zijn dan meestal de schutters, die jou
komen vertellen, hoe ge schieten mot!
In ons Ulvenhoutsche schutterij „de Mikkers", noe
men wij da „knoeiex*s", In de Samenleving noemen
ze 't: .politiekers", maar 't komt dikkels op 't zelfste
terneer.
'n Schattekopke van 'n jaar of zeuventien vraagt
in 'n smakelijk briefke van acht kantjes: „Dré, lot
nog 's iets hooren over die'n lekkeren kaffer „Dré
III".
'Nen Indischen bovenmeester vraagt: „Dré, schrijf
toch asteblieft veul over de Ulvenhouters. Over de
Gouwen Koei en oew propclub. Ik lach zoo gèren."
'Nen werkloozen Haarlemmer: „Dré, jouwen brief
is mijnen wekelijlcschen preek. Lot me blijven ver
trouwen op jouw-Lieveneerlce."
'Nen Amsterdammer: „Dré, 't bosch, 't bosch,
't bosch asteblieft. As gij er over schrijft, dan kuier
ik erin, hier op m'n Amsterdamsche étage, waar ik
niks aanders heb, dan drie geraniums aan den over-
kaant."
'Nen Schagenèèr: „Dré, is juilie propclub al op den
Brusselschen expositie gewiest? Hebt g'al gedaanst
mee 'n Bels madammeke, zooas lest?" (Ja, ik ben
daar mesjokken! Trui leest alles na.)
'n Utrechtsch wefke: „Dré, vertelt nog 's wa uit
oewen jongen tijd, as ge nog vrijde, mee oew Truike".
'Nen geleerden mensch: „Dré, lot de menschen
lachen, lachen, lachen! Stoort oew eigen nie aan
deftigheid en z.g. literatuur, waant da's bedrukt pam
pier. Geeft 't leven, verd
En zoo verder, en zoo verder,amico. Daar is éen
overeenkomst in al die brieven, as ik da nog zeggen
mag: Trui staat erg bij de lezers en lezeressen in den
geur en ze maken allemaal 'n excuuske omda ze
huiliën brief beginnen mee „besten Dré'".
Twee dingskes die 'k nie hcelegaar begrijp. Trui en
't excuus nie. Maar 'k zeg maar, sjuust as teugen da
dokterke mee zijnen Technologischen diagnostiek:
„da zal wel".
En omda 'k uit al die opgaven vandaag gin keus
maken kan, zal 'k oé wa vertellen over
den kleinen Bart.
Dré III z'n broerke, lijk ge wit.
Bart is acht jaren nou. En na twee jaren studie
zit ie in de eerste klas.
As ge 'm vraagt: „hoeveul is twee keer vijf", dan
aantwoordt ie: „Opa, ik heb den eersten prijs gewon
nen met steppen".
„Wanneer?"
„Eergisterenverledenweek."
„Wanneer
„Ken u dat ook, opa?"
En dan staat ie op zijnen kop op den steen en
vloer.
„Bart!"
„Hij bleft „staan" en knipt mee z'n beenen as 'n
schaar.
„Bart!"
„Hij slaat z'n hakken teugen malkaar, buigt z'n
knickcs en trekt zoo z'n steuvige pootjes in-cn-uit.
„Bart!"
En mee 'nen prachtigen salto achterover staat ie
weer op z'n voeten. „Ken u dat ook?"
Ge verstaat, amico, wat er gebeurt.
Broeder-Overste iin den Ouwenbosch wordt na de
groote vacantie mee deuzen nuuwen kostganger op
geknapt. En da nie alleen! Daar wordt in stilte van
Broeder-Overste 'verwocht, dat ie van deus bolsje-
wiekske iets maakt, wat op 'nen mensch trekt.
M'nen zeun, den verver, is al op „St. Louis" gewist,
om de komst van Bart plechtig aan te kondigen.
„Hedde gij Broeder-Overste de volle waarheid ver
teld, Drè?" vroeg ik mijnen zeun.
„Ja! Ik heb 'm gezeed: „Broeder, ik wil de zaken nie
tè erg veurstellen, maar deus exemplaar dat aan mij
nen stamboom is gegroeid, is twee keer zoo erg as
z'n broer „Dré III".
„En toen, Dré?"
„Toen zee broeder-overste: „dan wordt 't 'nen goeie!
Veural in de gymnastiekzaal en me doen er dan maar
efkens laanger over dan mee Dré III, om 'm in de
teugels te krijgen."
„En Bart zeivers? Gaat ie gèren?"
„Neeë! In z'n hart hee-t-ie 't op den Ouwenbosch
nie veurzien!"
„Zooo enne wa zee-t-ie ervan Dré?"
„Hij zee: „fijn, naar Kostschool. Ik moet overal eens
piepen!"
„Piepen?"
„Hij bedoelt, dat ie de weareld wil zien op zijn
manier en overal 's 'nen kijk mot nemen!"
Ge verstaat, amico, deus model vlug as kwikzilver,
kampioen op den step, onverschillig as 'nen schild
pad en 'nen brak om op te vreten, waant 't is
'n manneke as ge 't nooit gezien hebt zoo ferm en
welgevurmd, ge verstaat dat ie nie tot z'n twaalfde
jaar in de eerste klas kan blijven, al doet ie daar ok
alle moeite veur.
„Maatregels motten er genomen worren", zee mij
nen zeun, d n verver, die specialiteit schijnt te zijn
in 't verwekken van stamhouwers, waar Amsterdam
sche meesters gin baas van kunnen worren.
„Dré, jongen", zee Trui: „ge hebt 'm nie goed aan
gepakt."
Maar den Dré, in kalme radeloosheid, zee: „moeder,
gisteren hee-t-ie op school iets gedaan, da nog nooit
'nen jongen gedurfd, lot staan gedaan zal hebben.'
Terwijl den Dré da vertelde, kwaad as ie was, zag
ik toch in z'n oogen iets blinken da, ja, hoe zal
ik da zeggen
Toen schoot ie in 'nen lach, schudde zijnen kop en
zee: ,,'t is meer dan schandalig!"
„Vertel op, Dré, vertel op", zee ik „Lot me ok
's lachen, om dieën kleinen struikroover!"
„Lachen zee Trui: „lachen? 't Is me wa
mooiis, as zo'nen snotpiek 't zoo van eiers mokt".
Trui begost al „op te trejen", onder ons gezeed.
„I-Ieurt", zee den Dré: „maar vertel 't nie verders,
waant 't is te schandalig!"
„Schiet nouw op, Dré!"
„Hij hee dan van de straat „iets" opgcropt, as ie
naar school ging
Den Dré kost weer nie verder. Trui stond heur
eigen te verbijten.
„Watte?" vroeg ik.
„Vuiligheid, vader. Vuiligheid. Vuiligheid van 'n
hondje."
Trui rilde of ze op 'n tooneel stond, zóó nadrukke
lijk.
„En toen?"
„Dat hee-t-ie meegenomen naar school
Trui snoof deur d'r neus en bromde zooiets van:
„zo'nen viezen baviaan".
„En toen, Dré?"
„Vader, ge vertel 't nie verders, horre!"
„Toe nou!"
„Toen hee-t-ie op 'n gegeven oogenblik, da sme
rige^ „dink" in de plots gelegd van den meester
z'n
Onzen Dré kost er niemeer uitkomen.
„Z'n sigaar?" riep ik.
M'nen zeun lachte, veegde z'n tranen af en knikte.
„En as d'n meester z'n eindje sigaar weer in zij
nen mond wouw steken", mokte-n-ik 't verhaal af:
„dan pakte-nie in den essetee."
Trui snoof of rilde nie meer. Trui ging op 'nen
stoel zitten snikken van den lach!
„Neeë," zee ze eindelijk: ,,'k heb veul mee m'n eigen
jongens meegemokt, maar ditte gaat me boven m'n
muts!"
Asmegekalmeerd waren, dan zee den Dré: „moe
der, wat had ik nou volgens jou motten doen?"
Zonder nadenken dikkerteerde Trui: „zonder eten
naar bed motten sturen".
M'nen zeun klèèrde 'n bietje op.
„Heb ik gedaan. Om vijf uur lag ie in bed!"
„Sjuust", zee Trui: ,*,zóó motten die kwajong aan
gepakt worren, dan wordt ge 'r baas van".
„Da weet ik nog nie", zee mijnen zeun: „waant
van den mergen, onder 't ontbijt, vertelde-n-ie zonder
dat hum er naar gevraagd wier, dat ie zoo lekker
geslapen had, waant dat ie gisteren toevallig zon
slaap had!"
Toen hebben wij alle drie malkaar 's aangekeken,
zijn in 'nen lach geschoten en hebben 't „geval Bart"
veurloopig as hopeloos opgegeven.
Den dieën, amico, die bakt ze té bruin. En as ge
„Het doet me een groot genoegen u te ontmoeten,"
zei ze. „Ik heb al heel wat over u gehoord, en
ik feliciteer u."
Newman boog onhandig. „Ik weet niet waar
mede. madame," zei hij.
„Werkelijk niet?" Er kwam een vage glimlach
om haar lippen; „Tk wensch u geluk omdat u zich
zulk een trouwe vriend in den nood hebt getoond."
„Men kon een verdwaald kind toch niet aan zijn
lot overlaten," antwoordde Newman kalm.
„Wil je wel eens zwijgen," protesteerde Beres-
ford. „Ga mee naar het salon en laten we thee
drinken."
„Vind je goed dat we die in de hall gebruiken
om het haardvuur heen. Het is hier zooveel gezel
liger. Ze stak haar hand naar het vuur uit. alsof
ze het koud had. Elk gevoel van verlegenheid had
Newman verlaten en hij ging naast haar staan.
„Misschien kunt u me een practische raad geven."
zei hij ineens. „Ik ben onder valsche voorwend
selen hierheen gebracht."
„Werkelijk?" vroeg Joan haastig. Newman keek
nu Beresford aan.
„Ik wilde zijn bediende zijn, maar ik schijn daar
voor niet geschikt te wezen, want ik kreeg het baan
tje van secretaris."
„Houdt toch op, beste kerel," zei Beresford hem
een klap op den schouder gevend. „Luister eens
goed naar me Joan. Deze man adonteerde mij voor
dat ik het hem deed. en nu wil hii me in den steek
laten."
„Nee. mijnheer, zoo moet u het niet verklaren."
zei Newman. „Ik wil alles doen waarvoor ik ge
schikt ben. maar als ik mijn salaris blijft accep-
teeren dan wil ik er ook voor werken. Berijpt U?"
„Welnu, als mijn secretarisbegon Beresford.
Newman viel hem bedaard in de rede. „Zie ik er
als een secretaris uit? En heeft u in werkelijkheid
zoo iemand noodig? Zou u er een nemen als ik niet
hier was?"
„Dat is een heel andere kwestie," amtwoordde
Beresford. „In ieder geval wil ik een vriend in
mijn nabijheid hebben. Ik zou hier niet kunnen
wonen zonder dat er iemand was met wien ik
kon praten."
„Maar u gaat toch trouwen," argumenteerde
Newman. „U zult geen
En nu viel Beresford hem op zijn beurt in de
rode. „Heb ie er iets op tegen als we daarover nu
niet praten, Newman?" Hij zag er op dat oogenblik
bleek en moe uit
„Mag ik de thee laten komen?" vroeg Joan. tege
lijk op een belletje drukkend.
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
dat aantreft in oew leven, dan dan loop 't veur den
„bakker" altij te goed af.
Die stuip moest ik oe toch 's vertellen.
Maar nou schei 'k er toch af.
Veul groeten van Trui en as altij gin horkc minder
van oewen
toet a voc
DRÉ.
Installatie van den nieuw-be noemden
gemeente-secretaris, den heer G. C. Post.
De raad dezer gemeente vergaderde Donderdag
avond half acht ten raadhuize. onder voorzitter
schap van den heer Jhr. A. L. L. van Spengler,
burgemeester. Het secretariaat van deze vergade
ring werd waargenomen door den heer K. G. Rein-
ders, gemeente-secretaris van Noord-Scharwoude.
Tegenwoordig waren verder mevr. Post. de heer
burgemeester Kastelein van Aalsmeer, de gemeente
secretaris. beide wehouders en de twee hoofdamb
tenaren van de secretaris dier gemeente.
Voorzitter opende de vergadering met welkom en
werd op zijn voorstel besloten, de notulen der vorige
vergadering aan te houden tot de volgende verga
dering.
Voorzitter verzocht de heeren Kramer en Muller,
den heer Post, den nieuwbenoemden gemeente
secretaris binnen te leiden. Als ©enigst punt, stond
op de agenda vermeld de installatie van den nieu
wen gemeente-secretaris.
Installatie-rede.
Zich tot den heer Post richtende, merkte voorzit
ter op dat het vanzelf sprak, dat de secretaris wist,
wat zijn berekking beteekende. doch wilde spreker
er toch eenige woorden aan wijden. In de eerste
plaats heette voorzitter echter welkom mevr. Post,
het dagelijksch bestuur van de gemeente Aalsmeer,
den gemeente-secretaris en de twee referendarissen
ter secretarie van de gemeente Aalsmeer, waar de
heer Post tot nu toe heeft gewerkt. Uit de tegen
woordigheid van deze heeren leidde voorzitter af.
dat de heer Post heel goed stond aangeschreven
in Aalsmeer. Als ambtenaar ter gemeente-secreta-
rie.heb ik niet te zeggen, aldus de voorzitter, wat
uw werkzaamheden zijn. Veel respect had voorzit
ter voor de kennis van den heer Post. die het di
ploma A gemeente-administratie en het M. O.-di-
ploma Staatsinrichting heeft. De betrekking van
gemeente-secretaris is van veel gewicht, vooral ook
als men als zoodanig wordt benoemd uit een een
voudiger functie. Naar aanleiding van de gemeen
tewet en het standaardwerk van den heer Van Loe-
Wanneer ik dat thuis vertel, gelooft me
natuurlijk geen mènsch!"
„Gaat u nu ziten, mijnheer." drong Newman aan.
„Hij heeft op het randje van den dood gelegen."
voegde hij er aan toe zich tot Joan wendend.
„Ja. dat weet ik." zei ze. „Ga nu zitten. Berry en
gedraag ie als een verstandig menschenkind. Ik heb
een prachtig idee. Wat zou je daarvan zeggen?
Vroeg of laat moet je toch een agent hebben, en
mijnheer Newman zal zeker verstand van hout
hebben."
„Dat is inderdaad een uitstekend baantje voor je,
Newman," zei Beresford. „Dit zul ie wel moeten
aannemen, oude iongen."
„Ik kan geen getuigschrift verstrekken," zei New
man somber.
„Maar ik wel," luidde Beresford's antwoord. „De
man die zelf honger wilde lijden om mij te hel
pen. zal me heusch niet bedriegen."
„Daarvan ben ik nog niet zoo zeker. U moet geen
al te hoog idee van me hebben," protesteerde New
man.
Joan lachte hartelijk en stak de twee mannen
hierdoor aan.
„U ziet dat u werkelijk onmisbaar bent," zei ze
zich tot Newman wendend. „U zult dit baantje dus
wel moeten aannemen, totdat Beresford iets ge-
schikters voor u gevonden heeft."
„Ik houd van de meest uiteenloopende baantjes,"
zei Newman.
Er werd nu thee gedronken, en Beresford deed
zijn uiterste best wat opgewekter te zijn. hetgeen
hem niet bijster gelukte, daar hii zich doodmoe
voelde. Joari's onderzoekende oogen hadden al da
delijk ontdekt dat hij er jaren ouder uitzag dan
toen hii vertrok, en ziin gezondheid nog veel te wen
schen over moest laten.
Daarom drong ze er dan ook op aan vroeg weg te
gaan. en weigerde zich door hem thuis te laten
brengen.
„Kom ie, gauw weer?" vroeg hii dringend bii het
afscheid nemem
„Dat spreekt vanzelf," zei ze hartelijk. „Je zult
me misschien zelfs meer zien dan ie lief is."
„Dat bestaat niet," zei hij uit den grond van ziin
hart.
Nadat ze vertrokken was zat hii geruimen tiid
onbeweeglijk voor zich uit te staren, terwijl New
man bii den haard ziin piipie rookte.
„Ik ga haar nu schrijven," verbrak Beresford in
eens de stilte."
„Aan wie?" vroeg Newman.
Beresford antwoordde niet, doch kwam met een
vermoeid gebaar overeind. „Hoe vind ie Joan?"
vroeg hii ineens.
WASQ-IMAC-I-IINES
•Vooroorlopsche.prijzen.Vraacjt.en U zult versteld staan.
88 a'.
„Ja. dat ls een andere zaak," zei Joan peinzend.
„Als ik ziek was. dan zou ik graag iemand om me
heen willen hebben die lief voor me was."
„En mogelijk zou zelfs zoo iemand als ik dan nog
diensten kunnen bewijzen," merkte Beresford op.
„Ziek of gezond, ik zal het altiid prettig vinden
Je te zien. beste iongen." zei ze. En omdat ze Joan
was, wist hij dat ze de volle waarheid sorak.
HOOFDSTUK XV.
I
De man die allerhande karweities opknapte.
Eerst toen ze een paar uur daarna met den auto
vertrokken, begon Beresford over ziin oom te
spreken.
„Je zag hem zeker veel en Je merkte zeker dat
hii achteruit ging. Joan?"
„Ja, ik wist het," antwoordde Joan. „Ik kwam
echter niet dikwijls op Lacv Denham. We konden
niet meer zoo goed met elkander overweg, toen jij
er niet meer was."
„Je bedoelt dat ie mijn partij koos? Dat was heel
mooi van ie. Joan. Ik veronderstel dat iouw invloed
heel wat verschil te weeg bracht."
„Veronderstel dat nu maar niet," zei Joan. „In
leder geval kon ik niet van hem gedaan krijgen dat
hij ie terug riep. En het einde kwam nog vrij on
door Af ETHEL M. DELL
verwacht. Er was geen tiid meer over,"
„Arme, oude man," zei Beresford zacht. „Je weet
dat ik erg op hem gesteld was. ofschoon ik eigen
lijk in werkelijkheid ver van hem afstond."
„Dat weet ik," zei Joan. „Er bestond altiid een
scheidsmuur tusschen jullie. Het was niet eerlijk
tegenover jou, want je hadt het volste recht de waar
heid te weten."
„Hij deed het misschien voor mijn bestwil", zei
Beresford. Verder konden ze niet gaan. omdat het
bedrog van den kant van ziin moeder was gekomen.
Hij begon nu over Lacv Denham te praten. „Er
zal heel wat te doen ziin."
„Ik zal het erg prettig vinden je te kunnen hel
pen," zei Joan.
„Dat weet ik, en Newman ook. Hii is een brave,
trouwe kerel. Je moet nu nog kennis met hem ma
ken. Joan."
Daarna trad hii in bijzonderheden over zijn
Australischen vriend, en ze hoorde hem vol belang
stelling aan.
„Wat ziet het huis er troosteloos uit, vindt Te
ook niet?" vroeg hii haar toen ze de breede oprij
laan inreden.
Ze legde voor een kort oogenblik haar handre
op zijn arm. en zag hem aan. „Zoo zal het niet
altiid bliiven. Kijk niet zoo mistroostig oude
jongen."
Alles was echter donker om hem heen en hij
voelde zich heel ongelukkig. Het viel echter niet te
loochenen, dat Joan een groote troost voor hem was
geweest.
Ze liepen de oude. bekende hall door en hii riep
Newman. Onmiddellijk kreeg hii antwoord. Even
later kwam hii uit de eetkamer te voorschijn.
„Ik vind die kamer het prettigst van het heele
huis. mijnheer, enIneens hield hij op. daar hii
Joan zag die achter Beresford aan liep. Beresford
nam haar zachtjes bii den arm.
„Joan, dit is mijnheer Newman. de beste vriend
dien ik heb. Newman. dit is juffrouw Harbridgc."
Joam stak dadelijk vriendelijk haar hand uit.
